หูเจียวเจียวทะลุมิติไปเป็นนางร้ายในนิยายที่เพิ่งอ่านไม่นานมานี้ แถมไม่พอนางยังมีจุดจบที่น่าอนาถสุดๆอีกด้วย! แล้วแบบนี้หญิงสาวจะสามารถรับมือกับลูกที่เกลียดเธอ รวมถึงเปลี่ยนชะตาชีวิตของตัวเองได้หรือไม่!
รัก,แฟนตาซี,ย้อนยุค,ครอบครัว,จีน,นิยายจีนโบราณ,นิยายแปล,ตลก,จีนโบราณ,ย้อนยุค,ปลูกผัก,ทำอาหาร,ทำฟาร์ม,ครอบครัว,เลี้ยงลูก,ตัวร้าย,พระเอกเก่ง,นางเอกเก่ง,ต่างโลก,ทะลุมิติ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
หูเจียวเจียวทะลุมิติไปเป็นนางร้ายในนิยายที่เพิ่งอ่านไม่นานมานี้ แถมไม่พอนางยังมีจุดจบที่น่าอนาถสุดๆอีกด้วย! แล้วแบบนี้หญิงสาวจะสามารถรับมือกับลูกที่เกลียดเธอ รวมถึงเปลี่ยนชะตาชีวิตของตัวเองได้หรือไม่!
ผู้แต่ง
xianaan
เรื่องย่อ
เมื่อหูเจียวเจียวทะลุมิติเข้าไปอยู่ในนิยายเรื่อง ‘แดนปีศาจมหัศจรรย์’ เธอก็ต้องตกตะลึงเพราะตนได้กลายเป็นตัวประกอบหญิงที่มีนิสัยชั่วร้าย แถมไม่พอนางยังมีจุดจบที่น่าอนาถสุด ๆ อีกด้วย!
นอกจากหญิงชั่วช้าคนนี้จะพลาดท่าไปหลับนอนกับเจ้าจอมวายร้ายที่เป็นลาสบอสแล้ว นางยังให้กำเนิดวายร้ายตัวน้อยแก่เขาอีก 5 ตน!
หญิงสาวผู้โชคร้ายจึงต้องต่อสู้ชิงไหวชิงพริบกับคนอื่น และเผชิญหน้ากับเด็กทั้ง 5 คนที่ต้องการให้เธอตายอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน
หูเจียวเจียว: ฉันต้องมีจุดจบแบบเดียวกับนางร้ายจริง ๆ เหรอ!
ทว่าพระเจ้าไม่ได้ใจร้ายกับเธอเสียทีเดียว เพราะเธอมาพร้อมกับมิติที่เต็มไปด้วยของมากมาย ไม่ว่าจะเป็นอาหาร, เสบียงต่าง ๆ, เครื่องมือทำการเกษตร, สิ่งจำเป็นพื้นฐานในการดำรงชีวิต, วัสดุก่อสร้าง, อาวุธ, เครื่องมือทางการแพทย์ ทุกอย่างที่เธอต้องการถูกจัดเตรียมไว้ให้หมดแล้ว!
ขอบคุณสวรรค์! ฉันรักมิตินี้มาก!
ก่อนที่จะเอาชนะใจของลูกทั้ง 5 สำเร็จ หญิงสาวเฝ้าคิดอยู่เสมอว่าจะทำยังไงให้ตัวเองมีชีวิตไปได้ตลอดรอดฝั่ง?
แต่หลังจากที่เธอได้รับการยอมรับจากเหล่าเด็กน้อยแล้ว: ท่านพ่อ! ถ้าท่านกล้าแตะต้องแม้แต่เส้นผมของท่านแม่ เราจะให้ท่านแม่หาพ่อคนใหม่!
เจ้าจอมวายร้าย: ???
นี่เขาพลาดอะไรไป? ทำไมลูก ๆ ถึงคิดที่จะให้ภรรยานอกใจเขาอยู่ทุกวัน?
**Content Warning and Trigger Warning**
- การทำร้ายร่างกาย
- การทารุณกรรมเด็ก
- การกักขังหน่วงเหนี่ยว
- ความรุนแรงแบบเลือดโชก ถึงขั้นอวัยวะต่าง ๆ ฉีกขาด
หลงโม่... เขาควักลูกตาของลู่ซุยซุยออกมาทั้งเป็น!
ชาวบ้านที่เห็นเหตุการณ์ต่างหยุดหายใจ และในวินาทีต่อมา เสียงร้องโหยหวนของกวางสาวก็ดังแทรกเข้ามาในหู จึงเรียกสติของทุกคนกลับคืนมา ทำให้พวกเขาไม่เป็นลมหมดสติไปเสียก่อน
“กรี๊ดดดดด! ฮือออ... ตาของข้า...”
บัดนี้ลู่ซุยซุยทิ้งตัวลงบนพื้นพร้อมยกมือขึ้นปิดเบ้าตาเปื้อนเลือด นางใช้ข้อศอก 2 ข้างพยุงตัวเองขึ้น ในขณะที่นางรู้สึกหวาดกลัวจนสั่นสะท้านไปทั้งตัว
ครู่ถัดมา หลงโม่ถอนกรงเล็บมังกรของเขาออกด้วยใบหน้าเย็นชา แล้วสลัดเลือดที่เหลืออยู่บนนั้นออกลวก ๆ เสร็จแล้วก็เปลี่ยนมันกลับเป็นมือมนุษย์ แต่ดวงตาสีทองไม่ได้ละจากหญิงสารเลวไปแม้เสี้ยวอึดใจเดียว
“หลงโม่!”
ขณะนั้นผู้อาวุโสที่มีอำนาจสูงสุดและเหล่าภูตรอบ ๆ ก็กลับมามีสติ ก่อนที่ชายชราจะก้าวไปดึงมังกรหนุ่มที่กำลัง ‘เดือดดาล’ ไว้ข้างหลังเขาเพื่อป้องกันไม่ให้อีกฝ่ายฆ่าลู่ซุยซุย
แม้ว่ากวางสาวจะกระทำผิดจริง ๆ แต่ถ้าเขาฆ่านาง เขาจะถูกไล่ออกจากเผ่าและกลายเป็นภูตเร่ร่อนที่น่าอับอาย
ตอนนี้หัวหน้าเผ่ากำลังปกป้องหลงโม่
พอชายหนุ่มบรรลุเป้าหมายของตน ใบหน้าของเขาก็กลับมาเฉยเมยและไม่ได้ต่อต้านคนที่ดึงตนออก แต่น้ำเสียงของเขายังเย็นชาเช่นเดิม
“ท่านผู้เฒ่า ท่านน่าจะได้ยินแล้วว่าหูเจียวเจียวบริสุทธิ์ ทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะลู่ซุยซุยใส่ร้ายนาง”
ในขณะนี้ ชาวบ้านกลับมาตั้งสติได้แล้ว เมื่อตระหนักถึงความคิดชั่วร้ายของลู่ซุยซุย พวกเขาทั้งหมดก็พากันตกใจ
ชายผู้เป็นหัวหน้าเผ่าพยักหน้าและพูดเสียงทุ้มต่ำ “ไม่ต้องกังวล ข้ารู้แล้ว และข้าจะไม่ปล่อยให้หูเจียวเจียวถูกทำร้ายอีก”
ทางด้านอิงหยวนที่อยู่ข้างหลังชายสูงวัยฉายแววตาที่ลึกล้ำมองไปที่หลงโม่ด้วยความประหลาดใจ ราวกับว่าเขากำลังพยายามค้นหาบางสิ่งจากใบหน้าที่ไร้ความรู้สึกของอีกคน แล้วสักพักดวงตาของเขาก็มีแต่ความระแวดระวังและการป้องกัน
หลงโม่กลายเป็นคนโหดเหี้ยมแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?
ดูเหมือนว่าหลังจากที่เขาไม่ได้อาศัยอยู่ในเผ่ามาหลายปีแล้ว วิธีการของเขาก็โหดร้ายและน่ากลัวพอ ๆ กับภูตเร่ร่อน ซึ่งมันอันตรายเกินไปที่จะปล่อยให้ผู้ชายคนนี้กลับเข้ามาอยู่ในเผ่า
ในขณะที่อินทรีหนุ่มแอบคิดเรื่องนี้อยู่ในใจ ดวงตาของเขาก็มืดลง
ต่อมา หัวหน้าเผ่าหันกลับไปมองลู่ซุยซุย
“ลู่ซุยซุย เราได้ยินสิ่งที่เจ้าพูดแล้ว เจ้าอยากจะพูดอะไรอีกไหม เจ้าวางแผนจะฆ่าผู้หญิง ใส่ร้ายภูตในเผ่าเดียวกัน และสมรู้ร่วมคิดกับภูตเร่ร่อนเพื่อทำอันตรายต่อเผ่า ข้าจะปล่อยผู้หญิงไร้ประโยชน์อย่างเจ้าอยู่ในเผ่าของเราไม่ได้อีกแล้ว!”
ชายแก่กัดฟันพูดด้วยความรู้สึกที่ทั้งโกรธและเกลียดในสิ่งที่นางทำลงไปทั้งหมด
บัดนี้บนใบหน้าสูงวัยมีริ้วรอยปกคลุมไปทั่ว
“เจ้า…เจ้าเรียกหัวหน้าเผ่ามาที่นี่หรือ... เจ้าจัดเตรียมทุกอย่างไว้เรียบร้อยแล้ว ก่อนจะจงใจมาที่นี่เพื่อหลอกให้ข้าพูดความจริงงั้นหรือ!?”
ลู่ซุยซุยจำเสียงของท่านผู้เฒ่าได้ นางตะโกนด้วยใบหน้าซีดลนลานพลางลุกขึ้นนั่งคุกเข่าบนพื้น ใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยแผลตอนนี้มีเลือดไหลออกมาจนดูน่ากลัวมาก
นางไม่คาดคิดว่าแผนการที่ตนคิดไว้เป็นอย่างดีจะกลายเป็นเรื่องตลกในสายตาของหลงโม่
ปัจจุบันหญิงสาวมองไม่เห็นว่ามังกรหนุ่มอยู่ที่ไหน จึงโบกมือสะเปะสะปะไปทั่ว เผยให้เห็นเบ้าตาเป็นหลุมลึกที่มีเลือดไหลตลอดคู่หนึ่ง อีกทั้งสีหน้าของนางก็มีแต่ความสิ้นหวัง
ในขณะเดียวกัน หลงโม่มองสตรีน่าสมเพชอย่างเฉยเมย เขาไม่ได้มีความตั้งใจจะเอ่ยปากตอบนางเลยสักนิด
เมื่อหัวหน้าเผ่าได้ยินคำพูดของลู่ซุยซุย เขาก็ยิ่งแน่ใจว่าเป็นอีกฝ่ายที่ใส่ร้ายหูเจียวเจียว เรื่องตั้งแต่ต้นจนจบเป็นแค่เรื่องโกหกของคน ๆ เดียว ทำให้ดวงตาของเขาในยามที่มองไปยังกวางสาวไม่เหลือความปรานีอีกต่อไป
เขาตัดสินใจพูดด้วยเสียงเด็ดขาดว่า
“ใครก็ได้ พาตัวลู่ซุยซุยไปโยนลงในถ้ำหมื่นอสรพิษซะ”
การปล่อยให้ผู้หญิงแบบนี้อยู่ในเผ่าต่อไปก็มีแต่จะทำให้เกิดเรื่องร้าย ๆ ขึ้น มันมีแต่จะทำร้ายเผ่าและทำให้ภูตคนอื่นไม่สบายใจ
แม้ว่าตามกฎของเผ่า เขาไม่อนุญาตให้ใครฆ่าผู้หญิง แต่ลู่ซุยซุยล้ำเส้นมากจนเกินขอบเขตการให้อภัยของชายผู้มีตำแหน่งสูงสุดแล้ว
“รับทราบ”
ถัดมา ภูตชาย 2 คนเดินออกมาจากข้างหลังท่านผู้เฒ่าก่อนจะคว้าแขน 2 ข้างของหญิงสาวไร้ดวงตาแล้วยกนางขึ้นจากพื้น
“ไม่! ข้าไม่อยากไปที่ถ้ำหมื่นอสรพิษ ทำไม! ทำไมเจ้าทำกับข้าแบบนี้ ข้าเป็นผู้หญิงนะ...”
ลู่ซุยซุยต่อสู้ดิ้นรนไม่หยุดหย่อน ทำให้เลือดไหลหยดลงมาเปื้อนใบหน้าของตนเองมากยิ่งขึ้น
“เจ้ากับหูเจียวเจียวเป็นพวกเดียวกัน! เจ้าคิดหรือว่าถ้าเจ้าฆ่าข้าแล้ว พวกภูตเร่ร่อนจะปล่อยเจ้าไป? ฝันไปเถอะ ฮ่าๆๆ!”
“หลงโม่ฆ่าภูตเร่ร่อนไปคนหนึ่ง พวกมันจะไม่มีวันปล่อยเจ้าไปแน่ อีกไม่นาน พวกเจ้าทั้งหมดจะต้องตาย และผู้หญิงทุกคนในเผ่าก็จะเป็นเหมือนกับข้าที่ถูกพวกมันทรมานอยู่ทุกวัน สุดท้ายพวกเจ้าทุกคนก็ต้องตาย!”
ดูเหมือนลู่ซุยซุยจะรู้ว่าตนไม่มีโอกาสแก้ตัวอีก ทันใดนั้นนางก็หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง
คำสาปแช่งที่ร้ายกาจเจาะเข้าไปในหูของภูตทุกคน ทำให้ใบหน้าของพวกเขาเหยเกไม่สบายใจ
“รีบ ๆ ลากนางไปโยนทิ้งซะ!!”
อิงหยวนตวัดตามองไปที่ชาย 2 คนที่กำลังตกตะลึงเพราะถ้อยคำร้ายกาจจากปากของผู้หญิงเจ้าเล่ห์ พร้อมกับดุด้วยเสียงต่ำ
จากนั้นชายทั้ง 2 ก็รีบดึงตัวลู่ซุยซุยออกไป
ในที่สุดบ้านไม้ก็กลับมาเงียบสงบลง แต่มันกลับเงียบจนน่าขนลุก
หลังจากนั้นไม่นาน ชายผู้หนึ่งก็ถามเสียงเบาว่า “ท่านผู้เฒ่า สิ่งที่ลู่ซุยซุยเพิ่งพูดไปนั้นเป็นความจริงหรือไม่? ภูตเร่ร่อนจะมาแก้แค้นเผ่าของเราจริง ๆ หรือ แล้วเราควรทำยังไงดี...”
ตามที่กวางสาวกล่าวไว้ ภูตเร่ร่อนกลุ่มนี้ค่อนข้างทรงพลัง และต้องมีจำนวนมาก ไม่อย่างนั้นนางคงไม่กล้าพูดออกมาแบบนั้น
เมื่อสิ้นเสียงของภูตชาย สีหน้าของภูตคนอื่นก็เคร่งเครียดขึ้น
“ท่านผู้เฒ่า อีกไม่นานอิงหยวนจะพาผู้ชายบางส่วนเดินทางไปที่ชายหาดเพื่อแลกเปลี่ยนเกลือทะเล ถ้าอิงหยวนออกไป แล้วภูตเร่ร่อนเปิดฉากโจมตีเรา เราจะไม่สามารถต้านทานมันได้”
“ใช่ ท่านผู้เฒ่า เราต้องคิดหาหนทางโดยเร็ว เราไม่ควรรอให้พวกภูตเร่ร่อนบุกเข้ามาฆ่าเราทั้งอย่างนี้!”
“พอ!”
อิงหยวนส่งเสียงคำรามต่ำ ส่งผลให้ชาวบ้านทุกคนปิดปากเงียบ
“ท่านผู้เฒ่า พรุ่งนี้เช้า ข้าจะไปที่ถ้ำของภูตเร่ร่อนเพื่อจับพวกมันทั้งหมด แล้วออกเดินทางไปแลกเปลี่ยนเกลือทะเล”
ชายหนุ่มมองไปที่หัวหน้าเผ่าด้วยสีหน้าร้อนรน
เมื่อชายชราได้ยินเช่นนี้ เขาก็ขมวดคิ้วและยื่นมือไปจับไหล่อีกฝ่าย “ไม่ อิงหยวน อาการบาดเจ็บของเจ้ายังไม่หายดี มันอันตรายเกินไปที่จะไปตามล่าภูตเร่ร่อน อย่างน้อยเจ้าก็ต้องรอจนกว่าเจ้าจะหายดี”
เนื่องจากเผ่าของพวกเขาจะขาดอินทรีหนุ่มไปไม่ได้
ทว่าอิงหยวนดันมือของชายสูงวัยออกไปด้วยใบหน้าที่มุ่งมั่น
“ข้าตัดสินใจแล้ว ท่านผู้เฒ่าไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้ว ถ้าข้าออกไปแลกเปลี่ยนเกลือทะเลหลังจากอาการบาดเจ็บหายสนิท ข้าจะไม่สามารถกลับมาได้ทันฤดูหนาว นั่นจะยิ่งอันตรายมากขึ้น”
ถึงอย่างไรพวกมันก็เป็นเพียงกลุ่มภูตเร่ร่อน เขาไม่เชื่อว่าพวกมันจะเก่งกาจถึงขั้นทำอะไรตนได้
“แต่...” คนเป็นหัวหน้าเผ่ามีสีหน้าไม่ดีนัก
“ท่านผู้เฒ่า ไม่ต้องห่วง ข้ายังอยู่ที่นี่ ข้าจะไม่ปล่อยให้ภูตในเผ่าเป็นอะไรไป ข้าจะพาทุกคนไปฆ่าภูตเร่ร่อนเอง!”
จังหวะนั้น มีเสียงของชายคนหนึ่งดังมาจากนอกบ้าน
เหล่าภูตหันกลับไปมองและพบว่าหลงอู่ยืนอยู่ตรงนั้น ในขณะที่เขาก้าวเดินเข้ามาในบ้านด้วยท่วงท่าสบาย ๆ ราวกับว่าเขาไม่ได้อยู่ในโลกเดียวกับกลุ่มภูตในบ้าน
“หลงอู่?”
“เขาเป็นภูตมังกร เขาต้องมีพลังสูงมากแน่ ๆ...”
“แค่เขาอยู่ที่นี่ เราก็มีความหวังที่จะกำจัดภูตเร่ร่อนได้สำเร็จแล้ว!”
“โชคดีที่มีหลงอู่...”
เมื่อชาวบ้านเห็นชายร่างสูงใหญ่บึกบึน ทุกคนก็ดูเหมือนจะมีความมั่นใจมากขึ้น และไม่นานพวกเขาก็สงบลง
ทว่าอิงหยวนขมวดคิ้วมองไปที่หลงอู่อย่างไม่พอใจ
ภูตมังกรพวกนี้น่ารำคาญสิ้นดี คนหนึ่งก็ไร้ประโยชน์ ส่วนอีกคนก็ชอบพูดโอ้อวดวางมาดใหญ่โต
ขัดหูขัดตาเสียจริง หึ!
ขณะที่หลงอู่สัมผัสได้ถึงสายตารักใคร่จากชาวบ้านในเผ่า เขาก็ยิ้มแย้มแจ่มใส จากนั้นเขาเดินไปข้างหน้าหลงโม่แล้วหยุดกะทันหัน
“แต่ว่านะ หลงโม่ ภูตเร่ร่อนเกือบจะฉกคู่ของเจ้าไป และพวกมันก็ร่วมมือกับผู้หญิงคนนั้นเพื่อฆ่าคู่ของเจ้า ถือว่าเจ้ามีความเกี่ยวข้องมากที่สุด เจ้าจะไปกับพวกเราไหม?”