เล่ม 1 (1-21)
เรื่องราวของการสร้างรักในโลกแฟนตาซี ของชายต่างโลก สองสาวกำพร้า และมีอีก? ออกทำงาน ฝึกฝนเพื่อความแข็งแกร่ง แก้ปัญหาแห่งรักน่ารักๆ กับโลกใบใหม่พร้อมคนรักต่างโลก สองสาวและคนอื่นๆ? รัก!สู้!ทำงาน!
เล่ม 2 (22-41)
เริ่มเข้าสู่วัยทำงานเป็นครั้งแรกในชีวิตที่สอง กับการได้มาทำงานสายสู้ที่ซ่องใหญ่ เป็นเด็กคุมประตู การบอกข่าวร้ายกับเพื่อนสนิท สร้างเนื้อสร้างตัวด้วยร้านใหม่ในโลกใหม่ และการเจอคนในฝัน เจ้าหญิงต่างแดน
เล่ม 3 (42-61)
การย้ายมาวังต่างประเทศตามแฟนเพื่อสร้างชีวิิตใหม่ รัก! ทำงาน! สู้!
รัก,แฟนตาซี,ชาย-หญิง,เกิดใหม่,ไซไฟ,ทำงาน,สร้างตัว,ฝึกฝน,เกิดใหม่ ,รักวัยรุ่น,นางเอกเก่ง,พระเอกเก่ง,หญิง-หญิง,ฟููตะนาริ,yaoi,หญิงรุก,ชาย-ชาย,ชาย-หญิง,ฮาเร็ม,แอ็คชั่น ,ต่อสู้,โรแมนติก ,โรแมนซ์,แฟนตาซี,ต่างโลก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
44 รูปคู่
เดือน 12 ผมอายุ 21
มันใกล้จะขึ้้นปีใหม่แล้ว เราเข้าที่เข้าทางแล้ว
ในที่สุดผมก็เคยเข้าห้างผมแล้วดูข้างในห้างฮาโมนี่
เหมือนผมทำร้านมากว้างไป
มันเป็นห้างใหญ่ที่อากาศข้างในโปร่งสบาย
ไม่รู้บุญมีกับบุญมาสร้างแบบนี้ได้อย่างไร
แต่ผมอธิบายบรรยากาศร้านที่อยากเห็นเสมอ
และเธอทำเหมือนที่สั่งได้
ผมอธิบายความใหญ่มันไม่ได้ง่ายนัก มันบอกกันยาก
แต่มันสมัยใหม่และใหม่สำหรับผม
ส่วนวัง
ผมพยายามจำข้างใน แต่ผมจำได้แค่ทางไปห้องทำงานวาโร
ผมนึกถึงห้องทำงานของวาโร
มันเหมือนห้องหรูแต่รก
ผมอยากมีภาพเธอทำงานไว้ดู
มันคนละแบบกับเธอที่เป็นแฟนผมเลย
งานวาโรไปเมื่อไหร่ก็ดูเยอะอยู่ตลอด
ผมคอยไปรายงานว่าเราจะเปิดร้านเมื่อไหร่
ร้านเริ่มเข้าที่ ทุกคนเริ่มออกกำลังกายหน้าบ้านซักพักแล้ว
แต่เรามาที่ใหม่ มันเหมือนเราพยายามปรับตัวกับที่ใหม่กันอยู่
เมื่อฮาโมนี่ว่างผมเริ่มสั่งเครื่องปรับอากาศและเลือกแยกอากาศข้างในห้างฮาโมนี่ให้เดินเย็นสบายเหมือนห้าง
ตรงที่ร้านยังไม่เปิดก็ยังไม่ติดเครื่องปรับอากาศ
มันทำอยู่เป็นอาทิตย์
มันเป็นงานร่วมที่ผักชีประดิษเครื่องปรับอากาศกับหินจื่ดๆ แล้วบุญมีบุญมาติดตั้ง
เราพยายามออกแบบเครื่องปรับอากาศกับระบายความร้อนให้สวยๆตู้ให้สวยๆแล้วงานมันเป็นการออกแบบก่อนของเอวาลิน
เราดำเนินงานอย่างนั้น
อากาศเมื่อเดินข้างในเริ่มเย็นสบายเหมือนมาห้างใหญ่ๆ
เราไม่กลัวเปลืองค่าไฟเพราะเราใช้หินจื่ดๆที่มีหินอยู่ในตัว
เครื่องปรับอากาศหลังร้านมันใหญ่แต่เพราะเราต้องปรับอากาศข้างใน มันทำอย่างไรได้
ผมไม่อยากเสี่ยงกลิ่นข้างนอกจะเข้ามา
ผมเลือกใช้กลิ่นของท่านหญิงเสือดำเพราะผมไม่ได้เชี่ยวช่ญเรื่องกลิ่น
ผมไม่ได้ดมกลิ่นมากในโลกนี้ ผมเลือกกลิ่นที่ทำงานเก่า
ผมดมแต่กลิ่นธรรมชาติไม่เคยได้กลิ่นเฉพาะร้านเหมือนซ่องท่านหญิงเสือดำเลย
เธอจะเป็นอย่างไรบ้าง
ผมยังไม่ได้ทำดิลโด้แล้วส่งให้ท่านหญิงแล้วพร้อมขาย ฟาร์มวัสดุเรายังไม่พร้อม
งานตอนแรกจะหนักๆหน่อย มันเป็นครั้งแรกที่พวกเราทำงานหนักกันตั้งแต่เปิดร้านฮาโมนี่
เราสบายๆทำที่อยากทำมาตลอด
เท่านี้ก่อนเรื่องร้าน เราพร้อมเปิดแล้ว ร้านเข้าที่หมดแล้วเหลือแค่ผมเปิดร้านรับคน
เอาล่ะคนจะเข้ามาที่แปลกใหม่ไหม?
ตอนนี้งานคือคิดโครงการโรงงงานไฟฟ้าแบบดีๆ
เอวาลินเน้นวาดรูปโรงงงานไฟฟ้าโดยมีคำแนะนำจากบุญมีและบุญมาเรื่องความปลอดภัย ผมเน้นเรื่องนั้นเป็นอันดับหนึ่ง
ผมจะทำเป็นโรงงานเล็กที่พร้อมสำหรับหมู่บ้านหนึ่ง
ผมเดินไปห้องทำงานวาโร
ผมเขาวัง ผมออกกำลังกายเช้าเรียบร้อยแล้ว
วังมันดูหรูและใหญ่เหมือนทุกครั้ง
ผมกลัวจำทางไปห้องวาโรไม่ได้เพราะผมเพิ่งมาครั้งสองครั้ง
แต่ผมเคยมา มันไม่ใช่ครั้งแรก
ผมขอความช่วยเหลือจากกลุ่มไกด์วังที่เตรียมสำหรับวันใหม่กันอยู่
เพราะวังใหญ่มันมีไกด์เป็น 10
ส่วนใหญ่เป็นผู้หญิงแต่มีผู้ชายบ้าง
ผมได้คนเดิม ผู้หญิงเนี๊ยบๆสวยๆ
เธอไว้สำหรับแขกสำคัญหรือ?
แสดงว่าเธอบอกทุกคนก่อนว่าเราเป็นแขกสำคัญ
เมื่อเราเดินไปถึงห้องวาโรที่อยู่ใกล้ทางเข้าไม่ต้องเดินไกลทหารไกด์เคาะประตู
“แฟนท่านมาค่ะราชินี”
“เข้ามา”
หลังเธอแจ้งเธอให้ผมเข้า ทหารไกด์รอข้างหน้าเหมือนครั้งก่อน
ข้างในวังสวยเหมือนเดิม มันเหมือนวังในหนังแต่เป็นในหนังแฟนตาซีที่ไม่เหมือนหนังเรื่องไหนที่เคยเห็นที่โลกเก่า
ผมไม่เคยเห็นวังแบบนี้
ผมไม่รู้ว่าทำไมสร้างวังมาใหญ่ขนาดนี้
มันเพื่อให้อยู่ได้นานหรือ มันเหมือนสร้างมาสำหรับความคงทน
แต่ห้องทำงานเธอเดินไม่ไกลโข
เธอคงไม่ต้องเสียเงินสร้างวังใหม่นานจัดเลย
เมื่อเข้ามาห้องเธอรกเหมือนเดิม
มันเสียภาพลักษณ์ราชินีนิดหน่อย
ทหารข้างหน้าอยากเห็นในห้องแต่ดูไม่ได้
หน้าเธอเหมือนเป็นห่วงคนในห้อง
ปีหน้าเราจะประกาศตัวว่าเป็นแฟนกัน แต่เธอไม่เลือกประกาศเรื่องคนต่างโลก
เธอบอกหลังเธอคิดแล้วมันเป็นเรื่องของความเชื่อของเธอ แต่เรื่องกำพร้าแล้วแต่ผมว่าจะเก็บเป็นความลับไหม
บอกไปเถอะ
เธอแค่เชื่อในศักยภาพของผมว่าผมทำเพื่อประเทศได้
มันเป็นประเทศของแฟนผม ผมไม่รักไม่ได้
เท่าที่เดินตลาดดูคนทั่วไป คนที่นี่ซื่อสัตย์แม้กับคนแปลกหน้าที่มาจากต่างถิ่น
ผมไม่ได้แต่งตัวดูดีไปกับวีและวิว
แม้เป็นตลาดก็ยังมีความเรียบร้อย
มันเหมือนใครจะมาขายก็ได้ แต่คนเลือกเป็นคนเรียบร้อยมีระเบียบทั้งแม่ค้าและคนมา
แต่การเรียกลูกค้ามันเหมือนตลาดทั่วไป
ประเทศเธอไม่ทิ้งความปรกติ
คนในประเทศน่ารักเท่าที่ผมเจอมาในตลาดเราซื้อแค่ของกินจุกจิกไม่ได้ซื้อเยอะ และไม่ได้พกเงินไปเยอะ
เธอนั่งทำงานอยู่เสมอ
เธอบอกงานค้างเพราะเธอไปพักร้อน
ตอนเธอไม่อยู่พ่อบ้านมือขวาเธอดูแลประเทศ
เธอไว้ใจเขามาก
วันนี้เขาก็อยู่ เขาคอยส่งเอกสารให้เธอเงียบๆ
เขาดูเหมือนคัดแต่เอกสารที่สำคัญให้เธอทำงานก่อน
เขาชื่อเรจินัลเป็นคนอายุมากประมาณ 50
เขาอายุมากแต่กล้ามใหญ่กว่าผม
เขาดูเหมือนอดีตทหารหน่วยพิเศษเก่าแต่ผมไม่เคยซักไซร้เรื่องของเขา
มันเป็นจินตนาการของผม และสัญชาติญาณผมบอกว่าอย่างนั้น
เขาน่าจะสู้เก่งแม้แก่แล้ว
เขาดูประเทศแทนเธอได้แต่บางเรื่องเขาตัดสินใจแทนวาโรเลยไม่ได้
งานเธอเยอะเหมือนเดิมเสมอที่เคยมา
เพราะพักร้อนนานหรือ?
เธอนั่งทำงาน
เธอใส่ชุดเดรสเหมือนทางทหารนิดๆ แต่มันเป็นเดรสสวยสำหรับราชินี
เธอไม่ได้ใส่ชุดทหารทำงาน
เฉพาะเมื่อเธอไปต่างประเทศหรือ?
เมื่ออยู่ในวังเธอใส่มงกุฎราชินีสวยๆมีพลอยประดับ
เธอดูสง่าและคนละบรรยากาศกับสาวออกทหารที่ชอบออกกำลังกาย
แม้เราเริ่มออกกำลังกายกันแล้ว แต่เธอไม่มา
งานเธอน่าจะยังไม่เข้าที่
มันงานระดับประเทศ ผมไม่รู้ว่ามันเรื่องใหญ่ขนาดไหน
ผมจินตนาการไม่ถึง
เมื่อพยายามอ่านเอกสาร มันเป็นเอกสารสำหรับเปลี่ยนเรื่องสำคัญของหมู่บ้านหรือเมือง
“ฉันเริ่มเข้าที่แล้ว ฉันมาบอกว่าจะเปิดร้านแล้วนะ”
“มันเป็นร้านของเธอ ตามสบายเลย ฉันไม่เรื่องมาก ฉันเชื่อเธอ แต่ฉันอยากเริ่มงานเล็กๆงานหนึ่ง ฉันจะติดรูปคู่กับแฟนที่วังไว้ต้อนรับเหล่าแขกให้เห็นชัดว่าฉันมีคู่ เมื่อเข้าวังมาจะเห็นก่อน เพราะฉันโสดมานาน และแฟนเก่าไม่ค่อยดี คนเชียร์ให้ฉันมีคู่ ฉันต้องทำ”
เธออธิบายว่าทำไมเธออยากติดรูปคู่
“เริ่มวันไหน?”
“เรจินัล ช่างภาพพร้อมหรือยัง?
หลังผมถามว่าเริ่มวันไหนเพราะผมพร้อม เธอถามเรื่องช่างภาพ
“ช่างภาพเตรียมพร้อมรอคู่ท่านพร้อมอยู่เสมอครับ”
หลังเรจินัลบอก ผมได้ยินแล้วตกใจ
มันรอผมหรือนี่
“ทำวันนี้เลยไหม?”
เธอวางงานปากกาแล้วลุก หลังผมเสนอกึ่งถาม
“เรียกช่างภาพมาพูดเรื่องภาพที่จะออกมาทันที ฉันจะไปแต่งตัว”
เธอเดินออกข้างนอกหายไปในวัง
ผมรออยู่ในห้องเงียบๆกับเรจินัล
เธอใส่ชุดที่เหมือนเตรียมมาแต่แรกอยู่แล้ว มันเป็นชุดยาวๆ แต่เซ็กซี่เพราะเปิดขาข้างหนึ่ง
“ฉันอยากให้คนเห็นฉันว่าหวานแล้วมีเสน่ห์น่ะ คนไม่ค่อยเห็นฉันในเดรสทำงานหรอก คนเห็นฉันแต่งตัวแต่แบบทหาร ฉันพยายามสร้างภาพราชินีที่เข้มแข็งอยู่เสมอและคนเชื่อ”
เมื่อผมไปตลาดและถามเรื่องราชินี คนก็พูดเหมือนเธอ
คนรักเธอมาก แต่รู้ว่าเธอทำงานหนัก
ทุกคนอยากให้เธอพักและเธอได้พักร้อนกับแฟนใหม่แปลกหน้ามา
“งานของเธอที่จะทำ ฉันอยากให้เห็นว่าเป็นทหาร เธอจะใส่ชุดอะไรก็ได้ แต่ฉันเตรียมไว้แล้ว เพราะงานเธอจะเป็นฝึกทหาร ไม่ใช่เรื่องกลยุทธ์ ฉันมีคนพร้อมอยู่แล้ว แต่เรื่องร่างกายที่ดี”
“เอาชุดเครื่องแบบเธอแหละ”
ผมเอาที่เธอคิดไว้ก่อน
“แต่ฉันอยากหล่อๆ แล้วผมฉันสั้นไป แปลกกายมั้ย?”
ผมถามเธอ
เธอเห็นด้วย เธอพยักหน้า
“ฉันก็อยากดูหวานและรักเธอให้คนเห็น คนจะได้สบายใจ แล้วไม่มาขอหมั้น”
มีคนตื้อเธอเยอะหรือ?
ผมรับเครื่องแบบแล้วกางที่กั้นเปลี่ยนเสื้อผ้า
เธอเป็นราชินีที่โสดของประเทศใหญ่มากนี่ ผมว่ามันปรกติที่คนต้องการเธอ
แต่คนที่หวังตำแหน่งน่าจะเยอะ
ผมไม่ค่อยสนเรื่องอำนาจคุมประเทศหรอก
ประเทศมันเรื่องใหญ่ไปสำหรับผม
ผมพร้อมแล้ว
ผมคิดของใหม่ให้ได้ โดยจะทำดีที่สุด
เราเตรียมตัวแล้วแปลงกายนั่งรอช่างภาพ
ผมนึกว่าหมอเดินเข้ามา
ชุดเขาเรียบร้อย เนี๊ยบมาก ทรงผมเขาดูดี เขาหน้าตาธรรมดา แต่เขาดูการงานดีมาก
“ฉันอยากได้รูปคู่หวานๆ แต่ไม่รู้ว่าสวยๆแบบไหนดี”
“อยากให้คนเห็นอะไรในภาพครับ?”
หลังเธอสั่งช่างภาพพร้อมทำงานทันที เขาเตรียมอุปกรณ์วาดภาพมาด้วย
“ธรรมชาติ แสงอาทิตย์ ด้านสวยๆของวัง และเราคุยกันอย่างเป็นธรรมชาติ ฉันอยากให้เขาดูเข้มแข็ง”
“แล้วคุณผู้ชายล่ะครับ?”
หลังเธอสั่งแล้วผมไม่ได้ขัดอะไรเขาถามผมบ้าง
“ผมอยากให้เห็นว่าผมทำงานอีกอย่างคู่เข้มแข็งเหมือนเธอ”
“ลองถอดเสื้อได้มั้ยครับ?”
“ได้ครับ ไม่มีปัญหา”
ผมเชื่อช่างภาพ
เขาดูผมไม่ใส่เสื้อแล้วเขาหมุนผมไปมา
“ท่านราชินีรบกวนหมุนตัวทีครับ”
เขาให้วาโรหมุนตัว
แล้วเขาเหมือนคิดออก
“ผมพอรู้แล้วว่าเราจะวาดคุณยังไงกันครับ มันเหลือแค่ดูสถานที่ที่ท่านชอบ แต่ผมว่าน่าจะเป็นทางเข้าสวน”
เขาบอกให้เราสบายใจ
เขาพอรู้แล้วว่าจะวาดเรายังไง
เราเดินนำเขาไปสวน
ผมเพิ่งเคยเข้าสวนของวังที่อยู่ข้างๆ
ผมเห็นข้างหลัง มันเป็นดงอุกาบาตลูกใหญ่เท่าบ้านเต็มไปหมดตอนอยู่ในห้องวาโร
หลังวังที่มันกว้าง
เราเดินนำเขาไปสวน แล้วเขาเดินตามหลังเราอย่างเดียว
ผมแนะนำวาโรเรื่องไฟฟ้า
เธอกระซิบบอกว่าไม่ได้ใส่กางเกงใน แต่เรามีคนมาด้วย มันอันตรายสำหรับภาพลักษณ์ราชินีของเธอ
แต่เพราะเธอเป็นซัคคิวบัสเลยแบบนี้แหละ
เธอคิดว่าตัวเองแข็งแรงไปเกินเป็นแฟนที่ดีหรือ? มันเหมือนเธอกังวลเรื่องนั้นเพราะเธอทำตัวเข้มแข็งตั้งแต่เข้าประเทศมาตลอด
ยกเว้นที่ร้องไห้
เมื่อเราเดินถึงทางเข้าสวนช่างภาพเรียกเราหยุด
ทางเข้ามันก็สวย มันเปิดรับแสงแดดจ้า มันมีดอกไม้ประดับอยู่เยอะ
มันเป็นมุมสวยๆของวัง
ผมอยากพาสาวๆมาสวนในวังจัง
“คุยกันเรื่องงานก็ได้ครับ ขอผมร่างภาพลงสีก่อน”
เธอส่องกระจกพกพาว่าหน้าหวานๆพอใจ
ร่างที่ผมแปลงกาย ผมให้กล้ามใหญ่มากขึ้นแล้วผมยาวจะได้ดูโตแล้วเหมือนคนหรู
เขาเริ่มเตรียมอุปกรณ์วาดรูปที่แบกมาด้วยอย่างเร็วแล้วเริ่มวาดภาพเลย
ผมเชื่อว่าวาโรเลือกมาดี
เราคุยกันเรื่องทดลองเปลี่ยนเป็นไฟฟ้ากับหมู่บ้านเธอดูสนใจมาก
เธอดูเหมือนสนใจความใหม่
“มันดีกว่าใช้สัตว์เลี้ยงจริงๆเหรอ?”
“มันจะไม่เปลืองงบ”
เธอถามว่ามันดีกว่าจริงไหม แล้วผมบอกไปด้วยความเชื่อ
ผมก็ยังไม่เคยลอง
แต่ผมมีหัวหน้าแผนกับคนที่พร้อมทำอยู่
“ฉันขาดแค่เรื่องงบ ถ้าฉันลงเงินเองร้านฉันจะทุนร่อแร่ ฉันเลยต้องถามเธอก่อน”
ผมถามเธอ
เธอคิดหนักซักพักแล้วตอบมา
“เอาเลย ฉันใช้ภาษีซื้อเอง มันไม่เปลืองมากหรอก กับแค่ลองในหมู่บ้าน”
“อย่าไปบังคับนะ ให้หมู่บ้านอาสาเอา บอกก่อนว่ามันดีกว่ายังไงแล้วดูว่าใครเอาด้วย เพราะมันเป็นเรื่องใหม่”
หลังเธอเดินงานผม เตือนเธอเรื่องบังคับคนใช้
เธอพยักหน้าเห็นด้วย
เราคุยว่าชีวิตประจำวันคนมันจะเปลี่ยนเช่นตอนกลางคืนปิดไฟง่ายอะไรแบบนั้น
“ฉันต้องดูหมู่บ้านนั้นก่อน แล้วดูว่าเพิ่มความสะดวกอะไรให้วังได้มันสูงเกินใช้บันใด ฉันมีลิฟต์ที่…”
ผมพูดเรื่องลิฟต์ว่ามันสะดวกสำหรับคนไม่แข็งแรงพอขึ้นบันได
“มันจะสะดวกและเข้าถึงคนหมู่มากได้ดีกว่า”
“อย่าเพิ่งรีบ มันเรื่องใหญ่”
ผมบอกข้อดีแล้วเธอเตือนเรื่องความรีบ
“ฉันแค่อยากรีบทำเพื่อเธอ เธอมีค่านะ”
“ฉันรู้ว่าเธอเก่ง ไม่ต้องรีบพิสูจน์ตัวเอง การทำอย่างนั้นมันรีบไม่ได้มันขึ้นอยู่กับผลงาน”
“ฉันเห็นด้วย”
หลังเธอบอกว่าเชื่อในตัวผมและบางเรื่องก็รีบไม่ได้ ผมเห็นด้วย
ผมก็เชื่ออยู่ว่าตัวเองหาสิ่งดีๆให้ประเทศได้
“แล้วก็มีบัตรประชาชนที่ทุกคนพก…”
ผมคุยเรื่องบัตรประชาชนพลาสติกแข็งที่มีรูปหน้าทุกคน
มันต้องทำเครื่องพิมพ์บัตรกับกล้องถ่ายรูป
เอวาลินเหมือนมีหัวประดิษฐ์เธอน่าจะเริ่มงานกล้องได้
เราคุยกันเรื่องหาอะไรใหม่ๆให้ประเทศเธอ
ผมอยากเสนอเพราะรักเธอแล้วเชื่อว่าเธอดี แล้วเธออยากรับฟังแล้วเปลี่ยนเพราะเธอรักผมและเธอเชื่อว่าผมดี
เมื่อแค่บ่ายสามรูปมันก็เสร็จ
เราคุยกันสนอกสนใจตลอดมันเลยยไม่นาน
รูปมันใหญ่อยู่นะ แล้วนี่รูปวาดด้วย
เอาล่ะ หน้าเราเมื่อคนอื่นวาดมันจะเป็นอย่างไร
ผมเหมือนคนทำงานที่ไม่ใส่เสื้อ ผมดูแข็งแรง เขาวาดหลังเรา แล้วหันหน้าหหากัน เราดูแข็งแรงก่อนอื่นเลย เขาตั้งใจวาดกล้ามเนื้อที่เรามี
เธอดูสวย
หน้าเราเหมือนที่เราอยากให้รูปออกมากัน เรามองหน้ากันแล้วพยักหน้า
“ฉันเอารูปนี้เป็นรูปใหญ่ที่เห็นเมื่อเปิดประตูเข้าวัง เริ่มทำได้เลย
“ทันทีครับราชินี”
เขาเก็บของแล้วกลับห้องอย่างเร็ว
เราอยู่กันสองคน
“สวนวังเธอคนอื่นเข้าได้มั้ย?”
“หืม? แขกมาได้ พาสาวๆมาสิ มันสวยนะ ดอกไม้ฉันเยอะเลยล่ะมันเป็นสวนใหญ่ที่ดอกไม้เต็มไปหมด แต่แขกไม่ค่อยมาหรอก ฉันอยากให้คนมาเที่ยวบ้าง”
“เก็บค่าเข้าสิ”
เธอชวนผมแล้วผมหากำไรให้เธอ
เธอส่ายหน้า
“แม่ชอบสวน มันเป็นที่พิเศษของเรา ฉันไม่อยากเปิดสาธารณะ”
“ขอโทษ”
“เรื่องเล็กน่า เธอพยายามจะดี ฉันรู้”
หลังเธอบอกว่ามันคือที่พิเศษผมขอโทษที่พยายามหากำไร แต่เธอไม่ถือ
ผมคุยกับเธอแล้วไปส่งเธอที่ห้อง
เมื่อเธอเข้าห้องผมฝากเรื่องสุดท้าย
“ฉันมีคนที่แปลงเพศชายเป็นหญิงแท้ได้อยู่ แต่มันติดเรื่องกฎหมายไม่รู้มีรองรับให้คนทำได้ไหม คนของฉันทำดีๆได้ หัวหน้าแผนกนั้นเป็นคนเก่งตั้งแต่สมัยเรียน มีสองคนที่ทำเรื่องนี้จริงจังมานานแล้ว แล้วน่าจะพอทำได้แล้ว”
“ท้องได้มั้ย? มีลูกได้จริงๆเหรอ?”
“ต้องดูความมั่นใจพวกเขา แต่พวกเขาตั้งใจเรื่องนี้มาก พวกเขาจะไม่ลองกับใคร จะทำกับตัวเองเป็นคนแรก เอาไปคิดดูนะ ฉันจะได้เตรียมเรื่องประกาศดู”
“มันเปิดกว้างให้คนเลือกแต่มันเป็นเรื่องใหม่มาก ถ้าวาโรซีเมียเรียทำจริง มันน่าจะเป็นที่แรกในโลกนี้”
เธอดูคิดหนักเพราะเธอไม่รู้เลย มันเป็นเรื่องยาก
“เพศนั้นจะเรียกว่าอะไร?”
“ชื่อต่างโลกมันเรียกว่าฟูตะนาริ แต่คนเรียกกันภาษาบ้านๆว่าฟูตะ หมายถึงคนมีของชายและหญิงทั้งสองอย่าง เปลี่ยนก็ได้นะ”
ผมไม่รู้เหมือนกัน แต่มันเป็นประเทศของเธอ
ผมบอกว่าทำได้แล้วให้เธอคิดก่อน
เธอกลับเข้าห้องเหมือนคิดหนักอยู่
วันนี้มีนัดเปิดฮาโมนี่ลองตอนเย็น คนที่อยากเริ่มงานน่าจะมารอประชุมแล้ว
ผมอยากดูว่าคนยอมเข้าร้านอาหารที่เห็นจากข้างนอกว่ามีร้านอาหารที่ใหม่ไหม
เราจะได้เริ่มเปิดห้างตลอดทั้งวันพรุ่งนี้เลย
ผมกลับไปใส่ชุดเดิมแล้วเดินออกวังแล้วขึ้นฟาสโกะ นกฟาเนิคส่วนตัวของผม
เสียดายที่มันเริ่มแก่
ผมต้องหานกฟาเนิคใหม่อีก
ผมยังไม่ได้ได้ถามเธอเรื่องแหล่งซื้อนกเลย
แต่ผมเห็นนกฟาเนิคเป็นพาหนะไว้เดินทาง
มันเป็นสัตว์เลี้ยงที่ดี
ผมไปห้างฮาโมนี่ เข้าประตูหลัง
ผมต้องรีบเปิดแล้วสั่งงานให้เสร็จ
ทุกคนดูพร้อมแล้วแล้วเริ่มอยากทำงาน
หลังผมติดเครื่องปรับอากาศผมติดเครื่องขยายเสียง
มันเอาไว้สำหรับงานวี
“เอาล่ะ เย็นนี้จะเริ่มเปิดขายของที่อยู่ในคลัง ทำโฆษณาเป็นใบประกาศสวยๆว่าร้านเรามีอะไรน่าซื้อแล้วเที่ยวแจกตามบ้านในระยะเดินใกล้ๆของคน เดินกับหน้าร้านวันนี้เราจะเน้นขายอาหารแล้วให้คนดูของใหม่ ร้านเสื้อผ้าอาจจะขายได้ด้วย”
ผมสั่งงานใส่ไมโครโฟนในห้องประชุม
โต๊ะทุกคนมีไมค์อยู่
เราทำระบบเปิดปิดด้วย
เรื่องไมค์กับเรื่องลำโพงผมสั่งผักชีเอาแล้วเธอคิดลำโพงกับบไมค์คล้ายโลกเก่าของผมได้อย่างรวดเร็ว
ผมพูดแค่เรื่องภาพและสิ่งที่มันทำได้
ที่เหลือเป็นพลังสมองของผักชี
คุมะควงหมัดดูพร้อม
แล้วเธอเปิดไมค์พูด
เราอยู่กันไม่ถึงสิบคน แต่ผมอยากทำงานเป็นระบบทดลองก่อน
เพราะหัวหน้าแผนกอาจเยอะขึ้น
“ฉันพร้อม”
คุมะพร้อมจริงๆ ผมยิ้มให้เธอ แล้วหันไปหามหัศศรีกับคิเซกิที่นั่งใกล้กัน
“มหัศศรี ฉันเสอเรื่องแปลงเพศใหม่แล้ว ถ้าพร้อม ทดลองจริงได้เลย ท้องได้ไหม? ราชินีฝากถาม”
ผมบอกมหัศศรีแล้วเขาหันไปยิ้มจับมือกับคิดเซกิ
“มันทำได้แน่ ฉันจะทำเองแล้วดูเองคนแรก ฉันทดลองกันหมดแล้ว มันพร้อมมาซักพักแล้วแหละ เหลือแค่กฎของประเทศนี้”
“ถ้าอย่างนั้นมันขึ้นอยู่กับราชินีวล็อดซีเมียว่าเอายังไง ฉันเสนอดีๆไปแล้ว ฉันขอโทษ”
หลังมหัศศรีบอกพร้อมผมบอกว่ามันขึ้นอยู่กับคนอื่น เขาดูไม่ถือ
“นายเชื่อเธอมั้ย? ฉันอยากรู้แค่นั้น เรื่องท้องฉันมั่นใจ ฉันปลูกถ่ายมดลูกเทียมได้”
“ส่วนฉันเชื่อแฟนฉัน”
คิเซกิถามแล้วพูดอย่างแล้วผมบอกอย่างมั่นใจเหมือนกันหลังเรื่องมหัศศรีเสร็จผมพูดเรื่องใหม่
“แล้วมันต้องออกแบบโรงงานหินจื่ดๆอีก”
ผมอธิบายเรื่องเปลี่ยนหมู่บ้านไปใช้พลังงานไฟฟ้ากับเครื่องใช้ไฟฟ้า
ผักชีจดใส่กระดาษหลายแผ่น งานเธอเยอะ แต่หน้าเธอไม่แหย เธอคิดว่าทำได้
พวกเราอยู่กันหลายปีแล้ว
“แล้วอีกเรื่องสำหรับงาน ทำตูเย็นใหญ่กระจกใสให้หน่อย ใช้หินจื่ดๆนะ”
ผักชีจดเรื่องตู้เย็นนิดเดียวเหมือนรู้อยู่แล้ว
ผมเชื่อในศักยภาพของทุกคน
“มันจะมีเพิ่มเงินเดือนแต่ขอปรึกษานาเรื่องจำนวนก่อนว่าเท่าไหร่ดี มันจะเยอะมากขึ้นเป็นสองเท่า”
พวกเธอดูเฉยๆกับเงิน เหมือนแล้วแต่ผมว่าดีมากกว่า
“ส่วนนา หาที่ตั้งฟาร์มอูริจิสำหรับใช้เป็นพัสดุร้านเราคู่กับต้นคริสเตอร์ แล้วสร้างสวนต้นพลาสติดด้วย
ต้นถุงก๊อบแก๊บ เราเราเรียกกันว่าพลาสติก
“งานเริ่มเยอะแล้ว พวกเธอจะมาต้อนรับลูกค้ากับฉันก็ได้นะ บุญมี บุญมา ฉันจะสั่งต่อเติมนิดหน่อย”
“ได้สิ”
บุญมีตอบรับ
“โอย งานต้อนรับฉันไม่ไหวหรอก ฉันทำอาหารดีกว่า”
คุมะพูดว่าไม่ไหว
ดูเหมือนไม่มีใครมาด้วย
ผมสั่งปิดประชุมแล้วคนแยกย้ายกลับห้องทำงาน กลับแผนกตัวเอง
ผมกลับไปแต่งตัวเรียบร้อยแล้วดูภูมิฐานมากที่สุดแล้วรีบกลับไปร้าน
ผมดูหน้าเหล่าพนักงาน พนักงานเหมือนพร้อมสำหรับที่ใหม่
นาหาพนักงานพื้นที่สำหรับงานที่ขาดคนแล้ว มันสมัครยากเหมือนเดิม แต่คนประเทศนี้เยอะอยู่
และคนเข้าง่ายกว่าโครอลลัลเรย์เรีย
ผมเช็กความพร้อมทุกคน
มีพนักงานเปิดประตูพร้อมยกรั้วกั้นหน้าร้านสวยๆสีแดงออก
“เปิดห้างฮาโมนี่ได้เลย ยกรั้ว”
ผมยังไม่พร้อมต้อนรับคนแล้วสั่งสร้างห้องใหม่ที่เห็นจากข้างหน้าสองห้อง มันเป็นห้องเตรียมไว้เปิดคอนเสิร์ตไอดอลกับมอล์ของสด
หลังผมสั่งงานบุญมีกับบุญมาเร็จ แล้วให้เธอคลุมผ้าจากข้างบนได้ลย ผมเริ่มตต้อนรับคน คนเริ่มทยอยเข้าร้าน
มันเยอะกว่าที่คิด
ผมต้อนรับคนถึงดึกแล้วปิดร้านก่อนวันนี้
เมื่อเย็นผมกลับห้องเราอาบน้ำแต่งตัว
วีกับวิวนอนแล้ว
นกรักลูน่าดัง
“ว่าไงลูน่า”
“ว้าย มันทำได้จริงด้วย”
จากนั้นเสียงเธอวี้ดว้ายเหมือนดีใจมาก
จากนั้นเธออธิบายเรื่องนกรักยาวมันใหม่ๆทั้งหมด แต่ผมฟังรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง
ตอนสมัยเรียนผมเชื่อว่าเธอคุยกับสัตว์ เธอไม่มีเพื่อน
แต่เธอเลือกเป็นแฟนผม ไม่รู้ทำไมเหมือนนกันตอนเรียนหมอ เธอก็เป็นหมอเหมือนกัน แต่เป็นสัตวแพทย์
เสียงเธอเหนื่อยๆ ผมเริ่มเป็นห่วง
“มาวาโรซีเมียเรียก่อน พักงานก่อน มีเงินเดินทางแล้วเอานกรักกลับมามั้ย?”
“มีอยู่ ฉันเริ่มเก็บเลยนะ”
“มาเลยๆ มันเล็กพอทำอุปกรณ์สื่อสารพกพาดีๆได้แล้วแหละเท่าที่ฟัง”
หลังผมบอกให้มาที่ใหม่ก่อน เธอบอกว่าจะเริ่มเก็บข้าวของเลย ผมให้เธอทำทันที
เอาล่ะมีเรื่องนกรักเข้ามาอีก
งานเยอะจัง ผมรีบนอนเพื่อเปิดร้านตอนเช้าพรุ่งนี้อีกที
คนเข้าเยอะอยู่นะ ซื้อเยอะด้วย
พนักงานเราเก่งกันจัง
ผมหลับหลังวีและวิวที่หลับก่อน
