สายฝนโปรยปรายสีแดงเลือดอาบนอง หน้าที่กับหัวใจ..ต้องเลือกสักทาง เมื่อคนที่ตกหลุมรักและเห็นทุกวันคือเหยื่อที่ตัวเองต้องลงมือฆ่าตามคำสั่งผู้จ้างวานให้ฆ่า
รัก,ดราม่า,แอคชั่น,หญิง-หญิง,โอเมกาเวิร์ส,หมอ ,มาเฟีย,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
แสงตะวันสาดส่องพาดผ่านเข้ามาในห้องนอนในยามรุ่งเช้า ร่างเล็กลืมตาตื่นขึ้นมาแล้วนอนแช่อยู่บนเตียงนอนสักพักใหญ่จึงยันตัวเองลุกขึ้นและลงจากเตียงไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วออกไปกินอาหารเช้าด้านนอก จนไปเจอร้านก๋วยเตี๋ยวจึงสั่งและนั่งกินที่ร้าน
เวลาผ่านไปสักพักหนึ่งโชติกาก็เดินมาสั่งก๋วยเตี๋ยวแล้วหันไปเห็นเกวลินนั่งกินก๋วยเตี๋ยวอยู่ด้านในร้านจึงเดินเข้าไปทักทาย
"สวัสดีคุณเจ้าของร้านขายดอกไม้ในยามเช้าค่ะ"
เกวลินเงยหน้าขึ้นเมื่อได้ยินเสียงคำทักทายจากโชติกา
"อ อ้าวว! คุณหมอโช..ไม่ทำงานหรอคะเช้านี้"
"ฉันออกเวรตั้งแต่เมื่อวานแล้วค่ะ เข้าเวรอีกทีตอนเย็น.."
"อ๋อ..ค่ะ! งั้นนั่งกินก๋วยเตี๋ยวด้วยกันสิ แอบเห็นคุณหมอโชสั่งอยู่นะคะ"
โชติกานั่งลงตามคำเชิญชวนของเกวลินแล้วพ่อค้าก็ถือชามเดินมาเสิร์ฟให้ถึงที่โต๊ะ
"ขอบคุณค่ะ"
'เป้าหมายฉันคือเธอ..'
เกวลินนึกคิดบอกกับตัวเองในใจ
"ฮะ ฮัดชิวว!!"
เกวลินส่งเสียงจามแล้วยกมือขึ้นสีจมูก
"ทิชชูค่ะ"
โชติกาหยิบยื่นทิชชูให้เธอแล้วพูดต่ออีกว่า
"เป็นหวัดรึเปล่าค่ะ"
"ไม่แน่ใจ แต่ถ้าเป็นก็คงไม่แปลก ช่วงนี้ฤดูฝน.."
"ใช่ค่ะ! เพราะงั้นช่วงนี้ต้องดูแลรักษาสุขภาพร่างกายให้ดีนะคะ หรือไม่ก็ให้ฉันช่วยดูแลก็ให้ก็ได้"
โชติกาพูดกล่าวพร้อมกับรอยยิ้ม
"ทำไมต้องให้คุณโชช่วยดูแล หรือว่า..!"
"ค คะ! ก็เพราะว่าฉันเป็นหมอยังไงล่ะคะ ฉันก็ต้องดูแลทุกคนเป็นปกติอยู่แล้ว"
โชติกาพูดพร้อมแสดงสีหน้าท่าทางเลิ่กลั่ก
.
.
ร่างสูงของเตชินท์นั่งดื่มแอลกอฮอล์ด้วยสีหน้าโมโหโกรธและเกลียดใครสักคนอยู่บนโต๊ะที่มีขวดแอลกอฮอล์ตั้งอยู่หลายขวด
"คอยดูนะ กูจะต้องได้ตำแหน่ง..แม่งง! กูเป็นลูกชายแท้ๆทำไมไม่ให้กูวะ"
เขาพูดกล่าวกับเหล่าลูกน้องของเขาก่อนที่จะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง
"ใจเย็นก่อนครับนายน้อยเตชินท์"
"อีโชมันไม่เคยช่วยงานแด๊ดเลยด้วยซ้ำ แต่ทำไมแด๊ดถึงยังจะให้มันอีกวะ พวกมึงไปติดต่อหาคนมาจัดการมันให้กูซะ"
หันหน้ามองหน้าลูกน้องพร้อมกับแสดงความก้าวร้าวออกมาผ่านสายตา
"นายน้อยโชเป็นพี่สาวนายน้อยเตชินต์นะครับ นายน้อยจะฆ่าพี่สาวตั..."
"หุบปาก! กูเกลียดมัน..ตั้งแต่เล็กจนโต แด๊ดชมมันมาโดยตลอด ทำอะไรก็ดีกว่าฉันไปหมด.."
ถือแก้วแอลกอฮอล์ชี้หน้าลูกน้องของตนประกอบท่าทางการพูดและแสดงออก
.
.
โชติกาเดินตรวจและถามอาการของผู้ป่วยบนเตียงบางรายที่เป็นเคสในการรักษาของตน ก่อนจะเดินไปพูดคุยกับอาจารย์แพทย์ชั้นผู้ใหญ่กว่าแล้วเดินกลับไปยังห้องพักแพทย์ แต่แล้วก็มีคนมาเรียกเธอที่กำลังทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงนอน
"หมอโชชช..! ไปดื่มกาแฟข้างล่างกัน"
"ไม่เอาอ่ะ ง่วงง.."
โชติกานั่งลงบนเตียงแล้วนอนลงพร้อมกับหลับตา
"น่านะ ไปนั่งดื่มเป็นเพื่อนหน่อย อีกหน่อยผมจะขึ้นเวรแล้วเนี่ย เดี๋ยวเลี้ยงเอง"
เขาแสดงสีหน้าอ้อนวอน
"ได้!! จัดไปหมอเต้.."
"โหววว..ทีงี้เร็วเลยนะ"
"แน่นอน.."
แสยะยิ้มมุมปากเบาๆ
.
.
ร่างเล็กของเกวลินยืนกดรับโทรศัพท์อยู่หลังเคาน์เตอร์ด้วยสีหน้าสายตาเรียบเฉยไร้อารมณ์
"ฉันจะจ้างแกสองล้าน ฆ่าคนคนนึงให้ฉัน"
เสียงของชายผู้หนึ่งดังออกมาจากโทรศัพท์ของเกวลิน
"ขอเพิ่มอีกแสนเป็นค่าอุปกรณ์และพิกัดตำแหน่ง ส่วนรูปจะส่งมาหรือไม่ส่งมาก็ได้ ขอแค่ระบุตำแหน่งแล้วก็ชื่อ.."
เกวลินพูดกล่าวด้วยน้ำเสียงและสีหน้าเรียบนิ่ง
"โชติกา..หมอเอกชนโรงพยาบาลพนรัตน์"
"โชติกา..."
'อีกคนแล้วสินะ จะคนเดียวกันมั้ยนะ'
เกวลินครุ่นคิดกับตัวเองในใจ
"..... ได้..! แต่ไม่ขอยืนยันว่าจะส่งดอกไม้ให้วันไหน"
"โค้ดลับสินะ ขอแค่ส่งดอกไม้ให้ได้ก็พอ..มีคนจะส่งดอกไม้ให้โชติกาเยอะ แต่ถ้าเธอทำได้ก่อน เธอก็จะได้เงินนั้นทันที"
ชายในสายพูดกล่าวพลางแสยะยิ้มมุมปากหลังจากที่พูดจนจบจึงได้กดวางสาย
"แม่สาวดอกไม้ FLOWER.."
เขาพูดกล่าวกับตัวเองก่อนจะเผยยิ้มออกมาอย่างมีเลศนัย
"ทำไมมีคนอยากจะฆ่าบุคลากรทางการแพทย์ทั้งที่คนพวกนั้นคือผู้ช่วยและรักษาชีวิต"
เสียงเกวลินพูดกล่าวกับตัวเองก่อนที่จะหันหน้าไปมองยังกระจกโต๊ะเครื่องแป้งอย่างครุ่นคิด ก่อนจะเดินไปเปิดลิ้นชักแล้วหยิบปืนพกสั้นออกมาเช็กแม็กกาซีนหรือซองกระสุน แต่แล้วก็เก็บปืนเข้าที่เดิมแล้วค่อยออกไปเปิดร้าน
เสียงฝีเท้าของหญิงสาวผู้หนึ่งเปิดประตูเดินเข้าไปยังร้านขายดอกไม้ร้านเล็กๆแห่งหนึ่ง พร้อมกับกวาดสายตามองรอบๆร้านด้วยสายตาชื่นชม
"ยินดีต้อนรับเข้าสู่ร้าน flower of pleasure ค่ะ"
เสียงของเกวลินกล่าวต้อนรับลูกค้าเข้าร้านด้วยวลีประโยคเช่นเดิมในทุกๆคราว
"ร้านตกแต่งสาวดีนะคะ"
"ขอบคุณค่ะคุณลูกค้า"
"มีทิวทิปมั้ยคะ"
"มีค่ะ! ทางนี้เลยค่ะ"
เดินนำทางลูกค้าไปยังจุดที่มีดอกทิวลิป
"สวยๆทั้งนั้นเลยนะคะเนี่ย เอาเป็นทิวลิปเก้าดอก สีขาวสี่ดอกชมพูห้าดอก จัดช่อให้ด้วยนะคะ"
"ค่ะ รอสักครู่หนึ่งนะคะ"
เธอหยิบดอกทิวลิปคละสีขึ้นมาตามจำนวนที่ลูกค้าสั่งแล้วเอาไปจัดช่อให้ลูกค้าตามคำสั่ง
"เขียนการ์ดด้วยมั้ยคะ แค่กๆ"
เกวลินกล่าวถามลูกค้าก่อนที่จะยกแขนขึ้นมาปิดปากไอ
"ค่ะ! เขียนค่ะ..แต่ช่วยคิดหน่อยได้มั้ยคะ ฉันคิดไม่ออกเลยค่ะ"
"ทิวลิปเก้าดอก ความหมายคืออ..อยากอยู่กับคนที่รักไปตลอดชีวิต แล้วผู้รับเป็นให้หรือคะ"
"เป็นแฟนฉันเองค่ะ วันนี้วันเกิดเธอ.."
"งั้นก็...! ขอบคุณที่ยังอยู่ด้วยกันนะ ขอให้วันนี้และตลอดไปในชีวิตของคุณมีแต่ความสุขในทุกๆวัน ฉันจะอยู่เคียงข้างคุณตลอดกาล.."
"เอาคำนี้เลยค่ะ"
ว่าแล้วเกวลินก็เขียนการ์ดตามคำพูดของตนเองแล้วติดใส่ช่อดอกทิวลิปก่อนที่จะส่งมอบให้ลูกค้าพร้อมชำระเงิน
.
.
21:34 น.
"เช็กของดิ! ของจริงมั้ย"
เสียงของชายสูงวัยพูดสั่งลูกน้อยให้เดินเข้าไปเช็กของในหีบไม้ ชายฉกรรจ์เสื้อสีดำสวมกางเกงยีนจึงก้าวเท้าเดินเข้าไปเปิดหีบเพื่อตัวเช็กสินค้า
"ของแท้ครับนายใหญ่.."
"เอาเงินให้พวกมันไป.."
ลูกน้องของเขาอีกคนก้าวเท้าเดินเข้าไปส่งยื่นกระเป๋าเงินให้กับคู่ค้าฝ่ายตรงข้ามจนเกือบถึงมือ
"เดี๋ยวก่อนนะครับ ข้างล่างเป็นของปลอม.."
หลังจบสิ้นประโยคนั้นคนของคู่ค้าฝ่ายตรงข้ามก็รีบกระชากกระเป๋าแย่งชิงเงินไป กลุ่มคนทั้งสองฝ่ายจึงได้ยกปืนขึ้นยิงปะทะกัน
"เอากระเป๋าเงินคืนมาให้ได้"
ชายผู้เป็นหัวหน้าของกลุ่มที่สูญเสียเงินไปร้องออกคำสั่งถึงแม้จะเกิดการยิงปะทะสู้กันจนเกิดความชุลมุนวุ่นวาย
ฝ่ายหนึ่งก็ยิงสวนกลับพร้อมกับวิ่งหน้าพร้อมกระเป๋าเงิน ส่วนอีกฝ่ายก็วิ่งไล่ยิงตามเพื่อแย่งชิงกระเป๋าเงินกลับคืนมา บางรายก็เกิดการต่อสู้กันจนเกิดบาดแผลบาดเจ็บ
ชายสูงวัยและลูกน้องของเขาก็ไล่ตามคนที่ชิงกระเป๋าเงินไปจนตามทัน อีกทั้งยังยิงโดนหัวไหลขวาของเขา แต่ชายสูงวัยก็โดนยิงสวนกลับจนโดนเข้าที่ช่วงเอวซ้าย แต่ลูกน้องของเขาก็วิ่งเข้าไปสู้และแย่งชิงกระเป๋าเงินคืนกลับมาพร้อมกับปลดอาวุธของชายคู่ต่อสู้ได้อย่างทุลักทุเล ต่อจากนั้นจึงได้รีบพาตัวผู้เป็นเจ้านายไปส่งโรงพยาบาล
.
.
ท่ามกลางท้องถนนมีซากรถมอเตอร์ไซค์สองคันนอนอยู่บนพื้นถนนด้วยสภาพที่ยับเยิน เศษพลาสติกที่แตกออกจากมอเตอร์ไซค์ก็กระจัดกระจายเต็มพื้นถนน
"บาดแผลไม่ใหญ่มาก ทนหน่อยนะคะ"
เสียงโชติกาพูดกล่าวก่อนจะเปิดขวดแอลกอฮอล์เทราดแผลที่ขาของผู้บาดเจ็บแล้วไล่ตรวจเช็กตามร่างกายภายนอกของเขาก่อนที่จะถูกนำขึ้นรถแอมบูแลนซ์
"หมอโชมาเปลี่ยนมือหน่อย ไม่ไหวแล้ว"
ว่าแล้วโชติกาก็รีบเข้าไปช่วยเปลี่ยนมือปั๊มหัวใจผู้บาดเจ็บหมดสติกับแพทย์หญิงอีกคน แล้วจากนั้นก็ผลัดเปลี่ยนมือกันจนผู้บาดเจ็บลืมตาตื่นจึงได้นำตัวส่งโรงพยาบาลต่อไป
.
.
"สวัสดี!"
เสียงของเกวลินกรอกเสียงใส่โทรศัพท์ด้วยสายตาและน้ำเสียงเรียบนิ่ง
"ส่งดอกไม้ให้แฮกเกอร์ที่ชื่อเอชไดมอนด์ พิกัดคอนโดมีเนียมเอ็กซ์อาร์ ชั้นหก ห้องหกหนึ่งศูนย์สาม"
"รายละเอียด.."
"มีตึกอยู่ฝั่งตรงข้ามสองทิศทาง.."
"โอเค! เดี๋ยวจะส่งดอกไม้ให้..หวังว่างห้องจะไม่อยู่ฝั่งที่ไม่มีตึกตรงข้ามละกัน แค่กๆ แค่ก! แค่ก.."
กล่าวจบก็กดวางสายก่อนที่จะไอออกมา
.
.
"นายน้อยโช! ช่วยนายใหญ่ด้วยครับนายน้อย.."
เสียงชายผู้หนึ่งร้องเรียกหาโชติกาหน้าห้องฉุกเฉิน บุรุษพยาบาลสั่งให้เขาเงียบแตาก็ไม่เป็นผลสำเร็จจนแพทย์หญิงผู้หนึ่งในชุดสครับเดินออกมาดูเหตุการณ์แล้วจึงเห็นลูกน้องของผู้เป็นพ่อของตนกำลังส่งเสียงก่อกวน
เมื่อชายผู้นั้นเห็นแพทย์หญิงที่ตนเรียกหาเดินออกมาก็รีบพุ่งตัวเข้าไปหาเธอในทันที
"นายน้อยโช..นายใหญ่โดนยิงที่ท้อง ช่วยนายใหญ่ด้วย"
เขาพูดกล่าวพร้อมกับชี้นิ้วไปยังเตียงของผู้เป็นเจ้านาย และเมื่อได้ฟังดังนั้นแล้วเธอก็เดินไปยังเตียงที่เขาชี้บอกทาง
"เป็นไงบ้าง..!"
"เสียงเลือดค่อนข้างมากครับหมอโช.."
เสียงบุรุษพยาบาลตอบคำถามเธอ
"ตาแก่หงำเหงือก..แก่แล้วยังไม่สำเหนียกตัวเองอีก"
"ไอ้โช! นี่แด๊ดนะ"
เขาขึ้นเสียงพูดบอกกับแพทย์หญิงที่ยืนมองตัวเองอยู่บนเตียง
"เตรียมห้องผ่าตัดเลย เดี๋ยวคนไข้ตายก่อน แต่คงไม่ตายง่ายๆหรอก"
เธอพูดกล่าวพลางส่งยิ้มให้ชายผู้บาดเจ็บก่อนจะเดินจากไปเพื่อทำความสะอาดร่างกายแล้วเปลี่ยนใส่ชุดในการผ่าตัดและล้างมืออีกครั้งก่อนจะเดินเข้าห้องผ่าตัดเพื่อทำการผ่าตัดกระสุนให้กับชายผู้หนึ่งซึ่งเป็นพ่อของเธอ
.
.
วันรุ่งขึ้น..
"ฮัดชิวว~~"
เสียงจามในห้องนอนสี่เหลี่ยมดังขึ้นพร้อมน้ำมูกสีใสที่ไหลออกจากรูจมูกทั้งสองข้างของเกวลิน เธอจึงได้หยิบทิชชูมาเช็ดทำความสะอาดแล้วทิ้งตัวลงนอนต่อไป
"ให้ตายเถอะ! เป็นไข้อีกแล้วสิ เจ็บคออีก แค่กๆ แค่ก! ทำงานไม่ได้อีกหลายวันเลยสิ"
กล่าวจบเธอก็ฝืนร่างกายลุกขึ้นจากเตียงเดินไปอาบน้ำเพื่อให้อุณหภูมิในร่างกายคลายความร้อนออกมาจึงค่อยกลับมานอนที่เดิม แต่หลังจากนอนไปได้สักพักเธอก็ตัดสินใจลุกขึ้นพาตัวเองไปโรงพยาบาลที่อยู่ใกล้ที่สุด ถึงแม้โรงพยาบาลนั้นจะเป็นโรงพยาบาลเอกชน
หลังได้รับการตรวจอาการแพทย์ก็สั่งจ่ายยาให้เธอ เธอจึงได้ออกไปชำระเงินและรอรับยาต่อไปจนถึงคิวและเดินออกจากโรงพยาบาล แต่ออกไปยืนกลางแดดได้ไม่ทันถึงนาที ดวงตาก็เริ่มพร่ามัวจนแทบมองไม่เห็น ร่างกายอ่อนแรงจนกระทั่งเป็นลมหมดสติ
"คุณ! คุณ.."
โชติกาที่เดินถือถุงชานมผ่านเข้ามาเห็นก็รีบวิ่งเข้าไปช่วยเหลือ
"คุณเจ้าของร้านดอกไม้..ตัวร้อนจี๋เลย"
ว่าแล้วก็พยุงตัวเกวลินขึ้นก่อนที่บุรุษพยาบาลจะเข็นเตียงมาพาตัวเธอกลับเข้าไปด้านในโรงพยาบาลอีกครั้ง และเมื่อเกวลินลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็พบว่าตัวเองนอนอยู่ในโรงพยาบาลพร้อมกับมีสายน้ำเกลือห้อยติดกับแขนตัวเองอยู่
"ตื่นแล้วหรอคะคุณเจ้าของร้านดอกไม้.."
"ฉันมานอนอยู่นี่.....ได้ไง"
"ฉันเห็นคุณเกวเป็นลมอยู่หน้าโรงบาล คุณเกวป่วยด้วยนี่ ตัวร้อนจี๋เลย ฉันเลยให้น้ำเกลือคุณเกวซะก่อน เดี๋ยวอีกหน่อยจะให้พยาบาลถอดสายน้ำเกลือให้ค่ะ"
โชติกากล่าวบอกก่อนจะส่งยิ้มให้แล้วไปตรวจดูอาการผู้ป่วยรายอื่นต่อไป จากนั้นก็เดินออกไปและขึ้นไปพบผู้ป่วยคนสำคัญของเธอที่ห้องพักฟื้นพิเศษ
"คนไข้เป็นไงบ้างคะ"
"แด๊ดดีขึ้นมากแล้ว ให้แด๊ดกลับบ้านได้แล้วน่าา.."
"ถ้างั้นหมอขอเช็กแผลผ่าตัดเมื่อคืนหน่อยนะคะ"
ยื่นมือไปจับแผลที่ท้องของเขาและออกแรงกดแผลลงไปโดยไม่หวั่นเกรงกลัวลูกท้องของชายผู้นี้ที่ซึ่งอยู่ด้านในห้องนี้ด้วยกัน
"โอ้ยๆ โอ้ยย!! เจ็บ! แด๊ดเจ็บนะ"
เขาส่งเสียงร้องแสดงสีหน้าเจ็บปวด
"แสดงว่ายังไม่หายดี คนไข้ต้องนอนที่นี่อีกคืนสองคืนนะคะ ถ้าหายแล้วหมอให้กลับแน่ เพราะขืนปล่อยกลับไปอีกแผลได้อักเสบเหมือนคราวก่อนแน่"
"นี่แด๊ดนะโช.."
"ก็เพราะเป็นแด๊ดนี่แหละ ตัวอย่างที่ทำให้โชไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับกิจการภายในบ้าน"
โชติกาแพทย์หญิงเจ้าของไข้ชายผู้นั้นพูดกล่าวก่อนจะเดินออกไปจากห้องพักพิเศษของเขา
"ดูปากมันพูดสิ! กูไม่น่าส่งมันเรียนหมอเลย"
"แต่นายใหญ่ก็ไม่เถียงกลับเลยสักคำ.."
ลูกน้องของเขาซึ่งอยู่ในห้องด้วยกันกับเขาพูดกล่าวพลางก้มหน้ายิ้มเล็กน้อย
"ไอ้พวกฉิบหาย..! พวกมึงออกไปเลย ไปป!!"
.
.
"ขอบคุณค่ะ"
เสียงเกวลินกล่าวคำขอบคุณพยาบาลที่มาถอดสายน้ำเกลือออกให้ตน แล้วจากนั้นก็ยกขาทั้งสองข้างลงจากเตียง
"รอหมอก่อนนะคะ หมอจะมาคุยกับคุณ.."
"คุยกับฉันหรอคะ"
"ก็หมอคนที่เจอคุณเป็นลมที่หน้าโรงพยาบาลนั่นแหละค่ะ"
"อ๋อค่ะ"
เกวลินตอบรับคำพยาบาลแล้วโชติกาก็เดินมาหาเธอพร้อมกับพูดว่า
"เป็นไงบ้างคะ"
เมื่อพยาบาลเห็นโชติกาแล้วเธอก็เดินจากไปปฏิบัติหน้าที่ของตนในส่วนต่อไป
"ยังไม่ดีค่ะ อ่อนล้าอ่อนเพลีย.."
"แล้วนี่มาไงอ่ะคะ"
"นั่งแกร๊บมาค่ะ"
เงยหน้ามองหน้าโชติกาพร้อมกับตอบกลับคำถามของเธอไปโดยไม่ได้คิดอะไร
"งั้นน! ให้ไปส่งมั้ย คุณเกวพักที่ไหน"
"ที่ร้านนั่นแหละค่ะ ไม่ต้องไปส่งหรอกค่ะ"
"นะ ให้ฉันไปส่งนะ ให้ไปส่งเถอะ ทางผ่านพอดี.."
โชติกากล่าวเชิญชวนเกวลินให้กลับกับตนด้วยรอยยิ้มที่ต้องการจะผูกมิตรกับเธอ
"มะ ไม่ดีกว่าค่ะ! เกรงใจเปล่าๆ"
"ไม่ต้องเกรงใจ ถือซะว่าช่วยกันประหยัด.."
"อ เอางั้นก็ได้ค่ะ!"
เกวลินก้าวเท้าลงจากเตียงแล้วยื่นมือไปหยิบถุงยา แล้วโชติกาจึงเดินนำหน้าเธอไปพร้อมกับแอบยิ้มพลางๆ เธอจึงได้เดินตามหลังโชติกาไป
"มาแล้วๆ นายน้อยโชเดินออกมาแล้ว"
เสียงของกลุ่มชายสามคนพูดบอกกันและกันก่อนที่จะพากันวิ่งหนีไปหลบซ่อนตัวจนโชติกาและเกวลินเดินผ่านไป
"ฮึ้ยย!! นายน้อยโชมีความรักแน่ๆ"
"กูว่าใช่แน่ๆ ดูยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ออกมาเชียว"
"เรื่องนี้ต้องบอกนายใหญ่.."
ว่าแล้วพวกเขาก็รีบวิ่งไปขึ้นลิฟต์เพื่อไปแจ้งข่าวกับผู้เป็นเจ้านาย ส่วนโชติกาและเกวลินนั้นเมื่อเดินมาจนถึงรถ โชติกาก็เปิดประตูให้เกวลินได้เจ้าไปนั่งด้านใน ส่วนตัวเองก็เดินอ้อมไปอีกฝั่งเพื่อไปนั่งฝั่งคนขับ แล้วจากนั้นก็ขับรถพาเกวลินไปส่งที่ร้าน
'บ้ารึเปล่า! ไปกับเหยื่อที่ตัวเองต้องฆ่าเนี่ยนะ'
