ดัดนิสัยให้ตรงรัก perm your habit to love - ตอนที่2 ทำความรู้จัก โดย Viven @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

ชาย-ชาย,รัก,ตลก,ไทย

ทหาร,นิยายวาย

ลูกคุณหนูที่ใช้ชีวิตกินเที่ยวไปวันๆต้องถูกพ่อส่งไปดัดนิสัยบนเขาติดชายแดน ต้องไปอยู่กับผู้กองสุดหล่อที่แสนจะเจ้าระเบียบ ความกวนๆของพายุกับความรักสงบของคีรีจะถูกปรับเข้าหากันได้ไงกันน๊าา

ผู้แต่ง

Viven

เรื่องย่อ

ดัดนิสัยให้ตรงรัก perm your habit to love-ตอนที่1 จุดเริ่มต้น,ดัดนิสัยให้ตรงรัก perm your habit to love-ตอนที่2 ทำความรู้จัก

พายุกัดฟันสู้เดินเข้าบ้านมาอย่างช้าๆสภาพบ้านที่ดูเหมือนถูกทิ้งล้างมานานทั้งตะไคร้น้ำที่ขึ้นตามพนังเศษใบไม้แห้งที่ปลิวไปตามแรงลม

"จะมีชีวิตรอดถึงพรุ่งนี้มั้ยว่ะเนี่ยไอ้พายุเอ่ยย"พายุมองสภาพบ้านไปรอบๆแต่ไม่ทันขาดคำฝาไม้ที่ผุอยู่แล้วก็ตกลงมา

"โอ้ยยยย"พายุรีบเอามือกันที่หัวไว้ก่อนที่ไม้จะตกลงมา

แรงกอดรัดที่ช่วงเอวดึงพายุให้หลบแผนไม้ได้ทันน่าผากของพายุก็ชนเข้ากับอกแกร่งของใครสักคนที่พายุมองไม่เห็น

"เป็นอะไรรึเปล่า!?"คีรีผลักออกจากคนที่ตัวเองช่วยไว้แล้วถามขึ้นเสียงดัง

"เจ็บหัวว"พายุเอามือมาจับที่น่าผากถึงเขาจะไม่โดนไม่ทับแต่แรงกระแทกที่น่าอกของคีรีก็ทำให้น่าผากเขาแดงและเจ็บอยู่ไม่น้อย

"บ้านหลังนี้ยังไม่ได้ถูกซ่อมรึไง"คีรีหันไปถามผู้ชายมาใหม่ที่เขาไปตามมาเพื่อให้มาช่วยพายุจัดของ

"ผมไม่ทราบครับผู้กอง"ชายมาใหม่ยืนมองอย่างงงๆเขาไม่ได้อยู่หน่วยซ้อมบำรุงเขาจึ้งไม่ทราบว่าบ้านหลังนี้ถูกซ่อมแซ่มไปรึยัง

"ช่างเถอะหลังนี้คงอยู่ไม่ได้ มีหลังอื่นว่างอีกมั้ย"คีรียังคงถามต่อ

"เท่าที่ผมทราบตอนนี้บ้านพักเต็มหมดแล้วครับ"

"แต่ว่าา…"พลทหารพูดขึ้นอีก

"บ้านพักผู้กองมีห้องพัก2ห้องไม่ใช่หรือครับ"พลทหารกล้าพูดแต่ไม่กล้าสบตาเพราะเขารู้ดีว่าคีรีเป็นพวกรักความสงบแค่ใหนไม่ชอบให้ใครเข้าไปยุ่งกับพื่นที่ส่วนตัวของตนเอง

"จริงหรอ?งั่นฉันขอไปอยู่กับนายด้วยนะ"พอพายุได้ยินแบบนั้นเขาก็ตาลุกวาวอะไรก็ได้ตอนนี้ที่ให้ทำให้เขาไม่ต้องนอนคนเดียวในบ้านผีสิงหลังนี้เขายอมทั้งนั้น

"ผมไม่สดวก"คีรีรีบปฏิเสธอย่างที่บอกเขาชอบความสงบดูจากที่เห็นพายุเถียงกันกับเด็กชายโค้ดแล้วเขารู้ได้ทันทีว่าความสงบเขาจะหายไปถ้าให้อีกฝ่ายเข้าไปอยู่ที่บ้านด้วย

"ทำไมนายมีเมียอยู่ที่บ้านด้วยรึไง"พายุเอียงคอถามสบกับตาคีรีอย่างต้องการคำตอบ

"ผู้กองยังไม่มีเมียครับ"พลทหารที่เงียบไปนานรีบตอบแทนเจ้านาย

"งั่นก็ดี!ฉันไปอยู่ด้วย ไม่รู้ล่ะยังไงฉันก็ไม่ยอมตายอยู่ที่บ้านหลังนี้คนเดียวเด็ดขาด"ว่าจบพายุก็รีบลากกระเป๋าออกไปทางน่าบ้านโดยไม่สนใจว่าเจ้าของบ้านจะอนุญาติรึไม่

"เฮ้อ!!งั้นก็สั่งคนให้มาซ่อมแซมบ้านหลังนี้ให้เรียบร้อย"คีรีสั่งลูกน้องก่อนจะเดินไปหาพายุที่ยืนรออยู่น่าบ้าน

"ผมให้คุณไปอยู่ด้วยก็ได้ ระหว่างรอซ่อมแซมบ้านหลังนี้"พายุพอได้ยินก็ยิ้มกว้างอย่างน้อยๆช่วงแรกๆเขาก็ไม่ต้องอยู่คนเดียว

"แต่เราต้องมีกฎการอยู่ร่วมกัน"คีรีเดินนำหน้าพายุเพื่อพาไปที่บ้านพักของตนเอง

พอถึงบ้านพายุก็ต้องอ่าปากค้างบ้านหลังนี้ดูสวยและดูดีกว่าหลังแรกมากยิ่งเข้ามาในตัวบ้านยิ่งดูดีถึงแม้สวนใหญ่จะมีแต่ชั้นหนังสือแต่ก็ถูกจัดเรียงอย่างมีระเบียบ

"นี้ห้องคุณ…และนี้ห้องผม"เมื่อมาถึงหน้าประตูบานนึงคีรีก็ชี้แนะนำว่าห้องใหนเป็นของใคร

"กฎข้อที่1ผมไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวายกับของส่วนตัวของผม"

"ข้อ2 ผมไม่ชอบความสกปก และข้อ3 ผมไม่ชอบเสียงดัง" คีรีพูดถึงกฎการอยู่รวมกัน เขาไม่เคยแชร์พื้นที่ส่วนตัวกับใครการมีคนมาใหม่ที่ดูจะเป็นตัววุ่นวายเข้ามาเขาก็แอบหวั่นใจไม่ใช่น้อย

"รับทราบค้าบ"พายุตอบส่งๆตอนนี้เขาต้องการพักสุดๆเขาเหนื่อยมามากแล้วกับการเดินทาง เขาเปิดประตูเข้าห้องของตัวเองไปถึงห้องไม่ได้ดูดีและสดวกสบายอะไรมากแต่ตอนนี้พายุไม่สนอะไรทั้งนั้นทิ้งตัวลงนอนที่เตียงนุ่มแล้วหลับไป

ก๊อกๆ ก๊อกๆ

เสียงเคาะประตูทำให้พายุที่หลับไปหลายชั่วโมงตื่นพายุปรับสายตาให้เข้ากับแสงมองไปรอบก็พบว่ามืดแล้ว

"กว่าจะตื่นได้เคาะตั้งนานน"เสียงเล็กๆของโค้ดบ่นขึ้นเมื่อพายุเปิดประตูออกมามือก็ขยี่ตาไร้ความง่วง

"มีไรเจ้าเปี๊ยก!!มากวนคนกำลังนอน"พายุทำท่าหงุดหงิด

"คิดว่าอยากมาปลุกรึไงเล่าา พี่คีรีใช้มาต่างหาก"เด็กชายกอดอกพูดอย่างงอนๆ

"แล้วมีไรหล่าาาา"ไม่ว่าเปล่ายังเอื้อมมือไปจิ้มที่หัวของโค้ดเบาๅ

"พี่คีรีตามให้ไปกินข้าวไม่หิวรึไง….มาช้าหมดไม่รู้ด้วยน๊าาา"โค้ดปัดมือของพายุออกแล้วก็รีบวิ่งไปทางห้องโถง

"เจ้าเด็กลิงเอ่ยย"พายุบ่นเบาก่อนจะเดินตามออกไป

พอมาถึงก็เห็นอาหาร2-3อย่างอยู่บนโต๊ะแต่ไม่มีอะไรที่เขาทานได้เลยยกเว้นไข่เจียวพายุเป็นคนไม่ทานเผ็ดเรียกได้ว่าทานเผ็ดไม่ได้เลยและที่สำคัญเขาไม่ทานผักด้วย

"นั่งลงสิ"คีรีหันไปเห็นพายุที่เอาแต่ยืนมอง

"ไม่มีอย่าอื่นอีกหรอ"พายุถามขึ้นเมนูวันนี้คือไข่เจียว ผัดผัก และผัดกระเพรา แน่นอนเขาทานได้แค่ไข่เจียว

"เรื่องม๊ากกกก"เสียงของโค้ดแทรงขึ้นมา

"จุ้นนนน!"ทำเอาพายุหันไปว่าดุๆ

"นี่โค้ด ไม่ดีเลยนะพี่สอนว่ายังไง"คีรีเองก็หันไปดุโค้ดน่าตาจริงจังทำให้โค้ดน่างอทันที

"ขอโทษครับ"โค้ดพูดขอโทษเบาๆแต่กับเรียกรอยยิ้มจากพายุได้ที่ชนะเด็กชายวัย7ขวบ

"นายทานของพวกนี้ไม่ได้หรอ"คีรีหันไปถามพายุอีกครั้ง

"ฉันไม่ทานเผ็ด ไม่ทานผัก"พายุชี้นิ้วไปที่ผัดกระเพราและต่อด้วยผัดผัก

"งั้นก็กินไข่เจียว วันหลังผมจะให้แม่ครัวทำอาหารไม่เผ็ดให้"คีรีเลื่อนจานไข่เจียวไปที่น่าของพายุ อาหารวันนี้เป็นฝีมือของแม่บ้านในค่ายทหารทั้งหมด

ระหว่างมื้ออาหารก็มีเสียงเถียงกันแกล้งกันของพายุและเด็กชายโค้ดมาให้ได้ยินอยู่ตลอดทำให้คีรีที่ชอบความสงบได้เป็นกรรมการอยู่หลายครั้ง

กินเสร็จทุกคนก็ช่วยกันเก็บจานไปที่ครัวถึงแม้ว่าพายุจะเป็นลูกคุณหนูแต่ช่วงไปเรียนที่ต่างประเทศการทำความสะอาดจานชามเองก็เป็นสิ่งที่เลี่ยงไม่ได้เขาจึงมีทักษะอยู่บ้าง

"ทำไมไม่มีสัญญาณเลยอ่ะ!!!"พอทำอะไรเสร็จพายุก็กลับมาที่ห้องแล้วหยิบโทรศัพท์ที่ไม่ได้จับมาทั้งวันขึ้นมาดูก็พบว่าไม่มีสัญญาณใดๆเลย

"นายเดียวก่อน ทำไมที่นี้ไม่มีสัญญาณเลยล่ะ"พายุรีบวิ่งออกไปก็เห็นว่าคีรีกำลังจะเตรียมตัวออกไปข้างนอก

"บนเขาแบบนี้จะมีสัญญาณได้ไง"คีรีตอบอย่าไม่สนใจพลางก้มใส่รองเท้า

"แล้วนั้นนายจะไปใหน"พายุยังคงถามต่อดูจากการแต่งตัวแล้วดูเหมือนคีรีจะไปเข้าเวร

"ผมจะไปเข้าเวร คืนนี้โค้ดจะอยู่เป็นเพื่อนคุณที่นี้"ว่าจบคีรีก็เดินจากไปทิ้งไว้แค่เขากับเด็กแสบที่ยืนมองน่าเขาอยู่

"นี้เปี๊ยกถามไรหน่อยดิ"พายุเดินเข้าไปนั่งใกล้ๆกับโค้ดที่โซฟา

"ไม่ได้ชื่อเปี้ยกชื่อโค้ดดดด"เด็กน้อยตะโกนใส่น่าของพายุ

"เอ่อนั้นแหละ เปี๊ยกอยู่นี้มาตั้งแต่เด็กเลยหรอ"ถึงแม้ว่าโค้ดจะบอกชื่อไปแล้วแต่พายุก็ยังคงแกล้งเด็กต่อทำให้เด็กชายโค้ดน่าบึ่ง

"อยู่ตั้งแต่เกิดแล้ว"

"พ่อแม่ก็อยู่ในหมู่บ้านนี้หรอ?"พายุยังคงถามต่อเขาสงสัยเพราะเมื่อช่วงบ่ายเดินผ่านหมู่บ้านมาก็เห็นว่ามีเด็กๆหลายคนและหลายครัวเรือนอยู่

"อยู่กับยาย…พ่อแม่ไปสวรรค์"เด็กน้อยตาใสชี้นิ้วไปบนฟ้าทำให้พายุตกใจและรู้สึกผิดขึ้นมาที่ถามถึงพ่อแม่ของโค้ด

"รออยู่นี้นะ"พายุคิดอะไรบางอย่างออกแล้ววิ่งไปที่ห้องนอนตัวเอง

"อ่ะให้"พายุกลับมาพร้อมโมเดลหุ่นยนบับเบิ้ลบีขนาดกลางๆมายื่นให้กับโค้ด จริงๆเขารักของเล่นชิ้นนี้มากๆแต่ก็เสียสละให้ได้ยังไงเขากลับไปก็มีเงินไปซื้อใหม่ได้แต่เขาอยากให้ของเล่นชิ้นนี้ค่อยปลอบใจเด็กชายตัวเล็ก

"หู้ยยยย เท่จังงง"เด็กชายโค้ดตาโตมองของเล่นตรงน่า

"ขอบคุณครับ"โค้ดยกมือไหว้ขอบคุณพายุแล้วรับของเล่นมาเล่นถึงโค้ดจะไม่มีพ่อมีแม่แต่ก็มีคีรีที่ค่อยดูแลสั่งสอนมาตั้งแต่เด็กเรื่องมารยาทเขาเอกก็พอรู้เพียงแค่เป็นเด็กซนตามวัยเท่านั้นพายุและโค้ดวิ่งเล่นกันรอบบ้านจนดึกดื่น

ช่วงกลางคืนก็มีฝนตกลงมาอย่างหนักเสียงฝนและกลิ่นของดินทำให้พายุผ่อนคลายเลยนอนหลับไปที่โซฟาพร้อมๆกลับโค้ด

เช้าวันรุ่งขึ้น

คีรีที่พึ่งออกเวรมาก็ตรงดิ่งกลับบ้านพอมาถึงก็เห็นสภาพของชายผู้อาศัยที่นอนอยู่บนโซฟาหัวชนกันกับโค้ดในอ้อมกอดยังมีของเล่นอยู่ไม่ห่างคีรีส่ายหัวให้กับภาพตรงหน้าอย่างนึกเอ็นดู

คีรีค่อยๆเดินเพื่อไม่ให้ทุกคนตื่นแล้วเดินเข้าห้องไปทำการเปลี่ยนชุดเพื่อจะได้อาบน้ำพักผ่อนหลังจากเข้าเวรมาทั้งคืน

"พี่คีรี พี่คีรีมารึยางง"พอคีรีเอนหลังนอนได้สักพักก็มีเสียงของเด็กน้อยที่น่าประตู

"มีอะไรโค้ด "คีรีเดินมาเปิดประตูให้ขยี่ตาไร้ความง่วง

"ผมขอพาพี่พายุไปเที่ยวในหมู่บ้านได้มั้ยอ่าา"โค้ดเอียงคอถามอย่างน่ารัก

"หื่มม พี่พายุ?"คีรีแปลกใจนิดหน่อยปกติเห็นตีกันตลอดเมื่อคืนอยู่ด้วยกันคุยอะไรกันถึงได้ดูสนิทกันเร็วขนาดนั้น

"ช่ายตอนนี้พี่พายุไปอาบน้ำอยู่พี่คีรีไปด้วยกันสิคับเมื่อคืนคุณยายบอกว่าจะทำข้ามต้มหมัดของโปรดพี่คีรีด้วยน๊าา"เด็กน้อยยิ้มหวานให้พี่คีรีของเขาอย่างอ้อนๆ

"เสร็จแล้วววไปกันยังเจ้าเปี้ยก"พายุเดินออกมาสวมกางเกงขาสั่นถึงเข่ากับเสื้อยืดสีขาวธรรมดาๆแต่ออกมาดูดีอย่างไม่หน้าเชื่อ

"งั่นรอพี่เดียวนะพี่ขอไปเปลี่ยนเสื้อก่อน"คีรีบอกกับโค้ดแล้วเดินเข้าไปเปลี่ยนเสื้อเพราะตอนนี้เขาใส่เพียงเสื้อก้ามตัวบางเท่านั้น

"ไปกันเลยย"พอคีรีออกมาโค้ดก็วิ่งนำพี่ๆออกไปทางประตูโดยมีพายุวิ่งตามเหมือนเด็กเขารู้สึกสนุกที่ได้ปลดปล่อยพลังเหมือนตอนเด็กๆ

"อย่าวิ่งเดียวล้ม"คีรีร้องบอกคนทั้งสองแต่ก็ไม่ทันการ

"โอ้ะ!!"วิ่งได้ไม่ไกลนักพายุก็สะดุดล้มลงที่พื้นทำให้คีรีที่อยู่ข้างหลังเดินเข้ามาดู

"บอกแล้วไงว่าอย่าวิ่ง!!"เสียงดุๆดังออกมาจากคนตัวสูงทำให้พายุน่าตึงทำไมถึงดุเขาอย่างกับเขาเป็นเด็ก

"เน้จะทำไรอ่ะ!!!"เสียงใสของพายุดังขึ้น้มื่อร่างของเขาถูกช่อนขึ้นจากพื้นในท่าเจ้าหญิง

"อย่าดิ้นจะดูแผลให้"คีรีว่าเสียงดุแล้วว่งพายุลงที่เก้าอี้ไม้ใกล้ๆ

"แผล?"พายุพูดแล้วก้มไปมองที่หัวเข่าที่มีเลือดซึมออกมา 

"เฮ่อออ!!"พายุถึงกับหมดเรียวแรงเพราะเขากลัวเลือดมาก

"พายุ พายุ!!"แรงตบเบาๆที่น่าเรียกสติของคนตัวเล็กที่ดูเหมือนจะเป็นลมไปแล้ว

คีรีจึงอุ้มพายุไปที่โรงหมอในค่ายทหารใกล้ๆโดยมีโค้ดวิ่งตามมาอย่างตกใจแค่ล้มนิดเดียวทำไมพี่พายุของเขาถึงกับเป็นลมได้น๊าาา

พอมาถึงห้องพยาบาลก็มีแพทย์ประจำที่นี้ช่วยดูแลล้างแผให้และยังบอกอีกว่าพายุไม่ได้เป็นอะไรมากคงน่ามืดเพราะกลัวเลือด

"โอ๊ะ โอยยย"พอลืมตาตื่นพายุก็ร้องโอดโอยเพราะรู้สึกแสบที่แผล

"อย่ามอง"เสียงดุๆพร้อมกับมือใหญ่ที่ยกขึ้นมาบังสายตาของพายุไว้ไม่ให้เห็นเลือดเพราะตอนนี้หมอกำลังล้างแผลให้อยู่

"แสบๆๆๆๆ"พายุร้องออกมาเมื่อน้ำยาล้างแผลถูกเช็ดไปรอบๆ

"อยู่นิ่งๆ"คีรีออกแรงกดที่น่าขาของพายุเพื่อไม่ให้เขาดิ้นหนี

"เสร็จแล้วๆ"เสียงหมอสาวคนสวยว่าเบาๆกว่าจะทำแผลเสร็จก็เล่นเอาเหงื่อตกกันเลยเพราะพายุเอาแต่ร้องแต่ดิ้นไม่หยุดทั้งๆที่แผลนิดเดียวเล่นเอาโค้ดที่มองอยู่ใกล้ๆหัวเราะขำให้กับความป็อดของพายุ

"พี่พายุร้องอย่างกะโดนตัดขาเลยฮ่าๆๆ"ได้ทีโค้กก็วิ่งเข้ามาที่เตียงหัวเราะเยาะให้พายุ

พายุเองตอนนี้ก็ไม่มีอารมจะมาเถียงกับเด็กแสบก็ได้แค่ถลึงตาใส่ คีรีก็ออกไปส่งหมอสาวคนสวยและยืนคุยกันอยู่ที่น่าประตูท่าทางดูสนิทสนมกัน

"เป็นแฟนกันหรอ?"พายุก้มไปกระชิบถามโค้ดเบาๆแล้วทำปากโบยไปทางประตู

"เห็นคนในหมู่บ้านคุยกันว่าพี่คีรีกับหมอตาลเป็นแฟนกัน แต่พี่คีรีบอกไม่ใช่เรื่องของเด็ก"โค้ดก็กระชิบตอบเบาๆอย่างระวังไม่ให้คีรีได้ยิน

"ก็เหมาะสมกันดี"พายุมองแผนหลังของคนทั้งคู่ที่คุยไปยิ้มไป

"ไปกันเถอเจ้าเปี๊ยกป่านนี้ยายคงรอแย่แล้ว"พายุหันไปหาโค้ดแล้วก็หาทางออกอีกทางเพื่อนเดินจากไปไม่ให้รบกวนคนที่อยู่หน้าประตูอีกฝั่ง

.

.

.

 "คุณยายยย"พอเดินกันมาถึงบ้านหลังเล็กๆท้ายหมู่บ้านโค้ดก็รีบวิ่งเข้าไปสวมกอดคุณยายวัย60กว่าๆ

"มากันแล้วหรอ…แล้วนั้นใครน่ะ"ยายกอดหลานรักแล้วไม่ลืมเอ่ยถามถึงคนมาใหม่ที่ไม่คุ้นตา

"พี่พายุคนในเมืองน่ะยาย พึ่งยายมาอยู่กับพี่คีรี"โค้ดแนะนำให้ยายรู้จัก พายุยกมือไหว้คุณยายอย่างนอบน้อม

"เข้ามานั่งก่อนลูก เข้ามาๆ"คุณยายรับไว้ก่อนจะเชิญแขกเข้าบ้านอย่าเป็นมิตร

"แล้วขาไปโดนอะไรล่ะนั่น"

"พอดีไม่ระวังเลยล้มน่ะครับ"พายุตอบคุณยายยิ้มๆแต่ก็แอบได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักของโค้ดเบาๆ

"กินข้าวกันมารึยังล่ะ อยู่กินข้าวกับยายก่อนนะวันนี้ยายทำกับข้าวไว้เยอะเลย"คุณยายยิ้มมาให้อย่างใจดีและดูอบอุ่นมากในสายตาของพายุ คุณตาคุณยายของเขาเสียไปแล้วส่วนคุณปู่คุณย่าตอนนี้ก็อยู่ต่างประเทศจึงไม่ได้พบกันบ่อยๆ

"พี่เขากินเผ็ดไม่ได้นะยาย กินผักก็ไม่เป็นด้วย"โค้ดรีบบอกยายเพราะเขาจำได้เมื่อคืนที่พายุบอก

"กินได้ๆวันนี้ยายมีไข่ตุ๋น เนื้อแดดเดียวทอดน่าจะทานได้นะ"พายุพยังหน้าตอบคุณยายรั่วๆแค่พูดถึงไข่ตุ๋นน้ำไหลเขาก็ไหลแล้ว

"อ้าว!! พ่อคีรีมาด้วยหรอ มาๆกำลังจะกินข้าวกันพอดี"พอจัดเตรียมอาหารจนเต็มโต๊ะร่างสูงของคีรีก็เดินเข้ามา

"สวัสดีครับคุณยาย"เขายกมือไหว้คุณยายอย่างให้ความเคารพสายตายังคงมองไปที่พายุและลื่นไปที่หัวเข่า

ทั้ง4คนนั่งทานอาหารกันไปเงียบจะมีก็แต่เสียงของศึกแย่งไข่ตุ๋นของพายุและโค้ดออกมาให้ได้ยินเบาๆทำให้คุณยายมองแล้วยิ้มตาม

"บันไดหน้าบ้านคุณยายผุอีกแล้วใช่มั้ยครับ เดียวพรุ่งนี้ผมมาทำให้ใหม่นะ"ตอนเขาเดินเข้ามาสังเกตเห็นว่าขั้นบันไดน่าบ้านขั่นที่2แอบผุแล้วกลัวว่าคุณยายและโค้ดจะเกิดอุบัติเหตุ

"โอ้ยพ่อคีรีไม่ต้องหรอกลูกเดียวยายให้ลุงพลมาซ่อมให้ก็ได้"คุณยายรีบโบกมือปฏิเสธด้วยความเกรงใจ

"ไม่เป็นไรเลยคับคุณยายผมเต็ม"คีรียิ้มให้คุณยายเบาๆ

"ใช่ครับคุณยายเดียวผมมาช่วยด้วยถือว่าเป็นค่าอาหารวันนี้"พายุรีบอาสาอย่าลืมไปล่ะว่าเขาจบสถาปนิกมาเชียวนะ

"ถ้าอย่างงั่นยายก็รบกวนด้วยนะเด็กๆ"

"อ่ะนี่ข้าวต้มมันยายทำไว้ตั้งแต่เช้า"ยายยื่นถุงข้ามต้มหมันให้กับคีรี

"ขอบคุณครับ….งั้นพวกเราขอตัวก่อนนะคับคุณยาย คุณยายจะได้พักผ่อน"คีรีและพายุก็เสนอตัวจะล้างจานให้แต่คุณยายไม่ยอมและยังรีบไร้ให้ทั้งสองกลับบ้านไปพักผ่อนโดยเฉพาะพายุที่ยังคงเจ็บเข่าอยู่ทั้งสองจึงโบกมือลา

ต่อ>>

>>ชอบกันมั้ยอ่าา เป็นกำลังใจให้เค้าหน่อยน๊า<<