หูเจียวเจียวทะลุมิติไปเป็นนางร้ายในนิยายที่เพิ่งอ่านไม่นานมานี้ แถมไม่พอนางยังมีจุดจบที่น่าอนาถสุดๆอีกด้วย! แล้วแบบนี้หญิงสาวจะสามารถรับมือกับลูกที่เกลียดเธอ รวมถึงเปลี่ยนชะตาชีวิตของตัวเองได้หรือไม่!
รัก,แฟนตาซี,ย้อนยุค,ครอบครัว,จีน,นิยายจีนโบราณ,นิยายแปล,ตลก,จีนโบราณ,ย้อนยุค,ปลูกผัก,ทำอาหาร,ทำฟาร์ม,ครอบครัว,เลี้ยงลูก,ตัวร้าย,พระเอกเก่ง,นางเอกเก่ง,ต่างโลก,ทะลุมิติ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
หูเจียวเจียวทะลุมิติไปเป็นนางร้ายในนิยายที่เพิ่งอ่านไม่นานมานี้ แถมไม่พอนางยังมีจุดจบที่น่าอนาถสุดๆอีกด้วย! แล้วแบบนี้หญิงสาวจะสามารถรับมือกับลูกที่เกลียดเธอ รวมถึงเปลี่ยนชะตาชีวิตของตัวเองได้หรือไม่!
ผู้แต่ง
xianaan
เรื่องย่อ
เมื่อหูเจียวเจียวทะลุมิติเข้าไปอยู่ในนิยายเรื่อง ‘แดนปีศาจมหัศจรรย์’ เธอก็ต้องตกตะลึงเพราะตนได้กลายเป็นตัวประกอบหญิงที่มีนิสัยชั่วร้าย แถมไม่พอนางยังมีจุดจบที่น่าอนาถสุด ๆ อีกด้วย!
นอกจากหญิงชั่วช้าคนนี้จะพลาดท่าไปหลับนอนกับเจ้าจอมวายร้ายที่เป็นลาสบอสแล้ว นางยังให้กำเนิดวายร้ายตัวน้อยแก่เขาอีก 5 ตน!
หญิงสาวผู้โชคร้ายจึงต้องต่อสู้ชิงไหวชิงพริบกับคนอื่น และเผชิญหน้ากับเด็กทั้ง 5 คนที่ต้องการให้เธอตายอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน
หูเจียวเจียว: ฉันต้องมีจุดจบแบบเดียวกับนางร้ายจริง ๆ เหรอ!
ทว่าพระเจ้าไม่ได้ใจร้ายกับเธอเสียทีเดียว เพราะเธอมาพร้อมกับมิติที่เต็มไปด้วยของมากมาย ไม่ว่าจะเป็นอาหาร, เสบียงต่าง ๆ, เครื่องมือทำการเกษตร, สิ่งจำเป็นพื้นฐานในการดำรงชีวิต, วัสดุก่อสร้าง, อาวุธ, เครื่องมือทางการแพทย์ ทุกอย่างที่เธอต้องการถูกจัดเตรียมไว้ให้หมดแล้ว!
ขอบคุณสวรรค์! ฉันรักมิตินี้มาก!
ก่อนที่จะเอาชนะใจของลูกทั้ง 5 สำเร็จ หญิงสาวเฝ้าคิดอยู่เสมอว่าจะทำยังไงให้ตัวเองมีชีวิตไปได้ตลอดรอดฝั่ง?
แต่หลังจากที่เธอได้รับการยอมรับจากเหล่าเด็กน้อยแล้ว: ท่านพ่อ! ถ้าท่านกล้าแตะต้องแม้แต่เส้นผมของท่านแม่ เราจะให้ท่านแม่หาพ่อคนใหม่!
เจ้าจอมวายร้าย: ???
นี่เขาพลาดอะไรไป? ทำไมลูก ๆ ถึงคิดที่จะให้ภรรยานอกใจเขาอยู่ทุกวัน?
**Content Warning and Trigger Warning**
- การทำร้ายร่างกาย
- การทารุณกรรมเด็ก
- การกักขังหน่วงเหนี่ยว
- ความรุนแรงแบบเลือดโชก ถึงขั้นอวัยวะต่าง ๆ ฉีกขาด
ดูเหมือนว่าการแปลงร่างของหลงเหยาจะไม่ประสบความสำเร็จมากนัก
เนื่องจากคนตัวเล็กมีเขามังกร 2 อันยื่นออกมาจากหน้าผากและหางมังกรดำเรียวยาวอยู่ที่หลังบั้นท้าย ขณะที่ปลายหางเป็นรูปสามเหลี่ยมเล็ก ๆ แกว่งไปมาอย่างไม่สามารถควบคุมได้
เมื่อมองเสี้ยววินาทีแรก รูปลักษณ์ของเด็กคนนี้เหมือนลูกมังกรปีศาจในการ์ตูน
ทันทีที่หลงเหยาได้ยินเสียงหัวเราะของหลงหลิงเอ๋อ เขาก็ตัวแข็งทื่อเป็นรูปปั้นพร้อมกับที่หางของเขาตั้งตรงขึ้น
ต่อมา เด็กหนุ่มยกมืออ้วน ๆ ขึ้นมาแตะที่หน้าผาก
“!!” แล้วเขาก็ต้องเบิกตากว้างเพราะตกใจ
ทำไมเขามังกรไม่ยอมหายไป!?
ใบหน้าเล็กจ้ำม่ำแดงก่ำด้วยความเขินอาย จากนั้นเขาตบหน้าผากตัวเองแรง ๆ ด้วยมือทั้ง 2 ข้าง
ป้าบ!
ในที่สุดเขามังกรน้อยก็ถูกบังคับให้หายไป
ถัดมา หลงเหยาแตะหน้าผากที่เปลือยเปล่า ก่อนจะพยักหน้าอย่างพึงพอใจ และหันหลังไปดึงหางมังกรสีดำพลางสั่งด้วยเสียงเล็กแหลม
“เจ้าหางน้อย อย่าเสียมารยาทสิ ถ้าเจ้าไม่เชื่อฟัง ข้าจะทุบเจ้า!”
คนตัวเล็กชูกำปั้นข้างหนึ่งขึ้นข่มขู่หางตัวเอง ส่วนมืออีกข้างยื่นไปดึงหาง 2 ครั้ง แล้วตบหลังก้นจนกระทั่งหางนั้นยอมหดกลับไป
ภาพที่เกิดขึ้นทำให้หูเจียวเจียวและลูกคนอื่น ๆ ต่างก็ตกตะลึง
เสี่ยวเหยาของพวกเธอสามารถควบคุมส่วนหนึ่งของร่างสัตว์ได้หลังจากที่แปลงร่างอย่างนั้นหรือ?
เป็นไปได้ไหมว่าน้องห้ามีพรสวรรค์กว่าคนอื่น!
ขณะที่แม่จิ้งจอกกับลูกคนที่เหลือกำลังคิด หลงเหยาก็อ้าแขนวิ่งมาหาเธออย่างมีความสุข
“ท่านแม่~” ขาสั้นก้าวไปได้เพียง 2 ก้าว แล้วทันใดนั้น…
ปุ๊ง ๆ!
พร้อมกับเสียงที่ดังขึ้น มีเขามังกรบนหน้าผากโผล่ออกมา ตามด้วยหางสามเหลี่ยมเล็ก ๆ
“...” เด็กตระกูลหลงอีก 4 คนถึงกับพูดอะไรไม่ออก
เอ่อ…มีพรสวรรค์?
ลืมมันไปซะเถอะ เมื่อกี้ข้าไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้น
แถมก่อนที่หลงเหยาจะไปถึงที่หมาย เขาก็สะดุดเท้าซ้ายตัวเองล้มลงถลาไปข้างหน้า ในขณะที่หูเจียวเจียวที่มีสายตาเฉียบคมและมือไวยื่นมือออกไปรับลูกชายคนเล็กได้ทันเวลา
“เหยาเอ๋อ เจ้าแปลงร่างแล้ว เจ้าต้องระวังเวลาเดินด้วย” ผู้เป็นแม่พูดเตือนพลางลูบผมสีดำนุ่มลื่นของอีกฝ่ายเบา ๆ
ทว่าเจ้าตัวเล็กยังคงมีท่าทีตื่นเต้น เขาไม่ได้สนใจเกี่ยวกับเขาและหางที่งอกออกมาอีกต่อไป แล้วพุ่งไปกอดแขนแม่จิ้งจอกทันที
“ท่านแม่ เสี่ยวเหยาแปลงร่างได้แล้ว!”
“เย้! ต่อไปนี้เสี่ยวเหยาจะนั่งยอง ๆ แล้วอึได้เหมือนพวกพี่ ๆ!”
“???” หูเจียวเจียวที่ได้ยินคำพูดของคนตัวเล็กมีสีหน้างุนงง
หลงเหยามีความสุขที่แปลงร่างได้เพราะจะได้ทำเรื่องแค่นี้เองหรือ!?
ทางด้านพี่ ๆ ทั้ง 4 ยกมือขึ้นตบหน้าผากตัวเองพร้อมกัน
พวกเขาไม่นับเจ้าเด็กนี่เป็นน้องได้ไหม…
หลังจากที่หลงเหยากล่าวอย่างอารมณ์ดี จู่ ๆ เขาก็จำอะไรบางอย่างได้ จึงปล่อยมือแล้วยืนตรงต่อหน้าแม่จิ้งจอก ก่อนจะยื่นมือเล็ก ๆ 2 ข้างที่ขาวเนียนออกมาพร้อมสีหน้าคาดหวัง ไม่นานเขาก็กำมือแล้วกางออก
บัดนี้เจ้าของดวงตาสีทับทิมกะพริบปริบ ๆ มองตรงไปที่ผู้เป็นแม่
นั่นทำให้หูเจียวเจียวที่ไม่ทันได้ตั้งตัวตะลึงงันไปชั่วขณะ
เจ้าตัวเล็กเม้มริมฝีปากพลางกำมืออีกครั้ง แล้วเสียงเล็ก ๆ ก็พูดขึ้นอย่างเศร้าสร้อย “ท่านแม่เพิ่งบอกว่าหลังจากที่เสี่ยวเหยาแปลงร่างแล้ว ท่านจะทำอาหารอร่อย ๆ ให้กิน ... เสี่ยวเหยาเลยพยายามอย่างเต็มที่เพื่อแปลงร่าง!”
“แต่เสี่ยวเหยายังซ่อนเขากับหางไม่มิด ถ้าท่านแม่คิดว่าเสี่ยวเหยาทำได้ไม่ดีพอ ท่านช่วยแบ่งของอร่อย ๆ ให้เสี่ยวเหยากินก่อนครึ่งหนึ่งได้ไหม...”
ในขณะที่เด็กน้อยพูด เขาเลื่อนมือข้างหนึ่งไปจับต้นขาตัวเองอย่างกระวนกระวาย ในเวลาเดียวกัน หางที่อยู่ข้างหลังก็ม้วนงอเป็นขดสปริงเพราะความตึงเครียด และปลายหางรูปสามเหลี่ยมสีดำเล็ก ๆ ก็พันกันเหมือนผักกระเฉด
ทางด้านหูเจียวเจียวไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี ที่แท้เด็กคนนี้ก็อยากกินของอร่อยนี่เอง
“เอาล่ะ แม่จะทำอาหารให้เหยาเอ๋อกินพรุ่งนี้ วันนี้มันดึกมากแล้ว ถ้าเจ้ากินมากกว่านี้ท้องของเจ้าจะแตกเอานะ”
แม่จิ้งจอกพูดเกลี้ยกล่อมพร้อมกับลูบพุงป่องของคนตัวเล็กเบา ๆ
“อื้อ!” เมื่อหลงเหยาได้ยินว่ามีของกินก็ยิ้มอย่างมีความสุขทันที โดยเผยให้เห็นฟันหน้าที่หายไป 2 ซี่ซึ่งมีเพียงเหงือกสีชมพู
“กะอีแค่เขากับหางมังกรเจ้ายังไม่สามารถเก็บมันไปได้เลย เจ้านี่มันรู้จักแต่กินของจริง คอยดูเถอะอีกไม่นานเจ้าก็จะกลิ้งได้ไม่ต่างจากลูกบอล” หลงจงที่ยืนอยู่ข้างหลังพูดพลางสะกิดหางของน้องชายคนเล็ก
คนโดนล้อรีบเอาหางตัวเองไปซ่อนไว้ข้างหน้าทันที ก่อนที่เขาจะบิดตัวหันหน้าไปต่อว่าคนเป็นพี่ชาย “เสี่ยวเหยาไม่ใช่ลูกบอล! ข้าเป็นมังกรดำตัวใหญ่ ข้าจะกินพี่สามในคำเดียวเลย งั่ม!”
เด็กน้อยพูดจบแล้วก็ทำท่าจะกินสุนัขจิ้งจอกผู้พี่ไปทั้งตัว
หลงเหยาตั้งใจจะทำให้ตัวเองดูดุดันมากขึ้น แต่เขามังกรบนหน้าผากกลับมีสีแดงระเรื่อ เขาเลยดูเหมือนกำลังอับอายมากกว่า
ขณะเดียวกัน หลงจงชำเลืองมองน้องชายตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนจะพูดเยาะเย้ยอีกฝ่าย “อย่างเจ้ามันก็เป็นได้แค่เจ้าหนอนตัวเล็กเท่านั้นแหละ แต่ก็ยังเป็นหนอนอ้วนอยู่ดี”
“ฮว่าาา!” เด็กน้อยที่ได้ยินถ้อยคำเหล่านั้นปล่อยเสียงคำรามออกมา โดยคิดว่าตัวเองยังอยู่ในรูปร่างของสัตว์ร้าย
ต่อมาเขาก็กลายร่างเป็นมังกรในทันที!
บัดนี้เขากำลังโกรธมาก!
ทางด้านหูเจียวเจียวหัวเราะกับการโต้เถียงของพี่น้องทั้ง 2 จนปวดท้อง
“เอาล่ะ ๆ เป็นพี่น้องต้องสามัคคีกัน อย่าทะเลาะกันเลย แม่จะไปหาเสื้อผ้ามาให้เหยาเอ๋อใส่” หญิงสาวดึงคนตัวเล็กกลับมาแล้วหาผ้าคาดท้องผืนเล็กให้เขาใส่ไปพลาง ๆ ก่อน
แม้ว่าจะมีเกล็ดมังกรปกปิดอยู่ แต่เขาก็ยังต้องสวมเสื้อผ้าเหมือนเด็กทุกคน
เดิมทีหูเจียวเจียวจะไปหยิบเสื้อผ้าที่เธอเย็บเอาไว้สำหรับลูกคนอื่น ๆ มาให้หลงเหยาสวมใส่ก่อน แต่กลายเป็นว่าเขาเตี้ยกว่าหลงหลิงเอ๋อที่เป็นคนที่ตัวเล็กที่สุดในบรรดาพี่น้องถึงครึ่งหนึ่ง ตอนนี้เขาอายุ 5 ขวบแล้ว แต่เขาดูเหมือนเด็กที่มีอายุเพียง 3-4 ขวบเท่านั้น
ดูเหมือนว่าเด็กหนุ่มจะยังขาดสารอาหารอยู่ อาหารที่เขากินไปทั้งหมดที่ผ่านมาทำให้เขาตัวโตขึ้นก็จริง แต่มันไม่ได้ทำให้เขาสูงขึ้นเลย...
จิ้งจอกสาวจึงทำได้เพียงตัดผ้ากันเปื้อนง่าย ๆ ใส่ให้ลูกชายคนเล็กก่อน แล้วค่อยทำเสื้อผ้าชุดใหม่ให้เขาในวันพรุ่งนี้
นี่เป็นครั้งแรกที่หลงเหยาได้สวมเสื้อผ้า เขามีความสุขมากและหันกลับมาพูดกับเหล่าพี่น้อง “ดูสิ เสี่ยวเหยามีเสื้อผ้าใส่ด้วย...”
เขาเคยอิจฉาพี่ชายและพี่สาวของตนที่ได้สวมเสื้อผ้าตัวใหม่จากผู้เป็นแม่
ตอนนี้เสี่ยวเหยาก็มีเสื้อผ้าใหม่เหมือนกัน! มีความสุขจัง~
หลังจากที่วุ่นวายกันอยู่พักหนึ่ง ขณะนี้ก็เป็นเวลาดึกมากแล้ว ใบหน้าของเหล่าเด็กตระกูลหลงเต็มไปด้วยความง่วงงุน หลงเหยาเองเมื่อมีความสุขอยู่พักหนึ่งเขาก็รู้สึกง่วงจนถึงขั้นไม่สามารถลืมตาขึ้นได้
การแปลงร่างทำให้เขาเหนื่อยมาก
หูเจียวเจียวจึงบอกให้ลูก ๆ กลับไปนอน แต่ลูกชายคนสุดท้องกลับกอดแขนของเธอไว้ไม่ยอมปล่อย
“เสี่ยวเหยาอยากนอนกับท่านแม่…” หลงเหยาพยายามปรือตาขึ้นมองแม่ของตน
หางรูปสามเหลี่ยมเล็ก ๆ ที่อยู่ข้างหลังเขากระดิกซ้ายขวาไปมาเหมือนลูกแมวตัวน้อยที่กระดิกหางของมันตลอดเวลา
“เสี่ยวเหยา หยุดสร้างปัญหาให้ท่านแม่แล้วกลับไปนอนเถอะ” หลงอวี้ขมวดคิ้วมองดูใบหน้าที่เหนื่อยล้าของหูเจียวเจียว วันนี้นางเหนื่อยมาก นางคงไม่ต้องการให้เสี่ยวเหยารบกวนเวลาพักผ่อนของนางอย่างแน่นอน
ในขณะเดียวกัน แม่จิ้งจอกครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เนื่องจากเด็กน้อยคนนี้เพิ่งแปลงร่าง เขาคงจะรู้สึกไม่ปลอดภัยนัก ดังนั้นเธอจึงพยักหน้าเห็นด้วย
“ตกลง วันนี้แม่จะนอนกับเหยาเอ๋อ”
“...?” คนเป็นพี่ใหญ่ที่ได้ยินเช่นนั้นมีสีหน้างุนงง
ใบหน้าของพี่น้องคนอื่นเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ นางจะให้เสี่ยวเหยานอนกับนางจริง ๆ หรือ? ทั้ง ๆ ที่นางไม่เคยนอนกับพวกเขามาก่อน
นั่นทำให้หลงหลิงเอ๋อทำหน้าหงุดหงิดขึ้นมาฉับพลัน ถ้านางรู้ว่าท่านแม่จะตอบตกลงแบบนี้ นางคงพูดออกไปแล้ว เพราะนางเองก็อยากจะนอนกับท่านแม่เหมือนกัน!
หลังจากที่หลงเหยาได้รับการยินยอมจากผู้เป็นแม่ เขาก็ดูพึงพอใจ ก่อนจะหันศีรษะไปโบกมือให้พวกพี่ ๆ เหมือนผู้ใหญ่ “ท่านแม่ง่วงแล้ว! พวกท่านกลับไปนอนเร็วเข้า!”
ไม่เพียงแค่นั้น หางมังกรน้อยยังส่ายไปมาเหมือนเยาะเย้ยอีกฝ่าย
เมื่อหลงจงเห็นดวงตาที่หรี่เล็กของน้องชาย ปากของเขาก็กระตุกอย่างห้ามเอาไว้ไม่ได้ และเขาคิดกับตัวเองว่า
ถ้าท่านพ่อกลับมาเมื่อไหร่ ข้าจะรอดูเลยว่าท่านพ่อจะจัดการเจ้ายังไง
…
วันต่อมา
หูเจียวเจียวตื่นแต่เช้ามาเย็บเสื้อผ้าให้หลงเหยาก่อนกลุ่มภูตที่มีหน้าที่สร้างบ้านหินจะมาถึง
ตอนที่แม่จิ้งจอกตื่นขึ้น หลงเหยายังคงนอนกางแขนขาหลับสนิทอยู่ในผ้าห่ม ส่วนหางที่อยู่ใต้บั้นท้ายขดเป็นรูปก้นหอย หญิงสาวไม่รู้ว่าเด็กหนุ่มฝันแบบไหนแล้วฝันตั้งแต่เมื่อไหร่ ซึ่งมีครั้งหนึ่งเขาทำท่าเคี้ยวบางอย่างอยู่ในปาก 2-3 ครั้งก่อนจะพูดพึมพำว่า
“งึมงำ ๆ… เอาอีก~”
ริมฝีปากของเขาเม้มแน่น หลังจากนั้นไม่นานของเหลวใสก็ไหลออกมาตรงมุมปาก
“...” หญิงสาวมองลูกชายคนสุดท้องนิ่ง
“แม้แต่ในฝันเด็กน้อยคนนี้ก็ยังฝันถึงแต่เรื่องกิน”