หูเจียวเจียวทะลุมิติไปเป็นนางร้ายในนิยายที่เพิ่งอ่านไม่นานมานี้ แถมไม่พอนางยังมีจุดจบที่น่าอนาถสุดๆอีกด้วย! แล้วแบบนี้หญิงสาวจะสามารถรับมือกับลูกที่เกลียดเธอ รวมถึงเปลี่ยนชะตาชีวิตของตัวเองได้หรือไม่!
รัก,แฟนตาซี,ย้อนยุค,ครอบครัว,จีน,นิยายจีนโบราณ,นิยายแปล,ตลก,จีนโบราณ,ย้อนยุค,ปลูกผัก,ทำอาหาร,ทำฟาร์ม,ครอบครัว,เลี้ยงลูก,ตัวร้าย,พระเอกเก่ง,นางเอกเก่ง,ต่างโลก,ทะลุมิติ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ขนเสบียงนับล้าน มาเป็นมาร(ดา)ของเหล่าวายร้ายหูเจียวเจียวทะลุมิติไปเป็นนางร้ายในนิยายที่เพิ่งอ่านไม่นานมานี้ แถมไม่พอนางยังมีจุดจบที่น่าอนาถสุดๆอีกด้วย! แล้วแบบนี้หญิงสาวจะสามารถรับมือกับลูกที่เกลียดเธอ รวมถึงเปลี่ยนชะตาชีวิตของตัวเองได้หรือไม่!
เมื่อหูเจียวเจียวทะลุมิติเข้าไปอยู่ในนิยายเรื่อง ‘แดนปีศาจมหัศจรรย์’ เธอก็ต้องตกตะลึงเพราะตนได้กลายเป็นตัวประกอบหญิงที่มีนิสัยชั่วร้าย แถมไม่พอนางยังมีจุดจบที่น่าอนาถสุด ๆ อีกด้วย!
นอกจากหญิงชั่วช้าคนนี้จะพลาดท่าไปหลับนอนกับเจ้าจอมวายร้ายที่เป็นลาสบอสแล้ว นางยังให้กำเนิดวายร้ายตัวน้อยแก่เขาอีก 5 ตน!
หญิงสาวผู้โชคร้ายจึงต้องต่อสู้ชิงไหวชิงพริบกับคนอื่น และเผชิญหน้ากับเด็กทั้ง 5 คนที่ต้องการให้เธอตายอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน
หูเจียวเจียว: ฉันต้องมีจุดจบแบบเดียวกับนางร้ายจริง ๆ เหรอ!
ทว่าพระเจ้าไม่ได้ใจร้ายกับเธอเสียทีเดียว เพราะเธอมาพร้อมกับมิติที่เต็มไปด้วยของมากมาย ไม่ว่าจะเป็นอาหาร, เสบียงต่าง ๆ, เครื่องมือทำการเกษตร, สิ่งจำเป็นพื้นฐานในการดำรงชีวิต, วัสดุก่อสร้าง, อาวุธ, เครื่องมือทางการแพทย์ ทุกอย่างที่เธอต้องการถูกจัดเตรียมไว้ให้หมดแล้ว!
ขอบคุณสวรรค์! ฉันรักมิตินี้มาก!
ก่อนที่จะเอาชนะใจของลูกทั้ง 5 สำเร็จ หญิงสาวเฝ้าคิดอยู่เสมอว่าจะทำยังไงให้ตัวเองมีชีวิตไปได้ตลอดรอดฝั่ง?
แต่หลังจากที่เธอได้รับการยอมรับจากเหล่าเด็กน้อยแล้ว: ท่านพ่อ! ถ้าท่านกล้าแตะต้องแม้แต่เส้นผมของท่านแม่ เราจะให้ท่านแม่หาพ่อคนใหม่!
เจ้าจอมวายร้าย: ???
นี่เขาพลาดอะไรไป? ทำไมลูก ๆ ถึงคิดที่จะให้ภรรยานอกใจเขาอยู่ทุกวัน?
**Content Warning and Trigger Warning**
- การทำร้ายร่างกาย
- การทารุณกรรมเด็ก
- การกักขังหน่วงเหนี่ยว
- ความรุนแรงแบบเลือดโชก ถึงขั้นอวัยวะต่าง ๆ ฉีกขาด
“พวกเขาเรียกมันว่าอะไรนะ...บ้านหิน? ถ้าเราอาศัยอยู่ในนั้นมันจะหนาวไหม?”
“แล้วมันก่อไฟได้ด้วย เจ้าเห็นไหมว่าผู้ชายคนนั้นเอาก้อนหินกระทบกันแล้วมีประกายไฟพุ่งออกมาด้วย น่าทึ่งมาก!”
“นอกจากนี้ ข้าได้ยินมาว่าพวกเขาปลูกอาหารกินเองไม่ต้องออกไปล่าให้เหนื่อย ว่าแต่พวกเขาปลูกอะไร หน้าตาเป็นแบบไหนกัน…”
ยามนี้ท่าทางของพวกผู้หญิงเหมือนคนบ้านนอกเข้ากรุงก็ไม่ปาน พวกนางต่างก็เล่าถึงสิ่งที่ตนเห็นระหว่างทาง
ความจริงแล้วตอนนั้นทุกคนข่มใจแสร้งทำเป็นสงบเสงี่ยมไม่ทำตัวกระโตกกระตาก
ดังนั้นตอนนี้มันคงไม่น่าละอายหากมีคนเห็นว่าพวกนางทำตัวโง่เขลาใช่ไหม?
ทางด้านเฟิงเฉิงชินกับนิสัยของเหล่าภูตหญิงในเผ่ามานาน นางจึงลูบหน้าผากพลางเตือนสหายของตนเสียงดัง
“ทุกคนเงียบหน่อย นี่คือถ้ำของหมอ”
สิ้นเสียงของหญิงสาว ทุกคนก็เงียบลงครู่หนึ่งแล้วหันไปมองหมอหนูที่ไม่ได้สนใจพวกนางเลย
แต่หลังจากเงียบไปได้ 3 วินาที…
พวกนางก็ล้อมวงกันพูดพล่ามอีกครั้ง
“เฟิงเฉิง เจ้าพบเผ่าที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้ได้ยังไง?”
“ในอนาคตเราจะตั้งรกรากอยู่ที่นี่กันหรือ?”
“พวกเขาจะช่วยเราจับคนทรยศเฟิงอันและล้างแค้นให้เราหรือไม่?”
เฟิงหลีสาวไม่รู้จะตอบคำถามข้างต้นอย่างไรให้ทัน นางจึงเลือกตอบคำถามสำคัญเท่านั้น
“ในอนาคตเราจะตั้งถิ่นฐานกันที่นี่ และท่านผู้เฒ่ารับปากว่าจะช่วยจัดการเรื่องคนทรยศ”
“นี่ไม่ใช่เผ่าเฟิงหลีของเรา พวกเจ้าทุกคนต้องทำตัวดี ๆ อย่าสร้างปัญหาให้พวกเขา หากพวกเจ้าคนไหนฝ่าฝืนกฎของเผ่าและถูกทำโทษ ข้าจะไม่ออกหน้าช่วยพวกเจ้า” เฟิงเฉิงพูดออกมาตามตรง
เมื่อกลุ่มภูตหญิงได้ยินเช่นนี้ พวกนางไม่รู้สึกโกรธเลย ในทางกลับกัน ใบหน้าของทุกคนแสดงออกถึงความดีใจด้วยซ้ำ
ต่อมา ผู้หญิงคนหนึ่งลุกขึ้นพูดอย่างตื่นเต้นว่า
“ต่อจากนี้ไปที่นี่จะเป็นเผ่าของเราใช่ไหม?”
“...” เฟิงเฉิงพูดอะไรไม่ออกไปชั่วครู่
เอ่อ…แล้วที่ข้าพูดไปเจ้าไม่ได้ฟังสักคำเลยหรือไง?
“เฟิงเฉิง ไม่ต้องห่วง! เราไม่ใช่คนอกตัญญู ท่านผู้เฒ่าปฏิบัติต่อเราดีมาก เราจะไม่ก่อปัญหาแน่นอน”
“ถูกต้อง เผ่านี้แข็งแกร่งมาก เราจะอาศัยอยู่ที่นี่กัน!”
“ถ้าใครกล้าสร้างปัญหา เราจะจัดการกับมันก่อน และเราจะไม่ทำให้เผ่าต้องเดือดร้อน”
สตรีแกร่งทั้งหลายพูดคุยกันในขณะที่เสียงของพวกนางดังกังวานและทรงพลัง ซึ่งบ่งบอกว่าทุกคนฮึมเหิมเป็นอย่างมาก
เมื่อเฟิงเฉิงเห็นแบบนี้ก็รู้สึกสบายใจขึ้นเล็กน้อย
โชคดีที่คนของนางใจกว้าง ต่างจากพวกคนทรยศไร้สมองที่เอาแต่คิดเนรคุณ
“อ้อ… มีอีกอย่าง…”
ก่อนหน้านี้เฟิงเฉิงไม่มีเวลาบอกทุกคนเกี่ยวกับไม้เท้าเฟิงหลี พอได้จังหวะเหมาะสมแล้วนางจึงบอกว่า
“ไม้เท้าเฟิงหลีใช้การไม่ได้แล้ว มันจะต้องใช้เวลา 1 ปีในการฟื้นตัว”
เดิมทีภูตหญิงไม่สนใจเรื่องนี้กันตั้งแต่แรก ดังนั้นหลังจากได้ยินที่หญิงสาวกล่าว พวกนางก็โบกมือแบบไม่ใส่ใจพลางพูดว่า
“ถึงยังไงเราก็ไม่ต้องการใช้มันอยู่แล้ว เจ้าอยากจะใช้จนหมดก็ใช้ไปเลย มันคุ้มค่าที่ใช้พลังของไม้เท้าแลกกับความมั่นคงในอนาคตของทุกคน!”
“ใช่เลย ภูตที่นี่ใจดีมาก ทุกคนเป็นคนดี เราใช้มันเพื่อพวกเขาดีกว่าปล่อยให้คนทรยศเฟิงอันเอาไปใช้เองเสียอีก…”
เหล่าภูตเผ่าเฟิงหลีรู้สึกขอบคุณเผ่านี้อยู่ในใจ
สิ่งที่สำคัญที่สุดคือไม้เท้าเฟิงหลียังอยู่ในมือของเฟิงเฉิง และภูตที่นี่ไม่มีความตั้งใจที่จะฉกไม้เท้าไปครอบครอง
ถ้าเป็นคนทรยศเฟิงอันหรือภูตจากเผ่าอื่น หากพวกเขารู้ว่าไม้เท้าเฟิงหลีเป็นสมบัติวิเศษ พวกนางคงถูกฆ่าชิงของไปแล้ว
โชคดีที่ผู้หญิงร่วมเผ่าของเฟิงเฉิงฉลาดมาก พวกนางมีเหตุผล แยกแยะถูกผิดได้ชัดเจนและรู้จักเลือก
เมื่อเฟิงหลีสาวเห็นว่าคนของตนมีเหตุผลมากพอ นางก็รู้สึกโล่งใจ
หลังจากที่กลุ่มภูตหญิงได้ดื่มยา พวกนางก็มีอาการดีขึ้น ในไม่ช้าพวกภูตชายในเผ่าก็มาพาพวกนางไปยังถ้ำใหม่
ในเวลาเดียวกัน เมื่อถ้ำของหมอหนูเงียบสงบลง หลงหลิงเอ๋อก็โผล่หัวออกมาจากมุมโถงถ้ำแล้วถอยหายใจแรง ๆ พลางใช้มือเล็กลูบหน้าอกตัวเอง 2-3 ครั้ง
เด็กหญิงยังรู้สึกกลัวไม่หาย
“พวกป้า ๆ กลุ่มนี้น่ากลัวมาก พวกนางแข็งแกร่งกว่าป้าจิงเสียอีก ข้าแทบจะรับมือไม่ไหว...”
พอสาวน้อยนึกถึงฉากที่พวกนางพูดคุยกันเสียงดังเมื่อกี้นี้ นางก็รู้สึกเหมือนกำลังถูกหมาป่าผู้หิวโหยจู่โจม
ส่วนหยินชางกำลังเก็บชามเปล่าที่กลุ่มภูตเฟิงหลีทิ้งไว้
จากนั้นหลงหลิงเอ๋อก็กระโดดโลดเต้นไปหาเด็กหนุ่มทันที “หยินชาง ข้าจะเก็บกวาดช่วยเจ้าเอง”
นางไม่กล้าออกไปจากถ้ำจนกว่าจะแน่ใจว่าผู้หญิงกลุ่มนั้นเดินไปไกลแล้ว
ทางด้านหยินชางหันไปตามเสียงแล้วเห็นว่าคนตัวเล็กกำลังถือชามหินกองหนึ่ง เขาจึงขมวดคิ้ว วางงานในมือลงก่อนจะก้าวไปรับชามที่วางซ้อนกันเพียง 2 ชาม
“มันหนัก ข้าทำเอง”
เนื่องจากหลงหลิงเอ๋อเตี้ยกว่าเขาเกือบครึ่งตัว พอนางเห็นว่าคนตัวสูงกว่าสามารถยกกองชามหินไปได้แบบสบาย ๆ นางก็ไม่ปฏิเสธและเดินตามหลังเขาไปขณะหยิบชามหินใบอื่นที่เล็กกว่าบนพื้น
ต่อมา เมื่อเด็กหญิงเห็นว่าอีกฝ่ายอยู่ในสภาพเรียบร้อยไม่ยุ่งเหยิงเหมือนตน นางจึงอดไม่ได้ที่จะถามเขาว่า
“หยินชาง ทำไมพวกนางไม่ 'โจมตี' เจ้าบ้างล่ะ?”
“ข้าเป็นผู้ชาย”
“เป็นผู้ชายมันดีอย่างนี้เองหรือ?”
รูม่านตาของหลงหลิงเอ๋อขยายออกเล็กน้อย ในขณะที่ใบหน้าสวยหวานของนางฉายแววประหลาดใจ นางทำตัวเหมือนเพิ่งบรรลุข้อเท็จจริงบางอย่าง
เนื่องจากปัจจุบันท่านแม่เริ่มมีหน้ามีตาในเผ่าจึงมีผู้หญิงในเผ่าที่พาลูกมาหานาง แล้วปล่อยให้เด็ก ๆ เล่นกับนางอยู่บ่อยครั้ง
แม้ว่าการกระทำพวกนั้นจะไม่บ้าเท่าผู้หญิงกลุ่มนี้ แต่มันก็ยังทำให้เด็กหญิงปวดหัวได้ไม่ต่างกัน
จนกระทั่งวันนี้นางเพิ่งรู้ว่าผู้ชายไม่ต้องเจอเรื่องแบบที่นางกำลังเจออยู่!
ทว่าหยินชางไม่เข้าใจคำว่า ‘ดี’ ของเด็กหญิง
ขณะที่เขากำลังสงสัยในใจ จู่ ๆ หลงหลิงเอ๋อก็โพล่งขึ้นมาว่า
“ข้าตัดสินใจแล้ว!”
“ข้าก็อยากเป็นผู้ชายเหมือนกัน!!”
“...” ฝ่ายที่ได้ยินถึงกับพูดอะไรไม่ออก
ทำไมเจ้าพูดอย่างกับว่ามันเป็นสิ่งที่เจ้าคิดอยากจะเป็นแล้วเปลี่ยนได้ปุบปับ?
ขณะนั้นเด็กหนุ่มชำเลืองมองไปยังร่างเล็กและรู้สึกว่าความคิดนี้สุดโต่งเกินไป และไม่น่าจะเป็นไปได้
ทว่าหลงหลิงเอ๋อยังคงแสดงท่าทางมั่นใจ
ในโลกนี้อะไรก็เป็นไปได้ทั้งนั้น!
ยามที่พระอาทิตย์ตกดิน ทั้งคู่ก็เดินทางกลับมาถึงบ้าน
ระหว่างอาหารค่ำ ครอบครัวสุขสันต์กำลังนั่งอยู่บนโต๊ะอาหาร และทันใดนั้นหลงหลิงเอ๋อก็พูดขึ้นมาว่า
“ท่านแม่ ข้าอยากเป็นผู้ชาย ท่านทำให้ข้าเป็นผู้ชายได้ไหม?”
เด็กหญิงรู้ว่าทารกเกิดมาจากครรภ์ของแม่โดยที่เพศถูกกำหนดมาตั้งแต่แรกเกิด
มันสมเหตุสมผลที่จะคิดว่าถ้านางเกิดใหม่อีกครั้ง นางจะสามารถเปลี่ยนเพศได้
“พรูดดดดด!”
หูเจียวเจียวที่ได้ยินสิ่งที่ลูกสาวพูดถึงกับพ่นข้าวที่เพิ่งเอาเข้าปากออกมา
และแน่นอนว่าหลงเหยาซึ่งนั่งอยู่ตรงข้ามเธอถูกข้าวพ่นใส่ทั่วใบหน้า
“...”
“เหยาเอ๋อ แม่ขอโทษ แม่ไม่ได้ตั้งใจ เช็ดก่อนเร็ว...” พอแม่จิ้งจอกรู้สึกตัวก็รีบหยิบผ้าเช็ดหน้าหนังสัตว์ออกมาเพื่อช่วยลูกชายเช็ดใบหน้า
ในเวลาเดียวกัน เด็กตระกูลหลงรวมถึงหยินชางต่างก็ตกตะลึงเช่นกัน
“หลิงเอ๋อ เจ้ากำลังพูดอะไร เจ้าโตมากแล้ว เจ้าจะยัดตัวเองกลับเข้าไปในท้องท่านแม่ได้ยังไง? มันจะไม่ทำให้ท้องท่านแม่แตกหรือไง?” หลงจงเป็นคนแรกที่โต้แย้ง
“ตามธรรมชาติภูตสามารถเกิดได้เพียงครั้งเดียว”
“ตอนนี้เจ้าเกิดมาแล้ว เพราะฉะนั้นเจ้าไม่สามารถเปลี่ยนเป็นผู้ชายได้”
ส่วนหลงอวี้กับหลงเซียวก็อธิบายเสริม
เมื่อหลงหลิงเอ๋อได้ยินสิ่งที่พี่ชายทั้ง 3 พูด ความตื่นเต้นบนใบหน้าของนางก็เปลี่ยนเป็นผิดหวังในทันที
“ง่า… ถ้าอย่างนั้นข้าก็เป็นผู้ชายไม่ได้หรือ?” ถึงอย่างไร นางก็ยังคงอยากเป็นผู้ชายอยู่ดี
ขณะเดียวกัน หูเจียวเจียวเช็ดใบหน้าของหลงเหยาให้สะอาดแล้วเอ่ยถามเสียงเบาว่า
“หลิงเอ๋อ บอกแม่ได้ไหมว่าทำไมหลิงเอ๋อถึงอยากเป็นผู้ชาย? เป็นผู้หญิงไม่ดีหรือ?”
แล้วหลิงเอ๋อจะอยากเป็นผู้ชายไปทำไม?
ต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่ ๆ
หลงหลิงเอ๋อวางคางไว้บนมือข้างหนึ่ง แล้วตอบด้วยสีหน้าลำบากใจ “ไม่ดี เป็นผู้หญิงจะถูกป้า ๆ ในเผ่ากิน แต่พวกนางไม่สนใจผู้ชาย ดังนั้นการเป็นผู้ชายจะทำให้หลิงเอ๋อปลอดภัย”