เรื่องราวของการสร้างรักในโลกแฟนตาซี ของชายต่างโลก สองสาวกำพร้า และมีอีก? ออกทำงาน ฝึกฝนเพื่อความแข็งแกร่ง แก้ปัญหาแห่งรักน่ารักๆ กับโลกใบใหม่พร้อมคนรักต่างโลก สองสาวและคนอื่นๆ? รัก!สู้!ทำงาน!
ในเล่ม 2 พบกับการเดินทางไปต่างประเทศแรกในต่างโลกของเขา เมืองโคมแดง พบกับท่านหญิงผู้ปกครองโสเภณีเป็นร้อยคน และเมื่อเขาและเพื่อนสมัยเด็กโตเป็นวัยรุ่นกันก็พากันค้นหาชีวิตที่ตัวเองชอบ และการเริ่มเข้าวัยโตเป็นผู้ใหญ่ กับการทำงานไปสร้างเนื้อสร้างตัวสร้างร้านค้าของตัวเองและหาลูกน้องที่ไว้ใจได้ รัก!ทำงาน!
รัก,แอคชั่น,แฟนตาซี,ชาย-หญิง,ผู้ใหญ่,ทำงาน,สร้างตัว,ฝึกฝน,เกิดใหม่ ,รักวัยรุ่น,นางเอกเก่ง,พระเอกเก่ง,หญิง-หญิง,ฟููตะนาริ,yaoi,หญิงรุก,ชาย-ชาย,ชาย-หญิง,ฮาเร็ม,แอ็คชั่น ,ต่อสู้,โรแมนติก ,โรแมนซ์,แฟนตาซี,ต่างโลก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
47 เรฟเนส
วันที่สามหลังปีใหม่
ผมอายุ 22 ปี
มันยุคตีกันปี 122
ผมมีคนรักเยอะ ผมเริ่มไม่ทัน
ผมทักนาที่ตื่นแล้วกำลังแต่งตัวเตรียมไปออกกำลัง
ผมเป็นห่วงเธอนิดหน่อย เพราะผมไม่เห็นเธอออกกำลังกายประจำ
วันนี้จะให้เรฟเนสแตไม่ใช่ต้องมองข้ามนา
ผมเอื้อมมือไปหาเธอที่อยู่หน้ากระจกแล้วหันหัวให้หันมาจูบผมธรรมดาแล้วบอกรักเบาๆ
ผมอาบน้ำแต่งตัวเหมือนกันเพื่อเตรียมพร้อมไปออกกำลังกาย
วันนี้ไม่ใช่วันหยุดแต่มันไม่มีปัญหา
เพราะคนรักผมรู้ว่าวันไหนผมทำงานหรือไม่ทำตลอด
และเรฟเนสรู้ว่าวันนี้มีงาน
ผมเชื่อว่าเธอจะเข้าใจ
ผมออกไปออกกำลังกาย แต่วันนี้พิเศษ
ราชินีวล็อดซีเมียมาออกกำลังด้วย
เธอยู่ในเสื้อผ้าออกกำลังของฮาโมนี่
เธอแต่งตัวน้อยชิ้น
แต่กางเกงขายาวรัดรูป
เธอหันหลังให้ผมอยู่
วันนี้ได้เห็นกล้ามหลังกับกล้ามแขนเธอชัดเจนมาก
มันดูเข้มแข็งสุดๆ
ผมทักทายเธอแล้วผมสอนออกกำลังที่เราทำทุกวันแล้วเธอทำตาม
เธอทำทุกอย่างที่ผมสอนได้โดยไม่มีปัญหา
แต่วันนี้ผมไม่ได้จับคู่กับเธอเพราะตอนจับคู่ผมไปหาเรฟเนส
เมื่อเรฟเนสรู้ว่าคู่เป็นผมเธอดูหวั่นๆ
“อย่ากลัวแล้วฝึกให้ดีที่สุด”
“แน่นอน!”
เธอตอบอย่างร่าเริง
ผมถือดาบเตรียมพร้อมสู้
ตอนมาแรกๆผมยังไม่อยากฝึกดาบเพราะเราเริ่มเปลี่ยนที่สู้
ผมกลัวคนจะพลาดตีโดนตัวกันผมเลยให้หยุดก่อน
แต่ตอนนี้ที่ผ่านไปเยอะแล้ว ทุกคนเริ่มเข้าที่เข้าทาง ผมเลยให้กลับมาใช้ดาบอีกครั้ง แต่ยังไม่ถือโล่
ผมอ่อนให้เธอดีกว่า
ผมหายใจเข้าออกยาวๆแล้วพร้อมสู้
อายะเป็นกรรมการ
“เริ่ม!”
เมื่ออายะให้สัญญาณผมฟันซ้ายช้าๆพอดีๆ
มันไม่เร็วเหมือนปรกติ
เธอกันได้แล้วฟันหัวสวนมา ผมเบี่ยงตัวหลบ แล้วเมื่อดาบอยู่ในระยะต่ำผมเอามือซ้ายจับมือที่ถือดาบของเธอไว้ แล้วผมเอามือขวาคว้าหลังเธอ
จากนั้นผมหมุนเราทั้งสองคนให้เธอนอนลงกับพื้นเบาๆ
“1 วารี”
ผมนึกว่าอายะจะดูไม่ออกแต่เธอดูออกอย่างง่ายดายว่าผมออมมือให้เรฟเนส และไม่อยากทุ่มเธอแรง
ตอนเรฟเนสตบพื้นเธอทำหน้าเหมือนไม่พอใจที่ตัวเองโดนจับทุ่มเบาๆ
“ไม่ต้องออม ฉันโดนทุ่มมาเยอะแล้ว”
“คิดอย่างนั้นเหรอ? ได้สิ”
เมื่อเธอบอกให้ผมหยุดออมมือ ผมรับปากเธอว่าจะหยุด
มันเป็นความต้องการของเธอเอง
เธออยากเก่งขึ้นและการห้ามเธอพัฒนาตัวเองเป็นเรื่องที่ไม่น่าทำ
ผมหายใจเข้าออกลึกๆ
“เริ่ม!”
ผมพุ่งเข่าลงต่ำกว่าปรกติเพราะเรฟเนสตัวเตี้ย
เพราะปรกติผมสู้แต่กับคนตัวสูงๆ การลงต่ำขนาดนี้ก็ยากนิดหน่อย
แต่มันไม่มีปัญหา
ผมคว้าหัวไหล่และหลังเรฟเนส จากนั้นผมจับเธอหมุนพร้อมผมแต่ผมเอาขาขัดเธอให้เธอคว่ำหน้าแล้วตกลงพื้น
แม้เธอบอกผมว่าอย่าออมแต่เพราะผมแข็งแรงกว่ามากจนมันไม่มีความจำเป็นต้องกระแทกเธอลง มันเหมือนเธอหมุนลอยคว่ำหน้าและกระแทก
ครั้งต่อๆไปเป็นเหมือนกันหมด เธอลอย กระแทก ลอยกระแทกเรื่อยๆ
ผมเริ่มสงสารเธอนิดหน่อยเพราะเธอตัวเล็ก
แต่เธออยากเก่งขึ้น
“3 วารี”
เรฟเนสทำหน้าหงุดหงิด แล้วเดินไปเปลี่ยนกับอายะ
ผมฝึกกับอายะ เธอเก่งขึ้นนิดหน่อย ผมชนะ
ผมฝึกกับเรฟเนสใหม่
ผมหายใจเข้า หายใจออก
“เริ่ม!”
ผมฟันขวา เรฟเนสกัน ผมจงใจเอาดาบผมฟันดาบเธอให้กระเด็นหลุด แล้วรีบเปลี่ยนไปเป็นแทงอก ใส่หัวใจ
“หัวใจเปล่า?”
“อืม”
“3 วารี”
หลังอายะถามแล้วผมตอบ ผมชนะเรฟเนสอีกครั้ง
แต่ผมไม่ได้ภูมิใจ
มันเป็นผมยืนสู้แล้วอายะกับเรฟเนสสู้สลับกัน
พูดถึงมันก็สนุกดี เพราะเรฟเนสใส่รัดรูป และอายะใส่รัดรูป
เกาะอกเรฟเนสมันเล็ก น่ารักดี
ผมไปรีบอาบน้ำ แต่งเครื่องแบบแล้วไปค่ายทหาร
ผมฝึกทหารแล้วมันก็เที่ยง
ผมกินข้าวราดไก่ตุ๋นไวน์แดง มันหอมไวน์ที่เผาแอลกอฮอล์จนหมดแล้ว และมันออกหวานเค็มนิดๆ รสชาติกำลังอร่อย
ผมกินสองจานอย่างเอร็ดอร่อย
ผมประชุม
ทุกคนดูอยากฟังอะไรใหม่ๆ
ทุกคนดูพร้อมแล้วรอผมมาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว
ผมยิ้มให้ทุกคนและดูเหล่าหัวหน้าแผนกของฮาโมนี่
ฮาโมนี่ขายของหลายอย่าง มันมีแต่ของที่ผมคิดว่าดี
ตอนวัยรุ่นผมทำงานไม่เคยวางแผนแล้วทำไปใช้ชีวิตวัยรุ่นไป
ฮาโมนี่ให้ผมใช้ชีวิตเยอะ
แต่พอเข้าที่ใหม่มันต้องเปลี่ยน
นาตอนนี้ 21 เธอเป็นผู้จัดการที่งานเนี้ยบและดี และเธอทำอะไรก็ได้ที่สั่งได้หมด
อยากหาคน วูบเดียว อยากฝึกคน วูบเดียว หาพนักงาน วูบเดียว
วี, วิว 21 คนพิเศษ ที่ตอนนี้วีเป็นนักร้องไอดอล และวิวเป็นแม่ค้ามอล์ของสด
พวกเธอขยันทำงานมากช่วงนี้
มีเฟท 14 และยังไม่โต
มีมหัศศรี 22 แผนกผ่าตัด
มีคิเซกิ 22 แผนกวิจัย
มีลูน่า 22 แผนกสัตว์
มีผักชี 23 แผนกประดิษฐ์
มีคุมะ 34 แผนกอาหาร
มีอเด็ป 24 แผนกเสื้อผ้า
มีเนตรทิพย์ 26 แผนกเครื่องประดับ
มีชั่นส๊วน 23 แผนกสื่อ
มีเอวาลิน 23 แผนกภาพ
และอายะ 33 กับราฟเนสที่ตอนนี้ 20 แล้ว
ผมดูอยู่ซักพัก แต่คนรอผมกันอย่างใจจดใจจ่อ
“ลูน่า ออกมาอธิบายเรื่องนกรัก”
ลูน่าเดินออกมาเหมือนไม่อยากออกข้างหน้าเลย
“ฉันเจอนกรักพันธุ์พิเศษ ถ้าย่อที่แคบลงเรื่อยๆ ตัวมันเล็กลงเรื่อยๆ นกรักที่ฉันเจออยากสื่อนกใครก็ได้ ถ้าจะคุยให้เอามาสองตัวแล้วนั่งหลับตาหรือยืนหลับตามันก็คุยแบบเห็นหน้าได้ ตัวมันเหลือแค่นี้”
เธอทำประมาณคืบ
ผมวาดรูปกล่องกรงไม่ใหญ่
“ให้นกรักไปอยู่ข้างใน ใช้วัสดุเบาไม่ขึ้นสนิมแต่เป็นโลหะ ติดกล้องในกรง วิธีใช้ เอามือจับกรงมือเดียวกดปุ่มเลิกติดเสื้อผ้า แล้วแปะไว้ที่หลังเพื่อติดมันกับเสื้อที่หลังปล่อยปุ่มเพื่อให้ติด”
ผมวาดรูปกล้องที่เอวาลินต้องช่วยกันประดิษฐ์กับผักชี
คอมพิวเตอร์มันเสร็จแล้ว ลงภาพได้ พิมพ์งานได้เท่านั้น
ผักชีสร้างอีกเครื่องเพราะอยากลองโอนย้ายข้อมูล
“กล้องมันเอาไว้ฉายภาพสด และ แสดงออกมาที่จอพกพา”
ผมอธิบายเรื่องกล้อง
คอมพิวเตอร์มันมีเมาส์มีคีบอร์ดเหมือน os รุ่นเก่าแล้วและมันคล้ายที่ใช้กันแพร่หลายมาก
มันก็ใหม่กว่าที่คิด แต่คนเหมือนเพิ่งหัดใช้
ผมวาดกรงที่ปุ่มกดอยู่ด้านบนริมซ้าย
“สร้างแบบสำหรับมือซ้ายแค่ 10% ถ้ายังไม่ถึงคิวผลิตก็ให้เขารอหรือซื้อแบบมือขวาไป”
ผมวาดรูปจอที่ขนาดเท่ามือถือรุ่นใหม่
“และเครื่องนี้เป็นจอ เราจะใช้สัญญาณไวเลสเชื่อมต่อกล้องกับจอ”
ผมวาดภาพคนใส่มือถือเข้าไปในกระเป๋า
“สัญญาณไวเลสเป็นสัญญานที่คอมพิวเตอร์ไว้เชื่อมต่อกับคอมพิวเตอร์ จริงๆมันทำได้มากกว่านั้น แต่หาเรื่องเชื่อมต่อกับจอก่อน”
ผมสั่งทุกคน
“มันจะสั่นเมื่อนกรักเรียก แต่เราต้องเปิดจอเพื่อคุยกับนกรักที่อยู่ในกรงข้างหลัง หรือเอาแนบหู ให้มีลำโพงเล็กๆที่ได้ยินชัดเมื่อเอาแผ่นนี้วางที่หูแบบนี้!”
ผมวาดคนคุยมือถือ
“และทำไมโครโฟนเล็กๆ ไว้ขยายเสียงนกรักตรงตำแหน่งปาก”
ผมชี้กระดาน
“ใช้พื้้นเป็นหญ้า กรงทำตัวล็อกแบบแน่นๆไว้สำหรับยกออกเพื่อตัดหญ้า มีเครื่องให้อาหารอัตโนมัติ เตรียมเครื่องตัดหญ้าเล็กๆด้วย”
ผักชีจดฝยกระดาษหลายไปป
มันงานหนักผักชี
“แล้วถ้ามีเวลาพยายามหาอุปกรณ์ที่ทำได้เหมือนกัน แต่ไม่ใช้นกด้วย
ผักชีดูมุ่งมั่นและไม่กลัว
ๆล “และเริ่มทำของใช้ไฟฟ้าไม่ใช้หินจื่ดๆ แต่ใช้สายไฟเสียบปลั๊กด้วย เท่านี้แหละ”
ผมมองวีกับวิว
หลังผมจบการประชุมทุกคนแยกย้ายทำงามน
ผมออกจากฮาโมนี่ทางประตูหลังและขี่นกฟาเนิคไปวัง
ผมเข้าวัง ทักคนนำทางที่เจอประจำแล้วเดินไปห้องวาโร
*ก๊อก ก๊อก*
“เข้ามา”
เมื่อเปิดเข้าไปห้องทำงานหรูแต่รกที่มีเอกสารกองสูงอยู่ ผมเห็นวาโรในชุดใส่สบายเปิดหน้าอกให้ได้รับลม เธอใส่สีน้ำเงิน ชุดเดรสออกหรูหราให้เห็นว่ามีราคา
แต่มันใส่สบายเธอเลยเลือกใส่มาทำงานแหละมั้ง
“โรงไฟฟ้าถึงไหนแล้ว?”
ผมถามเธอเรื่องโรงไฟฟ้าที่เราสร้างไว้เพื่อทดลองใช้ไฟฟ้าที่หมู่บ้านหนึ่ง
มันเป็นโครงการใหญ่ที่ผมไม่ค่อยกล้าจะทำแต่เพราะผมคิดว่ามันดีกว่าและอย่างไฟที่ไว้เปิดปิดก็จะไม่ต้องพึ่งลิชแล้ว แล้วปล่อยลิชเป็นไปตามธรรมชาติ
เราสร้างโรงไฟฟ้า โดยรวบรวมและขนย้ายหินจื่ดๆก้อนใหญ่มาอยู่ในโรงไฟฟ้า และใช้เครื่องวัดพลังไฟฟ้าให้คำนวณไฟออกมาพอดีใช้กับหมู่บ้าน
เมื่อทำจริงมันเป็นโรงไฟฟ้าใหญ่อยู่และมีหินจื่ดๆอยู่ข้างในมากมาย
แต่ในการทำงานเราเอาความปลอดภัยเป็นที่ตั้งว่ามันจะปลอดภัยถาวรและไม่มีปัญหาตลอดการใช้งาน
มันยังมีความเสี่ยงเรื่องอุบัติเหตุอยู่เสมอ เราแค่ต้องสร้างจิตสำนึกและจรรยาบรรณของพนักงานให้ทำอะไรตามขั้นตอนโดยที่ไม่ข้ามขั้นตอนอะไรเพื่อความสะดวกของตัวเอง
มันดีที่พนักงานของเราเชื่อฟังเพราะเราไม่ต้องมาคอยเป็นห่วงว่าพนักงานจะมาขี้เกียจและข้ามขั้นตอนหรือเปล่า
“มันเริ่มปล่อยไฟได้แล้ว คนดูทึ่งกับความใหม่ในหมู่บ้าน เราปล่อยไฟทดสอบไม่กี่บ้านแรกแล้ว”
“ดีเนาะ ฉันจะคอยมาฟังรายงาน มันกำลังเริ่มทำอุปกรณ์สื่อสารใหม่ ที่ใช้นกรักอคนละสายพันธุ์นะ อดใจรอมันเสร็จ มันจะเปลี่ยนการสื่อสารไปเลย”
หลังวาโรบอกผม ผมพูดถึงมือถือใหม่ แล้วเธอสนใจ ฮาโมนี่คนเริ่มใส่แฟชั่นของเราบ้างแล้ว
ยังไม่มีลูกค้าที่เดินทางมาไกลเพื่อมาซื้อของของฮาโมนี่เพราะพูดกันจริงๆ เราเพิ่งจะมาที่นี่
แม้เรามีประกาศแต่การโฆษณาที่ดีจริงๆ คือการบอกต่อกันเองของประชาชนที่ใช้ของของเราจริงแล้วเอาไปบอกเพื่อนบอกฝูง
เพราะคนเพิ่งเริ่มได้ใช้ของๆเราไม่กี่วันเรื่องนั้นเลยช่วยไม่ได้
หลังผมลาและเธอลาผมออกจากห้องทำงานของเธอ
ผมเดินในวังและมันเริ่มเย็น
ผมขี่นกฟาเนิคไปฮาโมนี่ก่อน ฮาโมนี่เลือกเปิด 24 ชั่วโมง
เรามีพนักงานเหลือเฟือ
ผมไปเลือกแหวนพลอยแล้วผมได้แหวนเพชรสีชมพูมาเม็ดสวยน้ำดีใสสะอาดไม่มีตำหนิเม็ดหนึ่ง
ผมขอใส่ในกล่องของขวัญเพื่อเอาไปเป็นของฝาก
ผมขี่นกฟาเนิคไปบ้าน
ไม่นานก็ถึง
ผมเคาะห้องเรฟเนส
เมื่อเปิดห้องมาผมเห็นเรฟเนสนุ่งผ้าในผ้าเช็ดตัว
ผมเดินไปกับเธอไปนั่งเตียง
เมื่อจะถึงเตียงเธอแก้ผ้าเช็ดตัว
เธออยู่ในเสื้อชั้นในสีฟ้าที่ดูแพง
วันนี้ห้องดูโรแมนติกกว่าเดิม
แล้วเธอหันมา
“นั่งก่อน”
ผมเดินไปปิดประตูห้อง และเดินไปนั่ง
“ทำไมมาช้า?”
“ทำงานน่ะ”
หลังเธอถามแล้วผมบอกเธอดูเสียใจกับตัวเองนิดๆ
“คิดว่าตัวเองทำอะไรเก่ง?”
“ฉันเหรอ? อืมมม ฉันขอคิดแป๊ปนึง ฉันไม่เคยคิดเรื่องแบบนี้เลย”
หลังผมถามเธอ เธอขอคิดก่อน
“ฉันคำนวณเก่งตั้งแต่เด็ก และฉันดูเครื่องประดับเก่งแต่ไม่ค่อยชอบใส่เพราะบางอย่างมันดูราคาถูกไปอ่ะ ฉันชอบใส่ของดูแพงๆ ขอโทษนะที่ทำตัวเปลืองเงิน”
หลังเธอพูดเธอก้มหัว
“อยากใส่ก็ใส่ อย่าห้ามตัวเองเลย ฉันจะให้ 30,000 ทอง ฉันจะเปิดร้านเครื่องประดับหรูหราในฮาโมนี่ให้ จะได้มีงานทำ คัดแต่เครื่องประดับที่คิดว่าสวยสุดๆ สง่าสุดๆ มีแต่ซ๊อแบบเธอใส่ หาเสื้อผ้าใส่นำหน้าร้านแบบของตัวเอง แล้วขายที่นั่น โดยเพิ่มการรับซื้อไปด้วย และการผลิตเมื่อทุกอย่างเข้าที่”
“ไม่เอาฉันเป็นเมียเก็บแล้วเหรอ?”
“เพราะเธอเสียใจที่ฉันทำงาน เธอคิดว่าถ้าเธอมีงานมันน่าจะดีกว่า”
หลังเรฟเนสถามสิ่งที่กังวล ผมบอกแล้วยิ้มไปลูบหัวเธอไป หน้าเธอยิ้มแต่กังวล
“นี่ของขวัญพอดีเริ่มคิด”
ผมเปิดถุงแล้วยื่นกล่องของขวัญเล็กๆให้เธอ
เมื่อเธอรับกล่องเธอรีบแกะ
เมื่อเธอเห็นเพชรชมพูที่หัวแหวนเธอรีบเอาไปหาไฟที่หน้าต่าง
จากนั้นเธอเที่ยวเดินเปิดเก๊ะหาอะไรซักอย่างที่เหมือนเก็บไว้นานแล้วไม่ได้เอามาใช้จนลืมไปว่าอยู่ที่ไหน
เมื่อหาเจอเธอหยิบกล้องส่องเพชรออกมาส่องที่หน้าต่างที่มีไฟธรรมชาติ
“น้ำสวย สะอาดเนี้ยบไม่มีตำหนิ มันแพงไปอ่ะ ฉันไม่กล้ารับ”
“ฉันให้ด้วยความเต็มใจ ถ้าไม่รับฉันจะเสียใจ เงินส่วนที่เสียไปไม่ได้ดึงจากส่วนที่ต้องใช้ทำงานมาซื้อ มันเป็นเงินเก็บของฉัน ทั้งร้านทองที่เธอจะเปิดและแหวนวงนี้”
หลังเธอชมเพชรแล้วบอกผม ผมอธิบายที่มาของเงิน เงินเก็บผมแค่จะหมด แต่ไม่ต้องสำรองส่วนตัวไว้ก็ได้
ผมเอาจริง
เมื่อเธอได้ยินเธอเปิดตากว้างแล้วเอาแหวนใส่นิ้วยิ้มๆ
เธอยื่นมือเอามือไปทำท่ามือสวยๆในแสงแล้วตาเป็นประกาย
จากนั้นเธอเปลืองผ้า ผมรีบเลื่อนตัวข้ามเตียงไป ผมไปธรรมดาแต่เร็ว
เมื่อถึงฝั่งเตียงที่อยู่ใกล้เธอผมรีบลุกและถอดชั้นในเธอ ลงเตียงไปยืนข้างเธอ
เธอหันมายิ้มๆ มีเสน่ห์มากที่สุดที่เคยเห็นเธอ
เธอชอบใส่น่ารักมากกว่า แต่อยู่กับผมอยากยั่ว
เธอมีแววเป็นซ้อที่น่าเคารพเพราะน่าจะเลือกดูเรื่องเพชรพลอยเป็น และคราวนี้มันขึ้นอยู่กับร้านขอเธอ
เรามีร้านทำเพชรพลอยขายเอง และเธอสั่งผลิตได้
“พรุ่งนี้ไปดูโรงงานเจียเพชรกับออฟฟิศช่างทองก่อน อยากออกแบบอะไรสั่งได้เลย”
“ฉันเกรงใจอ่ะ อยากทำอยู่นะ แต่ฉันกลัวเหลิง”
“ถามฉันได้เสมอ”
หลังราฟเนสบอกไม่อยากเข้าไปสั่งฉอดๆ ผมบอกวว่าปรึกษากันได้ทุกเมื่อ
ผมถอดชั้นในที่ถอดยากนิดหน่อย
ผมเจอซิบข้างหลัง
“ฉันขออย่างนึงสิ”
“ได้หมดแหละ ถ้าเป็นเธอน่ะเรฟเนส”
หลังเธอจะขอบางอย่าง ผมบอกเธอ
“เอาฉันโดยไม่ออมแรง ฉันอยากรู้ว่าฉันมีดีที่ตัวเล็กแล้วมีดี ที่ทนได้”
ผมลูบแก้มเธอเบาๆ
“ไหวเหรอ ฉันหนักนะ”
เธอกลืนน้ำลายหลังผมบอก
“ฉันออกกำลังกายมาเป็นปีตั้งแต่ที่เก่าแล้ว”
เธอมีกล้ามนิดหน่อยแล้ว และมันไม่น่าจะมีปัญหา
เธอเป็นคนแรกและคนเดียว ไม่เหมือนใคร
ผมจับมือเธอวางที่หน้าต่าง
เธอเอามือที่ใส่แหวนชูหาแสง
ผมถอดกางเกงในและลงเลียร่องชมพูของเธอ
เหมือนเธอเคยขยายรูเตรียมไว้ก่อนหรือ?
เธอคิดถึงแต่ผมอย่างเดียว
เธอดูทรงผมและเธอคิดเรื่องเซ็กส์เตรียมไว้ก่อนแล้ว
หรือที่เรากระซิบกันเมื่อวาน
เธอรู้ว่าเธอต้องทำอะไรและเตรียมตัวไว้ก่อนแล้ว
เยื่อขาดอย่างง่ายดาย มีเลือดออกนิดหน่อยเท่านั้น
แม้แต่เรื่องเยื่อเธอก็เสี่ยงเตรียมหรือ?
เธอไม่ใช่คนปอดแหกถ้ามันเป็นเรื่องความรัก
ผมรักเธอมากขึ้นเรื่อยๆ
ผมแทงไปสามครั้งแล้วผมเร่งเป็นเร็วแล้วกระแทก
เธอเอาสองมือวางที่หน้าต่างแล้วค้ำหยุดแรงส่ง ร้องที่รัก ที่รักเบาๆ
กล้ามที่มีน้อยๆเธอเกร็งจดมันชัดเหมือนคนมีกล้าม
หนึ่งนิ้วใส่ในรูตูดง่ายๆ สองนิ้วก็ยังง่าย 3 นิ้วกำลังพอดี
ถ้าผมสุด เธอดูไหว แต่เหนื่อย ผมเอาเธอตรงหน้าต่างเร็วๆแรงๆเรื่อยๆจนปล่อยน้ำข้างในเธอ ทดสอบเรี่ยวแรงผมก่อน
ผมถอดออกเตรียมใหม่
แรงแขนเธอเริ่มหมดและตัวเธอติดหน้าต่าง
ท่าเริ่มเสียแล้วผมต้องเปลี่ยนท่า
ผมเอามือสองมือลอดหว่างขาเธอแล้วเอาข้อพับไว้แถวบนศอก
ผมอุ้มเธอขึ้นและมันเบาเป็นพิเศษ
ผมยกเธอง้างสะโพกรอ
พอเอาเธอลงฟาดสะโพกใส่ผม
เธอดูไหว ไม่มีอึ่กอักรู้สึกไม่ไหวให้แอะออกมาเลย
ผมว่าถ้าเธอแอ้ะออกมาผมจะเปลี่ยนเป็นธรรมดาทันที
เธอเซ็กส์จัดเหมือนกันหรือนี่
สะโพกเธอเหมือนฟาดเอาการกระตุ้นจากดุ้นที่แรงกว่าเดิม
ผมทำไปเรื่อยๆและสุดอีกครั้ง
ผมคาของผมไว้ข้างในและย้ายไปที่เตียง
ผมจับขาเธอเปลี่ยนท่าเป็นตอกเสาเข็ม
หน้าเธอแดงเหมือนเขินและเลิกดูเพชรชมพูไว้ให้เห็นและเลือกดูผมมากว่า
ผมมีเซ็กส์เธอสุดแรงจนเตียงดังตึงๆ และเธอไหวไม่มีอึ่กอั่ก เธอยังร้องที่รักอยู่
มันเริ่มลั่น
ผมพลิกเธอขึ้นอยู่บนดูเรี่ยวแรงเธอแล้วเธอทั้งควงเอวสลับทั้งโยกสะโพก แรงๆเหมือนคนฝึกเอวและสะโพกทุกวัน
เหมือนผม
กล้ามเอวและสะโพกเธอชัด
มันมีร่องที่หว่างขาให้เห็นว่าแข็งแรงมาก
เธอแตกโดยไม่ดึงรูของเธอหนีไปไหน
ความต้องการของเธอมันมากกว่าความรู้สึกกระตุ้นใดๆทั้งหมด
เธอฟาดสะโพกใส่แท่งและเด้าเอ็นผมเหมือนดิลโด้ทองฝังเพชร
เตียงเปียกจนไม่รู้จะเปียกอย่างไรต่อ
เธอแตกโดยไม่รู้จะหยุดเมื่อไหร
เสียงน้ำในรูของเธอดังลั่นไม่หยุด
ผมปิดปากเธอแล้วเธอไม่สน ร้องใส่มือดัง
ผมไม่ได้ปิดแรงๆให้มันเบาลง
เธอไม่เลือกเอาหมอนปิดหน้า
เรฟเนสในห้อง
