เล่ม 1 (1-21)
เรื่องราวของการสร้างรักในโลกแฟนตาซี ของชายต่างโลก สองสาวกำพร้า และมีอีก? ออกทำงาน ฝึกฝนเพื่อความแข็งแกร่ง แก้ปัญหาแห่งรักน่ารักๆ กับโลกใบใหม่พร้อมคนรักต่างโลก สองสาวและคนอื่นๆ? รัก!สู้!ทำงาน!
เล่ม 2 (22-41)
เริ่มเข้าสู่วัยทำงานเป็นครั้งแรกในชีวิตที่สอง กับการได้มาทำงานสายสู้ที่ซ่องใหญ่ เป็นเด็กคุมประตู การบอกข่าวร้ายกับเพื่อนสนิท สร้างเนื้อสร้างตัวด้วยร้านใหม่ในโลกใหม่ และการเจอคนในฝัน เจ้าหญิงต่างแดน
เล่ม 3 (42-61)
การย้ายมาวังต่างประเทศตามแฟนเพื่อสร้างชีวิิตใหม่ รัก! ทำงาน! สู้!
รัก,แฟนตาซี,ชาย-หญิง,เกิดใหม่,ไซไฟ,ทำงาน,สร้างตัว,ฝึกฝน,เกิดใหม่ ,รักวัยรุ่น,นางเอกเก่ง,พระเอกเก่ง,หญิง-หญิง,ฟููตะนาริ,yaoi,หญิงรุก,ชาย-ชาย,ชาย-หญิง,ฮาเร็ม,แอ็คชั่น ,ต่อสู้,โรแมนติก ,โรแมนซ์,แฟนตาซี,ต่างโลก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
30 ประชุมเริ่มกิจการ
“เอาล่ะ ตอนนี้ ผมจะเริ่มสั่งงาน พวกคุณจะทำงานกันเป็นแผนกๆ แต่เดินไปพร้อมกันเป็นฮาโมนี่ พวกคุณจะทำงานที่สั่งไปด้วย หาคนเป็นลูกมือให้เยอะขึ้นเรื่อยๆด้วย พวกคุณจะใช้หลักการ จินตนาการ”
ผมเขียนหาลูกมือ จากนั้นจินตนาการตัวใหญ่กว่า ใจผมยังปวดอยู่แต่ผมฝืน
ผมหันหานา
“นา ผู้จัดการ”
ผมเขียนชื่อนากับตำแหน่งบนกระดานดำ
“เธอจะหาคนเพิ่ม หาแผนกโฆษณา หาคนที่ทำป้ายประกาศเก่งๆ และหาบ้านพักใหญ่ๆเน้นอยู่สบายให้คนทั้งหมดอยู่ที่เดียวกัน พร้อมมีลานกว้างอยู่ ขอเป็นพื้นหญ้าโล่งๆ และเงินเดือนของเธอจะเพิ่มเป็นเดือนละ 9 ทอง”
ผมเขียนรายละเอียดงานและเงินเดือน
“และแบ่งเงินมาครึ่งหนึ่งเพื่อเป็นทุนค่าอะไรก็ได้สำหรับคนของฮาโมนี่”
ผมเขียนบนกระดาน ‘ทุนอะไรก็ได้ของคนฮาโมนี่ 250,000 ทอง’
ทุกคนเริ่มฮือฮาเสียงดัง
“อะไรก็ได้เลยเหรอ?”
พี่อเด็ปถามด้วยหน้าตาเหมือนไม่เชื่อ
“อะไรก็ได้ เครื่องแต่งกายของคนของเรา พาหนะ งบผลิตของที่เป็นแค่ความคิดที่ยังไม่ได้ขาย”
“เช่นฉันคิดออกแบบเสื้อผ้าใหม่ แต่ยังไม่รู้ขายได้ไม่ได้ ฉันเบิกได้?”
“ใช่”
“เท่าไหร่ก็ได้?”
“ใช่ แต่บอกเหตุผลกับนา ผู้จัดการด้วย”
พี่อเด็ปยิ้มกว้าง
“เข้าใจแล้ว”
ผมมองหน้านาอีกครั้ง และเห็นเธอดูกระฉับกระเฉง
เมื่อเสร็จแล้วผมหันไปมองวีกับวิว
“วีและวิวเพื่อนสองคนแรกของผม ระหว่างรอสถานที่ หัดเรียนขี่นกฟาเนิค เมื่อได้สถานที่ฝึกร่างกายทุกคนให้คนที่สนใจเรียนป้องกันตัว ป้องกันตัวเป็น ให้คนที่ไม่สนฝึกด้านร่างกายอย่างเดียว พวกเธอจะได้คนละ 10% ของเงินที่ฉันได้”
“ได้เงินด้วยเหรอ? หนูไม่อยากได้อ่ะ”
“เอาไปบริจาคกับสิ่งที่เธอเห็นด้วยก็ได้ หรือไม่ก็ลงทุนทำมูลนิธิ”
ผมบอกวีที่ถาม
“มูลนิธิ? คืออะไรอ่ะ?”
วิวถามด้วยหน้าตาอยากรู้อยากเห็น เพราะมันเป็นสิ่งที่เธอไม่เคยได้ยินหรือ?
“องค์กรหนึ่งที่ทำเพื่อคนด้อยโอกาสกว่าเรา พูดให้เข้าใจก็คนที่เขาต้องอยู่ในชีวิตที่ลำบากกว่าเรา ค้นหาว่าพวกเขาขาดอะไร แล้วเปิดมูลนิธิเพื่อให้สิ่งนั้นถ้าให้ก็ช่วยได้ชั่วคราว”
“ให้เขาแล้ว ก็ช่วยเขาไม่ได้เหรอ?”
วีถามที่ผมอธิบายอยู่
“การให้มันช่วยเรื่องตอนนั้นที่กำลังร่อแร่ได้เท่านั้น เราต้องให้เขาเรียนรู้ที่จะหาด้วยตัวเอง เมื่อเขาทำเป็นแล้วยังขาด เราให้ช่วยเขาอีกได้ แต่ไม่ใช่ให้อย่างเดียว ยกเว้นบางเรื่อง”
“บางเรื่องเช่นอะไร?”
“เหมือนมีคนหิวจะตายอยู่แล้วเราไปสอนให้เขาปลูกผักรอหลายวันไม่ได้ใช่มั้ยล่ะ? เราต้องให้เขารอดตายไปด้วยแล้วพร้อมเรียนก่อน”
ผมตอบวิวที่ถามขึ้นมาพร้อมเอียงหัว จากนั้นหัวเธอเด้งมาตั้ง
“อ๋อ พี่วี มาทำร่วมกับหนูนะ”
“อืม”
วียิ้มอ่อนๆตอบวิว
เมื่อผมมีที่อยู่ มีบ้าน ผมจะเปิดมั่ง
ผมยังไม่อยากดูเธอชัดๆ กลัวจะคิดไกล ผมห้ามใจตัวเองไว้ ไม่มองใคร แม่จะด่าผมอย่างไร?
พวกเธอหัวเราะเบาๆ
เพราะโลกเก่าผมชอบมองคนมากไป คนคิดว่าผมแปลกแล้วไม่ยุ่ง ผมต้องเลิกมันให้ขาด ตัดไปเลยแล้วเป็นเด็กให้ถึง 15 แล้วสร้างตัวเป็นวัยรุ่น
ผมมัวบอกตัวเองว่า ‘สร้างตัวก่อน มีค่าค่อยไปอยากคนนั้นคนนี้’ ผมสร้างกฎ ร่างกายผมอยากดู ร่างสมองผมอยากมีลูก ผมฝืนมันตลอด
ผมต้องหาปัญญาก่อน ค่อยไปทำ ไม่ใช่ อยากก็ทำ ผมก็ทนมาตั้งแต่พวกเธอโตแล้วด้วย
และโลกเก่าผมก็ไม่ได้โตหนักหนา เรียนเรียนเรียน แล้วเข้าทำงาน สร้างตัวก็ไม่ได้ คบใครผมก็ไม่เคยเพราะผมคิดแบบนั้นแล้วมองอย่างเดียว
ตอนนี้ตัวผมมีค่าแล้ว ผมต้องตอบแทนที่เธอรอมั่ง ผมเลือกเป็นวัยรุ่นในโลกใหม่ และกิจกรรมผมคือสร้างตัว
ผมปาดน้ำตาแห้งๆ
ผมว่าผมเลิกมองคนหายขาดแล้ว แต่ผมต้องเริ่มมองให้พอดีๆ ให้แม่ภูมิใจ
พอแล้วกฎทั้งหลายแหล่ยกเว้นนอนใต้ผ้าห่มเดียวกันเมื่อ 21 ผมจะไม่ใช่คนไปทั่ว
ผมจะต้องเป็นวัยรุ่น วี,วิว, กับตัวผมเป็นข้อยกเว้น แต่เพื่อเซ็กส์ที่ดีกับวีและวิว ผมต้องหัดมีเซ็กส์ให้เก่ง
เธอจะไม่คิดในใจ ‘เสร็จละ’ เธอจะโอ้โหมันสุดยอด
และผมจะมองเหมือนวัยรุ่นมองหน้าอกมองก้น ดูคนให้ทั่ว
ผมย้อนไปดูวี
เธอผิวคล้ำกำลังสวย คล้ำกว่าตอนเด็กแต่ไม่มาก ตาสีเหลือง ดวงตาดำแคบกว่าแต่ไม่ขนาดแมว ผมสีดำ ตอนนี้สั้นๆ
ต้นแขนต้นขาใหญ่กว่าทั้งตัว หลังขาเห็นเส็นเอ็นใหญ่ ที่แขนดูเหมือนคน มีเล็บ
และผมมองหน้าอกกับบั้นท้ายเร็วๆ
น่าเสียดายหน้าอกเธอน้อย แต่ก้นใหญ่เซ็กซี่
และนี่ยังไม่ได้พูดถึงกล้ามที่เห็นได้จากชุดไว้ออกกำลังการเล็กๆว่ามัยสุดยอดแค่ไหน เธอไม่ใช่นักกล้ามแต่หุ่นดีสุดๆ รวมๆแล้วสวยเซ็กซี่สายบู๊
ผมมองวิว
ผิวเธอแทนเหมือนวีทุกอย่าง เป็นธรรมดาเพราะเธอเป็นแฝดกับวี ตาออกสีเขียว ผมขาวยาวเธอดูดีเป็นพิเศษ หน้าอกใหญ่กว่าวีขนาดหนึ่งได้ แต่ก็ไม่ใหญ่ ก้นก็กลางๆ
เธอแต่งตัวน่ารักมิดชิดต่างจากวี เธอเป็นแฝดกันจริง แต่เธอไม่เหมือนกัน แขนบนเธอใหญ่แต่ไม่มีขาล่าง
เมื่อเห็นเธอสิ่งที่คิดคือ สูง เธอ 2 เมตรนิดๆได้ เพราะท่อนล่างเป็นแมงมุม สิ่งที่เปลี่ยนเมื่อโตคือร่างแมงมุมขาใหญ่ขึ้นเยอะ แต่ปลายเกือบแหลมมีเท้าใหญ่ขึ้นเหมือนมือไม่ได้แบ และขนขาเริ่มเยอะแต่ยังถือว่านิดเดียว
เธอชอบแต่งตัวออกน่ารัก เธอเป็นคนสูงที่ดูเข้าหาง่าย
ผมมองนา
คนนี้ผมอยากรู้เหมือนกันว่าเธอคิดกับผมอย่างไร แม้ตอนเราเริ่มร่วมงานกัน เธอก็บอกว่าส่วนหนึ่งคือเงิน แต่ผมอยากรู้ว่านอกจากเงินแล้วเห็นอะไรในผม
หุ่นเธออวบนิดๆ แต่ยังอวบแบบดี ไม่เยอะเลย หน้าอกเธอพอดี ก้นเธอเกือบใหญ่ ผมสงสัยเพราะเธอเป็นเอลฟ์หรือ
หน้าเธอคม หูแหลม ผิวเข้มกว่าวีกับวิว เธออวบจริงแต่แขนขาเธอเรียวสวย ต้นขาใหญ่เพราะเดินน้อย
ทุกคนเริ่มไม่นิ่งเพราะผมช้า
จากนั้นผมหันไปมองมหัศศรี
เขาดูหนุ่มแม้ไม่ออกกำลังกายผมเขียวอ่อนสั้น ตัวขาว ตาสีเขียว อายุประมาณเท่าผม เขาชอบผู้ชาย แต่เขาเคยบอกผมว่าได้หมด และหน้าเขาว่าหล่อก็หล่อ ว่าสวยก็สวย แต่ออกแมนๆ
“มหัศศรี แผนกผ่าตัดนายจะทำงานร่วมกันกับคิเซกิ แผนกวิจัยได้กันคนละ 8 ทองต่อเดือน”
คิเซกิ ดูอายุเท่ามหัศศรีผิวขาวกว่ามหัศศรีแม้ว่ามหัศศรีขาวแล้ว ที่คล้ายมหัศศรีคือเขาทั้งหล่อทั้งสวยเหมือนกัน แต่ออกหญิงมากกว่า เขาเป็นมนุษย์ผิวเหลืองผมดำสั้น ตาสีเขียวเหมือนมหัศศรี
ผมเขียนแผนกผ่าตัดและแผนกวิจัยลงกระดานดำ
“นายสองคนจะคนจะร่วมงานกันสร้างความรักให้ตัวเองกัน หมายถึงทำสิ่งที่พวกนายคิดจะทำ อยากทำมานาน”
“ห้ะ? ไม่ได้มีงานเรอะ? นึกว่าจะเอาฉันมาใช้หนักๆ”
“ฉันไม่ได้จะใช้พวกนายเป็นเครื่องมือ เราจะขับเคลื่อนด้วยความสุข รักชีวิต รักตัวเอง ฉันรู้ว่านายไม่พอใจกับสิ่งที่นายเป็นกันทั้งคู่”
ผมมองพวกเขา พวกเขายิ้มมุมปาก จับมือกัน
“ฉันจะให้พวกนายเปลี่ยนมันเอง ฉันจะให้ทุน ให้เวลา และฉันจะเปลี่ยนกฎโดยใช้เงินที่มี”
“นายกล้าลงทุนให้เราที่เป็นแค่เพื่อนเรียนหมอ? ไปเอาความกล้ามาจากไหน?”
“ความเชื่อ”
“ฮ่าฮ่าฮ่า ได้สิ ฉันจะทำมั่ง”
มหัศศรีหัวเราะ คิเซกิยิ้มกว้าง
ผมเขียนรายละเอียดงานว่า การผ่าตัดแบบใหม่
จากนั้นผมหันหาลูน่า
ผมพูดตรงๆ ลูน่าเป็นคนที่ผมมองหน้าจีบ เพราะหวังว่าเธอคุยกับสัตว์ได้ ผมต้องรับผิด
แล้วผมต้องแก้ไข เธอเป็นผู้หญิงที่ชอบผมเพราะอะไรก็ไม่รู้ แต่เมื่อตอนเราเรียนผมไม่ได้อวดเงินให้เธอเห็น ชีวิตเธอก็ไม่ได้ลำบาก ไม่มีงาน พ่อแม่เธอก็เลี้ยงได้
เธอเป็นหมอแต่เธอจะรักษาสัตว์ เพราะไม่มีสัตวแพทย์ ผมดูหน้าดูหุ่นเธอ
เธอเหมือนคนแต่เธอเป็นเงือก เธอเคยจะกินผม แล้วผมเห็นเหงือกที่ร่างกายเมื่อเราอยู่ลำพัง แต่ผมไม่สานต่อ ตาเธอสีดำ ผมสีดำยาว หน้าอกกับก้นใหญ่แต่ไม่ใหญ่มาก
เมื่อไปด้วยกันเธอชอบจับมือจับก้นผม แต่เธอพูดกับคนน้อยมากจนผิดปรกติ
ประโยคแรกที่ผมพูดกับเธอคือ ‘มากับฉันจะได้ทำงานที่รักตลอดชีวิต ฉันเอาชีวิตสัญญา’ เธอแค่ยิ้มแล้วพยักหน้าจากนั้นไม่หยุดตามผม
ผมไม่เคยตอบรับเธอเลย ผมเป็นแฟนที่บัดซบ
“ลูน่า ขอโทษนะที่เป็นแฟนที่ไม่ดี ต้อนท้ายเดี๋ยวมีประกาศ ตอนนี้เธอจะเป็นแผนกสัตว์ เธอจะหาคำตอบในสิ่งที่สัตว์ต้องการจะเป็น สิ่งที่สัตว์อยากวิวัฒนาการไปเป็น เรารู้ว่าสัตว์ให้ประโยชน์เรามากกว่าที่คิดโดยไม่มีอะไรเสีย แลกกับอาหาร”
ผมอธิบายให้เธอฟัง
“ระหว่างเวลาว่างหาว่าสัตว์ทำประโยชน์ต่างๆที่เราใช้เช่นน้ำร้อน, ตู้เย็น, นกรัก ชอบกินอะไรกัน”
ผมเขียนหาของกินให้สัตว์เลี้ยงบนกระดานหลังชื่อลูน่า ลูน่าดูงงงๆ
“งานหลักคือหานกรักที่กลายพันธุ์ ตอนนี้เรามีปัญหาเรื่องใช้นกรักหลายตัวอยู่กรงมันใหญ่ หาตัวเดียวที่สื่อได้หลายตัวเจอเมื่อไหร่บอกฉัน เธอจะได้ 9 ทองต่อเดือน”
ลูน่าพยักหน้า หน้าตาเฉยๆ แต่ผมเห็นได้ที่แววตาเธอว่าเธอมีความมุ่งมั่นอยู่หลังลูกตา
“ผักชี แผนกประดิษฐ์”
ผักชี ผอมมากเกินไป หน้าอกก้นไม่มี หุ่นเธอเลยดูเด็กๆ แต่ทรงเธอเรียว ตาเธอสีฟ้าผมสีทองเหมือนฝรั่ง
“ผักชี ก่อนงานเธอสร้างค่าให้ตัวเองก่อน เธอไม่เห็นค่าตัวเอง แต่ผ่านโลกมาแล้ว ฉันว่าสำหรับเธอไม่นานหรอก”
“ไม่นานอะไร?”
“เดี๋ยวเธอจะรู้”
ผมให้เธอเอียงหัวงงต่อไป
มันมีของที่ไม่มีบนโลกนี้อยู่เยอะมาก มีรถ มีเครื่องบิน มีรถไฟ
แต่รถไฟมีคาราวานอยู่แล้วที่ไว้ให้คนเยอะๆเดินทางไกลๆ
ผมเลือกโดรน ลองจินตนาการ
อุบัติเหตุมันจะเยอะ และทุกคนไม่ใช่นักบิน ผมต้องหาคนขับที่อุบัติเหตุน้อยที่สุด
แต่ผมต้องเริ่มจากของที่คนกินเยอะก่อน
ผักชีเริ่มหันซ้ายหันขวาดูคนนั้นคนนี้ เหมือนทำอะไรไม่ถูก เพราะคำสั่งไม่มาซักที
ผมสั่งงาน
“งานเมื่อว่าง ทำเครื่องเก็บข้อมูล ‘คอมพิวเตอร์’ เครื่องที่เหมือนเบเรชนุ่ง ดูว่าเบเรชนุ่งทำงานอย่างไร และใช้สารกึ่งตัวนำด้วย”
“สารกึ่งตัวนำ?”
“สารที่ทั้งนำกระแสหินจื่ดๆและป้องกันพร้อมกัน มันจะทำให้ไฟวิ่งผ่านไม่ค่อยดี ฉันก็ไม่รู้มันทำงานยังไงเหมือนกัน แต่ที่ที่ฉันมา มีเครื่องที่เก็บข้อมูลในกระดาษจำนวนเยอะๆและส่งภาพผ่านจอ”
ผมวาดชุดเครื่องคอมพิวเตอร์บนกระดาน ผมชี้ซีพียู
“ตู้นี้จะเป็นสมองของมัน จากนั้นมีจอแสดงภาพที่สมองคิด และมีแป้นพิมพ์ตัวอักษร จากนั้นมี หนูแทนลูกศรบนจอ งานนี้ไม่ต้องรีบ ฉันรู้ว่ามันยาก เธอจะได้วันละ 2 ทอง”
จากนั้นผมวาดเครื่องทำน้ำแข็งกับเครื่องปั่น
“ส่วนนี้เครื่องทำน้ำแข็งกับเครื่องปั่น”
“น้ำแข็ง? คืออะไร”
ผักชีเอียงหัว ผมยิ้มแล้วตอบผักชี
“น้ำที่เย็นมากจนแข็งน่ะ”
“ไม่เคยเห็นเลย”
ผักชีหน้าตาเหมือนอยากรู้อยากเห็น
“มันจะเย็นเจี้ยบ”
ผักชียิ้มให้กับคำพูดผม
“น้ำจะขึ้นไปที่แท่ง ตอนนั้นให้ตัดมาใช้ความเย็นจากกบตู้เย็นหรือกบคูล”
ผมวาดภาพน้ำขึ้นไปโดนแท่งโลหะ
“แล้วเมื่อน้ำแข็งตัวได้เป็นก้อนที่ติดแท่ง ก็เอาน้ำลง”
ผมวาดรูปก้อนน้ำแข็ง
“จากนั้นใช้ความร้อนให้น้ำแข็งตกลงไปข้างล่าง ในที่เก็บ”
ผักชีมองกระดานและไม่หันไปมองอะไรอื่นเลย
จากนั้นผมวาดใบมีดเครื่องปั่น กับตัวกรวย
“นี่คือเครื่องปั่น เมื่อใส่น้ำแข็ง ใส่น้ำที่จะชงลงไป ปิดฝา ปั่น น้ำแข็งจากก้อนจะกลายเป็นเกล็ด”
ผมเขียนว่ามอเตอร์อยู่ตรงไหน ผักชีมองอย่างตั้งใจ
“นี่คืองานของเธอ ฝากด้วยล่ะ”
“เชื่อมือฉันได้เลย!”
ตาผักชีดูไม่กลัวอะไร
ผมหันหาพี่คุมะ
“พี่คุมะแผนกอาหาร ผมจะให้พี่วันละ 2 ทอง พี่เริ่มทำตำผลสุกดิบก่อนพี่จะใช้สูตรเดิมเป็นตำปลาร้า แล้วคิดสูตรตำไทยที่รสออกเปรี้ยวหวาน ใส่ปูดองหรือไม่ใส่ก็ได้แล้วแต่ชอบกิน แล้วก็ตำปูปลาร้า, ตำแตง, ตำขนมจีน”
“ไม่เรียกฉันว่าพี่มั่งสิ เธอรู้ว่าฉันต้องการอะไร”
พี่คุมะอายุมากกว่าผมเป็น 10 ปี เธอประมาณ สามสิบกลางๆแล้ว หุ่นเธออวบอีกนิดก็จะอ้วน มันยังไม่สเปกผม ตาดำผมดำยาวกลางๆ ผมหยักศกเล็กน้อย
หน้าตาเธอเมื่อเห็นคิดได้อย่างเดียวว่าขยัน เธออวบแต่ขาเธอใหญ่ เส้นเลือดเยอะ เธอยืนทั้งวัน ผมทำตามที่เธอขอ
“ได้สิ คุมะ”
“ฮ่าฮ่าฮ่า เขินจัง โตมาตั้งเท่านี้ ไม่คิดว่าจะมีเด็กมาเรียกเหมือนแฟน”
คุมะหน้าแดงนิดหน่อย
ผมเขียนเมนูพร้อมอธิบาย คุมะกอดอกแววตาอยากเริ่ม แล้วผมเขียนเมนูลาภต่างๆกับเมนูย่างต่างๆ
“และที่ขาดไม่ได้ ข้าวเหนียว”
“ข้าวเหนียวฉันว่าต้องที่มาร์แลนด์อร่อย ที่นี่มันแฉะไป”
มาร์แลนด์ เมืองแห่งทะเลทรายน่ะหรือ? มันอยู่บนศิโรและกัลเลีย ผมแวะได้
และที่โครอลลัลเรย์เรียมีข้าวเหนียวอยู่ แต่แฉะ
“เดี๋ยวฉันดูแลเรื่องจัดหาตัวข้าวก่อนหุงเอง”
“อิ้ม เอามาเร็วๆล่ะ
คุมะเร่งผมหลังได้ยินผมพูด ผมเขียนรายละเอียด
จากนั้นผมหันไปหาพี่อเด็ป
พี่อเด็ปหน้าตาธรรมดาจริง แต่หุ่นดีมากๆเหมือนนางแบบโลกเก่าเพราะหน้าอกน้อยก้นไม่ใหญ่ แต่ดูสวยเข้าถึงยาก เธอทำตัวเหมือนคนการงานดี เธอไม่ได้ต้องการผม
พี่เธออยู่ศิโร ผมต้องให้พวกเธอทำงานร่วมกันเพราะพี่ก็เจ๋งเหมือนกัน
“พี่อเด็ป แผนกเสื้อผ้าพี่จะคิดค้นยกทรงกับการเกงในใส่สบาย เน้นผ้าโปร่งแต่ไม่ใส เมื่อสัมผัสกับผิวจะให้ความรู้สึกนุ่มพิเศษ”
ผมวาดชั้นในแบบธรรมดาและแบบกีฬา ชุดชั้นในแบบเป็นเสื้อ
ผมชี้ที่แบบธรรมดา
“แบบนี้จะมีคุณสมบัติบีบให้หน้าอกมันเข้าหากันจนเกิดเป็นเส้นโค้งสวยๆ”
ผมวาดโค้งเนินหน้าอก พี่อเด็ปตั้งใจดู แล้วเขียนบนสมุดเล่มเล็กๆ
“จากนั้นมีแบบเซ็กซี่น้อย เซ็กซี่มากแต่เน้นความสวยผ้าลูกไม้เซ็ตนึง ความสบายอีกเซ็ตนึง ความเซ็กซี่ชิ้นเล็กอีกเซ็ตนึง”
เมื่อดูหน้าพี่อเด็ป พี่อเด็ปดูไม่หวั่น
มันมีเสื้อยืดอยู่แล้ว และมีเสื้อผ้าออกแฟนตาซีเก่าๆ มีเสื้อกล้าม
“จากนั้นเวลาว่าง คิดซิป”
ผมวาดรูปซิป
“มีตัวรูด พอเลื่อนขึ้น เสื้อจะปิด พอรูดลงล่าง เสื้อจะเปิดแยกออกจากกัน ความคิดคือ ใส่เสื้อ รูดซิป แล้วออกข้างนอกได้เลย”
ผมวาดตัวซิป เมื่อเปิด ตัวรูดด้านข้าง
พี่อเด็ปยังเอียงหัวอยู่ จากนั้นวาดรูปใส่สมุดโน้ตเล็กๆ
พี่อเด็ปวาดภาพเสร็จก็เอาสมุดลง ดูคิดหนัก
“ซิปลองถามผักชี”
เหลือแผนกสุดท้ายพี่เนตรทิพย์ แต่ไม่สิ ยังเหลือเด็ก 10 ขวบอีกคน แต่เธอต้องเรียนและโตก่อน ผมเริ่มคิดสิ่งที่ทำควบคู่ไปกับความเชื่อไว้ที่มุมใจ
“พี่เนตรทิพย์ แผนกเครื่องประดับ เรียนเจียเพชร”
พี่เนตรทิพย์อายุยี่สิบกลางๆ ที่หน้าอกและก้นใหญ่เลย ไม่กลางด้วย แต่ไม่อลังการเกินปรกติไป ตาสีน้ำตาล ผมสีออกน้ำตาลนิดเดียว เป็นมนุษย์ผิวดำแดง
เธอเป็นเจ้าเดียวที่ขายเครื่องประดับที่ไม่ใช่ร้านค้าเพชรกับร้านทอง ความคิดเธอถือว่าแปลกใหม่สำหรับโลกนี้ และเธอต้องการความมั่นคงจากผม
ผมวาดรูปเพชรพร้อมตีเหลี่ยมของมันเท่าที่จำได้
ที่โลกนี้มีอยู่แล้วแต่ใช้เป็นก้อนใหญ่และไม่สะท้อนแสงดี คนจึงไม่นิยมเล่นเพชรแล้วไปเล่นพลอยสีหลักๆมากกว่าเพราะเจียเหลี่ยมสะท้อนแสงวับๆกว่า แต่ก็เป็นเหลี่ยมที่ไม่ค่อยสวย
“เน้นฝังแบบหนามเตยกับฝังแบบสอดล็อค”
ผมวาดการฝังหนามเตยร่วมหนามเตยเม็ดเดี่ยว หนามเตยแยก ฝังสอดล็อกด้านข้าง
พี่เนตรทิพย์วาดอย่างเร็ว ผมเดินไปดู ภาพไม่ผิดเพี้ยนไปเลย แถมมีแบบแหวนเพชรที่เสร็จแล้วด้วย
“พี่จะได้ 5 ทองต่อเดือน”
พี่เนตรทิพย์พยักหน้าแต่ดูกลัวๆนิดหน่อย
“เอาล่ะ ทุกคนอย่าลืมหาคนมาทำแทน ทำให้เป็นแล้วสอนทุกอย่างให้เป็น คนไหนอยากจ้างถามนาได้เลย”
“““ได้เลย!”””
ทุกคนตอบรับพร้อมกันยกเว้นเด็กลูกเลี้ยงนา ผมเดินไปหาเด็กคนนั้น
หุ่นเธอเหมือนเด็กผู้ชาย แต่ผมยาวเกือบประบ่าทำให้รู้ว่าเธอเป็นผู้หญิง ถ้าดูดีๆ หน้าเธอครึ่งหนึ่งออกผู้ชาย อีกครึ่งหนึ่งออกผู้หญิง
หน้าเธอสมมาตรแบบสองเพศ แต่ก็ยังดูน่ารักแบบเด็กๆ
“ส่วนน้อง”
ผมยืนหน้าน้องเขาแล้วพูด
“เรียนและเติบโต ยังไม่ต้องทำงาน อายุเท่าไหร่แล้ว?”
“11!”
ตัวเธอเตี้ยกว่าเด็ก 11 ปรกติแต่สูงกว่าดวอร์ฟ
ตาเธอสองสีเขียวกับฟ้า ผมสีเงินยาว
“ขอดูเข่าหน่อย”
เข่าไม่เหมือนดวอร์ฟ แต่สีออกเขียวๆ
“ขอดูเท้าหน่อย”
“ดะ, ได้”
เท้ามีดอกไม้งอก เธอเป็นเผ่านางไม้ ช่วงเด็กนางไม้โตมันต้องใช้ความรักแต่เธอขาดมัน
หน้าน้องเขาสับสนมาก
“สุดท้าย แต่ก่อนเป็นอะไร?”
“กำพร้า”
เธอพูดเบาๆ ไม่มองผม
ถ้าอย่างนั้นเธออาภัพพ่อแม่เหมือนกัน ผมเปลี่ยนไปเรื่องอื่น
“ตั้งใจเรียนฝึกร่างกายกับวีและวิว ว่างก็เล่น อยากดูใคร ดูได้เลย! อยากถามอะไร ถามได้เลย! ทำสิ่งที่อยากทำ น้องชอบอะไร?”
“หนูชอบเพื่อนหนู เขาไม่เหมือนใคร เขาก็คนเดียวเหมือนหนู”
วิญญาณก็ไม่ได้สบาย ไม่มีใคร ทำอะไรใครไม่ได้เหมือนกัน
“หนูชื่อ ‘เฟท’ ส่วนเพื่อนหนูจะชื่อ”
ผมฉุกคิด
“เพื่อนหนูชอบอะไร?”
“ชอบอะไรเหรอเธอ?”
เด็กถามความว่างเปล่าหลังผมถาม
“เขาชอบหนูเหมือนหนูชอบเขา”
“เพื่อนเธอชื่อ ‘ซิ่นเนี่ยน’ จากนี้ไปเธอคือ เฟทและซิ่นเนี่ยน”
“เย้ซิ่นเนี่ยนเราได้ชื่อแล้ว ฉันเฟทนะ”
เธอจับมือกับอากาศแล้วให้ส้นเท้าเป็นแกนตัวเพื่อหมุน
เฮ้ นี่มันผิดแล้ว วิญญาณมีน้ำหนักได้ด้วยหรือ?
จากนั้นเฟทกอดลม แล้วลอย เฮ้! ไม่ใช่แล้วนี่มันลอยได้แล้วเนี่ย! ซิ่นเนี่ยนยกคนได้ด้วย?
อะไรๆมันผิดกฎไปเยอะจนผมสับสน
“โอ้วิทยาศาสตร์ของฉัน หายไปไหนแล้ว?”
เฟทหันมาเอียงหัว ผมใช้มือขยี้ผมเธอให้เสียทรง
เธอจัดทรงผมมองผมหน้าเหมือนงอน
สุดท้ายผมก็ยังไม่เห็นซิ่นเนี่ยนอยู่ดี
“เอาล่ะ สงบกันก่อน ทุกคนได้รับงานแล้ว ทุกคนพร้อมมั้ย”
“““พร้อม”””
ทั้งหมดพูดเป็นเสียงเดียวกัน
“เอาล่ะ คนฮาโมนี่ทุกคน ตั้งแต่นี้ เราจะบรรเลงงานอย่างจริงจังกัน เลิกประชุมครับ!”
พี่เนตรทิพย์เริ่มปรบมือก่อน จากนั้นเฟทตบมือเสียงดังพาทุกคนปรบมือ ผมคำนับก่อนแล้วมองหน้าวีกับวิว
วิวปรบมืออย่างตั้งใจมากเกินไปหน่อย ผมหัวเราะอยู่ในใจ วีปรบมือแบบให้เกียรติ
พวกเธอไม่ร้องไห้กันแล้ว แม้ยังเห็นอยู่ว่าดวงตามีแดงๆ
ผมฟังทุกคนปรบมืออยู่ซักพักแล้วยิ้มอ่อนๆให้ทุกคนก่อนแล้วประกาศ
“ที่ผมเคยบอกว่าสนใจฉันให้นัดนา ฉันจะเปลี่ยน ขอโทษนะนา”
ผมคำนับนา แล้วตั้งใจมองทุกคน
“ถ้าต้องการฉัน ฉันจะตอบรับ แต่ขัดตรงที่ว่า พี่คุมะกับผักชียังหุ่นไม่เข้าตา ฉันจะไม่เก็บเป็นความลับว่าจะไม่ใส่ถ้าทำ จะมาหาฉันหรือจะฝึกร่างกายก่อน แล้วแต่เธอเลย”
ทุกคนตาเปิดกว้างแต่ไม่เอะอะ
วิวยกมือ
“งั้นหนูก่อน หนูรอมานานแล้ว”
“ขอโทษ เหล่าเพื่อนต้อง 21 ก่อน แต่ก่อนหน้ามีให้ลอง”
““ว้าาา แต่เย้มั้ง?””
วีกับวิวตัดพ้อ แต่สงสัย
ผมออกมาก่อนทุกคนเอะอะ
“ฟู่ว ผ่านไปแล้วสินะ”
ผมถอนหายใจโล่งใจสั้นๆ
ต่อไปผมต้องไปรับพวกเพื่อนๆบ้านกำพร้าเดียวกันที่ไม่มีงาน ลองไปหาหมายเลข 11 เด็กดวอร์ฟเผื่อไปด้วยถ้ามีเวลา
ไม่สิเขาเรียกตัวเองว่าเหล็กกล้าแล้ว เป็นชื่อที่เหมาะกับเขาดี ผมสงสัยว่าเขาจะแปลชื่อตัวเองว่าอย่างไร
ขอให้งานออกมาเร็วๆ ผมจะได้สร้างเงินให้ตัว สร้างชีวิต ผมอยากรีบโตเพื่อเริ่มรักกันกับเพื่อนแท้ผม
ตอนนี้ร่วมงานกันเป็นฮาโมนี่ กับเป็นวัยรุ่น
