- อย่าแตะต้องท่านแม่นะไอลูกหมานี่!เธอในวัย3ขวบที่พึ่งระลึกได้ว่าตัวเองอยู่ในนิยายเรื่องอะไร เป็นลูกของใครกับใคร –
“what the fu*k”
ชาย-ชาย,ครอบครัว,แฟนตาซี,ผจญภัย,ตลก,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
บทที่4
เธอกับการพรากจาก
ลึกเข้าไปในป่าเขตลักซ์บนเกาะแคว้น มิซิกิโนะ กระโจมน้อยใหญ่ถูกตั้งขึ้นมากมายเพื่อเป็นที่พักให้แก่ผู้มาเยือน ภายในกระโจมหลังใหญ่ศูนย์กลางของกระโจมมากมาย ถูกตกแต่งอย่างวิจิตรงดงามเพื่อให้สมพระเกียรติที่ประทับของ มหาองค์จักรพรรดิ ลูซินัส ผู้ครองจักรวรรดิออสโทเปียร์หนึ่งในสามขั้วจักรวรรดิที่ยิ่งใหญ่
ออสโทเปียร์
เรรินเซียร์
และต้าเถียนจิน
บนเตียงสานยกสูงทรงกลมที่ถูกปูด้วยฟูกขนเป็ดและหมอนมากมายวางเกลื่อนเพื่อมอบความสะดวกสบายให้กับผู้นอน
ร่างสูงหนากำลังหลับตาเพื่อพักสายตา การล่องเรือมาที่แห่งนี้ค่อนข้างใช้เวลานานประกอบกับเมื่อคืนที่มาถึงพระองค์ก็ทรงสั่งให้เริ่มการล่าสัตว์ทันทีกว่าจะเลิกก็ค่อนเช้าจึงทรงล้าไม่น้อย
แต่ก็นับว่าคุ้มเมื่อดูจำนวนสัตว์ที่ล่าได้ ป่าที่นี่อุดมสมบูรณ์กว่าที่พระองค์คิดสัตว์ดุร้ายก็มีมากนัก เป็นที่ถูกใจพระองค์ยิ่ง
พรึบ
เสียงของกระโจมที่เลิกเปิดขึ้นทำให้ดวงตาสีแดดั่งอัญมณีอันเป็นเอกลักษณ์ลืมขึ้นเพื่อเพ่งพินิจบุคคลที่อาจหาญทำการเสียมารยาท รังสีสังหารถูกแผ่ออกมาเมื่อรู้สึกไม่สบอารมณ์...
“หากไม่ใช่เรื่องเร่งด่วนแม้เป็นเจ้า...ลูชิเอล ข้าก็สังหารได้”
น้ำเสียงเย็นชาถูกพูดบอกกล่าวผู้มาเยือนเนิบช้าแต่สะท้านหนาวเหน็บถึงขั้วหัวใจ
หนึ่งในมนตราที่ครอบครองสำแดงเดช มีด ดาบ มากมายปรากฏขึ้นกลางอากาศพร้อมพุ่งเสียบกายของผู้ที่อาจหาญ...ตามคำสั่งเจ้าของเวท
“ใจเย็นก่อนท่านพี่...ข้ามีเรื่องอยากจะถามท่าน”
ตั้งแต่เรื่องเมื่อสี่ปีก่อน ท่านพี่ของเขาก็ไม่เคยฟังผู้ใดอีก เย็นชาและโหดเหี้ยมแม้แต่ตัวเขาผู้เป็นน้องก็ยังหวาดกลัว...การเข่นฆ่าเท่านั้นที่ช่วยเยียวยาจักรพรรดิลูซินัสเมื่อหมดงานศึกก็จำต้องออกล่าสัตว์อยู่เสมอ....
ผ้าคลุมสีดำถูกปลดลงเผยให้เห็นเรือนผมสีทองสว่างเฉกเช่นองค์จักรพรรดิสิ่งที่ต่างออกไปเห็นเพียงจะมีก็แต่สีของดวงตาที่แตกต่าง
ดวงตาสีแดงทับทิมขององค์จักรพรรดิลูซินัสจ้องลึกเข้าไปในดวงตาสีมรกตของน้องชายร่วมบิดามารดา
“ข้ามีเรื่องหนึ่งอยากทูลให้ท่านทราบและอยากให้ท่านทอดพระเนตรของสิ่งหนึ่ง”
ดาบกลางอากาศถูกลดลงแหวกเป็นทางเดินให้ลูชิเอลเดินไปคุกเข่ารายงานข้างแท่นประทับ
“ข้ากับท่าน เซเรน ไปซื้อสมุนไพรที่ขาดเหลือในเขตเมืองท่าของแคว้นมิซิกิโนะพบเจอคนผู้หนึ่งคล้าย..”
ลูชิเอลเหลือบตาขึ้นสังเกตอารมณ์ของพี่ชายก่อนจะกลั้นใจเอ่ยหนึ่งในนามต้องห้ามออกไป
“..อดีตองครักษ์นาซิส....”
เวทดาบถูกผู้ร่ายบังคับให้ชิดลำคอของผู้เข้ามารายงาน
“ข้าเคยบอกเจ้าแล้วว่าชื่อนั่นเป็นชื่อต้องห้าม...”
ดวงตาสีแดงเข้มขึ้นราวกับกำลังจะกลั่นตัวเป็นหยดเลือด
“เจ้ากลับกล้ารบกวนข้าด้วยเรื่องไร้สาระ...พันนั้น.คงอยู่มานานเกินไปแล้วใช่ไหมลูชิเอล”
คนบนเตียงลุกขึ้นเต็มความสูงเดินไปเชยคางอนุชาหนึ่งเดียวที่เหลืออยู่ของพระองค์ขึ้นสบกับดวงตาสีแดง ดาบสีดำประจำพระองค์ปรากฏขึ้นบนฝ่ามือ....
“แล้วถ้าเป็นสิ่งนี้พระองค์จะพอจำได้หรือไม่”
กระดาษหยาบที่ถูกเขียนเป็นภาษาเฉพาะของสมุนไพรถูกยกขึ้นมาขวางกั้น
หัวใจราวกับถูกบีบรัด...ช่างเหมือน...เหมือนลายมือในจดหมายบ้านั่นที่ทำให้พระองค์เป็นบ้าเป็นหลัง...เจ้าของลายมือผู้ขโมยดวงใจของพระองค์ไปย่ำยี
“เจ้าได้มันมาอย่างไรลูชิเอล!”
กระดาษถูกกำแน่นจนยับยู่ก่อนถูกเปลวเพลิงสีดำลุกไหม้เผาผลาญมอดไหม้ในมือแกร่ง
“เถ้าแก่ร้านบอกว่าเป็นหมอที่อาศัยอยู่ในเขตป่าลึก.....”
ลูชิเอลรีบกล่าวทูล
“หึหึ วาสนามีจึงพบกันหรืออิงอิง...อย่าให้ข้าได้พบเจ้า...เจ้าจะไม่มีวันเรียกร้องอิสระจากข้าได้อีก สั่งการลงไปปิดล้อมป่า ลาดตระเวนให้ทั่วทั้งเกาะ....หากไม่พบในสองชั่วโมงปิดเกาะนี่ซะคนนอกห้ามเข้า...คนในก็อย่าหวังจะได้ออกไป...เตรียมม้า!”
ผ้าคลุมถูกสะบัดยามเอ่ยสั่งทหารนอกกระโจม
“รับด้วยเกล้าพ่ะย่ะค่ะ ขอความรุ่งโรจน์จงปรากฏแก่พระองค์”
ลูชิเอลมองตามหลังของท่านพี่ที่ตนเคารพรักอดคิดย้อนอีกทีไม่ได้ว่าคิดถูกหรือเปล่าที่กราบทูลเรื่องนี้ให้ฟัง...หางานมาให้ตัวเองชัด ๆ
เอาเถอะมันจะได้กระจ่างเสียที....เรื่องเมื่อสี่ปีนั่น เขาไม่เชื่อหรอกว่านาซิสจะเป็นชู้กับท่านลู่อิง
คนที่จงรักภักดีทำเพื่อจักรวรรดิขนาดนั้น กับท่านลู่อิงผู้อ่อนหวาน...ไม่เข้าเค้าเอาเสียเลย
เขาคิดมาตลอดว่าสองคนนั้นต้องปิดบังหรือเก็บซ่อนอะไรบางอย่างให้ห่างไกลจากท่านพี่เป็นแน่...แต่มันเป็นสิ่งใดกัน...
ดวงตาสีเขียวมรกตหรี่ลงอย่างใช้ความคิด ปัญหาที่ปัญญาแห่งจักรวรรดิออสโทเปียร์อย่างเขาไม่อาจขบคิดได้...
“หวังว่าท่านลอร์ดเซเรนจะไม่พลาด...”
.
.
.
อีกด้านหนึ่งของป่า
“ถึงตรงนี้คุณหนูช่วยวิ่งกลับไปหาท่านลู่อิงเองได้หรือไม่ขอรับ....เรากำลังถูกตาม”
นาซิสว่างเธอลงหลังต้นไม้ใหญ่...ใกล้เขตที่เธอมาเดินเล่นกับท่านแม่บ่อย ๆ ถึงตรงนี้ต้องผ่านลำธารและทุ่งดอกไม้เท่านั้น
ร่างสูงคุกเข่าลงให้เสมอตัวเธอฝ่ามือชื้นเหงื่อของนาซิสเอื้อมจับปอยผมสีทองที่ร่วงหล่นจากแรงวิ่งของเขาแหนบหลังใบหูให้
ฝ่ามืออบอุ่นของนาซิสเลื่อนมาลูบหัวเธอแผ่วเบา
“เข้มแข็งอีกนิดนะขอรับ...”
เธอเงยหน้าสบกับดวงตาสีฟ้าสดใสของนาซิส...คนที่ตามมาต้องเก่งมากแน่ ๆ นาซิสที่ไม่เคยทิ้งเธอถึงกลับเลือกใช้วิธีนี้
“ถ้าผมสั่งว่าวิ่ง...ให้วิ่งไปหาท่านลู่อิงให้เร็วที่สุดเลยนะขอรับ”
ตัวของเธอถูกดึงรั้งเข้าไปกอดอย่างที่นาซิสไม่เคยทำและผละออก
ตุ๊กตากระต่ายถูกหยิบยื่นให้
“สุขสันต์วันเกิดนะขอรับ...สัญญาได้ไหมขอรับว่าจะไม่หันกลับมา”
ทำไมกัน....
“ต้อง..ตามมานะ”
เธอพยักหน้ารับเอ่ยบอกอย่างเอาแต่ใจเสียงแผ่วเบา ก้มลงมองตุ๊กตากระต่ายสีขาวดวงตาสีแดงในมือด้วยความรู้สึกหลากหลาย
ที่ตามใจกันขนานนี้เพราะเป็นวันเกิดสินะ...ไม่รู้จริง ๆ นะว่าวันนี้เป็นวันครบรอบวันเกิดการนับปีของที่นี่ค่อนข้างจะแตกต่างแถมไม่มีปฏิทินให้เธอกาวันสำคัญเหมือนโลกที่แล้วไม่แปลกที่เธอจะหลงลืม
“ขอรับ...จะรีบตามไป”
โกหก...คนในเรื่องนี้โกหกไม่เก่งกันสักคนเลย...ทั้งท่านแม่
....ทั้งนาซิส.....
ถ้าจะตามมา....
“วิ่ง!”
เธอออกตัววิ่งตามคำสั่งของนาซิส
...ทำไมต้องทำหน้าเหมือนพร้อมจะตายด้วยกัน....
เพล้ง!
เสียงของบางอย่างแตกละเอียดลงแต่เธอก็ไม่ได้หันกลับไปมองตามคำสัญญาที่ให้ไว้กับนาซิส กระชับตุ๊กตากระต่ายแน่นขึ้นเพื่อไม่ให้เผลอทำหลุดมือ
....นี่สินะที่เขาว่าเรื่องจริงยิ่งกว่านิยาย
มือป้อมยกขึ้นปาดน้ำตา
ถ้านาซิสเป็นอะไรไปเธอไม่ยกโทษให้แน่...เจ้าพ่อเวร!
.
.
.
“อ้าวไปไหนแล้วเสียล่ะเด็กคนนั้น...”
ลอร์ดเซเรนที่ไล่ตามมาตลอดเอ่ยถาม แต่คนถูกถามกลับทำเพียงยกยิ้ม หมวกที่ใช้ปิดบังใบหน้าถูกถอดออกเผยให้เห็นดวงตาสีฟ้าสดใส...
“ช่างเป็นเกียรติของผมที่ได้พบท่านลอร์ดเซเรนอีกครั้ง...ผมไม่คิดว่าเราจะได้พบกัน…เร็วขนาดนี้....”
ดาบประจำกายถูกเรียกมาไว้ในมือ
เซเรนที่นั่งรอเวทอาณาเขตของอีกคนหมดเวลาก็กระโดดลงจากกิ่งไม้มาเผชิญหน้ากับอีกฝ่าย
“เป็นเจ้าจริง ๆ ด้วยสินะ นาซิส...เฮ้อบางครั้งข้าก็อดจะรำคาญความฉลาดของท่านชายไม่ได้จริง ๆ “
เจ้าของเรือนผมสีม่วงคล้ายบ่นกับตัวเองในมือปรากฏเคียวด้ามใหญ่เช่นเดียวกัน
ใบคมดาบสะท้อนกับแสงของอาทิตย์ที่เริ่มลับขอบฟ้า
“ถึงเป็นท่านก็ไม่ออมมือให้หรอกนะครับ”
“หึ ก็ไม่ได้ขอนิ...จะว่าไปเอาหัวเจ้าไปถวายคงถูกใจองค์จักรพรรดิไม่น้อย...”
“รับมือครับ!”
.
.
.
“ใกล้มืดแล้ว...สองคนนั้นยังไม่กลับมาอีกเหรอ...เป็นอะไรหรือเปล่านะ....”
หยางเหยียนลู่อิงที่ตระเตรียมของไว้ฉลองวันเฟิงมี่ ลุกขึ้นยืนมองลอดผ่านหน้าต่าง
พระอาทิตย์ใกล้จะตกเย็นเสียแล้วสิ
“กลับมาจะเอ็ดเสียให้หูชาทั้งอาทั้งหลานเลย...เฮ้อ”
คนตัวบางอดบ่นเสียไม่ได้ ก่อนจะถอนหายใจอย่างเหนื่อยใจเอาจริง ๆ แค่เขาเห็นรอยยิ้มลูกกับใบหน้าอ้อน ๆ นั่นก็คงดุไม่ลงแล้ว
“หวังว่าจะไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น”
‘ฮี่’!!!
เสียงม้า!!! หยางเหยียนลู่อิงเกร็งตัวขึ้นทันทีภายในหัวตระหนักเรื่องหนึ่งได้อย่างรวดเร็ว
แคว้นมิซิกิโนะไม่มีม้าเพราะเป็นเกาะไม่ใหญ่ใช้เพียงวัวควายลาและแพะภูเขา!
ร่างผอมบางวิ่งออกมาตามเสียงอย่างรวดเร็ว ดวงตากลมเพ่งหาลูกน้อยอย่างร้อนรน
.
.
.
“เฟิงมี่!!!”
ดวงตาสีน้ำตาลเบิกกว้างกับภาพที่เห็นตรงหน้าหัวใจของคนเป็นแม่คล้ายถูกบีบรัดจนเจ็บปวด
(อดีต)
“ท่านจะไปออกรบอีกแล้วเหรอ?”
ร่างที่เกยอยู่บนอกแกร่งของคนที่นั่งพิงหัวเตียงเอ่ยถามฝ่ามือบางลูบไล้ไปตามล่องกล้ามของคนที่โอบกอดตน
“อืม ครั้งนี้คงนานหน่อย”
ฝ่ามือหนาวางลงบนกลุ่มผมสีน้ำตาลยาวสวยพันม้วนมันเล่นกับนิ้วแกร่งอย่างที่ชอบทำ
“อย่างนั้นเหรอ?...ไปดีมาดีนะขอรับ”
ร่างผอมกล่าวอวยพรก่อนจะเงยหน้าวาดยิ้มด้วยใบหน้าอาลัยส่งให้ชายหนุ่ม
“เห็นเจ้ายิ้มอย่างนี้ข้าไม่อยากไปเสียแล้วสิ”
เขาอดที่จะก้มลงจุมพิตแผ่วเบาที่ริมฝีปากนั้นเสียไม่ได้ช้อนเอวบางขึ้นนั่งบนตักตน
มือหนาถูกมือเล็กจับวางทาบอิงกับใบหน้าของคนตัวบางบนตัก ที่ช้อนตาขึ้นมอง
“จริง ๆ ก็ไม่อยากให้ไปหรอก...การต้องอยู่รอคนสำคัญกลับมาหามันกระวนกระวายใจอยู่ตลอดเวลา...เขาจะกลับมาเมื่อไร...จะเป็นอะไรหรือเปล่า..หิวหรือเปล่า...กินอะไรหรือยัง จะบาดเจ็บหรือไม่ เหงาไหม คำถามพวกนี้มันวนเวียนอยู่ในหัวตลอดเลย”
“อ่าเจ้าพูดซะ ข้าไม่อยากจากเจ้าไปเลย จะว่าไปช่วงนี้งอแงจังเลยนะ อิงอิงของข้าเป็นอะไรหรือเปล่า”
ร่างสูงใหญ่ดึงร่างบนตักเข้าหาตัวกดจูบลงบนกระหม่อมบาง
แหมะ
หยดน้ำสีใสร่วงหล่นกระทบอกตน
“นี่เจ้าร้องไห้หรืออิงอิง!!!”
“ม่ายปายม่ายได้เหรอ”
ชายหนุ่มนิ่งค้างอย่างทำอะไรไม่ถูกเมื่อเจอภาพของคนรักที่ช้อนดวงตากลมคลอหน่วงด้วยน้ำตาขึ้นสบตน
“ข้าเคยนึกอยากให้เจ้าอ้อนข้ามาตลอด...แต่พอเจอเข้าจริง ๆ ข้ากลับทำอะไรไม่ถูก”
ร่างหนาพึมพำแผ่วเบารั้งร่างผอมบาง เข้าซบบ่าตนหวังปลอบประโยม
หนึ่งในฉากนิยายล่ารักเชลยศึกออสโทเปียร์
