หนทางสู่นิรันดร์คือแห่งหนใด ชีวิตที่แล้วแล้วมาต่างไม่ได้ให้คำตอบข้าแม้แต่น้อย สิ้นชีพเยี่ยงวีรบุรุษก็ไม่ได้สิ่งใดตอบแทน ตายอย่างวายร้ายก็ไร้ซึ่งคำบอกใบ้ คราวนี้ข้าควรทำเช่นไร?
แฟนตาซี,ดาร์ค,เลือดสาด,แฟนตาซี,ดาร์กแฟนตาซี,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ราวหนึ่งสัปดาห์ที่ต้องเรียนตั้งแต่เช้าจรดเย็น ก็ถึงเวลาพักสองวันสุดสัปดาห์เสียที
กระเป๋าเคียงสีดำคู่กาย วิกผมสีขาวยาวสลวย เดรสยาวลายลูกไม้สีเดียวกันคล้ายกับชุดที่เคยใส่เมื่อนานมาแล้วแต่เพียงตัวใหญ่กว่า ภายในกระเป๋าพบขวดแก้วสามถึงสีขวดซึ่งปิดด้วยจุกไม้หุ้มผ้าบาง
ตรงข้ามกระจกเงาเผยใบหน้าขาวซีดกับนัยน์ตาสีดำไร้แววตาปรากฏให้เห็น ขนตางอนยาวไม่เหมาะกับริมฝีปากซีดแตกเสียเท่าไหร่
ไม่นานนักริมฝีปากบนล่างคู่นั้นก็ถูกทาทับด้วยสีแดงตุ่นๆ คล้ายกุหลาบแดงแห้ง เขาเม้มปากก่อนจะเกลี่ยรอยสีให้เต็มปาก
แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังดูไร้ชีวิตชีวาเช่นเดิม ว่าแล้วก็แต้มน้ำสีแดงลงบนแก้มสองฝั่งก่อนจะน้ำนิ้วถูกจนจางไป เพียงใบหน้าและสรีระใครต่อใครต่างมองว่าเขาเป็นหญิงสาวเป็นแน่
เหลือส่วนคอที่คงเหลือลูกกระเดือกไว้ เขาพยายามหาบางอย่างมาปิด เหมือนว่าสิ่งนั้นจะเป็นผ้าสีขาวที่เอาไปปิดส่วนลำคอสำหรับบุคคลมีรอยแผล
เนียนสนิท สายตาที่คมกริบดังใบมีดจ้องมองใบหน้าของตนเองอยู่นาน เมื่อพอใจจึงเก็บของต่อแล้วออกจากเขตวิทยาลัยไปเงียบๆ
ณ โรงเตี๊ยมตะวันแดง เดียโวลิสได้เดินเข้าไปข้างในพร้อมยื่นเหรียญเงินใต้ผ้าคลุมให้พนักงานไปสองเหรียญ
ก่อนจะได้รับกุญแจห้องมาอย่างง่ายดาย “ชั้นสามห้องหมายเลขสามเจ้าค่ะ”
บรรยากาศภายในห้องพักนั้นอุ่นสบายตัวแม้จะเริ่มช่วงฤดูหนาวที่ค่อนข้างหนาวจัดในเมืองหลวง
เขาไม่ได้ใช้ห้องนี้ในการพักผ่อนกลับกัน เขาต้องการสถานที่เงียบสงบซึ่งปราศจากการใช้เวทมนตร์ตรวจสอบในวิทยาลัยที่ค่อนข้างเข้มงวดในการใช้เวทมนตร์ขนาดใหญ่
เดียโวลอสตวัดนิ้ววาดวงจรเวทย์ด้วยมานา ครั้นชายหนุ่มวาดเสร็จก็เอ่ยปากเปิดใช้งาน “เวทปฐมภูมิ ประตูข้ามฟาก”
จากวงจรเวทย์ที่ซับซ้อนกลับแปรผันเป็นช่องว่างสีม่วงเข้มขนาดเท่าตัวเขาอยู่เบื้องหน้า ไม่วายที่ประตูมิติจะกางสมบูรณ์ เจ้าตัวผู้ร่ายก็เดินเข้าไปทันที
แน่นอนการใช้มานามหาศาลจะทำให้หัวใจมานาแห้งก็คงไม่แปลกใจเท่าไรนัก ยังดีที่เตรียมมานาสกัดไว้หลายขวด
เขายกดื่มจนหมดหนึ่งขวดเต็มๆ อย่างน้อยมานาที่หายไปก็พอถูกเติมเต็มขึ้นมาบ้าง
ขนาดข้ามีวงแหวนมานาถึงสามก็ต้องหมดเกลี้ยงกับเวทมนตร์ชนิดนี้ ไม่แปลกที่ต้องใช้นักเวทย์หลายคนในการเปิดใช้งานในครั้งเดียว มือพลันเก็บขวดแก้วนำใส่กลับที่เดิมในกระเป๋า
ทว่าอากาศจากเมืองหลวงได้หายไป กลับถูกแทนที่ด้วยบรรยากาศหนาวแห้งของตีนเขาสีเขียวอันปกคลุมด้วยป่าทางเหนือของอาณาจักร เดียโวลอสตะเวนร่อนเร่ไปตามทางที่เต็มไปด้วยแมกไม้ใบหญ้าทั้งแห้งและสดปะปนกันไป
ทุกการก้าวเท้ามักจะมีเสียงกรอบแกรบของกิ่งไม้แห้งและใบเสมอต้นเสมอปลาย ยามเงยหน้ามองเหนือหัวก็ไม่พบดวงตะวันแต่กลับเห็นเพียงท้องฟ้าปนด้วยเมฆกลุ่มเกาะกันเป็นแผ่นและก้อนอย่างประปราย ซ้ำด้วยใบไม้นับไม่ถ้วยจากหลายกิ่งมาบดบังอีกชั้นจนกลายเป็นเส้นแสงส่องลงมาอย่างชัดเจนกระทบม่านตา
เวลาผ่านไปราวครึ่งชั่วโมงเศษได้ จู่ๆ เสียงหนึ่งก็ต้องทำให้เดียโวลอสหันขวับ มันเป็นเสียงคล้ายกันกับจังหวะการย่ำเท้าของชายหนุ่ม เมื่อเดินไปอีกครู่หนึ่งก็พบเข้ากับสิ่งมีชีวิต
เด็กมนุษย์อายุราวเจ็ดถึงแปดปีกำลังด้อมๆ มองๆ อยู่แถวนั้น เดียโวลอสทำหน้างงกับการกระทำของนาง หากคิดไปคิดมาไม่แน่ว่า นางจากจะตามใครสักคนอยู่ก็เป็นได้
ตะกร้าสาน?ครั้นเดียโวลอสกวาดตามองก็พบเข้ากับตะกร้าสานทรงก้นลึกวางไม่ไกลจากตำแหน่งของเด็กสาว กระนั้นแล้วเดียโวลอสไม่เลือกที่จะอยู่เฉยๆ ฝ่ามือหยิบไม้น้ำหนักพอดีมือบนพื้นมาหนึ่งแท่ง ก่อนจะโยนไปหาเด็กสาวจนอุทานลั่นป่า
“ว้ายยย!!!” สิ้นเสียงดังแสบหูนั้น นกสองตัวบนกิ่งของต้นไม้ใหญ่ได้บินหนีไปโดยไว “เจ้าอมยิ้มมม! เจ้าลูกอมมม!” จึงตามมาด้วยเสียงเรียกลากยาวทีหลังด้วยใจอาวรณ์
ทันใดนั้นเองผู้สวมชุดคลุมก็ได้ปรากฏตัวพร้อมเสียงกระแอมเรียกให้หันถึงสองครั้งในอิริยาบถที่กำมือไว้ป้องปาก “อะแฮ่ม อะแฮ่ม”
ก็ไม่วายที่เด็กสาวจะกลับหลังหันอย่างทันควัน ใบหน้าที่แสดงออกมานั้นบอกให้เห็นถึงความวิตกกังวลชัดเจนเด่นชัดแม้จะอยู่ใต้เงาร่มไม้ก็ตาม
“ใคร!?” นางงึมงำ
ในขณะเดียวกัน ชายในชุดคลุมทับเดรสขาวยังคงไว้ซึ่งใบหน้าเรียบเฉยพลางมองจ้องไปที่เด็กสาวในท่าทางลับๆ ล่อๆ
กระทั่งเด็กสาวตัวน้อยได้หันมาสบตา นางปรากฏใบหน้าเลิกลั่กอย่างทันควัน เท้าพลันถอยหลังพลางอย่างช้าๆ หวังไม่ให้อีกฝ่ายรู้ตัว
นางทำท่าจะหนี ทว่าเสียงของเดียโวลอสก็ทำให้นางหยุดกึก “เจ้าน่ะ”
“จ เจ้าคะ!?” นางคิ้วขมวดปมแล้วจ้องมาอีกครั้งหลังหันไปแล้วกลับมา
“เจ้ามาเก็บสมุนไพรเหรอสาวน้อย” น้ำเสียงกับสาวตาคมกริบส่งตรงไปยังเด็กสาววัยสิบปี
“ใช่...ข้าขึ้นมาบนนี้เพราะข้าหาสมุนไพรแถวหมู่บ้านไม่ค่อยได้ แล้วท่าน?”
“... แล้วเจ้าจะว่าตะกร้าไว้ตรงนั้นเพื่ออะไรกันล่ะ?” เดียโวลอสเริ่มเดินเข้าไปใกล้นางอย่างช้าๆ ไม่รีบให้นางระแวงหนัก
“ความจริงแล้ว...ข้าอยากส่องดูนกคู่นั้น” เด็กสาวกล่าว นิ้วมือก็ชี้ขึ้นไปยังต้นไม้กิ่งหนึ่งที่ว่างเปล่า
เดียโวลอสเงยหน้าขึ้นเงียบ ก่อนจะตอบกลับตามที่ตนเห็น “ก็ไม่เห็นอะไรเลยนะ”
“อย่าบอกนะว่าจะบินหนีไปแล้ว เพราะท่าน!” นางหน้ามุ้ยพร้อมน้ำเสียงฉุนเฉียวส่งมา แล้ววิ่งไปเก็บตะกร้าขึ้นสะพายหลังแล้วเดินไปสักทาง
เดียโวลอสตามต้อยไปจนแทบประชิดตัวอย่างเงียบเชียบก่อนจะกล่าวข้างหูนางเบาปานจะกระซิบ “ไม่ใช่เพราะเจ้ากรี๊ดเองมาเองหรือ?”
“ว้าย! อะไรของท่าน!?” นางอุทานพลางสะดุ้งโหยงทันควัน แน่นอนว่านางต้องถอยห่างด้วยสีหน้าตื่นตระหนก ลมหายใจถี่รัวไม่เป็นจังหวะเร็วบ้างช้าบ้าง
เดียโวลอสยิ้มเย้ยด้วยริมฝีปากสีแดงเข้มแล้วโต้ “เจ้าชื่ออะไรล่ะสาวน้อย” เขาถามชื่อของนางด้วยความลั้นลาไม่เหมือนปกติ
“ข้าชื่อเมจู...เมจู คริส หากท่านมีเรื่องแค่นี้ข้าขอตัวก่อน” เมจูเบือนหน้าหนีไปอีกทาง มือทั้งสองกระชับสายสะพายให้แน่นแล้วรีบวิ่งไปอีก ซึ่งทำให้เสียงกรอบแกรบของใบไม้ใบหญ้าแห้งดังแรงขึ้นเป็นเท่าตัว
“โอ้...เมจู แก้มเจ้านี่ เหมือนขนมปังเสียจริงแตกต่างจากร่างกายเจ้าที่ผอมเพรียวจังนะ” เดียโวลอสหัวเราะเบาๆ หลังจบพร้อมมือปิดปากจนเหลือเพียงสายตาสองข้องมองหลังหูที่หันให้ของนาง
เมจูหันขวับกลับมา คิ้วทั้งสองขมวดเป็นปมให้เห็นอีกครั้งหนึ่ง “แก้มของข้ามันไปอยู่บนหน้าของท่านหรือไง ทำไมต้องมาจอแจกับข้าด้วย” นางเหมือนเหลืออดจึงบอกเช่นนั้นไปด้วยอารมณ์รุนแรง
เดียโวลอสเลิกคิ้วทันทีที่ได้ยินแล้วตอบกลับ “ข้าขอโทษๆ แล้วนี่เจ้าจะไปที่ไหนต่อเล่า?” เขาถามพลางหยุดอยู่ตรงนั้นปล่อยให้นางเดินต่อไป
“...หมู่บ้าน...”
ทว่าเมื่อครู่ไม่ได้มีเพียงเสียงของเมจู กลับกันเดียโวลอสได้ยินบางเสียงลอดเข้าหู ทันใดนั้นเดียโวลอสต้องหูผึ่งเงี่ยฟังให้ชัดเจน แล้วจึงบอกกับเมจูให้หยุดด้วยการจิปากหลายครั้งและเรียก “หยุดก่อนและเงียบ”
ตอนแรกเงียบวังเวง กระทั่งเสียงเริ่มชัดขึ้นเรื่อยๆ จากทางฝั่งขวามือที่เป็นทางชันซึ่งปกคลุมด้วยใบหญ้าและพุ่มไม้ “...อู๊ด...” เป็นเสียงคล้ายเสียงร้องของหมูป่า
นั่นทำให้เดียโวลอสเบิกตากว้างเดาะลิ้นแล้วจึงจูงมือเมจูให้พุ่งลงทางฝั่งซ้ายซึ่งเป็นทางลงลาดชัน ข้าไม่คิดเลยว่าข้าจะลงโผล่แถวนี้ แต่ว่านางจะขึ้นเข้ามาสูงเกินไปแล้ว คงต้องพาลงด้านล่างอย่างด่วนพวกออร์คลาดตระเวนยิ่งจมูกดีอยู่ด้วย ชายหนุ่มคิดวิตก ขณะเดียวกับก็จับมือของเด็กสาวแน่นหวังไม่ให้ปล่อยโดยง่าย
“เดี๋ยว...” นางเรียก
“รีบลงไปด่วนๆ ไม่งั้นเจ้าได้ตายแน่”
ผ่านไปสักพักทั้งคู่ก็ลงมาได้พอสมควรแต่สภาพก็มอมแมมไม่น้อยไปกว่ากันเลยแต่ยังดีที่ตัวของเดียโวลอสนั้นมีเสื้อคลุมทับอีกชั้น เลยไม่ทำให้ชุดด้านในพลอยสกปรกไปด้วย
“พาข้าไปหมู่บ้านเจ้าที เมจู”
