เรื่องราวของการสร้างรักในโลกแฟนตาซี ของชายต่างโลก สองสาวกำพร้า และมีอีก? ออกทำงาน ฝึกฝนเพื่อความแข็งแกร่ง แก้ปัญหาแห่งรักน่ารักๆ กับโลกใบใหม่พร้อมคนรักต่างโลก สองสาวและคนอื่นๆ? รัก!สู้!ทำงาน!
ในเล่ม 2 พบกับการเดินทางไปต่างประเทศแรกในต่างโลกของเขา เมืองโคมแดง พบกับท่านหญิงผู้ปกครองโสเภณีเป็นร้อยคน และเมื่อเขาและเพื่อนสมัยเด็กโตเป็นวัยรุ่นกันก็พากันค้นหาชีวิตที่ตัวเองชอบ และการเริ่มเข้าวัยโตเป็นผู้ใหญ่ กับการทำงานไปสร้างเนื้อสร้างตัวสร้างร้านค้าของตัวเองและหาลูกน้องที่ไว้ใจได้ รัก!ทำงาน!
รัก,แอคชั่น,แฟนตาซี,ชาย-หญิง,ผู้ใหญ่,ทำงาน,สร้างตัว,ฝึกฝน,เกิดใหม่ ,รักวัยรุ่น,นางเอกเก่ง,พระเอกเก่ง,หญิง-หญิง,ฟููตะนาริ,yaoi,หญิงรุก,ชาย-ชาย,ชาย-หญิง,ฮาเร็ม,แอ็คชั่น ,ต่อสู้,โรแมนติก ,โรแมนซ์,แฟนตาซี,ต่างโลก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
1 ลืมตารำลึก
ผมลืมตาตื่นมาในบ้านไม้โทรมๆ อับๆ ตุๆ นี่มัน กลิ่นผ้าอ้อมเด็ก
ผมมองไปข้างผม มีเตียงเด็กอ่อนผิวแทนสองคนนอนใกล้กัน
แต่ อะไรอยู่บนหัวเธอนั่น นั่นหูสัตว์หรือ? กับอีกคนขาเป็นแมงมุม อะไรกันนี่มันเป็นการแต่งตัวเด็กเล่นหนังหรือ? แต่กับเด็กเนี่ยนะ?
ผมพยายามยามจะดูใกล้ๆ แต่ร่างกายผมขยับไม่ถนัด
อะไร? เกิดอะไรขึ้น มันขยับลำบาก เกิดอะไรขึ้นกับร่างกายของผม
ผมพยายามลุก แต่ ลุกไม่ได้ แม้แต่หันหน้าผมก็ยังรู้สึกว่าคอปวกเปียก
(เฮ้)
“แอ่”
ผมพูดไม่ได้
ผมนำมือขึ้นมาดู มันเป็นมือเด็กประมาณหนึ่งขวบ ผมลองขยับนิ้วเมื่อผมจะขยับหนึ่งนิ้วทั้งมือกำ
แม้แต่ร่างกายก็ขยับตามใจไม่ได้หรือ? นี่มันอะไรกัน หรือ? นี่มัน อย่าบอกนะว่า
เกิดใหม่ต่างโลก?
“อุแง้”
“แอออ๊”
“อุแว้”
“อุแง้”
เสียงเด็ก?
ผมมองไปรอบๆอย่างลำบาก ในห้องมีแต่เด็กอ่อน
มีคนเข้ามา
“เอ้า ตื่นกันแล้วเหรอนี่ แหม พากันร้องเลยนะ”
โอ้ นั่น ผู้หญิงผมแดงของจริง
“เอ๊ะ หมายเลขแปดหลับเหรอ ไม่ร้องก็กิน กินแต่นมทั้งๆที่โต แล้วก็หลับ เด็กคนนี้ ร้องกับหลับ แต่วันนี้เอ๊ะ ดีขึ้น เงียบแปลกๆ”
เธอพูดถึงใคร? ช่างมันเถอะ ผมคิด ผมเกิดในประเทศไทย ดังนั้นผู้หญิงผมแดงเป็นอะไรที่แปลกตา ผมอยู่ต่างประเทศเหรอ?
ยิ่งไปกว่านั้น หน้าอกเธอใหญ่มาก
“มานี่มา พี่จะป้อนหน่มน้ม”
จากนั้นเธอเลิกเสื้อเพื่อให้นม อุว้าว
เธอให้นมเด็กผิวแทนที่นอนข้างเตียงผม ถ้าพูดให้เฉพาะเจาะจงเด็กหูแมว
และอีกคนเดินเข้ามา โอ้ ผมแดงแล้วเจอผมบลอนด์ต่อเลย ที่นี่อยู่ฝั่งยุโรปหรืออะไรบางอย่างหรือไง? แต่ เธอมีหูแหลม เอลฟ์จริงๆหรือ? ต่างโลกนี่นา!
ผมเกิดใหม่ในต่างโลกที่มีเอลฟ์หูแหลมจริงๆ คนหูแมว คนท่อนล่างเป็นแมงมุม นี่มัน! แนวนิยายนี่
“อลิส ทำอะไรอยู่ ให้นมเด็กเหรอ เสร็จแล้วไปถูพื้นด้วยล่ะ เดี๋ยวเราจะต้อนรับผู้บริจาค วันนี้ยังไม่ได้ถูเลยนี่”
“ได้ค่ะ พี่วาเนสซ่าถ้าหนูป้อนนมหมายเลขหนึ่งกับหมายเลขสอง เสร็จแล้วหนูจะไปนะ”
“เอ๋? เลข 1 กับเลขอ้อ แต่สองคนนั้นเสียไปแล้ว แต่เอ๊ะหมายเลขแปดหลับแล้วเหรอ?”
คนที่ถูกเรียกว่าอลิสไม่พูดอะไร หน้าเธอดูเศร้าๆ หมายเลขแปดอีกแล้วเขาเป็นเด็กป่วยเหรอ
“อื้ม ยังไงก็ มาถูด้วยล่ะ”
“ได้ค่ะพี่วาเนสซ่า”
หืม คนชื่อวาเนสซ่าดูเหมือนจะสั่งคนชื่ออลิส คนชื่ออลิสดูเด็กกว่า ผู้บริจาค?ต้อนรับ? ที่นี่เป็นวิหารหรือสถานสงเคราะห์อย่างนั้นหรือ?
“เอ่ เออออ๊ นอนนะน้องนอน หมายเลข 8”
อ่าวผมคือหมายเลข 8 ที่ไม่ร้องก็กิน
เมื่อเธอยกเด็กหูแมวเพื่อป้อนนม ผมเห็นว่าเธอมีสองหางเล็กๆ
จากนั้นเธออุ้มเด็กกายแมงมุม มีแปดขากับสองแขน แมงมุมสิบแขน! มีทั้งตาของร่างล่างและตาของร่างบนขาร่างล่างนั้นบางๆ ผมไม่เคยเลี้ยงแมงมุมแต่ผมชอบ
ถ้าในบ้านผมมีอย่างแมงมุมพเนจรที่กินแมลงร้าย ผมจะปล่อยไว้ไม่ไล่มัน แม้ผมไม่ได้ชอบตัวขนเยอะๆเหมือนทารันทูล่า
อลิสป้อนนมต่อไปโอ๊ะ ผมลืมเรียกพี่ ผมยังคิดว่าตัวเอง 22 อยู่
เมื่อเธอป้อนนมเด็กเตียงข้างผมเสร็จเธอเดินผ่านเตียงผม
(เฮ้เธอ ที่นี่ที่ไหน)
“แอ๊แว๊แอะ”
“หายร้องดังแล้วร้องแปลกๆนะ หมายเลขแปด มานี่มา หายป่วยแล้วเหรอ?”
เพราะผมร้องอย่างเดียวเลยใช้ร่างกายไม่ถนัดอย่างนั้นหรือ? โตเท่าไหร่? จากนั้นเธออุ้มผมอย่างง่าย ผมน่าจะตัวเล็กนิดเดียวแต่เธอไม่ได้ยกสบายขนาดนั้น ผมตัวโตอยู่นิดหน่อย ประมาณ 1-3 ขวบ
แต่ ทำไมผมไม่ไปโตในวังหรืออะไรบางอย่างหรูๆหราๆแบบนั้นล่ะ ผมมาต่างโลกอะไรที่โทรมๆอย่างนี้ แถมเป็นสถานสงเคราะห์
นี่มันอะไรกัน ไม่น่าพิศมัยเอาซะเลย หน้าอกอีกรอบเหรอ? ผมหิวๆด้วยเหมือนกันน่าจะร้องไม่ยอมกินมาก่อน สนใจอะไรตรงหน้าผมก่อนแล้วกัน
แต่เดี๋ยวก่อน!
ก่อนจะสนนั่น เกิดอะไรขึ้นกับผม
ผมนึกถึงก่อนหน้า
ณ ค่ำคืน
ผมอยู่ที่ร้านสะดวกซื้อตอนดึก
ผมมาซื้อขนม ผมติดขนม ผมชอบขนม
ผมทำงานบริษัทธรรมดา นอนดึกๆ เสพสื่อ
ผมชอบเล่นเกมมาตั้งแต่เด็ก จากนั้นมันเปลี่ยนไปสู่การเสพสื่อ นิยาย, หนัง, ละคร, อนิเมะ, มังงะ, หรือเกม อะไรก็ได้พวกนั้น แล้วก็ ดูมวย!
ผมแค่อยากหายเบื่อ
แม้มันจะเบื่อ ผมแค่ต้องตั้งใจทำงาน ดังนั้นสื่อบันเทิงทั้งหลายทำให้มันมีสีสัน และมวยโดยคนระดับโลกสุดมันดีด้วย
ผมออกจากร้านขนม
ผมจะอ้วนกว่านี้มั้ย ผมคิด ต้องออกกำลังกายหนักขึ้นอีก นี่ก็อ้วนอยู่แล้ว
มันเป็นปมผมเรื่องความรัก แน่นอนว่ามีผู้หญิงชอบคนอ้วน คนเปิดกว้างกว่าที่คิด
แต่โชคร้ายที่ผมไม่เคยเจอ
เดินบนถนนมืดๆกลับบ้านข้างถนนใหญ่ใต้แสงไฟถนนกับร้านอาหารข้างทางสองสามร้าน ผมมองไปทางถนนใหญ่
ผู้หญิงกำลังเล่นมือถือข้ามถนนอยู่ นั่นอันตราย แล้วทันใดนั้นเอง รถบรรทุกมาเร็วมาก ผมกระโดดเตะขาข้ามราวกั้นก่อนทางม้าลายวิ่งกระโดดผลัก ดีดตัวลุกพร้อม
ผู้หญิงกระเด็นไปกลิ้งข้างริมฟุตบาท เธออาจจะได้แผลถลอกนิดหน่อยและหมดสวยแปปหนึ่งแต่มันดีกว่าโดนชน เอาล่ะคราวนี้ผมต้องหนีสองดวงไฟขวามือ ผมพอมีเสี้ยวเวลา
ผมก้าวเท้าซ้ายไปข้างหน้าย่อตัวต่ำๆแล้วพุ่งแล้วลากขาขวามาวางข้างเท้าซ้าย
ผมย่อกระโดดไปข้างหน้าและม้วนหน้าหนี ลมกรรโชกแรงผ่านหลังไประหว่างผมม้วนตัว ผมยืนกลับหลังหันไปดีใจ ผมชูมือสองข้าง
“วู้วววว รอ-”
ผมดับ
ผมกลายเป็นแสงล่องลอยในความมืดมิด
เวลาผ่านไปนานแสนนานแล้วผมก็เริ่มคิด
ผมขยับไม่ได้ มันไม่มีอะไรเลย มันมืด ผมอยากให้มีแสง แต่ผมไปไหนไม่ได้ ร่างกายของผมหาย
ผมคิดต่ออยู่นานแสนนาน
ถ้าไปไม่ได้ ก็ดึงเข้ามา
ผมหมุน
เร็วขึ้นเร็วขึ้น
ผมเริ่มลอยไร้จุดหมาย
แสง แสงที่ไหนก็ได้
ผมลอยไปเจอกับแสงอ่อนๆกระพิบติดๆดับๆ
ผมพุ่งเข้าไปด้วยความดีใจ ผมจะไปอยู่ข้างมัน ผมจะได้ดู ได้เห็น
แต่ผมหยุดไม่ได้ ผมมาเร็วเกินไป
ไม่! จะชนแล้ว
จากนั้นเกิดแสงสว่างจ้าเต็มที่จนรับรู้อะไรไม่ได้เลย
ผมสับสน ผมโดนพี่รถบรรทุกส่งบินมาต่างโลกตามตำรา
(อะไรกันเนี่ยยยย!)
“แววววววววววววว๊!”
“เอ้า… อะไรกันเนี่ย อยู่ดีๆก็ร้องจ้าเลยกลับมาป่วยอีกแล้วเหรอ?”
“““แว๊ แว๊ แว๊ แว๊ แว๊”””
“กินหน่มน้ม หน่มน้ม มาๆ”
*จุ่บๆ*
แล้วผมก็กินนม
เพราะท้องผมหิว
มันแค่ต้องให้อาหารเข้าท้อง แล้วอยู่ต่อไป
ชีวิตที่แล้วจบลงไปอย่างนั้น พูดตรงๆผมสองติดสองใจ
ใจหนึ่งก็เสียดายงานที่สมัครเข้าตั้งสองรอบ ผมต้องสร้างการงานใหม่
แต่ไม่เหมือนก่อนหน้า ผมมีร่างกายใหม่พร้อมเหมือนเกมใหม่เพิ่งเปิด
มันขึ้นอยู่กับว่าผมจะเล่นอย่างไร ผมจะเสพไปพร้อมเล่นมัน คราวนี้ผมจะลงเล่นบ้าง เหมือนที่ชอบดูนักแคสเกม
แล้วผมจะดูตัวเอง
ผมเกิดใหม่ต่างโลก!
ที่บ้านเด็กกำพร้า!
แต่ผมเป็นเด็กผมต้องมีกฎแล้วโต
ถ้าอย่างนั้น ฝึกร่างกายให้หุ่นมันดีเหมือนที่ไม่เคย สร้างธุรกิจให้รวยไม่เหมือนเป็นลูกจ้างงานที่ไม่ชอบ
ผมจะไม่ใช่แค่อยู่เสพอย่างเดียวแล้ว
ผมจะโตใหม่ เป็นเด็ก, เป็นวัยรุ่นใหม่, โหม่!
จากนั้นเมื่อโตผมจะสร้างรัก!
มาสิโลกใหม่! ไม่มีวังเดี๋ยวจะไปอยู่วังเอง!
“เอ่เอ๊ นอนนะหมายเลขแปด”
พี่อลิซกล่อมผม ผมเริ่มง่วง
“เอ่เอ๊ นองนะน้องนอน”
ไม่นานผมก็หลับ แต่ผมรู้สึกว่าผมยิ้ม
