เรื่องราวของการสร้างรักในโลกแฟนตาซี ของชายต่างโลก สองสาวกำพร้า และมีอีก? ออกทำงาน ฝึกฝนเพื่อความแข็งแกร่ง แก้ปัญหาแห่งรักน่ารักๆ กับโลกใบใหม่พร้อมคนรักต่างโลก สองสาวและคนอื่นๆ? รัก!สู้!ทำงาน!
ในเล่ม 2 พบกับการเดินทางไปต่างประเทศแรกในต่างโลกของเขา เมืองโคมแดง พบกับท่านหญิงผู้ปกครองโสเภณีเป็นร้อยคน และเมื่อเขาและเพื่อนสมัยเด็กโตเป็นวัยรุ่นกันก็พากันค้นหาชีวิตที่ตัวเองชอบ และการเริ่มเข้าวัยโตเป็นผู้ใหญ่ กับการทำงานไปสร้างเนื้อสร้างตัวสร้างร้านค้าของตัวเองและหาลูกน้องที่ไว้ใจได้ รัก!ทำงาน!
รัก,แอคชั่น,แฟนตาซี,ชาย-หญิง,ผู้ใหญ่,ทำงาน,สร้างตัว,ฝึกฝน,เกิดใหม่ ,รักวัยรุ่น,นางเอกเก่ง,พระเอกเก่ง,หญิง-หญิง,ฟููตะนาริ,yaoi,หญิงรุก,ชาย-ชาย,ชาย-หญิง,ฮาเร็ม,แอ็คชั่น ,ต่อสู้,โรแมนติก ,โรแมนซ์,แฟนตาซี,ต่างโลก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
16 เธอคนนั้น
เราออกมาจากสมาคมเก็บของป่า แล้ว พากันเดินออกมานอกเขตเมืองเรื่อยๆ
รอบข้างเริ่มไม่มีบ้านเรือนแล้วมันเริ่มกลายเป็นย่านพื้นที่เกษตรกรรม มีสวน, นา, และแปลงผักเรียงรายกัน
เราเดินพากันดูข้างทางมองซ้ายมองขวากันไม่หยุด ถามคำถามพี่โดโรเธียคนที่ทำงานที่นี่เขาอยู่กันอย่างไร ทำงานอย่างไร
ความสงสัยเราไม่ได้ถูกตอบเราเดินกันมาอีกไม่นานก็ถึงทุ่งนาที่หนึ่ง ที่อื่นนั้นอยู่ในช่วงดำนาบ้าง ช่วงรอต้นข้าวโตและยังคงเขียวอยู่บ้าง แต่ที่เรากำลังจะลองงานเป็นทุ่งนาที่ข้าวโตเต็มที่สีเหลืองอร่ามแล้ว แล้วกำลังพากันลงมือเก็บเกี่ยวอยู่
คนเรียงแถวหน้ากระดานพากันเดินถือเคียวเกี่ยวข้าว แล้วรวมกันใส่มือเดินไปวางเป็นกองใหญ่ตรงคูนา
มีเอลฟ์มืดหูแหลมตัวคล้ำอยู่เยอะเมื่อเทียบกับเผ่าอื่น มีทั้งชายและหญิง เผ่ามนุษย์บางคนใส่เสื้อแขนยาวมิดชิด แต่คนเผ่าเอลฟ์ดำส่วนใหญ่ใส่เสื้อผ้าเปิดเผยเนื้อหนัง ผู้หญิงบางคนใส่เกาะอกด้วยซ้ำ
ผมชำเลืองดูวี สาวแมว และวิว สาวแมงมุม วีกับวิวดูสนใจแต่ไม่ได้มากมายขนาดนั้น ผมชำเลืองดูนา สาวเอลฟ์มืด นาดูตื่นเต้นหลับตากางแขนเหมือนจะรับแดดให้เยอะขึ้น
ในที่สุดพี่โดโรเธียก็กลับมา
“เอาล่ะเด็กๆ”
พี่โดโรเธียกวาดตามองเรา
“นี่คือที่นา แหล่งผลิตข้าว อาหารหลักที่เรากินประจำ ใครสนใจลองไปทำงานดูนะ”
นาเดินลงทุ่งนาไปหาพี่ในนา พวกเธอคุยกันสักพักเขาทำให้ดูครั้งสองครั้งแล้วก็ยื่นเคียวให้ จากนั้นเธอเริ่มเข้าไปในแถวหน้ากระดานแบบคดไปคดมาแล้วเริ่มรวบ เกี่ยว จากนั้นนำไปกองรวมกัน
ผมเหลียวดูวีกับวิวเธอเริ่มเล่นประสานมือพยายามเข้าจับหลังกันแล้ว
ผมเดินไปดูคนเก็บรวงข้าว เขาถือไม้กลมสองอันใช้ไม้หนีบกองรวงข้าว แล้วยกเหนือหัวนำมันไปฟาดเข้าในกรวยใหญ่ให้ข้าวเปลือกหลุดออกมา เขาต้องยกแขนขึ้นเหนือหัวแล้วฟาด มันทำให้ร่างกายท่อนบนของเขาใหญ่
ผมเดินกลับไปยืนรวมกันมองดูทุ่งนา ให้เวลาผ่านไป
ห้องรวม ตอนบ่าย
“นา งานทำนาเป็นยังไงบ้าง”
“อืม จะว่ายังไงดีล่ะ มันก็ดีนะ จะว่าเงียบสงบก็ไม่เชิงเพราะคนเยอะ ทำไปเรื่อยๆเพราะพื้นที่กว้างขวาง แต่”
เธอเหมือนไม่อยากจะพูดต่อ
“มันไม่ตื่นเต้น ไม่มีอะไรแปลกใหม่ให้เห็น เท่าที่ดูๆ ถ้าทำสักปีก็น่าจะรู้สึกพอแล้วแหละ แค่ปีเดียวพอ”
ผมก็มั่นใจว่าเธอจะชอบมัน แต่คำตอบของเธอไม่ได้ออกมาเป็นอย่างนั้น
มันเหมือนพี่โดโรเธียบอกไว้งานที่อาจคิดว่าชอบ เมื่อทำเข้าจริงๆมันอาจไม่ชอบนั้นก็เป็นไปได้ มันเป็นเพราะเวลาเรามองเรามองภาพใหญ่
แต่งานนั้นประกอบไปด้วยเรื่องเล็กๆหลายอย่างมารวมกัน เมื่อเราทำเรื่องเล็กๆเข้าจริง มันอาจไม่สนุกอย่างที่คิด แล้วการที่เราจะรู้ได้อย่างไรว่าเราจะชอบหรือไม่ชอบ คำตอบคือเราต้องลองทำมันก่อน
เราอยู่กันในห้องรวม เรายังมีตุ๊กตากันอยู่ แม้เท่าๆที่ผมดูเด็กๆเริ่มเลิกเล่นมันแล้ว ทุกคนเริ่มโตขึ้นและคุยกันเข้าสังคมมากกว่า
“แล้วพวกเธอล่ะวี, วิว สนใจงานนางานสวนมั่งมั้ย หรืองานอะไรก็ได้”
“ไม่อ่ะ มันเฉยๆ มันไม่ได้ขยับร่างกายมากพอ หนูไม่ชอบ”
“หนูว่ามันสงบดี แต่มันจะสงบเกินไปน่ะสิ”
วีไม่สนใจเลย ส่วนวิวชอบที่มันสงบ แต่ทำประจำก็น่าเบื่อเกินไป อย่างนั้นหรือ?
“แล้วเธอล่ะวารี”
นาถามผมขึ้นมา ผมตอบเธอพร้อมรอยยิ้มเจื่อน
“ฉันเหรอ แต่ละงานก็มีความน่าสนใจของมันนะ อย่างพอทำสักปีก็น่าจะตัดเสื้อเป็น, ขายของเป็น, หรือปลูกข้าวเป็นจากการเคยไปทำนา มันน่าสนใจ แต่ คิดเหมือนกัน มันจะเรื่อยๆเกินไป”
“เงินมันก็สำคัญด้วยแหละ เหมือนรางวัลกับการลงแรงมันไม่ได้สวยหรูขนาดให้ฉันอยากทำ”
“นั่นสินะ”
“อย่างนั้นเหรอ?”
“ไม่รู้สึกอยากได้เงินเหรอวิว”
ผมถามวิว ผู้ที่ผมเห็นว่าพูดออกไปทางเฉยๆกับเงิน
“นอกจากเสื้อผ้ากับของกิน หนูไม่ได้อยากได้อะไรเป็นพิเศษน่ะ แล้วก็ มันมีพวกอัญมณีอยู่ที่น่าซื้อ แต่มันแพงเกินไปแล้วเอามาทำอะไรก็ไม่ได้”
“อัญมณีเหรอ?”
ถ้าอย่างนั้นเธอสนใจอัญมณี ผมจะเก็บไว้สำหรับการซื้อของขวัญให้เธอครั้งหน้า
“แล้วเธอล่ะวี”
“หนูจะเอาไปซื้อปลาเยอะๆ เนื้อเยอะๆ จากนั้นเอาไปซื้อชุดใส่ออกกำลังกาย แล้วก็อาวุธชุดเกราะล่ะมั้ง ตอนนี้ก็สนใจอยู่แค่นี้แหละ”
เธอสนใจแค่เรื่องฝึกฝนร่างกายมากที่สุด
เราคุยกันเรื่อยเปื่อยต่อไปแล้วก็ขอตัวกับพี่วาเนสซ่าเตรียมไปออกกำลัง เราใส่เกราะกันอยู่แล้วแต่ไม่ได้เอาส่วนคลุมหัวมาสวม
เราออกมาซ้อมข้างนอก นาเอาหนังสือมาด้วยแล้วนั่งพิงรั้ว มันมีที่ร่มใต้ต้นไม้แต่เธอไม่เลือกไปนั่งตรงนั้นเพราะเธอชอบอาบแดด
ผมกำลังคร่อมวี จับแขนท่อนล่างสอดแขนผ่านข้อพับล็อกไว้ ดึงศอกวีเข้ามาแล้วดันท่อนล่างออกไป
วีดันสะโพกขึ้นแล้วดีดตัวออก เอาเท้ายันหน้าแล้วเธอหันหน้าออกไปด้านข้างเหมือนเห็นอะไรสักอย่าง ผมตามสายตาเธอไป
ที่นั่นมีผู้หญิงผิวขาวสวยมากๆ หน้าคมผมยาวตัวสูงหุ่นเหมือนนักกีฬากายกรรมหญิงที่รูปร่างเข้ารูปมีเอวชัด, พร้อมมีดาบเหน็บอยู่, มีสะโพกชัดขายาวแต่กล้ามแน่น เธอมองเรางงๆและกำลังหอบ เธอหนีอะไรมา? เท้าวียังคาหน้าผมอยู่วีออกแรงยันด้วย แม้มีเหตุการณ์เธอก็ยังไม่หยุดก่อน
“ขอเวลานอก”
วีผ่อนแรง ผมจับขาวีวางเบาๆลุกขึ้นแล้วเดินไปหาผู้หญิงแปลกหน้า
“เอ่อ มาทำอะไรครับ”
“อื่ม ฉันแค่ผ่านมา ขอหลบภัยหน่อยนะ”
“อย่างนั้นเหรอครับ”
เธออาจถูกตามตื้อหรืออะไรบางอย่างเพราะเธอสวยมากจริงๆอยู่ แต่งตัวเหมือนเครื่องแบบทหารสีขาวรัดพอดีตัวออกเรียบร้อยแต่หรูหราถึงขั้นมากเมื่อดูดีๆ ตามกระดุมตามลายตกแต่งล้วนใช้ทองเธอน่าจะเป็นขุนนางไม่ก็ลูกคนรวย
เราซ้อมกันต่อ ผมตั้งดาบไม้พร้อม คู่ซ้อมยังคงเป็นวีอยู่ วิวคอยให้คะแนนอยู่ด้านข้าง และมีเธออีกคนแอบหลังต้นราชพฤกษ์อยู่หลังรั้ว
“เริ่ม!”
ผมฟันเฉียงลงจากขวาเล็งไปที่ไหล่วีถอยหลบแล้วฟันกลับมาที่หัว ผมก้มหลบแล้วฟันขา วีเอาดาบป้องกัน แต่เมื่อดาบกระทบกันวีหมุนตัวตามแรงส่งแล้วโยนท่าศอกกลับมาใส่กลางหัว ผมเอาโล่กันแล้วยืนดันศอกขึ้นไป
วีชักศอกออกก้าวไปข้างหน้าแล้วหมุนตัวกลับมาแทง ผมเอาดาบปัดออกไปแล้วง้างจะฟันหัว จากนั้นมีทหารของที่ไหนก็ไม่รู้ แต่เครื่องแบบไม่เหมือนของศิโรพากันวิ่งผ่านข้างหน้า ทหารมีหนวดร่างใหญ่ที่วิ่งมาคนสุดท้ายหยุดดู ผมกับวีมองหน้าเขาสักพัก
จากนั้นเขาก็รีบวิ่งไป
ทหารน่าจะมาตามเธอ เธอคนนั้นเอียงออกไปมองแล้วเดินออกจากหลังต้นราชพฤกษ์ แล้วหันมามองพวกผม หนีพ้นแล้วไม่ไปหรือ?
เธอมองอยู่ไกลๆ เหมือนรอเรา เรามองหน้าเธอ งงๆ เธอยืนมองเราอยู่อย่างนั้น
“พี่จะดูเหรอ?”
“อะ, อืม มันแปลกดี”
“เข้ามาใกล้ๆก็ได้”
“ใช่ๆ ยืนไกลๆมันแปลกๆ”
วีชวนเธอเข้ามาใกล้ซึ่งวิวก็เห็นด้วยกับเธอและย้ำให้เธอเข้ามาใกล้ๆ
เธอเดินเข้ามาใกล้เรา ยืนอยู่ตรงข้ามฝั่งวิว
“ผมวารี นี่วี เวโรนีก้า และนี่วิว วิลเฮล์มมีน่า นี่บ้านกำพร้าหลังที่ 4 ของศิโร”
“ฮ่าฮ่าฮ่า ฉันวาโร แปลกดีนะ ชื่อคล้ายกันหมดเลย ชะตาคงพามาเจอ เอาสิซ้อมกันต่อเลย พี่อยากดู”
“ข่ะ, ครับ”
ผมรู้สึกเขินๆนิดหน่อยแล้วสิเนี่ย
ผมหันไปถามวี
“ได้มั้ยล่ะวี”
“อืม หนูไม่ว่าอะไรนะ”
“แล้ววิวล่ะ”
“ได้ ไม่มีปัญหา”
ดูแล้วพวกเธอรู้สึกเหมือนเรื่องปรกติ ไม่เขินกันหรือเวลามีคนตั้งใจดู แต่ผมลองย้อนคิดๆดูอย่างเด็กเอลฟ์ก็เคยตั้งใจดูอยู่เหมือนกัน
แต่ในกรณีเขานั้นมันดูอยู่ห่างๆ แล้วดูก็ไม่ได้นานอะไร แต่ทำไมมาครั้งนี้ผมรู้สึกเขิน? หรือเพราะเธอสวย? ผมงง ไม่ถึงขั้นสับสน
ผมมองดูหน้าพี่สาวอีกครั้ง หน้าเธอคมมาก ตาเรียวจมูกโด่งคางแหลม แถมหุ่นก็ยังดีสุดๆ หน้าอกกลางๆพอดีๆ สะโพกชัด บั้นท้ายสวย
“หือ ไม่ซ้อมแล้วเหรอ ฉันอยากดู”
“ซ้อมครับๆ”
เธอเอียงหัวสงสัย จ้องมองมากไปอาจเป็นการเสียมารยาท ตอนนี้หันมาสนใจเรื่องข้างหน้าจะดีกว่า
วียืนพร้อมรออยู่สักพักแล้ว เธอมองหน้าผมดูโกรธๆนิดหน่อย ผมงง ผมหันไปมองวิว วิวก็ดูเคืองๆ ทำไมล่ะ เพราะผมจ้องสาวมากเกินไปหรือ?
“เอิ่ม ซ้อมเถอะ”
“นั่นสิ!”
“ใช่!”
เป็นเรื่อง
ผมยืนพร้อมดาบ ตามอย่างวี หายใจเข้าลึกๆ
“เริ่ม!”
เราเริ่มฟันทั้งคู่ ของวีเร็วและแรงกว่า ผมเปลี่ยนเป็นป้องกันก่อน ฟันใส่กัน, เอาดาบปัดป้องกัน, และเอาโล่ขึ้นป้องกัน จนกระทั่งดาบหลุด เข้าจับแล้วจ้องจะทุ่มกัน วียกสะโพกผมก่อนแล้วยกทุ่ม ผมไร้หลักพาหมุนตัวหรือตีลังกา แล้วผมก็ลงไปถึงพื้น
วีขึ้นคร่อมแล้วตะปปหน้ารัวๆสองมือ ผมยกสองแขนกันหน้า ถ้าเธอกางเล็บผมคงเสียแขนไปแล้วนั่นเป็นคะแนน
“เอ่อ สามแล้วล่ะ?แยก”
“ฟู่ นั่นดี”
ผทพูด แต่มีเสียงเข้ามาของพี่วาโร
“หืม มันดีได้กว่านี้”
พวกเราหันไปมองพี่วาโรด้วยความสงสัย
“ตอนพวกเธอใช้ดาบสู้กัน เธอออกแรงกันเยอะมากเกินไป นั่นทำให้ดาบมันช้ากว่าที่จำเป็น เมื่อเธอฟันทำให้เหมือนเธอวาดดาบ กดดาบเมื่อกระทบใช้ความคมของมันเฉือน”
“แล้วถ้าโดนป้องกันล่ะ?”
พี่วาโรชูนิ้วชี้ แล้วตอบคำถามวี
“เพราะเธอไม่ได้ออกแรงมาก เธอดึงดาบกลับมาได้เร็ว ถ้าเธอทำเร็วพอ ไม่ทันกดเธอก็ดึงกลับได้แล้ว”
“อ๋อ”
พี่วาโรหันไปบอกวิว
“ถ้าใช้ดาบ อย่าใช้มันเหมือนกระบอง ใช้ให้เป็นดาบ”
“อย่างนั้นเหรอครับ”
ผมไม่เคยคิดว่าตัวเองเก่งหรือเป็นครูดาบ ดังนั้นจากความรู้เธอน่าจะเก่งกว่าผม
“เรื่องมือเปล่าของพวกเธอไร้ที่ติ แต่วิชาดาบยังเหมือนมือใหม่อยู่ มันดีกว่านี้ได้ ลองดู”
“ค่ะ”
“เหมือนหมัดตอนกำเมื่อต่อยถึงเป้าล่ะมั้ง?”
“อ๋อ”
“พอพี่พูดแบบนั้นเข้าใจเลย”
วิวร้องจากความเข้าใจ วีก็เข้าใจเหมือนกัน เรื่องต่อสู้พวกเธอหัวไวกันมาก
วีกับวิวซ้อมกันต่อ พวกเธอทำเหมือนที่พี่วาโรบอก การฟันกันมันเร็วขึ้น และมันดูพริ้วขึ้นมาก มันดูมีลวดลาย เหมือนพวกเธอเต้นกับดาบไม้
“บางครั้งก็ออกแรงด้วย อย่าให้คู่ต่อสู้ เดาแรงที่ต้องรับออก”
“แบบนั้นก็ดีด้วย ความคิดดีนี่ เธอน่ะ วารี”
เธอจำชื่อผมได้ เธอมีสีหน้ายิ้มแย้มและดูสดใสไม่เหมือนตอนแรกที่ดูหม่นๆ
พวกเธอฟันใส่กันอย่างรวดเร็ว เมื่อวีชนะวิว เธอหอบหายใจแค่เพียงเล็กน้อย ไม่หอบเยอะเหมือนเวลาเราสู้กัน วีสู้สองรอบแล้ว ปรกติจะไม่เปลี่ยน แต่ผมมีอะไรที่อยากทำเมื่อมีโอกาส
“พี่จะ เอิ่ม ลองซ้อมด้วยไหม”
มันเหมือนอวดตน แต่เพราะผมโดนสอน ผมอยากรู้ฝีมือเธอ อยากรู้มากจนตื่อเมื่อคิดถึงอย่างอื่น เธอจะสู้แบบไหน? เธอแข็งแรงแค่ไหน? แล้วก็ ถ้าผมออกสุดแรงสู้กับดาบที่วาดเอา ผลจะเป็นอย่างไร?
“วีขอเปลี่ยนกับพี่เขารอบนึง”
“ได้เลย หนูก็อยากเห็น”
วีน่าจะคิดเหมือนผม วิวก็คงคิดอยู่ด้วยเหมือนกัน
วียื่นดาบไม้ให้พี่วาโร แล้ววีไปยืนตรงข้ามวิวดูตื่นเต้นมาก เธอเหมือนให้กำลังใจผมแบบไร้เสียงแต่ประสานมือพร้อมส่งสายตากับรอยยิ้ม ผมพร้อมดาบพร้อมโล่ วีก็ให้โล่เธอด้วย แต่เธอปฏิเสธ
โล่นั้นเป็นเครื่องป้องกันที่ไม่ค่อยมีคนใช้ ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันเป็นที่รู้จักไหมว่าโล่คืออะไร เมื่อแรกมาเธอก็ดูสนใจมันมากเหมือนคนอื่นๆเวลาผมเดินไปตลาด แต่สำหรับเธอ เธอดูเหมือนเคยเห็นแล้วหลายครั้ง แต่แค่ไม่คิดว่าจะได้เจอมันที่นี่มากกว่า
ผมก็ว่ามันไม่น่าใช้ของประดิษฐ์ใหม่ยอดเยี่ยมอะไร แต่มันน่าจะหมดค่านิยมไปแค่นั้นเอง
ผมคิดในใจ ถ้าเธอไม่เก่งจริงผมต้องอ่อนให้ไหม เพราะเธอผู้ใหญ่กว่า แต่ผมคิดว่า ผมไม่ได้เก่งขนาดนั้น มาสู้เต็มที่เลยเถอะ
เพราะเธอใช้ดาบเก่ง ผมต้องใช้ข้อที่ผมได้เปรียบคือโล่ ผมปะทะดาบสู้กับเธอไม่ได้ เพราะเธอใช้ร่างกายถือดาบมานานกว่า และรู้เรื่องดาบดี ผมเดาว่าผมเอาดาบป้องกันไม่ได้ ผมต้องใช้โล่ป้องกัน และหาทางเข้าประชิดให้ได้
“เริ่ม!”
หลังวีให้สัญญาณผมจะชักโล่ไว้กันข้างหน้า แต่ คาดไม่ถึง ดาบมาทิ่มอกผมแล้ว ผมถอยหนึ่งก้าวจากแรงที่มากับปลายดาบ มันรู้สึกเจ็บแม้มีเกราะ
“หนึ่ง”
วีนับคะแนน แต่เธอผิดอยู่อย่างหนึ่ง
“มันแทงหัวใจ”
“เอ๋”
“จริงอ่ะ?”
ผมพยักหน้าให้วิว แล้วเปลี่ยนกับวี วีมองผมสงสัย ไม่เชื่อว่าผมแพ้
พี่วาโรมองต้นแขนกับต้นขาวี แล้วพร้อมดาบไปด้านล่าง เล็งฟันขา แต่มันชัดว่าจะฟันล่าง วีน่าจะมีหนทางป้องกัน วีลดดาบกับโล่ลงต่ำอย่างที่คาด
“เริ่ม”
หลังผมให้สัญญาณพี่วาโรฟันด้านล่าง กระทบกับดาบ มันเหมือนเธอเล็งให้โดนดาบอยู่แล้ว ดาบเด้งออกแล้วเปลี่ยนทิศเป็นเฉียงซ้ายลงล่างจากบนอย่างเร็ว จากนั้นโจมตีทางซ้าย, ทางขวา, ข้างล่าง, และข้างบน มันเร็วจนมองแทบไม่ทัน
ในที่สุดวีก็ตามป้องกันไม่ทันและโดนฟันคอ เธอตกใจ หงุดหงิดครู่หนึ่ง จากนั้นยอมรับ
“แยก เก่งอ่ะ”
“ขอบคุณ”
วิวชื่นชม จากตอนแรกที่ดูไม่เชื่อสายตาแล้วกลืนน้ำลาย เดินไปพร้อมดาบ เธอยกตัวลอยขึ้นสูงพร้อมเอนไปข้างหลังนิดหน่อย
พี่วาโรดูไม่ตกใจกับขนาดตัวของวิว และพร้อมดาบ
“เริ่ม”
ผมให้สัญญาณ
พี่วาโรกระโดดยกสองเข่าแล้วฟันเข้าหน้าวิว
“เอ๋!?”
“หนึ่ง ต่อเลย”
“ไม่ได้ มันผ่านตาหนู”
วีนับแต่วิวปฏิเสธจะสู้ต่อ มันเข้าตาจริงๆ ถ้าอย่างนั้นที่ผมลังเลก็ไม่ผิด เธอฟันเข้าจุดสำคัญจริง
แม้วิวจะมีตาแมงมุมแต่ผมเคยให้เธอปิดตาสู้ ปัญหานั้นคือเมื่อปิดตาบนเธอเล็งอะไรไม่โดนเลย หมัด, แตะ, หรือแม้แต่จิ้มช้าๆ เหมือนปืนที่ตั้งศูนย์ไม่ถูกต้อง
แม้แต่การเข้าจับก็ทำไม่ได้ เพราะไม่จับสูงไปก็จับต่ำโอกาสทำถูกท่าน้อยมาก และแม้ถูกต้องเธอก็ไม่พอใจเพราะไม่ได้จับหลักได้ มันแค่โชค ผมให้เธอฝึกมันแต่มันยังไม่ถึงไหน
ผมเปลี่ยนกับวิว ยืนพร้อมดาบ
เพราะส่วนใหญ่มองไม่ทัน หลักสำคัญคือต้องวางแผนล่วงหน้า ผมต้องคิดว่าเธอจะทำอะไรและแก้ทางให้ได้ ต้องป้องกันให้เร็วกว่านี้
เธอตั้งดาบมาข้างหน้า ผมยกดาบไว้ข้างหน้าพร้อมโล่ งอตัวไปข้างหน้า
“เริ่ม!”
ผมกันแล้วพุ่งเข้าไป ผมกำลังจะคว้ามือ ผมต้องจับให้ได้ แต่มือนั้นหนีผมไป และไปอยู่ปลายของดาบพร้อมเฉือนคอตอนหมุน
“แยกแล้ว”
“เอ๋?!”
ผมบอกวิว
“วางแผนน่ะคิดดีแล้ว แต่เธอไม่ได้วางแผนการสู้ดาบด้วยดาบ มันเลยยังขาดไป”
“ครับ”
ผมพยักหน้าพร้อมตอบเธอ
เราซ้อมกับเธอมีโอกาสเดียวที่ผมฟันแขนท่อนล่างเธอได้ก็ตอนเธอลื่นหญ้า แถมยังเป็นด้านนอกด้วย เราสู้ไม่ได้เลย จนใกล้ได้เวลากินข้าว
เธอไม่ได้พักแม้สักยก นี่คือพลังของคนอายุรุ่นยี่สิบที่ฝึกมานานกว่าหรือ?
“ฟู่ เอาล่ะมันจะได้เวลาพวกเธอกินข้าวแล้วมั้ง”
“ครับ ใกล้เย็นแล้ว”
“เราสู้ไม่ได้เลย”
“นั่นดิ มีคนเก่งขนาดนี้ด้วยเหรอ?”
วิวถาม
“ฉันแค่โตกว่า”
“พี่เก่งด้วยแหละครับ”
““อื้ม!””
เธอเกาหัว หันหลังไปแล้วเดินไป แล้วเธอหันมา
“บ้านกำพร้าแห่งที่ 4 ใช่มั้ย แล้วฉันจะมาอีก มั้ง”
เธอยิ้มแล้วก็โบกมือพร้อมยังหันหลัง
อัศวินที่เคยวิ่งผ่านไปนานแล้ววิ่งมาเจอเธอพอดี
“เจ้าหญิง!? ในที่สุดก็เจอ ไปเร็วครับ ไม่ทันแล้ว”
“ได้”
เธอหันมามองหน้าผมแล้วยิ้มเจื่อนๆ
เจ้าหญิง อย่างนั้นหรือ?
“เดี๋ยว พี่เป็นคนที่ไหน?”
“หึหึ วาโรซีเมียเรีย ฉันวล็อดซีเมีย วาโรซีเมียเรีย”
เธอหันมามองหน้าผม ยิ้มให้
“แล้วเจอกัน วารี, วี, วิว”
“ครับ!”
“ค่ะ!”
“จะรอนะคะ!”
วิวจะรอคอย ผมกับวีคิดเหมือนกัน แล้วพี่วาโรก็จากไป
ผมไม่คิดว่าจะมีคนเก่งขนาดนี้ในโลกนี้ ถ้าอย่างนั้นโลกไม่ได้มีแค่คนไม่เก่ง แต่เป็นค่านิยมไม่ฝึกซ้อมและกินไม่พอระบาดหนัก คนส่วนใหญ่เลยเป็นอย่างนั้น แต่สำหรับที่วาโรซีเมียเรียนั้นไม่ใช่ ถ้าเจ้าหญิงฝึก แสดงว่าทหารมากมายก็ได้รับการฝึกด้วยเหมือนกัน
มันเป็นผมผิดที่เหมารวม
“เป็นยังไงล่ะ คราวนี้เราเจอของจริง”
“เราต้องเก่งขึ้นกว่านี้อีก”
“มาซ้อมหนักขึ้นกว่านี้เถอะ”
“นี่ก็จะกินข้าวกินปลาไม่ทันแล้ววิว เราต้องวางแผนเก่งๆต่างหาก”
“ทั้งสองอย่างน่ะแหละวี เราต้องซ้อมให้หนักขึ้นเหมือนที่วิวว่า เราจะเพิ่มการเรียนดาบอย่างเดียวเข้าไปด้วย”
““อื้ม””
ปรกติพวกเธอจะบ่น แต่ครั้งนี้พวกเธอดูรอคอยมัน
โลกนี้ยังมีอะไรให้เราตกใจอีกเยอะ
