หูเจียวเจียวทะลุมิติไปเป็นนางร้ายในนิยายที่เพิ่งอ่านไม่นานมานี้ แถมไม่พอนางยังมีจุดจบที่น่าอนาถสุดๆอีกด้วย! แล้วแบบนี้หญิงสาวจะสามารถรับมือกับลูกที่เกลียดเธอ รวมถึงเปลี่ยนชะตาชีวิตของตัวเองได้หรือไม่!
รัก,แฟนตาซี,ย้อนยุค,ครอบครัว,จีน,นิยายจีนโบราณ,นิยายแปล,ตลก,จีนโบราณ,ย้อนยุค,ปลูกผัก,ทำอาหาร,ทำฟาร์ม,ครอบครัว,เลี้ยงลูก,ตัวร้าย,พระเอกเก่ง,นางเอกเก่ง,ต่างโลก,ทะลุมิติ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ขนเสบียงนับล้าน มาเป็นมาร(ดา)ของเหล่าวายร้ายหูเจียวเจียวทะลุมิติไปเป็นนางร้ายในนิยายที่เพิ่งอ่านไม่นานมานี้ แถมไม่พอนางยังมีจุดจบที่น่าอนาถสุดๆอีกด้วย! แล้วแบบนี้หญิงสาวจะสามารถรับมือกับลูกที่เกลียดเธอ รวมถึงเปลี่ยนชะตาชีวิตของตัวเองได้หรือไม่!
เมื่อหูเจียวเจียวทะลุมิติเข้าไปอยู่ในนิยายเรื่อง ‘แดนปีศาจมหัศจรรย์’ เธอก็ต้องตกตะลึงเพราะตนได้กลายเป็นตัวประกอบหญิงที่มีนิสัยชั่วร้าย แถมไม่พอนางยังมีจุดจบที่น่าอนาถสุด ๆ อีกด้วย!
นอกจากหญิงชั่วช้าคนนี้จะพลาดท่าไปหลับนอนกับเจ้าจอมวายร้ายที่เป็นลาสบอสแล้ว นางยังให้กำเนิดวายร้ายตัวน้อยแก่เขาอีก 5 ตน!
หญิงสาวผู้โชคร้ายจึงต้องต่อสู้ชิงไหวชิงพริบกับคนอื่น และเผชิญหน้ากับเด็กทั้ง 5 คนที่ต้องการให้เธอตายอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน
หูเจียวเจียว: ฉันต้องมีจุดจบแบบเดียวกับนางร้ายจริง ๆ เหรอ!
ทว่าพระเจ้าไม่ได้ใจร้ายกับเธอเสียทีเดียว เพราะเธอมาพร้อมกับมิติที่เต็มไปด้วยของมากมาย ไม่ว่าจะเป็นอาหาร, เสบียงต่าง ๆ, เครื่องมือทำการเกษตร, สิ่งจำเป็นพื้นฐานในการดำรงชีวิต, วัสดุก่อสร้าง, อาวุธ, เครื่องมือทางการแพทย์ ทุกอย่างที่เธอต้องการถูกจัดเตรียมไว้ให้หมดแล้ว!
ขอบคุณสวรรค์! ฉันรักมิตินี้มาก!
ก่อนที่จะเอาชนะใจของลูกทั้ง 5 สำเร็จ หญิงสาวเฝ้าคิดอยู่เสมอว่าจะทำยังไงให้ตัวเองมีชีวิตไปได้ตลอดรอดฝั่ง?
แต่หลังจากที่เธอได้รับการยอมรับจากเหล่าเด็กน้อยแล้ว: ท่านพ่อ! ถ้าท่านกล้าแตะต้องแม้แต่เส้นผมของท่านแม่ เราจะให้ท่านแม่หาพ่อคนใหม่!
เจ้าจอมวายร้าย: ???
นี่เขาพลาดอะไรไป? ทำไมลูก ๆ ถึงคิดที่จะให้ภรรยานอกใจเขาอยู่ทุกวัน?
**Content Warning and Trigger Warning**
- การทำร้ายร่างกาย
- การทารุณกรรมเด็ก
- การกักขังหน่วงเหนี่ยว
- ความรุนแรงแบบเลือดโชก ถึงขั้นอวัยวะต่าง ๆ ฉีกขาด
พูดถึงลูกเสือดาว ถ้าตรงนั้นเกิดความวุ่นวาย เสือดาวน้อยจะต้องถูกเหยียบย่ำจนบาดเจ็บเป็นแน่
“ทำยังไงดี… ข้าควรทำยังไงดี…” หวงเทียนรู้สึกกระวนกระวายใจจนเม็ดเหงื่อผุดขึ้นบนหน้าผากของเขา
ทันใดนั้นเด็กหนุ่มก็นึกถึงบางสิ่ง แล้วเขาก็กำหมัดกัดฟันแน่น
มันคงสายเกินไปที่เขาจะกลับไปตอนนี้ ตราบใดที่เขาหยุดภูตหมาป่าไว้ที่นี่ เด็กคนอื่นก็จะวิ่งหนีทันทีเมื่อเห็นพวกมัน
ในเวลานั้นกลุ่มภูตหมาป่าจะไม่สามารถจับพวกเสี่ยวสือโถวได้สำเร็จ
แต่เขาจะถูกภูตหมาป่าจับตัวไป และเขาอาจจะได้กลับยังสถานที่ที่เหมือนขุมนรกนั่นอีกครั้ง
ช่วงเวลาหน้าสิ่วหน้าขวาน สุดท้ายหวงเทียนก็ตัดสินใจเกือบจะในทันที
ต่อมา เขาสูดหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อรวบรวมความกล้าที่จะหยิบก้อนหินขึ้นมา ก่อนจะขว้างมันไปทางภูตหมาป่าคนหนึ่ง
แล้วหินขนาดเท่าฝ่ามือก็ตีวงโค้งในอากาศ
ปั้ก!
“โอ๊ย!!”
ภูตหมาป่าที่ตกเป็นเป้าหมายตกใจร้องเสียงดังเนื่องจากเขาถูกก้อนหินตกใส่ที่ด้านหลังศีรษะ
“มีภูตหมาป่าซุ่มโจมตี! ช่วยด้วย! ทุกคนหนีเร็ว!”
จังหวะนั้นหวงเทียนตะโกนสุดเสียงในขณะที่วิ่งไปในทิศทางตรงกันข้ามกับกลุ่มเด็ก
“บัดซบ! พวกมันรู้ตัวได้ยังไงวะ!”
ภูตหมาป่าสบถดังลั่นทันทีที่เขาได้ยินเสียงเด็กตะโกน
ส่วนเด็กที่อยู่ไกล ๆ เองก็ได้ยินเสียงของหวงเทียนเช่นกัน เมื่อทุกคนมองมาทางต้นเสียง พวกเขาเห็นหมาป่าตัวสีเทาที่ซ่อนตัวอยู่ในพงหญ้าแล้วก็รู้สึกเหมือนโดนค้อนหนัก ๆ ทุบหัว
ทันใดนั้นเหล่าภูตเด็กก็ตื่นตระหนกและวิ่งกรูกันไปที่ทางออกอย่างรวดเร็ว
ทางด้านภูตหมาป่าที่กำลังจ้องจะฉวยโอกาสสบถด่าพรรคพวกตัวเองด้วยความหงุดหงิด
“พวกเจ้าจะมัวนั่งหาพระแสงอะไร ไปจับเด็กมาสิ! พวกมันจะหนีไปหมดแล้ว!”
“พวกมันวิ่งเร็วมากแถมยังอยู่ตั้งไกล ถ้าเราไล่ตามพวกมันไปตอนนี้ พวกภูตของเผ่าจะพบเรา…” ภูตหมาป่าที่มีรอยแผลเป็นรู้สึกลังเล
จนกระทั่งตอนนี้ก็ยังไม่มีภูตหมาป่าคนใดเคลื่อนไหว
นั่นทำให้ภูตหมาป่าที่เป็นผู้นำกลุ่มโกรธมาก
ต่อมา เขามองไปรอบ ๆ ก่อนที่สายตาของเขาจะไปหยุดลงที่หวงเทียนที่อยู่ใกล้ที่สุด แล้วดวงตาคู่นั้นก็ลุกโชนเพราะความโกรธ
“งั้นก็จับไอ้เด็กนั่นสิ จับมัน!!”
โอกาสที่หามาได้สุดท้ายจะเสียไปเปล่า ๆ แบบนี้ไม่ได้
“รับทราบ!”
เมื่อสมาชิกในกลุ่มเห็นอย่างนี้ ภูตหมาป่าลูกกระจ๊อกก็รีบวิ่งไล่ตามเด็กหนุ่มไปทันที
ทว่าความเร็วของหวงเทียนจะเปรียบเทียบกับภูตโตเต็มวัยได้อย่างไร
อันที่จริงเขาไม่ได้มีความคิดที่จะหลบหนีเลยด้วยซ้ำ
ถ้าเขาหนีไป ภูตหมาป่าเหล่านี้จะหันกลับไปวิ่งไล่จับเด็กคนอื่นอย่างแน่นอน
เด็กหนุ่มอาศัยอยู่ในเผ่าหมาป่ามานาน เขารู้จักพวกมันเป็นอย่างดี
ทันทีที่เขากลายร่างเป็นหงส์ เขาก็ถูกหมาป่าสีเทาตะปบลงบนพื้น
กรงเล็บของหมาป่าเหยียบย่ำบนปีกของเขาเต็มแรง แล้วขนนกสีแดงจำนวนหนึ่งก็ถูกกรงเล็บของหมาป่าขูดออก ซึ่งความเจ็บปวดนี้ทำให้ใบหน้าของหวงเทียนซีดเผือด
“หัวหน้า จับได้แล้ว!”
คนที่เป็นลูกน้องตะโกนอย่างตื่นเต้น
“ดี พวกภูตกำลังมาทางนี้ รีบหนีกันเถอะ” หัวหน้ากลุ่มเหลือบมองภูตที่มาจากอีกฟากหนึ่งแล้วรีบพาทุกคนหลบออกไปจากที่เกิดเหตุ
ไม่ไกลนัก เมื่อหลางเมี่ยเห็นฉากนี้ เขาก็โกรธจนเผลอทุบหน้าอกตัวเองและกระทืบเท้าแรง ๆ
“ไอ้เด็กนั่นมันไร้ประโยชน์ชะมัด! ข้าบอกให้มันบอกพวกเด็ก ๆ หนีไป ทำไมมันถึงเรียกไอ้นกตัวนี้มา!”
“แผนการอันยอดเยี่ยมของข้าพังทลายก็เพราะมัน!”
หลางเมี่ยโกรธมาก จากนั้นเขาก็รีบติดตามกลุ่มภูตหมาป่าไปทันที
ตอนนี้มีเด็กถูกจับไปแล้ว เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องคิดหาวิธีทำลายแผนการของฝ่ายตรงข้าม อย่างเช่นการปล่อยเด็กคนนั้นไป
แต่ก่อนจะวิ่งตามอีกฝ่าย หมาป่าหนุ่มหันกลับไปมองลู่หลีและส่ายหัวพลางถอนหายใจ
เขาอดสงสัยเรื่องนี้ไม่ได้อีกแล้ว
เจ้าเด็กนั่นเป็นสมาชิกในเผ่าของหูเจียวเจียวจริงหรือ?
ทำไม่มันเหมือนคนไม่มีสมองเลย…
อีกด้านหนึ่ง
ทันทีที่เซี่ยหมานนำกลุ่มภูตมาใกล้คอกกระต่าย เขาก็ได้ยินเสียงเด็กตะโกนดังลั่น
“มีภูตหมาป่าแอบเข้ามา!”
“หวงเทียนถูกภูตหมาป่าจับตัวไปแล้ว รีบไปช่วยหวงเทียนเร็วเข้า!”
เมื่อเสี่ยวสือโถวเห็นหวงเทียนถูกจับตัวไป ปฏิกิริยาแรกของเขาคือรีบไปช่วยสหาย
แต่เขายังคงอุ้มเด็กน้อย 2 คนไว้ในอ้อมแขน และก่อนที่เขาจะได้หันกลับไป เขาก็ถูกเด็กข้างตัวลากให้วิ่งหนีไปพร้อมกัน
ขณะนี้เม่นหนุ่มกำลังมองเซี่ยหมานด้วยดวงตาสีแดงก่ำ
“พี่หมาน หวงเทียนพยายามช่วยเรา เขายอมให้ตัวเองโดนจับเพื่อดึงดูดภูตหมาป่าไว้ พี่รีบไปช่วยเขาเร็วเข้าเถอะ”
เขารู้ว่าหวงเทียนฉลาดมาก หากเขาพบภูตหมาป่า เขาคงจะไม่กล้าตะโกนให้พวกมันรู้ตัวแบบนี้อย่างแน่นอน
เด็กคนนั้นกำลังทำทุกอย่างเพื่อให้พวกเขาทุกคนหนีรอดไปจากเงื้อมมือของคนร้าย
ถัดมา เซี่ยหมานพยักหน้าและสั่งให้ภูตที่อยู่ข้างหลังเขาปกป้องเด็ก ๆ ในขณะที่เขานำภูตที่เหลือไล่ตามภูตหมาป่าไป
อย่างไรก็ตาม กลุ่มภูตหมาป่าได้เตรียมพร้อมไว้แล้ว พอเซี่ยจื้อหนุ่มไล่ตามอีกฝ่าย พวกมันก็ได้หายไปแบบไร้ร่องรอย
ด้วยความกังวลว่าฝ่ายตรงข้ามจะแอบกลับมาโจมตีอีกครั้ง เซี่ยหมานจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องกลับเผ่าไปก่อน
สิ่งสำคัญอันดับแรกก็คือ เขาต้องส่งเด็กที่เหลือกลับเผ่าอย่างปลอดภัย
ไม่นานหลังจากทราบข่าว พ่อแม่ของพวกเด็ก ๆ ก็มารวมตัวกันเพื่อรับลูกกลับบ้าน
เมื่อพวกเขารู้ว่าลูกตัวเองเกือบจะถูกภูตหมาป่าจับตัวไป พวกเขาจึงกอดลูกน้อยและมองสำรวจทั่วร่างอีกฝ่ายพลางร้องไห้สะอึกสะอื้น
คนเป็นพ่อแม่กลัวว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับลูกของตนเองเท่านั้น
สำหรับเด็กที่ไม่มีครอบครัว พวกเขายืนอยู่ข้างหลังเซี่ยหมานด้วยสีหน้าหวาดกลัว
“ลูกข้า! ลูกของข้าอยู่ไหน!?”
ในเวลานั้นเอง เสียงแหลมและตื่นตระหนกก็ดังมาจากด้านหลังกลุ่มภูต
ขณะเดียวกัน เสือดาวน้อยในอ้อมแขนของเสี่ยวสือโถวพยายามดิ้นรนให้หลุดจากมือ เด็กหนุ่มจึงต้องวางพวกเขาลงบนพื้น
แต่เขาไม่คาดคิดว่าทันทีที่เท้าน้อย ๆ แตะพื้น เด็กตัวเล็กทั้ง 2 ก็วิ่งไปทางต้นเสียง ซึ่งเจ้าของเสียงนั้นก็กำลังเบียดตัวออกมาจากฝูงชนเช่นกัน
นางเป็นผู้หญิงที่มีสภาพเนื้อตัวสกปรกเลอะเทอะ
ยามนี้หญิงสาวกำลังตื่นตระหนกและกังวล พอนางเห็นลูกน้อยทั้ง 2 นางก็รีบพุ่งเข้าไปหาพวกเขา ก่อนจะย่อตัวลง อ้าแขนคว้าเจ้าตัวเล็กมากอดไว้ในอ้อมแขน
“ลูกไปไหนมา! แม่เป็นห่วงพวกเจ้ามาก...”
หญิงสาวกอดลูกเสือดาวพร้อมกับร้องไห้ไม่หยุด
นางกำลังรู้สึกหวาดกลัว… กลัวที่จะสูญเสียลูก ๆ ที่เป็นสิ่งยึดเหนี่ยวสุดท้ายของตนไป
เวลาถัดมา ผู้เป็นแม่ยื่นใบหน้าไปคลอเคลียเด็ก ๆ ด้วยความรักใคร่ ก่อนจะอุ้มทั้งคู่ขึ้นมาและมองไปที่เสี่ยวสือโถว
จากนั้นหญิงสาวก็พูดขอโทษเม่นหนุ่ม
“ข้าขอโทษ ลูก ๆ ของข้าซนจนทำให้พวกเจ้าต้องวุ่นวายมากขึ้น กลับไปข้าจะสั่งสอนพวกเขาให้ดี”
“ท่านคือแม่ของเสือดาวน้อย 2 คนนี้หรือ!” เสี่ยวสือโถวมองไปยังผู้หญิงที่มีสภาพมอมแมมด้วยแววตาประหลาดใจ
ผู้หญิงคนนี้ดูซอมซ่อไปหน่อย ด้วยสภาพที่โดดเด่นเช่นนั้น เขาไม่เคยเห็นนางในเผ่าได้อย่างไร?
ตัวนางเลอะเทอะมาก แถมนางยังต้องเลี้ยงลูกเล็ก 2 คนเองอีก แล้วนางจะดูแลพวกเขาให้ดีได้จริงหรือ?
แต่จากท่าทางเมื่อกี้จะเห็นได้ว่าหญิงสาวรักลูกตัวเองมาก และสีหน้ากังวลของนางทำให้เสี่ยวสือโถวไม่กล้าตำหนิอะไร
ต่อมา เด็กหนุ่มโบกมือก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงค่อนข้างเน้นหนัก
“หวงเทียน สหายของข้าเป็นคนดูแลเด็กทั้ง 2 คนจนกระทั่งเกิดเรื่อง”
เมื่อเสี่ยวสือโถวคิดถึงความเป็นความตายของหวงเทียน ในตอนนี้เขาก็รู้สึกกังวลขึ้นมา
“หวงเทียน!” พอภูตหญิงได้ยินชื่อนี้ รูม่านตาของนางก็หดลงทันที
เนื่องจากเสี่ยวสือโถวกำลังรู้สึกเศร้าจึงไม่ทันสังเกตเห็นท่าทางแปลกประหลาดของนาง เขาพยักหน้าและกล่าวต่อไปว่า
“ใช่ เพื่อป้องกันไม่ให้เราถูกภูตหมาป่าจับ หวงเทียนจึงล่อภูตหมาป่าออกไป”
หลังจากที่เม่นหนุ่มพูดจบ เขาก็หันไปมองเซี่ยหมานอย่างอ้อนวอน
“พี่หมาน เรายังจะพาหวงเทียนกลับมาได้หรือไม่? จะไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับเขาใช่ไหม?”
เซี่ยจื้อหนุ่มตบไหล่อีกฝ่ายอย่างมั่นใจและตอบด้วยเสียงทุ้ม
“ไม่ต้องกังวล ข้าจะให้พวกภูตในเผ่าไล่ล่าพวกมันต่อไป และเราจะพบหวงเทียนแน่นอน”