เจนจิราที่เคยมีความสัมพันธ์กับมีนลดาเมื่อสามปีก่อน เข้ามาอยู่ในบ้านมีนลดาในฐานะภรรยาใหม่ของพ่อพร้อมกับลูกสาว มีนลดาจึงไม่ยอมรับและมีอคติกับเธอ
รัก,ดราม่า,หญิง-หญิง,โอเมกาเวิร์ส,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
“แม่..! ทำไมออกไปไม่ได้”
เสียงเล็กๆของลูกพีชยืนขึ้นถามเจนจิราที่ประตูห้องพร้อมทั้งพยายามใช้มือเล็กๆของตัวเองงัดแงะประตูเพราะต้องการจะออกไปข้างนอก
“คุณพ่อบอกให้อยู่ในห้อง เพราะแฟนพี่มีนจะมา..พ่อไม่อยากให้หนูออกไปรบกวน กลัวแฟนพี่มีนจะเข้าใจผิด..”
เจนจิราตอบคำถามของลูกสาวและเดินไปหาอุ้มแล้วพาเดินกลับไปนั่งลงบนเตียง
“ไม่..! ลูกพีชจะออก..”
พยายามจะลุกออกและลงจากเตียง
"เดี๋ยวอีกหน่อยอาหารเช้าก็มาแล้ว"
เจนจิรากล่าวจบแม่บ้านก็เปิดประตูนำอาหารเช้าเข้ามาให้ ลูกพีชจึงรีบใช้โอกาสนั้นรีบวิ่งออกจากห้องนอนวิ่งเข้าไปในห้องของมีนลดาในขณะที่เธอกำลังผลักชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าเธอก่อนที่ประตูจะปิดโดยไม่รู้ว่ามีเด็กวิ่งเข้ามาในห้องของตัวเอง
"ลูกพีช.."
“หวัดดีค่ะพี่มีน..”
ลูกพีชเงยหน้าขึ้นโบกมือกล่าวทักทายด้วยรอยยิ้ม ส่วนมีนลดาก็ก้มลงมองหน้าของลูกพีชก่อนจะนั่งลงอุ้มขึ้นมาแล้วเปิดประตูออกไปจากห้อง
“นายทำให้ฉันไม่ได้นอน เพราะนายทำให้ลูกสาวฉันตื่น”
"ลูกสาว.."
"ใช่..!"
เขาพูดทวนคำพูดของมินลดาเพราะไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยินครั้งแรก มินลดาตอบยืนยันคำตอบด้วยน้ำเสียงที่ไม่สุภาพ
“ไม่ใช่อย่างที่คุณมีนพูดนะคะคุณวีระ ลูกพีชเป็นน้องสาวคุณมีน ไม่ใช่ลูกของคุณมีน..”
เจนจิราเดินเข้ามาบอกกับชายหนุ่มตรงหน้ามีนลดาแล้วรีบอุ้มลูกสาวกลับคืนจากเธอ เพื่อไม่ให้ชายหนุ่มที่ยืนอยู่หน้ามีนลดาต้องเข้าใจผิดคิดว่าลูกสาวของตัวเองเป็นลูกของมีนลดาอีกคน
"เจน..!!"
เรียกชื่อเจนจิราด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว
“พี่ไม่อยากแต่งกับผมจนต้องโกหกผมเลยหรอ”
“ก็รู้ดีอยู่แล้วยังจะตาม น่ารำคาญ..ส่วนเธอถ้าไม่ช่วย จะไปตายที่ไหนก็ไหน ขวางหูปิดตา”
กล่าวจบก็ปิดประตูห้องใส่หน้าทั้งสามคน
"พี่มีนพูดไม่ดี.."
ลูกพีชพูดกล่าวหลังจากที่ประตูห้องของมีนลดาปิดสนิท
"อย่าไปฟังนะครับ พี่มีนก็พูดไงงั้นแหละ จำพี่ได้มั้ย! พี่จะเข้ามาเป็นพี่สะใภ้ลูกพีชนะ แล้วพี่จะมาเล่นด้วยบ่อยๆ"
ชายหนุ่มกล่าวบอกกับลูกพีชที่อยู่บนอ้อมแขนของเจนจิรา
"ไม่เอ้าา! พี่มีนบอกรำคาญพี่ ลูกพีชก็ ไม่ชอบพี่ชาย เหมือน..เหมือนกัน หื้อออ!!"
ลูกพีชกล่าวบอกพร้อมกับเมินหน้าหนี
"ลูกพีชช..! เด็กไม่ดีเลยนะ ขอโทษพี่วีระเดี๋ยวนี้"
"ไม่!!"
ว่าแล้วก็ซุกหน้าลงที่หน้าอกของผู้เป็นแม่ในทันที
"ไม่เป็นไรครับ เด็กๆก็แบบนี้แหละ"
.
.
ลูกพีชแอบหนีเจนจิราออกไปหามีนลดาที่นอนเล่นทานอาหารว่างอยู่ข้างสระว่ายน้ำในช่วงเวลาเที่ยงเพราะเป็นเวลาที่เจนจิราต้องเข้าครัวทำอาหาร แต่ยังดีที่มีพี่เลี้ยงรีบเดินตามออกมาด้วยเช่นกัน
"พี่มีนฉุดยอดไปเยย"
“โว้ว..! หนีออกมาแบบนี้ แม่ไม่ว่ารึไง ถ้าตกน้ำตกท่าไปไม่ช่วยหรอกนะ”
มีนลดาพูดพร้อมกับหยิบขนมเข้าปากอย่างสบายใจ
“ลูกพีชมาหาพี่ เดี๋ยวคุณแม่จะดุเอาได้นะ”
พี่เลี้ยงของพีชเรียกพีชกลับมาหาตัวเองโดยพูดกล่าวอ้างถึงเจนจิรา
"ไม่ๆ"
ตอบกลับพี่เลี้ยงของตัวเองด้วยน้ำเสียงที่แข็งกระด้างแล้ววิ่งไปเกาะขาของมีนลดาเอาไว้แน่น
“พี่มีน เล่นกับลูกพีช”
กล่าววานขอให้มีนลดาที่นอนกินขนมโดยไม่สนใจใครให้เล่นกับตัวเอง
"ไม่เล่นกับเด็ก.."
มีนลดาตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย
"เล่นหน่อย..เล่นหน่อย"
“โอ้ย! รำคาญเว้ย..รีบมาเอามันออกไปซะ ก่อนที่ฉันจะจับเด็กคนนี้โยนทิ้งลงน้ำ”
เมื่อกล่าวจบพี่เลี้ยงก็รีบเข้าไปดึงพีชออกมาให้ห่างจากมีนลดา
“ฮึก..! ใจร้าย!!”
เสียงของลูกพีชกล่าวว่าร้องไห้จนสุดท้ายแล้วก็ทำให้มีนลดาเริ่มใจอ่อนมีความรู้สึกผิดและสงสาร
“โอเค เล่นด้วยก็ได้”
ลุกขึ้นจากที่นอนแล้วลงไปกอดปลอบประโลมใจจนลูกพีชหยุดร้องไห้ในอ้อมกอดอันอบอุ่นของตนก่อนที่ทั้งสองคนจะคลายกอดออกจากกัน
“ลูกพีชจะปกป้องพี่มีน จาก..จากพี่ชายคนนั้นเอง”
“ตัวแค่นี้จะปกป้องใครได้”
เธอกล่าวพร้อมกับยกมือขึ้นลูบศีรษะของลูกพีชด้วยเริ่มมีความรู้สึกเอ็นดูขึ้นมา
ในทางกลับกันเจนจิราที่พึ่งจะทำอาหารและเตรียมทุกอย่างให้ลูกสาวตัวเองเสร็จ จึงออกไปหาลูกพีชที่ห้องโถงของบ้านแต่ก็พบแต่เพียงของเล่นเด็ก ส่วนลูกพีชและพี่เลี้ยงนั้นไม่พบว่าอยู่ในบริเวณดังกล่าว
“หายไปไหนอีกแล้วนะ”
เจนจิราพูดกล่าวกับตัวเองแล้วหลังจากนั้นก็เดินตามหาลูกสาวก็พบว่าลูกสาวของตนนั้นอยู่กับมีนลดาและพี่เลี้ยงที่ริมสระว่ายน้ำ ซึ่งตรงกับจังหวะที่มีนลดากำลังยกมือขึ้นลูบศีรษะลูกสาวของตัวเองอยู่ด้วยรอยยิ้ม
"ลูกพีช! มาทานอาหารกับแม่ได้แล้วค่ะ"
"ทานกับพี่มีน"
"พี่มีนไม่ทานกับเราหรอก"
เจนจิราพูดกล่าวบอกพร้อมทั้งส่งสัญญาณให้พี่เลี้ยงพาลูกพีชให้ออกห่างจากตัวมีนลดา
"ไม่อาวว..ไม่ไป"
ลูกพีชปฏิเสธสีหน้าดื้อดึงแล้วมีนลดาก็ยืนขึ้นเต็มความสูงจากนั้นก็ยื่นมือหยิบขนมเข้าปากก่อนจะก้าวเท้าเดินหนีไป
"พ พ..พี่มีนน.."
"พี่เค้าพึ่งกลับมาจากงานเหนื่อยๆอย่าไปกวนพี่เค้าเลยนะ"
"ค่าา.."
ตอบรับปากผู้เป็นแม่ด้วยน้ำเสียงหดหู่ก่อนจะเดินเข้าไปสวมกอดเธอซึ่งอ้าแขนออกรอรับกอด จากนั้นเธอก็หันหน้าไปด้านหลังเล็กน้อยเพื่อมองตามหลังมีนลดา
.
.
วันต่อมา..
"แม่คะ! พาลูกพีชไปด้วยได้มั้ย"
"ไม่ได้หรอกนะ อยู่บ้านแหละดีแล้วนะ ถ้าลูกพีชไปด้วยลูกพีชจะไม่ได้เล่นสนุกนะ"
"หนูอยากอยู่กับแม่อ่าา.."
"ฮ้าาาาา!! ทำหน้าที่แม่ที่ดีไม่ได้แล้วปล่อยให้เกิดออกมาทำห่าไรน้ออ..ใช้ไม่ได้จริงๆหนังเรื่องนี้"
เดินลงมาจากชั้นสองของบ้านแล้วพูดกล่าวออกมาพลางใช้หางตาเหลียวมองไปที่เจนจิราและลูกสาวของเธอ ก่อนจะเลี้ยวไปที่ครัวพร้อมพูดต่ออีกว่า
"มีไรกินบ้างอ่าาา.."
"เช้านี้มีข้าวต้มหมูค่ะ"
"ใครทำ.."
เปิดเข้าไปเปิดดูหม้อที่นั่งอยู่บนเตา
"พี่..พี่ทำเองค่ะ"
"โกหก..เอาไปเททิ้งซะ"
"แต่ว่า.."
ก้มหน้าพูดหลบสายตามีนลดา
"ฉันสั่งว่าไง"
ออกคำสั่งน้ำเสียงดุดัน
"ค่ะๆ"
สาวใช้รีบทำตามคำสั่งแล้วมีนลดาก็เดินออกไป
"เลิกงานแล้วแม่จะรีบกลับมาหานะ อดทนหน่อยนะ คุณพ่อกลับมาแล้วแม่จะลาออกจากงาน จะพากลับไปอยู่ที่บ้านคุณตาคุณยาย เราจะได้มีเวลาอยู่ด้วยกัน"
เสียงเจนจิราพูดกล่าวกับลูกสาวโดยที่ไม่รู้ว่ามีนลดานั้นแอบเดินออกมาได้ยินพอดี
"คุณพ่อ ที่เรียกว่าคุณพ่อ แต่จริงๆแล้ว.."
"ก็คุณพ่อนั่นแหละนะ"
เจนจิราตัดบทกล่าวยอกลูกสาวด้วยรอยยิ้มแล้วยื่นหน้าเข้าไปหอมแก้มลูกสาวทั้งสองข้างแล้วยืนขึ้นก้าวเดินถอยหลังออกไปจากบ้าน
"ตั้งใจทำงานนะค้าา.."
ยกมือขึ้นโบกมือลาเจนจิราผู้เป็นแม่ด้วยรอยยิ้มร่าเริงเพื่อเป็นกำลังใจให้กับเธอ
"ค่าา..แล้วเจอกันเย็นนี้นะค้าา..!"
โบกมือลาลูกสาวกลับ
"รอยยิ้มความรู้สึกของแม่ที่มีให้กับลูกสาวนี่มันคืออะไรกันน้าา.."
แอบยืนเหลียวมองเจนจิราและลูกพีชสลับกัน
"ทำไมเด็กคนนี้ไม่ใช่ลูกฉันกันนะ ทำไมต้องเป็นลูกพ่อเป็นน้องสาวฉันกัน"
มีนลดากล่าวก่อนจะเดินเข้าไปหาลูกพีชและพี่เลี้ยงแล้วอุ้มลูกพีชขึ้น
"คุ..คุณมีนคะ"
"หนวกหูน่าา..ฉันไม่ทำอะไรหรอก ฉันเป็นทหารนะ ถ้าฆ่าคนตายไปก็ไม่มีสิทธิ์ได้รับราชกาลอีก อีกอย่างนี่ก็น้องสาวฉันนี่นา ใช่มั้ย!"
กรอกตามองพี่เลี้ยงของลูกพีชด้วยสายตาที่ดุร้าย แล้วหันมาพูดกับลูกพีชด้วยสายตาที่นุ่มนวลอ่อนโยนต่างจากเมื่อกี้นี้
"อึ อื้ออ!!"
"ไปเที่ยวกัน"
"ถ้าไป..! พี่มีนจะไม่ทิ้งลูกพีชไว้ ไว้คนเดียวอี.."
"ไม่หรอกนะ วันนั้นพี่แค่ไปเข้าห้องน้ำ กลับมาไม่เจอลูกพีช พี่ก็เป็นห่วงแทบตาย แต่ดีว่าพี่คนดูแลเครื่องเล่นบอกก็เลยโล่งใจไปที"
มีนลดาชิงบทพูดอธิบายก่อนที่ลูกพีชจะพูดจบพร้อมกับพาเดินออกไปจากบ้านเมื่อแน่ใจแล้วว่าเจนจิราไม่ได้อยู่ที่บ้านเพราะออกไปทำงานแล้ว
"งั้นหยออ.."
"อื้ออ!! ไปกินข้าวเหนียวหมูปิ้งกับพี่กัน พี่ว่าจะออกไปซื้อ.."
พูดกล่าวกับน้องสาวด้วยรอยยิ้มแต่ภายในใจแล้วแอบซ่อนแผนการบางอย่างไว้ภายใน
.
.
"นั่นสินะ แม่ทำหน้าที่แม่ได้ไม่ดีเอาซะเลย ถ้าแม่มีเงินล่ะก็.."
เจนจิรานั่งเหม่อลอยพูดกับตัวเองคนเดียวในขณะที่นั่งทำงานอยู่หลังโต๊ะทำงานจนเวลาล่วงเลยผ่านไปถึงเที่ยงก็ยังนั่งอยู่กับที่ ใครมาเรียกให้ไปไหนก็ยังเหม่อเลยไม่ได้ลุกไปไหนจนกระทั่งมีสายเรียกเข้า
"ค่ะคุณภพธร.."
"เมื่อวานเป็นไงบ้าง"
บุคคลในสายกล่าวถามเจนจิราด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง
"เผลอให้ลูกพีชออกไปได้ แต่แก้สถานการณ์เรียบร้อยแล้วล่ะค่ะ ไม่มีปัญหาอะไร"
"ได้ข่าวว่าพิชิตจะออกจากคุกวันนี้แล้ว ระวังตัวไว้หน่อยก็ดีนะ"
"คน..คนเลวๆแบบนั้นน่ะ"
พูดกล่าวพลางเนื้อตัวก็เริ่มสั่นเทาไปพร้อมกัน
"เอาเถอะ! ผมจะหาคนมาดูแลคุณกับลูกพีชให้ในระหว่างที่ยังทำงานกับผมอยู่..แต่ก็อย่าลืมเรื่องยัยมีนซะล่ะ ผมจะบินกลับเร็วกว่ากำหนดนะ"
ชายบุคคลในสายกล่าวจบแล้วค่อยๆเผยนิ้มออกมาก่อนจะกดวางสายไป
"พ พ..พ่อของลูกพีช ไม่! ไม่หรอก..ถึงจะเป็นอย่างนั้น แต่ที่จริงแล้วลูกพีช น่าจะเป็น...."
เจนจิราเริ่มนั่งคิดวิตกจิตใจหลุดลอย แต่แล้วก็มีสายเรียกเข้ามาอีก เห็นปลายสายเป็นชื่อของมีนลดาจึงได้กดรับสาย เผื่อว่ามีนลดาคิดจะทำอะไรไม่ดีกับลูกสาวของตนขึ้นมาอีก
"คุณ..! คุณมีน.."
"น้ำเสียงฟังดูไม่ดีเลยนะเธอน่ะ เป็นอะไรรึเปล่า..ฉันพาลูกสาวเธอออกมาเที่ยวเล่นที่เดิมนะ"
มีนลดากล่าวถามด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วงเจนจิรา แต่ก็ไม่ลืมบอกต่ออีกว่าพาลูกสาวของเธอหนีมาเล่นอีกแล้วเช่นกัน
"บอกแล้วไงว่าอย่ายุ่งกับลูกสาวฉันน่ะ พาลูกฉันกลับบ้านเดี๋ยวนี้"
เจนจิราลุกขึ้นยืนกรอกเสียงใส่โทรศัพท์ด้วยอารมณ์โกรธเคืองมีนลดาที่อยู่ในสายที่สร้างเรื่องให้ตัวเองได้ตลอดทุกวันที่ยังเจอกันที่บ้านของเธอ
"น่าเวทนาออกลูกสาวเธอน่ะ ฉันไม่ปล่อยให้ลูกเธอเป็นอะไรไปหรอกน่ะ อย่างน้อยก็น้องสาวฉันเหมือนกัน"
เหลียวมองไปที่ลูกพีชที่กำลังเลือกเล่นเครื่องเล่นและของเล่นอย่างสนุกสนานร่าเริง
"ขอต้องล่ะ ลูกพีชยิ่งหอบหืดอยู่ด้วย ขอร้องพาลูกฉันกลับเถอะนะ หอบหืดในเด็กมันอันตรายมากนะ"
พูดยังไม่ทันขาดคำเด็กหญิงตัวเล็กที่เล่นอยู่ในร้านเครื่องเล่นก็เริ่มมีอาการหอบหืดขึ้นมา มีนลดาจึงรีบวิ่งเข้าไปดูอาการเด็กคนนั้น
"ลูกพีช ลูกพีชคะ"
หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกรอกเสียงถามคนในสายไปว่า
"ลูกพีชหอบหืดกำเริบต้องทำยังไง ไม่มียา.."
"ลูกพีช..! พยายามบอกให้ลูกหายใจเข้าออกช้าๆ"
กล่าวบอกจบก็รีบลุกจากโต๊ะทำงานวิ่งไปที่ลิฟต์ลงไปด้านล่างเพืรอที่จะตามไปหามีนลดาและลูกสาว แต่โชคยังดีที่มีคนเห็นเหตุการณ์และเป็นโรคเดียวกันกับลูกพีช เขาจึงเข้ามาช่วยและแนะนำให้มีนลดาพาลูกพีชนำตัวส่งโรงพยาบาล
ผ่านไปพักใหญ่เจนจิราก็มาถึงโรงพยาบาลที่มีนลดาพาลูกพีชมาส่ง
เธอรีบเข้าไปก้มลงสวมกอดลูกสาวที่ยังนอนหลับตาอยู่บนเตียงผู้ป่วยในห้องพักฟื้นผู้ป่วยรวม
"ลูกพีช ไม่เป็นไรแล้วนะลูก แม่มาหาหนูแล้วนะ"
พูดกล่าวในขณะที่กอดลูกสาวตัวเล็กเอาไว้อย่างหวงแหน
"ค่ารักษาพยาบาลจ่ายให้แล้วนะ"
พูดกล่าวพลางมองเจนจิราซึ่งกำลังกอดลูกพีชที่ค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมา
"แม่คะ!!"
เสียงเล็กๆของลูกพีชพูดกล่าวเรียกเจนจิรา
"ขอโทษ.."
ยื่นมือไปจับแขนของเจนจิรา แต่เธอก็ปัดมือมีนลดาออกไป
"พาลูกออกมาทำไมไม่เอายาลูกมาด้วย"
กล่าวถามพลางมองหน้ามีนลดาด้วยสายตาโกรธและโมโหเธอ
"ก็แล้วฉันจะไปรู้มั้ยล่ะว่าอาการจะกำเริบขึ้นมา.."
"จะรู้ไม่รู้ก็ต้องเตรียมไว้ตลอดเวลา ถ้าลูกพีชเป็นอะไรไปขึ้นมา เธอจะรับผิดชอบชีวิตลูกพีชยังไง"
กล่าวถามมีนลดาด้วยความโกรธแค้น แต่มีนลดาก็ยืนเงียบไม่ตอบโต้อะไร
"ถ้าลูกพีชเสียชีวิตฉันก็จะฆ่าเธอด้วยเช่นกัน"
"ถ้างั้นก็ออกไปซะสิ ไปอยู่ไหนก็ไป..ไปอยู่ในที่ที่ไม่ใช่บ้านฉัน"
"คุณที่สั่งฉันให้ไปได้มีแค่พ่อคุณเท่านั้น เพราะฉันเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนั้นในฐานะแม่เลี้ยงของคุณคุณมีนลดา.."
เจนจิรากล่าวจบก็อุ้มลูกพีชขึ้นแล้วพาเดินออกไป
"แม่เลี้ยง!! ชิ.."
