หูเจียวเจียวทะลุมิติไปเป็นนางร้ายในนิยายที่เพิ่งอ่านไม่นานมานี้ แถมไม่พอนางยังมีจุดจบที่น่าอนาถสุดๆอีกด้วย! แล้วแบบนี้หญิงสาวจะสามารถรับมือกับลูกที่เกลียดเธอ รวมถึงเปลี่ยนชะตาชีวิตของตัวเองได้หรือไม่!
รัก,แฟนตาซี,ย้อนยุค,ครอบครัว,จีน,นิยายจีนโบราณ,นิยายแปล,ตลก,จีนโบราณ,ย้อนยุค,ปลูกผัก,ทำอาหาร,ทำฟาร์ม,ครอบครัว,เลี้ยงลูก,ตัวร้าย,พระเอกเก่ง,นางเอกเก่ง,ต่างโลก,ทะลุมิติ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
หูเจียวเจียวทะลุมิติไปเป็นนางร้ายในนิยายที่เพิ่งอ่านไม่นานมานี้ แถมไม่พอนางยังมีจุดจบที่น่าอนาถสุดๆอีกด้วย! แล้วแบบนี้หญิงสาวจะสามารถรับมือกับลูกที่เกลียดเธอ รวมถึงเปลี่ยนชะตาชีวิตของตัวเองได้หรือไม่!
ผู้แต่ง
xianaan
เรื่องย่อ
เมื่อหูเจียวเจียวทะลุมิติเข้าไปอยู่ในนิยายเรื่อง ‘แดนปีศาจมหัศจรรย์’ เธอก็ต้องตกตะลึงเพราะตนได้กลายเป็นตัวประกอบหญิงที่มีนิสัยชั่วร้าย แถมไม่พอนางยังมีจุดจบที่น่าอนาถสุด ๆ อีกด้วย!
นอกจากหญิงชั่วช้าคนนี้จะพลาดท่าไปหลับนอนกับเจ้าจอมวายร้ายที่เป็นลาสบอสแล้ว นางยังให้กำเนิดวายร้ายตัวน้อยแก่เขาอีก 5 ตน!
หญิงสาวผู้โชคร้ายจึงต้องต่อสู้ชิงไหวชิงพริบกับคนอื่น และเผชิญหน้ากับเด็กทั้ง 5 คนที่ต้องการให้เธอตายอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน
หูเจียวเจียว: ฉันต้องมีจุดจบแบบเดียวกับนางร้ายจริง ๆ เหรอ!
ทว่าพระเจ้าไม่ได้ใจร้ายกับเธอเสียทีเดียว เพราะเธอมาพร้อมกับมิติที่เต็มไปด้วยของมากมาย ไม่ว่าจะเป็นอาหาร, เสบียงต่าง ๆ, เครื่องมือทำการเกษตร, สิ่งจำเป็นพื้นฐานในการดำรงชีวิต, วัสดุก่อสร้าง, อาวุธ, เครื่องมือทางการแพทย์ ทุกอย่างที่เธอต้องการถูกจัดเตรียมไว้ให้หมดแล้ว!
ขอบคุณสวรรค์! ฉันรักมิตินี้มาก!
ก่อนที่จะเอาชนะใจของลูกทั้ง 5 สำเร็จ หญิงสาวเฝ้าคิดอยู่เสมอว่าจะทำยังไงให้ตัวเองมีชีวิตไปได้ตลอดรอดฝั่ง?
แต่หลังจากที่เธอได้รับการยอมรับจากเหล่าเด็กน้อยแล้ว: ท่านพ่อ! ถ้าท่านกล้าแตะต้องแม้แต่เส้นผมของท่านแม่ เราจะให้ท่านแม่หาพ่อคนใหม่!
เจ้าจอมวายร้าย: ???
นี่เขาพลาดอะไรไป? ทำไมลูก ๆ ถึงคิดที่จะให้ภรรยานอกใจเขาอยู่ทุกวัน?
**Content Warning and Trigger Warning**
- การทำร้ายร่างกาย
- การทารุณกรรมเด็ก
- การกักขังหน่วงเหนี่ยว
- ความรุนแรงแบบเลือดโชก ถึงขั้นอวัยวะต่าง ๆ ฉีกขาด
“...”
นี่เธอกำลังได้พบกับคนหลงตัวเองขั้นสุดหรือไง?
คำพูดเลี่ยน ๆ ที่ออกมาจากความมั่นหน้ามั่นโหนกของอีกฝ่ายทำให้หูเจียวเจียวแทบหายใจไม่ออก
เมื่อผู้หญิงคนอื่นในเผ่าได้ยินคำพูดของหลงอู่ พวกนางต่างก็แสดงสีหน้าอิจฉาส่งไปทางจิ้งจอกสาว
คงจะดีไม่น้อยหากพวกนางได้ไปเผ่ามังกรเพื่อครองคู่กับภูตที่แข็งแกร่งเช่นนี้!
ทำไมเรื่องดี ๆ แบบนี้ถึงไปเกิดกับผู้หญิงที่ร้ายกาจอย่างหูเจียวเจียว?
ทว่าเหล่าผู้ชายในเผ่าทำหน้าไม่สบอารมณ์หลังจากได้ฟังถ้อยคำของหลงอู่
เผ่าเล็ก ๆ ในถิ่นทุรกันดารห่างไกลแล้วมันยังไง?
แม้ว่าเผ่าของพวกเขาจะไม่ใหญ่โตมากมาย แต่หลายคนก็มีอันจะกิน… เอ่อ หากจะพูดให้ถูก ผู้ชายในเผ่านี้ไม่เคยทำให้ผู้หญิงต้องทนหิวเลยสักครั้ง
แล้วทำไมเจ้าภูตมังกรนั่นถึงกล้ามาพูดจาดูถูกพวกเขา?
ขณะนี้กลุ่มภูตชายรู้สึกไม่พอใจกับคำพูดของหลงอู่ขึ้นมาทันที แต่ด้วยความแข็งแกร่งของอีกฝ่าย ผู้ชายทั้งหมดจึงเก็บคำพูดเหล่านั้นไว้ในใจโดยไม่มีใครกล้าพูดโต้แย้งอะไรออกมา
“ประทานโทษนะ—”
หูเจียวเจียวเปิดปากกำลังจะปฏิเสธไอ้คนหลงตัวเอง
แต่ก่อนที่เธอจะพูดจบ หลงอู่ก็พูดขัดขึ้นมาเสียก่อน
“หลงโม่? เจ้าก็มาที่นี่เหมือนกันหรือ ช่างบังเอิญเสียนี่กระไร ข้าไม่คาดฝันว่าจะได้พบเจ้าหลังจากออกจากเผ่ามา”
!!!
ยามนี้หลงอู่ยืดคอมองไปทางหลงโม่ที่ยืนอยู่ด้านหลังฝูงชน ถึงแม้ว่าคำพูดที่เขาเอ่ยออกมาจะดูไม่มีอะไรแอบแฝง แต่รอยยิ้มของเขากลับเต็มไปด้วยการเสียดสี
เมื่อจิ้งจอกสาวได้ยินชื่อของมังกรหนุ่ม เธอก็ผงะถอยหลังไป
พอหญิงสาวมองย้อนกลับไปข้างหลัง เธอก็เห็นเจ้าของใบหน้าที่หม่นหมองยืนอยู่ตรงนั้น เขากำลังมองมาที่เธอและหลงอู่พร้อมกับสายตาที่เย็นชาแฝงไปด้วยความเกลียดชัง
ดวงตาสีทองของชายหนุ่มทำให้เธอรู้สึกหนาวสั่นไปทั้งร่างกาย
เจ้าจอมวายร้ายน่าจะกำลังเข้าใจผิด!
เขาได้ยินสิ่งที่อีกฝ่ายเพิ่งพูดกับเธอหรือเปล่า?
หลังจากที่หลงโม่ถูกหลงหลิงเอ๋อผลักออกมาจากบ้าน เขาก็ติดตามจิ้งจอกสาวมาตลอดทางโดยไม่ให้คลาดสายตาแม้แต่อึดใจเดียว ซึ่งแน่นอนว่าเขาได้ยินสิ่งที่หลงอู่พูดทั้งหมด
บัดนี้ชายหนุ่มมองดูหูเจียวเจียวที่ยืนตัวแข็งอยู่กับที่อย่างเฉยเมย พลางเยาะเย้ยในใจ
ตอนนี้นางน่าจะภูมิใจมากสินะ
นางได้พบผู้ชายที่แข็งแกร่งอีกคนที่มาขอให้นางไปอยู่ด้วย นางคงกำลังอยากจะขับไล่ข้าออกจากเผ่าโดยเร็วใช่ไหม?
ปรากฎว่าทั้งหมดที่นางทำก็เพื่อที่ตนจะสามารถได้เข้าไปอยู่ในเผ่ามังกรนั่นเอง…
และมันเป็นสถานที่ที่ทำให้เขาต้องรู้สึกอัปยศอดสูที่สุดในชีวิต!
ในรูม่านตาสีทอง ความเกลียดชังเหมือนฟองน้ำที่กำลังพองตัว แล้วซึมซับน้ำโคลนที่ดำมืดเข้าไปอย่างบ้าคลั่ง
“หลงโม่ ข้าไม่ได้เจอเจ้ามาหลายปีแล้ว ข้าไม่คิดเลยว่าเจ้าจะขี้ขลาดและอ่อนแอถึงเพียงนี้ ทำไมเจ้าถึงไม่มีพัฒนาการเลย เจ้าทำให้เผ่าภูตมังกรของเราต้องอับอาย”
“พูดก็พูดเถอะ คราวหน้าอย่าไปเที่ยวบอกใครต่อใครว่าข้ามาจากเผ่าเดียวกับเจ้าล่ะ ข้ารู้สึกละอายใจจริง ๆ”
เสียงของหลงอู่ดังขึ้นโดยที่เขาจงใจพูดเย้ยหยันหลงโม่ต่อหน้าภูตทุกคน
ไม่นานหลังจากที่เขาพูดจบ จู่ ๆ เขาก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ ก่อนจะเผยรอยยิ้มเย้ยหยัน
“อ้อ ข้าเกือบลืมไป เจ้าถูกขับไล่ออกจากเผ่ามังกรแล้ว ขยะไร้ค่าอย่างเจ้าไม่คู่ควรที่จะกลับไปหรอก ฮ่าๆๆ”
พอสิ้นเสียงของหลงอู่ บรรยากาศโดยรอบก็เงียบลงอย่างน่าประหลาด
ในช่วงเวลานั้น เหล่าภูตชายในเผ่าต่างพากันขมวดคิ้วมุ่น
ทั้ง ๆ ที่พวกเขาเคยเยาะเย้ยและดูถูกหลงโม่เหมือนภูตมังกรคนนั้น แต่เหตุใดพวกเขาถึงรู้สึกไม่ดีมากหลังจากได้ฟังคำพูดของภูตต่างเผ่าในวันนี้?
ไม่ว่าหลงโม่จะพูดอะไร ตอนนี้เขาก็เป็นภูตในเผ่าเดียวกับทุกคนเช่นกัน
นี่ไม่ใช่เพราะการที่หลงอู่ดูถูกมังกรหนุ่มมันก็เหมือนกับการดูถูกตัวพวกเขาเองหรอกหรือ?
ครู่หนึ่ง ภูตทั้งหมดก็จ้องเขม็งมองไปที่ผู้มาเยือนด้วยสายตาแค้นเคือง และปฏิบัติต่อเขาราวกับเป็นศัตรูของเผ่า
อย่างไรก็ตาม หลงอู่ไม่รู้สึกสะเทือนอะไรเลยสักนิด เขาเชิดหน้าขึ้นสูงและยืดอกอย่างปลาบปลื้มในตัวเอง
ส่วนหลงโม่กัดฟันอดทนพลางกำหมัดแน่น
ในเวลาเดียวกัน ชั้นหมอกสีดำค่อย ๆ ปกคลุมรูม่านตาสีทอง ดวงตาส่วนสีขาวเปลี่ยนเป็นแดงก่ำยิ่งขึ้น อีกทั้งเขายังเปล่งออร่าที่ดุร้ายกระหายเลือดออกมา
แล้วทันใดนั้น…
เสียงที่อ่อนหวานได้ขัดจังหวะบรรยากาศที่แปลกประหลาดนี้ไว้
“ขอโทษนะ ข้าไม่รู้จักเจ้า และข้าก็ไม่สนใจเจ้าเลยสักนิด ไอ้ขยะที่ปากเน่า ๆ ของเจ้าพูดถึงคือคู่ของข้า ในสายตาของข้า ข้าคิดว่าเขาแข็งแกร่งกว่าเจ้าเป็นร้อยเท่าพันเท่า!”
หูเจียวเจียวเชิดหน้าเดินไปหาชายผู้เป็นคนรักพร้อมกับหันมามองหลงอู่อย่างอวดดี ซึ่งน้ำเสียงที่ใสกังวานนั้นแฝงไปด้วยการคุกคาม
“หลงโม่ไม่ได้เป็นแค่คู่รักของข้าเท่านั้น แต่ยังเป็นพ่อของลูกทั้ง 5 คนของข้าด้วย เขาเป็นผู้ชายที่ข้าอยากใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ไปตลอดชีวิต ถ้าเจ้าดูถูกคู่ของข้าอีกก็อย่าหาว่าข้าหยาบคายกับเจ้าแล้วกัน”
คำพูดเหล่านั้นทำให้หลงโม่ชะงักนิ่งไป
เขาหันไปมองหน้าหญิงสาวตัวเล็กด้วยความประหลาดใจ ในขณะนี้นางเดินมายืนอยู่ตรงหน้าเขา แล้วยังปกป้องตัวเขาต่อหน้าภูตมังกรตัวใหญ่นั่นอีก
นี่คือหูเจียวเจียวในความทรงจำของเขาจริง ๆ หรือ?
เมื่อจิ้งจอกสาวพูดจบ เธอก็เอื้อมไปจับมือหลงโม่โชว์ให้หลงอู่ดูเพื่อแสดงความจริงใจต่อคำพูดทั้งหมดของตัวเอง
ทางด้านมังกรหนุ่มรู้สึกเพียงว่าร่างกายของเขาแข็งทื่อเป็นก้อนหิน แขนขาทั้ง 2 ข้างไม่สามารถเคลื่อนไหวได้อีกต่อไป และเขาก็ปล่อยให้อีกฝ่ายชักจูงได้ตามใจ
นางกำลังจับมือข้า!
ผู้หญิงที่เอาแต่พร่ำบอกว่าเกลียดเขาและเรียกเขาว่าขยะกำลังจับมือตนอยู่ มิหนำซ้ำ นางยังบอกอีกว่าจะใช้ชีวิตที่เหลืออยู่กับเขา
“ไม่มีทาง!” ยามนี้ใบหน้าของหลงอู่แข็งกระด้าง แล้วถามเสียงดังด้วยความไม่เชื่อ “ไอ้หมอนั่นจะเก่งกว่าข้าได้ยังไง?”
ทันใดนั้น เขาก็นึกถึงความเป็นไปได้บางอย่างอีกครั้ง ก่อนจะแสดงท่าทางเหมือคิดอะไรออก
“ข้าเข้าใจแล้ว เจ้าคงคิดว่าเจ้ามีคู่อยู่แล้ว เลยไม่คู่ควรกับข้าใช่ไหม?”
“ไม่เป็นไร ข้าไม่ถือเรื่องนี้ ขอแค่เจ้าทิ้งไอ้ขยะนี่ไป ข้ายินดีรับเจ้าและลูก ๆ กลับไปอยู่ที่เผ่าด้วยกัน”
คำพูดของชายร่างใหญ่ส่งผลให้มุมปากของหูเจียวเจียวกระตุก
ไอ้คนหลงตัวเองคนนี้ไปเอาความมั่นใจมาจากไหนนักหนา?
ในขณะเดียวกัน หลงโม่หันไปมองจิ้งจอกสาว ดวงตาที่ลึกล้ำและมืดมนของเขาเต็มไปด้วยความไม่แน่ใจปนสงสัย
นางกำลังแสร้งทำใช่ไหม?
ทางด้านหูเจียวเจียวพยายามข่มใจเอาไว้… แต่เธอก็ทนไม่ได้อีกต่อไป เธอจึงคว้าดินขึ้นมา 1 กำมือและเดินจ้ำอ้าวไปหยุดอยู่ต่อหน้าหลงอู่
พอชายหนุ่มตัวสูงใหญ่เห็นคนตัวเล็กใกล้เข้ามาก็เผยรอยยิ้มที่พึงพอใจบนใบหน้า
“แม่นาง เจ้าคิดได้แล้วหรือ เจ้าจะทิ้งไอ้ขยะนั่นใช่ไหม ไม่ต้องห่วง ข้าจะดูแลเจ้าอย่างดี...”
เมื่อหลงโม่ได้เห็นฉากนี้ ร่องรอยของความผิดหวังก็ฉายแววในดวงตาของเขา
แน่นอนว่าเขาเดาถูก…
การทิ้งเขาคือสิ่งที่นางอยากทำมากที่สุดมาโดยตลอด
“แม่นาง เจ้าเลือกฤกษ์งามยามดีมาเถอะ ข้าจะทำให้เจ้าคลอดลูกที่แข็งแรงออกมะ— อื้อออออ!!”
เมื่อครู่ที่ผ่านมา หลงอู่เดินเข้าไปหาหูเจียวเจียวพร้อมกับส่งยิ้มเยาะเย้ยคนน่าสมเพชที่ยืนอยู่ไม่ไกล
แต่ก่อนที่ชายหนุ่มจะพูดจบ เขาก็เบิกตากว้างเพราะเศษดินจำนวนหนึ่งถูกยัดเข้ามาในปากของเขา
บัดนี้จิ้งจอกสาวขยี้มือกดดินเข้าไปในปากของภูตมังกรตัวใหญ่ในขณะที่อีกฝ่ายไม่ทันตั้งตัวจึงกลืนดินเข้าไปคำใหญ่
“แค่กๆๆ! นี่เจ้า...”
“เจ้าลองพูดว่าขยะอีกทีสิ คราวหน้าเจ้าจะไม่ได้กินแค่ดินแน่ เจ้าจะถูกฝังอยู่ในดินตรง ๆ เลยต่างหาก”
หลังจากที่หูเจียวเจียวตะโกนด่าจบ เธอก็กระทืบเท้าของหลงอู่ซ้ำอีกครั้ง
ถึงแม้ว่าร่างกายของภูตจะแข็งแกร่ง แต่ส่วนนิ้วเท้านั้นเปราะบางมาก หญิงสาวจึงออกแรงเต็มที่เพื่อเน้นไปยังจุดอ่อนนั้น ทำให้ใบหน้าของชายปากเสียเปลี่ยนเป็นสีเขียวอมม่วงจากความเจ็บที่เท้า
จากนั้นหลงอู่ก็งอตัวกอดเท้าข้างหนึ่งพลางกระโดดร้องด้วยความเจ็บปวดเหมือนตัวตลก
ภาพนั้นทำให้พวกภูตที่ยืนดูเหตุการณ์หัวเราะออกมา
พวกเขารู้สึกโล่งใจมาก
หูเจียวเจียวนี่มันร้ายสมคำร่ำลือจริง ๆ!
“หลงโม่ เราไปกันเถอะ” หญิงสาวชูกำปั้นขู่หลงอู่เป็นการทิ้งท้ายก่อนจะหันหลังกลับแล้วดึงชายหนุ่มออกไป
เมื่อภูตมังกรต่างถิ่นมองไปที่ด้านหลังของทั้งคู่ เขาก็ยิ่งโมโหจนแทบบ้า
บ้าเอ๊ย ผู้หญิงของหลงโม่ ฝากไว้ก่อนเถอะ!
หลังจากที่พวกหูเจียวเจียวเดินไปได้สักพัก ความโกรธของก็เธอสงบลง ก่อนที่เธอจะนึกขึ้นมาได้ว่าตัวเองลากเจ้าจอมวายร้ายติดมือมาด้วย
เธอจึงรีบปล่อยมืออย่างรวดเร็ว “เอ่อ... สถานการณ์เมื่อกี้มันเร่งด่วน ข้าไม่ได้หมายความอย่างนั้น ตั้งแต่นี้ไป ข้าสัญญาว่าจะไม่แตะต้องเจ้าโดยที่เจ้าไม่ได้อนุญาตอีก”
หญิงสาวรู้ดีเพราะเมื่อวานตอนที่เธอช่วยหลงโม่ทำแผล เขาไม่ชอบให้เธอแตะต้องตัวเขา
ขณะนี้จิ้งจอกสาวคิดว่ามังกรหนุ่มจะโกรธเพราะเหตุนี้ เธอจึงรีบอธิบายออกไปแบบนั้น
ในเวลาเดียวกัน หลงโม่บีบมือตัวเองเบา ๆ ก่อนจะเอามือไปซ่อนไว้ด้านหลังเงียบ ๆ