เรื่องราวของการสร้างรักในโลกแฟนตาซี ของชายต่างโลก สองสาวกำพร้า และมีอีก? ออกทำงาน ฝึกฝนเพื่อความแข็งแกร่ง แก้ปัญหาแห่งรักน่ารักๆ กับโลกใบใหม่พร้อมคนรักต่างโลก สองสาวและคนอื่นๆ? รัก!สู้!ทำงาน!
ในเล่ม 2 พบกับการเดินทางไปต่างประเทศแรกในต่างโลกของเขา เมืองโคมแดง พบกับท่านหญิงผู้ปกครองโสเภณีเป็นร้อยคน และเมื่อเขาและเพื่อนสมัยเด็กโตเป็นวัยรุ่นกันก็พากันค้นหาชีวิตที่ตัวเองชอบ และการเริ่มเข้าวัยโตเป็นผู้ใหญ่ กับการทำงานไปสร้างเนื้อสร้างตัวสร้างร้านค้าของตัวเองและหาลูกน้องที่ไว้ใจได้ รัก!ทำงาน!
รัก,แอคชั่น,แฟนตาซี,ชาย-หญิง,ผู้ใหญ่,ทำงาน,สร้างตัว,ฝึกฝน,เกิดใหม่ ,รักวัยรุ่น,นางเอกเก่ง,พระเอกเก่ง,หญิง-หญิง,ฟููตะนาริ,yaoi,หญิงรุก,ชาย-ชาย,ชาย-หญิง,ฮาเร็ม,แอ็คชั่น ,ต่อสู้,โรแมนติก ,โรแมนซ์,แฟนตาซี,ต่างโลก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
25 ปราชญ์เสือดอกเก่า
“อีกชื่อหนึ่งหรือฉายาของเธอคือปราชญ์เสือดอกเก่า ที่คนชอบเรียกเธอน่ะ”
ท่านหญิงพูดเกี่ยวกับปราชญ์ที่เราจะไปเจอเพิ่มเติม หน้าตาเฉยๆ
ตรงข้ามกับท่านหญิงที่เฉยๆ ผมตกใจกับข้อมูลที่เพิ่งได้
ปราชญ์หรือ? แต่ทำไมไปเจอกับปราชญ์ล่ะ ผมยังไม่ได้เริ่มงานเลยด้วยซ้ำ
ผมเหงื่อตก
ถ้าปราชญ์รู้มากๆ แล้วถามนั่นนี่ซักไซร้ หรือผมไปพูดอะไรประหลาดๆอีก ความลับผมจะแตกไหม?
มันเสี่ยงสุดๆ แต่ผมตั้งสติ ทำจิตใจให้โล่งแล้วถามท่านหญิง
“ทำไมให้ผมไปเจอกับปราชญ์ครับ ผมยังไม่ได้เริ่มงานเลย”
ท่านหญิงยิ้มเล็กน้อย
“มันเกี่ยวกับงานที่เธอเพิ่งสอน มันจริงอยู่ว่าเธอเข้าใจ แต่มันยังไม่สุด เมื่อฉันให้คนมารับหน้าที่ ฉันต้องการความสุด เก่งที่สุด เข้าใจที่สุด ขยันที่สุด สุดด้านไหนก็ได้ แต่น้องไม่ใช่ น้องพอเข้าใจแต่น้องไม่สุด แต่ความรู้ที่น้องมี มันหลากหลาย มันแปลกใหม่ มันน่าสนใจพอไปสานต่อได้”
ท่านหญิงพูดไปยิ้มไป จากนั้นเธอไปพูดใส่ท่อข้างหลัง
“เอานกฟาเนิคฉันมารอข้างหน้า”
“ได้ครับ”
เสียงผู้ชายในท่อพูดกลับมา ถ้าผมจำไม่ผิดมันเป็นเสียงพี่ที่คุมประตูข้างหน้า
เธอเรียกรถด่วนมา เราจะไปนกฟาเนิคหรือ? แล้วผมจะไปอย่างไร?
นั่งไปกับเธอหรือ? นกฟาเนิคนั่งได้คนหนึ่งกับมีที่ว่างอีกประมาณครึ่งหนึ่ง มันนั่งเบียดกันไปได้แต่ผมไม่ค่อยเห็นคนทำอย่างนั้น
ผมเคยเห็นมากสุดประมาณครั้งสองครั้งเอง และมันดูใกล้ชิดมากๆเลย คนที่นั่นกันส่วนมากเท่าที่ดูน่าจะเป็นคู่รักกัน
ผมเหงื่อออกหน้าผาก ผมรีบปาดออกแล้วทำใจโล่งๆ
เหมือนเราจะรอกันข้างบน ท่านหญิงประสานมือคว่ำแล้ววางไว้ที่ปาก แล้วมองหน้าผมนาน
ผมพยายามคุยไปเรื่อย หาเรื่องคุยต่างๆนาๆ แต่ท่านหญิงเสือดำตอบมาว่า ‘อืม’ หรือ ‘ไม่ใช่’ อย่างเดียว ถ้ามันไม่เกี่ยวกับเรื่องงาน เธอไม่ได้สนใจเลยหรือ?
ผ่านไปซักพักผมก็ตัดสินใจหยุดพูดแล้วอยู่เงียบๆดีกว่า เรารอกันอีกซักพักไม่นานมากก็มีเสียงกระดิ่งมาจากชุดท่อสื่อสาร
ท่านหญิงเปิดฝาท่อ
“นกพร้อมแล้วครับ”
“จะลงไปเดี๋ยวนี้แหละ”
จากนั้นเธอปิดท่อแล้วหันมา
“ไปกันเถอะ”
“อ่าเอ่อ ครับ”
ผมตอบอย่างประหม่า
ท่านหญิงเดินนำผมออกห้อง ผมตามออกไป เราเดินกันลงบันไดไปเรื่อยๆ
เรามาถึงข้างหน้า ข้างหน้ามีนกฟาเนิคสีดำตัวใหญ่ที่ใหญ่กว่านกตัวอื่นๆที่เห็นแบบชัดๆ ผมกะขนาดที่นั่ง มันขี่ได้หนึ่งคนและอีกประมาณคนหนึ่งถ้าตัวไม่ใหญ่ ผมน่าจะนั่งได้ไม่ต้องเบียด
ที่ตัวนกฟาเนิคดำใหญ่มีอานนั่งน่าจะทำจากหนัง บังเหียนสำหรับควบคุม อุปกรณ์มันเหมือนม้าที่เห็นเป็นประจำ ที่บังเหียนมันเป็นแบบครอบหัว ไม่ได้ให้นกฟาเนิคคาบมัน
เมื่อท่านหญิงเสือดำก้าวขึ้นนกฟาเนิคดำ และนั่งเข้าที่บนมัน เธอลูบหัวนกอยู่สามสี่ครั้งแล้วตบที่นั่งข้างหน้าเธอ ยิ้มๆแบบดูความหมายไม่ออก
“มานั่งสิ เร็วเข้า”
ผมต้องนั่งหน้าหรือ
ผมกลืนน้ำลาย ทำหน้าไม่ถูก ไม่ได้แล้ว ผมต้องกล้าๆไว้ ผมเป็นสายนักสู้จะว่าผมปอดแหกไม่ได้
ผมกระโดดขึ้นให้ขึ้นได้แบบนุ่มๆ ไม่ได้แท่นเหยียบพาขึ้นที่ท่านหญิงไม่ได้เอาเท้าออกให้ผม
เมื่อขึ้นเสร็จผมกระเถิบให้หน้าสุดๆเท่าที่จะไปข้างหน้าได้ ทำมากที่สุดไม่ให้โดนตัวท่านหญิงเสือดำเยอะ แต่เราโดนกันอยู่ดี ยกเว้นช่วงหน้าอกเธอ เธอเอาหน้าอกออกห่างๆ
“ไม่ต้องหนีขนาดนั้นหรอก น้องยังเด็กสุดๆ ถึงตัวเหมือนหนุ่มโตแล้วก็เถอะ”
“อ่า ครับ”
เธอเห็นว่าผมยังเด็กๆอยู่ อย่างนี้นี่เอง
เมื่อเราทั้งคู่นั่งเข้าที่แล้ว จัดท่ากันเรียบร้อยและพร้อมออกเดินทาง
“ไป! คุนะ!”
นกเธอชื่อคุนะหรือ?
คุนะออกวิ่งเร็วสุดๆ! มันแซงทุกคน ขับปาดไปปาดมา มารยาทบนถนนท่านหญิงเสือดำแย่สุดๆ แต่เธอขับได้อย่างแม่นยำมากจนไม่เสี่ยงอุบัติเหตุ
เราเดินทางกันมาไกล ออกนอกตัวเมืองไปเรื่อยๆ ซ่องเริ่มน้อยลงจนเหลือไม่กี่ร้าน จากนั้นก็ไม่มีซักพักหนึ่งสั้นๆ แล้วเริ่มมีอาคารเล็กๆอยู่ข้างทาง เรามาถึงหมู่บ้านหนึ่งที่มีบ้านอยู่พอสมควร เรียกเยอะเรียกน้อยไม่ได้
นกคุนะเริ่มเปลี่ยนเป็นเดินเร็วแทนวิ่งเร็วๆ
มีผู้หญิงนั่งหน้าบ้านไม้หลายประเทศสี่ห้าคน อุ้มเด็กบ้างไม่ได้อุ้มเด็กบ้าง มีเด็กๆเล่นกันอยู่หน้าบ้านเยอะ
บ้านแบบนี้มีอยู่หลายหลังและมีคนเดินเข้าออกอยู่ แล้วคนต่างถิ่นไปคุยกับผู้หญิงหน้าร้าน
มีโรงอาบน้ำใหญ่ที่มีปล่องควันมีควันลอยออกมาไหวๆอยู่ มีคนเข้าออกเยอะ นุ่งผ้าเช็ดตัวเดินกันออกมา
มีร้านขายของชำให้เห็นอยู่เรื่อยๆ มันเป็นร้านไม้ที่มีของมากมายวางขายเป็นแผงอยู่
มีร้านอาหารเล็กใหญ่เปิดอยู่เรื่อยๆ ผมเห็นร้านเหมือนร้านขายส้มตำไก่ย่างที่มีคนเข้าออกเยอะด้วย เมื่อดูหน้าร้านดีๆที่เตาย่างมีปลาดุกกับคอหมูย่างอยู่ด้วย
เรานั่งนกฟาเนิคเดินไปเรื่อยๆจนถึงบ้านหลังหนึ่ง
มันเป็นบ้านขนาดกลางๆดูดีออกจีนๆเก่าๆ มีหน้าต่างลายนำโชคสีแดงอยู่มีรั้ว กำแพง ข้างในเป็นแปลงดอกไม้หลากสีสัน
หน้าประตูเลื่อนลายเสือดำเล่นน้ำในทะเลสาบและรอบข้างเป็นดอกไม้อยู่
ท่านหญิงเสือดำเปิดเข้าไป ไม่เคาะก่อนหรือ?
แต่ประตูไม่ได้ล็อกไว้ เราเข้าไปได้
เมื่อเข้ามาข้างในมันเป็นห้องสีเรียบๆมีโซฟาสีดำแบบนั่งสองคนอยู่ถัดไปจากทางเข้าเล็กน้อย และมีผู้หญิงหนึ่งคนจิบชายิ้มมาให้
“เป็นยังไงบ้างคะ ท่านหญิงเสือดำ สบายดีมั้ย กิจการดีรึเปล่า อ๊ะ แต่หนูไม่ต้องถามหรอกใช่มั้ย มันคงดีเหมือนเดิมสินะ”
สิ่งที่เห็นชัดที่สุดคือตัวเธอมีสีออกเขียว ตอนนี้เธอมีใบไม้ขึ้นตามตัวอยู่น้อยๆ แต่มีให้เห็น เธอคือเผ่านางไม้จากที่ผมเคยอ่านเจอในหนังสือ
เธออายุประมาณสี่สิบนิดๆ เธอทำผมสั้นตรงๆแสกเฉียงไปข้างหนึ่ง ใส่แว่น หุ่นธรรมดาๆอวบๆนิดหน่อยทรงบ้านๆ ดูไม่เซ็กซี่แต่มีเสน่ห์ที่เป็นมิตรคุยด้วยง่ายแปลกๆออกมาจากเธออยู่เสมอ
“นั่งก่อนสิ มีอะไรล่ะวันนี้”
ท่านหญิงเสือดำนั่งโซฟาท่าสบายๆ ผมเพิ่งเคยเห็นเธอไม่วางมาดเจ้าแม่ก็ตอนนี้ล่ะ ปรกติเธอจะมีมาดเจ้าแม่ใหญ่อยู่ตลอด แต่เธอนั่งปล่อยตัวหลังคร่อม เหมือนอยากพูด เธอกวักมือเร่งผมไปนั่งที่ตามเธอ
ผมนั่งอย่างเร็ว
ท่านหญิงเสือดำเริ่มพูด
“สบายดีมั้ย?”
ผู้หญิงนางไม้ยิ้ม มองหน้าตรงๆแล้วพูด
“ก็แบบหนูล่ะค่ะ อยู่ได้เรื่อยๆ”
ท่านหญิงหน้าโกรธๆ พยักหน้า
“คนที่นี่ไม่เห็นค่าของเธอ”
ท่านหญิงพูดบอกไปตรงๆ
“ท่านหญิงคะ”
ผู้หญิงนางไม้พูดแล้วเว้นช่วงไว้
“ให้หนูแนะนำตัวกับน้องเขาก่อนได้มั้ยคะ? พี่ชื่อฟลอร่านะ นี่คือร้านปรึกษาปัญหาใจ”
“วารีครับ ลูกน้องใหม่ท่านหญิงเสือดำ”
พี่ฟลอร่ามองหน้าผมตรงๆตอนพูดแนะนำตัว ยิ้มแย้มแจ่มใจ
“แล้วก็ หนูรู้ว่าหนูอยู่ที่ไหน หนูไม่ต้องการความหวือหวา หนูไม่อยากได้เรื่องคิดมาก”
ถ้าอย่างนั้นพี่ฟลอร่าตัดสินใจมาที่บ้านนอกไกลๆเพื่อออกจากความวุ่นวายในเมือง เธอต้องการความสงบ
“แต่เธอหาเงินได้เยอะกว่านี้!”
ท่านหญิงเสือดำเสียงดังใส่เธอ
“ท่านหญิงคะ เงินน่ะ มันไม่ใช่ทุกอย่าง ท่านหญิงหามาได้เยอะ ท่านหญิงก็น่าจะพอรู้”
ท่านหญิงเสือดำเงียบไป
“ถ้าไม่มีเหตุนั้นเกิด เธอคงไม่ไป มันเป็นเพราะฉัน”
“หนูไม่ได้โทษท่านหญิง และทุกคนรู้ว่าไม่มีใครคิดกล่าวโทษท่าน มันเป็นชะตาของฟาร์โกที่เขาจากไป ไม่มีใครทำอะไรได้”
จากนั้นพี่ฟลอร่าเอ่ยชื่อคนที่ชื่อฟาร์โกที่จากไปแล้ว ‘เหตุนั้น’ เหตุไหนกัน? ผมไม่รู้เรื่องนี้เลย และท่านหญิงไม่ได้เล่าให้ผมฟังมาก่อนด้วย
คงเป็นเรื่องในอดีตของท่านหญิงที่มีแค่ไม่กี่คนรู้ ผมปล่อยไว้ในมุมใจ ไม่ได้คิดอะไรกับมันมาก
ดูเหมือนพี่ฟลอร่าเชื่อเรื่องโชคชะตา
ท่านหญิงเสือดำนิ่งไปหน้าตาดูเศร้าๆ แต่ไม่พูดอะไร ไม่นานเธอก็ส่ายหน้า กลับมาทำหน้าตามุ่งมั่น
“เรื่องนั้นพอก่อนเถอะ พูดเท่าไหร่มันก็ไม่เปลี่ยนไป มันผ่านไปแล้ว”
“ใช่ค่ะ ท่านหญิงคิดได้ยอดเยี่ยมสมเป็นท่านหญิง”
พี่ฟลอร่าบอกท่านหญิง มันเหมือนยอแต่เธอพูดให้อีกคนภูมิใจในตัวเองที่คิดได้ เรื่องใจเธอเชี่ยวชาญ
“ฉันมีงานให้เธอ”
ท่านหญิงเสือดำพูดขึ้นมา
“ท่านหญิงคะ ท่านหญิงก็รู้ว่าหนูเลิกจากวงการเสือดอกแล้ว”
ท่านหญิงส่ายหัวตอบ
“มันไม่ได้ทำงานเป็นเสือดอก เธอจะเป็นอาจารย์”
“เอ๋ อาจารย์?”
พี่ฟลอร่าเอียงหัวดูสับสน
ท่านหญิงยิ้มเหมือนได้โอกาส
“เพราะเจ้าเด็กคนนี้ เด็กแปลกๆที่มาจากศิโร เขาสู้เก่งมาก แต่ถ้าเธอได้เห็นความคิดของเขา มันแปลกใหม่มาก”
ท่านหญิงชี้ผมแล้วชมผม ผมเริ่มเขิน คำนับพี่ฟลอร่า
“รู้มั้ยว่าความคิดแรกของเขาที่เขาให้มาตอนยังไม่ได้เป็นคนของฉันด้วยซ้ำ คืออะไร?”
พี่ฟลอร่าตั้งใจรอคำตอบ จากที่ท่านหญิงเสือดำพูด
“เขาบอกว่า ให้เสือดอก ทำงานเป็นจิตแพทย์ไปด้วย ส่วนจิตแพทย์คืออะไรนั้น มันคืออาชีพหมอรักษาใจ คนที่ได้ใช้เสือดอกเราจะแก้ปัญหาใจร่วมไปด้วย เธอรู้มั้ย ตอนเขาพูดฉันนึกถึงใคร”
พี่ฟลอร่ายิ้มแบบขมขื่น
ฉันนึกถึงเธอฟลอร่า เธอเป็นปราชญ์ที่นี่ เธอช่วยคนได้จริง แต่มันจำกัดแค่ในหมูบ้านนี้เท่านั้น”
ท่านหญิงเสือดำหายใจลึกๆแล้วยืนขึ้น
“แต่ถ้าเธอมาทำงานกับฉันเป็นหัวหน้าแผนก เธอจะช่วยคนได้ทั่วโลก ช่วยคนได้มากมาย มันเทียบกับที่เธอทำไม่ได้เลย ฉันรู้ว่าเธอชอบช่วยคนเยอะๆมากกว่า!”
“ท่านหญิงคะ”
พี่ฟลอร่าตอบ หน้าตาขมขื่น
ท่านหญิงนั่งลง
“ฉันรู้ว่าเธอคลั่งเล่นน้ำ และเธออยากเลิก ฉันจะไม่ขอให้เธอกลับไปทำอีก ฉันห้ามเธอทำเลยก็ได้ แต่ฉันต้องการเธอ มาเป็นหัวหน้าฝ่ายไขใจให้ฉัน สอนคนของเรา ช่วยคน แบบที่เธอชอบ”
พี่ฟลอร่านิ่งไปซักพักเหมือนเริ่มคิด แต่ไม่นานก็ส่ายหัวไม่เอาเอง
“เมืองมันวุ่นวาย”
เธอยิ้มเหมือนขอโทษที่ไม่รับแล้ว เธอไม่อยากทำหรือ? แต่เธอเหมาะ ผมพูดได้ว่าเหมาะมากกว่าผม และเธอทำมานานด้วย
จากนั้นเธอเริ่มพูดอย่างเศร้าๆ
“ท่านหญิงก็รู้ว่าหนูติดการเล่นน้ำ หนูอยากอยู่ให้ไกล ถ้ากลับไปอยู่ใกล้ๆ เดี๋ยวหนูก็อดใจไม่ไหว”
เธอเสพติดการเล่นน้ำหรือ? ช่างน่าสงสาร
“ฉันจะไม่ให้เธอทำ จะมีคนไปกับเธอตลอด”
“ถ้าเป็นผู้ชาย เดี๋ยวหนูก็เล่นน้ำกับเขา ยิ่งเราใกล้กัน-”
“ฉันจะให้ผู้หญิงไปด้วย!”
ท่านหญิงเสือดำตัดคำพูดพี่ฟลอร่าแล้วบอกอย่างแข็งขัน
“แต่หนูกลัวใจหนูทนงานไม่ได้ หนูกลัวอดใจไม่ได้ ขอโทษด้วยค่ะท่านหญิง มันเป็นข้อเสนอที่ดีมาก มันดีกับลูกค้า มันดีกับเสือดอก และมันดีกับหนู แต่หนูขอปฏิเสธ”
เธอปฏิเสธ น่าเสียดาย ผมถอนหายใจในใจ
ท่านหญิงเสือดำลุกขึ้นโกรธๆ ผมลุกตาม
“ก่อนฉันไป ฉันจะบอกว่า มีคนที่เป็นเหมือนเธอ”
“เอ๋? แต่การที่เสือดอกเสพติดมันเป็นไปได้ยาก เงินมันใหญ่กว่านี่ทำไมถึงมีได้!?”
พี่ฟลอร่าดูตกใจถามกลับมา
“เธอว่ามันแปลก แต่ฉันว่ามันปรกติ เมื่อทำอะไรซ้ำๆมากเข้าจริงๆ ที่เราต้องหาคือทางแก้ เราต้องหาคนที่ช่วย ฉันนึกว่าพึ่งเธอได้ แต่คงต้องปล่อยผู้หญิงคนนั้นไปตามชะตา”
จากนั้นเราจะเดินออกกัน เปิดประตู ก่อนไป ท่านหญิงหันไปพูด
“เธอช่วยคนอื่นได้เยอะ ฉันเสียดายที่เธอมาอยู่ที่แบบนี้”
พี่ฟลอร่าถอนหายใจ
ท่านหญิงเสือดำก้าวออกไปก้าวหนึ่ง
“เดี๋ยว!”
เราหยุด
พี่ฟลอร่าเริ่มหัวเราะเบาๆคนเดียวซักพัก
“ท่านหญิงนี่ ท่านหญิงนี่ไม่เปลี่ยนไปเลย ถ้าท่านหญิงเอาจริงท่านหญิงจะชวนใครก็ได้ทั้งนั้น แต่ท่านหญิงไม่เคยพูดจะเอาตัวจริงๆกับหนู หนูรู้ว่าทำไม”
จากนั้นพี่ฟลอร่าหลับตาซักพัก ยิ้มอย่างขมขื่น
“แต่ครั้งนี้ท่านพูดจะเอาตัวหนูไปจากที่นี่จริงๆ หนูพอรู้ว่าทำไม งานมันน่าจะเหมาะกับหนู”
ท่านหญิงเสือดำหันกลับไปตั้งใจฟัง
“หนูจะรับงาน แต่ต้องมีผู้หญิงตาม และหนูจะไม่เล่นน้ำ”
“เธอจะไหวไหม?”
พี่ฟลอร่ายิ้มสวยๆ
“มันเป็นชะตา”
ท่านหญิงหลับตาพยักหน้า
“อืม เก็บข้าวของ ฉันจะให้คนมารับ และไม่ต้องขายบ้านล่ะ ฉันจะให้เธอกลับมาอยู่อย่างสงบให้ได้ มันต้องมีซักคนที่ทำไปทำมาเก่งกว่าเธอ”
“ท่านหญิงเชื่อ?”
ท่านหญิงยิ้มกลับไปมั่ง
“มันเป็นชะตา”
ท่านหญิงเสือดำตอบกลับไป
จากนั้นท่านหญิงเดินออกไปหานกฟาเนิคที่อยู่ข้างหน้า
จะมีคนมาแทนผมแล้วสินะ ว่าแต่ เรียกผมมาทำอะไร ผมมีความเห็น แต่เหมือนที่พูดกันอยู่มันเรื่องของท่านหญิงเสือดำกับพี่ฟลอร่า ไม่เกี่ยวกับผมเลย
และสิ่งที่พี่ฟลอร่าเป็นผมก็ไม่รู้แก้อย่างไรเหมือนกัน แต่ถ้าพี่ฟลอร่าเก่งกว่าผม และได้คลุกคลีอยู่กับงานนี้อีก เธอน่าจะเชี่ยวชาญมากขึ้น ยิ่งนำผมห่างไปไกลมากขึ้น และวันหนึ่งผมคงต้องเป็นคนที่เรียนกับพี่เขาแทน แต่ก็ไม่เป็นไร ถ้าผมสนใจผมก็เรียนกับเธอเอาก็ได้
ท่านหญิงขึ้นนกฟาเนิคคุมะ
คุมะร้องต้อนรับอย่างน่ารัก
ผมขึ้นตามโดยไม่ต้องเหยียบเหมือนเดิม แต่รอบนี้ท่านหญิงเปิดให้ผมเหยียบ
ท่านหญิงเสือดำอารมณ์ดีหรือ?
น่าจะเป็นอย่างนั้น ตอนนี้เธอก็โล่งใจเรื่องคนสอนวิชาไขใจไม่สุดแล้ว และเอาคนสุดมาแทน
เมื่อเราอยู่ใกล้คนอารมณ์ดี มันเป็นปรกติที่เราจะอารมณ์ดีตาม
เรากลับซิ่งกว่าปรกติแต่ไม่เสี่ยงแล้ว เมื่อถึงหน้าร้าน เรายังไม่ได้ลงรถฟาเนิค ท่านหญิงพูดมาใกล้ๆหูผม
“กลับไปพักผ่อน พรุ่งนี้ฉันจะให้รถม้ามารับที่นี่เพื่อไปทำงานแรก รถออกโป้งชี้ซ้ายเช้า”
“ได้ครับ”
ผมตอบท่านหญิงเสือดำ
พรุ่งนี้ผมต้องมาที่นี่ตั้งแต่เช้า ผมมาตอนโป้งชี้ก่อนซ้ายซักชั่วโมงหนึ่งดีกว่าเตรียมไว้ดีกว่า
ท่านหญิงลงคุมะ ฝากคุมะไว้ข้างหน้า แล้วบอกคนคุมประตูให้เอาคุมะไปเก็บจากนั้นเดินเร็วๆเข้าไปในดงเสือดอกเล่นน้ำ
ผมอยากรู้ว่ากี่โมงแล้ว
ผมเข้าไปดูนาฬิกาที่เคาน์เตอร์ต้อนรับ มันเกือบเย็น แล้วจะมีตลาดไหม?
แต่ตอนเย็นผมต้องหาข้าวกินข้างนอกอยู่ดี ถึงเวลาแล้วไหนๆก็กินไปเลยเถอะ
ผมไปกินไก่ผู้ชุบแป้งทอดห้าชิ้น
มันมีเวลาเหลือเยอะ ผมได้ออกกำลังกายแล้ว
ผมตรงกลับหอเข้าห้อง ผมอาบน้ำเย็นใส่ชุดสบายๆแล้วฝึกในห้อง
ผมฝึกทดแทนเมื่อวานกับตอนเดินทางเผื่อไว้ด้วย แต่มันคนเดียว มันไม่ดีเท่าการมีคู่ฝึก
ผมกะสื่อนกหาวีกับวิวค่ำๆ
เมื่อโป้งเกือบๆชี้ล่างประมาณชั่วโมงครึ่งผมออกไปซื้อข้าวกิน
มีตลาดนัด ที่นี่คนเยอะกว่าแต่ร้านค้าเป็นระเบียบเรียบร้อยมากกว่าศิโร
เมื่อเข้าตลาดครั้งแรกผมไม่ได้ดูมาก
ที่ศิโรมันจะวางกันเป็นถาดๆเยอะๆ แต่ที่นี่จะอยู่กันเป็นห้องแถวเรียงๆกัน มีคนเดินถือถาดขาย แต่ไม่ได้หยุดวางเป็นที่ๆ
ผมซื้อข้าวปั้นเหมือนซูชิ, แป้งกลมทอดใส่ปลาหมึกเหมือนทาโกะยากิ, และข้าวหน้าเนื้อจานใหญ่ๆ
เมื่อโป้งชี้ประมาณ 1 ทุ่ม ผมสื่อนกหาวิว
“พี่วารี!”
“ว่าไงวิว เป็นยังไงบ้าง”
“หนูก็เรื่อยๆ หนูอยากฟังเรื่องพี่ เล่ามาวันนี้ไปทำอะไรบ้าง”
วิวตอบมาผมยิ้มทั้งในใจและที่แสดงออกมา
“วันนี้่พี่ไปหาปราชญ์เสือดอกเก่ามา”
“โห เจอปราชญ์ด้วย เธอฉลาดสุดๆเหมือนที่เขาเล่ากันว่าปราชญ์จะเป็นเปล่า?”
วิวตื่นเต้นถามด้วยเสียงกระฉับกระเฉง
“เธอน่ะ ฉลาดสุดๆแถมเข้าใจคนเก่งสุดๆไปเลยล่ะ”
“โหว คุยอะไรกันมั่ง?”
ผมทบทวนเหตุการณ์วันนี้แล้วเราให้วิวฟัง
เราคุยกันอยู่นาน คุยกันไปเรื่อยๆ เวลาคุยกับวิวมันจะพากันออกทะเลบ่อยไม่ทางการเหมือนวี
แต่มันเป็นการคุยที่สนุก มันเพลิดเพลิน
เราคุยกันจนโป้งชี้ซ้ายค่ำ มันดึกแล้ว
ผมสรุปสำหรับวันนี้กับวิวก่อน จากที่เราคุยกัน ถ้าเราต่อยาวมันจะยาวไปถึงเที่ยงคืน ผมเลยเก็บไว้วันหลังกันแล้วเลิกสื่อนกกับวิว
จากนั้นผมออกกำลังกายเบาๆครู่เดียว ฝึกการต่อสู้
แต่มันเป็นงานใหม่ ผมไม่ได้คิดมากกับมัน
เมื่อออกกำลังกายย่อยเสร็จ อาบน้ำ ปิดไฟ กอดหมอนข้างนอน ดีนะที่มีหมอนข้าง พรุ่งนี้น่าจะต้องเริ่มงานแล้ว
ผมพร้อม
