เล่ม 1 (1-21)
เรื่องราวของการสร้างรักในโลกแฟนตาซี ของชายต่างโลก สองสาวกำพร้า และมีอีก? ออกทำงาน ฝึกฝนเพื่อความแข็งแกร่ง แก้ปัญหาแห่งรักน่ารักๆ กับโลกใบใหม่พร้อมคนรักต่างโลก สองสาวและคนอื่นๆ? รัก!สู้!ทำงาน!
เล่ม 2 (22-41)
เริ่มเข้าสู่วัยทำงานเป็นครั้งแรกในชีวิตที่สอง กับการได้มาทำงานสายสู้ที่ซ่องใหญ่ เป็นเด็กคุมประตู การบอกข่าวร้ายกับเพื่อนสนิท สร้างเนื้อสร้างตัวด้วยร้านใหม่ในโลกใหม่ และการเจอคนในฝัน เจ้าหญิงต่างแดน
เล่ม 3 (42-61)
การย้ายมาวังต่างประเทศตามแฟนเพื่อสร้างชีวิิตใหม่ รัก! ทำงาน! สู้!
รัก,แฟนตาซี,ชาย-หญิง,เกิดใหม่,ไซไฟ,ทำงาน,สร้างตัว,ฝึกฝน,เกิดใหม่ ,รักวัยรุ่น,นางเอกเก่ง,พระเอกเก่ง,หญิง-หญิง,ฟููตะนาริ,yaoi,หญิงรุก,ชาย-ชาย,ชาย-หญิง,ฮาเร็ม,แอ็คชั่น ,ต่อสู้,โรแมนติก ,โรแมนซ์,แฟนตาซี,ต่างโลก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
41 มุ่งหน้าสู่ที่ที่หวังไว้
วันที่ 1 เดือน 12 ผมอายุ 21 ปี อีกนิดจะ 22 ปี
อีกไม่นานก็จะปีใหม่
แต่คนรักผมยังไม่เลือกเป็นผู้ใหญ่ซักที พวกเธอใช้ 10% ของฮาโมนี่เอาไปเก็บไว้เยอะๆ แต่ไม่ลงทุนอะไร
ปีหน้ามันดีมันดีที่เธอจะเริ่มเป็นผู้ใหญ่ แต่มันน่ากลัว เพราะผมไม่รู้ว่า พวกเธอจะคิดว่าผมแปลกเกินคบถาวรเพราะรับไม่ได้ไหม
เมื่อขึ้นปีหน้ามันจะน่ากลัวที่สุดตั้งแต่มา
มันอยู่ที่เธอจะทำงานอะไร
ผมเลิกคิดเรื่องวีกับวิว เพราะทุกอย่างมันขึ้นอยู่กับวาโร กับฮาโมนี่
แล้วเรื่องแน่นอนคือเรื่องธุรกิจมันไม่แน่นอนอยู่แล้ว
ผมรู้เรื่องรักเราแค่นั้น
เมื่อวานผมเมามาก ตื่นมาเมาค้างนิดหน่อย
ผมอยู่ในห้องน้ำร้านอาหารแฟนตาซีอิตาลีหรูๆ เพราะมันเน้นอาหารใส่ชีส และพาสต้า
ห้องน้ำมีกระจกเห็นทั้งตัวด้วยเหตุผลที่ไม่ทราบได้ แต่มันเป็นห้องน้ำไม่แยกชายหญิง มันเลยน่าจะไว้สำหรับให้ผู้หญิงแต่งตัวเพราะเรากินสถานที่หรู
มันนานแล้วที่ผมส่องกระจกชัดๆ
ผมเปลี่ยนมาเป็นเสื้อแฟนตาซีแน่นๆที่ดูผู้ใหญ่เพราะกางเกงขายาวสีดำกับรองเท้าเรียบร้อย เพราะเราไปวังราชินีล่ะนะ
ทรงผมของผมสั้น ผมเปลี่ยนทรงผมบ่อย
หน้าผมไม่ได้ออกเหมือนผู้ชายมากมาย เป็นผู้ชายหน้าสวย
ถ้าให้ผมพูดเองน่ะ
ผมฝึกร่างกายมาตลอด จนเป็นธรรมดาที่หน้าอกผมใหญ่ และผมชอบใส่เสื้อผ้าที่เห็นกล้าม
แขนผมใหญ่
ผมดูแข็งแรงและกล้ามเนื้อมาก
ผมไม่ได้คาดหวังให้มันออกมาเป็นแบบนี้ แต่ทุกอย่างมันเพราะฝึกต่อสู้ทุกวัน
ผมเปิดหน้าท้องดู
โห มันยิ่งกว่ากล้ามเป็นมัดๆ
แต่ทรงรวมผมไม่ได้ตัวใหญ่ แค่หน้าอก, ไหล่, และแขนใหญ่, เพราะเอวเป็นเอว
และแขนขาผมยาว
ผมเลิกเสื้อดูกล้ามเนื้อสะโพกด้านหน้า
มันกล้ามสุดๆ
ผมหมายถึงร่องสะโพกหรือร่องเอวสำหรับเซ็กส์ มันสุดกล้าม
ผมฝึกสะโพกกับเอวเยอะล่ะนะ
ผมพอใจกับหน้าตัวเอง ผมแค่อยากเห็นตัวเองในหัว
ที่สำคัญเมื่อเห็นผมจะรู้ว่าผมแข็งแรงมาก
ผมดูก้นตัวเอง
ขนาดปรกติ แต่แน่นและก้นชัด ไม่ใหญ่ไม่เล็ก กำลังพอดี ออกใหญ่นิดหน่อย
เพราะกางเกงขายาวมันพอดีตัวแหละนะ พี่อเด็ปก็มีฝีมือ
ที่ดีที่สุด คือผมดูเป็นผู้ใหญ่อายุน้อยแล้ว ผมไม่เด็กหรือวัยรุ่นอีกต่อไป
แต่ยังดูอายุน้อยอยู่
โชคดีที่ผมไม่ได้ดูเหมือนเพลย์บอย
โดยรวมแล้ว ผมมีหน้าผู้ชายเรียบร้อยออกสวยอยู่ตอนนี้ ผมสั้น หน้าอกใหญ่, หลังใหญ่, แขนและขาใหญ่, แขนขายาว, ดูเหมือนนักกีฬา
ทุกอย่างเป็นการมองตัวเองในมุมมองเป็นกลางที่สุด ผมไม่ได้ชมตัวเองอยู่
ผมออกจากห้องน้ำ
เรากินอาหารเที่ยงกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว เรานั่งกันโต๊ะใหญ่หลายโต๊ะ ผมนั่งกับเหล่าคนรัก แน่นอนว่าคนรักหมายถึงราฟเนสกับอายะด้วย แม้ตำแหน่งพวกเธอคือเมียเก็บกับครูฝึกเซ็กส์
ผมคิดเงิน ผมเป็นคนออกค่าอาหารคนขับรถที่กินร้านหรูๆกับเรา
เรื่องแค่นี้มันเล็กน้อย ไม่ใช่เรื่องใหญ่
เราคุยกันเล่นๆแล้วแยกย้ายกันขึ้นรถฟาเนิคแต่ละคันของตัวเอง
เพราะผมอิ่มมากผมมีแผนอื่น
ผมยังไม่ขึ้นรถฟาเนิค
“จะไปไหนวารี?”
วีถามด้วยความสงสัยเมื่อเห็นผมไม่ยอมขึ้นรถฟาเนิคอย่างเชื่อฟังง่ายๆ
“ฉันอิ่มมากเลยอ่ะ ฉันจะขี่นกย่อยซักหน่อย”
“อย่างนั้นเหรอ อืมๆ”
เธอไม่ซักไซร้ต่อและเข้ารถไปนั่งประจำที่
ผมไปหาฝูงนกฟาเนิคของเราที่แยกไปจูงหลังขบวน
ผมเดินค่อนข้างไกล แต่ผมเดินเร็วเพราะผมไม่อยากเสียเวลาออกรถ
หาป้ายชื่อที่คอนกฟาเนิคสีทอง
เจอแล้ว
“นกนกนกนก มานี่มาเร็ว”
นกผมเดินมา
ผมตั้งชื่อมันเล่นๆว่าฟาสโกะ มันเป็นตัวเมีย
ผมมีความผูกพันธ์กับมันค่อนข้างน้อยเพราะผมมองมันเป็นพาหนะส่วนตัวเหมือนมอเตอร์ไซค์ไว้ไปตลาด
ผมขี่มันในเมืองอย่างเดียวและมันไม่เคยเดินทางไกล
ความเร็วเต็มที่มันเร็วสุดๆเกือบเหมือนขี่มอเตอร์ไซค์ 4 สูบ
ผมเขินตัวเองกับชื่อฟาสโกะของมันทุกครั้งและตั้งแต่มีมันผมเรียกมันว่าฟาสโกะจริงๆไม่ถึง 5 ครั้ง
ผมเรียกมันว่านกรัวๆตอนเจอมันทุกครั้ง
ผมว่ามันคิดว่าตัวเองชื่อว่านกมากกว่า
มันมาใกล้ๆและเอาหัวมาถูตัวผม
มีอยู่ครั้งหนึ่งเร็วๆนี้ความเร็วมันตกโดยไม่มีสาเหตุ
ผมพามันไปหาหมอนก เพราะไม่มีสัตวแพทย์
สัตวแพทย์ของเรา ลูน่า ไม่ได้มางานเลี้ยงเมื่อวานเพราะเธอหมกตัวเพาะนกรักขนาดเล็กอย่างเต็มที่
อีกกลุ่มคนที่ไม่ได้มาคืออดัมกับอีฟที่เดินทางทั่วโลกหาอาหารแปลกและอร่อย
กับบุญมีบุญมาที่ทำงานสร้างบ้านที่วาโรซีเมียเรีย
เราเรียกพวกเขากลับมายากมากและมันใช้เวลาสูงและมันไม่จำเป็นเพราะมันเลี้ยงเหล้า
ส่วนเฟทกับซิ่นเนี่ยนนอน
หมอนกบอกว่ามันปรกติเพราะมันเริ่มแก่
หมอบอกมันขี่ได้อีกแค่ 2 ปีแล้วจะความเร็วตกลงเกือบครึ่งหนึ่ง
ผมว่าจะเลิกขี่มันปีหน้า
เพราะมันเป็นแบบนั้นปีหน้าผมต้องหานกฟาเนิคสีทองตัวใหม่
มันไม่เป็นไรเพราะเมืองอย่างวาโรซีเมียเรียใหญ่กว่าคอรอลลัลเรย์เรีย
ที่นี่น่าจะมีฟาร์มนกฟาเนิคให้เลือกซื้อ
และถ้าผมถามที่ซื้อกับวาโร เธอน่าจะแนะนำที่ดีๆสำหรับซื้อให้ได้
ผมปลดนกผมออกมาจากฝูงที่จูงไปด้วย แล้วขี่มันไปด้านหน้า
เมื่อผมเอานกเดินคู่วาโรที่นำหน้า ขบวนทั้งหมดเริ่มเดินทาง
“เธอรู้มั้ยว่าไปที่วาโรเรียแล้วจะเป็นยังไง?”
เธอเรียกวาโรซีเมียเรียแค่วาโรเรีย มันเป็นชื่อเล่นของประเทศหรือ?
“พูดตรงๆฉันไม่รู้เลยเหมือนกัน”
ผมพูดกับเธอตรงๆ
“หืม? แล้วทำไมถึงตัดสินใจไปกับฉันล่ะ มันเป็นที่แปลกหน้า ที่อนาคตขึ้นกับฉันคนเดียว”
“ฉันไว้ใจว่าอนาคตรักเราแน่นอน เอาจริงๆฉันรู้อย่างเดียวว่ามันเป็นรักแท้ในคืนแรก เราต้องการกันมาก ฉันไว้ใจแค่ตรงนั้นอย่างเดียว”
“อย่างนั้นเหรอ”
เธอไม่รักๆและติดผมเต็มที่เหมือนตอนที่เราอยู่ด้วยกันที่คอรอลลัลเรย์เรีย
ตอนนี้เราเข้ามาในวาโรซีเมียเรียแล้ว เราเพิ่งเข้ามาทางฝั่งใต้ของประเทศที่ติดกับคอรอลลัลเรย์เรีย
เมื่อเข้ามาประเทศวาโรซีเมียเรียเธอเปลี่ยนไปเป็นแบบนั้นอย่างสมบูรณ์ และไม่มีวี่แววว่ารักผมมากขนาดทำอะไรก็ได้
แสดงว่าเธอเห็นคนในประเทศสำคัญกว่าความรักของเธอ
มันเป็นความคิดที่เป็นผู้ใหญ่ที่รับผิดชอบและผมชอบที่มันเป็นแบบนั้น
“ถ้าฉันแต่งกับเธอเข้าจริง เธอจะได้ขึ้นเป็นราชาวาโรซีเมียเรีย”
“ฉันต้องรับผิดชอบคนทั้งประเทศเหรอ? ฉันว่าฉันไม่เหมาะสมมากกว่านะ”
วาโรหันมามองแล้วส่ายหัว แต่เธอทำหน้าเหมือนเข้าใจว่าทำไมผมคิดแบบนั้น
“ฉันจะรับผิดชอบคนทั้งประเทศแบบที่ฉันทำมาตลอด เธอจะเสนอความคิดจากต่างโลกเพื่อช่วยฉันขับเคลื่อนประเทศ ฉันรู้ว่ามันอาจยากที่จะขอให้เธอรักประเทศที่เพิ่งมา แต่เมื่อฉันเห็นว่าเธอเริ่มรักจริง ตอนนั้นฉันจะตัดสินใจว่าจะเอายังไงกับเธอ”
“ฐานะฉันยังไม่แน่นอนเหรอ?”
เมื่อผมถามวาโรมาจับไหล่ผมแล้วนวดๆเหมือนทั้งเข้าใจและปลอบใจอีกครั้ง
“มันเหมือนช่วงลองงานว่าความรู้เธอมีค่าจริงๆ ถ้้าเธอคิดแต่เพื่อร้านตัวเอง เราจะอยู่กันไม่ได้”
“เธอเกลียดความเห็นแก่ตัวเหรอ?”
เธอเดินไม่พูดอะไรแต่เหมือนคิดอะไรอยู่ตลอดการเดิน เพราะบางครั้งเธอก็จับคางคิดบ้าง
ผมไม่ซักไซร้จะเอาคำตอบ ถ้าเธอไม่อยากตอบผมก็คิดเอาเองว่าเธอเกลียด
ผมค่อนข้างเป็นแบบนั้นนิดหน่อย แต่ผมรักเธอมาก
ก็มันซัคคิวบัสของแท้นี่หว่า
แล้วมันเป็นซัคคิวบัสที่ไม่ได้มีการดูดวิญญาณฆ่าเรา หรือจะเอาวิญญาณเราไปตอนที่มีอะไรกันกันเยอะๆ
มันโคตรดี
มันเป็นฝันของผมเพราะโลกเก่าผมไม่มีแฟน และผมเป็นคนที่เหงามาก
จนผมคิดว่าถ้าได้เอาดุ้นเสียบกีซักครั้งแลกกับวิญญาณหรือความตายมันก็น่าจะคุ้มค่า
เพราะซัคคิวบัสส่วนใหญ่สวยด้วย มีเขาปีศาจสีน้ำตาลโค้งมาข้างหน้าสวยๆ
จากนั้นเธอจะเอาปีกปิดข้างตาให้เรามองแต่เธอคนเดียว
และฝีมือเซ็กส์พวกเธอจะสุดยอด โอ้ให้ตาย ยิ่งคิดก็ยิ่งอยากเจอของจริง
แต่ชีวิตนี้ผมจะไม่ยอมเจอซัคคิวบัสที่จิตใจปีศาจอย่างนั้น
มันจริงที่โลกเก่าผมไม่มีอะไรต้องเสียเพราะผมเลี้ยงแต่ตัวเองได้ แต่โลกนี้ผมมี
ผมลองไล่คนที่สำคัญมากๆ ความรักของผม เหล่าคู่ของผม
คนกลุ่มนี้จะเป็นคนที่ผมอยากแต่งงานด้วยเมื่อผมพร้อม แต่ผมยังคิดว่าบางคนยังเป็นวัยรุ่นอยู่ วันหนึ่ง มันมีโอกาสที่พวกเธอจะไปรักคนอื่นที่ถูกใจเธอมากกว่าผม
หรือผมคิดมากไป? แล้วระแวงรักตัวเอง
ก็เป็นไปได้นะ
“ความเห็นแก่ตัวมันก็ดีอยู่หรอก แต่ถ้ามากไปมันหมายถึงตีค่าตัวเองสูงกว่าคนอื่น และโลกนี้คือโลกเท่าเทียม ถ้าคิดแบบนั้นมันอยู่ร่วมกันยาก เมื่อเจอคนแบบนั้นหนึ่งครั้ง มันมีแต่สิ่งที่ต้องเสีย แต่คนเรานะ มันเกิดมาเพื่อให้กัน ช่วยเหลือกัน”
“ฉันก็คิดเหมือนกัน”
“แต่เธอรวยมากนี่!”
“ก็ของมันดีนี่หน่า ฮาโมนี่ดีจะตาย มันเหมือนซื้อฝันได้ และฉันไม่ได้เอาอะไรซักอย่างมาขายแพงเกินกว่าราคาทุนเกินไปเลย ฉันไม่ได้เห็นแต่กำไร ฉันอยากขายแค่ของดีถูกๆผลิตเร็วๆ”
“ของแบบนันมันเป็นไปไม่ได้หรอกน่า ถูกกับเร็วและดี เธอเลือกได้แค่สองอย่างเท่านั้นแหละ”
“ฉันก็บอกว่ามันเหมือนฝันเลยไง ทุกคนรู้ว่า ซื้อของจากที่ฮาโมนี่มันคุ้ม มันเลยเป็นธรรมดาที่มันขายดีเยอะกว่าปรกติ”
“อาจเป็นไปได้”
ในที่สุดเธอก็พูดถึงเรื่องความเห็นแก่ตัวในมุมมองเธอ และผมก็คิดเหมือนกันแล้วบอกเธอไป
“อย่างไม้สั่นๆนั่น พอใช้หลังออกกำลังกายที่ตามไหล่ตามหลังนะ มันสบ้ายสบาย”
“เธอเป็นคนแก่เหรอไง?”
“เชอะ ฉันน่าจะห่างกว่าเธอเป็น 10 ปีอยู่น่ะสิ”
“ถ้าอย่างนั้นเธอเพิ่ง 33ปีหน้า จริง เธออายุเท่านั้นจริงเหรอไงเล่า?”
เธอเริ่มเปิดตัวคุยเล่นกัน แต่เมื่อเธอผมพูดเรื่องอายุเธอเงียบ
“นี่ อีตาใหญ่แต่ตัว ไม่มีผู้ชายคนไหนเขามาถามเรื่องอายุจริงผู้หญิงหรอกน่า”
“แต่เรารักกันนี่ เยอะกว่าปรกติด้วย รู้ไว้ใช่ว่าหรอก ไม่เห็นต้องลับๆฉันไม่บอกหรอกอะไรแบบนั้น มันจะได้รู้ว่า อยู่กันถึงปลายชีวิตแล้วใครไปก่อน”
“โห เธอคบกับฉันไม่ถึงปี เธอคิดถึงโน่นเลยเหรอไง?”
“รู้ไว้ใช่ว่า”
เมื่อเธอตะลึงกับความคิดผม ผมก็บอกข่อดีไป
“สรุปไม่บอก?”
“ไม่”
เธอพูดธรรมดาไม่ได้โกรธอะไรหนักหนา
“เพราะเธอไม่บอกฉันตีว่า 31 นะ? โอเคเปล่า?”
“เชอะ แล้วแต่เธอ แต่มันจะจริงรึเปล่าน้า เอสงสัยจัง”
“เพราะเชอะนั่น ฉันก็รู้แล้วแหละ ว่าเธองอนนิดๆเพราะมันจริง”
“เชอะ!! เชอะ!! เชอะ!!”
เธอเชอะไปหยิกแขนผมเบาๆไป
เธอจับหาหนังอยู่นานเพราะเธอไม่มีเล็บและกล้ามผมเยอะ
แต่ไม่ใช่หยิกไม่ได้เลยเพราะผมมีไขมันไว้สำหรับนักสู้
แม้ตัวผมสุดกล้ามเพราะผมออกกำลังกายเยอะ แต่ผมไม่ได้อยากจะให้คนเห็นผมว่า กล้ามใหญ่ หล่อเพราะกล้าม
ถ้ามันขึ้นก็ขึ้นไป แต่ไม่ใช่ไม่มีไขมันไว้ป้องกัน
มันดีกว่า
ผมอยากให้คนเห็นผมคิดอย่างแรกคือ ‘มันแข็งแรงสุดๆ’ ไม่ใช่เพราะกล้ามใหญ่ และผมไม่เคยรักใครเพราะคิดว่าอีกฝ่ายกล้ามใหญ่
ผมแค่คิดว่า มีกล้ามมันก็ดีที่ดูแลตัวเองและเห็นได้จริง
และเหล่าคนรักผมก็เริ่มดูเป็นอย่างนั้นจริงๆ เพราะเธอจะโตเต็มที่กันแล้ว และผมมีช่วงที่ไม่ได้บังคับเธอออกกำลังกายแล้ว
เมื่อวีและวิวที่อายุ 21 ถึงวัยโตเต็มที่ เราก็จะได้รู้จักความสูงจริงของพวกเธอ และหน้าตาพวกเธอ
ในหนึ่งเดือนพวกเธอจะสูงอีกเท่าไหร่? น่าสนใจ
“เรื่องฮาเร็มของเธอ เธอจะสร้างหรือยังไง?”
“ฉันมีฮาเร็มด้วยเหรอ!?”
“เธอไม่ได้คิดอย่างนั้นเหรอไง!? เธอมีคนรักตั้งเยอะ และเอาเข้าบ้านตัวเองหมดนี่ นั่นแหละฮาเร็ม!
“ไม่ใช่มั้ง? ฮาเร็มมันใช้เงินไม่ก็อำนาจ ‘เก็บไว้’ เพื่อใช้กีแค่นั้น”
“ว้าย พูดอย่างกับชาวบ้าน ฉันต้องสอนมารยาทเธอแล้วนะ!”
“ไม่ดีเหรอไงที่ได้รู้ว่ามันคืออะไรแน่ๆ?”
“มันไม่เซ็กซี่ย่ะ เชอะ”
หลังผมถามเธอเชอะอีกครั้งซึ่งแสดงให้เห็นว่าเธอก็มีความคิดแบบนั้นอยู่ด้วย แม้เธอไม่เชื่อมัน
“เธอพูดอย่างกะราฟเนส ไปเก็บเธอมาจากไหนยะ?”
“เธอเป็นโสเภณี ฉันซื้อเธอออกมาให้เป็นเมียเก็บ”
“ว้ายตาย ใครที่ไหนเขาจะยอมขายรักง่ายๆอย่างนั้น”
“แต่เธอรู้ฐานะตัวเองแล้วพอใจทุกวันนี่! เราเจอกันง่ายก็จริงแต่ก่อนฉันเต็มใจ เสียเงินฉันถามเธอเรียบร้อยแล้วและเธอตกลง”
“เธออาจเห็นแก่เงินก็ได้นี่?”
“ถ้าอย่างนั้นฉันก็แค่อย่าให้ฮาโมนี่ปิดกิจการตลอดชีวิต แค่นั้นเอง เธอแค่รักเงินฉันมากกว่าตัวฉัน ฉันไม่ได้จะขอให้เธอเปลี่ยนซักหน่อย”
“พูดเหมือนทำธุรกิจมันง่าย”
“เพราะฉันเป็นคนต่างโลกแหละ โลกที่ฉันมา พวกเขาไม่ขี่นกกันหรอก พวกเขาขี่รถที่แข็งแรงและเร็วกว่าสิ่งประดิษฐ์มันเยอะกว่า”
เมื่อเธอแซวผมพูดเรื่องต่างโลก แล้วเธอทำหน้าตาจริงจัง
“ฉันต้องขอเธออย่างก่อนอธิบายถึงเหล่าฮาเร็มจริงจังของเธอ”
“มันน่ากลัวนิดหน่อยแต่ เชิญเลย”
เมื่อเธอจะถามเรื่องต่างโลก ผมบอกตามความจริงไป
“เธอเป็นใคร? ฉันหมายถึงโลกเก่า”
“ฉันไม่ค่อยอยากเล่านะ ฉันเลยจะสรุป ฉันเป็นคนไม่หล่อ ไม่มีเสน่ห์ สุขภาพไม่ค่อยดี แต่ชอบเห็นคนสู้เก่ง”
“บ้าการต่อสู้เหรอ?”
ผมส่ายหน้าเมื่อเธอถาม
“สิ่งที่ฉันต้องการคือ อย่ามาใช้ร่างกายที่เก่งกว่าเพราะรักมากกว่ารังแกกัน”
“อ๋อ”
เธอเข้าใจง่ายๆเมื่อผมบอก
“แสดงความความจำโลกเก่าเธอครบสินะ”
“ที่ฉันได้รู้ชัดเจนว่าโลกไม่เหมือนกัน หรืออาจเพราะฉันอยู่ในร่างใหม่ก็เพราะว่า ในโลกเก่า เมื่อโตไปคนจะลืมความทรงจำ แต่โลกนี้ ฉันจะ 22 ปีหน้าแล้ว แต่ความจำเมื่อวัยเด็กยังอยู่ครบ ยกเว้นว่าจะลืมจำ มันไม่เหมือนกัน”
“เธอจบหมอเหรอไง ถึงพูดเหมือนรู้?”
“ฉันเคยเรียนหมอแต่ไม่จบ และครูเคยสอนเรื่องความจำ มันมีเรื่องสมอง ฉันแค่คิดว่าฉันพอรู้ แต่ไม่ใช่นักหลักการ”
เธอตาเปิดกว้างเมื่อเธอถามว่าผมเรียนหมอไหม แล้วผมตอบตามจริงไป
“แบบนี้สิถึงเซ็กซี่ เธอก็เซ็กซี่ที่ไม่ขี้อวด”
“ฉันแค่ไม่มีข้อเสียนั้นต่างหากเล่า”
“รับที่คนรักเธอพูดตรงๆดีกว่า มันทำให้พวกเธอผิดหวัง”
“ฉันจะเปลี่ยนแล้วกัน แต่นั่นแหละข้อเสีย”
“แค่นั้นอ่ะนะ? คิดมากน่า”
“ฮ่าฮ่าฮ่า ได้สิ”
ผมพยายามไม่คิดและเปลี่ยนตัวเอง
“เพราะโลกเก่า ฉันไม่เคยมีคู่รักที่เปลี่ยนฉันได้ ฉันเลยเหงามาตลอด”
“ไม่กลัวตายแล้วไม่มีคู่เหรอ?”
“ขอคิดก่อน”
โลกเก่าผมรักตัวเองไหม?
ผมชอบหลายอย่างก็จริง แต่ผมไม่เคยรักอะไรจริงนอกจากครอบครัว
“โลกเก่าฉันไม่กลัว ถ้าตายก็ช่าง เพราะฉันยังไม่รักอะไรซักอย่าง และฉันมีปม แต่โลกนี้ฉันยังไม่มีแววอยากจากไปจากโลกแต่ฉันไม่กลัว”
“อย่างนั้นเหรอ? แต่ไม่อยากบอกเรื่องปม? แล้วแต่นะ”
“ฉันจะไปบอกหมอใจแล้วกัน”
“อย่างพี่ฟลอร่าน่ะเหรอ?”
“รู้จักด้วยเหรอ!?”
“เธอดังออกจะตาย ฉันหาคนอย่างเธอบ้างมาตลอด”
“ฉันพอมีแววคนนึง แต่ยังให้เธอทำงานไม่ได้เพราะเธอยังเด็ก”
ผมบอกเธอถึงคนที่ผมมีที่ให้ที่เธอต้องการได้
“เธอชื่อเฟท เป็นเด็กกำพร้าที่นา ผูัจัดการเห็นแวว เธอคุยกับใครไม่ได้เพราะเธอโชคดีกว่าคนอื่น เธอรู้ว่าตายแล้วไปไหนแท้ๆแค่คนเดียวในโลกตอนนี้เท่านั้น และเธอเรียนกับพี่ฟลอร่าตอนมาอยู่กับเรา ได้ข่าวว่าเธอเรียนเก่งและระดับพี่ฟลอร่าไม่มีอะไรจะสอนแล้ว ฉันว่าจะให้เธอลองงานซักปีแล้วไปเรียนเป็นหมอหรือครู แต่ฉันจะส่งเรียน แค่นั้น เธอต้องเอาเงินเดือนไปหาเลี้ยงตัวเอง แล้วก็แล้วแต่เธอว่าจะทำงานอะไรหรือเรียนอะไรแน่ ฉันสอนเธอแบบนั้น ฉันเห็นเธอเป็นลูกเลี้ยง”
“เธอดูเป็นห่วงนะ”
“เพราะเธอเกิดมาโชคดี เธอเลยซวยที่ไม่มีใครเชื่อแหละ เพราะมันไม่เห็น และไม่รู้จริง”
ผมยิ้มแล้วตอบไป
“แต่เธอเชื่อเด็กคนนั้น?”
“เพราะเด็กไม่โกหกแหละ และฉันกับเธอคิดเหมือนกัน ความตายไม่ได้จบแล้วทุกสิ่ง มันแค่ทางไปต่อที่เราไม่รู้ว่าไปไหน”
“คิดอย่างนั้นเหรอ? น่าสนใจ
ผมพูดสสิ่งที่คิด แล้วเธอสนใจ
“แต่เดี๋ยวนี้เธอน่ะ ต้องเจอวีกับวิว ฝึกกันซักครั้บ
“ทำไม?”
“อย่างกรงเล็บวีนะ เดี๋ยวนี้มองไม่เห็นแล้ว แล้วขาแมงมุมวิวโจมตีทีก็ไม่รู้จะโจมตีจากมุมไหน
“ฮ่าฮ่าฮ่า แปลกขนาดนั้น น่าลองฝึกด้วยจัง แล้วตอนเด็กๆก็รวยเหรอ? ขายอะไร?”
“มันเป็นน้ำที่เหมือนน้ำเชื่อมแต่มีความหอมที่ใครก็ยังเลียนแบบไม่ได้ มันเป็นน้ำจากต้นไม้ที่คนตัดสินว่าอร่อย คนที่เลี้ยงฉันที่บ้านกำพร้าเก่าน่ะมี ตอนนี้พวกเธอเป็นบ้านกำพร้าที่เลี้ยงตัวเองได้”
“อ๋อ น้ำเหนียวๆหวานๆนั่นน่ะนะ มีคนเคยเอามาให้ ได้ข่าวว่ามันหาซื้อยากมากสุดๆ แต่เพราะมันเป็นต้นไม้สำหรับเด็กกำพร้าคนเลยไม่ทำ เธอให้ไปเลยเหรอ? เป็นคนใจดีเหรอไง? มันอร่อยดีออก”
“ฉันให้คนที่เคยได้จากเขาก็ให้ ฉันไม่ได้คิดอะไร เพราะเธอเลี้ยงฉันมาแม้ไม่ใช่ลูกสายเลือด และถ้าคิดจริงๆฉันไม่ได้เป็นเจ้าของมัน แต่ มีคนต้องการมันเยอะขนาดนั้นเลยเหรอ?”
“มันเป็นข่าวลือที่น่าเชื่อถือ”
เธอคิดแล้วพยักหน้า
“อย่างนั้นเหรอ? แต่นั่นแหละ เรื่องฉันโลกเก่าและโลกนี้นิดหน่อย แต่รวมสรุป ฉันไม่ได้เป็นคนชอบอะไรผิดๆหรอกน่า เรื่องนั้นก็แน่นอน แล้วโลกนี้นะ ไม่มีอะไรที่ติดใจต้องทุ่มเททุกอย่างไปหาเพราะมันไม่ใช่โลกเก่า”
เธอหัวเราะขึ้นมา ด้วยเหตุผลไม่ทราบได้
“สำหรับเธอก็ผู้หญิงไง สรุปเธอคงเซ็กซี่ยากเพราะถ้าคุยก็ได้รู้หมด”
“เหรอ? คงใช่ ฉันติดความรักที่ฉันคิดว่าดี ไม่มีฉันก็อยู่ลำบากเหมือนกันเพราะมันดี้ดี ส่วนเรื่องเซ็กซี่มันแล้วแต่ผู้หญิงมอง”
“คิดอย่างนั้นเหรอ? อ้ะ ได้เวลากินอาหารและ ฉันสั่งคนตั้งแคมป์ได้โดยไม่ต้องไปเสียเงิน พูดถึงราฟเนส 19 นี่ น้องเธอโตกว่านั้นอีกแน่ๆ เพราะฉันพอจำอายุเธอตอนเด็กได้ แล้วฉันพอรู้เรื่องพวกเธอนิดๆ”
ผมว่าจะกินก่อนแล้วนอนก่อนค่อยคุยใหม่ แต่มันกำลังเป็นช่วงสำคัญ
ผมไม่อยากให้เธอไม่รู้สิ่งที่อยากรู้เดี๋ยวนี้แล้วแล้วไม่ได้ตามต้องการ
“ราฟเนสเป็นคนแปลกหน้า ที่ตัดสินใจใช้ชีวิตด้วยการแลกชีวิตกับคนแปลกหน้า เธอ 19 แล้ว แล้วเธอควรตัดสินใจได้ว่า ตลอดชีวิตจะทำอะไรเพราะฉันไม่ได้เลี้ยงเธอมา ฉันแค่สัญญาเรื่องนั้นกับเธอก่อนแล้วเธอเชื่อ แค่นั้น มีสิทธิ์ที่เธอจะเบื่อเงินแล้วไปทำอะไรก็ตามใจที่เธอรักกว่าเงินได้ตลอดหลังเธอโตแล้วตัดสินใจจริง ฉันจะเจอกับเธอแค่นั้น ฉันซื้อความสบายใจให้เธอโดยการมอบงานที่ดีกว่า ฉันจะไม่เล่าประวัติทำงานเธอมาก นั่นเป็นเรื่องของเธอสองคน แต่ถ้ามีเธอฉันแค่ต้องรักษาร้านให้ได้”
ผมแค่ขายของดีถูกกว่าที่น่าจะเป็นเมื่อหักทุน สำหรับเงิน มีเยอะก็สบายไม่ลำบาก แต่ไม่ใช่ซื้อได้หมดของดีจริงมันแค่ดีกว่า
“แล้วคิดแก้ยังไง? เรื่องผู้ชายมีลูกไม่ได้”
“เปลี่ยนเรื่องเหรอ? ก็ให้เปลี่ยนไปมีลูกได้และเปลี่ยนกลับเมื่อไหร่ก็ได้ที่มีเงินแล้วทำได้ทุกอย่าง เท่านั้นก็จะได้เปลี่ยนเพศจริงๆเพราะเปลี่ยนได้จริงๆ มีคนของฉันลงมืออยู่”
“ฉันอยากจดอ่ะ ได้มั้ย ฉันจะรีบเปลี่ยนกฎหมายเพราะฉันเชื่อเหมือนกัน แต่มันเป็นกฎหมายที่ท่านพอรักษา กฎหมายเก่ามันเก่ามากแล้ว และปัญหามันเป็นปัญหาที่แก้ไม่ได้ ฉันซื้อความคิดนี้ก็ได้ นะ?”
“ไม่ต้องซื้อหรอก ถ้าคิดว่าความคิดมีค่า ก็เอาไปฟรีก่อนเพื่อตัดสินเองจะให้ฉันคืนรึเปล่า ฉันไม่ตัดสินหรอก”
เธอยิ้มกว้างเหมือนรักผมจริงเป็นครั้งแรกตั้งแต่เข้ามา
ผมได้รู้ฐานะตัวเองเดี๋ยวนั้น
เธอสงสัยคนต่างโลก และอยากได้ตัวมาก ถ้าคนต่างโลกรวย แต่เธอชอบผมเพราะอะไรไม่ทราบได้ แต่ชอบ ผมว่าน่าจะจากที่สู้เก่งตอนเด็ก
ผมได้แฟนที่ผมเป็นผัวเก็บที่เธอรักเป็นครั้งๆเมื่อพูดถูกใจ สถานะผมยังเหมือนลูกจ้างและผัวเก็บอยู่
แต่เธอรับผิดชอบที่บอกทุกคนถึงคู่แรกที่นอนกันว่าเป็นใครให้ประชาชนรู้เธอเลยประกาศแม้ผมเป็นกำพร้าและราชินีไม่น่าคบ
และอีกอย่างผมได้ทำเพื่อสิ่งที่เพื่อนเรียนหมอผมชอบแล้ว
“พวกเขาเป็นใคร คนที่แก้เรื่องนี้อ่ะ?”
“ไว้วันหลังเหอะ มันเย็นแล้วน่า ฉันจะไปหาทางออกกำลังกายบนรถกับวีและวิว แล้วก็เข้านอนแล่ว”
“เป็นคนกินแอลกอฮอร์มั้ย?”
“กิน แต่ไม่อยากนอนดึกถ้าไม่จำเป็น ฉันไปล่ะ เดี๋ยวไม่เซ็กซี่แบบนี่เธอว่าไง?”
“โถ่”
เธอทำหน้าผิดหวังที่ผมไม่อยากเห็นเลยในชีวิตนี้เพราะเหตุผลที่ไม่ทราบได้
ตอนแรกผมอยากงอนเธอเอาคืนที่เธอไม่รักผมจริง
แต่ผมคิดแล้วรู้คำตอบแล้ววางได้ผมไม่ทำดีกว่า
นั่นแหละคนอย่างผม
ผมเลือกแต่สิ่งที่ดีๆ ไม่ว่าสำหรับใครก็ตาม
ผมคิดอย่างนั้นจริงๆ ผมอยากให้สิ่งที่ผมทำดีที่สุดสำหรับทุกคนทุกวัน
แต่คนแปลกหน้าก็คือคนแปลกหน้า ถ้ายังไม่รู้จักกันก็แล้วแต่ชอบเลยดิ
ผมไม่ได้สนเพราะผมคิดว่าเจ๋งซักหน่อย และผมไม่เคยคิดว่าตัวเองเป็นคนดี เพราะเรื่องนั้นมันต้องให้คนอื่นตัดสินใจ
เข้านอนดีกว่า
ผมหาท่าออกกำลังกายบนรถม้ากับ วี, วิว, นา, อายะและราฟเนส พวกเราเหมือนเล่นกันทำอะไรแปลกๆก่อนนอนมากกว่าเพราะไม่มีใครรู้จริง
ท่าวีกับวิวมันพิศดารและต้องตัวอ่อนสุดๆ มันใช้ไม่ได้จริง
และวันหนึ่งอาจจะเป็นราชินีวล็อดซีเมียด้วยที่มาร่วมกับเรา มั้ง คงซักวัน? ไม่รู้ดิ แต่ตอนนี้ผมยังทำเพื่อเธอได้ ถ้ามีเงิน, ได้รู้สิ่งที่ต้องการรู้จริงๆเรื่อย, แต่ผมไม่รู้เรื่องงานที่จะไปทำ
แต่สอนคนออกกำลังกายก็น่าจะทำได้แหละ
ตอนแรกผมคิดว่ารักเราไม่แน่นอน แต่คิดไปคิดมาผมคิดผิด มันก็ค่อนข้างแน่อยู่นะ ถ้ารักษาได้
ผมรู้ว่าพรุ่งนี้จะพูดอะไรและเข้านอน
ผมอยากรู้เรื่องเธออีก
เพราะเธอมาช้า และเธอไม่ได้เชื่อฟังผมเหมือนวีกับวิว เธอเลยสงสัยในตัวผม
เธอไม่เหมือนใคร
รู้ว่ามีคนรักเราและเรารักมันดีจริงๆ สิ่งที่ผมเกิดมาต่างโลกแล้วทำคือรักษาพรุ่งนี้ได้
และโลกนี้ผมทำได้
“เฮง! เฮง! เฮง! นะทุกคน”
“อะไรของเธอ? แปลว่าอะไร?”
วีถาม
“เฮง แปลว่า โชคดี นอนละ”
“เธอก็แปลกประจำนะวารี!”
วีพูด แล้วผมขอให้ปีหน้าโชคดีก่อนนอนแล้วผมหลับไปแบบอมยิ้ม
จบเล่ม 2
