สายฝนโปรยปรายสีแดงเลือดอาบนอง หน้าที่กับหัวใจ..ต้องเลือกสักทาง เมื่อคนที่ตกหลุมรักและเห็นทุกวันคือเหยื่อที่ตัวเองต้องลงมือฆ่าตามคำสั่งผู้จ้างวานให้ฆ่า
รัก,ดราม่า,แอคชั่น,หญิง-หญิง,โอเมกาเวิร์ส,หมอ ,มาเฟีย,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
สายฝนตกลงมาโหมกระหน่ำในค่ำคืนอันมืดมิดไร้แสงจันทราแลแสงดารา หญิงสาวใส่หมวกสวมชุดสีดำทั้งตัวอยู่บนดาดฟ้าเล็งปลายกระบอกปืนไปที่ตึกฝั่งตรงข้ามก่อนจะลั่นไกยิงใส่ศีรษะของชายผู้หนึ่งจนเขาสิ้นชีพหมดลมหายใจ แล้วจากนั้นก็กดโทรศัพท์แล้วยกขึ้นแนบใบหู
"ภารกิจเสร็จสิ้น"
กล่าวจบก็กดตัดสายแล้วรีบเก็บอุปกรณ์ใส่กระเป๋าเป้แล้วรีบกลับลงไปด้านล่าง
ยังอีกฟากฝั่งหนึ่งของเมืองมหานครในยามใกล้รุ่ง แพทย์หญิงผู้หนึ่งกำลังขึ้นไปนั่งคร่อมบนตัวผู้ป่วยเพื่อปั๊มหัวใจยื้อชีวิตผู้บาดเจ็บอย่างสุดความสามารถจนกลับมาหายใจอีกครั้งจึงได้ดำเนินการช่วยเหลือชีวิตในขั้นตอนต่อไปจนจบงาน
"เก่งมากหมอโช.."
"ทุกคนก็เช่นกันค่ะ ขอบคุณทุกคนนะคะ"
ก้มหน้าโค้งคำนับอย่างนอบน้อมแล้วเดินจากทุกคนไปเปลี่ยนชุดเพื่อเตรียมตัวกลับที่พักเนื่องจากเธอได้เวลาออกเวร แต่ก่อนจะกลับที่พักก็ได้หยุดจอดรถที่หน้าร้านขายดอกไม้ซึ่งตั้งอยู่ไม่ไกลจากโรงพยาบาลที่เธอทำงานอยู่
ร่างเล็กของหญิงสาวผู้หนึ่งยืนอยู่ในร้านขายดอกไม้แห่งหนึ่งที่เป็นตึกเดี่ยวด้วยสีหน้าท่าทางยิ้มแย้มสดใส แล้วพลิกป้ายที่ห้อยคล้องอยู่หน้าประตูให้เห็นคำว่า 'OPEN'
"ร้านเปิดพอดี.."
เสียงของแพทย์สาวคนเดิมพูดกล่าวก่อนจะเปิดประตูลงจากรถแล้วเดินมุ่งหน้าตรงไปที่ร้านขายดอกไม้ร้านนั้น
"ยินดีต้อนรับเข้าสู่ร้าน flower of pleasure ค่ะ"
หญิงสาวเจ้าของร้านขายดอกไม้พูดกล่าวทักลูกค้าคนแรกของร้านในเช้าวันนี้
"สวัสดีค่ะ! ดอกไม้สวยจังเลยนะคะ แม่ค้าก็สวย.."
"ขอบคุณค่ะคุณลูกค้า..เอ๊ะ! เมื่อกี้ว่าไงนะคะ"
หญิงสาวเจ้าของร้านขายดอกไม้กล่าวถามพลางขมวดคิ้วเข้าหากัน
"เปล่านี่คะ กุหลาบชมพูช่อนี้สวยดีนะคะ ราคาเท่าไหร่คะ"
"สามร้อยสี่สิบค่ะ"
เธอจ้องมองไปที่ดอกกุหลาบ พร้อมกับบอกราคาให้กับลูกค้าได้รับทราบ
"งั้นเอาช่อนี้แหละค่ะ แล้วก็กุหลาบขาวช่อนั้นด้วยนะคะ"
"ช่อนั้นราคาสองร้อยแปดสิบค่ะ"
หญิงสาวเจ้าของร้านกล่าวก่อนจะนำเอาดอกกุหลาบทั้งสองช่อไปห่อใส่แผ่นกระดาษแล้วคิดเงินกับลูกค้า
"ว่าแต่ร้านนี้เปิดวันไหนบ้างคะเนี่ย เพราะบางที่มาร้านก็ปิด.."
"ไม่มีวันหยุดที่แน่นอนค่ะ"
"อ่ออ..ค่ะ! ขอบคุณค่ะ"
แพทย์สาวตอบรับคำก่อนเดินออกไปจากร้านขายดอกไม้ แต่ออกไปได้ไม่ทันถึงสามก้าวฝนก็ดันตกลงมาลัดหน้าทำให้เธอต้งกลับเข้าไปหลบฝนในร้านดอกไม้เสียก่อน
"แย่จัง! พึ่งเปิดร้านแท้ๆ ฝนดันตกซะแล้ว"
"ไม่แปลกหรอกค่ะ นี่หน้าฝน..ขออยู่พักหลบฝนสักพักนะคะ"
"ยินดีค่ะ"
หญิงสาวเจ้าของร้านเผยรอยยิ้มออกมาเพื่อให้มีมนุษยสัมพันธ์ที่ดีต่อลูกค้า
"........! ว่าแต่คุณเจ้าของร้าน ....ชื่ออะไรหรอคะ"
"เกวค่ะ มานั่งก่อนสิคะ"
เธอพูดกล่าวตอบแล้วชักชวนให้อีกฝ่ายมานั่งที่โซฟาเพื่อหลบฝนกับตนเสียก่อน
"ขอบคุณค่ะคุณเกว"
"แล้วว..คุณล่ะ ชื่ออะไร.."
"ฉันโชค่ะ โช..เป็นหมอในโรงพยาบาลที่อยู่ไม่ไกลนี้เองค่ะ"
หญิงสาวหรือชื่อก็คือ 'โช หรือ โชติกา' หันหน้าออกไปด้านนอกร้านเพื่อให้เป็นการชี้ตำแหน่งที่ทำงานอยู่โดยการใช้ใบหน้าบอกกล่าว
"ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ"
"ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันค่ะ"
"แล้วว! ทำไมถึงซื้อแต่ดอกไม้จากร้านฉันตลอดเลยล่ะคะ"
เกวลินกล่าวถามโชติกาผู้ซึ่งเป็นลูกค้าด้วยรอยยิ้มผูกมิตร
"ก็....ชอบบ! น่ะค่ะ"
โชติกาพูดกล่าวพร้อมกับหันหน้ามองเกวลิน
"คะ!!"
คำพูดนั้นทำให้เกวลินขมวดคิ้วเข้าเป็นปมสงสัย
"ชอบดอกไม้ค่ะ กลิ่นหอมและสวยดี.."
ทำเป็นหันหน้าเหลียวมองดูดอกไม้นานาชนิดในร้านขายดอกไม้
"อ๋ออ..ยังไงก็ขอบคุณที่อุดหนุนเป็นประจำนะคะ แต่ดูท่าทางแล้วคงอีกนานเลยกว่าฝนจะหยุดตก.."
สายฝนตกลงมากว่าชั่วโมงถึงจะหยุด โชติกาก็ดันเผลอนั่งหลับไปเสีย จะปลุกให้ตื่นก็คงไม่ดี ด้วยคิดว่าอีกฝ่ายเป็นแพทย์คงจะทำงานดึกและเหนื่อยมามาก จึงปล่อยทิ้งให้หลับพักผ่อนจะดีเสียกว่า
"ปล่อยให้นอนไปก่อนละกัน"
เกวลินพูดกล่าวก่อนที่จะมีข้อความส่งเข้ามาในโทรศัพท์ของเธอ เธอจึงได้เดินขึ้นบันไดไปบนชั้นสองทีทจะเป็นชั้นที่มีห้องนอนของเธอแล้วจากนั้นก็เปิดอ่านข้อความก่อนจะเดินออกมาด้านนอกอีกครั้งด้วยสีหน้าไร้ความสดใสบนใบหน้า แต่ก็เห็นว่าโชติกาได้ตื่นและมองไปรอบๆร้านเพื่อหาบางสิ่งบางอย่างจนหันมาเห็นเธอ เธอจึงรีบชักสีหน้าเปลี่ยนให้มีความสดใสเฉกเช่นเดิม
"ฝนหยุดตกแล้ว แต่ฉันดันเผลอหลับใส่ร้านคุณเกวซะได้ ฉันนี่แย่จัง"
"อ้ออ..! ไม่เลยค่ะ ฉันเข้าใจ..คุณโชน่าจะทำงานมาเหนื่อยๆฉันก็เลยไม่ได้ปลุก ให้คุณโชหลับพักผ่อนจะดีกว่าค่ะ"
เกวลินแล้วก็ได้มีลูกค้าคนใหม่เข้ามาในร้านหลังจากที่ฝนได้หยุดตกไป
"ยินดีต้อนรับเข้าสู่ร้าน flower of pleasure ค่ะ"
เธอพูดพร้อมกับก้าวเท้าเดินไปต้อนรับลูกค้า โชติกาจึงได้กลับออกจากร้านของเกวลิน
.
.
"คุณโชจะไม่รับช่วงต่อจากนายใหญ่จริงหรอครับ"
เสียงของชายวัยชรายืนกล่าวถามโชติกาในบ้านหลังให้หลังหนึ่งแถวชานเมือง
"ฉันไม่อยากยุ่งเกี่ยว ฉันชอบช่วยคนไม่ใช่ฆ่าคน ไม่ชอบเรื่องผิดกฎหมาย.."
"แต่เรื่องผิดกฎหมายมันทำให้พี่ได้เป็นหมอไม่ใช่รึไง เป็นเงินผิดกฎหมายส่งเรียนจนจบ"
เสียงของชายหนุ่มเดินเข้ามาพูดบอกกับโชติกา
"เออ!!"
เธอตอบกลับด้วยท่าทางนิ่งเฉย
"ถ้าไม่อยากได้ตำแหน่งก็หนีหายไปซะ ตายไปซะได้ยิ่งดี"
เขาจ้องมองหน้าโชติกาด้วยความขุ่นเคืองใจ
"แกก็อย่างพึ่งฆ่ากันตายก็แล้วกัน ไม่งั้นฉันจะลำบาก.."
โชติกาพูดกล่าวแล้วรีบก้าวเท้าเดินขึ้นไปบนชั้นสองของบ้าน แต่ก้าวเท้าขึ้นบันไดได้เพียงสามก้าวก็มีเสียงของบุคคลที่เธอพึ่งจบบทสนทนาไปพูดขึ้นว่า
"แล้วนี่ซื้อดอกได้มา..อยากเปลี่ยนเป็นสาวหวานรึไง หรือว่า...เอามาเก็บไว้รองานศพตัวเอง"
"หุบปากพล่อยๆของแกไปซะเตชิต"
กล่าวจบก็ก้าวเท้าเดินต่อไป
.
.
ช่วงบ่ายของวันเดียวกัน เกวลินนั่งจ้องหน้าจอโน้ตบุ๊คอยู่หน้าเคาน์เตอร์แคชเชียร์ด้วยสีหน้าเรียบนิ่งไร้อารมณ์ความรู้สึก จนเมื่อมีลูกค้าเปิดประตูเข้ามาในร้านเธอก็รีบชักสีหน้าให้เปลี่ยนเป็นรอยยิ้มพร้อมกับพับหน้าจอโน้ตบุ๊กลง
"ยินดีต้อนรับเข้าสู่ร้าน flower of pleasure ค่ะ"
เธอพูดกล่าวพร้อมกับลุกเดินเข้าไปหาลูกค้าผู้มาเยือน
"คุณแม่ค้าดูสดใสทุกวันเลยนะครับ"
"ค่ะ! ขอบคุณค่ะ วันนี้จะซื้อดอกไม้แบบไหนไปให้ใครอีกคะเนี่ย"
"ไฮเดรนเจียสีม่วงกับสีฟ้าครับ จัดช่อให้ด้วยนะครับคุณเจ้าของร้าน"
เขากล่าวบอกกับเกวลินพลางก็ส่งสายตาหว่านเสน่ห์ให้เธอ
"ได้เลยค่ะ"
เกวลินตอบรับคำจากลูกค้าชายแล้วเดินไปเลือกดอกไม้แล้วจัดใส่ช่อให้อย่างสวยงาม
"จัดช่อสวยแบบนี้มีรับงานจัดนอกสถานที่มั้ยครับเนี่ย"
"ไม่เลยค่ะ! ฉันไม่ค่อยชอบออกไปไหนไกล ไม่ชอบความวุ่นวายด้วยค่ะ"
เธอพูดเน้นเสียงหนักคำว่า 'ไม่ชอบ' ในประโยคสุดท้าย
"อ่ออ..! อย่างนี้นี่เอง ขอบคุณสำหรับดอกไม้สวยๆจากคนสวยๆครับ"
ส่งรอยยิ้มหวานให้กับเกวลิน
"ค คะ ว่าไงนะคะ"
"ขอบคุณสำหรับดอกไม้สวยๆจากคนสวยๆครับ"
"ขอบคุณค่ะ ช่อนี้ห้าร้อยเก้าสิบค่ะ"
เกวลินพูดกล่าวบอกกับลูกค้าหนุ่มด้วยรอยยิ้มอันเป็นมิตรภาพ
"สแกนนะครับ"
"ไปที่เคาน์เตอร์เลยค่ะ"
ทำการคิดเงินจากลูกค้าแล้วลูกค้าก็เดินออกไปจากร้าน เกวลินจึงเดินไปนั่งอยู่ที่โซฟาเพื่อรอลูกค้าคนต่อไป พลางก็นึกคิดถึงใครบางคนที่เป็นลูกค้ารายแรกของวันนี้
"ก็น่ารักดีนะ เป็นหมอซะด้วย! แต่ไม่อาจเอื้อม..อยู่สูงเกินไป"
จากที่พูดไปยิ้มไปในช่วงแรกเธอก็ได้หุบยิ้มลงหลังจากที่พูดสองประโยคสุดท้ายออกมา
.
.
"โชกลับมารึยัง ถ้ามาแล้วไปตามโชมาให้ฉันที"
เสียงของชายผู้หนึ่งยืนพูดกล่าวถามหญิงสาวผู้หนึ่งอยู่ที่สวนหลังบ้านพร้อมกับเช็กสินค้าบางอย่างในลังไม้ขนาดใหญ่
"นายน้อยโชกลับแล้วค่ะ ดิฉันจะรีบไปตามให้ค่ะ"
หญิงสาวตอบรับคำแล้วเดินไปตามบุคคลที่มีนามว่า 'โช' มาให้ผู้เป็นเจ้านาย
ทางด้านของโชติกาเองก็ยืนจัดดอกไม้ใส่แจกันด้วยรอยยิ้มแห่งความสุขพลางในหัวก็นึกคิดถึงเจ้าของร้านขายดอกไม้ที่ตัวเองไปซื้อดอกไม้มาขัดแจกัน
"คนสวยๆจะมีแฟนแล้วรึยังนะ"
พูดกล่าวกับตัวเองพร้อมรอยยิ้มแล้วก็มีคนมาเคาะประตูห้องนอนเธอ
"ใคร..!!"
"คีร์เองค่ะนายน้อยโช.."
เมื่อได้ฟังคำตอบดังนั้นเธอก็ตีหน้าตายเหลือบสายตามองด้านบนแล้วจึงเดินไปเปิดประตูห้อง
"มีไร!"
"นายใหญ่เรียกพบค่ะ"
"เดี๋ยวไป.."
ปิดประตูใส่หน้าหญิงสาวผู้นั้นแล้วเดินไปหยิบกุญแจรถยนต์
"ให้ตายเหอะ! รู้งี้น่าจะนอนที่โรงบาล"
ว่าแล้วก็เดินออกไปจากห้อง ลงไปด้านล่างและเดินไปที่สวนหลังบ้าน
"มีไรแด๊ดด.."
โชติกาพูดกล่าวกับชายที่อยู่ตรงหน้าด้วยสีหน้าท่าทางเรียบนิ่ง
"แด๊ดอยากให้โชรับช่วงต่อจากแด๊ดนะ"
"แด๊ดก็รู้โชไม่ชอบ ไม่งั้นโชไม่ปลีกตัวออกมาเป็นหมอหรอก ไอ้เตก็ลูกแด๊ดเหมือนกัน แด๊ดก็ให้มันดิ"
โชติกาแสดงสีหน้าส่งสายตาขุ่นเคืองใจให้กับผู้เป็นพ่อของตนซึ่งยืนตรวจสินค้าอยู่ตรงเบื้องหน้าตนเอง
"ถ้าไอ้เตน้องแกมีคุณสมบัติแด๊ดก็อยากให้ แต่นี่สร้างปัญหาไปไม่เว้นแต่ละวันให้คอยตามเช็ดตามล้าง"
"คนอื่นที่อยากเป็นก็มีทำไมแด๊ดไม่ให้คนพวกนั้น พวกอาๆพวกญาติแด๊ดก็มีตั้งมาก สายตระกูลกันทั้งนั้น"
โชติกาพูดกล่าวด้วยอารมณ์โกรธและเคลือบแคลงใจ
"สิ่งที่แด๊ดกับปู่สร้างขึ้น แด๊ดไม่ให้ใครหรอกนะถ้าไม่ใช่ลูกแด๊ด.."
เขาพูดกล่าวพร้อมทั้งก้าวเท้าเดิยเข้าไปยืนใกล้ๆลูกสาวของตนเอง
"โชมีความสุขกับงานของโชแด๊ด..โชไม่ใช่ผู้ฆ่าแต่เป็นผู้รักษา แล้วห้ามส่งคนมาคุ้มกันโช เดี๋ยวคนอื่นจะคิดไปไกล โชขอถอนคำพูดทุกอย่างที่เคยพูดไว้ตอนเด็ก และขอออกจากการเป็นทายาทอันดับหนึ่งของตระกูล"
"ตามใจแกละกันโช แต่ถ้าอยากกลับเข้ามาตอนไหนก็บอก แด๊ดพร้อมรับลูกกลับเข้ามาเสมอ"
เขาตอบกลับโชติกาเช่นนั้นแล้วเธอก็โค้งคำนับทำความเคารพผู้เป็นพ่อของตนแล้วก้าวเดินจากไป
"ไปทำยังไงก็ได้ให้โชมันยอมรับงานสานต่อจากฉัน ไปป!!"
เขาออกคำสั่งลูกน้องเสียงเข้ม
"ค่ะนายใหญ่!"
.
22:45 น.
"เป้าหมายอยู่ชั้นสี่ ทิศสี่นาฬิกาจากจุดที่แกยืนอยู่"
หญิงสาวสวมชุดพรางตัวสีดำฟังเสียงจากหูฟังบูทูธก่อนจะหันไปทางด้านขวาแล้วยกลำกล้องปืนขึ้นมาส่องมองหาเป้าหมาย
เธอค่อยเลื่อนนิ้วมือไปแตะที่ไกปืนพร้อมที่จะยิงเป้าหมาย ส่วนมืออีกข้างก็ปรับซูมกล้องเรื่อยๆจนมองเห็นเป้าหมายชัดเจน จากนั้นเธอก็นิ่งเงียบไปสักพักก่อนจะถอนมือและเอาปืนลง เนื่องด้วยเป้าหมายนั้นหน้าตาคล้ายคลึงกับโชติกาซึ่งกำลังดูเอกสารทางการแพทย์อยู่บนโต๊ะทำงาน
"ได้ยินมั้ย เจอเป้าหมายที่แกต้องฆ่ารึยัง.."
เสียงของใครบางคนพูดกล่าวผ่านหูฟังบูทูธแต่ก็ไม่ได้รับเสียงตอบรับจากใคร
"เห้ยย! ได้ยินมั้ย ตอบด้วย..ได้ยินมั้ย"
".....ไม่พบเป้าหมาย น่าจะขึ้นมาไม่ทัน.."
เธอตอบกลับปลายสายแล้วกดตัดสัญญา จากนั้นก็ดึงหน้ากากอนามัยสีดำออกเผยให้เห็นใบหน้าอันงดงามต่างจากสิ่งที่กำลังทำอยู่ในขณะนี้ จนทำให้รู้ว่าเธอคือเกวลินเจ้าของร้านขายดอกไม้ที่แสนอ่อนหวานยิ้มแย้มสดใสในทุกวันเมื่อมีลูกค้าเข้าไปเยี่ยมชมหรือซื้อดอกไม้ในร้าน
เกวลินยกลำกล้องปืนส่องไปยังเป้าหมายอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจว่าเป้าหมายของตนไม่ใช่คนที่เดินผ่านเข้ามาในชีวิตตน แต่ก็ไม่เป็นเช่นนั้นเนื่องด้วยบุคคลนั้นคือโชติกา ลูกค้าที่ชอบมาซื้อดอกไม้ที่ร้านของเธออยู่เป็นเนืองนิจ และในขณะเดียวกันโชติกาเธอก็กำลังนั่งดูเอกสารทางการแพทย์ก็ได้แสดงสีง่วงซึม
เธอยืนจ้องมองหน้าเป้าหมายอยู่พักหนึ่งจึงเลื่อนนิ้วมือไปที่ไกปืนอีกครั้ง แต่สุดท้ายแล้วก็ถอดนิ้วออกมาก่อนที่ตัวเป้าหมายจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วก้าวเท้าเดินออกไปจากห้องนั้นแล้วก็มีแพทย์ชายเดินสวนเข้ามาในห้องนั้น เกวลินจึงตัดสินใจเก็บปืนเข้ากระเป๋าเป้ก่อนที่จะเดินลงไปจากชั้นดาดฟ้าบนตึกสูง
แพทย์ชายผู้นั้นที่เดินสวนกับโชติกาได้หันหลังเดินกลับแล้วเดินตามหลังโชติกาพร้อมกับพูดกล่าวถามกับเธอว่า
"ได้นอนบ้างมั้ยเนี่ยหมอโช"
"ก็นิดหน่อย! โดนคนที่บ้านก่อกวนเลยหนีกลับมานอนที่นี่ นี่คิดว่าจะย้ายออกมาอยู่ข้างนอกแล้ว แต่ตอนนี้ต้องไปตรวจดูอาการคนไข้หลอดเลือดหัวใจตีบ"
"กำลังมาตามพอดีแหละ"
"THANK YOU คุณหมอเตชินท์"
โชติกายกมือขึ้นตบไหล่แล้วกอดคอแพทย์หนุ่มผู้นี้
"หมอโชทำแบบนี้ผมหวั่นไหวนะ"
เตชินท์พูดกล่าวบอกโชติกาด้วยน้ำเสียงในเชิงเก้อเขิน
"จริงป้ะ!!"
เธอแสยะยิ้มมุมปากแล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆใบหน้าของเตชินท์
"ผมพูดเล่น.."
เขาทำเป็นหันหน้าหนีไม่ยอมมองหน้าเธอ แต่ถึงจะเป็นเช่นนั้นทั้งสองคนก็ยังคงเดินไปตรวจอาการผู้ป่วยในห้องพักฟื้นรวมด้วยกัน
"อพาร์ทเม้นท์ที่ผมอยู่มีห้องว่างอยู่นะ หมอโชสนใจมั้ย อยู่แถวนี้ด้วย"
"น่าสน! ไว้วันว่างๆจะไปดูนะ"
โชติกากล่าวบอกกับเตชินท์ก่อนจะเดินไปตรวจดูอาการของผู้ป่วยและผู้บาดเจ็บ
ส่วนทางด้านของเกวลินก็ขับรถมอเตอร์ไซค์บิ๊กไบค์ไปจอดไว้ที่หลังร้านของตนแล้วเอาผ้ามาคลุมไว้ จากนั้นก็เปิดประตูเข้าหลังร้าน เดินขึ้นบันไดไปบนชั้นสองแล้วเข้าห้องนอน วางกระเป๋าเป้และเดินไปหยุดยืนจ้องหน้าตัวเองผ่านกระจกเงาที่โต๊ะเครื่องแป้ง พลางภาพในหัวก็นึกคิดถึงใบหน้าของแพทย์หญิงผู้หนึ่งซึ่งก็คือโชติกาที่เป็นเป้าหมายในการซุ่มยิงเพื่อปลิดชีพตามที่ตัวเธอได้รับมอบหมายงานมาทำ
"เป้าหมายรายต่อไปของฉัน...คือเธอ!!"
