เพ่วสังหาร…
ผู้แต่ง
โคเล่เรื่องย่อ
เริ่มจากเด็กที่เกิดจากความผิดปกติที่ไม่เผยแพร่ในเรื่อง
เพ่วสังหาร…
ระทึกขวัญ,สืบสวนสอบสวน,ลึกลับ,อาชญากรรม,ไทย,สยองขวัญ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ความฝรรบทที่ 5 เล่า
7:04 น.
เพ่งก็ได้มาถึงที่โรงเรียนและมุ่งหน้าไปทางเวรเขตพื้นที่ที่ได้รับผิดชอบของตัวเองลาพร้อมกับนั่งรอเพื่อนตรงที่หน้าเสาธง นั่งรอได้ไม่นานเพื่อนๆของเท่งก็ได้มาถึงที่โรงเรียนแล้วเพลงสุนิสาไปกับทุกคนเลยว่า
"พวกมึงใครเอาเรื่องที่กูเล่าให้พวกมึงฟัง ใครเอาไปบอกโดยจงว่ะ"
เพื่อนๆของเพลงดูก่อนก็ตอบเป็นสิ่งเดียวกัน
ไม่!
นอกนั้นเองที่เพื่อนๆของเพ่งนั้นและเพ่งกำลังเดินไปที่หน้าเสาธงเพื่อเข้าแถวและแบ่งแยกกันไปทำกิจกรรมของตัวเอง ส่งก็ได้เดินมาร่วมวงและพูดคุยกับทุกคน แต่ตรงนั้นหันมาพูดกับเพ่ง
"หลังตั้งแถวเสร็จเจอกัน"
ทุกคนถึงแยกย้ายไปทำกิจกรรมของตัวเอง
จนกระทั่งตั้งแถวหน้าเสาธงเสร็จและพบคุณครูประจำชั้นเสร็จแล้วจงก็เลยทักมาใน LINE เพื่อที่จะให้เพ่งนั้นไปพบตรงที่ห้องการงานเข้าหอประชุม
"อยากรู้หรอ who told you?"
"ห้ะ.!...พูดภาษาไทยดิ"
"เพลงนี้โง่ภาษาอังกฤษจังเลยเนาะ"
"ไม่เป็นไรถ้าเกิดจงไม่อยากบอกเราก็ไม่อยากฟัง"
เพลงจนได้เดินกลับมาที่ห้องเรียนของตัวเองเพื่อไปเรียนคาบแรกของรายวันตอนเช้านั้น
หลังจากที่เพ่งนั้นเดินเข้ามาในห้องเรียนของตัวเองกลุ่มเพื่อนจึงถามกับเพ่งไปเลยว่าตรงนั้นแยกเพ่งไปทำอะไร
"เออเมื่อกี้จงเรียกไปทำอะไร"
"เมื่อกี้มันเรียกให้ฉันไปแล้วมันบอกว่าอยากรู้ไหมว่าใครเป็นคนบอกมันแล้วมันก็พูดภาษาอังกฤษฉันฟังไม่รู้เรื่อง อีดอก"
เพลงอ่อนตอนเที่ยงก็ได้ดังขึ้นทุกคนจึงได้ย้ายกันไปกินข้าวรับประทานนะทำภารกิจต่างๆของตัวเองในตอนเที่ยง
"พวกมึงรู้ป่ะเรื่องวันนี้ที่กูจะเล่าอ่ะมีอะไร"
"แล้วกูจะไปรู้หรอ"
"เพราะเธอรู้ป่ะเมื่อวานอ่ะไอ้จงมันมาหาฉันด้วยแล้ว..."
"แล้วไงล่ะ"
"ไม่เอาอ่ะมึงกูพูดไม่ได้..!"
"เอ้าไหนแล้วมึงบอกว่ามึงจะเล่าให้พวกฉันฟัง" เพ่งจึงได้ส่งเสียงออกมาอย่างแผ่วเบา
"ก็ไอ้จงมันนั่งกินข้าวอยู่ข้างหลัง"
เพื่อนๆทุกคนจึงหันไปมองโต๊ะด้านหลังอย่างพร้อมเพียงกันโดยที่ไม่ได้นัดหมาย
เฮ้ยย!
"ไปเหอะพวกมึง"
เพ่งบอกให้เพื่อนๆนั้นกลับขึ้นไปบนห้องเรียนได้แล้วทุกคนจึงรีบยกจานขึ้นและเอาไปเก็บพร้อมกับซื้อน้ำดื่มขึ้นไปกินบนห้องเรียน
ตลอดที่ทุกคนนั้นกำลังจะขึ้นห้องเรียนก็ได้มีครูฝ่ายวิชาการเดินมาแล้วมองเห็นว่ามีขนมเอาขึ้นบนอาคาร
"เเนะๆๆ...กินให้หมดก่อนค่อยขึ้นอาคาร"
เพื่อนๆทุกคนจึงหันมามองหน้ากันและเดินไปนั่งกินที่ศาลาข้างๆบ่อน้ำกลางโรงเรียน
จนได้เวลาเข้าเรียนเพื่อนๆของเพ่งและเพ่งนั้นก็ได้ขึ้นไปเรียนคาบบ่ายจนได้เวลาเลิกเรียนทุกคนจึงแยกย้ายกันกลับบ้านของตัวเองแต่วันนั้นพ่อของเพ่งนั้นมารับเพ่งกลับ
"อ้าวแล้วแม่ล่ะครับพ่อ"
"แม่เขาป่วยน่ะพ่อก็เลยมารับแทน"
เพ่งจึงเดินขึ้นรถไปนั่งด้านหลังแต่พ่อของเพ่งนั้นมีเรื่องจะคุยกับเพ่งจนแลกให้มานั่งด้านหน้า
"เพ่งเป็นผู้ชายนะ"
"ทำไมหรอครับ"
"แม่เล่าให้พ่อฟังหมดแล้วนะเมื่อวานน่ะมีผู้ชายมาหาลูกนี่เขาน่าจะชื่อจงมั้ง...ลูกชอบเขาหรอ"
"เปล่า..!"
พ่อของเพ่งได้บอกกับเท่งว่าเกิดมาเป็นผู้ชายก็ต้องมีแฟนเป็นผู้หญิงเท่านั้นมีแฟนเป็นผู้ชายได้แต่ตอนนี้ชีวิตอาจจะใช้ได้ดีแต่ตอนแก่ร่างชายชายมันก็ช่วยอะไรกันไม่ได้หรอกพี่ไม่เคยเชื่อเราได้ตอนแก่
"ถ้าพ่อจะมาพูดเรื่องนี้ก็ไม่ต้องมารับก็ได้นะผมเดินกลับเองได้"
"..."
ร้านนั้นเองก็ถึงบ้านพอดีเพ่งจึงเดินขึ้นไปบนห้องนอนของตัวเองโดยที่ไม่ไหว้คุณแม่ก่อนที่จะขึ้นห้องเหมือนทุกๆวันจึงทำให้แม่นั้นคิดว่าพ่อต้องไปพูดอะไรไม่ดีจะเพ่งแน่เลย
"นี่คุณจะพูดอะไรกับลูกอ่ะ"
"ผมก็แค่บอกว่าการเป็นกระเทยอ่ะตอนแก่เดี๋ยวไม่มีใครดูแลหรอก"
"แต่นี่มันลูกเรานะคุณก็ต้องสนับสนุนลูกสิ"