หูเจียวเจียวทะลุมิติไปเป็นนางร้ายในนิยายที่เพิ่งอ่านไม่นานมานี้ แถมไม่พอนางยังมีจุดจบที่น่าอนาถสุดๆอีกด้วย! แล้วแบบนี้หญิงสาวจะสามารถรับมือกับลูกที่เกลียดเธอ รวมถึงเปลี่ยนชะตาชีวิตของตัวเองได้หรือไม่!
รัก,แฟนตาซี,ย้อนยุค,ครอบครัว,จีน,นิยายจีนโบราณ,นิยายแปล,ตลก,จีนโบราณ,ย้อนยุค,ปลูกผัก,ทำอาหาร,ทำฟาร์ม,ครอบครัว,เลี้ยงลูก,ตัวร้าย,พระเอกเก่ง,นางเอกเก่ง,ต่างโลก,ทะลุมิติ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ขนเสบียงนับล้าน มาเป็นมาร(ดา)ของเหล่าวายร้ายหูเจียวเจียวทะลุมิติไปเป็นนางร้ายในนิยายที่เพิ่งอ่านไม่นานมานี้ แถมไม่พอนางยังมีจุดจบที่น่าอนาถสุดๆอีกด้วย! แล้วแบบนี้หญิงสาวจะสามารถรับมือกับลูกที่เกลียดเธอ รวมถึงเปลี่ยนชะตาชีวิตของตัวเองได้หรือไม่!
เมื่อหูเจียวเจียวทะลุมิติเข้าไปอยู่ในนิยายเรื่อง ‘แดนปีศาจมหัศจรรย์’ เธอก็ต้องตกตะลึงเพราะตนได้กลายเป็นตัวประกอบหญิงที่มีนิสัยชั่วร้าย แถมไม่พอนางยังมีจุดจบที่น่าอนาถสุด ๆ อีกด้วย!
นอกจากหญิงชั่วช้าคนนี้จะพลาดท่าไปหลับนอนกับเจ้าจอมวายร้ายที่เป็นลาสบอสแล้ว นางยังให้กำเนิดวายร้ายตัวน้อยแก่เขาอีก 5 ตน!
หญิงสาวผู้โชคร้ายจึงต้องต่อสู้ชิงไหวชิงพริบกับคนอื่น และเผชิญหน้ากับเด็กทั้ง 5 คนที่ต้องการให้เธอตายอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน
หูเจียวเจียว: ฉันต้องมีจุดจบแบบเดียวกับนางร้ายจริง ๆ เหรอ!
ทว่าพระเจ้าไม่ได้ใจร้ายกับเธอเสียทีเดียว เพราะเธอมาพร้อมกับมิติที่เต็มไปด้วยของมากมาย ไม่ว่าจะเป็นอาหาร, เสบียงต่าง ๆ, เครื่องมือทำการเกษตร, สิ่งจำเป็นพื้นฐานในการดำรงชีวิต, วัสดุก่อสร้าง, อาวุธ, เครื่องมือทางการแพทย์ ทุกอย่างที่เธอต้องการถูกจัดเตรียมไว้ให้หมดแล้ว!
ขอบคุณสวรรค์! ฉันรักมิตินี้มาก!
ก่อนที่จะเอาชนะใจของลูกทั้ง 5 สำเร็จ หญิงสาวเฝ้าคิดอยู่เสมอว่าจะทำยังไงให้ตัวเองมีชีวิตไปได้ตลอดรอดฝั่ง?
แต่หลังจากที่เธอได้รับการยอมรับจากเหล่าเด็กน้อยแล้ว: ท่านพ่อ! ถ้าท่านกล้าแตะต้องแม้แต่เส้นผมของท่านแม่ เราจะให้ท่านแม่หาพ่อคนใหม่!
เจ้าจอมวายร้าย: ???
นี่เขาพลาดอะไรไป? ทำไมลูก ๆ ถึงคิดที่จะให้ภรรยานอกใจเขาอยู่ทุกวัน?
**Content Warning and Trigger Warning**
- การทำร้ายร่างกาย
- การทารุณกรรมเด็ก
- การกักขังหน่วงเหนี่ยว
- ความรุนแรงแบบเลือดโชก ถึงขั้นอวัยวะต่าง ๆ ฉีกขาด
“ฮัดชิ่ว! งือ~”
มังกรดําตัวน้อยจามก่อนจะยกหางมาปิดจมูก
“ท่านแม่อย่าจั๊กจี้สิ...”
หูเจียวเจียวที่ได้ยินเช่นนี้หันหน้าไปมองลูกชายอย่างสงสัย
“แม่ไม่ได้จั๊กจี้เหยาเอ๋อ”
ต่อมา มังกรดำตัวน้อยหรี่ตาสีทับทิมมองผู้เป็นแม่ ทันใดนั้นเขาก็เห็นบางอย่างปุกปุยสีขาว แล้วดวงตาของเขาก็พลันเปิดกว้างขึ้น
“ท่านแม่! ขะ-ข้างหลังท่าน...”
“ข้างหลัง? ข้างหลังแม่มีอะไรหรือ?” แม่จิ้งจอกหันหลังกลับไปมองด้วยสีหน้าสับสน
แล้วเธอก็พบว่าข้างหลังมีหางปุกปุยสีขาวเหมือนหิมะกำลังแกว่งไปมาตามการเคลื่อนไหวของตัวเอง
“!!!”
เธอมีหางงอกออกมา!
แม้ว่ามันจะดูแปลกไปสักหน่อย แต่มันก็ดูดีไปอีกแบบ...
“ท่านแม่ทำสำเร็จแล้ว! ท่านเรียกหางออกมาได้แล้ว อีกไม่นานท่านน่าจะแปลงร่างเป็นจิ้งจอกได้!”
หลงเหยาบินขึ้นไปบนอากาศอย่างตื่นเต้น พลางคิดว่าอาหารอร่อยอยู่ใกล้แค่เอื้อมเท่านั้น
ในขณะเดียวกัน หูเจียวเจียวลองกระดิกหางตัวเองเบา ๆ นี่เป็นช่วงเวลาที่ดีที่ควรตีเหล็กตั้งแต่ยังร้อน ๆ
ทันใดนั้นหญิงสาวก็หลับตาอีกครั้งเพื่อเพ่งสมาธิจดจ่อไปที่ร่างกายพลางจินตนาการถึงร่างสัตว์ของตัวเอง
ส่วนหลงเหยาที่ลอยอยู่บนอากาศใช้กรงเล็บจับหางตัวเองยัดเข้าไปในปากแล้วงับมันขณะมองผู้เป็นแม่ด้วยสีหน้าประหม่า
ในเวลาเดียวกันนั้น หูเจียวเจียวรู้สึกถึงพลังงานแปลก ๆ ที่พุ่งออกมาจากไขกระดูก ทําให้ร่างกายประหนึ่งถูกห่อหุ้มด้วยกระแสน้ําร้อน
ต่อมา ร่างกายของหญิงสาวค่อย ๆ กลายเป็นจิ้งจอก
มือ เท้า หัว... จนกระทั่งร่างทั้งร่างเปลี่ยนเป็นสุนัขจิ้งจอกสีขาวขนาดเล็ก
ในตอนที่หูเจียวเจียวลืมตาขึ้น เธอพบว่าบ้านทั้งหลังดูเหมือนจะขยายใหญ่ขึ้นหลายเท่า พอก้มลงมองส่วนที่เป็นมือ มันก็กลายเป็นอุ้งเท้าสีขาว 2 ข้าง
ส่วนกรงเล็บนั้นดูคุ้นเคยคล้ายกับกรงเล็บของพวกพี่ชายของเธอ
แต่มันต่างกันเพียงแค่ขนาดเท่านั้น…
“ข้าทําสำเร็จแล้วอย่างนั้นหรือ?” จิ้งจอกขาวตัวน้อยมองไปที่อุ้งเท้าของตัวเองอย่างตกตะลึง
ทันทีที่เธอเปล่งเสียงพูด มันกลับกลายเป็นเสียงเล็กแหลมของสุนัขจิ้งจอกแทน
นี่เป็นสิ่งที่ทําให้เธอยิ่งมั่นใจว่าสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ใช่ภาพลวงตา
“ท่านแม่ ร่างสัตว์ของท่านแม่เป็นแบบนี้นี่เอง! มันดูสวยกว่าร่างสัตว์ของพวกท่านลุงอีก!”
หลงเหยาบินไปตรงหน้าสุนัขจิ้งจอกสีขาว ในขณะที่ใช้กรงเล็บมังกรสัมผัสขนของอีกฝ่ายอย่างระมัดระวังก่อนจะรีบถอนมือออกมา
เขากลัวว่าตัวเองจะเผลอไปทำร้ายแม่จิ้งจอกเข้า
นั่นเป็นเพราะว่าร่างสัตว์ของท่านแม่เล็กมาก! เล็กเหมือนเป็นเด็กเลย!
ขณะเดียวกัน หูเจียวเจียวมองไปที่มังกรดำขนาด 2 เมตรตรงหน้า เนื่องจากขนาดที่เล็กกว่าภูตจิ้งจอกทั่วไปของเธอมันทำให้เธออดไม่ได้ที่จะคิดมาก
เหตุใดเวลาภูตคนอื่น ๆ กลายร่างเป็นสัตว์ ขนาดของพวกเขาจึงใหญ่กว่าปกติถึง 2 เท่า?
แล้วทำไมพอเธอแปลงร่างบ้าง ตัวเธอกลับหดเล็กลงแบบนี้ล่ะ!?
ไม่ยุติธรรมเลยสักนิด!
หูเจียวเจียวสูดหายใจเข้าลึก ๆ และพยายามปลอบใจตัวเอง
ช่างมันเถอะ ตอนนี้ขนาดไม่สำคัญ อย่างน้อยฉันก็แปลงร่างสำเร็จแล้ว
ต่อมา หลงเหยากลายเป็นร่างมนุษย์แล้วหงายฝ่ามือทั้ง 2 ข้างขึ้นในระดับหน้าอกขณะที่มองคนเป็นแม่ด้วยสายตาคาดหวัง
“ท่านแม่ เสี่ยวเหยาสอนท่านแม่ให้กลายร่างเป็นสัตว์ได้แล้ว ไหนล่ะรางวัลของเสี่ยวเหยา?”
จากนั้นคนตัวเล็กก็เหยียดฝ่ามือออกไปข้างหน้า
แต่ว่าปกติแล้วเขาจะต้องเงยหน้าคุยกับแม่จิ้งจอก แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าเขาจะต้องเปลี่ยนไปก้มลงมองผู้เป็นแม่บนพื้นแทน
“เอาเถอะ” หูเจียวเจียวยกคางขึ้นและพยักพเยิดหน้าให้ลูกชายเดินไปทางโต๊ะเพื่อรับอมยิ้ม
“ขอบคุณท่านแม่!”
หลงเหยากระโดดตัวลอยแล้วไม่นานก็ไปถึงที่โต๊ะ
ปัจจุบันหูเจียวเจียวไม่คุ้นเคยกับการใช้ร่างจิ้งจอกสักเท่าไหร่ พอเธอลองขยับเท้าเดินก็เป็นผลให้เธอใช้เท้าหน้าก้าวไปพร้อมกันอยู่หลายครั้ง บางทีขาทั้ง 4 ข้างก็ดูจะขยับได้ไม่พร้อมเพียงกัน จนในที่สุดเธอก็ยอมแพ้ไป
เอาไว้ในอนาคตเธอค่อย ๆ ฝึกไปทีละนิดจะดีกว่า
“เอ่อ...” ขณะนี้หญิงสาวกําลังจะขอให้หลงเหยาสอนวิธีเปลี่ยนร่างกลับเป็นมนุษย์ แต่เมื่อเธอหันไปมองด้านหลัง เธอก็พบว่าอีกคนหนีไปแล้ว
“...”
“เอ๋?”
เธอยังไม่รู้วิธีเปลี่ยนร่างกลับเลย!
ยามนี้หูเจียวเจียวใช้เท้าที่ไม่ค่อยสามัคคีกันเดินแบบทุลักทุเลขึ้นไปหาเจ้าตัวแสบที่ชั้นบน แต่ก่อนที่เธอจะก้าวไปได้เกิน 2 ก้าวก็มีเสียงเปิดประตูบ้านจากด้านหลังดังขึ้นอย่างกะทันหัน
“เจียวเจียว ข้ากลับมาแล้ว”
“!!!”
ในตอนนั้นเอง ร่างของจิ้งจอกขาวแข็งทื่อไปทั้งร่าง
แย่แล้ว! หลงโม่กลับมาแล้ว!
เมื่อหูเจียวเจียวนึกถึงสภาพของตัวเองก็รีบวิ่งเร็วขึ้น เพราะเธอไม่ต้องการให้สามีหนุ่มมาเห็นตนเองกลายเป็นแบบนี้
เดิมทีภูตทุกคนเคารพคนที่แข็งแกร่งกว่าตน
แม้แต่สําหรับผู้หญิง การที่พวกนางเป็นภูตที่แข็งแกร่งก็ถือว่าเป็นเรื่องที่ดี
ทว่าร่างสัตว์ของหญิงสาวกลับมีขนาดเล็กกว่าภูตทั่วไปมาก มันเลยทำให้เธอรู้สึกอับอาย
ทันทีที่หลงโม่ปิดประตู เขาพบว่าในห้องนั่งเล่นไม่มีเงาของภรรยาสาว ทุกครั้งที่นางได้ยินเสียงเขาทักทายตอนที่กลับมาบ้าน เจียวเจียวก็จะออกมาต้อนรับเขาเสมอ
จังหวะที่มังกรหนุ่มหันไปอีกทาง เขาก็เห็นร่างสีขาวเล็ก ๆ กำลังวิ่งขึ้นบันได
เจ้าจิ้งจอกตัวเล็กนั้นกำลังใช้เท้า 4 ข้างปีนขึ้นบันไดด้วยท่าทางแปลก ๆ แต่ว่าร่างกายของมันเล็กเกินไปจนแทบจะก้าวผ่านบันไดขั้นหนึ่งไปไม่ได้ด้วยซ้ำ
ชายหนุ่มแอบคิดในใจว่ากว่าที่มันจะขึ้นไปถึงชั้นบนคงใช้เวลากว่าครึ่งวัน
ตามปกติหลงโม่ไม่เคยเห็นหูเจียวเจียวใช้ร่างสัตว์ของตัวเองมาก่อน
นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นสิ่งแปลกปลอมในบ้าน เขาจึงขมวดคิ้วสงสัย แต่ในไม่ช้าเขาก็ได้กลิ่นที่คุ้นเคย
นั่นคือกลิ่นของเจียวเจียว
“เจียวเจียว?” ร่างสูงอุทานออกมา
ตอนนี้หูเจียวเจียวกําลังดิ้นรนที่จะปีนบันได ทันใดนั้นเธอก็ได้ยินหลงโม่เรียกเธอ มันทำให้ขนสุนัขจิ้งจอกทั่วร่างกายของเธอตั้งชัน
“อย่าเข้ามานะ ข้าไม่ใช่หูเจียวเจียว เจ้าคงจำผิดคนแล้ว...”
จิ้งจอกสาวพึมพํากับตัวเอง ก่อนจะหมุนตัววิ่งไปทางสวนหลังบ้านเพื่อพยายามหลบหน้าสามีหนุ่ม
แต่หญิงสาวไม่คาดคิดว่าพอตัวเองวิ่งไปไม่ถึง 2 ก้าวก็ชนขาของคนตัวสูงเข้าให้
ปั้ก!
มันทำให้หูเจียวเจียวเวียนหัวมากจนเธอล้มลงก้นจ้ำเบ้า
ขณะนั้นหลงโม่ก้มตัวลงไปอุ้มสุนัขจิ้งจอกตัวน้อยขึ้นมา แล้วเอามือลูบขนส่วนบั้นท้ายของมันโดยหวังว่าจะช่วยคลายความเจ็บให้มันได้
จิ้งจอกขาวตัวน้อยนี้ดูบอบบางและสวยงามมาก ร่างกายเล็ก ๆ ของมันอาจจะแหลกคามือถ้าเขาลงแรงมากไปด้วยซ้ำ พอคิดแบบนั้น มังกรหนุ่มก็ยั้งแรงตัวเองเอาไว้โดยไม่รู้ตัว
ปรากฎว่าร่างสัตว์ของเจียวเจียวนั้นเล็กมาก
นางดูอ่อนแอยิ่งกว่าที่เขาคิดเสียอีก
ตามปกติภูตหญิงไม่ค่อยชอบใช้ร่างสัตว์สักเท่าไหร่ ส่วนใหญ่พวกนางจะแปลงร่างเป็นสัตว์เพื่อดึงดูดภูตชายให้มาเป็นคู่เสียมากกว่าจะใช้ประโยชน์อย่างอื่น
นั่นหมายความว่าเจียวเจียวกำลังพยายามแสดงความรักกับเขาหรือเปล่า?
ความคิดดังกล่าวทำให้ดวงตาที่มักจะเย็นชาของมังกรหนุ่มอ่อนโยนขึ้น
“เจียวเจียว ข้าเข้าใจความตั้งใจของเจ้าแล้ว”
ชายหนุ่มเปล่งเสียงทุ้มชวนน่าหลงใหล ในขณะที่ดวงตาสีทองคู่สวยจ้องมองจิ้งจอกน้อยในฝ่ามือพร้อมกับเผยรอยยิ้มจาง ๆ
จากนั้นนิ้วมือหยาบก็เกี่ยวพันรอบหางของสุนัขจิ้งจอกขนปุยเบา ๆ
เข้าใจแล้ว?
เขาเข้าใจอะไร?
ทันทีที่หูเจียวเจียวได้ยินคําพูดของหลงโม่ เธอก็หันไปมองเขาด้วยความมึนงง
แต่พอเห็นใบหน้าหล่อ ๆ ของเขาขยายใหญ่ขึ้น เธอก็เพิ่งรู้ตัวว่าตนเองอยู่ใกล้ชายหนุ่มมากจนเห็นแม้กระทั่งเธอเห็นร่างจิ้งจอกขาวสะท้อนอยู่ในรูม่านตาสีทองของอีกฝ่าย
ประกอบกับสัมผัสที่หางทำให้สติของจิ้งจอกสาวหลุดลอยออกจากร่างไป
นั่นคือจุดอ่อนไหวที่สุด!
หูเจียวเจียวกดใบหน้าตัวเองไว้ใต้อุ้งเท้าทันที ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักว่า
“เจ้าปล่อยข้านะ ปล่อยข้าลงเดี๋ยวนี้...”
หากสุนัขจิ้งจอกมีการแสดงออกบนใบหน้าเหมือนมนุษย์ ตอนนี้มันคงจะกลายเป็นสีแดงก่ำไปแล้ว
ที่ผ่านมาเธอใกล้ชิดกับหลงโม่เป็นปกติ แต่ปัจจุบันเธออยู่ในร่างจิ้งจอกขาวตัวน้อย เธอจึงรู้สึกแปลกมากและไม่รู้ว่าเขาคิดเห็นอย่างไรกับร่างสัตว์ขนาดจิ๋วของตน
“ได้”
มังกรหนุ่มหัวเราะในลำคอเบา ๆ แต่แทนที่จะปล่อยตัวเธอลง เขากลับวางเธอไว้บนไหล่ของเขาแทน ซึ่งไหล่นั้นกว้างพอที่จะให้จิ้งจอกตัวเล็กยืนได้เลย
ด้วยระดับความสูงเช่นนี้ ในสายตาของหูเจียวเจียว ณ ปัจจุบันจึงไม่ต่างจากการยืนอยู่บนตึกหลายชั้น
มันทำให้เธอต้องใช้ขาหน้ากอดศีรษะของคนตัวสูงเอาไว้แน่นพร้อมกับตัวสั่นไม่หยุด
ได้อะไรล่ะ!?