มาเกิดใหม่เป็นทาสหน้าบากไม่พอ! ยังต้องมาเป็นของเล่นให้พวกสาวชั้นสูงอีก!!
ผู้แต่ง
คุณองุ่นเรื่องย่อ
มาเกิดใหม่เป็นทาสหน้าบากไม่พอ! ยังต้องมาเป็นของเล่นให้พวกสาวชั้นสูงอีก!!
หญิง-หญิง,ยูริ,แฟนตาซี,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เกิดอีกทีเป็นของเล่นสตรีชั้นสูงหลังจากที่นางบำเรอคนโปรดลองสลับบทบาทเป็นผู้นำบนเตียง เจ้านายผู้ชอบควบคุมก็ดูจะยอมโอนอ่อนให้สาวผู้อ่อนวัยกว่า
เซเลน่าฉีกสัญญาทาสทิ้ง อัลม่าจึงไม่ต้องสวมปลอกคอทุเรศ ๆ อีกต่อไป เธอได้รับการดูแลอย่างดีจากบารอนเนส ทั้งยูนิฟอร์มสีขาวดำที่ตัดเย็บอย่างพอดีตัว อาหารสามมื้อที่เติมได้ไม่อั้นและที่ซุกหัวนอนอุ่น ๆ ไม่ต้องไปแชร์ผ้าห่มกับใครอีก
สามเดือนที่ผ่านไป ชีวิตของเธอสบายขึ้นกว่าตอนอยู่ในฟาร์มหลายสิบเท่า หน้าของอัลม่ามีเลือดฝาดขึ้น ผมได้สัมผัสกับหวี แม้ร่างจะยังผอมจากกรรมพันธุ์ แต่ไม่ได้ผอมซูบแบบแต่ก่อน นอกจากนี้เซเลน่ายังแต่งตั้งให้อัลม่าเป็นสาวใช้ในห้องเครื่อง ซึ่งทำให้ ไลล่า หัวหน้าคนรับใช้ประจำคฤหาสน์เขม่นอัลม่าหนักมาก
ไลล่าเป็นหญิงร่างท้วม วัยประมาณ 60 ปี ผมสีดอกเลา หน้าตาอมทุกข์ อดีตเคยเป็นพี่เลี้ยงของบารอนนิโคลัส เมื่อนิโคลัสตายไป เซเลน่าก็ยังจ้างให้อยู่ต่อเพราะรู้ว่าเธอไม่มีที่ไป
“บารอนเนสคงตามืดบอด ถึงได้ให้คนประสาทรับรสห่วยแตกมาเป็นลูกมือข้า”
แม้หญิงวัยกลางคนจะชอบพูดจาจิกกัดเป็นนิสัย แต่ไลล่าไม่เคยแพร่งพรายความลับของเซเลน่าออกไปจากบ้าน
“พี่อัลม่าคะ ซุปได้แล้วค่ะ”
แอนเดอลีน พูดด้วยรอยยิ้มสดใส เธอคือสาวใช้วัย 18 ปี ที่กำลังแตกเนื้อสาว ผมของเธอเป็นสีน้ำตาลอ่อน ถักเปียเป็นระเบียบเรียบร้อย สีตาโทนเดียวกับสีผมแต่เข้มกว่าหน่อย รูปร่างอวบอิ่มไม่ได้ผอมแห้ง หน้าตาของเธอไม่ได้สะสวยแบบพิมพ์นิยม แต่ออกไปทางน่ารักซะมากกว่า
“ขอบใจแอน”
อัลม่าเรียกชื่อเล่นของแอนเดอลีนจนติดปากเพราะทั้งสองเริ่มสนิทสนมกัน แอนเดอลีนเล่าให้ฟังว่าสาเหตุที่บ้านนี้มีคนใช้ไม่กี่คน เป็นเพราะเซเลน่าเคยตรอมใจหนักที่สามีตาย
“หนูไม่อยากพูดมาก เอาเป็นว่าท่านซีเลียสไม่อยากให้ใครรู้อาการแม่ตัวเอง เลยให้มีแต่คนไว้ใจได้อยู่ที่นี่”
อัลม่าเดินถือถาดใส่ซุปฟักทองตรงเข้าไปในห้องรับประทานอาหาร ในห้องมีโต๊ะไม้โอ๊กยาวหนึ่งตัว เจ้าบ้านนั่งหัวโด่อยู่ที่โต๊ะนั้นคนเดียว
“พักนี้เธอดูสนิทกับยัยเด็กเจ้าเนื้อนั่นจังนะ” น้ำเสียงประชดประชันจากเซเลน่า
“หมายถึงแอนเหรอคะ?”
“ก็จะใครล่ะจ๊ะ มีอยู่คนเดียวนั่นแหละ”
อัลม่าเข้าใจความรู้สึกนี้ดี มันแผ่ขยายมวลไปทั่ว ความอิจฉาริษยาที่เกิดมาจากความกลัวว่าผู้อื่นจะได้รับความรักมากกว่าตัวเอง
‘หึง’
บารอนเนสคนหน้างอกำลังหึงหวงเธอกับเด็กสาวที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ!! แต่นั่นก็อาจเป็นเพราะที่ผ่านมา เธอไม่เคยได้รับความรักอันกระชุ่มกระชวยหัวใจจากใครมาก่อน เซเลน่าคลั่งรักอัลม่ามากจนถึงขนาดตั้งกฎห้ามออกไปนอกอาณาเขตบ้าน
“แอนเดอลีนช่วยให้ข้าปรับตัวกับที่นี่น่ะค่ะ ข้าเป็นหนี้นางในเรื่องนี้”
“เฮอะ! ถ้าเธอจะเป็นหนี้ใคร ก็เห็นจะเป็นฉันคนนี้นี่แหละ”
เซเลน่าหยุดกึก เหมือนรู้ว่าตัวเองเผลอพูดแรงเกิน พอเธอรู้สึกสบายใจกับอัลม่ามากก็เลยเริ่มแสดงอารมณ์ไม่ได้ดั่งใจออกมาบ่อย ๆ หลายครั้งที่เธอผีเข้าผีออกเหมือนควบคุมตัวเองไม่ได้
“ขอโทษจ้ะ ฉันเริ่มพูดมากไปแล้ว อย่าโกรธฉันเลยนะ”
น้ำเสียงอ้อนหวังให้ผู้รับสารไม่ขุ่นเคืองใจ หม้ายสาวตักซุปกิน ไม่บ่นอีกเลย อัลม่าไม่ได้เก็บเอาเรื่องแอนเดอลีนมาใส่ใจ เพราะคิดว่าคงไม่ใช่เรื่องอะไรสำคัญ แต่เธอคิดผิดมหันต์!!
กลางดึกคืนหนึ่งในฤดูใบไม้ร่วง อากาศเริ่มเย็นจนเซเลน่าต้องสั่งตัดเสื้อหนาวให้เหล่าสาวใช้เพิ่ม แอนผู้น่ารักในชุดพอง ๆ จากการใส่เสื้อทับกันหลาย ๆ ชั้นมาสารภาพรักกับอัลม่าในสวนหลังบ้าน
อัลม่าอยู่ในชุดโค้ทตัวยาวสีน้ำตาล เธอมองแอนด้วยใบหน้านิ่ง แสงจากตะเกียงในมือสาวใช้ร่างสูงส่องสว่าง จนเห็นว่าแก้มสองข้างของเด็กสาวแดงก่ำเหมือนมะเขือเทศสุก
“แอนเดอลีน” เจ้าของเสียงคุมเสียงเข้ม
“อย่าดุหนูเลยนะคะ”
อัลม่าถอนหายใจ ไม่ว่าจะโลกไหนเธอก็ยังคงเป็นสาวฮ็อตผู้มากเสน่ห์ ขนาดว่าใบหน้าของเธอมีรอยตำหนิ ก็ยังมีคนมารุมตกหลุมรัก
“พี่อัล..”
มือเล็ก ๆ ที่หยาบกร้านจากการทำงานบ้านค่อย ๆ จับมืออัลม่ามาลูบไล้ใบหน้าของตัวเองอย่างเย้ายวน เธอลากมือของสาวใช้รุ่นพี่มาถึงริมฝีปากแล้วค่อย ๆ จูบปลายนิ้วอัลม่าเบา ๆ
“นะคะ แค่คืนนี้ได้มั้ย?”
ดูท่าแอนเดอลีนผู้ไร้เดียงสาจะไม่ล่วงรู้ถึงความสัมพันธ์ของเธอกับเซเลน่า ถึงได้กล้ามาแตะต้องของรักของหวงของนายหญิง
“มาทำอะไรกันตรงนี้!”
ผู้ที่เข้ามาขัดจังหวะอยู่ในชุดคลุมกำมะหยี่สีน้ำเงินเข้ม เซเลน่าโกรธจัดจนคิ้วกระตุก ปากเม้มตึง ใบหน้าเริ่มบิดเบี้ยวผิดรูปตามความโกรธ แม้อากาศจะหนาวเหน็บ แต่สาบานได้ว่ามีไอร้อนแผ่ออกมาจากรอบ ๆ ตัวเธอ แอนเดอลีนไม่เคยโดนเจ้านายดุเสียงเขียวมาก่อน เธอรีบแฝงตัวไปหลบหลังอัลม่าแล้วก้มหน้าอย่างหวาดกลัว
“เทพซิลิน่าได้ลงโทษเธอแน่!”
ช่างย้อนแย้งยิ่งนัก! ผู้หมั่นเข้าโบสถ์ตำหนิสาววัยแรกแย้มที่มีใจให้เพศเดียวกัน แต่ตัวเองกลับแอบลอบทำผิดคำสอนเสียเอง!
“ขอโทษค่ะบารอนเนส”
“แอนเดอลีน เธอกลับห้องไปซะ ส่วนอัลม่า มากับฉัน!!”
อัลม่ารีบเดินตามเซเลน่ามาถึงในห้องส่วนตัว ทันทีที่ประตูปิดล็อกแน่นหนาพอที่จะมั่นใจว่าไม่มีใครได้ยินเสียง เซเลน่าก็แผดเสียงดังอย่างไม่พอใจ
“เธอทำอะไรกับแม่เด็กนั่น!”
“ท่านเข้าใจผิดแล้วเซเลน่า”
“ไม่มีอะไรงั้นเหรอ? ฉันเห็นแม่นั่นกำลังดูดนิ้วเธออยู่ แล้วเธอก็ยืนนิ่งปล่อยให้หล่อนทำอยู่อย่างนั้น!”
“ข้ากำลังจะห้ามนาง”
“โกหก!”
“ข้าสาบาน”
“เธอมีอะไรกับยัยเด็กนั่นรึยัง?”
“ไม่เคยมีเรื่องพรรค์นั้นเกิดขึ้น ข้าคิดกับแอนแค่พี่น้อง”
“พี่น้องเขาไม่ไปยืนพลอดรักกันดึก ๆ ดื่น ๆ หรอก อัล! เธอทำแบบนี้กับฉันได้ยังไง .. คิดจะหลอกฉันงั้นเหรอ?”
“ตั้งสติก่อนเซเลน่า”
“อย่ามาสั่งฉัน! ฉันน่าจะเชื่อโรเบิร์ตแต่แรกว่าเธอมันไว้ใจไม่ได้”
“ถ้าท่านยังไม่ตั้งสติ ก็ไม่มีประโยชน์ที่จะคุยกัน”
อัลม่าคิดใช้ไม้แข็ง เธอมองเซเลน่าด้วยแววตาเย็นยะเยือกไปถึงขั้วหัวใจ ก่อนจะหันหลังกลับ เธอมั่นใจว่าแผนมึนตึงนี้จะใช้ได้ผล เพราะตอนนี้เซเลน่าไม่ต่างอะไรจากลูกไก่ในกำมือของเธอ หญิงสาวผู้นี้ไม่สามารถขาดเธอได้แม้แต่เสี้ยววินาที ดังนั้น เมื่อเธอเล่นบทคนหมางเมิน หญิงสาวต้องเป็นฝ่ายมาง้อแน่นอน
เจ้าของร่างสูงร้อยเจ็ดสิบเซนติเมตรก้าวเดินไปที่ประตูห้อง แค่เธอนับในใจไม่ถึงห้าวิ เซเลน่าจะต้องรีบปรี่เข้ามากอดเธออย่างเว้าวอน
ผัวะ!!
อะไรบางอย่างกระแทกศีรษะอัลม่าจนเธอมึนงงไปชั่วขณะ หูได้ยินแต่เสียงวิ้ง ตาเบลอ ร่างซวนเซเหมือนจะล้ม
“เธอห้ามไปไหนจากฉันเด็ดขาด!”
อัลม่าทรุดลงคุกเข่ากับพื้น ตาพร่าเห็นว่าในมือบารอนเรสถือ “คัมภีร์บทสวด” เล่มหนา ที่ปกคมมีรอยเลือด เดาว่าน่าจะมาจากบาดแผลที่หลังศีรษะของอัลม่า เมื่อสายตามัวเริ่มปรับกับมาชัด เห็นว่าสาวผู้เคร่งศาสนาแววตาคลั่งราวกับสติหลุด
ในตอนนั้นเอง สาวผมสีฝุ่นผู้ไม่เลื่อมใสในศาสดาองค์ไหน ได้เรียนรู้ว่าไม่ควรสบประมาทหญิงสาวผู้หึงโหด
“อัล! เธอเป็นของฉัน ของฉันคนเดียวเข้าใจมั้ย?”
เซเลน่ากระหน่ำฟาดหนังสือลงมาคล้ายจะบอกว่านี่คือบทลงโทษของคนเจ้าชู้ อัลม่ายกมือขึ้นบัง พลาดบ้างไม่พลาดบ้าง เลือดที่หน้าผากไหลโชกเข้าตาสีเทาย้อมกลายเป็นสีแดง!
ฟึ่บ! อัลม่าอาศัยแรงที่มากกว่าจับหนังสือในมือเซเลน่าแล้วเขวี้ยงทิ้ง!
“โอ๊ย!”
ปรากฎว่าปกหนังสือขูดคิ้วเซเลน่าจนแตกเลือดไหลซิบ ๆ เธอเอานิ้วแตะแผล เมื่อเห็นว่ามีเลือดติดมาด้วย สีหน้าก็พลันเปลี่ยนเป็นโหดเหี้ยม สตรีผู้สูงศักดิ์ไม่เคยโดนผู้ใดทำร้ายจนเลือดตกยางออก
“เธอทำร้ายฉันเหรออัล?”
“ข้าไม่ได้ตั้งใจ ข้า...”
เซเลน่าพุ่งเข้ามาผลักอัลม่าให้นอนราบลงไปบนพื้นแล้วนั่งทับไว้ ก่อนจะเลื่อนมือขึ้นไปประทับรอยนิ้วมือบนลำคอสวย
“เธอทำให้ฉันผิดหวังมากนะอัลม่า”
บารอนเนสผู้รู้สึกถูกทรยศหักหลังปล่อยให้ความดำมืดในจิตใจถาโถม มือของเธอบีบลำคอของสาวใช้อย่างรุนแรง อัลม่าจำต้องนอนแน่นิ่งอดทนชดใช้ความผิดที่ตัวเองไม่ได้ก่อ แต่เธอนิ่งได้ไม่นานก็เริ่มจะไม่ไหว เพราะอากาศในปอดกำลังจะหมดลง
นี่ไม่ใช่แค่การลงทัณฑ์ .. แต่เธอกำลังจะถูกฆ่า!!
ถูกฆ่าโดยบารอนเนสผู้บ้าคลั่ง!!!!!!