หูเจียวเจียวทะลุมิติไปเป็นนางร้ายในนิยายที่เพิ่งอ่านไม่นานมานี้ แถมไม่พอนางยังมีจุดจบที่น่าอนาถสุดๆอีกด้วย! แล้วแบบนี้หญิงสาวจะสามารถรับมือกับลูกที่เกลียดเธอ รวมถึงเปลี่ยนชะตาชีวิตของตัวเองได้หรือไม่!
รัก,แฟนตาซี,ย้อนยุค,ครอบครัว,จีน,นิยายจีนโบราณ,นิยายแปล,ตลก,จีนโบราณ,ย้อนยุค,ปลูกผัก,ทำอาหาร,ทำฟาร์ม,ครอบครัว,เลี้ยงลูก,ตัวร้าย,พระเอกเก่ง,นางเอกเก่ง,ต่างโลก,ทะลุมิติ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
หูเจียวเจียวทะลุมิติไปเป็นนางร้ายในนิยายที่เพิ่งอ่านไม่นานมานี้ แถมไม่พอนางยังมีจุดจบที่น่าอนาถสุดๆอีกด้วย! แล้วแบบนี้หญิงสาวจะสามารถรับมือกับลูกที่เกลียดเธอ รวมถึงเปลี่ยนชะตาชีวิตของตัวเองได้หรือไม่!
ผู้แต่ง
xianaan
เรื่องย่อ
เมื่อหูเจียวเจียวทะลุมิติเข้าไปอยู่ในนิยายเรื่อง ‘แดนปีศาจมหัศจรรย์’ เธอก็ต้องตกตะลึงเพราะตนได้กลายเป็นตัวประกอบหญิงที่มีนิสัยชั่วร้าย แถมไม่พอนางยังมีจุดจบที่น่าอนาถสุด ๆ อีกด้วย!
นอกจากหญิงชั่วช้าคนนี้จะพลาดท่าไปหลับนอนกับเจ้าจอมวายร้ายที่เป็นลาสบอสแล้ว นางยังให้กำเนิดวายร้ายตัวน้อยแก่เขาอีก 5 ตน!
หญิงสาวผู้โชคร้ายจึงต้องต่อสู้ชิงไหวชิงพริบกับคนอื่น และเผชิญหน้ากับเด็กทั้ง 5 คนที่ต้องการให้เธอตายอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน
หูเจียวเจียว: ฉันต้องมีจุดจบแบบเดียวกับนางร้ายจริง ๆ เหรอ!
ทว่าพระเจ้าไม่ได้ใจร้ายกับเธอเสียทีเดียว เพราะเธอมาพร้อมกับมิติที่เต็มไปด้วยของมากมาย ไม่ว่าจะเป็นอาหาร, เสบียงต่าง ๆ, เครื่องมือทำการเกษตร, สิ่งจำเป็นพื้นฐานในการดำรงชีวิต, วัสดุก่อสร้าง, อาวุธ, เครื่องมือทางการแพทย์ ทุกอย่างที่เธอต้องการถูกจัดเตรียมไว้ให้หมดแล้ว!
ขอบคุณสวรรค์! ฉันรักมิตินี้มาก!
ก่อนที่จะเอาชนะใจของลูกทั้ง 5 สำเร็จ หญิงสาวเฝ้าคิดอยู่เสมอว่าจะทำยังไงให้ตัวเองมีชีวิตไปได้ตลอดรอดฝั่ง?
แต่หลังจากที่เธอได้รับการยอมรับจากเหล่าเด็กน้อยแล้ว: ท่านพ่อ! ถ้าท่านกล้าแตะต้องแม้แต่เส้นผมของท่านแม่ เราจะให้ท่านแม่หาพ่อคนใหม่!
เจ้าจอมวายร้าย: ???
นี่เขาพลาดอะไรไป? ทำไมลูก ๆ ถึงคิดที่จะให้ภรรยานอกใจเขาอยู่ทุกวัน?
**Content Warning and Trigger Warning**
- การทำร้ายร่างกาย
- การทารุณกรรมเด็ก
- การกักขังหน่วงเหนี่ยว
- ความรุนแรงแบบเลือดโชก ถึงขั้นอวัยวะต่าง ๆ ฉีกขาด
“ท่านแม่! ท่านกลับมาแล้ว!”
หลงหลิงเอ๋อรีบวิ่งออกไปนอกลานบ้าน ตามด้วยเด็กหนุ่ม 3 คนที่มีสีหน้าจริงจัง
เมื่อหูเจียวเจียวเห็นว่าลูก ๆ กำลังรอตนอยู่ที่บ้าน หัวใจของเธอก็อ่อนยวบลง เธอคุกเข่าลงรอรับสาวน้อยที่กำลังวิ่งเข้ามาหาตัวเองก่อนจะกอดนางไว้ในอ้อมแขน
“หลิงเอ๋อ เจ้าอยู่บ้านอย่างเชื่อฟังหรือไม่?”
“หลิงเอ๋อเชื่อฟังมาก! พวกพี่ ๆ และน้องห้าก็เชื่อฟังมากเหมือนกัน พวกเราทุกคนเป็นห่วงท่านแม่…”
เด็กสาวตอบเสียงหวานพลางถูหัวกับมือของผู้เป็นแม่เหมือนสัตว์ตัวน้อยอ้อนวอนให้อีกคนลูบไล้
เมื่อเช้าตรู่ ท่านผู้เฒ่ามาที่บ้านและบอกเหล่าเด็กน้อยว่าแม่จิ้งจอกได้รับการปล่อยตัวแล้ว แต่เธอยังไม่สามารถกลับมาได้ในขณะนี้เพราะมีบางสิ่งต้องไปทำก่อน และขอให้พวกเขารออยู่ที่บ้านอย่าวิ่งเพ่นพ่านไปไหน
หัวหน้าเผ่าคงกลัวว่าลูก ๆ ของเธอจะกังวล ดังนั้นเขาจึงไม่ได้บอกเกี่ยวกับเรื่องที่หูเจียวเจียวออกไปจากเผ่า แล้วถ้าวันนี้พวกเธอยังไม่กลับมา เขาก็จะอพยพผู้หญิงและเด็กทุกคนในเผ่าออกไปโดยเร็วที่สุด
แต่ไม่คาดคิดว่าเด็กทั้ง 5 จะเชื่อฟังคำพูดของชายชรา ทุกคนอยู่ที่บ้านทั้งวันโดยไม่กล้าออกจากลานบ้านเลยแม้แต่ก้าวเดียว
“ใครเป็นห่วงท่านกัน” หลงจงโพล่งขึ้นมาเสียงดัง พอเขาเห็นว่าแม่ใจยักษ์กลับมาแล้ว เขาก็กลอกตาพลางกอดอกหันหน้าไปมองอีกทาง
“ทำไมถึงมีกลิ่นเลือด?” แม้ว่าหลงเซียวจะมองไม่เห็น แต่จมูกของเขารับกลิ่นได้ดีมาก ตอนนี้เขาได้กลิ่นเลือดรุนแรงโชยมาจากตัวของคนทั้ง 2 ที่เพิ่งกลับมา
ส่วนหลงอวี้ขมวดคิ้วมองสำรวจพ่อกับแม่ของตัวเองทันที
สภาพแบบนี้... ดูท่าทางแล้วนางไม่ได้เพิ่งถูกปล่อยตัวออกมาจากถ้ำ แต่มันเหมือนกับว่าพวกเขาผ่านการต่อสู้อันดุเดือดมาต่างหาก
จากนั้นหลงหลิงเอ๋อก็รู้ว่าร่างของพ่อมังกรโชกไปด้วยเลือด นางจึงยกศีรษะเล็ก ๆ ขึ้นจากอ้อมแขนของแม่จิ้งจอกเพื่อมองพ่อที่ยืนอยู่ข้างหลัง
“ท่านพ่อ ท่านไปทำอะไรมาหรือ?”
“...”
ขณะนี้หลงโม่รู้สึกว่าตัวเองเหมือนเป็นส่วนเกินที่ลูก ๆ เพิ่งจะสังเกตเห็นตน
ในตอนนั้นเองหูเจียวเจียวจำได้ว่าหลงโม่ได้รับบาดเจ็บ เธอจึงรีบผละออกจากหลงหลิงเอ๋อแล้วพานางเดินเข้าไปในลานบ้านพร้อมกับอธิบายว่า
“วันนี้พ่อของเจ้าไปกำจัดภูตเร่ร่อนทั้งหมดที่มุ่งร้ายต่อเผ่าเรา รู้ไหมว่าเขาแข็งแกร่งมากเลย”
พวกหลงอวี้ที่ได้ยินผู้เป็นแม่พูดต่างก็มีสีหน้าสงสัย
ท่านพ่อของพวกเขาทรงพลังขนาดนั้นเชียวหรือ?
“แน่ใจนะว่าท่านไม่ได้กำลังหลอกพวกเรา?” หลงจงขมวดคิ้วถาม
ทันทีที่ประโยคนี้ออกมาจากปากลูกชาย ใบหน้าของหลงโม่ก็มืดครึ้มทันใด แล้วเขาก็เหลือบมองหลงจงด้วยสายตาดุ ๆ
ไอ้เด็กนี่ เจ้าถูกเฆี่ยนตีจนสมองเพี้ยนไปแล้วหรือ?
เด็กหนุ่มที่ถูกสายตาพิฆาตรู้สึกเย็นวูบไปทั่วทั้งหลัง เขารีบหลบซ่อนตัวอยู่ด้านหลังพี่ใหญ่พลางปิดปากเงียบ
หูเจียวเจียวที่เห็นภาพนั้นอดหัวเราะไม่ได้
“ข้าจะไปล้างตัวที่แม่น้ำ” จู่ ๆ มังกรหนุ่มก็พูดขึ้นด้วยใบหน้าหม่นหมอง
ตัวเขาโชกเลือดขนาดนี้ มันคงไม่ดีถ้าจะเข้าไปในบ้าน
“ช้าก่อน!” จิ้งจอกสาวต้องการรั้งอีกฝ่ายไว้ แต่ก่อนที่เธอจะทันได้พูดอะไรต่อ เขาก็ก้าวออกจากบ้านไปแล้ว
เธอจึงทำอะไรไม่ได้นอกจากต้องหันไปดูแลเด็กที่บ้านและทำอาหารเย็นไว้ให้พวกเขา
ตั้งแต่มื้อค่ำของเมื่อวาน เด็กทั้ง 5 ก็ไม่ได้กินอะไรเลยทั้งวัน แม้แต่หลงเหยาผู้ตะกละตะกลามก็ยังไม่รู้สึกอยากอาหาร วันนี้จิ้งจอกสาวทำเนื้อย่างง่าย ๆ และน้ำแกงกระดูกหม้อใหญ่ โดยที่เธอจัดแจงทำเนื้อย่างไว้ให้คนละ 2 ชิ้นโต ๆ
ทันทีที่เด็กตระกูลหลงได้กลิ่นหอมของอาหาร ท้องของพวกเขาก็พากันร้องประท้วง
เสียงนั้นดังประสานกันเหมือนกำลังร้องเพลงอยู่ก็ไม่ปาน
แต่พอทุกคนเห็นหูเจียวเจียวเม้มริมฝีปากลั้นหัวเราะ เจ้าตัวเล็กทั้งหลายก็หน้าแดงก่อนจะยกมือขึ้นมากุมท้องพลางวิ่งหนีไปซ่อน
“ไอ้ท้องบ้า ข้าไม่เอาเจ้าไว้แน่!” หลงจงโกรธมากจนตีท้องตัวเอง
ทว่าหลงหลิงเอ๋อสูดดมอากาศด้วยใบหน้าที่มีความสุข "การที่มีท่านแม่คอยอยู่ใกล้ ๆ นี่มันดีจังเลย เราจะมีอาหารอร่อย ๆ กินกันแล้ว"
ความรู้สึกนี้มันช่างอบอุ่นเหมือนกับครอบครัวที่ได้มาอยู่กันพร้อมหน้า
เวลาผ่านไปสักพัก ในที่สุดหูเจียวเจียวก็ทำอาหารเย็นเสร็จแล้วนำอาหารทั้งหมดมาจัดวางไว้บนโต๊ะ ซึ่งเป็นเวลาเดียวกับตอนที่หลงโม่กลับมาจากแม่น้ำพอดี
ตอนนี้ชายหนุ่มยังคงสวมชุดหนังสัตว์อยู่ แต่หลังจากซักแล้ว หนังสัตว์จะยับและเปียก แต่มันก็ไม่ได้ส่งผลต่อรูปลักษณ์ของเขาเลย
ใบหน้าคมคายนั้นยังคงมีความชุ่มชื้น ผมที่เปียกลู่ลงมาปิดดวงตาสีทองให้ความรู้สึกเหมือนหนุ่มหล่อที่เพิ่งเดินออกมาจากอ่างอาบน้ำ
เมื่อเทียบกับท่าทางเฉยเมยและบึ้งตึงตามปกติของเขา ตอนนี้เขาดูอ่อนโยนลงมาก ซึ่งคล้ายกับสุนัขตัวใหญ่ที่ตกลงไปในน้ำ
หูเจียวเจียวอดไม่ได้ที่จะหันไปมองจอมวายร้ายอีกครั้ง
จากนั้นเธอก็แอบถอนหายใจ ถ้าผู้ชายที่มีรูปร่างที่ทำให้ผู้หญิงหยุดหายใจบวกกับนิสัยรักสันโดษแบบนี้เกิดในโลกยุคปัจจุบัน เธอไม่รู้ว่าจะมีสาว ๆ มากมายแค่ไหนที่หลงใหลในตัวเขา และไม่รู้ว่าจะมีกี่คนที่ยอมทอดกายถวายตัวให้ชายหนุ่ม
“ตาของท่านกำลังจะถลนออกมาแล้วนะ” หลงจงที่ยืนกอดอกอยู่ข้างหลังแม่จิ้งจอกพูดทะลุขึ้นมากลางปล้อง
เสียงของเขาทำให้หูเจียวเจียวหลุดออกจากภวังค์ เธอหันมาเห็นเด็กหนุ่มผู้มีแผลเป็นครึ่งใบหน้ากำลังมองมาที่เธอด้วยสายตารังเกียจ
“เจ้าเด็กนี่ เจ้าพูดเรื่องไร้สาระอะไร?” หญิงสาวเม้มริมฝีปาก ก่อนจะรีบเดินไปจัดจานชามตะเกียบเพื่อซ่อนความรู้สึกของตัวเองเอาไว้
“เฮอะ!” หลงจงส่งเสียงฮึดฮัดแล้วนั่งลงที่โต๊ะพร้อมกับเด็กคนอื่น ๆ
“พี่สาม เมื่อกี้ท่านกำลังพูดถึงเรื่องอะไรหรือ?” หลงหลิงเอ๋อเตะขาไปมาพลางถามอย่างสงสัย
“ข้าบอกว่านาง— อื้อ!”
เพื่อป้องกันไม่ให้เจ้าลูกชายคนที่ 3 พูดเรื่องไร้สาระ หูเจียวเจียวจึงยัดเนื้อย่างชิ้นใหญ่เข้าไปในปากหมายจะขัดจังหวะเขาพร้อมกับแย้มยิ้ม
“เขาบอกว่าเขาหิวมาก รีบกินเข้าสิจะได้รีบนอนกัน นี่ก็ดึกมากแล้ว”
“อื้ม” สาวน้อยตอบตกลงอย่างว่าง่าย
ตอนนี้เด็กทุกคนหิวมากโดยเฉพาะหลงเหยาที่พอกินข้าวเย็นเสร็จแล้วก็กลับไปนอนหลับทันทีเพราะว่าเขารู้สึกทั้งหวาดกลัวและตื่นตระหนกอยู่ตลอดทั้งวัน
หูเจียวเจียวเข้าไปนั่งเฝ้าดูเด็กทั้ง 5 นอนหลับอยู่นาน แต่เธอก็ไม่เห็นหลงโม่เข้ามาในบ้านสักที
เมื่อหญิงสาวเดินไปที่ลานบ้าน เธอก็เห็นชายร่างสูงยืนอยู่ข้างรั้ว
นั่นมันแปลกมาก เธออดที่จะรู้สึกสงสัยไม่ได้ว่าเขากำลังทำอะไรอยู่ในลานบ้านดึก ๆ ดื่น ๆ ทำไมเขาไม่เข้ามาพักผ่อนในบ้าน? วันนี้เขาต้องเจอกับอะไรตั้งมากมาย เขาไม่รู้สึกง่วงบ้างหรือไง?
เมื่อจิ้งจอกสาวเห็นว่าอีกฝ่ายยังคงสวมชุดหนังสัตว์เปียกอยู่ เธอจึงมีคิดบางอย่างและรีบเข้าไปในบ้านเพื่อหยิบหนังสัตว์ที่ถูกตัดเพื่อใช้เป็นเสื้อคลุมอาบน้ำให้ลูก ๆ ก่อนหน้านี้
“เอ่อ...” หูเจียวเจียวเดินไปที่ด้านข้างมังกรหนุ่ม
หลงโม่หันหน้ามามองเธอเมื่อเขาได้ยินเสียง ก่อนจะเห็นหญิงสาวยืนถือหนังสัตว์ขนาดเล็กไว้ในมือ
“เสื้อผ้าบนตัวเจ้าเปียกหมดแล้ว เจ้าคงจะไม่สบายตัวใช่ไหม ตอนนี้ในบ้านไม่มีหนังสัตว์เหลืออยู่เลย เจ้าถอดเสื้อผ้าบนตัวออกมาแล้วใช้หนังสัตว์นี้ไปก่อนนะ ส่วนเสื้อผ้าพวกนั้นเอาตากไว้คืนนึงก็น่าจะแห้งแล้ว…”
หลังจากที่จิ้งจอกสาวพูดจบ เธอก็รอคำตอบจากอีกฝ่ายอยู่นาน แต่มังกรหนุ่มยังไม่ขยับตัว
ขณะนี้มือของหูเจียวเจียวที่ถือหนังสัตว์นั้นรู้สึกหนัก เนื่องจากหนังสัตว์หนากว่าเสื้อผ้าปกติของมนุษย์มาก
นี่เขาไม่ต้องการมันหรือ?
หญิงสาวกำลังจะถอนมือออก ทันใดนั้นน้ำหนักบนมือของเธอก็เบาลงเพราะหลงโม่รับหนังสัตว์ไปแล้ว
“เข้าใจแล้ว” ในดวงตาที่ลึกล้ำของชายหนุ่ม มันเหมือนแม่น้ำที่นิ่งสงบไม่มีคลื่นลมเลยแม้แต่น้อย ในตอนที่เขาตอบกลับอย่างเฉยเมยนั้นเขาไม่ได้หันหน้ามามองเธอเลยสักนิด
“ถ้าอย่างนั้นเจ้าควรเข้านอนได้แล้ว” ใบหน้าของหูเจียวเจียวสดใสขึ้น จากนั้นเธอก็หันกลับเดินไปที่กระท่อมของตัวเอง
เมื่อหลงโม่สังเกตเห็นว่าอีกคนจากไปแล้ว เขาก็เลื่อนสายตาไปที่หนังสัตว์ในมือ สัมผัสของมันนุ่มลื่นและดูเหมือนขนสัตว์ที่นางชอบ
แล้วทันใดนั้นคำพูดของหญิงสาวก็ก้องอยู่ในหัวของเขา
หืม... ที่บ้านไม่มีหนังสัตว์?
“จริงสิ!” จู่ ๆ หูเจียวเจียวก็จำอะไรบางอย่างได้จึงหันหลังเดินกลับมา "อาการบาดเจ็บของเจ้าร้ายแรงหรือไม่ ข้ามียาที่สามารถเร่งการสมานของแผลได้"
คำพูดของจิ้งจอกสาวทำให้สีหน้าของมังกรหนุ่มชะงัก ก่อนที่เขาจะรีบมองไปทางอื่น การเคลื่อนไหวนั้นคล้ายกับเด็กที่ถูกจับได้
“ไม่ต้อง!”