ชาย-หญิง,อาชญากรรม,ดราม่า,รัก,สะท้อนปัญหาสังคม,สะท้อนสังคม,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
สองสัปดาห์ต่อมา...
"สวัสดีพี่ ๆ ทุกคนนะคร้าบ ผมชื่อกันต์ เด็กฝึกงานกราฟิกดีไซน์แผนกการตลาด ถ้าพี่ ๆ อยากให้ผมช่วยอะไรบอกได้เลยน้า"
เสียงสดใสเจื้อยแจ้วของเด็กหนุ่มผมสีทองใบหน้าคมคายกล่าวทักทายทุกคนในห้องประชุมประจำสัปดาห์ เขาใส่แว่นตากรอบกลมสีแดงรับเข้ากับโครงหน้าเรียว น้องกันต์มีพลังงานล้นเหลือจนทำให้ฉันนึกถึงวันแรกที่เข้ามาในกวินธาดามีเดีย แน่นอน เพราะใครก็ตื่นเต้นที่ได้ทำงานกับบริษัทระดับประเทศแบบนี้ ฉันได้แต่ยิ้มและปรบมือร่วมกับคนอื่นเพื่อต้อนรับการมาของเขา
"เด็กใหม่น่ารักดีแฮะ" คุณโยนากระซิบพูดกับฉัน นานมากแล้วที่คนสุขุมอย่างเธอไม่ได้เม้ามอยกับฉัน "หน่วยก้านเหมือนเธอวันแรก ๆ เลย"
"ไม่ใช่ว่าทุกคนในจีมีเดียมีเอเนอร์จี้แบบนั้นเหรอคะ" ฉันแซวกลับ
"แล้วฉันเหมือนเหรอ" ก็จริง... หากพนักงานส่วนใหญ่เป็นดั่งคลื่นบ้าคลั่งในทะเล คุณโยนาก็คงเป็นสายน้ำนิ่งสงบในบ่อปลา "งานฝั่งคุณฮาลเป็นไงบ้าง อยากให้ช่วยอะไรบอกได้นะ"
"ตอนนี้ยังไม่มีค่ะ รอคุณโรเจอร์เซ็นสัญญากับใบเสนอราคาก็เตรียมเริ่มงานฝั่งโปรดักชั่นได้เลย"
"งั้นก็ข่าวดีของจีมีเดียสิ"
"ใช่ค่ะ"
"แต่สีหน้าเธอดูไม่ค่อยสดใสเท่าไหร่ ตอนเที่ยงไปกินข้าวด้วยกันนะ" เป็นครั้งแรกที่คุณโยนาชวนฉันกินมื้อเที่ยงด่วย ส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะที่ผ่านมาเลขาตัวติดกับเจ้านาย ช่วงเดือนก่อนก็เอาแต่นั่งอุดอู้ทำงานจนไม่มีเวลาส่วนตัว ความจริงฉันก็ไม่ค่อยสนิทกับแก๊งเลขาด้วย "สนิทกันไว้จะดีกว่า เธอไม่ได้อยู่คนเดียวนะ" ทำไมเธอพูดเหมือนรู้อะไรบางอย่างเลย... ฉันพยักหน้าตอบรับคำเชิญชวน "แค่เราสองคน"
"ได้ค่ะ"
พักกลางวัน ฉันกับคุณโยนาออกมาหาอะไรกินที่ห้างใกล้ ๆ บริษัท พวกเราเลือกร้านอาหารไทย สั่งเมนูแกงกะทิกันคนละจานและสั่งทอดมันกุ้งมากินเล่นกันด้วย แต่บรรยากาศดูตึงเกินกว่าจะเป็นมื้อละลายพฤติกรรมระหว่างเราเพราะคุณโยนาไม่พูดอะไรเลย เอาแต่นั่งกดหน้าจอโทรศัพท์ตอบแชทใครสักคน
"พี่โยนาคะ" ฉันเรียก ทำให้เธอเงยหน้าขึ้นจากโทรศัพท์ "หนูไว้ใจพี่ได้ใช่มั้ยคะ"
"ขึ้นอยู่กับว่าเธอถามใคร" รอยยิ้มของเธอผุดขึ้นที่มุมปาก ฉันกลืนน้ำลายอย่างยากลำบากเมื่อเห็นท่าทีแบบนั้น "แสดงว่ามีเรื่องหนักใจจริงสินะ"
"จะว่างั้นก็ได้ค่ะ"
"เล่าได้นะ ความจริงฉันไม่มีส่วนได้เสียอะไรกับบริษัทด้วยซ้ำ ฉันก็เลยไม่ค่อยแคร์ใครที่นี่เท่าไหร่" คุณโยนาพูดแบบนั้นได้เพราะเธอไม่ได้มีส่วนได้เสียกับจีมีเดียจริง ๆ เงินเดือนของเธอก็รับตรงจากพี่พุธ ออฟฟิศก็แค่สถานที่สำหรับทำงานเพื่อพบปะพี่พุธได้ง่ายขึ้น เธอเข้ามาสัปดาห์ละหนึ่งถึงสองครั้งเอง ความจริงงานของเธอทำที่บ้านก็ได้ หรือคอยติดสอยห้อยตามพี่พุธไปงานอีเวนต์ต่าง ๆ พวกเราเจอกันตามงานรอบสื่ออีเวนต์ต่าง ๆ ไม่ว่าจะเป็นภาพยนตร๋ นิทรรศการหรือแม้แต่งานแถลงข่าวของโทรทัศน์ช่องอื่น
"มันเกี่ยวกับคุณฮาลน่ะค่ะ"
"งั้นเหรอ เรื่องอะไรล่ะ"
"เขาขู่ว่าจะไม่ให้ผ่านทดลองงาน ถ้าไม่เชื่อฟังคำสั่งของเขาค่ะ" ฉันกลั้นใจพูดออกไป
"แต่..."
"คำสั่งของเขามันแปลก" คุณโยนากินอาหารหมดจานอย่างเร็ว เธอนั่งกอดอกพิงหลังบนเก้าอี้พลางดูดน้ำเปล่าขึ้นจากหลอดพลาสติกเหมือนกำลังคิดอะไรสักอย่าง "ฉันวางตัวเป็นลูกน้องของเขา ฉันเชื่อฟังเขา ใช่... แต่มันไม่ถูกที่เขาจะขอแทนที่พี่เจ อ้า! ให้ตายสิ! หนูจะพูดยังไงให้ดูไม่ทำร้ายตัวเองกับคุณฮาลที่สุดดีนะ"
"เธอคบเจแล้วเหรอ" เธอดูประหลาดใจซึ่งไม่แปลก เพราะฉันไม่ได้เปิดตัวยิ่งใหญ่เพื่อให้ทั้งบริษัทรู้ว่าฉันคบพี่เจแล้ว "โอเค งั้นฉันจะไม่ยุ่งเรื่องเธอกับเจแล้วกันนะ แต่ระหว่างเธอกับคุณฮาลมีประเด็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่เหรอ"
"ตั้งแต่งานภาพยนตร์สั้นประมาณเดือนที่แล้วค่ะ"
"แล้วเธอบอกว่า เขาขอแทนที่เจ คืออะไรอะ"
มันเป็นคำถามที่น่าลำบากใจที่สุดเพราะฉันเองไม่อยากจะขยับปากพูด มันเป็นแผลใจยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตของผู้หญิงวัย 23 ปี ฉันมือสั่นจนกำช้อนส้อมในมือไม่ไหว แม่งเอ๊ย! ฉันคิดว่าฉันจะซ่อนความอ่อนแอเอาไว้ได้ แต่ไม่...
ฮึบสิวะ! แค่พูดความจริงออกมาเอง... ความจริงเป็นสิ่งไม่ตาย
"เขาเข้ามาใกล้ แล้วก็จูบหนู" ฉันพูดออกไปแล้ว ฉันปิดปากและร้องไห้ในร้านอาหาร คุณโยนาเลยรีบจ่ายเงินแล้วพาฉันออกมานั่งสงบสติอารมณ์ตรงพื้นที่นั่งเล่นในห้างซึ่งเป็นโซฟาบุนวมนุ่มสีสันชวนแสบตา
"แบบนี้ไม่เวิร์คแล้ว เจรู้ไหม"
"พี่เจรู้ค่ะ เขารู้คนแรกเลย และใช่ มันไม่เวิร์ค คุณฮาลไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาเป็นเหตุผลที่ทำให้หนูอยากตายไปเป็นผีมาบีบคอเขา"
"เสียใจด้วยจริง ๆ นะ แต่ฉันจะขอบอกอะไรเธอในฐานะเพื่อนร่วมงานและผู้หญิงด้วยกัน" เธอโอบแขนรอบตัวฉัน มันอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก ทั้งที่เราร่วมงานกันแบบผ่าน ๆ "คุณฮาลเป็นคนแปลกจริงแหละ แม้แต่ผู้บริหารด้วยกันยังไม่เข้าใจเลย แต่ในเมื่อเธอเป็นเลขาส่วนตัวที่ใกล้ชิดกับเขาที่สุดแล้ว บางทีการยิ่งรู้เรื่องชีวิตส่วนตัวของเขาก็อาจเป็นวิธีเอาชนะเขาในสถานการณ์ที่เสียเปรียบแบบนี้ก็ได้นะ"
"หนูคิดว่าพี่จะบอกให้หนูลาออกซะอีก..."
"ความจริงก็อยากบอกแบบนั้น แต่เราไม่มีทางรู้ได้เลยว่าความสามารถของคุณฮาลทำอะไรได้บ้าง เพราะเขาบ้าพลัง บ้าเลือดมาก ๆ ดังนั้นก่อนลาออกก็ควรมีอะไรไว้ป้องกันตัวเองจากเขาหน่อย"
"หนูถามได้ไหมว่าเขาเคยทำอะไรพี่รึเปล่า"
"ไม่... เขากลัวคุณพุธเลยไม่ได้ทำอะไร เอาแต่มองอย่างเดียวจนกระทั่งมีเลขาคนแรกเข้ามา" ฉันพยายามจำข้อมูลใหม่จากคุณโยนาให้มากที่สุด แม้รู้สึกเหนื่อยมากหลังจากระเบิดโฮไปรอบหนึ่ง "คุณฮาลเคยเปลี่ยนเลขาถึง 10 คนในช่วง 3 ปีที่ผ่านมาจนกระทั่งเจอจูลี่ แล้วก็เธอ ที่ผ่านมาฉันไม่รู้ว่าเขาทำอะไรกับเลขาพวกนั้น แต่พอเธอเล่า... มันก็ปะติดปะต่อได้"
"พี่มีข้อมูลเลขาคนอื่น ๆ มั้ยคะ"
"ฉันไม่มี แต่คุณฮาลต้องมีแน่"
แสดงว่าฉันมาถูกทางแล้ว สิ่งที่ฉันต้องทำคือรวบรวมพยานให้ได้มากที่สุดเพื่อไปสู้กับคุณฮาลในศาล ถ้าต้องสู้... ฉันต้องพยายามหาวิธีเข้าถึงคอมพิวเตอร์หรือโทรศัพท์ของเขาด้วย ฉันไม่นึกว่าคนที่ดูดุและเข้าถึงยากแบบคุณโยนา ความจริงแล้วจะเป็นคนอบอุ่นแบบนี้ ฉันกอดเธออีกครั้งหนึ่งด้วยความรู้สึกท่วมท้น
"สักพักเราคงต้องเตรียมทำงานช่วงบ่ายแล้ว กลับกันเถอะค่ะ"
"อีกเรื่อง..."
"คะ"
"อย่ายอมแพ้นะ"
#เจ้านายคะอย่ามาจับ
#แชมเปญไม่ยอม
