หูเจียวเจียวทะลุมิติไปเป็นนางร้ายในนิยายที่เพิ่งอ่านไม่นานมานี้ แถมไม่พอนางยังมีจุดจบที่น่าอนาถสุดๆอีกด้วย! แล้วแบบนี้หญิงสาวจะสามารถรับมือกับลูกที่เกลียดเธอ รวมถึงเปลี่ยนชะตาชีวิตของตัวเองได้หรือไม่!
รัก,แฟนตาซี,ย้อนยุค,ครอบครัว,จีน,นิยายจีนโบราณ,นิยายแปล,ตลก,จีนโบราณ,ย้อนยุค,ปลูกผัก,ทำอาหาร,ทำฟาร์ม,ครอบครัว,เลี้ยงลูก,ตัวร้าย,พระเอกเก่ง,นางเอกเก่ง,ต่างโลก,ทะลุมิติ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ขนเสบียงนับล้าน มาเป็นมาร(ดา)ของเหล่าวายร้ายหูเจียวเจียวทะลุมิติไปเป็นนางร้ายในนิยายที่เพิ่งอ่านไม่นานมานี้ แถมไม่พอนางยังมีจุดจบที่น่าอนาถสุดๆอีกด้วย! แล้วแบบนี้หญิงสาวจะสามารถรับมือกับลูกที่เกลียดเธอ รวมถึงเปลี่ยนชะตาชีวิตของตัวเองได้หรือไม่!
เมื่อหูเจียวเจียวทะลุมิติเข้าไปอยู่ในนิยายเรื่อง ‘แดนปีศาจมหัศจรรย์’ เธอก็ต้องตกตะลึงเพราะตนได้กลายเป็นตัวประกอบหญิงที่มีนิสัยชั่วร้าย แถมไม่พอนางยังมีจุดจบที่น่าอนาถสุด ๆ อีกด้วย!
นอกจากหญิงชั่วช้าคนนี้จะพลาดท่าไปหลับนอนกับเจ้าจอมวายร้ายที่เป็นลาสบอสแล้ว นางยังให้กำเนิดวายร้ายตัวน้อยแก่เขาอีก 5 ตน!
หญิงสาวผู้โชคร้ายจึงต้องต่อสู้ชิงไหวชิงพริบกับคนอื่น และเผชิญหน้ากับเด็กทั้ง 5 คนที่ต้องการให้เธอตายอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน
หูเจียวเจียว: ฉันต้องมีจุดจบแบบเดียวกับนางร้ายจริง ๆ เหรอ!
ทว่าพระเจ้าไม่ได้ใจร้ายกับเธอเสียทีเดียว เพราะเธอมาพร้อมกับมิติที่เต็มไปด้วยของมากมาย ไม่ว่าจะเป็นอาหาร, เสบียงต่าง ๆ, เครื่องมือทำการเกษตร, สิ่งจำเป็นพื้นฐานในการดำรงชีวิต, วัสดุก่อสร้าง, อาวุธ, เครื่องมือทางการแพทย์ ทุกอย่างที่เธอต้องการถูกจัดเตรียมไว้ให้หมดแล้ว!
ขอบคุณสวรรค์! ฉันรักมิตินี้มาก!
ก่อนที่จะเอาชนะใจของลูกทั้ง 5 สำเร็จ หญิงสาวเฝ้าคิดอยู่เสมอว่าจะทำยังไงให้ตัวเองมีชีวิตไปได้ตลอดรอดฝั่ง?
แต่หลังจากที่เธอได้รับการยอมรับจากเหล่าเด็กน้อยแล้ว: ท่านพ่อ! ถ้าท่านกล้าแตะต้องแม้แต่เส้นผมของท่านแม่ เราจะให้ท่านแม่หาพ่อคนใหม่!
เจ้าจอมวายร้าย: ???
นี่เขาพลาดอะไรไป? ทำไมลูก ๆ ถึงคิดที่จะให้ภรรยานอกใจเขาอยู่ทุกวัน?
**Content Warning and Trigger Warning**
- การทำร้ายร่างกาย
- การทารุณกรรมเด็ก
- การกักขังหน่วงเหนี่ยว
- ความรุนแรงแบบเลือดโชก ถึงขั้นอวัยวะต่าง ๆ ฉีกขาด
ตอนนี้คนที่เดินอยู่ข้างหน้าสุดคือหยินชาง โดยที่เขากลายเป็นโล่ที่หลงเซียวกับหลงจงผลักออกมาบังพวกตนที่เดินตามหลังเอาไว้
แม้ว่าเด็กหนุ่มจะเป็นเพียงลูกบุญธรรมของหูเจียวเจียวกับหลงโม่ แต่เมื่อได้ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันทั้งวันทั้งคืน พวกเขาก็มีความผูกพันลึกซึ้งเกิดขึ้น
ปัจจุบันสายตาหลายคู่จับจ้องไปยังรูปลักษณ์ภายนอกที่ไม่เปลี่ยนแปลงของเขา
“หยินชาง เจ้าพูดได้หรือยัง?” หูเจียวถามอย่างมีความหวัง
ขณะนี้หลงหลิงเอ๋อกับหลงเหยาใช้ดวงตาที่สว่างไสวเหมือนดวงดาวระยิบระยับบนท้องฟ้ามองหยินชางด้วยความตื่นเต้น
ทางด้านเด็กหนุ่มเผลอพยักหน้ารับโดยไม่รู้ตัว เพราะเขาไม่เคยชินกับการพูดตอบ
หลังจากเขาชะงักไปครู่หนึ่ง ในที่สุดเขาก็เปิดปากเปล่งเสียงที่แหบแห้งออกมา
“อืม...”
เนื่องจากเขาพูดไม่ได้มากว่า 10 ปี ถ้าเป็นเด็กธรรมดาทั่วไป พวกเขาจะเริ่มพูดกันหลังจากที่แปลงร่างเป็นมนุษย์ได้ มีเพียงตัวเขาเท่านั้นที่แม้แต่การเปล่งเสียงก็ยังทำไม่ได้ แล้วนับประสาอะไรกับการพูด
ทันทีที่หยินชางเปิดปาก เขาเฝ้าดูปฏิกิริยาของคนในบ้านอย่างประหม่า พลางมองลงไปที่นิ้วเท้าของตนเป็นครั้งคราว
เด็กหนุ่มอดคิดไม่ได้ว่าทำไมเสียงของเขาถึงแหบแห้งฟังดูน่าเกลียด
พวกเขาน่าจะไม่ชอบเสียงข้า...
ระหว่างนั้นหยินชางแอบชำเลืองมองหลงหลิงเอ๋อโดยไม่รู้ตัว
เสียงนี้อาจกล่าวได้ว่าเป็นเสียงที่ไม่น่าฟังสำหรับภูตคนอื่น ๆ แต่มันทำให้หลายคนที่ยืนอยู่ตรงนี้หลั่งน้ำตาแห่งความปีติออกมา
“พี่หยินชาง ท่านพูดได้แล้ว!” หลงเหยาปรบมือด้วยท่าทางมีความสุข
“หยินชาง หลังจากนี้เราจะช่วยกันสอนวิธีพูดให้เจ้าเอง” หลงหลิงเอ๋อกล่าวอย่างจริงใจโดยไม่มีการเยาะเย้ยแม้แต่น้อย
“โชคดีที่เจ้ากลับมาพูดได้แล้ว เอาไว้ข้าจะทำน้ำแกงบำรุงเส้นเสียงให้เจ้า อีกไม่นานเจ้าก็จะพูดได้คล่องขึ้น” หูเจียวเจียวกล่าวด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
การรักษาความพิการแต่กำเนิดไม่ใช่เรื่องง่าย หยินชางไม่ได้ใช้เสียงมาหลายปีแล้ว ดังนั้นจึงเป็นเรื่องปกติที่จะต้องใช้เวลาในการฟื้นตัว
“ขอบคุณ...” เด็กหนุ่มเปล่งเสียงพูดอย่างยากลำบาก บัดนี้สายตาของเขาเต็มไปด้วยความซาบซึ้งพร้อมกับที่เขาโค้งคำนับขอบคุณแม่จิ้งจอกและคนอื่น ๆ
หากไม่ใช่เพราะหูเจียวเจียว ไม่ต้องพูดถึงการได้รับการรักษาเลย ถ้าเขาไม่ได้ถูกหญิงสาวรับเลี้ยงเอาไว้ตั้งแต่ตอนนั้น เขาก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองจะมีชีวิตรอดอยู่จนถึงปัจจุบันหรือไม่?
ความกรุณานี้หยินชางจะจดจำไว้ในใจตลอดไป
แล้วใช้ชีวิตนี้เพื่อตอบแทนนาง!
“เด็กดี” จิ้งจอกสาวยิ้มอย่างอ่อนโยน
“พี่รอง พี่สาม ออกมาเร็ว ๆ เข้า พวกท่านกำลังทำอะไรถึงไปซ่อนตัวอยู่หลังหยินชาง?” หลงหลิงเอ๋อมองไปข้างหลังเด็กหนุ่มตัวสูง แล้วพูดเร่งเร้าทั้งคู่อย่างกระวนกระวาย
ทำไมวันนี้พี่ชาย 2 คนของนางถึงทำตัวแปลก ๆ!
ส่วนหลงเหยาใช้ขาป้อมสั้นวิ่งไปด้านข้างจนเห็นหลงเซียวกับหลงจง ก่อนจะหันหน้าไปรายงานพวกหูเจียวเจียว
“ท่านแม่ ตาของพี่รองหายดีแล้ว! ใบหน้าของพี่สามก็ขาวเนียนไร้ที่ติ มันดูดีเหมือนเต้าหู้ที่ท่านแม่เคยทำเลย!”
วินาทีนั้นหลงจงรู้สึกอับอายที่ได้ยินคำเปรียบเปรยของเจ้าน้องชายตัวแสบ เขาจึงรีบเอาผมยาวมาปิดหน้าก่อนจะหันไปตำหนิอีกฝ่าย
“เจ้ามังกรโง่ พูดบ้าอะไรเนี่ย ผิวเจ้าน่ะสิเหมือนเต้าหู้ขาว ๆ นิ่ม ๆ!”
ถ้าเขาอยากให้เปรียบเปรย เขาขอเป็นเหมือนหินแข็งจะดีกว่า
ผู้ชายที่ไหนอยากจะมีผิวเนียนนุ่มกันบ้าง!
หลังจากนั้นหลงเหยาก็แลบลิ้น และวิ่งไปหลบข้างหลังแม่จิ้งจอกแล้วทำหน้าทะเล้นใส่พี่ชายไม่หยุด
ด้วยความลืมตัว หลงจงได้ก้าวออกมาข้างหน้า 2 ก้าวเป็นการเปิดเผยตัวเองต่อสายตาของทุกคน
ตอนนี้รอยแผลเป็นบนใบหน้าของเด็กชายหายไปจนหมด มันเนียนใสจนถ้าใครไม่ได้รู้ความจริงก็คงไม่รู้ว่าเขาเคยมีรอยแผลเป็นขนาดใหญ่มาก่อน ซึ่งผิวของเขานั้นบอบบางเรียบเนียนตามฉบับเผ่าพันธุ์จิ้งจอก แต่การแสดงออกของเด็กชายทำให้เขาเหมือนลูกหมาน้อยที่กำลังแยกเขี้ยวขู่คนอื่นอยู่
แต่ท่าทางนั้นมันดูน่ารักมากกว่าน่ากลัว
“จงเอ๋อ ใบหน้าของเจ้าก็หายแล้วเหมือนกัน มาให้แม่ดูใกล้ ๆ สิ” หูเจียวเจียวกวักมือเรียกลูกชายคนที่ 3 อย่างมีความสุข
ไม่นานหลงจงก็รู้ตัวว่าผมของตัวเองไม่ได้ปิดแก้มเอาไว้ เขาจึงยืนตัวแข็งทื่ออยู่กับที่ แต่พอเห็นท่าทางอ่อนโยนของแม่จิ้งจอก เขาก็ค่อย ๆ เดินเข้าไปหานางทีละก้าว
ยามนี้เด็กชายตัวน้อยขมวดคิ้วเดินไปข้างหน้าขณะทำท่าเหมือนเป็นนักโทษรอลงอาญา
“จงเอ๋อของเราเกิดมาหน้าตาดีจริง ๆ ผิวของเจ้าขาวเนียนไร้ที่ติยิ่งกว่าเด็กทารกเสียอีก พอโตขึ้นเจ้าจะต้องเป็นผู้ชายที่มีหน้าตาหล่อเหลามากแน่” หูเจียวเจียวยื่นมือไปช่วยหลงจงสางผมที่ยาวสลวยไปข้างหลัง ในขณะที่เธอพูดด้วยรอยยิ้มสดใส
ภูตจิ้งจอกนั้นเป็นเผ่าพันธุ์ที่หน้าตาดีที่สุด
แล้วหลงจงก็เป็นคนที่ดูหล่อเหลาที่สุดในบรรดาพี่น้องทั้งหมด แต่เนื่องจากรอยแผลเป็นบนใบหน้าของเขาจึงทำให้คนอื่นมองไม่เห็นความงดงามที่ถูกซ่อนอยู่เบื้องหลังรอยแผลน่าเกลียด
อีกทั้งดวงตาของเขาเองก็มีสีเหมือนของหูเจียวเจียวซึ่งมันเป็นสีฟ้าที่มีเฉพาะสุนัขจิ้งจอกสีขาว นอกจากตาสีแดงทับทิมของหลงเหยาแล้ว เด็กคนอื่น ๆ ก็มีดวงตาสีน้ำตาลเข้มธรรมชาติ
ซึ่งนัยน์ตาสีฟ้าของทั้งคู่นั้นราวกับว่าพวกมันครอบครองท้องฟ้าทั้งผืนไว้ข้างใน
ส่วนหลงโม่เองก็กำลังมองลูกชายคนที่ 3 ในขณะที่เขาพยักหน้าซ้ำ ๆ แล้วพูดว่า
“อืม สมแล้วที่เขาเป็นลูกของเรา”
นอกจากหลงเหยา สิ่งที่หลงจงได้รับคือข้อดีของพ่อมังกรทั้งหมด
คำพูดของผู้เป็นพ่อแม่ทำให้คอของเด็กชายแข็งขึ้นเล็กน้อย เขากำหมัดเพื่อควบคุมมือไม่ให้ยุ่งกับผม ตั้งแต่ใบหน้าของเขามีบาดแผลน่าเกลียด ใบหน้าข้างนี้ของเขาก็ไม่เคยถูกแสงแดดเลย
ปัจจุบันผิวหน้าอันขาวเนียนไม่มีผมมาคอยบดบังอีกต่อไป เขาจึงรู้สึกอึดอัดเหมือนคนไม่ได้สวมเสื้อผ้าแล้วเดินออกไปข้างนอก
มันจึงส่งผลให้หูของหลงจงแดงก่ำ แต่เขาไม่อยากทำให้ท่านแม่ไม่มีความสุข ดังนั้นเขาเลยได้แต่อดทนและปล่อยให้นางได้เห็นเต็มตา
เมื่อหลงเซียวเห็นว่าเขาเป็นคนเดียวที่เหลืออยู่ เขาก็เดินออกมาจากด้านหลังหยินชาง
จากดวงตาที่เคยเป็นสีหม่น บัดนี้มันมีความแวววาวสดใสเหมือนของคนอื่น
นี่เป็นครั้งแรกที่เขามองเห็นโลกที่มีสีสันใบนี้
ปรากฏว่าภาพเบื้องหน้าเด็กชายช่างสวยงามเหลือเกิน…
“เซียวเซียว เจ้ามองเห็นแล้วใช่ไหม?” หูเจียวเจียวมองไปที่ลูกชายคนรองแล้วพบว่าเขาเดินเข้ามาพร้อมกับดวงตาที่สดใส พอได้เห็นแบบนี้ เธอก็ยิ่งรู้สึกมีความสุขมากขึ้นไปอีก
“ท่านแม่ ข้ามองเห็นแล้ว” ดวงตาของหลงเซียวที่เคยมองเห็นเพียงโครงร่างเลือนรางไร้สีสัน คราวนี้มันกลับมามองเห็นทุกสิ่งได้อย่างชัดเจน
หน้าตาของท่านแม่ข้าเป็นแบบนี้เองสินะ
“ท่านแม่ ท่านดูดีมาก” ปากที่มักจะพ่นพิษของหลงเซียวเปล่งคำหวานหยดย้อยเป็นครั้งแรก
เมื่อผู้เป็นแม่ได้รับคำชมจากลูกน้อย เธอก็เผยรอยยิ้มกว้าง
จากนั้นเด็กชายก็หันไปมองหลงโม่
“ท่านพ่อ ท่านพ่อ….”
ยามนี้ร่องรอยของความคาดหวังส่องประกายไปทั่วดวงตาสีทองของพ่อมังกร
ในเวลาเดียวกัน หลงเซียวเงียบไปชั่วครู่ก่อนจะพูดต่อในอีกไม่กี่อึดใจว่า
“หน้าตาท่านดูโหดเหี้ยมเหมือนที่เสี่ยวเหยาพูดไว้จริง ๆ”
“...”
ด้วยความที่ว่าหลงโม่ไม่เคยมีความสุขในชีวิตและผ่านการต่อสู้ในสมรภูมิที่นองเลือดมาตลอด มันจึงส่งผลให้ออร่ารอบตัวเขามืดมน พอมีคนอื่นเข้ามาใกล้ชายหนุ่ม พวกเขาก็จะรู้สึกกลัวมาก และนั่นทำให้ไม่เคยมีใครกล้าแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับรูปร่างหน้าตาเวลาอยู่ต่อหน้าเขาสักครั้ง
ทว่ามังกรหนุ่มรู้สึกดีกับตัวเองเสมอ
เนื่องจากครอบครัวของเขามีเจียวเจียวที่งดงามดั่งเทพธิดา และเจียวเจียวก็ชอบเขาเช่นกัน ดังนั้นเขาจึงคิดว่าตัวเองก็ดูดีไม่แพ้ใคร
แต่ตอนนี้คำพูดของลูกชายกลับจี้ใจดำเขาเต็มที่
มันส่งผลให้ผู้เป็นพ่อรู้สึกว่าหัวใจของเขาถูกทิ่มแทง
ส่วนหลงเหยาที่อยู่ด้านข้างพอได้ยินสิ่งนี้ ดวงตาของเขาก็เบิกกว้าง ก่อนที่เขาจะรีบโบกมือเพื่อส่งสัญญาณให้หลงเซียวหยุดพูด
พี่รองก็พูดตรงเกินไป๊!
เขาแค่บอกให้พี่รองออกมาจากข้างหลังพี่หยินชางเร็ว ๆ แต่ทำไมอีกฝ่ายจะต้องลากเขาลงนรกไปด้วยกันด้วย!!
เมื่อหูเจียวเจียวเห็นสีหน้าหม่นหมองของหลงโม่ เธอก็ยิ้มอย่างช่วยไม่ได้แล้วคว้ามือสามีหนุ่มมาปลอบโยน ก่อนจะพูดกับหลงเซียวว่า ”พ่อของเจ้าแค่เป็นคนจริงจังไปสักหน่อย ในสายตาของแม่ ทั่วทั้งเผ่านี้ถ้าพ่อของเจ้าหน้าตาดีเป็นอันดับที่ 2 ก็คงไม่มีใครได้ก้าวไปเป็นที่ 1”
นอกจากนี้เขามักจะชอบทำตัวหวานกับเธอให้ลูก ๆ ต้องเอือมระอาอีกด้วย
หลังจากมังกรหนุ่มได้ยินคำพูดของภรรยาสาว สีหน้าของเขาก็กลับมาขุ่นมัวอีกครั้ง
แน่นอนว่าคำพูดของเจียวเจียวเป็นความจริง
เจ้าเด็กพวกนี้ชอบพูดจาไร้สาระ แถมยังปากเหม็นเหมือนก้น
เมื่อเหล่าเด็กตระกูลหลงได้ยินเช่นนี้ พวกเขาต่างก็มองไปยังใบหน้าที่เย็นชาเหมือนภูเขาน้ำแข็งของพ่อมังกร ก่อนจะพากันเงียบไป
--------------------------------------
เสี่ยวเถี่ยวขออนุญาตชี้แจงเรื่องสีตาของเจียวเจียวกับหลงจงนะคะ ช่วงแรกต้นฉบับบรรยายไว้ว่าดวงตาของเจียวเจียวเป็นสีน้ำตาล ส่วนหลงจงที่เป็นภูตจิ้งจอกเหมือนกันก็น่าจะสีเหมือนแม่ แต่บทนี้บรรยายว่าดวงตาเป็นสีฟ้า เลยไม่แน่ใจว่าเป็นสีไหนกันแน่ เสี่ยวเถี่ยวเลยขอชี้แจงไว้ตรงนี้เพื่อให้เข้าใจตรงกันนะคะ ขอบคุณค่ะ