หูเจียวเจียวทะลุมิติไปเป็นนางร้ายในนิยายที่เพิ่งอ่านไม่นานมานี้ แถมไม่พอนางยังมีจุดจบที่น่าอนาถสุดๆอีกด้วย! แล้วแบบนี้หญิงสาวจะสามารถรับมือกับลูกที่เกลียดเธอ รวมถึงเปลี่ยนชะตาชีวิตของตัวเองได้หรือไม่!
รัก,แฟนตาซี,ย้อนยุค,ครอบครัว,จีน,นิยายจีนโบราณ,นิยายแปล,ตลก,จีนโบราณ,ย้อนยุค,ปลูกผัก,ทำอาหาร,ทำฟาร์ม,ครอบครัว,เลี้ยงลูก,ตัวร้าย,พระเอกเก่ง,นางเอกเก่ง,ต่างโลก,ทะลุมิติ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ขนเสบียงนับล้าน มาเป็นมาร(ดา)ของเหล่าวายร้ายหูเจียวเจียวทะลุมิติไปเป็นนางร้ายในนิยายที่เพิ่งอ่านไม่นานมานี้ แถมไม่พอนางยังมีจุดจบที่น่าอนาถสุดๆอีกด้วย! แล้วแบบนี้หญิงสาวจะสามารถรับมือกับลูกที่เกลียดเธอ รวมถึงเปลี่ยนชะตาชีวิตของตัวเองได้หรือไม่!
เมื่อหูเจียวเจียวทะลุมิติเข้าไปอยู่ในนิยายเรื่อง ‘แดนปีศาจมหัศจรรย์’ เธอก็ต้องตกตะลึงเพราะตนได้กลายเป็นตัวประกอบหญิงที่มีนิสัยชั่วร้าย แถมไม่พอนางยังมีจุดจบที่น่าอนาถสุด ๆ อีกด้วย!
นอกจากหญิงชั่วช้าคนนี้จะพลาดท่าไปหลับนอนกับเจ้าจอมวายร้ายที่เป็นลาสบอสแล้ว นางยังให้กำเนิดวายร้ายตัวน้อยแก่เขาอีก 5 ตน!
หญิงสาวผู้โชคร้ายจึงต้องต่อสู้ชิงไหวชิงพริบกับคนอื่น และเผชิญหน้ากับเด็กทั้ง 5 คนที่ต้องการให้เธอตายอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน
หูเจียวเจียว: ฉันต้องมีจุดจบแบบเดียวกับนางร้ายจริง ๆ เหรอ!
ทว่าพระเจ้าไม่ได้ใจร้ายกับเธอเสียทีเดียว เพราะเธอมาพร้อมกับมิติที่เต็มไปด้วยของมากมาย ไม่ว่าจะเป็นอาหาร, เสบียงต่าง ๆ, เครื่องมือทำการเกษตร, สิ่งจำเป็นพื้นฐานในการดำรงชีวิต, วัสดุก่อสร้าง, อาวุธ, เครื่องมือทางการแพทย์ ทุกอย่างที่เธอต้องการถูกจัดเตรียมไว้ให้หมดแล้ว!
ขอบคุณสวรรค์! ฉันรักมิตินี้มาก!
ก่อนที่จะเอาชนะใจของลูกทั้ง 5 สำเร็จ หญิงสาวเฝ้าคิดอยู่เสมอว่าจะทำยังไงให้ตัวเองมีชีวิตไปได้ตลอดรอดฝั่ง?
แต่หลังจากที่เธอได้รับการยอมรับจากเหล่าเด็กน้อยแล้ว: ท่านพ่อ! ถ้าท่านกล้าแตะต้องแม้แต่เส้นผมของท่านแม่ เราจะให้ท่านแม่หาพ่อคนใหม่!
เจ้าจอมวายร้าย: ???
นี่เขาพลาดอะไรไป? ทำไมลูก ๆ ถึงคิดที่จะให้ภรรยานอกใจเขาอยู่ทุกวัน?
**Content Warning and Trigger Warning**
- การทำร้ายร่างกาย
- การทารุณกรรมเด็ก
- การกักขังหน่วงเหนี่ยว
- ความรุนแรงแบบเลือดโชก ถึงขั้นอวัยวะต่าง ๆ ฉีกขาด
ขณะนี้หูชิงหยวนมองไปที่ไม้เท้าเฟิงหลีด้วยความประหลาดใจ “มีไม้เท้าวิเศษแบบนี้ด้วยหรือ ทำไมข้าไม่เคยได้ยินมาก่อน?”
ในเวลาเดียวกัน หลังจากหูชิงซานได้ยินในสิ่งที่เฟิงเฉิงเล่า และในที่สุดสีหน้าของเขาก็กลับมาดูดีขึ้น ก่อนที่เขาจะตอบน้องชายคนที่ 4 ว่า “ในโลกนี้ยังมีเรื่องราวอีกมากมายที่เจ้ายังไม่รู้ และด้วยสมองของเจ้า ต่อให้เจ้าเคยได้ยินเรื่องราวนั้นมาแล้ว แต่ไม่นานเดี๋ยวเจ้าก็ลืมมันอยู่ดีนั่นแหละ”
“???”
หูชิงหยวนหันขวับไปมองคนที่พูดเหน็บแนมตนด้วยสีหน้าตกตะลึง
ตกลงว่าอีกฝ่ายเป็นพี่ใหญ่ของเขาหรือพี่ใหญ่ของเฟิงเฉิงกันแน่!?
“ถ้าอย่างนั้น เจ้า... ไม้เท้าเฟิงหลีที่ว่า พลังของมันไม่เหมือนกับหมอผีหรือ?” หูชิงซานมองไปที่เฟิงเฉิงแล้วถามอย่างสงสัย
ตราบใดที่นางสามารถรักษาโรคและช่วยชีวิตผู้คนได้ มันก็ไม่สำคัญว่านางจะเป็นหมอผีจริง ๆ หรือไม่
เฟิงเฉิงส่ายหัวและอธิบายว่า “จำนวนการใช้ไม้เท้าเฟิงหลีมีจำกัด หากใช้หมดแล้ว มันจะต้องใช้เวลา 1 ปีในการพักฟื้น”
ในความเป็นจริงตอนที่หูเจียวเจียวมาหาตน นางวางแผนไว้แล้วว่าจะหลบหนีจากเผ่าหมาป่าอย่างไร
หากจำนวนการใช้งานไม้เท้าเฟิงหลีใกล้หมดลง หลางซัวก็จะค้นพบความผิดปกติในไม่ช้า หลังจากนั้นหัวหน้าเผ่าหมาป่าผู้บ้าคลั่งอาจทรมานนางเหมือนที่เขาทำกับผู้หญิงคนอื่น
นั่นเป็นเหตุผลที่นางยอมพนันหนีมากับหูเจียวเจียว
แต่หญิงสาวไม่ได้คาดหวังว่าการเดิมพันนี้จะประสบความสำเร็จ
ในความเป็นจริงนางไม่เคยบอกจิ้งจอกสาวรวมถึงภูตของเผ่าว่าตนเป็นหมอผี มันเป็นความคิดของทุกคนฝ่ายเดียว ตัวนางแค่ไม่ได้อธิบายเพื่อแก้ไขความเข้าใจผิดเท่านั้น
“ข้าปิดบังเรื่องนี้ มันเป็นความผิดของข้า ข้าทำให้พวกเจ้าเข้าใจผิดกันไปหมด” เฟิงเฉิงก้มศีรษะขอโทษทุกคน
“เจ้าไม่ใช่หนอนบ่อนไส้ที่หลางซัวส่งมาหรอกหรือ?” หูชิงหยวนไม่ได้คาดคิดว่าความจริงจะเป็นเช่นนี้
“หลางซัวทำสิ่งชั่วร้ายและไร้มนุษยธรรมมาทุกรูปแบบ ข้าช่วยเขาก็แค่เพื่อป้องกันตัวเอง ตอนนี้ข้าหนีออกมาจากเผ่าหมาป่าแล้ว ข้าจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับเขาอีก” หญิงสาวตอบอย่างตรงไปตรงมา
นางคิดไม่ผิดที่ตัดสินใจเช่นนี้
แม้ว่าไม้เฟิงหลีจะสามารถฟื้นคืนกลับมาได้ตลอดเวลา แต่นางมีเพียงชีวิตเดียวเท่านั้น
ดังนั้นนางเลยให้ความสำคัญกับชีวิตของตัวเองมากกว่า
เมื่อหูเจียวเจียวเห็นว่าดวงตาของอีกฝ่ายยังคงนิ่งสงบ เธอก็เชื่อว่านางคงไม่ได้โกหก เธอจึงพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะถามคำถามสำคัญ
“แล้วเราสามารถใช้ไม้เท้าเฟิงหลีนี้ได้อีกกี่ครั้ง?”
“3 ครั้ง” เฟิงเฉิงไม่ได้ปิดบังอะไรและตอบตามจริง
หญิงสาววางแผนว่าจะเก็บครั้งหนึ่งเอาไว้สำหรับช่วยชีวิตตัวเอง ครั้งที่ 2 เอาไว้สำหรับคู่ครองในอนาคต แล้วครั้งที่ 3 ก็คือสัญญาที่ให้ไว้กับหูเจียวเจียว
นางได้คำนวณทุกการใช้งานไว้ในใจแล้ว
นั่นหมายความว่ามันไม่เหลือที่ว่างให้ใครเข้ามาแทรกได้ทั้งนั้น
แต่ว่า...
จู่ ๆ หญิงสาวผู้ครอบครองไม้เท้าวิเศษก็คิดถึงเด็ก 3 คนที่เจอที่บ้านของหูเจียวเจียวครั้งล่าสุด และในที่สุดนางก็เอ่ยออกมาว่า
“ข้าตัดสินใจที่จะใช้โอกาสทั้ง 3 ครั้งนี้เพื่อช่วยรักษาลูกของเจ้า”
เนื่องจากจิ้งจอกสาวเป็นผู้ช่วยชีวิตนางและสมาชิกในเผ่า ดังนั้นนางจึงคิดว่านี่เป็นสิ่งที่สมควรตอบแทนอีกฝ่าย
มิหนำซ้ำ นอกเหนือจากผู้อาวุโสสูงสุดแล้ว หูเจียวเจียวยังเป็นภูตหญิงที่มีชื่อเสียงที่สุดในเผ่า ด้วยเหตุนี้ ภูตคนอื่นคงจะไม่คัดค้านหากลูก ๆ ของนางได้รับการรักษา
หากเฟิงเฉิงรักษาโอกาสไว้ในมือเฉย ๆ มันก็คงไม่มีประโยชน์อะไร
เมื่อทุกคนได้ยินเช่นนี้ ไม่เพียงแค่หูชิงหยวนเท่านั้น แม้แต่หูเจียวเจียวเองก็ตกตะลึง
เธอไม่คาดคิดว่าเฟิงเฉิงจะเริ่มพูดเรื่องนี้ขึ้นมาก่อน
“ถ้าอย่างนั้นข้าจะไม่เกรงใจแล้วนะ” จิ้งจอกสาวกะพริบตาปริบ ๆ เรียกสติตัวเองก่อนจะรับคำอีกฝ่ายแบบไม่ต้องทำตัวสุภาพกับอีกฝ่าย
“ท่านจะไปรักษาลูกข้าเมื่อไหร่?”
สำหรับเรื่องนี้มันเป็นเรื่องเร่งด่วนที่ทำให้เธอร้อนใจที่สุดแล้ว
เดิมทีหญิงสาวต้องการพาเฟิงเฉิงกลับมารักษาลูก ๆ ในเมื่อตอนนี้เป้าหมายของเธอสำเร็จแล้ว ถ้าเธอไม่รับมันเอาไว้เธอคงจะโง่มาก
“เมื่อไหร่ก็ได้”
ไม่กี่อึดใจต่อมา หูเจียวเจียวก็พาอีกฝ่ายกลับบ้านทันที
ในขณะเดียวกัน หูชิงหยวนยืนตกตะลึงอยู่กับที่
ทำไมหลังจากที่ข้าบอกความจริงไปแล้ว เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นถึงแตกต่างจากสิ่งที่ข้าจินตนาการไว้คนละโยชน์เลยล่ะ?
อันที่จริงใจเขาก็อยากจะตามไปดูว่าแม่หมอจอมลวงโลกจะรักษาหลาน ๆ ได้อย่างที่ปากพูดไหม แต่เขาก็ถูกหูชิงซานเรียกเอาไว้เสียก่อน
“ถ้าเจ้าไม่มีธุระอะไรแล้วก็กลับบ้านไปดูแลคู่ของเจ้าซะ มามัวยืนโอ้เอ้อยู่อีกทำไม ไปเลย!”
จิ้งจอกหนุ่มที่ถูกพี่ชายคนโตตะคอกเข้าใส่ถึงกับชะงักกึก
“... ”
ข้าไม่รักพี่ใหญ่แล้ว!
ข้าไม่ใช่น้องสี่สุดที่รักของพี่ใหญ่อีกต่อไป!
มันต้องเป็นเพราะพี่ใหญ่อิจฉาเขาแน่ ๆ ที่เขามีเมียมีลูกเป็นคนแรกในบรรดาพี่น้องผู้ชาย
อีกด้านหนึ่ง หลังจากหูเจียวเจียวพาเฟิงเฉิงกลับมาถึงบ้าน พวกเด็ก ๆ ก็ไม่ได้อยู่ที่นั่น
แต่ไม่นานหลงโม่ก็พาลูกกลับบ้านมาทีละคน
เมื่อหลงเซียว หลงจง และหยินชางรู้ว่าแม่หมอจะมาช่วยรักษาตนเอง พวกเขาก็รู้สึกกระวนกระวายใจมาก
ที่ผ่านมาเด็กชายทั้ง 3 ต้องเผชิญกับสายตาแปลก ๆ ของทุกคนในเผ่ามาตลอด พอพวกเขาคิดว่าอีกไม่นานตัวเองก็จะกลายเป็นคนธรรมดาเหมือนคนอื่นที่ไม่มีอะไรแตกต่างกัน หัวใจดวงน้อยของเด็ก 3 คนก็เต้นแรงจนแทบจะกระเด็นออกมาจากอก
ซึ่งเสียงหัวใจเต้นมันดังเหมือนกับว่าหัวใจได้ย้ายขึ้นมาอยู่ตรงรูหูของพวกเขาแล้ว
ขณะนี้ฝ่ามือของพวกหลงเซียวชื้นเหงื่ออย่างควบคุมไม่ได้
“ท่านแม่ เราจะรักษาหายได้จริงหรือ?” นี่เป็นครั้งแรกที่หลงเซียวสงบใจตัวเองไม่ลงจนต้องเอ่ยปากถามยืนยันจากผู้เป็นแม่
ก่อนที่แม่จิ้งจอกจะตอบ เฟิงเฉิงก็เดินมาหาเขา
นางเผยรอยยิ้มจาง ๆ แล้วพูดว่า
“ขอเพียงแค่เจ้ายังมีลมหายใจ ไม่ว่าเจ้าจะเป็นอะไรก็ตาม ข้าก็รักษาให้หายได้หมด”
ความหมายที่หญิงสาวอยากจะบอกเด็ก ๆ ก็คือพวกเขาไม่จำเป็นต้องกังวลเลย
ยามนี้เด็กชายทั้ง 3 รู้สึกเพียงว่าหัวใจของตัวเองเต้นเร็วขึ้นอีกครั้ง
ส่วนหูเจียวเจียวที่เห็นท่าทางประหม่าของพวกเด็ก ๆ ก็ก้มตัวลงไปพูดปลอบพวกเขาว่า “ไม่ต้องกลัว ให้ป้าเฟิงเฉิงลองดูก่อนนะ”
แม้ว่ามันจะไม่ได้ผล แต่เธอก็จะคิดหาวิธีอื่นมารักษาลูก ๆ ให้จงได้
หญิงสาวจะไม่ยอมแพ้แม้ว่าเธอจะต้องเสาะหาหมอผีทั่วทั้งโลกมาก็ตาม
“ข้าต้องการห้องที่เงียบสงบห้องหนึ่ง” เฟิงเฉิงหันไปบอกหูเจียวเจียว
ผู้เป็นเจ้าบ้านพยักหน้าก่อนจะเดินนำอีกฝ่ายและลูกทั้ง 3 ขึ้นไปชั้นบน
มันเป็นเรื่องปกติที่จะต้องรักษาในห้องส่วนตัวที่ปิดมิดชิด แล้วคงไม่เหมาะสมเท่าไหร่ที่จะให้คนอื่นมาดูหญิงสาวใช้พลังของไม้เท้า
หลังจากที่เฟิงหลีสาวปิดประตู หูเจียวเจียวก็ลงไปรออยู่ชั้นล่างกับหลงโม่และลูก ๆ
แล้วเวลาก็ไหลผ่านไปนาทีต่อนาที
ขณะนั้นเด็กคนอื่นที่นั่งรออยู่อดรู้สึกกังวลไม่ได้
แม้แต่หลงเหยาที่ปกติเป็นเด็กซุกซนก็นั่งนิ่งอยู่บนเก้าอี้ ระหว่างที่สายตาคอยจับจ้องไปยังชั้นบนไม่ขยับไปไหน
ต่อให้ปากเขาจะบอกว่าเกลียดหลงจงอย่างนู้นอย่างนี้ แต่ความจริงแล้วพี่น้องทั้ง 2 สนิทกันมาก
“ทำไมเวลาผ่านไปนานขนาดนี้แล้ว ข้างบนก็ยังไม่มีเสียงอะไรเลย...” หลงอวี้คนที่สุขุมที่สุดเริ่มอดทนไม่ไหว หากเฟิงเฉิงไม่ได้กำชับว่าไม่อนุญาตให้ใครขึ้นไปรบกวนนาง เขาคงเกาะติดอยู่หน้าประตูห้องชั้นบนแล้ว
“พี่ใหญ่ ไม่ต้องห่วงนะ ป้าเฟิงเฉิงจะรักษาพวกเขาสำเร็จอย่างแน่นอน” ในช่วงเวลาวิกฤต หลงหลิงเอ๋อกลายเป็นคนที่สงบนิ่งมากที่สุดรวมถึงเป็นคนปลอบพี่ชายคนโตแทน
ยามนี้เด็กหญิงประสานมือแนบอก แต่ปลายนิ้วสีขาวที่ถูกบีบจนแน่นได้เผยให้เห็นความกังวลในใจของนาง
ส่วนหูเจียวเจียวคว้าชายเสื้อของสามีหนุ่มมากำแน่น พลางนับเวลาในใจอย่างเงียบ ๆ
ทางด้านหลงโม่ดูเหมือนจะเป็นคนใจเย็นที่สุด
ระหว่างที่นั่งรอเขาดื่มน้ำชามแล้วชามเล่า
ในเวลาเพียง 10 นาที เขาก็ดื่มน้ำไปแล้ว 20 ชาม
แอ๊ด...
มีเสียงเปิดประตูดังมาจากชั้นบน
เวลานี้หัวใจของทุกคนที่เฝ้ารอบีบตัวแน่น ในระหว่างที่สายตาทุกคู่จ้องเขม็งไปทางบันได
พวกเขาเห็นว่าคนแรกที่เดินลงมาคือเฟิงเฉิง
ปัจจุบันหญิงสาวยังคงมีสีหน้าเย็นชาและเฉยเมย ไม่มีการเปลี่ยนแปลงใด ๆ
จังหวะนั้นหลงโม่วางชามน้ำลงบนโต๊ะเต็มแรง แต่เนื่องจากเขาเผลอใช้แรงมากเกินไป โต๊ะไม้จึงพังเสียงดังโครมคราม
ทว่าโชคดีที่ความสนใจของทุกคนยังอยู่ที่ชั้นบน พวกเขาจึงไม่ได้สนใจอะไรเล็ก ๆ น้อย ๆ นี้
“เฟิงเฉิง เป็นยังไงบ้าง?” หูเจียวเจียวก้าวไปถามนางแบบคนกำลังร้อนใจ
ลูกของเธอหายดีแล้วหรือยัง?
ฝ่ายที่ถูกถามไม่พูดอะไร นางทำเพียงแค่ยิ้มจาง ๆ ซึ่งไม่ค่อยปรากฏให้เห็นบ่อยนักบนใบหน้าเฉยเมย ก่อนที่นางจะหันไปมองชั้นบน
ไม่กี่อึดใจต่อมา มีเสียงฝีเท้าดังขึ้นที่ชั้นบนประกอบกับเสียงพึมพำเบา ๆ
“พี่รอง ท่านลงไปก่อนสิ...”
“พี่หยินชาง ท่านอายุเยอะที่สุด ท่านควรไปก่อน...”
ขณะนี้เด็กชายทั้ง 3 กำลังเกี่ยงกันว่าใครจะลงไปก่อน ส่วนกลุ่มคนข้างล่างก็ตั้งตารออยู่นานกว่าที่เด็กขี้อายทั้ง 3 จะค่อย ๆ พากันเดินลงมา