เรื่องราวของการสร้างรักในโลกแฟนตาซี ของชายต่างโลก สองสาวกำพร้า และมีอีก? ออกทำงาน ฝึกฝนเพื่อความแข็งแกร่ง แก้ปัญหาแห่งรักน่ารักๆ กับโลกใบใหม่พร้อมคนรักต่างโลก สองสาวและคนอื่นๆ? รัก!สู้!ทำงาน!
ในเล่ม 2 พบกับการเดินทางไปต่างประเทศแรกในต่างโลกของเขา เมืองโคมแดง พบกับท่านหญิงผู้ปกครองโสเภณีเป็นร้อยคน และเมื่อเขาและเพื่อนสมัยเด็กโตเป็นวัยรุ่นกันก็พากันค้นหาชีวิตที่ตัวเองชอบ และการเริ่มเข้าวัยโตเป็นผู้ใหญ่ กับการทำงานไปสร้างเนื้อสร้างตัวสร้างร้านค้าของตัวเองและหาลูกน้องที่ไว้ใจได้ รัก!ทำงาน!
รัก,แอคชั่น,แฟนตาซี,ชาย-หญิง,ผู้ใหญ่,ทำงาน,สร้างตัว,ฝึกฝน,เกิดใหม่ ,รักวัยรุ่น,นางเอกเก่ง,พระเอกเก่ง,หญิง-หญิง,ฟููตะนาริ,yaoi,หญิงรุก,ชาย-ชาย,ชาย-หญิง,ฮาเร็ม,แอ็คชั่น ,ต่อสู้,โรแมนติก ,โรแมนซ์,แฟนตาซี,ต่างโลก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
54 ฟาร์มนก
เรากลับมาช่วงเย็นๆของวันหลังไปรบเสร็จ
ผมอาบน้ำอาบท่ากับวีและวิว แต่วาโรมาด้วย
เราคุยเล่นกันในห้องน้ำ
ผมดีใจที่จะได้กลับมาทำงานแล้ว และมันดีกว่าไปมัวรบกับประเทศอะไรก็ไม่รู้
ผมเจอนาระหว่างทางมาห้องน้ำและเธอดีใจเหมือนกันที่ผมกลับมาจากการไปรบแล้ว
เมื่อผมแช่อ่างเสร็จมันก็เป็นเวลาพักผ่อนอยู่กับบ้าน
ผมอยากไปสั่งงานแต่ตอนนี้ส่วนใหญ่คนของเราไม่ได้ว่างเลย
ผมไปซื้ออาหารที่ร้านคุมะแทน
ผมอยากได้สร้อยหินซักเส้นและเลือกซื้อเฮมาไทต์ซักเส้น
เห็นเนตรทิพย์บอกว่ามันช่วยเรื่องร่างกายและจิตใจ
ผมใส่สร้อยเฮมาไทต์แล้วเดินซื้อเสื้อผ้ากลับบ้าน
ผมนั่่งโดรนกลับบ้าน
ไม่นานมันก็ถึงบ้าน ผมจอดโดรนแล้วเข้าบ้าน ทักทายเหล่าลูกน้องและเดินเข้าห้อง
วีกับวิวกำลังจับแขนดึงเล่นกันอยู่
พวกเธอยังจำได้ เพราะพวกเธอทำได้ถูกต้องทั้งหมด
ผมเปลี่ยนเสื้อผ้าใส่ชุดนอนแล้วพักผ่อน
มีเสียงสื่อนกเข้ามาที่มือถือ
ผมรับสายแล้วเอามือถือแนบหู
“ฉันเอง”
มันเป็นเสียงของวาโร ทำไมเธอโทรมาตอนนี้
“ว่าไง มีอะไรเหรอ?”
ผมถามวาโร
“พรุ่งนี้ไม่ต้องฝึกทหารนะ เราตัดสินใจให้ทหารหยุดก่อนน่ะ”
“ได้สิ กินข้าวอาบน้ำยังล่ะ”
“เรียบร้อยแล้ว เท่านี้ก่อนนะ ฉันว่าฉันจะนอน”
“อืม ฉันก็จะนอนแล้วเหมือนกันแหละ”
เมื่อเธอบอกว่างานเธอยุ่ง ผมเลยบอกเธอไป
ผมเตรียมวางสาย
“เดี๋ยว”
เสียงวาโรจากมือถือ
“มีอะไรเหรอ?”
“คิดถึงน่ะ ร่างซัคคิวบัสฉันอยากอีกแล้ว มาได้มั้ย?”
“กำลังไป”
เมื่อวาโรต้องการผม ผมพร้อมไปหาเธอเสมอ
เธอวางสายแล้วผมคิดเรื่องงานนิดหน่อย
ผมต้องรอทีวีกับหนังและข่าวเสร็จก่อนถึงจะทำอะไรต่อได้ แต่ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร
พรุ่งนี้ผมว่าจะไปฟาร์มนกฟาเนิคเพื่อหานกฟาเนิคไว้เดินทางใหม่
แต่ผมมีโดรนแล้ว ความจำเป็นมันน้อยลง
ถึงอย่างนั้นผมก็ยังอยากขี่นกฟาเนิคอยู่ดี มันรู้สึกดีกว่าขับโดรน
และตอนนี้โดรนยังไม่ได้เร็วกว่านกฟาเนิคมาก มันยังเป็นรุ่นแรกๆและไม่ได้เร็วหวือหวาอะไรขนาดนั้น
มันเร็วกว่านกฟาเนิคแค่นิดเดียว
น่าเสียดายที่ฟาสโกะเริ่มแก่
ผมผูกพันกับมันแล้ว
ผมแต่งตัวใหม่ให้ดูดีและเตรียมออกไป
ผมเดินออกจากบ้านแล้วเดินไปวัง
ผมเดินเข้าวังทักกลุ่มทหารนำทาง แล้วเดินไปห้องวาโร
ผมเคาะประตูห้องส่วนตัวของวาโร
“ฉันเองวารี”
มีคนเปิดประตู
ผมเห็นวาโรร่างซัคคิวบัสใส่เสื้อราตรีโปร่งใสอยู่
มันทำให้ผมมีอารมณ์ทันที แต่เราต้องเข้าห้องให้เรียบร้อยก่อน
ผมเข้าไปแล้วปิดประตูให้เรียบร้อย
วาโรจูงผมไปที่เตียง
เราเริ่มจูบกันโดยมีวาโรเป็นคนนำการจูบ
ผมสอดลิ้นเข้าไปแล้วเธอดูดมันเหมือนน้ำลายผมอร่อย
ผมล้วงรูเธอแล้วมีน้ำออกมาเยอะ ผมใส่นิ้วอยู่ไม่นานแล้วมันก็เหมือนว่าเธอสุดแล้ว
เมื่อเธอสุดเธอเอามือลงไปบังรูตัวเองแล้วก้มดูน้ำแตกลงพื้น
เมื่อเธอรู้สึกตัวเธอมองหน้าผม
เธอยิ้มแบบยั่วให้ผมมีอารมณ์แล้วลงไปนอนอ้าขา
เมื่อผมมองหน้าเธอบีบนมเพื่อเย้ายวนหัวใจของผมให้ผมหลงเธอ
แบบนี้จะไม่รักยังไงไหว
ผมลงรุกใส่รูที่น้ำเยิ้มรอผมอยู่แต่เมื่อผมถอดเสื้อผ้าวาโรให้ผมหยุดแล้วผลักผมลงนอน
จากนั้นเธอขึ้นขี่แล้วใส่ของผมเข้าไปในรูเธออย่างไม่รีรอ
เธอโยก เธอหมุน เธอยก เธอเด้าเหมือนรักของของผมที่สุดในชีวิต
ความรู้สึกของรูมันแรงกว่าใคร มันเป็นรูซักคิวบัสที่ไม่เหมือนมนุษย์
ผมจับก้นเธอแล้วยกตัวขึ้นไปซบหน้าอกใหญ่ๆของเธอ
ผมย้ายมาคลึงหัวนมเธอ
ผมดูดนมเหมือนมันมีน้ำนมออกมา
และมันมีน้ำนมออกมา
ผมตกใจ
“เดี๋ยว เธอท้องเหรอ? มันมีน้ำนม”
“หา? เป็นไปไม่ได้ ซัคคิวบัสมีลูกยาก”
เมื่อผมถามเธอมันเหมือนเธอก็ไม่รู้เหมือนกัน
“ก็ดูสิ พอบีบอย่างนี้มันก็ออกมาแล้ว”
เธอจะจูบปากผมแล้วผมเอาหน้าหนี
เธอทำหน้าเซ็งเหมือนหมดอารมณ์แล้ว
“ถ้าฉันตามหมอแล้วไม่เป็นอะไรเธอต้องทำฉันต่อนะ”
“อืม ไม่มีปัญหา แบบนั้นก็ได้ ถามหมอก่อนดีกว่า”
เธอแปลงกายกลับแล้วใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย
เธอหยิบมือถือมาแล้วกดเครื่องสื่อนก
“หมอ มาที่ห้องฉัน มาดูทีว่าฉันท้องมั้ย”
เสียงหมอดังออกมาเหมือนดีใจอะไรซักอย่าง
วาโรเอาหูตัวเองออกห่างเครื่องสื่อนก
“คงไม่ใช่แบบนั้นหรอก ไม่ต้องดีใจ รีบมาที่ห้องฉันก่อน ตอนนี้เลย”
เธอวางสายแล้วผมใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย
ของผมไม่ได้มีอารมณ์แล้วมันเลยไม่ได้ดูไม่เรียบร้อยเลย
และผมแต่งตัวมาดี
ที่ห้องวาโรมันก็มีเสื้อผ้าผมอยู่ที่ผมใส่มาห้องเธอประจำ
เสียงเคาะประตูดังแล้ววาโรไปเปิดประตูให้หมอเข้ามา
มันเหมือนมีเครื่องอะไรซักอย่างที่ผมไม่เคยเห็นกับสัตว์แปลกๆที่ผมไม่เคยเห็นอีกตัว
หูมันใหญ่และมันดูเหมือนค้างคาว
มันเป็นสัตว์ที่ไว้ดูว่าใครท้องไม่ท้องหรือ?
หมอวางเครื่องแล้วเตรียมอุปกรณ์ให้เรียบร้อย
เมื่อเตรียมอุปกรณ์เสร็จ หมอหันไปหาวาโร
“กรุณาเปิดท้องให้ผมด้วยครับ”
ผมเริ่มหวั่นๆใจ
หมอเอาค้างคาวหูใหญ่วางที่ท้องวาโร
หมอมองค้างคาวเหมือนรออะไรซักอย่างอยู่
แต่ค้างคาวนิ่งๆไม่ได้ทำอะไร
หมอเอาค้างคาวเก็บเข้ากรงแล้วเอาเครื่องอะไรไม่รู้แปลกๆออกมา
หมอเสียบสายที่ฟังเสียงแล้ววางที่ท้องของวาโร
ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“เราไม่รู้เหมือนกันครับท่านราชินีอาจตกไข่วันนี้ น่าจะเป็นอย่างนั้นมากกว่า”
ผมโล่งใจนิดหน่อยเพราะผมยังไม่พร้อมมีลูก
หลายอย่างมันเพิ่งเริ่มต้นใหม่ที่ประเทศใหม่และแม้มันขายดีจนได้กำไรแล้ว ผมยังต้องเว้นไว้ก่อนอีกต่อไปซักหน่อย
เพราะผมยังไม่รู้ว่าลูกค้าจะไม่เลือกเราเมื่อไหร่
หมอเก็บเครื่องแล้วถือของทั้งหมดยืนขึ้น
“ถ้าอย่างนั้นกระผมขอตัว”
“เชิญเลย”
หมอขอตัวแล้วออกจากห้อง
เรามองหน้ากัน
“ฉันแค่ตกไข่แหละ”
“ถ้าอย่างนั้นก็ใส่ถุง ฉันยังไม่ค่อยพร้อมเท่าไหร่”
“ทำไมล่ะ ฉันเป็นราชินีเชียวนะ เธอจะทำราชินีท้อง เธอกลัวอะไรอีกล่ะ?”
เธอถามคำถามที่มันก็น่าคิดอยู่เหมือนกัน
“ไม่ต้องใส่หรอก ฉัน 32 แล้ว ฉันจะไม่สาวไปกว่านี้แล้ว”
เมื่อวาโรพูดอย่างนั้นผมเริ่มคิดหนัก
ผมชอบกลัวอะไรไม่เข้าท่า ถ้าผมจะเลือกเพราะเลือกไม่ถูก ผมทำให้คนรักของผมจะดีกว่า
นั่นน่าจะดีที่สุด
“ก็ได้”
ผมบอกเธอแล้วเธอยิ้มเหมือนดีใจที่สุดในโลก
“ขนาดนั้นเลยเหรอ? วาโร”
“เธอไม่รู้หรอกว่าฉันอยากมีลูกแค่ไหน วารี”
“แต่ฉันไม่มั่นใจว่าจะเลี้ยงดี”
เมื่อผมพูดอย่างนั้นวาโรส่ายหน้า
“ฉันเชื่อในเธอ มากกว่าใคร”
เมื่อวาโรชมผมขขนาดนั้นมันทำให้ผมดีใจมาก
มันเหมือนผมได้รางวัลของชีวิตที่ใช้ชีวิตแบบที่ผมรัก
คนที่ผมรัก รักผม
มันทำให้ผมมั่นใจในตัวเองขึ้นมา
ตอนนี้ผมพร้อมแล้ว
วาโรคงเห็นหน้าตาผมมั่นใจขึ้น เธอเริ่มรุกผมทันทีโดยไม่รอช้า
“อยากอยู่บนมั้ย?”
ผมถามเธอ เพราะเห็นเธอขึ้นคร่อมผม
วาโรทำสีหน้าเหมือนครุ่นคิดอะไรซักอย่างก่อนพยักหน้า
เราถอดเสื้อผ้าแล้วผมไปนอนหงายที่เตียง
วาโรขึ้นคร่อมผมทันทีแล้วร่อนเอวเร็วขึ้นกว่าเดิมมาก
น้ำเธอเยิ้มมากขึ้น
ผมคิด เธอต้องการลูกขนาดนั้นเลยหรือ?
ผมแอ่นสะโพกเพื่อให้เธอมีอารมณ์มากขึ้น
“อุ๊ย”
เธอตกใจนิดหน่อยเมื่อตัวเธอลอยขึ้นจากเตียง
แต่เธอยกตูดแล้วเอาสะโพกลงกระแทกจนผมแทบจะแอ่นไม่ไหว
แรงเอวเธอเยอะเหลือเกิน
เราทำกันแบบนี้อยู่นานแล้วผมก็ใกล้ถึงจุดสุดยอด
ผมบีบก้นเธอแล้วเธอเร่งความเร็ว
น้ำหล่อลื่นผมออกไปและมันเหมือนเธอได้รับรู้รสชาติของน้ำที่หลั่งออกไปของผม
ไม่นานเราก็ถึง เธอฉีดน้ำใส่อกผม
เธอยกรูออกแล้วทำหน้าเหมือนคิดอะไรอีก
จากนั้นเธอใส่เข้าไปอีกครั้ง
“ทำฉันมั่งสิ ไม่ต้องนาน พรุ่งนี้ฉันมีงานด้วย”
ผมพยักหน้าแล้วผมพลิกตัวเธอลงนอนอย่างเร็ว
ผมเปลี่ยนเป็นท่ามิชชันนารีแล้วเอาเธอเร็วๆ
ผมจูบเธอเหมือนเราเป็นของกันและกัน
ความรู้สึกของรูเธอมันดีมาก
ไม่นานผมก็ถึงจุดสุดยอด
เมื่อเสร็จแล้วเธอไม่เช็ดไม่อะไรทั้งสิ้นแล้วเตรียมนอนทันที
“พรุ่งนี้ฉันต้องไปหานกฟาเนิค”
“ฉันมีฟาร์มที่ส่งนกฟาเนิคให้ทหารของเราอยู่ เดี๋ยวฉันจะให้คนนำไป”
“ขอบคุณนะ”
เมื่อเธอบอกว่าจะพาไป มันทำให้ทุกอย่างง่ายขึ้น
ผมเตรียมนอนเหมือนกัน
ผมตื่นมาด้วยความรู้สึกอิ่มใจ
วาโรกำลังใส่เสื้อผ้าราชินีอยู่
เมื่อเธอส่องกระจกเธอจับท้องตัวเอง
จากนั้นเธอยิ้มแล้วเดินไปทางประตูห้อง
เธอจับลูกบิดแล้วหันกลับเดินกลับมา
“จูบฉันที”
ผมลุกไปจูบเธอทันที
เธอโอบมือรอบคอผมแล้วรั้งไว้ไม่ให้ผมไปไหน
จากนั้นเธอยิ้มให้ผม
“ฉันไปเริ่มงานฉันแล้วนะ”
“อืม ฉันก็ต้องไปเหมือนกัน”
เธอพยักหน้าหลังผมบอกเธอแล้วหันหลังเดินออกจากห้องไป
ผมลุกขึ้นใส่เสื้อผ้าแล้วเดินกลับบ้าน
แม่บ้านที่เห็นผมเดินออกมาจากห้องราชินีหน้าแดงเหมือนเขินอะไรซักอย่าง
เธอน่าจะได้ยินเสียงเราแลกน้ำลายกันเมื่อกี้นี้
มันทำให้ผมเขินๆนิดหน่อยและผมยิ้มให้เธอ
เธอยิ้มให้ผมกลับแล้วคำนับเหมือนผมเป็นคนใหญ่คนโต
บางทีผมก็ลืมฐานะตัวเอง
เพราะชีวิตเก่าผมก็ไม่ได้ยิ่งใหญ่ แล้วพอมาเริ่มชีวิตนี้ใหม่ผมก็มาเป็นกำพร้าอีก
แต่ผมมีคนรักแล้วและชีวิตใหม่มันไม่ได้แย่เหมือนที่ผมเตรียมใจไว้ว่าจะเจอเลย
เพราะดวงผมมันไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ผมเลยชอบคิดไปแบบนั้น
แต่ตอนนี้ชีวิตผมดี และมันไม่มีอะไรที่ต้องกังวลแล้ว
ผมเดินออกมาจากวัง
ผมกับวาโรตื่นมาเร็วและมันยังไม่มีใครเตรียมมาออกกำลังกาย
ผมไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเตรียมออกกำลังกาย
ตอนนี้มันเริ่มมีคนออกมาแล้ว
ผมวอร์มแล้วเริ่มออกกำลังกายพร้อมทุกคน
ตอนซ้อมคู่ผมเจอกับวิวบ่อยแล้วเธอยิ่งเก่งกว่าเดิมเข้าไปอีก
ธรรมดาเธอก็เก่งอยู่แล้ว แต่วันนี้ มันมีท่าแปลกๆมาเยอะ
มันมีฉีดใยมาปิดตาที่ผมเจอแล้วตกใจทำอะไรไม่ถูก
มันเป็นท่าที่พิเศษกว่าใครเพราะมีเธอทำได้คนเดียว
มันเหมือนกับกรงเล็บของวี
ผมไปอาบน้ำพร้อมวีกับวิว และมีนามาด้วยอีกคน
“เมื่อคืนไปไหนมา”
วีถามผมด้วยหน้าโกรธๆ
“ไปหาวาโร”
“หึ!”
เธอไม่ชอบหรือ?
“อย่าเป็นอย่างนั้นเลย ฉันบอกแล้วว่าครอบครองกันมันไม่ดีหรอก”
“ฉันรู้! แต่มันทำให้ฉันเจ็บใจ”
“ถ้าอย่างนั้นไปกับฉันวันนี้ ฉันต้องไปเลือกนกฟาเนิค”
“แต่ฉันต้องไปขายของอ่ะดิ”
เมื่อผมชวนวี วิวบอกว่าไปด้วยไม่ได้
น่าเสียดาย
วีคิดนิดหน่อยและพยักหน้า
ผมแต่งตัวให้เหมือนนักธุรกิจโลกนี้
ถ้าผมคิดสูทมามันจะเกินไปไหม?
แต่ชุดสูทมันดูดี และตอนนี้ผมต้องคิดเหมือนนักธุรกิจแล้ว
ผมไม่เคยคิดว่าจะเป็นนักธุรกิจดีมาตลอด แต่ตอนนี้ผมรับผิดชอบหลายเรื่องแล้ว
ผมมุ่งมั่นขึ้น
วีเหมือนสังเกตเห็นอะไรบางอย่างแล้วยิ้มดีใจ แล้วหันไปกระซิบกับวิว
จากนั้นวิวยิ้มดีใจแล้วพยักหน้าให้วี
เราเดินไปวัง
ผมจะไปหาคนนำทางที่วังพร้อมวีและมีคนรออยู่ข้างหน้าแล้ว
“สวัสดีครับคุณวารี พร้อมไปหรือยังครับ?”
“อืม ไปกันเถอะ”
เขาเป็นหนุ่มหน้าตาดีและกล้ามเป็นมัดๆ
แต่มันเหมือนเขาเด็กกว่าผมประมาณ 2 ปีได้
เขาเดินไปหานกฟาเนิคที่รออยู่ข้างหน้า
“เดี๋ยว มากับฉัน”
จากนั้นเขาทำหน้าเหมือนงงอะไรซักอย่างหลังผมบอกเขา
“เราจะไปด้วยโดรน”
“เครื่องลอยๆที่คุณขี่น่ะเหรอครับ?”
เขาถามไปยิ้มไปเหมือนอยากขึ้นโดรนมานานแล้ว
“ใช่”
เขารีบทำหน้าเหมือนปรกติด้วยความเป็นมืออาชีพและผมไปขึ้นโดรนพร้อมวีและเขา
เขาบอกทางแล้วผมขับไปนอกเมืองหลวง
เมื่อเราไปถึงเราพากันลง แล้วคนในฟาร์มนกพากันมามุงดูโดรน
“ฮาโมนี่มา พ่อ”
มีสาวคนหนึ่งที่มีความเป็นหญิงด้านหน้าแรงมาก
เธอใส่เสื้อที่เอาปลายเสื้อมาผูกกันแบบที่ผมเคยเห็นฝรั่งใส่
มันน่าตกใจที่ผมเห็นคนใส่เสื้อแบบนี้ของจริง
เธอผมสีแดงและหน้ามีกระ
เพราะผมไม่ค่อยได้ออกไปไหนผมเลยตกใจ แต่ผมไม่ได้คิดอะไร
จากนั้นมีคนอายุประมาณ 50 มาต้อนรับเรา
คนนำทางไม่ได้มาช่วยเลือก และผมไม่มีปัญหา
“ลองขี่ดูก่อนครับว่าถูกใจตัวไหน คุณวารี”
แม้แต่ลุงเจ้าของฟาร์มที่ผมไม่เคยเห็นหน้าก็รู้จักผม
“รู้จักผมได้ยังไง?”
เขายิ้ม
“เราอ่านข่าวฮาโมนี่ครับ มันแปลกดี”
“อย่างนั้นเหรอ? ขอบคุณๆ”
หลังเขาบอกมาอย่างนั้นผมขอบคุณเขา
เขาพาตัวที่ดูแข็งแรงและอายุน้อยกว่าฟาสโกะมาให้ผมเลือก
ผมขี่อยู่หลายตัวและยังไม่มีตัวที่ผมถูกใจ
จากนั้นผมไปขี่ตัวหนึ่งที่ตัวใหญ่และขายาวกว่าตัวอื่น แต่มีตัวเมียวิ่งตามหลังมันมาด้วย
ไม่มีใครขี่และมันวิ่งมาเอง
มันมีตัวเมียสองตัว
ผมแปลกใจ
จากนั้นผมเลือกมัน
ผมขี่นกฟาเนิคใหม่แล้วไปคุยกับลุงเจ้าของฟาร์ม
“ตัวนี้แหละ”
“เอ่ ตัวนั้นปัญหามันเยอะนะครับ เป็นตัวอื่นได้มั้ย?”
น่าเสียดายเกินไป
“ทำไมล่ะ?”
ผมถามเขาและเขาทำสีหน้าหนักใจ
“ตัวนั้นมันติดตัวเมียสองตัวพอไม่ได้อยู่ด้วยกันกับตัวเมียมันจะเฉา”
“ถ้าอย่างนั้นไม่มีปัญหา ผมจะซื้อสองตัวนั้นด้วย”
เมื่อเขาบอกปัญหาผมตัดสินใจซื้อทั้งหมด
“ทำไมซื้อทั้งหมดล่ะ?”
วีถามผม แต่ผมไม่มีปัญหากับการซื้อมา
“ฉันซื้อให้เธอไง”
“อุ้ย เหรอ? ขอบคุณมาก!”
หลังผมบอกเธออย่างนั้นเธอขอบคุณผมแล้วเข้ากอดผม
“ขอบคุณมากเลยนะ วารี ฉันไม่นึกเลยว่าจะได้นกใหม่วันนี้”
“เธอจะซื้อใหม่เมื่อไหร่ก็ได้วี”
หลังเธอขอบคุณผมอีกรอบ ผมบอกไปว่าผมยินดีซื้อให้เธอเสมอ
“ก็ตัวเก่ามันยังไม่แก่เลยอ่ะ แล้วฉันรู้สึกผูกพันกับมันแล้ว”
“ฉันก็ผูกพันกับฟาสโกะอยู่นะ แต่ทำยังไงได้ มันแก่แล้ว”
“นั่นสินะ”
หลังผมบอกว่าผมก็คิดแบบนั้นเหมือนกันเธอก็เห็นด้วยกับผม
“เอามันไปส่งที่บ้านติดวัง”
“ได้ครับ ไม่มีปัญหา”
หลังผมบอกลุงเจ้าของฟาร์ม เขาบอกว่าจะดูแลให้อย่างดี
เราเตรียมไปขึ้นโดรนที่ผมขับมา
เมื่อผมกลับไปที่โดรนคนนำทางยยิ้มให้ผม
“ได้แล้วเหรอครับ?”
“ใช่ เรียบร้อยแล้ว”
หลังเขาถามผม ผมก็บอกไปว่าธุระผมเสร็จเรียบร้อยแล้ว
“มันเร็วดีนะครับ ผมนึกว่าคุณจะเลือกนานกว่านี้”
ผมส่ายหน้าหลังเขาพูดอย่างนั้น
“ผมไม่เลือกมากหรอกขอแค่ของมันดีผมก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรแล้ว”
หลังเขาได้ยินว่าผมไม่เลือกมากเขาพยักหน้าเห็นด้วย
ผมขึ้นโดรนเตรียมเดินทางกลับ
ผมเปิดเรดาร์นำทางและเป็นสวิทช์บินขึ้น
แม้มันยังไม่มีใครขับโดนเหมือนผม ผมก็เปิดไว้เพราะมันไม่แน่
ผมบินกลับและผมเห็นด้วยหางตาตลอดว่าคนนำทางนั่งไม่ติดเบาะเหมือนขามา
ผมยิ้มไปขับโดรนไป
และไม่นานเราก็มาถึงวังวล็อดซีเมีย
ผมจอดโดรนหน้าวังให้คนนำทางลงและเขาคำนับต่ำและขอตัวลาเพื่อไปดำเนินวันของเขาต่อ
เอาล่ะเท่านี้มันก็เสร็จธุระแล้ว
ผมนำโดรนขึ้นไปใหม่แล้วจอดหน้าบ้านให้เรียบร้อย
วีดูดีใจมาตลอดทางและตอนนี้ยังดีใจอยู่เหมือนกัน
เราเข้าบ้าน เข้าห้องแล้ววีรีบแต่งตัวเป็นนักร้องไอดอล
วิวไปทำงานแล้ว
เธอใส่ชุดน่ารักฟูๆที่เธอไม่ค่อยจะใส่
มันดูแปลกตาดีที่นานๆทีจะเห็นเธอใส่ชุดแบบนี้
แต่มันยังมีความเป็นเธออยู่
ผมไปส่งเธอที่ฮาโมนี่และเธอเตรียมตัวขึ้นร้องเพลงทำงานของเธอต่อไป
ผมเดินดูฮาโมนี่จนได้เวลาประชุม
เมื่อเข้าประชุมทุกคนดูเป็นห่วงเพราะผมเพิ่งกลับมาจากการไปรบ
แต่มันเป็นการไปรบที่ไม่ได้เหน็ดเหนื่อยอะไรมากมาย
ผู้สูญเสียก็ไม่ได้มากขนาดที่มันเป็นเรื่องใหญ่
ส่วนมากมีแค่ผู้บาดเจ็บอยู่นิดเดียว
“เอาล่ะ ฉันอยากจัดหาแผนกแต่งหน้าทำผม หาคนที่เก่งศิลปะ แล้วฉันอยากให้เขาหรือเธอคิดค้นเครื่องแต่งหน้าแบบต่างๆ ฉันยังไม่มีแผนอะไรว่าจะเป็นใครหรือจะเป็นคนแบบไหน แนวไหน ขอให้เขาหรือเธอเก่ง แค่นั้นก็พอ วันนี้มันมีเท่านี้แหละ”
หลังผมสั่งนาจดคำสั่งให้เรียบร้อยและเราก็ปิดการประชุมแยกย้ายไปทำงานของเราต่อ
เท่านี้ที่เหลือเราก็รอแผนกแต่งหน้าให้วีกับวิวและคนที่อยากใช้บริการ
ผมไม่ค่อยรู้เรื่องความสวยงาม แต่วีเป็นนักร้องไอดอลแล้ว
เรื่องแต่งหน้าเป็นเรื่องที่เหล่านักร้องขาดไม่ได้ ผมทำเฉยๆกับเรื่องนี้ต่อไปจะไม่ดีนัก
ผมออกจากห้องประชุมแล้วไปรอวีกับวิวเพื่อรอพวกเธอเลิกงาน
วิวมาเจอผมข้างหน้าก่อนแล้วควงแขนกับผมรอวี
และไม่นานวีก็มาควงแขนอีกข้าง
มีแฟนคลับวีมองอยู่เยอะแต่ส่วนใหญ่ไม่ได้มีสายตาอิจฉาเลย มันเป็นสายตาเอ็นดูเสียมากกว่า
เรากลับบ้านกันแล้วพักผ่อน
เวโรนีก้า (วี) เตรียมไปทำงาน
