หูเจียวเจียวทะลุมิติไปเป็นนางร้ายในนิยายที่เพิ่งอ่านไม่นานมานี้ แถมไม่พอนางยังมีจุดจบที่น่าอนาถสุดๆอีกด้วย! แล้วแบบนี้หญิงสาวจะสามารถรับมือกับลูกที่เกลียดเธอ รวมถึงเปลี่ยนชะตาชีวิตของตัวเองได้หรือไม่!
รัก,แฟนตาซี,ย้อนยุค,ครอบครัว,จีน,นิยายจีนโบราณ,นิยายแปล,ตลก,จีนโบราณ,ย้อนยุค,ปลูกผัก,ทำอาหาร,ทำฟาร์ม,ครอบครัว,เลี้ยงลูก,ตัวร้าย,พระเอกเก่ง,นางเอกเก่ง,ต่างโลก,ทะลุมิติ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ขนเสบียงนับล้าน มาเป็นมาร(ดา)ของเหล่าวายร้ายหูเจียวเจียวทะลุมิติไปเป็นนางร้ายในนิยายที่เพิ่งอ่านไม่นานมานี้ แถมไม่พอนางยังมีจุดจบที่น่าอนาถสุดๆอีกด้วย! แล้วแบบนี้หญิงสาวจะสามารถรับมือกับลูกที่เกลียดเธอ รวมถึงเปลี่ยนชะตาชีวิตของตัวเองได้หรือไม่!
เมื่อหูเจียวเจียวทะลุมิติเข้าไปอยู่ในนิยายเรื่อง ‘แดนปีศาจมหัศจรรย์’ เธอก็ต้องตกตะลึงเพราะตนได้กลายเป็นตัวประกอบหญิงที่มีนิสัยชั่วร้าย แถมไม่พอนางยังมีจุดจบที่น่าอนาถสุด ๆ อีกด้วย!
นอกจากหญิงชั่วช้าคนนี้จะพลาดท่าไปหลับนอนกับเจ้าจอมวายร้ายที่เป็นลาสบอสแล้ว นางยังให้กำเนิดวายร้ายตัวน้อยแก่เขาอีก 5 ตน!
หญิงสาวผู้โชคร้ายจึงต้องต่อสู้ชิงไหวชิงพริบกับคนอื่น และเผชิญหน้ากับเด็กทั้ง 5 คนที่ต้องการให้เธอตายอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน
หูเจียวเจียว: ฉันต้องมีจุดจบแบบเดียวกับนางร้ายจริง ๆ เหรอ!
ทว่าพระเจ้าไม่ได้ใจร้ายกับเธอเสียทีเดียว เพราะเธอมาพร้อมกับมิติที่เต็มไปด้วยของมากมาย ไม่ว่าจะเป็นอาหาร, เสบียงต่าง ๆ, เครื่องมือทำการเกษตร, สิ่งจำเป็นพื้นฐานในการดำรงชีวิต, วัสดุก่อสร้าง, อาวุธ, เครื่องมือทางการแพทย์ ทุกอย่างที่เธอต้องการถูกจัดเตรียมไว้ให้หมดแล้ว!
ขอบคุณสวรรค์! ฉันรักมิตินี้มาก!
ก่อนที่จะเอาชนะใจของลูกทั้ง 5 สำเร็จ หญิงสาวเฝ้าคิดอยู่เสมอว่าจะทำยังไงให้ตัวเองมีชีวิตไปได้ตลอดรอดฝั่ง?
แต่หลังจากที่เธอได้รับการยอมรับจากเหล่าเด็กน้อยแล้ว: ท่านพ่อ! ถ้าท่านกล้าแตะต้องแม้แต่เส้นผมของท่านแม่ เราจะให้ท่านแม่หาพ่อคนใหม่!
เจ้าจอมวายร้าย: ???
นี่เขาพลาดอะไรไป? ทำไมลูก ๆ ถึงคิดที่จะให้ภรรยานอกใจเขาอยู่ทุกวัน?
**Content Warning and Trigger Warning**
- การทำร้ายร่างกาย
- การทารุณกรรมเด็ก
- การกักขังหน่วงเหนี่ยว
- ความรุนแรงแบบเลือดโชก ถึงขั้นอวัยวะต่าง ๆ ฉีกขาด
ลู่หลีกอดตัวเองแน่นพลางมองไปที่ทางเข้าออกถ้ำอย่างกระวนกระวายใจ
เมื่อเสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ ในที่สุดเขาก็เห็นว่า...
คนที่เดินมาคือผู้หญิงคนหนึ่ง
ผู้หญิงคนนั้นเนื้อตัวสกปรกมอมแมม ผมที่ยุ่งเหยิงก็ปรกลงมาคลุมทั่วใบหน้า ซึ่งสภาพของอีกฝ่ายเหมือนไม่ได้รับการดูแลเลย
ทว่าชุดหนังสัตว์บนร่างกายของนางไม่ได้ขาดรุ่งริ่ง แต่ดูเหมือนว่ามันจะเปรอะเปื้อนฝุ่นและโคลนมากมาย
ขณะนี้นางเขย่งเท้าเดินให้เบาที่สุดพลางหันไปมองข้างหลังเป็นระยะ ๆ จนกระทั่งเห็นลู่หลี นางจึงวิ่งไปหยุดอยู่ด้านข้างเขา
“ท่านเป็นใคร มาทำอะไรที่นี่?”
กวางหนุ่มหดตัวหนีเพราะคิดว่าผู้หญิงคนนี้มีความเกี่ยวข้องกับกลุ่มภูตหมาป่า แล้วนางจะมาทำร้ายตนอีกคน
“อย่ากลัวไปเลย ข้าไม่ใช่คนเลว”
เมื่อภูตหญิงเห็นท่าทางหวาดระแวงของอีกคน นางก็รีบอธิบายเสียงเบาก่อนจะยกนิ้วชี้มาวางตรงริมฝีปากเป็นเชิงบอกว่าให้เขาเงียบ ๆ
จากนั้นนางก็หยิบห่อหนังสัตว์ออกจากแขนเสื้อมาวางลงบนพื้นแล้วเปิดออก
ภายในบรรจุผลไม้ขนาดเท่ากำปั้นและใบพืชสีเขียวบางชนิด
“เจ้าคงหิวแล้ว รีบกินผลไม้สิ ข้าไม่มีเนื้อสัตว์ให้เจ้ากินหรอกนะ ฉะนั้นเจ้ากินของพวกนี้รองท้องไปก่อน” ภูตหญิงกระซิบพูดเสียงเบาขณะยัดผลไม้ใส่มือของเด็กหนุ่ม
ตอนนั้นเองที่ลู่หลีมองเห็นใบหน้าของนางได้อย่างชัดเจน นางเป็นหญิงวัยกลางคนที่มีริ้วรอยปรากฏขึ้นตามวัย แม้ว่าใบหน้าของนางจะเปื้อนฝุ่น แต่คิ้วและดวงตายังบ่งบอกถึงความใจดีของเจ้าตัว
ขณะนี้กวางหนุ่มกำลังหิวโหย เนื้อดิบที่เขากินในวันนี้ถูกย่อยไปหมดแล้ว แถมเขายังถูกทุบตีมาตลอดทั้งบ่าย ส่งผลให้ปัจจุบันเขาทั้งเจ็บปวดและหิวโหย
เขารู้สึกเหมือนกำลังจะตายด้วยซ้ำ
พอเขาเห็นอาหารวางอยู่ตรงหน้า เขาก็ไม่ลังเลอีกต่อไปก่อนจะหยิบผลไม้ยัดเข้าปากไม่หยุด
แต่เนื่องจากลู่หลีกินเร็วเกินไป เขาจึงสำลักของที่กินออกมาทางจมูก ทำให้เขาไออย่างรุนแรงจนใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ
“แค่ก ๆๆๆๆ...”
“กินช้า ๆ ไม่ต้องห่วง ภูตหมาป่ากลับไปนอนหมดแล้ว พวกมันจะไม่เข้ามาตอนนี้ ค่อย ๆ กินนะ ถ้าไม่พอข้าจะไปหามาให้อีก” หญิงวัยกลางคนเอื้อมมือไปตบหลังเด็กหนุ่ม พลางปลอบเขาด้วยเสียงแผ่วเบา
ลู่หลีที่ได้รับสัมผัสอันอบอุ่นผ่านแผ่นหลังก็ชะงักไปชั่วคราวและกลืนอาหารในปากลงท้องทันที
ใช้เวลาไม่นานเขาก็กินผลไม้จนหมด แม้แต่แกนของผลไม้ก็ยังถูกแทะจนสะอาดไม่เหลือเนื้อ
“ท่าน… ทำไมท่านถึงเอาของกินมาให้ข้า?”
กวางหนุ่มกินเสร็จแล้วก็มองไปยังผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขา
ทว่าภูตหญิงคนนั้นไม่ตอบ นางก้มตัวลงหยิบใบไม้สีเขียวออกมาจากห่อก่อนจะใส่ไว้ในปาก เคี้ยวมัน 2-3 ครั้ง แล้วคายมันใส่ฝ่ามือตัวเอง
ต่อมา นางใช้นิ้วคลึงใบไม้สีเขียวที่ถูกเคี้ยวจนเละ และค่อย ๆ เอามันไปป้ายบาดแผลบนใบหน้าของลู่หลี
เป็นผลให้เด็กหนุ่มขยับตัวหนีเพราะรู้สึกเจ็บ
แต่หญิงวัยกลางคนไม่โกรธปฏิกิริยาที่เขาแสดงออก นางทำเพียงแค่ถอนมือตัวเองกลับมา ซึ่งในเวลานั้นดูเหมือนคนเจ็บจะสัมผัสได้ถึงความเมตตาของอีกคน เขาจึงไม่หลบหลีกสัมผัสจากนางในครั้งนี้
“เดิมทีที่นี่เป็นถ้ำที่หวงเทียนเคยอาศัยอยู่ หลังจากที่หวงเทียนหนีไปก็มีภูตเฝ้าอยู่ที่นี่น้อยลง ข้าเลยหาโอกาสเข้ามาได้”
“ตัวข้าเองก็ถูกภูตหมาป่าจับตัวมา ลูกของข้าถูกพวกมันฆ่าตอนที่เขาอายุเท่าเจ้า”
“เจ้าดูเหมือนลูกของข้ามาก ข้าจึงอยากช่วยเจ้า...”
เสียงผู้หญิงคนนั้นแผ่วเบาลงเรื่อย ๆ ในขณะที่นางก้มหน้าลงจนผมยาวปิดหน้าปิดตา ส่งผลให้ลู่หลีมองไม่เห็นการแสดงออกของนาง
แต่เขารู้สึกถึงความอ่อนโยนอย่างไม่เคยได้สัมผัสมาก่อน เขายังคงนั่งมึนงงอยู่กับที่ โดยปล่อยให้หญิงวัยกลางคนทายาสมุนไพรบนร่างกายของตน
“ยาสมุนไพรนี้ทำให้อาการบาดเจ็บของเจ้าหายเร็วขึ้น ตอนที่แผลหายดีแล้ว ถ้ามีโอกาสเจ้าก็รีบหนีไปเถอะ อยู่ที่นี่มีแต่จะทำให้เจ้าตายเปล่า” ภูตหญิงพูดกับเขาเสียงเบาหลังจากทายาสมุนไพรให้เขาเสร็จ
“เผ่าของเจ้าอยู่ห่างจากที่นี่แค่ไหน? ยังมีคนออกมาตามหาเจ้าไหม?”
เมื่อผู้หญิงคนนั้นเห็นว่าเด็กหนุ่มไม่ตอบจึงถามด้วยความกังวล
คำถามของนางทำให้สีหน้าของลู่หลีแข็งทื่อ ก่อนที่เขาจะกอดเข่า ขดตัวเป็นลูกบอล ก้มศีรษะลงโดยไม่พูดอะไร
“เอาเถอะ นี่ก็ดึกแล้ว เจ้าพักผ่อนให้เยอะ ๆ นะ พรุ่งนี้ข้าจะมาหาเจ้าอีก” หญิงวัยกลางคนถอนหายใจและเก็บข้าวของเดินออกไป
หลังจากที่ผู้หญิงคนนั้นจากไป ไหล่ของกวางหนุ่มก็สั่นอย่างควบคุมไม่ได้ แล้วเสียงร้องไห้ปนสะอื้นก็ค่อย ๆ กลายเป็นเสียงร้องไห้โฮ
เขาคิดผิด…
ในขณะนี้เขาคิดได้แล้วว่าหัวหน้าเผ่ากำลังทำเพื่อประโยชน์ของตัวเขาเอง
มันทำให้ไม่มีใครกล้ามายุ่งกับเขาหรือรังแกเขา
ภูตหมาป่าเป็นศัตรูเพียงเผ่าเดียวของพวกเขา
แต่เด็กหนุ่มกลับสร้างปัญหาให้คนอื่นโดยไม่มีเหตุผล
มิหนำซ้ำ มันก็สายเกินไปที่จะแก้ไขเรื่องทั้งหมดนี้ เขาจะไม่มีโอกาสได้กลับไปที่เผ่าอีก และเขาจะไม่มีทางชดเชยมันได้
…
เช้าวันรุ่งขึ้น
หลังจากผู้หญิงคนเดียวกับเมื่อคืนกินอาหารเสร็จ นางก็แอบซ่อนเนื้อสุกห่อด้วยใบไม้เตรียมส่งเข้าถ้ำในตอนกลางคืน
ขณะที่นางเดินออกจากบ้าน นางได้ยินเสียงพวกภูตหมาป่าข้างนอกสบถดังลั่น
“โชคไม่ดีจริง ๆ แค่คืนเดียวมันก็ตายแล้ว!”
“นั่นสิ เราเสียแรงไปมากในการจับมันกลับมา ข้ายังระบายอารมณ์ไม่หนำใจเลย”
“ไอ้เด็กนั่นคงหิวมากถึงจับหนูกินทั้งเป็น แล้วก็ดันโง่ให้หนูกัดท้องตัวเองตาย”
“เจ้าไม่รู้หรอก ตอนที่ข้าไปเห็นตอนเช้า หนูพวกนั้นยังคงแทะลำไส้ของมันอยู่เลย! น่าขยะแขยงชะมัด...” ภูตหมาป่าอีกคนเล่าฉากที่ตนเองเห็นด้วยท่าทางขนลุกขนพอง
ในตอนนั้นเอง หญิงวัยกลางคนที่ได้ยินการสนทนายืนตัวเซเกือบจะล้มลง คนอื่นไม่รู้ แต่นางรู้ เมื่อคืนเด็กคนนั้นกินผลไม้ไปหลายผล มันเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะหิวมากพอที่จะกินหนูทั้งเป็น
มีความเป็นไปได้เพียงอย่างเดียว…
นั่นก็คือเขาตั้งใจทำมันโดยเจตนา!
ตุบ!
ห่อใบไม้ในมือของหญิงวัยกลางคนร่วงลงกับพื้นก่อนที่เนื้อสุกจะกลิ้งไปตามพื้นดิน
...
“น้องเล็ก! น้องเล็ก!”
ยามนี้หูเจียวเจียวกำลังมาทำงานกับพวกผู้หญิง จู่ ๆ เธอก็ได้ยินเสียงหูชิงหยวนตะโกนเรียก
ภูตหญิงกลุ่มนั้นเองก็หยุดการเคลื่อนไหวแล้วหันไปมองชายหนุ่มโดยพร้อมเพรียงกัน
ทางด้านจิ้งจอกหนุ่มกลัวว่าตนจะเหยียบต้นป่านบนพื้น ดังนั้นเมื่อเขาเข้าไปใกล้ เขาก็กลายร่างเป็นมนุษย์ก่อนจะรีบวิ่งไปหาน้องสาว
“พี่สี่ ช้า ๆ หน่อย เกิดอะไรขึ้น ท่านดูกังวลมาก”
“ท่านผู้เฒ่า… แฮ่ก ๆ”
คนเป็นพี่ชายหอบหายใจเร็วมากจนพูดไม่ออก
หูเจียวเจียวจึงวางม้วนด้ายในมือ ลุกขึ้นไปหาพี่สี่ แล้วอดไม่ได้ที่จะพูดว่า
“พี่สี่ ท่านอายุเท่าไหร่แล้ว ท่านจะเป็นพ่อคนแล้วนะ ทำไมท่านยังทำตัวเป็นเด็ก ๆ อยู่แบบนี้”
“น้องเล็ก ไปกับพี่เถอะ… แฮ่ก ๆ พวกหลงโม่กลับมาแล้ว!”
ทันทีที่จิ้งจอกสาวได้ยินคำพูดข้างต้น ลมหายใจของเธอก็สะดุด เธอจ้องมองคนพูดด้วยสายตาว่างเปล่าซึ่งบ่งบอกว่าเธอยังคงประมวลผลไม่ทัน
“พี่สี่ ท่านพูดว่าอะไรนะ?”
“พี่บอกว่าหลงโม่กลับมาแล้ว น้องเล็ก เจ้า—”
หูชิงหยวนคิดว่าน้องสาวไม่ได้ยิน เขาเลยกำลังจะอธิบายอีกครั้ง แต่จังหวะนั้นแขนของเขาถูกอีกคนคว้าไปเสียก่อน เป็นผลให้ตัวเขาโดนลากจนเซถลาไปข้างหน้า
“ตอนนี้หลงโม่อยู่ที่ไหน พี่สี่ พาข้าไปที่นั่นเร็วเข้า!”
หูเจียวเจียวพูดพร้อมกับลากพี่ชายคนที่ 4 ไปข้างหน้าไม่หยุด
“...”
ใครกันที่บอกข้าว่าไม่ต้องรีบร้อน?
เนื่องจากหญิงสาววิ่งช้าเกินไป หูชิงหยวนจึงคว้าตัวเธอมาอย่างช่วยไม่ได้ ก่อนจะกลายร่างเป็นจิ้งจอกขาวเพื่อพาเธอไปที่ทางเข้าออกของเผ่า
ก่อนหน้านี้ ทันทีที่จิ้งจอกหนุ่มทราบข่าวว่าน้องเขยกลับมาแล้ว เขาก็รีบมาหาน้องเล็กทันที
เมื่อทั้งคู่มาถึง หัวหน้าเผ่ากำลังพาหมอไปตรวจร่างกายของภูตที่ไปทำภารกิจ ปัจจุบันพวกเขานั่งล้อมกันเป็นวงกลม และดูเหมือนว่ามีภูต 2 คนนอนอยู่บนพื้น ซึ่งภาพที่ปรากฏทำให้หัวใจของหูเจียวเจียวกระตุกวูบ
“หลงโม่บาดเจ็บหรือ เขาอยู่ที่ไหน?”
หัวใจของจิ้งจอกสาวเต้นแรงมากขึ้น เธอกระโดดลงจากหลังจิ้งจอกขาวตัวใหญ่และกำลังจะวิ่งเข้าไปในฝูงชน
แต่ก่อนที่หูเจียวเจียวจะวิ่งไปได้ 2 ก้าว เธอก็ถูกมือใหญ่ดึงกลับมาและตกอยู่ในอ้อมกอดอันอบอุ่น
“ข้าอยู่นี่”