หูเจียวเจียวทะลุมิติไปเป็นนางร้ายในนิยายที่เพิ่งอ่านไม่นานมานี้ แถมไม่พอนางยังมีจุดจบที่น่าอนาถสุดๆอีกด้วย! แล้วแบบนี้หญิงสาวจะสามารถรับมือกับลูกที่เกลียดเธอ รวมถึงเปลี่ยนชะตาชีวิตของตัวเองได้หรือไม่!
รัก,แฟนตาซี,ย้อนยุค,ครอบครัว,จีน,นิยายจีนโบราณ,นิยายแปล,ตลก,จีนโบราณ,ย้อนยุค,ปลูกผัก,ทำอาหาร,ทำฟาร์ม,ครอบครัว,เลี้ยงลูก,ตัวร้าย,พระเอกเก่ง,นางเอกเก่ง,ต่างโลก,ทะลุมิติ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ขนเสบียงนับล้าน มาเป็นมาร(ดา)ของเหล่าวายร้ายหูเจียวเจียวทะลุมิติไปเป็นนางร้ายในนิยายที่เพิ่งอ่านไม่นานมานี้ แถมไม่พอนางยังมีจุดจบที่น่าอนาถสุดๆอีกด้วย! แล้วแบบนี้หญิงสาวจะสามารถรับมือกับลูกที่เกลียดเธอ รวมถึงเปลี่ยนชะตาชีวิตของตัวเองได้หรือไม่!
เมื่อหูเจียวเจียวทะลุมิติเข้าไปอยู่ในนิยายเรื่อง ‘แดนปีศาจมหัศจรรย์’ เธอก็ต้องตกตะลึงเพราะตนได้กลายเป็นตัวประกอบหญิงที่มีนิสัยชั่วร้าย แถมไม่พอนางยังมีจุดจบที่น่าอนาถสุด ๆ อีกด้วย!
นอกจากหญิงชั่วช้าคนนี้จะพลาดท่าไปหลับนอนกับเจ้าจอมวายร้ายที่เป็นลาสบอสแล้ว นางยังให้กำเนิดวายร้ายตัวน้อยแก่เขาอีก 5 ตน!
หญิงสาวผู้โชคร้ายจึงต้องต่อสู้ชิงไหวชิงพริบกับคนอื่น และเผชิญหน้ากับเด็กทั้ง 5 คนที่ต้องการให้เธอตายอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน
หูเจียวเจียว: ฉันต้องมีจุดจบแบบเดียวกับนางร้ายจริง ๆ เหรอ!
ทว่าพระเจ้าไม่ได้ใจร้ายกับเธอเสียทีเดียว เพราะเธอมาพร้อมกับมิติที่เต็มไปด้วยของมากมาย ไม่ว่าจะเป็นอาหาร, เสบียงต่าง ๆ, เครื่องมือทำการเกษตร, สิ่งจำเป็นพื้นฐานในการดำรงชีวิต, วัสดุก่อสร้าง, อาวุธ, เครื่องมือทางการแพทย์ ทุกอย่างที่เธอต้องการถูกจัดเตรียมไว้ให้หมดแล้ว!
ขอบคุณสวรรค์! ฉันรักมิตินี้มาก!
ก่อนที่จะเอาชนะใจของลูกทั้ง 5 สำเร็จ หญิงสาวเฝ้าคิดอยู่เสมอว่าจะทำยังไงให้ตัวเองมีชีวิตไปได้ตลอดรอดฝั่ง?
แต่หลังจากที่เธอได้รับการยอมรับจากเหล่าเด็กน้อยแล้ว: ท่านพ่อ! ถ้าท่านกล้าแตะต้องแม้แต่เส้นผมของท่านแม่ เราจะให้ท่านแม่หาพ่อคนใหม่!
เจ้าจอมวายร้าย: ???
นี่เขาพลาดอะไรไป? ทำไมลูก ๆ ถึงคิดที่จะให้ภรรยานอกใจเขาอยู่ทุกวัน?
**Content Warning and Trigger Warning**
- การทำร้ายร่างกาย
- การทารุณกรรมเด็ก
- การกักขังหน่วงเหนี่ยว
- ความรุนแรงแบบเลือดโชก ถึงขั้นอวัยวะต่าง ๆ ฉีกขาด
หลังจากที่หมอหนูพูดจบ เขาก็กัดฟัน กำมีดเลาะกระดูกแน่น และกรีดบาดแผลบนหน้าอกของหลงโม่
ไม่กี่อึดใจต่อมา เนื้อที่ตายแล้วกับหนองก็ถูกปาด แต่หมอหนูแค่แตะเบา ๆ มันก็หลุดออกเหมือนโคลนแล้ว
เมื่อมีดเลาะกระดูกสัมผัสกับบาดแผลจะเกิดเสียง ‘เผละ’ เล็กน้อยซึ่งฟังดูน่าขนลุก
ขณะนี้คิ้วของมังกรหนุ่มขมวดแน่น และเส้นเลือดบนหน้าผากก็ปูดออกมาทันที แต่สีหน้าของเขากลับไม่มีการเปลี่ยนแปลง ในขณะที่ดวงตาสงบนิ่งไม่สะทกสะท้านใด ๆ เช่นกัน
กลายเป็นว่าหมอหนูที่เป็นฝ่ายทำแผลกลับเหงื่อออกจนหน้าชุ่ม
หลังจากเขาแทงมีดเลาะกระดูกลึกลงไป เขาก็สังเกตเห็นว่าชั้นนอกสุดของสะเก็ดแผลยังคงมีสีเขียวเข้มอยู่เล็กน้อย
“เจ้าเคยใช้สมุนไพรเองหรือเปล่า?” หมอหนูถามขึ้นมา
“อืม” หลงโม่ส่งเสียงในลำคอซึ่งถือว่าได้ตอบคำถามของอีกคนแล้ว
ถัดมา ผู้เป็นหมอชำเลืองมองใบหน้าที่นิ่งผิดปกติของคนเจ็บ ก่อนจะระงับความสงสัย สูดหายใจเข้าลึก ๆ และตั้งสมาธิกับการรักษาบาดแผลต่อไป
แม้ว่าเขาจะรู้สึกได้เล็กน้อยว่ามีบางอย่างผิดปกติกับมังกรหนุ่ม แต่เขาก็ไม่กล้าที่จะถามอะไรไปมากกว่านี้
เขารู้ดีว่าคนที่ตายเร็วที่สุดมักจะเป็นคนช่างสงสัยในสิ่งที่ไม่ควรเสมอ
เวลาผ่านไปครึ่งชั่วโมงแล้วหลังจากที่หมอหนูได้ทำความสะอาดบาดแผลอย่างละเอียด
เนื่องจากองค์ความรู้ทางการแพทย์ในโลกภูตมีจำกัด การที่พวกเขาสามารถทำความสะอาดแผลแบบพิถีพิถันได้นั้นก็ถือว่าเป็นเรื่องที่ดีมากแล้ว
หลังจากที่คนเป็นหมอล้างแผลด้วยน้ำสะอาด เขาก็บดยาสมุนไพรมาทาลงบนแผล จนในที่สุดเขาก็พันผ้าหนังสัตว์ที่สะอาดรอบหน้าอกของหลงโม่หลาย ๆ ครั้งเพื่อให้แน่ใจว่ายาสมุนไพรจะออกฤทธิ์ได้ดีที่สุด
เมื่อหมอหนูทำแผลเสร็จเรียบร้อย เขาก็มองไปที่ชายตรงหน้าอีกครั้ง
เขาพบว่าใบหน้าของมังกรหนุ่มซีดลงเล็กน้อย แต่ก็ยังไม่มีความผิดปกติใด ๆ
“เอาล่ะ เสร็จแล้ว” หมอหนูกล่าว
“ขอบคุณ” หลงโม่ยกมือขึ้นเพื่อสวมเสื้อผ้าหนังสัตว์อีกครั้ง
ปรากฏว่าคำขอบคุณของเขาทำให้ฝ่ายที่เป็นหมอหวาดกลัวมากกว่าดีใจ
“ไม่-ไม่เป็นไร นี่คือสิ่งที่เราควรทำอยู่แล้ว” หมอหนูทั้ง 2 ส่ายหัวรัว ๆ พลางเช็ดเหงื่อที่หยดลงมาจากคาง แล้วยิ้มแหย ๆ ให้ชายหนุ่มผู้เงียบขรึม
ไม่เป็นไร ไม่ต้องขอบคุณหรอก ข้าแค่หวังว่าคนน่ากลัวเช่นนี้จะไม่มาที่นี่อีก
การรักษาภูตคนอื่นถือว่าเป็นความสำเร็จ แต่การรักษาหลงโมนั้นเป็นสิ่งที่ทรมานพวกเขาเสียมากกว่า
มันเลวร้ายยิ่งกว่าการเผาพวกเขาทั้งเป็นเสียอีก
ครู่ถัดมา หลงโม่ยืนขึ้นแล้วพูดว่า “ข้าจะส่งเหยื่อ 2 ตัวมาเป็นการแลกเปลี่ยนในวันพรุ่งนี้”
นั่นเป็นเพราะเขาไม่อยากใช้สมุนไพรของคนอื่นไปแบบเปล่า ๆ
ขณะที่หมอหนูกำลังจะปฏิเสธ ชายหนุ่มก็พูดต่อว่า
“ข้าหวังว่าพวกท่านจะไม่บอกเรื่องนี้กับใคร”
เขาจงใจเน้นไปที่คำว่า ‘ไม่บอกเรื่องนี้กับใคร’
เสียงเย็น ๆ ทำให้คนเป็นหมอตัวสั่นโดยไม่มีเหตุผล
พวกเขาควรจะรู้สึกอย่างไรเมื่อได้รู้ว่าเหยื่อพวกนี้เป็นค่าปิดปาก?
ปัจจุบันทั้งคู่ไม่กล้าปฏิเสธอีกต่อไป แล้วก็พยักหน้าหงึก ๆ ก่อนจะตอบว่า “เจ้าไม่ต้องห่วง ไม่มีภูตคนไหนในโลกนี้ปากหนักกว่าเราแล้ว!”
ก่อนที่หลงโม่จะกลับบ้าน เขาแวะไปดูภูตที่บาดเจ็บทั้ง 2 คน เผื่อว่าเจียวเจียวถามเกี่ยวกับอาการของอีกฝ่าย เขาจะได้มีคำตอบไปตอบนางเพื่อให้ความลับนี้ไม่ถูกเปิดเผย
ไม่นานมังกรหนุ่มก็เดินทางกลับอย่างสงบเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
หลังจากหมอหนูทั้ง 2 ส่งคนเจ็บออกไปแล้ว พวกเขาก็ทรุดตัวนั่งลงบนพื้นอย่างอ่อนแรง
“เฮ้อ เสร็จสักที ข้าขาอ่อนไปหมดแล้ว ทั้ง ๆ ที่เขาพูดขอบคุณเรา แต่ท่าทางนั้นเหมือนกำลังขู่ฆ่ากันมากกว่า ทำเอาหัวใจข้าเต้นแรงจนจะวายอยู่แล้ว”
ในไม่ช้า หมอคนหนึ่งก็ละความสนใจไปจากอาการบาดเจ็บของหลงโม่ ก่อนจะถามขึ้นมาอย่างงุนงงว่า
“หลิงเอ๋อตื่นขึ้นมาแล้วไม่ใช่หรือ ทำไมหลงโม่ไม่ให้นางรักษาให้ล่ะ ทำไมเขาถึงมาหาเรา?” พอเขานึกถึงเรื่องนี้ ฉากรักษาแผลเมื่อสักครู่ก็แว้บเข้ามาในหัวทำให้เขารู้สึกขนลุกขนพอง
ทั้งคู่เป็นหมอมานานแล้ว และพวกเขาไม่เคยเห็นภูตที่อดทนได้เก่งขนาดนี้มาก่อน
ส่วนหมอหนูอีกคนตบหัวสหายช่างสงสัยและดุว่า
“เจ้ามันโง่! เขาบอกไปแล้วว่าห้ามไม่ให้ภูตคนอื่นรู้เรื่องนี้ หากต้องให้หลิงเอ๋อที่เป็นลูกของหูเจียวเจียวด้วยรักษาเขา แบบนี้นางคงต้องบอกแม่ตัวเองอยู่แล้วใช่ไหม?”
หูเจียวเจียวกับหลงโม่เป็นสามีภรรยากันมานาน ดังนั้นคงไม่มีผู้ชายคนไหนอยากให้คู่ของตัวเองเห็นตนเจ็บปวด
จากนั้นหมอหนูขี้สงสัยก็เข้าใจเหตุผลของการปรากฏตัวของหลงโม่ได้ในทันที
...
ขณะนี้หูเจียวเจียวที่เพิ่งเตรียมอาหารเสร็จและกำลังจะเสิร์ฟรากบัวตุ๋นซี่โครงหมูก็เห็นว่าหลงโม่กลับมาพอดี
ขาหมูเป็นอาหารที่เสร็จเป็นอย่างแรก พวกมันยังคงอยู่ในหม้อเพื่อให้อาหารยังร้อน
หลังจากตุ๋นน้ำแกงรากบัวจนได้ที่ เพียงเท่านี้มื้ออาหารแสนอร่อยก็เป็นอันเสร็จเรียบร้อย
เมื่อหลงโม่เห็นว่าหูเจียวเจียวยังคงยุ่งอยู่ในครัว เขาจึงตรงไปช่วยหยิบชามช้อนตะเกียบจากมือของเธอมา
“เอามาให้ข้าเถอะ”
“ทำไมเจ้าไปนานจัง?” จิ้งจอกสาวไม่ปฏิเสธและขยับเว้นที่ว่างข้างเตาให้ร่างสูงแทรกเข้ามา
หลังจากมังกรหนุ่มเดินออกไปจากห้องครัว เธอก็เหลือบมองดูเวลา ตอนนี้น้ำแกงรากบัวตุ๋นมานานกว่า 1 ชั่วโมงแล้ว
การไปเยี่ยมภูตคงไม่ใช้เวลานานขนาดนั้นหรอกมั้ง…
บัดนี้ความสงสัยเกิดขึ้นในใจของหูเจียวเจียว
“ก่อนกลับมาข้าไปหาท่านผู้เฒ่าเพื่อช่วยเขาจัดเก็บเห็ดวิญญาณน้ำค้างแข็งด้วย” หลงโม่ตอบอย่างใจเย็นโดยไม่เปลี่ยนสีหน้า
คำพูดนี้เขาไม่ได้โกหก
ก่อนที่มังกรหนุ่มจะกลับบ้าน เขาได้แวะไปที่บ้านพักของหัวหน้าเผ่าจริง ๆ
เนื่องจากเจียวเจียวเป็นคนฉลาดมาก ถ้าเขาไม่มีเหตุผลมากพอ เขาจะต้องถูกสงสัยอย่างแน่นอน
ชายหนุ่มไม่ต้องการให้ภรรยาสาวรู้เรื่องบาดแผลแล้วเป็นกังวล
พอหูเจียวเจียวได้ยินสิ่งที่ผู้เป็นสามีกล่าว เธอก็ไม่สงสัยในคำพูดเขาอีกเลย
“อีกหม้อมีขาหมูอยู่ อย่าลืมยกออกมาด้วยล่ะ” จิ้งจอกสาวชี้ไปยังหม้อที่ที่มีขาหมูตุ๋นอยู่ จากนั้นเธอก็พูดต่อว่า “ข้าจะไปเรียกลูก ๆ ลงมาก่อน หลิงเอ๋อคงจะหิวมากแล้ว”
“อืม” มังกรหนุ่มพยักหน้าตอบรับ
ครู่ถัดมา หูเจียวเจียวก็ขึ้นไปยังชั้นบนเพื่อเรียกลูก ๆ ลงมากินข้าว
ถึงแม้ว่าพวกหลงอวี้จะรู้ว่ามีอาหารมื้อพิเศษ แต่พวกเขาก็ไม่ได้วิ่งกรูลงมาแบบตามปกติ แล้วเปิดทางให้หลงหลิงเอ๋อเดินลงไปก่อน
ดูเหมือนว่าเจ้าหนูน้อยจอมซนเหล่านี้จู่ ๆ ก็กลายเป็นสุภาพบุรุษขึ้นมาในทันใด
แม้แต่หลงเหยาก็ยังทำตัวเชื่อฟังโดยที่เขาเดินตามหลังพี่สาวไปไม่ห่าง
ระหว่างนั้นเด็กน้อยพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเล็กแหลมว่า
“พี่สี่กินเยอะ ๆ นะ วันนี้เสี่ยวเหยาจะแบ่งส่วนของเสี่ยวเหยาให้พี่สี่ด้วย”
ขณะนี้เจ้าตัวเล็กแสดงความรักต่อพี่สาวตัวเองอย่างเต็มที่
เมื่อแม่จิ้งจอกเห็นภาพนี้ก็รู้สึกปลื้มปริ่มในใจ
ในไม่ช้าครอบครัวสุขสันต์ก็นั่งลงบนโต๊ะอาหาร ซึ่งเป็นเวลาเดียวกับที่พ่อมังกรยกรากบัวตุ๋นซี่โครงหมูและขาหมูตุ๋นออกมาวางไว้บนโต๊ะ
เพราะว่าเป็นอาหารมื้อพิเศษ หูเจียวเจียวจึงกินได้ไม่มาก อีกทั้งพวกลูก ๆ ก็ยังไม่ได้หิวขนาดนั้น พวกเขาจึงกินกันคนละชามก็อิ่มแล้ว
เวลาต่อมา ทุกคนก็พร้อมใจกันคีบอาหารให้หลงหลิงเอ๋อกับหลงโม่
เนื่องจากคนหนึ่งเพิ่งตื่นขึ้นมาหลังจากหลับใหลไปร่วม 2 เดือน ส่วนอีกคนเพิ่งเดินทางกลับมาจากป่าอันไกลแสนไกล ทั้งคู่จึงหิวโหยกว่าคนอื่น ๆ
ในระหว่างมื้ออาหาร หูเจียวเจียวคอยตักของกินให้สามีกับลูกสาวเต็มที่
รากบัวตุ๋นซี่โครงหมูและขาหมูตุ๋นที่ถูกต้มจนเนื้อเนียนนุ่ม ประกอบกับเนื้อสดใหม่และรากบัวถูกตุ๋นให้นุ่มจนละลายในปากพร้อมรสชาติที่เข้มข้นทำให้คนที่ได้ลิ้มรสรู้สึกเปรมปรีดิ์
เมื่อหลงหลิงเอ๋อกัดรากบัวไป 1 คำ ต่อมรับรสของนางก็ดูเหมือนจะเพิ่งเปิดประตูเข้าสู่โลกใบใหม่
“ท่านแม่ อันนี้อร่อยจัง!” คนตัวเล็กยิ้มจนตาปิดเพราะความพึงพอใจที่ได้รับจากการกินอาหาร ใบหน้าของนางมีความสุขขณะเอ่ยเสียงหวานว่า “พอข้าฟื้นขึ้นมา ดูเหมือนว่าอาหารที่ท่านแม่ทำจะอร่อยขึ้นเยอะเลย!”
น้ำเสียงและการแสดงออกที่เกินจริงนั้นทำให้ผู้เป็นแม่ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา
“เป็นเพราะเจ้าไม่ได้กินอะไรมา 2 เดือนแล้วต่างหากเลยทำเจ้ารู้สึกว่าของกินอร่อยกว่าปกติ”
ทว่าเด็กหญิงส่ายหัวคัดค้าน “ไม่จริง แม้ว่าข้าจะกินมันทุกวัน แต่อาหารที่ท่านแม่ทำก็อร่อยที่สุดในโลกเลย!”