เรื่องราวของการสร้างรักในโลกแฟนตาซี ของชายต่างโลก สองสาวกำพร้า และมีอีก? ออกทำงาน ฝึกฝนเพื่อความแข็งแกร่ง แก้ปัญหาแห่งรักน่ารักๆ กับโลกใบใหม่พร้อมคนรักต่างโลก สองสาวและคนอื่นๆ? รัก!สู้!ทำงาน!
ในเล่ม 2 พบกับการเดินทางไปต่างประเทศแรกในต่างโลกของเขา เมืองโคมแดง พบกับท่านหญิงผู้ปกครองโสเภณีเป็นร้อยคน และเมื่อเขาและเพื่อนสมัยเด็กโตเป็นวัยรุ่นกันก็พากันค้นหาชีวิตที่ตัวเองชอบ และการเริ่มเข้าวัยโตเป็นผู้ใหญ่ กับการทำงานไปสร้างเนื้อสร้างตัวสร้างร้านค้าของตัวเองและหาลูกน้องที่ไว้ใจได้ รัก!ทำงาน!
รัก,แอคชั่น,แฟนตาซี,ชาย-หญิง,ผู้ใหญ่,ทำงาน,สร้างตัว,ฝึกฝน,เกิดใหม่ ,รักวัยรุ่น,นางเอกเก่ง,พระเอกเก่ง,หญิง-หญิง,ฟููตะนาริ,yaoi,หญิงรุก,ชาย-ชาย,ชาย-หญิง,ฮาเร็ม,แอ็คชั่น ,ต่อสู้,โรแมนติก ,โรแมนซ์,แฟนตาซี,ต่างโลก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
6 เริ่มวันแห่งการฝึกฝน
เรายังอยู่กันในห้องรวมทับห้องนั่งเล่นทับห้องรับแขก
ผมมอง วิว หมายเลขสอง เด็กแมงมุม เธอนั่งกอดอกหันไปทางอื่น วี หมายเลขหนึ่ง เด็กแมว ลูบหัวที่มีผมสีเงินของวิวอยู่หน้าตาเหมือนไม่รู้จะทำอะไรดี
ผมต้องใช้จินตนาการ ผมลองนำตุ๊กตาสุนัขมีเขาไปให้วิว
“อ่ะ นึกถึงตัวสวยๆนั้นแล้วเล่นนี่แทนไปก่อน หรือเล่นตัวนี้ก็ได้แล้วคิดอะไรใหม่ๆ เดี๋ยวก็สนุก”
เธอหันมาอย่างเร็ว หน้าตาโกรธเต็มที่ มองตุ๊กตาสุนัขมีเขาครู่เดียว
“กว่าจะซ่อมเสร็จ แล้วพอซ่อมมันก็มีรอยแล้ว มันจะไม่เหมือนเดิม”
“ของที่เคยเสีย แม้มันจะเคยถูกซ่อม มันไม่เหมือนเดิมจริง แต่ของสิ่งนั้นยังเป็นของสิ่งนั้นอยู่ แค่มันเปลี่ยนไปนิดหน่อย นั่นเรียกว่าประสบการณ์ เหมือนคนเรา การมีประสบการณ์ไม่ได้หมายความว่าไม่ดี มันทำให้เราโตขึ้น พร้อมกับชีวิตข้างหน้า”
จากนั้นเธอน้ำตาซึม มองตุ๊กตาสัตว์ประหลาดคล้ายสุนัขมีเขา ยังคงกอดอกทั้งงอนทั้งเศร้า ผมต้องคิดอะไรมาแทนให้เธอ
“ขอยืมแป้ปนึง อะแฮ่ม ข้าคือสุนัขพิพากษามีเขาแหลมแห่งเทพเจ้าเซอร์เบอร์รัส ข้ารักษาแผลเป็นได้และทุกคนที่ได้สัมผัสข้าจะไม่มีวันเจ็บปวดอีกต่อไป แต่เจ้าทำร้ายคนรักเจ้า ข้าต้องลงโทษเจ้า รับมือ! ฟิ้ววว”
ผมจับสุนัขเข้าชนตุ๊กตาของวีเบาๆ วียิ้ม ไม่ได้เล่นด้วยสักพัก ผมชนเบาๆอีกครั้ง
“ปัง”
“คิกๆๆ”
วีหัวเราะคิกคัก หน้าตาสนุก จากนั้นจับชนของผมเบาๆ
“ปัง นี่แหน่ะ คนรักข้ามันนิสัยเปลี่ยนเป็นคนไม่ดี ข้าเลยทำต่างหาก!”
ผมชำเลืองดูวิว หน้าเธอสนใจ อยากเล่น
“หนะ, หนูจะเล่น”
ผมหันไปยิ้มให้เธอ เธอดูอยากเล่นมาก
“แต่เทพเจ้าคืออะไรอ่ะ”
วีถาม ผมหันไปมองเธอสีหน้าเธอสับสนนิดหน่อย ผมทำหน้าไม่ถูก ผมจะอธิบายอย่างไรดี
“คือคนที่มีความดีงามที่สุดและเก่งที่สุดในโลก ที่เธอไม่รู้ว่ามีจริง ซึ่งอาจมี หรืออาจไม่มี ประเด็นคือเราไม่รู้ มั้ง”
ผมไม่รู้ว่าเทพเจ้าโลกนี้มีจริงไหม แต่ผมตอบไปตามความเชื่อของผม
“แต่คิดว่ามีน่าจะดีกว่า เทพเจ้ารักคนบูชาความดีงาม ถ้ามีความดีงามกับตัว มันจะดีกว่า เข้าใจมั้ย อ่ะ ไปเล่นเถอะ”
ผมยื่นตุ๊กตาสัตว์ประหลาดให้เธอ ซึ่งอาจเป็นสุนัขพิพากษา หึๆ เธอหยิบตุ๊กตาไปอย่างรวดเร็วแล้วรีบลงไปนั่งเล่นกับวี แต่วียังไม่เล่น สีหน้ายิ่งสงสัย
“แล้วความดีงามมันดียังไงล่ะ ทำดีแล้วดีเหรอ เราก็ทำตัวดีกัน ยังมีคนมาร้ายใส่เราเลย”
วีถามแต่คำถามที่มีประเด็นที่ผมต้องคิด หลักๆแล้วความดีนั้นขึ้นอยู่กับแนวคิดและความเชื่อของแต่ละคน อะไรที่หนึ่งคนมองว่าดี อีกคนก็มองว่าไม่ดีได้ นั่นไม่ผิดเลยแม้แต่นิดเดียว แต่
“ถ้าเธอเชื่อว่าดี ทำดีๆไปเดี๋ยวมันก็มีคนมาทำดีกับเธอเองแหละ สิ่งไม่ดีมันมีอยู่เสมอมันคือโชคชะตา เธอต้องเรียนรู้มัน คิด ว่าถ้าเจออีกจะรับมืออย่างไร และเมื่อคิดได้ เมื่อเธอเจอประสบการณ์ที่ไม่ดีอีกครั้ง เธอจะพร้อมรับมันอย่างง่ายดาย ไม่เศร้า ไม่เสียหายอะไร เพราะเธอพร้อม”
ตามกฎการแลกเปลี่ยนที่เท่าเทียม มั้ง เรื่องนั้นผมก็ไม่รู้
“คิดว่าดีก็ทำไปเถอะ ประมาณนั้นแหละ แต่คิดมันหลักๆเลยก็คือ ถ้ามีคนมาทำแบบนั้นกับเธอบ้างเธอเชื่อว่ามันดีมั้ย เหมือนถ้าเธอเชื่อว่าตีแล้วดี ถ้ามีคนมาตีแล้คิดว่าดีใส่เธอบ้าง มันดีจริงมั้ย”
เธอกอดอกคิดสักพักหนึ่ง แล้วเหมือนคิดอะไรออก พยักหน้าแล้วไปเล่น
“เจ้าห้ามทำร้ายคนรัก ข้าต้องสังหารเจ้าเสีย เจ้ามันชั่วช้า ปั้ง”
วิวเริ่มก่อน
“ม่ายนะ ปั้ง!”
“ปั้งๆ”
“อะไรกันมันสองทีได้ไง กติกาคือคนละทีนี่”
“แต่ของหนูเก่งที่สุดในโลกไง หนูเลยทำได้”
“กติกาคือกติกา ไม่อย่างนั้นพี่ไม่เล่นด้วยแล้ว ถ้าพี่ทำแบบนั้นมั่งล่ะ นั่นมันไม่ดีเลยนะ”
เธอทำสีหน้าตกใจแล้วรีบดึงตุ๊กตากลับ
“ได้ๆ หนูจะทีเดียว”
ผมมองผมสีดำของวีกับผมสีเงินของวิวที่ยุ่งๆ สีหน้าพวกเธอกำลังสนุกกันอยู่ ผมหัวเราะคิกคักในใจ แล้วปล่อยพวกเธอเล่นไป
ผมกลับไปนั่งที่ผม ผมต้องหาทางเผาพลาญ ถ้าอย่างนั้นมันต้องทำอะไร ผมไปดูหุ่นทุ่ม จับมันแล้ว คิดออก ผมนิ่งไปสักพัก ส่ายหน้าแล้วกำลังจะฝึกทุ่มต่อสักพักผมลุกขึ้นไปหาอลิสที่อ่านหนังสืออย่างใจจดใจจ่อ
“พี่อลิส”
“ว่าไงสุนัขพิพากษา คิกๆ”
เธอได้ยินหรือ? แต่เธอตั้งใจอ่านหนังสืออยู่นี่ ไม่ ทำสิ่งที่ต้องทำก่อน
ผมคำนับค้างไว้
“ขอผมไปข้างนอกกับหนึ่งและสอง ได้มั้ยครับ”
จากนั้นเธอรีบพูด ผมไม่เห็นสีหน้าเธอ
“ไม่ได้หรอก เธอออกไปข้างนอกไม่ได้ เขาห้ามกัน”
“นะครับ”
ผมกอดขาเธอ หน้าพิงอยู่ต่ำๆ ขอความเมตตา
“โอ้โหเธออยากออกขนาดนั้นเลยเหรอ พี่ทำไม่ได้หรอก โดโรเธียห้ามไว้ พี่ต้องดูเด็กๆเหล่านี้”
“นะครับพี่ ผมจะไม่ไปไหนห่างจากบริเวณบ้าน ดังนั้น”
ผมรั้นแล้วอ้อนวอน
“แต่ ข้างนอกมัน- แต่ก็นี่มันเธอ ช่างมันแล้ว! ถ้าเป็นเธอ มันไม่เป็นไรหรอก ห้ามไปไหนไกลล่ะ ถ้าออกไปแล้วไม่เจอเลยพี่จะตีแรงๆเลยล่ะ”
“ครับ!”
จากนั้นเธอแกะผมออก ผมเลยรีบลุกไปคำนับอีกที เธอถอนหายใจ
“เวลาเล่นหมดแล้วก็รีบเข้ามา เดี๋ยวพี่พาเด็กกลับห้องหมดแล้วพี่จะไปเรียก จำไว้นะ ถ้าออกไปแล้วไม่อยู่ พี่จะตีแล้วไม่รักแล้ว”
โอโห โทษมันค่อนข้างหนักทั้งๆที่มันไม่ดีจริง เธอน่าจะเป็นห่วงจริงๆแล้วจะโกรธจริงๆ
“ครับ ผมสัญญา”
“....ดี ไปได้แล้ว มันจะอีกไม่นานครึ่งนิ้วโป้ง เข้าใจนะ”
หน้าเธอดูจริงจัง ผมตอบอย่างจริงจังเหมือนเธอ
“ครับ”
ผมสัญญาจริงๆ ผมจะไม่โกหกเธอ ผมมีแผน
ผมไปหาวีกับวิว
“หนึ่งกับสอง ออกไปข้างนอกกับพี่มั้ย แต่ห้ามไปไกลเด็ดขาดๆสุดๆเลยนะ”
“ข้างนอกเหรอ ไปได้ไงอลิสไม่ให้หรอก”
“ไปๆ!”
วีตั้งคำถาม หน้าเหมือนไม่เชื่อ วิวตอบอย่างรวดเร็ว
"พี่บอกอลิสแล้ว"
ผมยิ้มภาคภูมิใจ
“อย่างนั้นเหรอ พี่ทำได้ยังไงอ่ะ หนูเคยขอแล้วไม่เห็นจะได้เลย”
ความสงสัยวีเยอะมาก
“พี่ผมลงกอดขาอ้อนวอนน่ะ แห่ะๆ”
เธอขมวดคิ้ว ดูเหมือนไม่พอใจ
“พี่จะอะไรขนาดนั้น แค่ข้างนอกเอง-”
“น่า พี่มีความคิดหนึ่งอยู่”
ผมรีบตัดคำพูดเธอ ดึงแขนพวกเธอ
"ไปกัน เร็ว เวลาพักมันไม่นาน"
ผมคะยั้นคะยอให้เธอตามมา วิวตามมาง่ายๆ แต่วีดึงมือเบาๆครังหนึ่งแล้วจากนั้นตามมา"
เดินไปหน้าประตู เปิดมัน ผมเห็นรั้วผุพังซี่รั้วหลุดไปบ้างประปราย อยู่ห่างไปบริเวณบ้าน ที่อยู่ไประยะหนึ่งห่างออกไป บ้านฝั่งตรงข้ามที่เห็นครึ่งหนึ่งของบ้านสองหลังกับบ้านที่เห็นลางๆเลยรั้วไป บ้านเหล่านั้นถ้าบอกว่ามาจากสลัมก็ไม่ผิดเลยสักนิด
“อะไรทำไมไอ้แปด กับยัยหนึ่งและสอง ออกไปข้างนอกได้ ผมจะไปด้วย”
มันคือเด็กดวอร์ฟ ผมหันไปดูอย่างไร้สีหน้า มองอลิส หน้าเธอนิ่งๆ เธอชำเลืองมองผมแล้วหันไปบอกเด็กดวอร์ฟ
“เขาสัญญาว่าจะถูกตีแล้ว เขาช่วยไม่ให้เลขสองงอแงด้วย แล้วเขาเล่นไม่เสียงดัง, กินข้าวง่าย, พูดให้พวกเธอกินข้าวด้วย, และเขาไม่ดื้อ ส่วนเธอข้าวก็จะไม่กิน เล่นก็เสียงดังแถมมาทะเลาะกับหมายเลข 2 อีก”
“อึก แต่ถ้าแปดได้ออกพวกเราก็ต้องได้ออกด้วยสิ อย่างนี้ไม่ได้นะมันไม่ยุติธรรม”
สีหน้าเขากลัวทำอะไรไม่ถูก
“ไม่ต้องแต่เลย พี่เป็นผู้ใหญ่ พี่น่ะยุติธรรม เธออาจจะไม่เข้าใจ ถ้าวันหนึ่งเธอไม่ดื้อแล้วพี่เห็น เมื่อวันนั้นมาถึงเธอจะได้ออกเล่นข้างนอกกัน เข้าใจมั้ย”
แหม แต่ผมเลิกสนใจแล้วรีบเปิดออกแล้วออกไปพร้อมตุ๊กตา
“นี่หรือคือข้างนอก”
“ว้าววว”
“เยยยย้”
วิววิ่งไปตรงรั้ว เร็วมาก
“ห้ามออกไปข้างนอก ไม่อย่างนั้นไม่รักแล้วนะ!”
วิวชะงัก หันกลับมามองผมทำอะไรไม่ถูก ยืนมองอยู่ช่วงรั้ว ผมเดินไปข้างเธอ
“ดีมาก ยอดเยี่ยม เก่งมากที่ห้ามใจได้”
“อืม”
ผมชมเธอ วิวตอบมา ผมหันไปดูวีที่อยู่ข้างหลัง เธอดูกล้าๆกลัวๆ แต่สงสัยสุดๆ ค่อยๆย่องอย่างช้าๆ
“หนึ่งมาดูตรงนี้สิ”
“เอิ่ม หนูขอโทษ แต่”
“ไม่ต้องระวังหรอก ที่นี่ปลอดภัย”
เธอยังคงมองไปรอบค่อยๆย่องจากนั้นเธอขอโทษ ผมตอบไปแล้วหันไปดูข้างนอก มีแต่บ้านโทรมๆกับรั้วบ้านโทรมๆ บางที่ไม่มีรั้วแล้วพื้นเป็นดิน บางบ้านก็ประตูพังๆ พื้นฐานแล้วมันเป็นย่านคนจนสุดๆหรือสลัม
ที่บ้านมีรั้วและเขตอยู่ไม่มาก ของเราดูดี พื้นเป็นหญ้า และมีต้นไม้มีดอกสีเหลืองต้นเท่าตัวพวกเราเหล่าเด็กๆ แต่พื้นเป็นหญ้านั่นยิ่งดี มันจะไม่เจ็บเข่าถาวร วีอ้าปากค้าง
“ดูกันตรงนี้ให้อิ่ม แต่เราจะไม่ไปไหนหรอกนะ เลิกหวังได้เลย เธอด้วย หนึ่ง…”
เธอขมวดคิ้วหันมาแยกเขี้ยว เธอคิดอยู่หรือ?
“ฟ่อ”
“ฮ่าฮ่าฮ่า กลัวแล้วจ้า แต่ก็ไปไม่ได้อยู่ดีนั่นแหละ”
เธอขู่ผมเบาๆหน้าโกรธๆ ผมย้ำว่าจริงจังแล้วยิ้มๆ ถ้าเป็นอย่างนั้นเธอดื้อไม่เบา
“ชิ!...ได้! หนูสัญญา”
“จ้า”
วีเด็กแมวให้คำสัญญา พวกเรามองข้างนอกกัน วิวมองอย่างตื่นเต้นไปทั่ว ระหว่างวีค่อยๆดูทีละบ้าน จากนั้นวีพูดออกมา
“ดูจริงๆแล้ว ไม่เห็นมีอะไรเลย มีแต่โทรมๆเก่าๆ ไปเล่นข้างในเถอะ"
วีเลิกสนใจหันไปแล้วเดินไปเล่นตุ๊กตาหน้าประตู
“เอาน่า เราจะเล่นกันข้างนอกในรอบบ้านนี่แหละ เชื่อพี่ สอง ตามมานะ”
ผมบอกวิวแล้วเดินมาช่วงหน้าประตู วิวดูอีกสักพักจากนั้นรีบตามมา
ณ ช่วงเวลาเมื่อวิวกำลังจะเล่นตุ๊กตาสุนัขพิพากษา
“อะแฮ่ม เราจะเล่น ‘ฝึกฝน’ ฝึกป้องกันตัวง่ายๆ ฝึกออกกำลังกายกันรอบบ้าน!”
วีเด็กแมว กับวิวทำสีหน้าสับสน
“พื้นฐานแล้วเราจะเก่งขึ้นน่ะ แล้วหนึ่ง พี่จะเรียกน้องว่าวี ส่วนสองพี่จะเรียกน้องว่าวิว”
วีกับวิวตาเบิกกว้าง
“พวกเราได้ชื่อใหม่กับพวกเราจะรู้ท่าเหรอ?”
วิวถามมา หน้าเหมือนอยากรีบทำแล้ว
“ใช่ประมาณนั้นแหละ”
พื้นฐานแล้วผมจะให้พวกเธอออกกำลังพื้นฐาน แล้วฝึกพวกเธอป้องกันตัวถ้าทำทัน
“มันจะทำให้เธอเก่งขึ้นไปเรื่อยๆแล้วสุดท้ายเราจะเรียนท่า วันนี้จะเป็นท่าไว้ดึงแขนเวลามีคนมาจับ แต่พวกเธอห้ามใช้ในบ้านเด็ดขาด เข้าใจมั้ย”
““ได้””
พวกเธอตอบ ผมรู้สึกผิดนิดๆด้วยเหตุผลบางอย่าง
“เล่นๆ”
“ก่อนอื่นวิ่งรอบบ้าน”
ผมดูรอบบ้าน มันจะประมาณกี่รอบดีล่ะ
“30 รอบก่อน ดูว่าไหวมั้ย”
““ได้!””
วิวรีบวิ่งออกไปสองสามก้าว จากนั้นวีลุกตาม ผมก้มพุ่งเข่าเข้าจับ
“ยิงเข่า!”
ย่อตัว งอท่อนบนมาข้างหน้าไม่งอแบบนักมวยปล้ำ แต่มือป้องกันคางแล้วยืดข้างไม่ถนัดไป เข้าท่าตั้งป้องกันทั่วไปแบบศิลปะการต่อสู้ผสม ย่อตัวแล้วยิงเข่าต่ำที่สุดไปข้างหน้า ผมทำได้สูงขึ้นมาจากพื้นนิดหน่อย พอเข่าหน้าไปไกลๆแล้ววางเท้า วาดเท้าหลังติดพื้อวาดมาที่เท้าหน้า ห่างกันหนี่งหัวไหล่ หรือ ‘ชู้ต’ แปลว่ายิง ของศิลปะการต่อสู้ทุ่มต่างๆ
หนึ่ง
ผมแซงวี
“อ๊ะ”
เสียงวีดังขึ้นมา สอง! สาม! ผมถึงหลังสะโพกวิว ผมยิงเข่าเข้าใต้สะโพกวิว สอดแขนจากบนขาหลังคู่สี่เข้าจับใต้ก้นแมงมุม ย่อนิดแล้วยก!
“สู้งสูง!”
“ว้าย!”
น้ำหนักเธอเท่าตอนผมลองยกปลายเตียง น่าจะหนักกว่าผมประมาณผมกับอีกครึ่งหนึ่ง มันหนัก!
จากนั้นผมวางเธอลงเบาๆ
“เอาอีกๆ!”
“ทำบ่อยไม่ได้หรอกมันหนักน่ะ”
วิวจะสูงสูงอีกแต่ผมไม่น่าจะไหวบ่อย
“เราต้องสะบัดแขนสะบัดขาก่อน แบบนี้”
ผมสะบัดมือสะบัดเท้า ให้ครบทุกปลายแขนขา
“แล้วอย่าลืมขาของร่างแมงมุมด้วยนะ”
“เอ๋ ร่างล่างด้วยเหรอ?”
“ช่าย”
วิวตกใจหน้าสับสนถาม ผมยิ้มเบาๆตอบ พวกเธอสะบัดแขนขา วิวสลับสะบัดขาร่างล่างเป็นฟันปลา
“แล้วก็ถ้าน้องจะวิ่งสุดแรง ทำแค่ 10 วินาทีแล้วพัก 10 วินาที เข้าใจมั้ย ไม่อย่างนั้น เธอจะไม่ไหว”
“โห่บ้านแค่นี้เองเธอไหวน่า สองนะแรงเยอะออก"
ผมอธิบาย วีพูดเข้ามาแทรก อย่างนั้นเหรอ ผมไม่รู้ แต่พี่เธอพูด ดังนั้นมันก็น่าจะเป็นอย่างนั้น แต่
“ไม่ได้หรอก เรากำลังเล่นออกกำลังกันอยู่ เดี๋ยวเธอไม่ไหวท่าไม่สวยแล้วจะไม่ดีแทนเอาน้า เชื่อเถอะ”
แต่ผมยืนกราน แต่ผมไม่รู้ว่าการเผาผลาญในร่างกายของโลกนี้เหมือนโลกเก่าไหม เพราะมันเป็นต่างโลก ผมเพิ่งสัมผัสมันมาได้ 2 ปีแต่ในบ้านและ วุ่นๆกับฝึกพื้นฐานโดยมีเตียงหนึ่งอัน
“จึ ก็ได้”
“อย่าจึปากบ่อยน่า มันไม่ดีหรอก แต่ถ้ากับพี่น่ะมันไม่เป็นไร”
วิวจึปาก ผมเตือนเธอแบบนุ่มนวล
“ขอโทษทีพี่มันติดปาก หนูไปเล่นแล้วนะ หนูอยากเก่งๆ”
“คิกๆ”
วิวอยากเล่นแล้ว แต่วีหัวเราะคิกคักขึ้นมา ผมหันไปมองวี หน้าเธอดูไม่ค่อยเชื่อ
“เชื่อพี่สิ”
“...ได้จ้ะ”
จากนั้นวีก็วิ่งเหยาะๆตามไป ผมรีบวิ่งสิบหยุดสิบ มันสุดยอดที่จะเหนื่อย ผมวิ่งไปสักพักแล้วเห็นวิวอยู่ข้างหน้า เธอเริ่มจะช้าลง วียังคงวิ่งเหยาะๆอยู่ข้างหลัง
“เห็นมั้ยเล่า”
“โอ๊ะ พี่แปดนี่ หนูไม่ยอมหรอกน้า”
“สนแต่ตัวเองพอแล้วน่า ดูไว้เป็นเป้าหมายได้ แต่ห่วงแต่ตัวเองเวลาทำเท่านั้น ตั้งใจให้ท่าสวย”
ผมอธิบาย ไม่เห็นสีหน้าเธอ ผมกำลังอยู่ช่วงเดินสิบ
“จึ อุ้ย โทดๆ”
ผมรีบวิ่งต่อผมวิ่งได้ถึงห้ารอบแล้วผมเปลี่ยนมาเป็นเหยาะๆ เพราะมันเริ่มหอบหนัก
เราวิ่งกันไป จนมาถึงรอบสุดท้ายของผม
ผมทำต่อไป มาถึงหน้าบ้านคนแรก ผมรอพวกเธอหน้าบ้าน วิววิ่งเหยาะๆผ่านมา ผมโบกมือ เธอตอบมัน
“เดี๋ยวเจอกัน แป้ปเดียว จำไว้เลย ฮ่าฮ่าฮ่า”
เธอท้าทายและเธอท่าทางสนุกกับมันแต่อารมณ์เสียกับตัวเอง นั่นดี เธอดื้อบางเรื่อง บางเรื่องเธอก็ดีมากเลย ผมยิ้มจากนั้นสักพัก วีผ่านมา
“แฮ่กๆ 29!”
“ดีมาก สู้ๆ”
วีหันมายิ้มเบาๆแล้ววิ่งต่อ มันช้ากว่าวิวแต่ค่อนข้างจะยังคงเร็วอยู่สำหรับวิ่งเหยาะๆ ผมคิดว่าเธอจะเหลาะแหละเสียอีก แต่ร่างกายแมวกับร่างกายแมงมุมวิ่งกันเร็วพอตัวเลย
จากนั้นเธอวิ่งต่อ มันเร็วกว่าเดิมนิดหน่อย แล้ววิววิ่งมา เสร็จแล้ว สักพักวีก็มาแล้ว พวกเราวิ่งกันครบแล้ว ต่อไปก็ หายใจ มีคนเดินผ่านไปมาหน้าบ้านหยุดมองเราสักพักประปราย
“เอาล่ะ!”
“ฮ่าาา ฮ่าาาา”
“ฮ่าา ฮ่าาาา”
พวกเธอหอบ
“โกยลมจากข้างล่างขึ้นจนเหนือหัว หายใจเข้าลึกๆ ซื้ดดดดดดด”
ผมโกย หายใจเข้า พวกเธอทำตาม
“กางแขนแล้วค่อยๆ เอาลง ฮ่าาาาา”
ผมกางแขนแล้วค่อยๆเอาลง หายใจออก
“ซื้ดดดดดด” “ซื้ดดดดด”
พวกเธอหายใจเข้าโกยอากาศ
“ฮ่าาาาา” “ฮ่าาาาา”
พวกเธอหายใจออกพ่นแล้วลดมือ แล้วทำไปสักพัก พอให้พวกเธอหายเหนื่อยพวกเธอหายเหนื่อยเร็ว เพราะสายพันธุ์หรือ?
“ต่อไปอุ่นเส้นเอ็น”
เอาล่ะ อุ่นเส้นเอ็น ซวยแล้ว แมงมุมยืดขาอย่างไรเล่านี่
“เอิ่ม แป้ปนึง”
ผมเก็บความสงสัยไว้ก่อน วีเด็กแมวหน้าตาดูสับสน วิวเด็กแมงมุม งงๆนิดหน่อย จากนั้นวีถาม
“เส้นเอ็นคืออะไรอ่ะ ที่หนึบๆในสตูน่ะเหรอ" “
“ช่ายแล้วแหละ มันจะมีอยู่ในร่างกายเอาไว้ดึง เวลาพี่ดึงแขนเข้ามา แบบนี้”
ผมชี้แขนตรงไปข้างหน้าแล้วพับข้อศอกเข้า
“ถ้าอุ่นมันก่อนมันจะดึงเร็วขึ้น พร้อมขึ้นเอาล่ะ เริ่ม เอ่อ กางขาออกแล้วลงไปแนบพื้นไว้ จากนั้นควงตัวแบบนี้!”
ผมถ่างขาสุดแล้วล้มไปข้างหลังนั่งลง แล้วควงร่าง ผมยืดไม่ได้มาก แต่เรายังไม่ได้ยืดเส้น เราจะทำนั่นตอนจบ
วีถ่างขาได้จนแนบกับพื้น มันเหมือนนักกายกรรม มันยืดได้จนสุด เอาล่ะต่อไปวิวจะทำอย่างไร
“ฮึบ”
เธอดีดขาตรงออกข้าง แล้วปล่อยล้ม
“แอ่ก”
จากนั้นเธอดีดอีกข้าง แต่เอ๋ เท่าที่ผมรู้มาคร่าวๆ ถ้าเป็นโลกที่แล้ว แมงมุมมีกล้ามเนื้อในโครงร่างเปลือกแข็งแค่สำหรับดึงเข้าเร็วๆนี่ แต่ขาท่อนล่างไม่มีกล้ามเนื้อสำหรับกางออก ดังนั้นเธอน่าจะต้องค่อยๆกาง ถ้าอย่างนั้น กล้ามเนื้อในท่อนล่างมีอย่างนั้นหรือ แล้วกล้ามเนื้อข้างในล่ะเยอะมั้ย ผมต้องศึกษา
พื้นฐานแล้วความรู้จากโลกเก่าอาจจะไม่ได้มีผลทั้งหมด มันไม่มีอะไรจริงแท้ รวมถึงการออกกำลังด้วยอาจมีคนทำแล้วแต่ไม่ได้ผล แต่ ผมเชื่อ ไม่สิ ผมศรัทธา แม้ผมไม่เคยศรัทธาอะไรมาก่อน
“ดีทำไปเรื่อยๆ เดี๋ยวพี่บอกให้หยุดเอง”
วีกับวิวควงตัว วีทำเหมือนนักกีฬากายกรรมที่เพิ่งเริ่ม วิวควงทั้งร่างบนร่างล่างเราทำไปสักพัก
“พอแล้ว ลุกมาแล้วสะบัดแขนสะบัดขา”
“ได้”
“ได้!”
วีตอบเสียงกลางๆ วิวกระฉับกระเฉง
ผมนึกถึงวิธีกระชากแขนกลับ โลกที่แล้วผมเคยลองทำแล้วมันได้ผล แต่คนที่จับไม่ได้ตั้งใจจับแรง ไม่รู้สิ มันต้องลอง
“วิวกำข้อมือพี่จากข้างหลังตอนพี่หันหลัง”
“เอ๋”
วิวดูงง
“เอาน่า เดี๋ยวทำให้ดูอีกครู่นึง”
ผมหันหลังแล้วง้างนิดหน่อยให้เธอจับ
“อ่ะ”
“เอ๋ อะไรเนี่ย แต่ ฮึบ!”
เธอจับแน่น สองมือด้วย
“กระชากแขนคืน!”
ผมใช้ท่า บิดข้อมือ กระชากเข้ามาแนบหน้าหัวไหล่ จากนั้นรีบหันกลับไปดู หลักๆคือมันได้ผล เจ๋งเลยต่างโลก!
“อุ๊ย!”
“เห็นมั้ยล่ะ”
ผมยิ้มมมุมปากแต่ดีใจระริกระรี้ในใจ
“เอ๋ พี่ทำได้ไงเนี่ย บอกหนูมั่ง พี่ไปรู้มาจากไหน”
วีถาม เหงื่อผมไหลออกหน้าผากนิดๆ มองไปทั่ว
“เคยเห็นเขาทำแล้วจำเขามาน่ะ แหะๆ”
“เอ สะ, สอนหนูด้วยสิพี่หนูอยากทำเป็นมั่ง”
“อ่ะเดี๋ยวพี่ทำให้ดูใหม่”
วีดูไม่ค่อยเชื่อแต่อยากทำมากกว่า ผมหันไปชำเลืองวิว เธอกำลังสนุกตื่นเต้น
ผมหันหลังให้เธอจับอีกครั้ง เธอยังคงกำสองแขนแน่น มันแน่นกว่าเดิมด้วย ผมหันไปบอกพวเธอ
“ใจเย็น มือเดียวแล้วกำเบาๆ พี่จะทำช้าๆเป็นตัวอย่างรอบนี้”
“อ่อ นึกว่าพี่กลัวแล้ว ฮ่าฮ่าฮ่า”
“จ้ะ ฮ่าฮ่าฮ่า”
ผมหัวเราะกับเธอแล้วหันกลับจากนั้นเธอจับหลวมๆ แต่ยังมีความแน่นอยู่นิดหน่อย เธออยากทำขนาดนั้นเลยหรือ? เอาน่า เท่านี้ผมน่าจะไหว
“เอาละ วีหันหลังแล้วให้วิวจับแขน”
จากนั้นวีหันหลังแล้วกางแขนมาข้างหลังเยอะ เกือบขนานกับพื้น
“พอดีๆ แค่พอประมานเดี๋ยวไม่ได้ลอง เราจะแค่ฝึกฝนกันตอนนี้”
“ได้!”
เธอค่อยๆลดลงมาพอประมาน มากกว่าของผมนิดหน่อย
“วิวจับวีเบาๆ ให้เบากว่าพี่”
วิวนิ่ง
ผมหันไปบอกเธอ
“วิว…”
“วิวคือออ อ้อ หนูเหรอ ได้ๆ หนูจะจำให้ได้”
แล้วเธอหันไปจับวีเบาๆ ได้เลย เยี่ยม
จากนั้น ผมหันตัวกลับแต่เอี้ยวกลับไปมองที่ผมกำลังจะทำ
“พอโดนจับนะ บิดแขนออกแบบนี้”
ผมบิดริมฝั่งนิ้วก้อยเข้าหาตัว พื้นฐานแล้วนิ้วโป้งชี้ออกไปข้างนอก จะบิดอีกด้านก็ได้ แต่กระดูกหัวไหล่จะขัด
“แบบนี้…”
ผมค่อยๆบิด แล้วผมเห็นวีพอดี เธอบิดเร็วมันจะ-
“โอ๊ะ”
มือวิวหลุด
“อย่าแรงดิพี่หนึ่ง”
วิวบ่น
“ค่อยๆทำ เราจะฝึกก่อน นะ”
“ได้!”
ผมบอกให้ค่อยๆ วิวตอบรับกลับมา จากนั้นเธอค่อยๆทำแล้วทำต่อระหว่างคอยดูพวกเธอ ยิ้มพอใจ
“แขนท่อนบนรีบแนบเข้าข้างตัวแน่นๆ แบบนี้”
ผมแนบแขนท่อนบนเข้าชิดตัว วี ตะกุกตะกักแต่เธอทำได้ เธอฉลาดดีนี่ น่ารักดี ผมทำสิ่งที่ต้องทำต่อ
“ชักแขนท่อนล่างเข้า แบบนี้”
ผมใช้กล้ามหน้าแขนชักท่อนล่างขึ้นเข้ามาจะแนบหน้าไหล่ แต่วิวไล่ตามมา
“คิกๆ”
ผมหัวเราะคิกคัก ยิ้มกว้าง
“ยังไม่ต้องตาม ไม่งั้นมันจะทำไม่ได้หรอก”
“เอ๋ แล้วถ้าเขารีบตามมาล่ะ”
วิวมีคำถามบ้าง คำถามเธอมีเหตุผล ผมคิดสักพัก
“ถ้าอย่างนั้น เธอก็ซวย มั้ง เธอถึงต้องทำเร็วๆไง! แล้วต้องแข็งแรงด้วยนะ”
“แข็งแรงคืออะไร”
อะไรกัน?
“แข็งแรงคือเก่งขึ้นกว่านี้”
ผมตอบวิวไป
“เอ๋ แต่หนูเพิ่งเริ่มเองนะ เจ้าหมายเลขสิบเอ็ด ตามมาหนูจะไม่ไหวแน่”
“อย่าคิดร้ายกับคนที่อาจเป็นเพื่อนเธอได้ในวันข้างหน้าเลย”
“เอ๋ไม่เชื่ออ่ะ เขานิสัยไม่ดี แต่ เอ่อ ถ้าอย่างนั้น ได้ ช่างมันเถอะ”
“อืม”
เธอเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง แต่นำความคิดนั้นมาลองพิจารณาดูแล้ว
“การแข็งแรงไว้จะดีกว่า โลกนี้อันตรายเยอะ เธอต้องทำเป็น ถ้าเธอไม่เจอใครมาจับเธอเลยแม้เธอทำเป็น มันก็ถือว่าเธอดวงดี แต่ถ้าไม่ มันจะดีกว่าถ้าเธอแข็งแรง พอเข้าใจนะ”
“ได้!”
“ได้”
วีตอบอย่างกระฉับกระเฉง วิวยังเหมือนมีคำถาม จากนั้นวิวถอยไป ดีมาก
"ดึงแขนท่อนล่างเข้าตัวอย่างนี้ปุ้บ"
ผมกลับไปตอนแนบแขนแล้วทำอีกครั้ง แล้วมันหลุด แล้วผมแนบมันไว้หน้าไหล่
“แล้วแนบไว้หน้าหัวไหล่ปั้ป! แบบนี้”
“โอ้ หลุดแล้ว”
วีทำมือหลุดได้แล้ว วิวยิ้มร่า
“จากนั้นก็รีบไปเตรียมพร้อม”
“ให้หนูทำมั่ง”
วิวจะทำตอนนี้แล้ว จากนั้นมีเสียงเปิดประตู เธอคืออลิส ดีที่มันไม่ใช่วาเนสซ่าหรือโดโรเธีย เธอโหม่หัวออกมาข้างนอก
“อีกห้านาทีนะ เล่นอะไรกันน่ะ ช่างมันเถอะ เดี๋ยวมารับนะ”
“คร้าบ” “ค่าา” “ค่าาา!”
ผมกลับไปทำต่อ มันดีที่วีกระตือรือร้น เพราะผมคิดว่าเธอไม่เชื่อ เธอน่าจะแค่อยากรู้จริงๆ ผมเดาว่า ผมดีใจ
“อีกไม่นานแล้ว ลองผลัดกันจับแน่นกว่าเดิม แต่ไม่ต้องแน่นมาก แล้วฝึกซ้อมกัน ทำให้เร็วให้มันหลุด มันไม่ได้เจ็บมาก มันเลยไม่เป็นไร”
วีถาม
“แล้วพี่ล่ะ ไม่เห็นซ้อมเลย แล้วฝึกซ้อมคือทำหรือ”
“ฝึกซ้อมคือเจาะท่าเข้าสมองให้สวยๆ ให้ร่างกายจำได้ เป้าหมายคือทำมันได้ระหว่างไม่ต้องคิดว่าทำยังไง นั่นจะดีที่สุด”
“เอ ได้”
“ได้สิ!”
วีดูยังงงๆ วิวดูกระฉับกระเฉงแล้ว
“วิวก่อนเลย”
"เอ๋ ได้สิ"
จากนันวิวหันไปแล้ววีจับ
“กระชากแขนคืน... เอ๋ ไม่เห็นได้เลย”
“คิดในหัวให้เห็นภาพชัดๆแล้วค่อยตะโกนชื่อท่า”
“เอ๋ ได้ มั้ง นึกก่อนนะ”
ผมทดลองสิ่งที่ผมอยากรู้ เธอนิ่งสักพัก มันไม่นาน จากนั้นเธอทำอีกครั้ง
“กระชากแขนคืน...กระชากแขนคืน! โอ๊ะ”
“หลุดแล้วๆ!”
เธอทำได้พอสวย มันหลุด
“เย้!”
“เก่งมาก”
วิวยิ้มกว้าง วียิ้มให้วิว ผมชมเธอ
“ฮิๆ ขอบคุณ อ่ะ พี่วีมั่ง”
จากนั้นวีหันไปให้วิวจับ เธอนิ่งไปสักครู่ ผมสงสัย แต่ก่อนผมจะพูด
“กระชากแขนไว้หน้าไหล่!!”
เธอกระชากไว้หน้าไหล่แล้วท่าสวย จากนั้นเธอหันกลับไป เธอยิ้มแต่ไม่ตกใจ ชื่อท่ายังยาวไปนิดแต่ไม่เป็นไรถ้าท่าสวย
“เอ้า ลองๆ วิวมั่ง”
“กระชากแขน!”
*ปึด*
“เอ้ อ่ะพี่”
“กระชากแขน!”
*ปึด*
วีทำมั่ง
“เอ้ อ่ะวิว…”
พวกเธอทำต่อไป ผมดูไปสักพักแล้วผมนึกออก
นั่นคือเรื่องจริง!
