- อย่าแตะต้องท่านแม่นะไอลูกหมานี่!เธอในวัย3ขวบที่พึ่งระลึกได้ว่าตัวเองอยู่ในนิยายเรื่องอะไร เป็นลูกของใครกับใคร –
“what the fu*k”
ชาย-ชาย,ครอบครัว,แฟนตาซี,ผจญภัย,ตลก,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
บทที่5
ฉันกับการพานพบ
เฟิงมี่วิ่งลัดเลาะมาตามทางที่คุ้นชิน...ทั้งที่ตลอดมาทางพวกนี้ล้วนใกล้กับบ้านเธอยิ่งนัก...แต่ทำไมยามนี้เธอรู้สึกว่ามันไกลห่างเหลือเกิน
คงอาจเป็นเพราะตลอดมาเธอเอาแต่พึ่งคนอื่นให้อุ้มเดิน
...ก้าวของเด็ก...กับก้าวของผู้ใหญ่มันจะไปเท่ากันได้อย่างไร...
ปัก
เท้าของเธอสะดุดกับรากของต้นไม้จนล้มลง..หัวเข่าทั้งสองข้างรู้สึกแสบไปหมด แต่ก็ต้องฝืนความเจ็บลุกขึ้นวิ่งอีกครั้ง....ต้องกลับไปหาท่านแม่
อีกแค่ไม่กี่ก้าวก็พ้นชายป่าเป็นทุ่งดอกไม้แล้ว....
ร่างของเธอวิ่งพลางกะเพกเข้าสู่เขตทุ่งกว้าง มือเล็กเช็ดน้ำตาที่หางตาอย่างลวก ๆ
....อีกนิดเดียวก็ถึงแล้ว...
ใบหน้าของท่านแม่ที่ยิ้มส่งให้ในความทรงจำของเธอทำให้เฟิงมี่ยังคงวิ่งต่อ
พลัก!
ล้มอีกแล้ว...
เธอที่กำลังลุกขึ้นวิ่งอีกครั้งชะงักค้างกับเงาดำมืดที่ทาบทับตัวเธอ
“ฮี่!!!!”
เสียงของสัตว์ที่ยังไม่เคยพบในโลกนี้ร้องจนหูของเธอดังวิ้งว้างไปหมด
หมวกคลุมหัวที่ท่านแม่ทำให้ปลิวไปตามลมที่เริ่มพัดแรง....เธอเอี้ยวตัวหันหน้าเผชิญกับสิ่งที่อยู่ด้านหลัง....
สิ่งที่ทำให้เธอตกใจไม่ใช่ม้าที่กำลังพยศยกเท้าหน้าขึ้นสูงแต่เป็นผู้อยู่บนหลังม้า เจ้าของเรือนผมสีทอง...และดวงตาสีทับทิมที่แสนจะเย็นชา...
.
...
“ไม่คิดจะยอมบอกจริง ๆ เหรอ”
ดวงตาสีมรกตหรี่มองร่างของนาซิสที่โชกไปด้วยเลือด...แม้จะโดนทรมานอย่างไรอดีตองครักษ์ก็ไม่คิดจะปริปากจนน่าชมเชยเสียจริง...มีเพียงแต่รอยยิ้มที่ถูกส่งมาให้
เวทพันธนาการถูกสั่งให้รัดแน่นขึ้น ตามความอดทนของเจ้าของเวทที่ลดต่ำลง
ลูชิเอลค้านจะทรมานอีกฝ่ายเสียแล้ว
“งั้นเปลี่ยนคำถามดีกว่า...ทั้งหมดนี่ทำไปเพื่ออะไร”
นิ้วเรียวจับปลายคางของนาซิสขึ้นสบกับดวงตาสีเขียวมรกตของตนจ้องลึกเข้าไปในนัยน์ตาสีฟ้าเพื่อจับผิด
“เลือดนี้หลั่งเพื่อราชวงศ์ กายนี้มอบให้แผ่นดิน ชีพนี้สละเพื่อออสโทเปียร์ พ่ะย่ะค่ะ”
ดวงตาสีฟ้าทอประกายมุ่งมั่น เป็นลูชิเอลที่ต้องหลบนัยน์ตาคู่นั้นแทน
“พาไปให้ท่านพี่เค้นเอาเองแล้วกัน”
ผู้ได้ชื่อว่าปัญญาแห่งออสโทเปียร์หมดปัญญาจะเค้นแล้ว!
“เอาอย่างนั้นเหรอท่านชาย...เขาอาจจะตายขึ้นมาจริง ๆ ก็ได้นะ”
เจ้าของเวทพันธนาการเอ่ยแย้ง
“ดูก็รู้ว่าเขาเตรียมใจตายไปแล้ว...อยู่ต่อหน้าจักรพรรดิที่เคารพรักเผื่อจะมีอะไรหลุดออกจากปากบ้าง”
“ตามใจท่านแล้วกันท่านชาย”
เซเรนทำท่าจะเดินกลับอีกทางเพื่อกลับกระโจมที่พัก....
“ไปทางนี้ดีกว่าลอร์ดเซเรน ....ส่วนเจ้านาซิสจะมีอะไรพูดระหว่างทางก็รีบพูดล่ะ”
ตั้งแต่เริ่มสอบสวนนาซิส ลูชิเอลเองก็ไม่ปล่อยทุกการกระทำกิริยาท่าทางของนาซิสเล็ดลอดดวงตาคู่นี้
...ทางที่นาซิสผู้นี้หันมามองบ่อยครั้งต้องมีสิ่งใดแน่
ก่อนจะก้าวเดินนำออกไป....
“หืม?”
เจ้าของเวทพันธนาการแปลกใจกับแรงขัดขืนเล็กน้อยแต่ก็ใช้เวทดึงรั้งอีกฝ่ายให้เดินตามผู้มีศักดิ์สูงที่สุดในที่แห่งนี้
“จะว่าไปก่อนจะสู้กับข้า เจ้าก็ใช้เวทอาณาเขตลบตัวตนสิน่ะ...หึถ่วงเวลาให้ใครกัน...”
เจ้าของเวทเอ่ยชวนคุย แต่ก็ยังคงไร้เสียงตอบกลับ
“คงเป็นคนสำคัญมากเลยสิน่ะ.สำคัญขนาดที่เจ้ายอมตายเชียว..”
“ครับ...ถ้าท่านลอร์ดเป็นผมท่านลอร์ดก็คงทำไม่ต่างกัน”
นาซิสเอ่ยตอบก่อนจะยิ้มส่งให้
เฮ้อ เค้นยากจริง ๆ ไปปรับหลักสูตรองครักษ์ลงดีหรือไม่กันนะ....
“แต่ดูเหมือนว่าคนสำคัญคนนั้นจะบาดเจ็บเสียด้วยสิ”
ลูชิเอลที่เดินนำหน้าก้มลงเช็ดรอยเลือดกับมือตนยกให้นาซิสดู...ดวงตาที่เคยไม่ไหวติงต่อสิ่งใดเบิกกว้างขึ้นก่อนจะออกวิ่งทันที
“เฮ้ย เฮ้ย เฮ้ย!”
เวทถูกร่ายมาสลายเวทพันธนาการ
“ตามไป!”
ร่างที่สะบักสะบอมเป็นทุนเดิมอยู่แล้วเมื่อฝืนใช้เวทมนตร์จึงล้มลงที่ชายป่าหน้าเขตทุ่งดอกไม้...แต่สิ่งที่กำลังปรากฏเบื้องหน้าทำให้อยากจะพุ่งเข้าไปแต่ร่างกายไม่เอื้ออำนวยอีกต่อไป
ร่างเล็กของคุณหนูของตนกำลังถูกม้าพยศถีบ
หัวใจราวกับถูกบีบรัด...ทำได้เพียงร้องตะโกนออกไป
“องค์หญิง!!”
สองร่างที่ตามมาชะงักอย่างงงงวย
“องค์หญิงอย่างนั้นหรือ หมายความว่าอย่างไรกัน...”
ลูชิเอลตกอยู่ในห้วงความคิด
ของแบบนั่นไม่มีอยู่ในราชวงศ์ ออสโทเปียร์เวลานี้หรอก...
แต่เมื่อมองตามสายตาของนาซิสทำให้ต้องนิ่งค้างอีกครั้ง
...เรือนผมสีทอง….สัญลักษณ์ผู้มีสายเลือดราชวงศ์ออสโทเปียร์..
อยู่บนร่างของเด็กน้อย
...นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน....
ลอร์ดเซเรนที่เห็นร่างนั่นและพอปะติดปะต่อได้รีบเร่งเข้าช่วยเหลือแต่ก็ช้ากว่าคนผู้หนึ่ง....
.
.
กีบเท้าของม้าที่ยกสูงค่อย ๆ ร่วงหล่นลงมาตามแรงถีบ…ดวงตาของเฟิงมี่เห็นภาพวินาทีความตายช้าลง
จะต้องตายอีกแล้วเหรอ.....ไม่เอาหรอกของแบบนั้น...อุส่าได้มีครอบครัวกับเขาสักที
ขยับสิ
....ตัวเธอช่วยขยับที...
มัน...ขยับไม่ได้
ใครก็ได้....ช่วยที!!
พรึบ!
ความอบอุ่นสายหนึ่งพุ่งเข้าโอบรัดตัวเธอเบี่ยงหลบทิศทางของเท้าม้าที่ถีบลงมา
กลิ่นหอมคุ้นจมูกทำให้เธอกำชายเสื้อของคนผู้นั้นแน่น...
ท่านแม่!
กายของท่านแม่สั่นเสียงหัวใจก็เต้นแรงจนเธอรู้สึกได้
“ท่านมันบ้าไปแล้ว!!”
น้ำเสียงโกรธจัดของท่านแม่ที่เธอไม่เคยได้ยินว่ากล่าวตวาดคนผู้หนึ่งยามนี้จิตใจของเธอเองก็..ยากจะอยากรับรู้สิ่งใด ทำได้เพียงฝังกายลงกับอกกอดท่านแม่ให้แน่นขึ้น
“นั่นเจ้าจริง ๆ หรืออิงอิง”
ร่างขององค์จักรพรรดิตวัดขาลงจากหลังม้า ก้าวเดินไปหาร่างที่ล้มอยู่ที่พื้น แสงไฟจากขบเพลิงเวททำให้เห็นใบหน้าของร่างนั้นชัดเจนขึ้น ราวกับเวลาหยุดหมุน
ใบหน้าคนรักของพระองค์มิแปรเปลี่ยนเลยแม้แต่น้อย...แม้เวลาจะล่วงเลยแม้จะบอกให้ตนหลงลืมแต่ก็ไม่เคยโกหกตัวเองได้เลยสักครั้ง...ไม่เคยลืมได้เลย
“เป็นเจ้าอิงอิงของข้า”
ฝ่ามือหนายกขึ้นลูบไล้ใบหน้างามอย่างเผลอไผล
....คิดถึง....
คิดถึงเหลือเกิน
เพี้ย!
หยางเหยียนลู่อิง ไม่อาจควบคุมความโกรธได้อีกต่อไป ฝ่ามือยกขึ้นตวัดตบจนใบหน้าสูงศักดิ์ของคนผู้นั้นหันไปตามแรงมือ คนผู้นี้เกือบจะสังหารลูกของเขาแต่กลับทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น....ป่าเถื่อนเกินไปแล้ว!
เสียงรอบข้างเงียบลงไม่มีผู้ใดกล้าส่งเสียงใด ๆ ...ไม่มีผู้ใดอาจหาญทำร้ายจักรพรรดิแล้วรอดชีวิต
“อิง อิง...นี่เจ้ากล้าดีอย่างไรมาตบข้า!”
ราวกับถูกปลุกให้ตื่นจากภวังค์...ดึงพระองค์กลับสู่ความเป็นจริง...ว่าคนผู้นี้เคยทำสิ่งใดไว้กับพระองค์ความกรุ่นโกรธลุกโชนขึ้นราวกับเปลวไฟที่รอการปะทุได้รับการปลดปล่อย
ฝ่ามือส่งเข้าบีบลำคอของผู้กระทำ ตนหยางเหยียนลู่อิงไม่คิดจะหลบเช่นกัน...มันไม่เจ็บเท่ากับภาพที่ลูกกำลังถูกม้าเหยียบเลยสักนิด....ดวงตาสีน้ำตาลจ้องสบกับดวงตาสีแดงทับทิมที่กำลังวาวโรจน์อย่างไม่เกรงกลัว....ลมหายใจเริ่มติดขัด...คนผู้นี้คงไม่คิดจะปล่อยง่าย ๆ เป็นแน่..
ลมหายใจเริ่มขาดช่วงใบหน้าของเขาเริ่มบิดเบี้ยวเพราะอากาศเริ่มหมด
หงับ!
ฟันน้ำนมของเฟิงมี่กัดเข้าที่มือ ไอลูกหมาที่กำลังบีบคอท่านแม่ของเธออยู่ ....
หลังตั้งสติกับเหตุการณ์เกือบตายก่อนหน้าในอกอุ่นของท่าแเม่....เธอจึงละตัวออกจากอกอุ่น
ดวงตาสีแดงขององค์จักรพรรดิละสายตาจากใบหน้าของหยางเหยียนลู่อิงปรายมองมายังมือของตนที่ถูกบ้างสิ่งตอด
“ก้อนสีเหลืองนี่มันอะไรกัน”
น้ำเสียงราบเรียบเอ่ยถามท่ามกลางความเงียบ...ฝ่ามืออีกข้างขององค์จักรพรรดิยกขึ้นจับหลังคอเสื้อของเธอยกขึ้นมาจนตัวเธอลอยเหนือพื้น...ฝ่ามือแกร่งล่ะมือออกจากลำคอของคนรัก
จ้องพินิจสิ่งแปลกปลอมตรงหน้า
เหล่าทหารที่ล้อมเป็นวงปรายมองสิ่งที่ถูกลืมไปชั่วครู่ด้วยความงงงวยไม่ต่างจากผู้เป็นนายเหนือหัว
“หย่ายังแกตานแม่นะ!!” (อย่ารังแกท่านแม่นะ) ภาษากลางของจักรวรรดิออสโทเปียร์ถูกเธอพูดออกไปด้วยน้ำเสียงฉุนกึก
เฟิงมี่ปรายตาขึ้นสบกับดวงตาสีแดงสดของไอพ่อเวรอย่างไม่เกรงกลัวทั้งที่ถูกหิ้วห้อยต่องแต่งเป็นลูกแมว
ดวงตาสีแดงจ้องสบกันอย่างไม่ยอมลงให้กัน
เกิดความเงียบขึ้นรอบบริเวณอีกครั้ง
เธอรู้ว่ากัดลงไปคงไม่ทะลุหนังของไอพ่อเวรนี่หรอก แต่ก็น่าจะมีรอยเขี้ยวของเธอฝากไว้...บังอาจรังแกท่านแม่ไม่ปล่อยไว้หรอก...
แต่เหนือสิ่งอื่นใดเธอไม่กล้ากลืนน้ำลายเลย..แหวะเค็ม!
.
.
.
“ตอนนี้ช่วยบอกได้แล้วมั้งนาซิสว่ามันเกิดอะไรขึ้น...กันแน่”
ลอร์ดเซเรนขมวดคิ้วลงอย่างเคร่งเครียด...ทำไมถึงมีเชื้อพระวงศ์ออสโทเปียร์อยู่ที่นี่...
“นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันนาซิส...!”
ปัญญาแห่งออสโทเปียร์รู้สึกจนปัญญา อดีตองครักษ์รักษาพระองค์ผู้พาพระสนมคนโปรดขององค์จักรพรรดิหนีตามกันออกมาผ่านไปเกือบสี่ปีมีเชื้อพระวงศ์ออสโทเปียร์ตัวน้อยปรากฏขึ้นมา...ถ้าพระสนมเป็นหญิงเขาก็พออนุมานได้
แต่นี่....มันเกินกว่าที่เขาจะคิดได้แล้ว
“เหอะ ๆ คงปิดไม่ได้แล้วสินะครับ...จริง ๆ ให้พวกท่านรู้คงจะดีกว่าสินะตอนนี้”
ลอร์ดคนสนิทของพระอนุชาขององค์จักรพรรดิอดีตแม่ทัพหลวงแห่งออสโทเปียร์ และ เจ้าชายพระอนุชาแห่งออสโทเปียร์เงียบฟังอย่างตั้งใจ
“เรียนท่านชายท่านนั้นคือเจ้าหญิง...แห่งออสโทเปียร์”
“เรื่องนั่นมันก็พอเดาได้...แล้วที่มาของเด็กคนนั้นล่ะ ท่านชายไม่ได้ไปไข่ทิ้งไว้ที่ไหนใช่ไหม”
ลอร์ดเซเรนกล่าวแย้งขึ้นมาก่อนหันไปเอ่ยถามหน้าตายกับผู้เป็นนายข้างกาย
“จะบ้าหรอ ทุกวันนี้หายใจเข้าออกเป็นงานจะเอาเวลาที่ไหนไปทำลูกฮะ...ท่านหญิงคู่กายยังไม่มีเลยถ้าท่านพี่ไม่ถูกใจชาตินี้ข้าคงมีได้หรอก!”
เจ้าชายที่มีพี่เป็นถึงองค์จักรพรรดิผู้เกลียดสตรีอดจะแว้ดออกมาไม่ได้ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดใจอายุเลขสามจะเลขสี่อยู่แล้วเลดี้ข้างกายยังหาไม่ได้เลยลูกหรือก็อย่าหวังมีทีคงต้องหนีออกจากวังแล้วมั้ง...
เดี๋ยวนะเชื้อพระวงศ์ตอนนี้เหลือเขากับท่านพี่ถ้าไม่ใช่เขาก็.ต้องเป็น
“อย่าบอกนะว่านั่นลูกท่านพี่....ได้ไง!”
ลอร์ดเซเรนเองก็ช็อกค้างจนนิ่งไปแล้ว....ลูกของท่านผู้นั้น...
“พ่ะย่ะค่ะท่านชาย...เจ้าหญิงที่กำเนิดแก่องค์จักรพรรดิกับท่านลู่อิง”
“เดี๋ยว..ท่านลู่อิงเป็นบุรุษ”
ลอร์ดเซเรนกล่าวแย้งข้อขัดแย้งใหญ่...
“ขอรับท่านลอร์ดเซเรน...อย่างที่พวกท่านทราบท่านลู่อิงเป็นอดีตรัชทายาทลำดับที่สองของแคว้นต้าเหลียน..ในอดีตเชื้อพระวงศ์สืบเชื้อสายมาจากภูตจึงมีทายาทได้ยากบุรุษทุกคนในราชวงศ์จึงสามารถตั้งครรภ์ได้มิต่างจากสตรีเพียงแต่โอกาสที่จะมีนั้นก็น้อยมากขึ้นอีกเช่นกัน”
ราวกับปริศนาที่แก้ไม่ตกมาเกือบสี่ปีได้กระจ่างจนขาวสะอาด
“ข้าคิดว่ามันเป็นเรื่องเล่าเสียอีก...เด็กนั่นก็ต้องเป็นหลานข้าสินะ”
ลูชิเอลรู้สึกเหมือนหัวที่หนักอึ้งได้รับการปลดปล่อย
“ในเมื่อท่านชายรู้แล้วได้โปรดช่วยองค์หญิงน้อยด้วยเถอะพ่ะย่ะค่ะ!”
นาซิสคุกเข่าขอร้องก่อนจะโขกศีรษะลงไปแทบเท้าผู้มีศักดิ์รองเพียงองค์จักรพรรดิ
“หึหึ คิดมากไปแล้วนาซิส สำหรับท่านผู้นั้นน่ะท่านลู่อิงเป็นข้อยกเว้น...ทุกสิ่ง...แม้จะไม่ชอบหรือเกลียดแต่ถ้าทำลายไปแล้วมีผลต่อท่านลู่อิง...เขาไม่กล้าหรอก...”
ดวงหน้างามของลูชิเอลขยับยิ้มอย่างชอบใจ...
“ไปเถอะท่านลอร์ดไปรอชมอะไรสนุก ๆ กัน....ส่วนเจ้าก็ไปรอที่หน่วยแพทย์ก่อนให้ท่านพี่ใจเย็น ๆ ก่อนค่อยโผล่หน้าไปจะดีกว่า”
ท่านพี่ที่รู้ว่าตนเองมีลูกจะมีใบหน้าอย่างไรกันนะ…
...แถมยังเป็นเด็กผู้หญิงเสียด้วย..
น่าสนุกเกินไปแล้ว....การออกล่าสัตว์ในที่กันดารครั้งนี้นับว่าคุ้มนัก
(อดีต)
..
“ท่านพี่ประทับอยู่ไหนหรือท่านลอร์ดเซเรน”
ลูชิเอลที่กำลังหอบเอกสารสำคัญที่ต้องทูลองค์จักรพรรดิเอ่ยถามผู้ที่เดินผ่านมา
“น่าจะอยู่วังเรริน พ่ะย่ะค่ะท่านชาย”
วังเรรินเป็นที่อยู่ของนายสนมและนายบำเรอขององค์จักรพรรดิ ลูซินัส
“หืม...ไปทำอะไรที่นั่นตั้งแต่หัววันกัน”
“น่าจะอยู่ห้องของท่านผู้นั้นน่ะท่านชาย...”
เพียงแค่นั้นลูชิเอลก็พอรู้ว่าท่านพี่ของตนไม่ได้ไปทำเรื่องอย่างที่ตนคิด
“เฮ้อ...อีกแล้วสินะ”
ร่างสูงโปร่งก้าวเดินไปตามทางอย่างคุ้นชิน...เคาะประตูเพียงเล็กน้อยเมื่อไม่ได้ยินเสียงตอบรับจึงเดินเข้าไปเช่นทุกที
ร่างขององค์จักรพรรดินอนหลับตาอยู่บนเตียงกลางห้องในมือกำชุดของอดีตเจ้าของห้องไว้แน่น
ลูชิเอลวางเอกสารไว้บนโต๊ะกลางห้อง...เดินสำรวจไปรอบห้องอย่างสนใจ ดวงตาสีเขียวมรกตสะดุดตากับบางสิ่งจึงหยุดเดิน จับจ้องไปยังลูกแก้วสีใสหลายลูกที่ภายในมีดอกไม้หลากชนิดลอยเคว้งอยู่ กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของมันลอยมาแตะจมูกเขาชวนให้รู้สึกผ่อนคลายอย่างประหลาด
ทุกอย่างในห้องนี้ไม่เคยเปลี่ยนไปสิ่งของ ของคนผู้นั้นยังคงอยู่ครบ...
ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม
มือเรียวกำลังเอือมหยิบลูกแก้วหอมขึ้นมาดู ต้องหยุดชะงักเมื่ออากาศที่ว่างเปล่าตรงหน้าปรากฏมีดเล่มเล็กขึ้นมาขวางกั้น
ทั้งที่โกรธคนผู้นั้นถึงเพียงนั้นแต่ก็ยังเก็บรักษาทุกสิ่งเอาไว้ดั้งเดิม......
“อย่าได้แตะต้อง”
ดวงตาสีเขียวมรกตเช่นบิดาหันไปสบกับดวงตาสีแดงทับทิมเช่นมารดาของพี่ชาย
ท่านผู้นั้นช่างมีอิทธิพลต่อท่านพี่ของเขาเหลือเกิน....
หนึ่งในบทพิเศษของนิยายล่ารักเชลยศึกออสโทเปียร์
