ดัดนิสัยให้ตรงรัก perm your habit to love - ตอนที่1 จุดเริ่มต้น โดย Viven @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

ชาย-ชาย,รัก,ตลก,ไทย

ทหาร,นิยายวาย

ลูกคุณหนูที่ใช้ชีวิตกินเที่ยวไปวันๆต้องถูกพ่อส่งไปดัดนิสัยบนเขาติดชายแดน ต้องไปอยู่กับผู้กองสุดหล่อที่แสนจะเจ้าระเบียบ ความกวนๆของพายุกับความรักสงบของคีรีจะถูกปรับเข้าหากันได้ไงกันน๊าา

ผู้แต่ง

Viven

เรื่องย่อ

ดัดนิสัยให้ตรงรัก perm your habit to love-ตอนที่1 จุดเริ่มต้น,ดัดนิสัยให้ตรงรัก perm your habit to love-ตอนที่2 ทำความรู้จัก

"อ้าวววชนนน!!!"เสียงใสร้องแข่งกับเสียงเพลงแก้วเหล้าที่อยู่ในมือชูขึ้นเหนื่อศีรษะเอวบางก็ขยับตามเสียงเพลงยิ่งดึกจังหวะเพลงก็ยิ่ง เร้าใจ

"พายุระวังตก"นทีเพื่อนสนิทของพายุรีบดึงมือเพื่อนที่ดูจะเมาได้ที่จนลุกขึ้นไปเต้นบนเก้าอี้เรียกสายตาคนทั้งร้านมาที่คนๆเดียว

"นทีเพื่อนรากก"เมื่อถูกลากตัวลงจากเก้าอี้ก็หันไปกอดคอกับเพื่อนอย่างนทีเสียงที่ยานค้างบงบอกให้รู้ถึงความเมาของร่างเล็ก

"เมามากแล้วเราว่ากลับเหอะ"เพื่อนที่ถูกกอดคอว่าขึ้นเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเริ่มจะตัวเอียงแล้ว

"ก้าบๆๆ"นทีสายน่าให้เพื่อนเบาๆก่อนจะขอให้เพื่อนอีกคนให้มาช่วยพยูงตัวของพายุไปส่งที่รถ

"น่าาารากก"เมื่อขึ้นรถมาได้คนเมาอย่างพายุก็เอื้อมมือไปจิ้มแก้มคนขับอย่างนทีเบาๆนทีมองคนเมาที่กำลังจะหลับแลไม่หลับแลอยู่ข้างๆและสายหัวให้เพื่อน

"พายุตื่นถึงบ้านแล้ว"นทีเขย่าแขนเพื่อนแรงๆให้มีสติพายุขยับตัวนิดหน่อยแต่ก็ยังคงไม่ลืมตาตื่นนทีจึงลงจากรถอ้อมไปฝั่งข้างคนขับเพื่อที่จะช่วยพยูงเพื่อนแต่มันก็ดูจะทุลักทุเลไม่น้อยเพราะนทีตัวเล็กกว่าพายุอยู่นิดหน่อย

"คุณนทีมาค่ะป้าช่วย"เมื่อเข้ามาถึงตัวบ้านก็มีป้าเภาแม่บ้านของพายุเข้ามาช่วยพยูง

"ผมว่าให้นอนข้างล้างนี้แหละคับป้าเภา…ถ้าต้องแบกขึ้นชั้นสองมีหวังผมหลังหักกันพอดี"ร่างของพายุได้ถูกว่างลงที่โซฟาตัวใหญ่กลางบ้านคนเมาก็ยังคงหลับไม่รู้เรื่องอะไร 

"งั้นผมขอตัวกลับก่อนนะคับป้า สวัสดีครับ"เมื่อส่งเพื่อนรักถึงที่หมายก็ขอตัวกลับเพราะดูเวลาก็ปาเข้าตี3แล้ว

"อ้าวคุณคลื่นลงมาทำอะไรคะ"ป้าเภาที่กำลังจะหาผ้าห่มมาคลุมให้คุณหนูของเทอก็พบคลื่นลูกชายคนเล็กของบ้านยื่นอยู่ที่บันได

"ผมลงมาดื่มน้ำน่ะครับ…แล้วใครมาส่งพายุล่ะครับป้าเภา"คลื่นเดินลงมามองสภาพพี่ชายที่นอนเมาไม่ได้สติแล้วหันไปถามป้าเภา

"คุณนทีค่ะ"พอเอาผ้าห่มมาคลุมให้พายุก็หันมาตอบชายร่างสูงที่มองไปทางประตูน่าบ้าน

"แล้วนั้นคุณคลื่นจะไปใหนคะ?"พอได้คำตอบร่างสูงก็ก้าวขาชับๆไปที่น่าบ้าน

"…."ไม่มีเสียตอบกลับมาเห็นเพียงแผ่นหลังกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปที่ประตูบานใหญ่

.

.

.

.

เช้าวันรุ่งขึ้น

"อุ้ยตายจริงเจ้าพายุทำไมมานอนอยู่ตรงนี้"พินภาอุทานขึ้นเมื่อเห็นลูกชายคนโตของเขานอนแพ่หราอยู่ที่โซฟากลางบ้าน

"เมื่อคืนคุณพายุเมามากคุณนทีพามาส่งแต่แบกขึ้นชั้นสองไม่ไหวเลยให้นอนอยู่ตรงนี้นะคะคุณผู้หญิง"ป้าเภาตอบคุณหญิงของเทอ

"อะไรกันคุณ!?"สุระพ่อของพายุเห็นว่าภรรยาที่บอกจะออกไปใส่บาตรยังคงยืนอยู่ในบ้านจึงถามขึ้น

"ก็ตาพายุนะสิคะเมาแล้วมานอนอยู่ตรงนี้"พินภาบอกสามีอย่างเหนื่อยใจ

"ชักจะเหลวไหลใหญ่แล้ว เรียนจบมาเป็นปีแล้วให้ไปช่วยงานที่โรงพยาบาลก็ไม่ไป"สุระบ่นกับภรรยาเสียงเคลียด

"เห็นบอกว่าอยากลงทุนทำบริษัทรับออกแบบภายในกับเพื่อนนะคะ"พินภาแก้ต่างให้ลูกชายเพราะสามีเทอเป็นคนเจ้าระเบียบเพราะเคยเป็นหมอในค่ายทหารเก่าที่พายุเป็นคนเอาแต่ใจแบบนี้เป็นเพราะเทอตามใจลูกมากเกินไป

"ไม่มีความรับผิดชอบขนาดนี้จะไปทำอะไรได้!!"สุระเดินหนีเข้าห้องทำงานไปเหลือเพี่ยงพินภาที่มองลูกชายตัวเองอย่างห่วงๆ

"ตาพายุ!!!ตื่นได้แล้วลูก"พินภาเดินเข้าไปเขย่าตัวพายุแรงให้ตื่นเสียที

"อื่ออออ อย่ากวนนน"มือเล็กๆปัดไปมาอย่างรำคาญปากเล็กๆหยู่ยี่เข้าหากันอย่างน่าเอ็นดู

"อ้าวเจ้าคลื่นมานี้เลยมาช่วยแม่ปลุกพี่ชายแกสิเนี่ย"พินภารีบโบกมือให้ลูกชายคนเล็กที่เดินน่าบูดลงมาจากบ้านอารมบ่จอยตังแต่เช้า

"ปล่อยพี่มันนอนไปเถอะคับคุณแม่สภาพนั้นปลุกยังไงก็ไม่ตื่นหรอก"คลื่นว่าอย่างหัวเสียแล้วเดินเข้าครัวจากไป

พินภาเองก็ทำอะไรไม่ได้เพราะตัวเทอก็รู้ดีว่าจริงอย่างที่คลื่นว่าจึงยอมลามือไปออกไปใส่บารตที่หน้าบ้าน

"อื่ออออ ปวดดหัวววว"พายุที่พึ่งตื่นในเวลาเกือบเที่ยงก็บ่นปวดหัวมือทั้ง2ข้างก็ถึ่งหัวตัวเองไม่หยุด

"ตื่นแล้วหรอเจ้าตัวดี!"เสียงดุๆของสุระที่พึ่งเดินออกมาจากห้องทำงานกอดอกมองลูกชายตอนเอง

"ลุกไปอาบน้ำล้างหน้าล้างตาแล้วลงมาหาพ่อที่ห้องทำงาน"สุระบอกลูกชายคนโตเสียงเข้มก่อนจะเดินกลับเข้าห้องทำงานไป

พายุพาร่างอันไร้ชีวิตชีวาขึ้นมาที่ห้องนอนของตัวเองก่อนจะจัดการอาบน้ำเกือบชั่วโมงแล้วลงมาหาพ่อตนเองที่ห้องทำงาน

"คุณพ่อมีอะไรครับ?"พายุเข้าห้องมาได้ก็นั่งลงตรงข้ามกับสุระ

"แกนะเรียนจบมาสักพักแล้วทำไมไม่เข้ามาทำงานช่วยฉัน!?"สุระจ่องลูกชายนิ่งๆ

"ก็ผมบอกพ่อไปแล้วว่าผมชอบงานออกแบบมากกว่าไอ้งานในโรงพยาบาลแบบนั้นนิครับ"พายุทำน่ายุ่งใส่พ่อตนเอง 

สุระตั้งแต่ออกจากการเป็นหมอในค่ายทหารก็พันตัวมาเปิดโรงพยาบาลเป็นของตัวเองในใจก็หวังให้ลูกชายทั้ง2สืบต่อแต่ดูท่าลูกชายคนโตอย่างพายุกับไม่สนใจงานในโรงพยาบาลแถมยังเป็นคนกลัวเลือดไม่ชอบคนไข้อีกต่างหากแต่ยังดีที่มีคลื่นลูกชายคนเล็กที่พอจะชอบในธุรกิจของบ้านและตั้งใจเรียนหมอเพื่อจะสานต่อธุรกิจของพ่อต่อไป

"ฉันรู้ฉันถึงไม่บังคับแก…แกถึงได้ทำตัวเหลวไหลอยู่แบบนี้!!!"สุระชี้น่าลูกชายอย่าขาดโทษ

"ใหนแกลองบอกแผนชีวิตแก่มาสิว่าแกจะทำอะไร?"

"ผมจะเปิดบริษัทออกแบบภายในกับจอนนี่ครับ"พายุบอกพ่อตนเองหน้าตาจะจริงจังจอนนี่คือเพื่อนชาวต่างชาติที่รู้จักกันตอนไปเรียนที่ลอนดอน

"น่าอย่างแกเนี่ยนะจะเปิดบริษัทแกน่ะไม่มีความรับผิดชอบจะไปดูแลลูกน้องได้ยังไง?"สุระส่ายหัวให้ลูกชายอย่างนึกขำ

"การจะเป็นเจ้าของธุรกิจได้ไม่ใช่แค่ต้องเก่งเรื่องงานที่ถนัดแต่แก่ต้องรู้จักจัดการบริหารคนให้ได้แกต้องเอาภาระของลูกน้องมาเป็นภาระของแกเองแกต้องใส่ใจความเป็นอยู่ของครอบครัวคนงานของแกนั่นถึงจะให้บริษัทไปรอด" สุระสอนลูกชายตัวดีอย่างจริงจังพายุเองก็ไม่เคยคิดถึงข้อนั้นรู้เพียงว่าตัวเองเก่งและแค่อยากทำในสิ่งที่ชอบก็เท่านั้นพายุนั่งเงีบคิดตามสิ่งที่พ่อพูดอย่าเข้าใจ

"ฉันจะให้โอกาสแกเปิดบริษัทฉันจะลงทุนให้แก…..แต่!!!"พายุที่กำลังจะยิ้มก็ต้องชะงัก

"แกต้องพิสูจน์ให้ฉันเห็นว่าแกรู้จักการเห็นอกเห็นใจคนอื่นทำเพื่อคนอื่นได้มากกว่าความสนุกของตัวเอง"พายุพอได้ยินแบบนั้นก็งงกับสิ่งที่พ่อตนเองพูดจะให้เขาไปพิสูจน์อะไรแบบนั้นที่ใหนกัน

"ได้ครับคุณพ่อจะให้ผมทำอะไรว่ามาเลย!!"ความที่อยากพิสูจน์ตัวเองและอยากเอาชนะคำดูถูกของคนเป็นพ่อจึงตกปากรับคำไปอย่ามันอกมันใจ

"ฉันจะส่งแกไปค่ายอาสาบนเขา2เดือนถ้าแกทำได้ฉันจะให้เงินแกไปลงทุนมากเท่าที่แกต้องการ"สุระยิ้มมุมปากเขาเองก็รู้ดีว่าลูกชายหัวแก้วหัวแวนของเขาชอบเอาชนะขนาดใหน

เมื่อคุยตกลงกันเสร็จพายุก็เดินน่าเคลียดออกมาถึงปากจะเก่งแต่ในใจก็ยังแอบหวั่นในชีวิตเขาไม่เคยต้องลำบากค่ายอาสาที่สุระบอกเขาเป็นพื้นที่ห่างไกลติดชายแดนอย่าถามหาร้านสะดวกซื้อเลยแค่ร้านค้าในหมูบ้านก็คงจะยาก

"พายุทำไมทำน่างั่นอ่ะ?"นทีที่เดินถือเอกสารเข้ามาในบ้านร้องถามเพื่อนสนิทที่ทำน่ายุ่งอยู่

"นที!!กำลังคิดถึงเลย….เอาเอกสารมาให้คุณพ่อเซ็นหรอ"พายุโผล่เข้ากอดนทีแต่ถูกนทีผลักไว้พอมองไปที่มือก็เห็นเอกสารของโรงพยาบาล นทีเรียนจบมาด้านบริหารตอนนี้ก็เลยมาทำงานอยู่ที่โรงพยาบาลของเขาถือได้ว่าเป็นพนักงานระดับสูงของโรงพยาบาลไม่ได้เป็นผู้บริหารแต่ก็ถือว่าทุกคนในโรงพยาบาลให้ความเคารพ

"ใช่เดียวเราขอเข้าไปหาคุณลุงก่อนนะเดียวออกมาคุยด้วย"นทีเดินหายเข้าไปในห้องทำงานของสุระพายุเองก็เดินมานั่งรอที่ห้องนั่งเล่น

ไม่นานนักนทีก็ออกมาพร้อมกับรอยยิ้มหวานของหนุ่มร่างเล็ก

"นทีอ่าาหยุดยิ้มแบบนี้เลยนะ!!!!"พายุรีบร้องออกมาอย่างโอดคราง

"ทำไมล่ะพายุเป็นอะไรหื่มม?"นทีทิ้งตัวนั่งลงข้างๆพายุอย่างสงสัย

"ถ้านทียิ้มแบบนี้ช่วง2เดือนเราไม่อยู่มีคนมาชอบนทีเราก็แย่นะสิ"พายุทำน่ายู่ใสนทีที่มองมาอย่างขำ

พายุกับนทีเป็นเพื่อนกันตั้งแต่มัถยมแต่พายุไม่เคยมองนทีเป็นแค่เพื่อนเขาชอบนทีมาโดยตลอดแต่เมื่อไหร่ที่คิดจะข้ามเส้นเพื่อนนทีก็จะถอยออกทุกครั้งถึงแม้จะไม่ปฏิเสธโดยตรงแต่ก็ชัดเจนในสถานะเพื่อน

"อ้าวแล้วพายุจะไปใหนล่ะ?"นทีทำน่าสงสัยพายุจึงเล่าทุกอย่างให้นทีฟัง

"ฮ่าๆๆๆ…."พอฟังเสร็จนทีก็ขำออกมาอย่าบ้าคลั่งแต่ก็ต้องหยุดลงเมื่อเห็นสายตาดุๆของเพื่อน

"คุณลุงก็พูดถูกนะพายุจะได้ถือเป็นการฝึกงานไปในตัวด้วยแถมได้ไปเจออะไรใหม่เพื่อจะได้ inspirationใหม่ด้วยไง"นทีพูดถึงขอดีเพื่อให้พายุสบายใจขึ้น

พายุคิดตามแต่ก็ยังโอดโอยแล้วยังเนียนไปซบที่ไหล่ของนทีอีก นทีเองก็ไม่ผลักออกแต่อย่างใดแถมยังลูบหลังเพื่อนเบาๆอย่างให้กำลังใจ

"โอ้ยยย!!!!"จู้ๆหัวที่เคยซบที่ไหลของนทีก็ถูกคลื่นที่มาจากทางด้านหลังจับแยกออกจากกันแรงผลักทีแรงไม่ใช่น้อยทำเอาพี่ชายอย่างพายุร้องเสียงหลง

"ไอ้คลื่นมึงมาผลักกูทำไมเนี่ย!"พายุหันไปดุน้องชายทีมองตนเองสายตาดุๆ

"อ้าวคลื่นหวัดดี"นทีหันไปมองคนมาใหม่แล้วยิ้มหวานไปใหนพร้อมโบกมือให้นิดๆ

"อ่าาเหมือนว่ามีเรื่องจะคุยกันนะ งั้นเราขอตัวก่อนนะพายุคลื่น"นทีว่าแล้วโบกมือลา

"ยื่นทำหน้าอย่างกับหมาโดนน้ำร้อนยุได้มีไร!"พายุถามน้องชายตัวเองที่ยังคงทำหน้าดุ

"เปล่า!"คลื่นตอบล่ะทำท่าจะเดินออกไป

"เดี่ยวๆๆๆ ไอ้คลื่นกูมีเรื่องจะให้มึงช่วย"พายุเรียบเอื้อมมือไปจับข้อมือน้องชายไว้แน่น

"อะไร!"คลื่นหันมาตอบอย่างนึกรำคาญเขากับพี่ชายนิสัยต่างกันมากพี่ชายเป็นพวกพูดจ่อไปเรื่อยขี้ตื่อขี้วีนต่างจากคลื่นที่เป็นพวกพูดน้อยนิ่งๆดุๆ

"มึงจะหงุดหงิดเชียร์ไรนักหนาไอ้น้องเวรนั่งลง!!"ได้ทีพายุก็กำหลาบน้องชายบ้างถึงจะไม่คิดอะไรแต่การที่น้องมาตะโคกใส่น่าทุกครั้งมันก็น่าหงุดหงิด

"กูต้องไปทำธุระที่ไกลๆ2เดือนกูฝากมึงดูแลนทีแทนกูทีดิ"พายุเขย่าแขนน้องชายแสดงถึงความต้องการอย่างมากกับสิ่งที่ขอ

"ไร้สาระว่ะ"คลื่นขมวดคิ้วแล้วกำลังจะรุกเดินจากไป

"มึงฟังกูให้จบก่อนนน…มึงต้องช่วยดูแลนทีไม่ให้มีใครมาจีบทั้งชายทั้งหญิงทุกเพศทุกวัยแลกกับกูจะยกmaserti mc20ให้มึงขับไปเลยเต็มๆ2เดือน"

พายุยอมเอารถหรูที่ตัวเองรักที่สุดมาล้อคลื่นนิ่งคิดอยู่สักพักแต่ก็ยังคงไม่ตอบตกลง

"น๊าาาาพี่ชายยยย!!!"พายุยอมลงทุนเรียกน้องว่าพี่ชายทำตาปริ่บๆส่งไป

"เอ่อๆน่ารำคาญ"คลื่นตอบแล้วเดินหนีไป

.

.

.

.

วันที่1

วันนี้พายุต้องบอกลาความสดวกสบายของเมืองหลวงแห่งนี้เพื่อไปทำตามคำสัญญากับพ่อ กว่าจะมาถึงวันพินภาก็โอดโอยงอลให้สามีไปหลายวันเพราะเป็นห่วงลูกชาย

"นี้ค่ะคุณหนูพวกอาหารกึ่งสำเร็จรูป"ป้าเภายื่นถุงขนาดใหญ่ให้กับพายุ พายุรับมาและส่งต่อให้คนขับรถ

"ขอบคุณครับป้าเภา"

"ดูแลตัวเองดีๆนะลูก"พินภาเข้าสวมกอดลูกชายอย่าเต็มรัก

"ครับคุณแม่ คุณแม่เองก็ดูแลตัวเองดีนะคับทานข้าวเยอะๆด้วยย"ซบอกแม่อย่างอ้อน

"พอได้แล้วน๊าา ผมส่งลูกไปดัดนิสัยนะไม่ได้ส่งไปเป็น เฉลยที่ไหน"สุระที่ยืนดูอย่าห่างๆพูดขึ้นก่อนจะโดนสายตาขาดโทษจากภรรยาสุดที่รัก

ล่ำลากันเสร็จพายุก็ขึ้นรถโดยมีคนคลื่นขับรถไปส่งที่สนามบินพอถึงสนามบินก็เจอกับนทีที่มารอส่งอบู่ที่นั้นทั้งสองบอกลากันต่างคนต่างบอกให้อีกฝ่ายดูแลตัวเอง

พอถึงที่หมายพายุยังต้องต่อรถข้ามเขาไปอีกถึง2ชั่วโมงสองข้างทางมีเพียงไร้พืชผักผลไม้พายุพยามมองหาว่าร้านสดวกซื้อพอจะมีให้เห็นมั้ยแต่ก็พบเพียงความว่างเปล่า

"ถึงแล้วครับ"คนขับรถที่สุระว่าจ้างไว้ให้มาส่งลูกชายว่าขึ้นพายุมองออกไปนอกรถก็พบว่าตัวเองอยู่ที่ยอดเขาสูงมองไปรอบๆมีเขาเต็มไปหมด

"สวยเหมือนกันนะเนี่ย"พายุตาโตมองไปรอบรอบคนขับรถขนของลงจากรถให้กระเป๋าใหญ่ใหญ่ที่ดูเหมือนไม่ได้มีแค่เสื้อผ้าเหมือนจะขนบ้านมาทั้งหลังก็ไม่ปาน

"ผมส่งได้แค่นี้นะครับคุณต้องเดินเข้าไปเองทางข้างน่ารถเข้าไปไม่ได้"ลุงคนขับว่าก่อนจะก้มหัวให้แล้วขึ้นรถไปอย่าไว

"เห้ยเดียวก่อนสิลุงงง!"พายุรีบเรียกไว้แต่ก็ไม่ทันรถกำลังขับออกจากตรงนั้นอย่างรวดเร็ว พายุทำอะไรไม่ได้เลยจำใจลากกระเป๋าที่แสนจะหนักของตัวเองขึ้นเขามาอีกเกือบๆ800เมตร

ก๊อบ แก็บ

พายุหันไปตามเสียงแปลกๆที่ได้ยินอย่าหวั่นกลัวจะเป็นสัตว์ร้ายหรือใครที่ตนเองไม่รู้จัก

"ใครน่ะ"พายุร้องออกไปถึงแม้จะกลัวแต่ก็ทำใจดีสู้เสือ

"อยู่นี้!!ช่วยโค้ดด้วย"เสียงเล็กๆดังมากจากต้นไม้ใหญ่ตรงน่าของพายุ พายุวางกระเป๋าแล้วเดินไปดูก็เห็นมีเด็กผู้ชายอายุประมาณ6-7ขวบอยู่บนต้นไม้

"แล้วไปทำอะไรบนนั้นเล่าา"พายุร้องถามเด็กน้อยที่มองตัวเองตาแป๋ว

"ถามอยู่ได้ช่วยก่อนไม่ได้รึไง"เด็กชายพอเห็นว่าพายุเอาแต่ถามด้วยความกลัวจึงพูดออกมาเสียห่วน

"นี่ขอให้คนอื่นช่วยก็หัดพูดให้มันดีๆสิเจ้าเด็กนี่!"พายุก็ไม่ยอมลดลาวาศอก

"งั้นก็ไม่ต้องช่วย"เด็กที่อยู่บนต้นไม่เองก็ใช่ว่าจะง้อทำน่ายู้ใส่พายุ

"ก็แล้วแต่น๊าาา ดูคราวๆแล้วก็น่าจะสูงสัก150เมตรตกลงมาก็คงไม่ถึงตายอย่างมากก็แค่แขนหักขาหัก"พายุขู่ให้เด็กกลัวแล้วทำท่าจะเดินจากไป

"เดียวก่อนๆๆๆ…ช่วยหน่อยสิ"เด็กโค้ดรีบเรียกไว้ตอนนี้คนแปลกน่าคนนี้เป็นเพียงที่พึ่งเดียงของเขา

"พูดครับด้วย"พายุพูดขึ้นอย่าเหนือกว่า

"ครับบบ"โค้ดพูดเสียงดังเรียกร้อยยิ้มของพายุได้อย่างดีที่เอาชนะเด็กได้

พายุมองกิ่งไม้แล้วค่อยๆปีนขึ้นไปหวังจะขึ้นไปอุ้มเด็กแสบลงมาพอถึงตัวเด็กโค้ดก็รีบกอดคอของพายุไว้แน่นมองจากข้างร่างดูเหมือนโค้ดจะตัวเล็กๆแต่ที่ใหนได้กลับตัวอวบอ้วนไม่ใช่น้อย

พายุค่อยไตไปตามกิ่งไม้ลงมาแต่สิ่งไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นเมื่อกิ่งไม่ที่พายุเหยียบอยู่ดันหักลงมา

"อึก โอ๊ยยย"เสียงพายุอุทานออกมาเมื่อตกลงมาถึงพื้นแขนทั้ง2ข้างก็กอดโค้ดไว้แน่นเพราะกลัวว่าเด็กจะเจ็บตัว

"เอ๊ะไม่เจ็บอย่างที่คิดแหะ!"พายุพูดต่อเมื่อไม่รู้สึกเจ็บอะไรมากทั้งๆที่ระยะการตกอย่างน้อยๆก็ต้องจุกอยู่บ้าง

"จะทับอีกนานมั่ย"เสียงทุ่มดังขึ้นข้างหลังของพายุทำให้พายุสะดุ้งโยง

"ถึงว่าไม่เจ็บ"พายุพอลุกขึ้นได้ก็บ่นเบาๆที่เขาไม่เจ็บเพราะตอนตกลงมามีคนมารับตัวไว้

"พี่คีรี!!"เด็กน้อยที่เคยอยู่ในอ้อมก่อนของพายุรีบวิ่งไปหาคีรี คนที่มารับตัวพายุไว้

"พี่บอกแล้วใช่มั้ยไม่ให้ปีนต้นไม้มันอัตราย"คีรีย่อตัวลงให้เท่ากับโค้ดมือก็ค่อยช่วยปัดเศษหญ้าออกให้

"เจ็บตรงไหนรึเปล่า?"คีรีถามเด็กน้อยตรงน่าอย่าอ่อนโยน

"คำถามนั้นควรถามฉันไม่ใช่รึไง!ชิ!"พายุที่ยืนปัดหญ้าอยู่ใกล้ว่าขึ้นเบาๆเรียกสายตาจากคีรีได้อย่างดี

"แล้วคุณเจ็บตรงใหรรึเปล่า?"คีรียืดตัวขึ้นยืนมองคนตรงน่าที่สูงเพียงน่าอกของเขาเท่านั้น

"ไม่เป็นไรอ่ะ"

"พี่คีรีขอบคุณครับที่มาช่วย"เด็กชายจับเข้าที่มือของคีรีแล้วยิ้มหวานๆส่งให้

"นี่เจ้าเปี้ยกต้องของคุณฉันสิ!!"พายุพูดขึ้นอย่างไม่พอใจ

"ตัวเองช่วยที่ไหนทำเค้าตกลงมาด้วย ถ้าไม่ได้พี่คีรีรับไว้คอหักไปแล้ววว"โค้ดหันมาแยกเขี่ยวใส่พายุอย่างไม่ยอมแพ้

"หนอยยแหนะ!!รู้งี้ปล่อยให้ห่อยเป็ยลิงอยู่บนนั้นซ่ะก็ดี"พอพายุพูดจบเด็กชายก็แลบลิ้นเล็กๆมาล้อเลียนพายุมีรึพายุจะยอมเขาเอกก็แลบลิ้นใส่เด็ก7ขวบคืนเช่นเดียวกัน

"หยุด!!หยุดทั้งคู่ "เมื่อเห็นว่าศึกน้ำลายจะไม่หยุดคีรีเลยต้องเอ่ยปากห้าม

"ว่าแต่คุณเป็นใครทำไมผมไม่เคยเห็นน่า"พอเห็นทั้งคู่หยุดลงคีรีก็เอ่ยปากถามเขาไม่คุ้นน่าของพายุไม่เคยอยู่ในหมู่บ้าน

"ผมชื่อพายุถูกพ่อส่งมาอยู่ที่นี้ว่าแต่ตุณรู้จัก ลุงสุชาติรึเปล่า"ก่อนมาที่นี้พ่อของเขาบอกเอาไว้ว่าถ้ามาถึงให้มาพบลุกสุชาติซึ่งเป็นทหารละดับสูงที่ดูแลทีนี้อยู่

"คุณเองสินะ ตอนนี้ท่านสุชาติไม่ได้ประจำการที่นี้แล้วแต่เดียวผมจะพาคุณไปที่บ้านพักแล้วกัน"คีรีว่าแล้วเดินจับมือนำน่าไปกับโค้ด

"รอด้วยเด่"พายุรีบเดินไปหอมกระเป๋าแล้วเดินตามคีรีไป

"นี่บ้านพักคุณ"คีรีชี่ไปที่บ้านหลังกลางๆที่รอบๆมีแต่ต้นไม้ใบหญ้าดูวังเวงชอบกลพายุยืนอึ่งขนหัวรุกอย่างบอกไม่ถูก

"ต้องอยู่ที่นี้จริงๆหรอ"พายุรีบหันไปหาคีรีเพื่อยืนยันคำตอบ

"เดียวผมให้คนมาอยู่เป็นเพื่อนแล้วกันคุณเข้าบ้านไปเก็บของเถอะ"คีรีว่าเสร็จก็เดินจากไปทิ้งพายุยื่นมองบ้านพักอย่างกลัวๆอยู่ตรงนั้น

>>>>ตอนแรกหวังว่าทุกคนจะชอบนะคะช่วยกดถูกใจเป็นกำลังใจให้หน่อยน๊าาาคะ<<<<