เรื่องราวของการสร้างรักในโลกแฟนตาซี ของชายต่างโลก สองสาวกำพร้า และมีอีก? ออกทำงาน ฝึกฝนเพื่อความแข็งแกร่ง แก้ปัญหาแห่งรักน่ารักๆ กับโลกใบใหม่พร้อมคนรักต่างโลก สองสาวและคนอื่นๆ? รัก!สู้!ทำงาน!
ในเล่ม 2 พบกับการเดินทางไปต่างประเทศแรกในต่างโลกของเขา เมืองโคมแดง พบกับท่านหญิงผู้ปกครองโสเภณีเป็นร้อยคน และเมื่อเขาและเพื่อนสมัยเด็กโตเป็นวัยรุ่นกันก็พากันค้นหาชีวิตที่ตัวเองชอบ และการเริ่มเข้าวัยโตเป็นผู้ใหญ่ กับการทำงานไปสร้างเนื้อสร้างตัวสร้างร้านค้าของตัวเองและหาลูกน้องที่ไว้ใจได้ รัก!ทำงาน!
รัก,แอคชั่น,แฟนตาซี,ชาย-หญิง,ผู้ใหญ่,ทำงาน,สร้างตัว,ฝึกฝน,เกิดใหม่ ,รักวัยรุ่น,นางเอกเก่ง,พระเอกเก่ง,หญิง-หญิง,ฟููตะนาริ,yaoi,หญิงรุก,ชาย-ชาย,ชาย-หญิง,ฮาเร็ม,แอ็คชั่น ,ต่อสู้,โรแมนติก ,โรแมนซ์,แฟนตาซี,ต่างโลก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
2 วิเคราะห์
ผ่านไป 3 วัน
“แง๊”
“อุแว้”
ผมหันใส่เสียงเด็กร้อง ระหว่างพยายามขยับร่างกาย
ผมหันไปมองเตียงข้างๆอย่างลำบาก
มันคือเด็กแมวกับเด็กแมงมุมผิวแทนที่ร้อง
พวกเธอหิวหรือ?
ร่างกายนี้ลำบาก ผมพยายามฝึกมันให้ลุกได้ ผมได้รู้มาจากผู้หญิงผมแดงว่าร่างกายนี้ 1 ขวบ ผมจึกรีบฝึกร่างกายให้ขยับได้ตามอายุ
คนชื่ออลิสเข้ามา เธอจะป้อนนมเด็กหรือ
“กินหน่มน้ม มาๆ”
*จุ่บๆ*
คราวนี้เธอป้อนนมเด็กแมงมุมก่อน
“อึ่ก”
อลิสดูเหมือนเจ็บ
“โอย มันชา หนูมีพิษเหรอ? อย่าปล่อยมันใส่พี่ได้มั้ยเล่า”
*จุ่บๆ*
“หืม มันเริ่มเบาลงแล้ว เอ๋! หนูฟังรู้เรื่องเหรอ? ท่าจะฉลาดนะเนี่ยคนนี้”
เด็กแมวยกตัวขึ้น
อ้าว เธอเดินได้แล้วหรือเพราะเธอมีเชื้อแมวหรือ?
เธอเอาหัวไถอลิส
“แง๊ะ”
“เดี๋ยวพี่ให้จ้า ทีละคนนะ”
ผมดูการให้นมเด็กสองคน ไปเรื่อยๆ
การตั้งใจจดๆจ้องๆมันผิดอย่างไรก็ไม่รู้ผมละสายตาออกมา
ผมต้องคิดเรื่องตัวเองก่อน
อย่างแรกคือผมเป็นเด็กที่ต่างโลก ผู้ขยับร่างกายลำบาก แล้วโลกน่าจะเป็นโลกแฟนตาซี มีเด็กหูแมว ร่างแมงมุม กับเอลฟ์ ถ้าอย่างนั้นน่าจะมีเผ่าอื่นด้วย แต่ผมต้องเจอคนให้มากกว่านี้ก่อนถึงจะรู้ได้
ส่วนบ้านเก่าๆเหม็นๆนี่คือสถานสงเคราะห์ น่าจะเป็นบ้านเด็กกำพร้า
คนอย่างอลิสน่าจะเป็นพี่เลี้ยง หรือต้องเรียกว่าแม่นมถ้าเธอให้นมได้
ทำไมเธอถึงมีน้ำนม? แต่มาทำงานในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า มันน่าครุ่นคิด แค่คิดไปทางนั้นมากไปก็น่าจะไม่มีอะไรคิดออก
ถ้าอย่างนั้นผมเป็นเด็กกำพร้าในต่างโลก
กลิ่นไม่ค่อยดี
แต่นี่คือโลกแฟนตาซี ใช่แล้ว แฟนตาซี
ผมอาจมีความสามารถ ปล่อยไฟจากมือ ฉีดน้ำแรงอัดสูงสำหรับตัด บินได้ หรืออะไรพวกนั้น
ดูเหมือนเด็กแมวนั้นก็เหมือนมีพลังด้วย เธอลุกขึ้นคลานได้
ถ้าอย่างนั้นผมมีอะไร
ผมชี้หมัดไปข้างหน้า แบมือ
ไฟ!
“ฟ่า!”
ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ดิน! น้ำ! ลม!
“ด๊า น่า ล่า”
ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ผมนิ่ง
หรือโลกนี้มีเวทมนตร์ล่ะ ผมรวบรวมพลังจิต ผมไม่เคยใช้เวทมนตร์ พื้นฐานแล้วผมแค่ตั้งสมาธิ แล้วพยายามจะเสกอะไรจากความว่างเปล่า
ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ผมแค่ชูมือไปข้างหน้าแล้วร้องด๊าๆ
“คิกๆ ทำอะไรน่ะหนู หิวเหรอ?”
อลิสพูดกับผม
ผมยังไม่หิวผมเลยแค่มอง
“เสร็จแล้วพี่จะไปนะ รอเดี๋ยวก่อน”
“หมึ่”
“หืม… พูดรู้เรื่องแล้วเหรอนี่ ใช่สินะ หมายเลยแปดโตกว่า แต่ไม่ขยับก่อนหน้านี้เลย มาพวกหนูก็มาไล่ๆกัน แต่เอ๊ะ! หรืออายุเขาไม่เหมือนสภาพร่าง หนูไม่ใช่เอลฟ์แน่นะ ไหนดูหูซิ้”
เธอจับหัวผมหมุนซ้ายหมุนขวาเพื่อดูหูผม
“เอ… ก็ไม่ใช่นี่ แล้วทำไมตอบได้ล่ะ”
ซวยแล้ว ดูเหมือนผมทำตัวไม่เหมือนเด็กเกินไป
ทำอย่างไรดีล่ะ
“ฟรู่ แหว่”
ผมนำน้ำลายยืดแล้วเอาหลังมือยาน้ำลายไปบนหน้า
แหวะ มันน่าขยะแขยงและเหนียว ไม่น่าทำเลย
“ทำอะไรเล่าหนูเอ๊ย มาพี่ต้องล้างหน้า”
เธอออกไปจากห้อง
หน้าเธอคล้ายๆกัน หรือแค่เด็ก? ผมมองแฝดแมวแมงมุมข้างๆ พวกเธอกำลังหลับกันอย่างดูสบาย
ผมต้องทำให้ดูเหมือนเด็กเพราะผมต้องวิเคราะห์สถานการณ์ตัวเองก่อน
ผมไม่รู้ว่าที่นี่ที่ไหน ถึงคมจะพอรู้คร่าวๆว่าเป็นสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า แต่ผมไม่รู้ว่าเลี้ยงอย่างไร? แบบไหน? ดีไหม?
ตัดสินจากสภาพบ้านโทรมๆกับกลิ่น ที่นี่น่าจะไม่มีสภาพการเงินดีนัก แล้วตัดสินจากที่ต้องเชิญผู้บริจาคมา น่าจะอยู่ได้ด้วยการอาศัยคนอื่น
ถ้าเธอพบว่าผมฉลาดกว่าคนอื่น เธออาจเอาผมไปหากิน ใช้งาน เก็บเกี่ยวผลประโยชน์
แต่นั่นน่าจะมองโลกในแง่ร้ายมากเกินไป ที่นี่อาจจะเป็นโบสถ์เทพเจ้าหรืออะไรบางอย่าง ทำเพื่อเทพเจ้า เพื่อความดีงาม
แต่ประเด็นคือผมไม่รู้ ผมต้องหาข้อมูลมากกว่านี้
ตอนนี้ไม่มีอะไรที่ทำได้นอกจากคอยเฝ้าสังเกตต่อไป
ในห้องนี้มี่กี่คน? ผมหันมองรอบๆ แต่ผมเห็นแค่หมอนตัวเอง
ผมพยามพลิกตัวเพื่อลุก ดูเหมือนผมจะพลิกตัวได้และคลานได้ ยืน…น่าจะยังไม่ไหว มันเกือบๆทำได้แต่ขาผมอ่อนแรงเกินไป
อลิสเข้ามา
“อ๊าว อะไรกัน หนูคลานแล้วเหรอเนี่ย! พอหายร้องแล้วก็ไวเชียวนะ”
ซวยแล้ว ผมเรียกความเด่นให้ตัวเองเพิ่ม
“แต่มันดึกแล้ว ไม่ใช่เวลามาลุก เข้านอนได้แล้ว”
ผมควรทำอะไรดี
ผมจ้องหน้าอลิสแล้วทำตัวโง่ๆ จ้องเฉยๆ
“เอ้า ล้างหน้าล้างตาแล้วนอน”
เธอนำอ่างน้ำอุ่นมาด้วย แล้วล้างหน้าผม
มีน้ำอุ่นแต่ไม่มีผ้า ขนาดแคลนขนาดนั้นเลยหรือ แล้วมันจากเวทมนตร์ หรือแค่ไฟ
ยังมีหลายเรื่องที่ผมไม่รู้ ผมต้องหาทางหาข้อมูล แต่จากไหนล่ะ
ตอนนี้ผมต้องแกล้งเป็นเด็กก่อน
ผมพลิกตัวนอน
อลิสอุ้มผม แล้วแกว่งไปมา
“เอ่ เออออ๊ นอนนะน้องนอน”
มันสบายอย่างมาก ผมง่วงอยู่ ผมแกล้งหลับ
“อื้ม”
*กุกกัก*
เหมือนเธอยืนยืนแล้วเปิดประตู จากนั้นออกจากห้องไป
ผมลืมตาขึ้นมาใหม่
ความคิด ผมต้องเรียบเรียงความคิดก่อน
มันคือแฟนตาซี แต่แฟนตาซีนั้นมีหลายแบบ เวทมนตร์มีตัวตนไหม? สัตว์ประหลาดและมอนสเตอร์ล่ะมีไหม? คนทำหากินกันอย่างไร? เด็กกำพร้ามีชะตาแบบไหน?
เมื่อผมเริ่มคิด มีแต่คำถาม
อืม แน่นอนว่ามีกึ่งมนุษย์ กึ่งมนุษย์จะถูกเลือกปฏิบัติหรือ แต่ก็น่าไม่เพราะผมคือมนุษย์
มีแต่คำถามเต็มไปหมด
ผมพลิกตัวแล้วขึ้นคลาน
มีเด็ก 10 คนเมื่อนับจริงจัง อายุต่างๆกันไป มีตั้งแต่เด็กอ่อนน่าจะยืนได้ และเด็กแรกเกิด แต่ส่วนใหญ่เพิ่งแรกเกิด
สองคนข้างผมเป็นเด็กแรกเกิด
แต่ผมคลานได้ ผมโตกว่าพวกเธอ กระนั้นเด็กแมวลุกคลานได้เหมือนกัน ผมเดาว่ามันเป็นเพราะเธอเป็นเด็กแมว ส่วนเด็กแมงมุมมีพิษ มันเป็นพิษทำให้ชา และดูเจ็บเล็กน้อย แต่ไม่ได้เจ็บขนาดทนไม่ไหวน้ำตาเล็ด
หรือเพราะเธอยังเด็ก
ยิ่งผมคิด ยิ่งมีคำถาม
แล้วผมไม่มีความสามารถอะไรจริงๆหรือ? แล้วภาษาล่ะเป็นอย่างไร คำถามผุดขึ้นมาอีก
ผมทำอะไรไม่ได้ มืดบอดไปทุกด้าน
โอ้ใช่ ผมมีนี่ ร่างกาย!
ผมต้องควบคุมร่างกายให้ได้ตามใจก่อน
ผมพยายามกำทีละนิ้ว มันยาก
แต่ทำไปสักพักแล้วผมทำได้อยู่บ้าง แม้ว่าจะไม่ได้ถนัดมาก
ได้เลย ถ้าอย่างนัน ต่อไปเป็นขา
ผมยกขา อืม ดูเหมือนผมจะมีเข่าแล้ว ตามที่ผมรู้ว่าผมโตมาสักพักแล้วคือความจริง
แต่ผมยืนไม่ได้
ต่อไปกล้ามเนื้อแต่ละส่วน ผมเหวี่ยงแขนยกขึ้น แล้วตีโดนหน้าตัวเอง
เจ็บแต่อย่าร้องไม่งั้นอลิสจะมา
ผมน้ำตาเล็ด
หน้าแขนใช้ได้ ต่อไปเหวี่ยงลง กางแขน ดันไปข้างหน้า
หลังแขน หัวไหล่ หน้าอก ทุกอย่างดี
อย่างน้อยๆพยายามขยับทุกส่วนที่ผมคิดได้ในร่างกาย
ได้เลย ถ้าอย่างนั้นผมก็ได้รู้ว่าผมไม่ได้บกพร่องอะไร กล้ามเนื้อที่เคยใช้ดูเหมือนจะยังใช้ได้
นั่นถือเป็นบุญแล้วในแบบหนึ่ง
แล้วเด็กพวกนี้ล่ะ มันอยู่ไกล ผมไปดูไม่ได้ เตียงมีรั้วแล้วผมยืนไม่ได้ ผมลงจากเตียงไม่ได้
แต่ผมเกือบยืนได้แล้วนี่ ถ้าพยายามยืนล่ะ
ผมลอง
ผมล้มไปหลายมี หัวฟาดขอบเตียงบ้าง หน้าคว่ำเกือบหายใจไม่ออกบ้าง
การยืนอันตรายปานนี้เลยหรือ
ในที่สุดผมก็พอยืนได้ แม้ขาสั่นๆ น่าจะยืนได้ไม่นาน
ผมมองเด็กทั่วห้อง
นั่นเอลฟ์ นั่นมนุษย์ นั่นดวอร์ฟ นั่น เอ๊ะ! คลายจิ้งจก นั่นมีแดงๆที่หน้า ไก่หรือ? พวกเขาดูตัวเล็กๆ
จากการดูเด็กที่นอนรวมๆทุกคนไม่ได้มีอะไรแปลกเหมือนสภาพไม่ครบถ้วน
แต่มีกึ่งมนุษย์อยู่เยอะกว่ามนุษย์
ถ้าอย่างนั้นกึ่งมนุษย์ถูกเลือกปฏิบัติ? หรือสภาพคล่องแย่มนุษย์โดยรวมดีกว่า
ผมกลับลงไปนอน อืม… ต่อไปก็เป็นภาษา มองไปรอบๆ มีการเขียน ณ บนสุดของหน้าห้อง
‘บริจาคโดย ราชาหมอกขาว’
ผมอ่านได้
แต่ ชื่อไทยจริงๆ
แต่สองคนก่อนหน้านี้คืออลิสกับวาเนสซ่า
มันไปทั่วเลย
ผมง่วง
ชีวิตใหม่ต่างโลกมันจะรอดไหมเนี่ย
ขณะผมคิดอย่างนั้น ผมหลับ
ผมดูด
หวาน มันๆ ขมนิดหน่อย?
ผมลืมตาแล้วอลิสอยู่ ณ หน้าผมพร้อมหน้าอกเธอกำลังป้อนนม
ไม่มีคนอื่นป้อนนมได้นอกจากอลิสแล้วหรือ?
แม้เธอจะดูตัวอวบและมีน้ำมีเนื้อ เธอดูเหมือนเหนื่อยๆ
หรือเธอเป็นคนให้นมของเด็กทั้ง 10 คน
จากนั้นป้าพอมีอายุเดินเข้าห้องมา
“อลิส พาเด็กๆไปห้องรวม แขกจะมา กวาดพื้นจัดโต๊ะจัดอะไรเตรียมต้อนรับด้วย”
“ได้ค่ะ พี่โดโรเธีย”
อลิสถูกใช้อีกแล้ว แต่พี่? เธอเป็นพี่จริงๆหรือพี่ที่ทำงาน?
อืม หน้าพวกเธอไม่เหมือนกันเลย ดังนั้นน่าจะเป็นพี่ที่ทำงานมากกว่า
พี่สุดในบ้านอย่างนั้นหรือ?
เมื่ออลิสป้อนนมผมเสร็จเธออุ้มผมขึ้น
น่าจะไปห้องรวมที่เธอว่า
เธอวางผมไว้บนพื้นแล้วกลับไปอุ้มเด็กต่อ
มันยังคนเป็นบ้านไม้โทรมๆ แต่กลิ่นไม่เหม็นเหมือนห้องที่ผมเพิ่งจากมา
สภาพคล่องของที่นี่น่าจะแย่หนัก
เธอวางเด็กๆทั้ง 10 ไว้รวมๆกัน
ไม่กวาดก่อนหรือ?
ช่างมันเถอะ มันไม่สำคัญ
เมื่อเด็กๆมารวมกันที่ห้องรวมบนพรม เธอเริ่มกวาดรอบๆ
“ดูน้องให้พี่ด้วยนะหมายเลขแปด”
ผมไม่ตอบอะไร
ผมจะดูอย่างไรล่ะ ผมก็เด็กเหมือนกัน
แต่ผมอยากช่วยเธอ ผมจะดูเต็มที่แล้วกัน
เด็กๆคนอื่นคลานเล่นหรือบางคนที่เดินได้แล้วก็เล่นของเล่น
เด็กคนนั้นเดินได้คล่องกว่าผมแล้วแต่ผมเป็นพี่?
เด็กดูเตี้ยกว่าปรกติ เขาน่าจะเป็นดวอร์ฟ เขาไม่ได้ดูผิดรูปเมื่อดูดีๆ
เพราะเขาตัวเตี้ยกว่าเลยควบคุมศูนย์กลางแรงโน้มถ่วงได้ง่ายกว่าหรือ?
อืม น่าสนใจ
เด็กคนนั้นแค่เดินไปเล่นนั่นเล่นนี่ ไม่ได้ทำอะไรเป็นพิเศษ แค่เหมือนเด็กๆทั่วไป
“แง๊ว”
เสียงเหมือนแมว?
ผมหันไปดูแฝดผิวแทน
เด็กแมงมุมเอาขาบางๆแหย่จมูกเด็กแมว
อย่าซนสิ
ผมคลานไปหาเด็กสองคนจับขาเด็กแมงมุม
แต่ผมจับแรงไปหน่อย ขาหลุดออกมา
โอ๊ะ! ซวยแล้ว
“อุแววววว้”
“อะไรละ พี่บอกให้ดูน้องไง ทำไมไปแกล้งน้อง หมายเลขแปด!”
แต่ผมจับเบาๆนะ
“แอ๊แอะแอะ”
“เห้อ ช่างมันเถอะ เดี๋ยวโครงร่างแข็งภายนอกเธอก็งอกใหม่เอง”
แบบแมงมุมอย่างนั้นหรือ? โอ้นั่นดีจริง
ผมไม่ได้ทำให้คนขาหัก
“แว๊ แว๊ อุแหวะ แว๊ แว๊ แว๊”
แต่เธอร้องไม่หยุดเลย
“อะไรกันน่ะ แขกจะมาแล้วนะอลิส”
“อ๊ะ! พี่โดโรเธีย”
“ให้เธอเงียบ!”
“อะไรกันเนี่ย”
“วาเนสซ่าไปช่วยกล่อมเด็ก”
“อลิสทำเละอีกแล้วเหรอ?”
*ก๊อกๆ*
“แขกมาแล้วนั่น ให้ตายเถอะอลิส”
ขอโทษ อลิส
ดูเหมือนนิ่งๆทำเป็นเด็กดีกว่า
“มาแล้วค่า”
“เธอไม่ต้องไป คอยกล่อมเด็กไว้”
“ค่ะพี่”
เธอเงียบไปสักพักแล้วๆไปอุ้มเด็กแมงมุมหมายเลขสองให้เงียบ
“วาเนสซ่า ไปเปิด”
“ค่ะ”
วาเนสซ่าผมบลอนด์หูแหลมไปเปิดประตู
ชายสองคนเดินเข้ามา
คนแรกคนหน้าเหลี่ยมๆดูเหมือนมีเงิน
ผมรู้ว่าเขาดูมีเงินเพราะ เขาใส่แหวนพลอยเต็มมือ พร้อมเล็บยาว
มันดูเหมือนคนโบราณไว้เล็บยาวเพราะไม่ต้องทำงาน
มันอาจเหมือนกันที่นี่
อีกคนดูเหมือนเป็นผู้ช่วย เขาดูธรรมดาแต่ดูตาคมๆ เหมือนคนฉลาด
“ยินดีต้อนรับค่ะ”
วาเนสซ่าคำนับหน้าเหลี่ยม แต่เธอเมินผู้ช่วย
เอ๋ ถ้าเป็นคนอาศัยเงินคนอื่น นอบน้อมกับทุกคนไว้ไม่ดีกว่าหรือ
แม้เขาจะดูเหมือนผู้ช่วย…หรือเธอรู้จักกัน หืม ไม่รู้สิ
ชายสองคนชำเลืองเด็กๆและผมด้วย และเขาไม่สนใจ เดินต่อไปที่โต๊ะ
พื้นฐานแล้ว บ้านนี้เป็นเพียงหลังเล็กๆ ห้องรวมอยู่ติดกับประตูหน้า ไม่มีพื้นที่มาก
เมื่อมาที่โต๊ะ ชายรวยพูด
“โอ้ วาเนสซ่า ยังอยากมาทำงานกับฉันไหม”
“ไม่หรอกค่ะ หนูไปจากที่นี่ไม่ได้”
หืม เธอไปไม่ได้หรือ?
จริงๆแล้วเธอเหมือนไม่ค่อยเต็มใจอยู่ที่นี่เท่าไหร่นี่เท่าที่ผมเห็นเธอไม่นาน ทำไมไม่เธอไม่รับข้อเสนอ?
ทุกคนล้วนมีสถานการณ์ มั้ง
“ยินดีต้อนรับค่ะ บารอนจาง”
“อื้ม”
“รับชามั้ยก่อนมั้ยคะ วาเนสซ่า!”
“ไม่ต้อง ฉันไม่ได้จะอยู่นานฉันแค่มาบริจากเงินเหลือๆ”
'จาง' หรือ คราวนี้ดูออกจีน ถ้าอย่างนั้นนี่คือที่ซึ่งไม่ได้มีการเลือกปฏิบัติ หรือคนจีนเป็นใหญ่เป็นโต
ผมว่ามันน่าจะไม่มีการเลือกปฏิบัติ แต่ชื่อมันผสมกันหลายเชื้อชาติ
แต่ผมก็ไม่มีอะไรยืนยันนั่นอยู่ดี
“เราจะมาบริจาก 3,000 เงิน”
“โอ้ ขอบคุณมากๆนะคะ”
“แต่เราต้องการหาแรงงานเพิ่ม คนที่แล้วอ่อนแอเกินไปไม่กี่เดือนเขาก็ตาย แต่ก็ยังดีที่ไม่ใช่พวกอ่านออกเขียนได้”
โดโรเธียดูเศร้าๆไม่ตอบอะไร
“มีอะไร?”
“อึ่ก ไม่มีค่ะ”
“อย่างนั้นเหรอ หือ ถ้าอย่างนั้น เมื่อไหร่จะมีแรงงานพร้อม”
"ท่านจะใช้เด็กไปทำอะไร"
“ฉันไม่ต้องการคนอ่านออกเขียนได้ ฉันจะหาคนแข็งแรง เอาไว้ทำงานผ่าหิน”
“ตอนนี้ยังมีแต่เด็กยังไม่โต ที่เราเพิ่งเปลี่ยน ถ้างานแบบนั้นหนูคาดว่าตอนนี้ยังมีแต่เด็กอ่อนยังทำไม่ได้หรอกค่ะ เราเพิ่งเปิดเต็มตัวเปลี่ยนจากก่อนหน้า”
"เธอจะหมายถึงถ้าอย่างนั้นเร็วๆนี้จะยังไม่มี"
“ค่ะ”
“อืม เข้าใจแล้ว ฉันจะเว้นระยะมาที่นี่แล้วกัน ส่วน 3,000 เงินเก็บไว้เถอะ ฉันสงสาร”
“ขอบคุณมากๆค่ะ”
หืม ที่นี่เป็นที่ส่งเด็กที่พอทำงานได้ไปเป็นทาสอย่างนั้นหรือ
ถ้าอย่างนั้นวิธีรอดก็คือ หาทางหาเงินแล้วเอามาให้ที่นี่เอง ถ้าไม่อยากตกไปเป็นทาส
แต่จะหาเงินอย่างไรล่ะ?
พื้นฐานแล้วผมไม่รู้เกี่ยวกับอะไรทั้งนั้น
แต่ผมน่าจะอ่านได้ ส่วนเรื่องเขียนดูจากตัวอักษรผมน่าจะยังต้องฝึกก่อน
“โว้ย!”
เสียงคนมาจากข้างนอก
ผู้ช่วยมองไปทางหน้าบ้าน
“ผมจะไปดู”
“อย่ามาเอะอะระแวกนี้เยอะ ฉันไม่อยากให้ใครรู้ว่าฉันมาที่นี่”
“ครับ”
เขานิ่งไปชั่วขณะ และผู้ช่วยไปเปิดออกไปหน้าบ้าน
มีเสียงเอะอะเหมือนคนตีกัน ทะเลาะกันหรือ?
วาเนสซ่าออกไปหน้าบ้าน
เราดูไปเรื่อยๆ
วาเนสซ่ากลับเข้ามา
“แย่แล้ว คนตีกันหน้าบ้าน ปิดประตูอย่าให้เด็กออกแล้วไปคอยดู เดี๋ยวพวกนั้นจะพาซวยเข้ามา”
การต่อสู้!
นี่มันโอกาสได้หาข้อมูล
อลิสออกไปหน้าบ้าน
พี่โดโรเธียตามไปหลังจากนั้น
ดูเหมือนพวกเธอลืมปิดประตู!
ผมคลานออกไปดู
“ข้าบอกว่าข้าไม่มีเงินให้โว้ย พูดไม่รู้เรื่องเหรอไงวะ”
มีชายสามคนอยู่หน้าบ้าน
สองคนใส่เสื้อผ้าคล้ายๆเครื่องแบบ อาจเป็นคนของบารอนจาง
อีกคนดูโทรมๆเหมือนเมามา
ทั้งสามคนมีดาบ
“โห่ แกก็ แต่งตัวก็ดูดี แบ่งเงินให้ข้าไปใช้สักหน่อยไม่ได้เหรอไงวะ”
“แกมันเมา ไปกินให้ไกลๆ”
“อย่ามาไล่ข้านะโว้ย”
ชายเมาชักดาบ
อีกสองคนชักดาบพร้อมตอบโต้
โอ้ สู้กันแล้ว อาวุธหลักที่นี่เป็นดาบหรือ?
เอาล่ะ มันจะสู้กันแบบไหน? ใช้วิชากระโดดขึ้นฟ้าปล่อยลำแสงจากดาบ หรือฟันกันธรรมดา
สองคนเป็นผู้คุ้มกันที่ดูเหมือนฝึกร่างกายมา อีกคนหนึ่งเป็นคนเมา
คนเมาน่าจะไม่รอด
สามคนชี้ดาบไปข้างหน้า หันหน้าเข้าหากัน ตั้งท่าพร้อมสู้
ไม่มีท่ายืนสำหรับฟันดาบอย่างการวางพาดไหล่หรือยกไว้เหนือหัว มันแค่ชี้ดาบไปข้างหน้าคอยกันตัวเอง ถ้าอย่างนั้นวิชาดาบคนน่าจะไม่เชี่ยวชาญ
“แทงตรง!!!”
คนเมาแทงไปข้างหน้าใส่อกยามรถม้า เขาเอาดาบปัดไปข้างๆ
“ฟันหัว!!!”
ยามรถม้ายกแขนขึ้นแล้วฟันลง ชายเมายกดาบกัน
ทำไมออกแรงกันไม่เยอะ ดูเหมือนจะป้องกันได้อย่างง่ายๆ แม้แต่คนเมาการป้องกันเมื่อโดนฟันก็ไม่เพี้ยนไป
ผมดู
“จึ มีวิชานี่หว่า”
คนเมาบ่นออกมา
หืม แค่แทงทีหนึ่งกับฟันหัวทีหนึ่งพร้อมตะโกนบอกก่อน คนเมาตัดสินว่ามีวิชา
เขาน่าจะเมาหนัก
“แทงตรง!”
*แก๊ง*
“แกก็พอตัวนี่ แต่ข้ามันยามบารอนจางนะโว้ย ฟันหัว!”
*แก๊ง*
คุยอะไรกันอยู่? ทำไมอีกคนไม่เข้าไป? มันเป็นสองรุมหนึ่ง มันน่าจะจบง่ายๆสิ
“แทงตรง!!”
*แก๊ง*
ผมดูไป คิดไม่ออก
“จึ แทงตรง!”
*แก๊ง*
“ฟันหัว!!”
*แก๊ง*
“รับนี่ซ้า แทงตรง! แทงตรง!”
ชายเมาแทงสองทีติดกัน
ไม่มีฟันแบบอื่น?
มันดูเหมือนมีการใช้ท่าอยู่ แต่เขาไม่ทำอะไรนอกจากตะโกนชื่อท่าแล้วทำซ้ำๆ
*ฉึก*
คนเมาแทงโดนไหล่ที่แขนซ้ายยามยาม
“อ๊าก ข้าไปต่อไม่ได้แล้ว นายคุ้มกันบารอนด้วย”
อะไรกัน?
มันไม่ได้โดนแขนข้างถนัด เขาน่าจะยังสู้ต่อได้ แต่เขาตัดสินใจว่าไปต่อไม่ได้แล้ว
“แก ไอ้บัดซบ ฟันหัว!!”
*ฉัวะ*
“อ๊าก!”
มันไม่ได้ฟันหัว แต่โดนไหล่ เขาพลาดหรือ?
“ฮ่ะฮ่า เสร็จล่ะ ยอมยัง?”
“ข้ายอม ข้ายอม”
ผมคิดไม่ออก
ชายเมาถูกจับกุมตัว พวกเขาไม่ได้มัดเอามือไพล่หลังหรือมัดขา แค่มัดมือไว้ข้างหน้า เขายังคงวิ่งหนีได้
แต่เขาไม่ทำ
เพราะเขาเมา? หรือว่า?
ท่าทางการต่อสู้ในต่างโลกไม่พัฒนา มีสกิล 1 ก็กด 1 อย่างเดียว!
