เล่ม 1 (1-21)
เรื่องราวของการสร้างรักในโลกแฟนตาซี ของชายต่างโลก สองสาวกำพร้า และมีอีก? ออกทำงาน ฝึกฝนเพื่อความแข็งแกร่ง แก้ปัญหาแห่งรักน่ารักๆ กับโลกใบใหม่พร้อมคนรักต่างโลก สองสาวและคนอื่นๆ? รัก!สู้!ทำงาน!
เล่ม 2 (22-41)
เริ่มเข้าสู่วัยทำงานเป็นครั้งแรกในชีวิตที่สอง กับการได้มาทำงานสายสู้ที่ซ่องใหญ่ เป็นเด็กคุมประตู การบอกข่าวร้ายกับเพื่อนสนิท สร้างเนื้อสร้างตัวด้วยร้านใหม่ในโลกใหม่ และการเจอคนในฝัน เจ้าหญิงต่างแดน
เล่ม 3 (42-61)
การย้ายมาวังต่างประเทศตามแฟนเพื่อสร้างชีวิิตใหม่ รัก! ทำงาน! สู้!
รัก,แฟนตาซี,ชาย-หญิง,เกิดใหม่,ไซไฟ,ทำงาน,สร้างตัว,ฝึกฝน,เกิดใหม่ ,รักวัยรุ่น,นางเอกเก่ง,พระเอกเก่ง,หญิง-หญิง,ฟููตะนาริ,yaoi,หญิงรุก,ชาย-ชาย,ชาย-หญิง,ฮาเร็ม,แอ็คชั่น ,ต่อสู้,โรแมนติก ,โรแมนซ์,แฟนตาซี,ต่างโลก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
59 เรดจำปา
ผมตื่นมาในห้องของผม
ตอนนี้เป็นต้นเดือน 4 ผมอายุ 22 ปี
ผมยังไม่ลุกแล้วนึกถึงวันนั้นที่มีอะไรกับผักชีในสวนของราชินีวล็อดซีเมีย
เราปิดสวนเลยไม่มีทหารมาลาดตระเวนตอนดึกๆ เรามีเวลาสองต่อสองกันนาน
แต่วันดีๆมักรู้สึกว่าจบเร็ว
ผมถอนหายใจ รู้สึกอยากให้วันนั้นนานกว่านั้น เหตุผลหลักๆมันก็เพราะผักชีเซ็กซี่มาก
หน้าอกเธอเล็กๆจับเต็มๆมือ ตูดกลมๆเล็กๆขย้ำสนุกดี
ผมดูดคอเธอแดงเพราะเธอดูดคอผมสองทีก่อน
ทุกคนรู้หมดแล้วว่าเรามีอะไรกัน และหัวหน้าแผนกของฮาโมนี่อวยพรเราเหมือนคู่แต่งงานใหม่
ผมยิ้มให้ชีวิต
ผมลุกจากเตียงแล้ววีกับวิวตื่นพร้อมผม
“สวัสดีวารี”
“ว่าไงวี วิว”
“งื้อ ดี วารี”
วิวเหมือนตื่นเต็มที่แล้วทักผม ผมทักกลับแล้ววียังเหมือนงัวเงียอยู่
ผมยิ้มให้ทั้งสองคน แล้วจูบด้วยความรู้สึกรักแบบคู่ชีวิต
ท้องเธอป่องขึ้น มันทำให้ผมกังวล แต่มันแค่นิดเดียวเท่านั้น ผมเลยไม่คิดอะไรมาก
พวกเธอยังสาว และพวกเธอน่าจะยังไม่เลิกกินยาคุม
ผมเตรียมตัวไปอาบน้ำพร้อมวีกับวิว
ผมเจอเรดจำปาในห้องน้ำ
กล้ามเธอขึ้นเยอะแล้ว
ทำไมมันเร็วจัง หรือเธอใช้จินตนาการช่วยอีกแรง
แม้ผมงง ผมลืมไปว่าโลกนี้บางทีอะไรๆก็เปลี่ยนแปลงเร็วกว่าปรกติ
“ว่าไงเรดจำปา”
“วารี”
หลังผมทักเธอ เธอก็ทักผม
เธอเริ่มสนิทกับผมมากขึ้นและเธอเลิกเรียกผมด้วยคำว่าคุณแล้ว มันทำให้ผมรู้สึกดีขึ้น
เพราะผมอยากสนิทสนมกับเธอมากขึ้น
ผมไม่รู้ว่าเหตุผลคืออะไร แต่ผมทำเพราะใจผมบังคับให้ผมทำ
มันเป็นสัญชาตญาณล้วนๆ
ผมอาบน้ำล้างตัวแล้วลงแช่อ่าง
ผมพิงขอบอ่างเอาศอกวางบนขอบอ่าง
เรดจำปาแอบมองแล้วหน้าแดงๆระเรื่อเล็กน้อย
เธอไม่สบายหรือ?
“นิดนึงนะ”
ผมจับหน้าผากเธอ
อุณหภูมิเธอปรกติ แต่เธอยิ่งหน้าแดงมากขึ้นเรื่อยๆ
ผมมองริมฝีปากเธอ
ผมอยากมองมากกว่านั้น แต่เราไม่ได้เป็นอะไรกันและมันเสียมารยาท
ผมไม่ทำเรื่องเสียมารยาท
เธอยิ่งหน้าแดง และมองไปทางอื่น ไม่กล้าสบตาผม
ผมนั่งทำเป็นมองอย่างอื่น แต่ตาผมวนเวียนอยู่ที่เรดจำปา
ผมยิ่งงงกับความรู้สึกรักที่มาแรงกว่าปรกติ มันเกือบเทียบเท่าเมื่อรักกับวาโร
แต่ผมเจอวาโรมานานแล้ว และมันไม่เหมือนกัน
แต่ความรู้สึกของหัวใจมันแรง ผมหยุดมันไม่อยู่ ไม่รู้จะทำอะไรได้
ผมไม่อยากเสียมารยาท
ผมรีบออกจากห้องน้ำเพราะผมเริ่มรู้สึกเขินๆ
วีกับวิวทำท่าเหมือนไม่พอใจ ซุบซิบอะไรกันนิดหน่อย แล้วจ้องเรดจำปาเขม็ง
ผมไม่รู้ว่าทำไมพวกเธอเป็นอย่างนั้น แต่มันธรรมดาสำหรับผู้หญิงแหละมั้ง
ผมเข้าห้องแต่งตัวเตรียมไปออกกำลังกาย
ผมวางแผนไว้แล้ววันนี้ว่าผมจะจับคู่กับใคร
“เดี๋ยวฉันขอจับคู่กับเรดจำปานะ ฉันอยากเห็นฝีมือของเธอเพราะฉันไม่เคยเห็น”
วีกับวิวไม่พูดอะไรแล้วหันหน้าไปทางอื่น
พวกเธองอนหรือ?
พวกเธองอนอะไรกัน?
ผมจับหน้าทั้งสองคนแล้วจูบทั้งคู่ ทั้งสองคนเปิดตากว้างเหมือนไม่เชื่อว่ามันกำลังเกิดขึ้นจริง
ผมยิ้มให้พวกเธอ
ผมไม่ได้ต้องการพวกเธอน้อยลง ความรู้สึกของเรามันไม่ได้เปลี่ยนเมื่อผมสนใจผู้หญิงคนอื่นด้วย
ผมออกจากห้องไปที่ลานหน้าแล้ววอร์มร่างกาย
ผมวอร์มร่างกายเสร็จแล้วมันก็ถึงเวลาจับคู่ซ้อมที่ผมรอคอย
“เรดจำปา ขอจับคู่ด้วยนะ”
“โห ระดับเธอฉันไม่ไหวหรอกมั้ง ฉันจะแพ้อย่างเดียวน่ะสิ”
“ไม่หรอก ลองดูก่อน”
หลังเธอบอกไม่ไหว ผมชวนให้เธอลองสู้ก่อน
เธอจับดาบแบบหลวมๆสองมือแล้วแทงเหมือนแทงหอก
เราสู้กันและเธอสู้แบบแปลกๆ
เธอใช้การแทงด้วยดาบเยอะ และมันเหมือนเธอใช้ดาบเป็นหอกมากกว่า
ผมรู้สึกว่าเธอกำลังใช้อาวุธที่ไม่ถนัดและจริงๆแล้วเธอถนัดหอก
ผมยิ้มให้เธอและผมเอาชนะเธออย่างง่ายดาย
“เดี๋ยวก่อนนะ”
ผมหยิบนกรักที่วางอยู่ข้างๆแล้วโทรไปหาวาโร
“ว่าไงวารี”
“ขอหอกสำหรับซ้อมสู้ชุดนึง แล้วถ้ามีอาวุธใหม่ออกมาแล้ว เอามาตรงนี้ด้วย ฉันจะเพิ่มอาวุธทางเลือกให้คนที่ลานหน้าใช้กัน”
“ได้สิ”
“แล้วทำไมวันนี้ไม่มาล่ะ”
“เมื่อวานมีงานด่วนเข้ามา เดี๋ยวฉันค่อยเล่ารายละเอียด มันเพิ่งมีรายงานสำคัญมากเข้ามาและฉันยังอ่านไม่เสร็จ ขอเวลาเรียบเรียงและสรุปง่ายๆก่อนว่าต้องทำอะไร”
“อย่างนั้นเหรอ”
“ออกกำลังเถอะ”
“เจอกัน รักนะ”
“เหมือนกัน”
หลังผมบอกรักเธอ เธอก็บอกรักผมกลับ เธอวางสายแล้วผมก็วางสาย
ผมวางนกรักไว้ที่เดิมแล้วหันไปหาเรดจำปา
“มาซ้อมสู้ด้วยมือเท้าก่อน เดี๋ยวฉันมีอาวุธใหม่ให้เธอลอง”
“หืม? ได้สิ”
หลังผมบอกแล้วเธอตอบรับเราก็วางอาวุธไว้ข้างๆและซ้อมสู้กันแบบไม่มีอาวุธ
ฝีมือเธอโดยรวมก็พอใช้ได้ แต่ยังไม่เท่าเราสี่คนที่ฝึกกันตั้งแต่ยืนได้
เราซ้อมสู้กันเ้วยมือเท้าและผมชนะอีกครั้ง
มันไม่ได้ง่ายเหมือนครั้งแรกและฝีมือการทุ่มเธอก็พอมีอยู่ไม่ใช่ไม่มี
มีทหารถืออาวุธไม้และอาวุธซ้อมแบบต่างๆมาให้เลือก
มีหอก และนี่แหละคือสิ่งที่ผมรอ
“เรดจำปา ลองใช้นี่”
มันเป็นไม้กลมๆตรงๆยาว ที่มีปลายเป็นใบมีดยาง
มันเป็นหอกซ้อมที่น้ำหนักกำลังดี
“ใช้มันแทงและปลายไว้ฟัน จับมันด้วยสองมือ ถ้าเธอถือหอกไม้ มันมีโอกาสหัก แต่ถ้าเธอถือหอกเหล็ก มันจะไม่ห้กและมันใช้ป้องกันดาบฟันลงมาได้”
“ดีจัง”
หลังผมอธิบายแล้วเธอบอกว่าดี เธอก็เริ่มลองอาวุธใหม่
เธอแทงลมด้านหน้าด้านหลัง และท่าเธอสวยเหมือนฝึกมานาน
การแทงแต่ละครั้งมันมีน้ำหนัก และมันเป็นการแทงที่ใช้แรงส่งทั้งตัว
ผมยิ้มดีใจเพราะอาวุธเหมาะสำหรับเธอมาก
เมื่อเธอเห็นผมยิ้ม เธอก็ยิ้มให้ผมแล้วลองอาวุธต่อ เธอควงก็เป็น แทงก็เป็น ฟันก็เป็น ลีลาการต่อสู้ของเธอมากมาย
และเธอไม่ได้ยืนแทงจุดเดียวมันมีการเปลี่ยนตำแหน่งไปมาเพื่อเปลี่ยนมุมแทงทุกการแทง
“ลองสู้จริงมั้ย”
“มันยังไม่ถนัด แต่มันยังรู้สึกดีกว่าดาบ”
“ฉันว่ามันเหมาะกับเธอ”
“แหะๆ”
หลังผมชมเธอที่คู่อาวุธใหม่ เธอก็เขินขึ้นมา
ผมตั้งท่าพร้อมสู้
ผมหายใจออกยาวๆ
“เริ่ม”
ลูกน้องประจำที่อยู่ในบ้านเป็นกรรมการ
เรายืนกันห่างเพราะอาวุธเธอคือหอกและถ้าผมยืนใกล้กว่านี้ มันจะเป็นเรดจำปาที่เสียเปรียบ
เธอแทงเข้ากลางอกแบบแทงระยะไกลด้วยมือเดียวและการโจมตีมันยาวมาถึงผม
ผมเอาดาบกันแล้วเธอดึงหอกกลับ หมุนตัวแล้วแทงผมอีกรอบ คราวนี้มันเป็นแทงแขน
ผมป้องกันและการแทงจุดต่างๆมาอย่างเร็ว
ผมกลายเป็นฝ่ายป้องกันอย่างเดียวเพราะเธอบุกหนัก
เธอแทงมุมต่างๆที่ผมไม่คิดว่าหอกจะแทงมาจากมุมนั้นได้
ผมป้องกันอย่างเดียวและผมบุกไม่ได้เลย
แย่แล้ว ถ้าเป็อย่างนี้…
ผมโดนแทงเข้าท้อง
วีมองตาค้างจนวิวต่อยเข้าหน้า แล้ววิวมองมาทางนี้แล้วตาค้าง
หอกยังอยู่ที่ท้องของผม
“1 เรดจำปา”
หลายคนมองเหมือนไม่เชื่อสายตา
ผมเสียคะแนน
มันไม่ใช่เพราะผมเจออาวุธใหม่แล้วยังไม่ชิน
มันเพราะเธอเปลี่ยนมุมแทงที่สร้างสรรค์มากขึ้นทุกการแทงแล้วผมป้องกันไม่ได้
เธอเก่งกว่าที่ผมคิด ผมเอาจริงมากขึ้น
ผมเริ่มสู้เธอได้และเราสู้กันแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ
สุดท้ายมันเป็นผมที่ชนะด้วยการเข้าประชิดจับทุ่ม
“ฟู่ว”
ผมหายใจออกยาวๆเพื่ออุ่นร่างกายลงหลังสู้เสร็จ
“เธอเก่งมาก”
“เหรอ? แกล้งชมรึเปล่า วารี”
เมื่อผมชมเธอจากใจ เธอก็บอกว่าผมแกล้ง
ผมส่ายหน้าเพราะผมไม่ได้แกล้งเธอเลย
“ฉันพูดจริงๆ”
เธอหน้าแดงหลังได้ยินผมบอกตรงๆอีกรอบ
ผมยิ้มให้เธอแล้วเธอยิ้มหน้าแดงให้ผมกลับ
เราซ้อมสู้กันเรื่อยๆ ผลัดกันแพ้ผลัดกันชนะ โดยที่ผมกับเรดจำปาได้สู้อยู่ตลอด
ฝีมือเธอโดดเด่น
เรดจำปามีพรสวรรค์เหมือนสู้มาตั้งแต่เด็ก
ถ้าเธอยิ่งฝึกมากกว่านี้ เธอจะเทียบได้กับราชินีวล็อดซีเมีย
เธอเก่งขนาดนั้นน
แล้วเมื่อถึงเวลาต้องบอกลาหัวใจผมเต้นหวิวๆ
ผมรีบคิด
ทำไมผมต้องการเธอมากขนาดนั้น
หน้าเธอมีกระ หรือเพราะเธอผมแดงเหมือนอลิสหรือ?
หน้าเธอก็คล้ายๆกันด้วย
ทำไมผมต้องการหาคู่ครองขนาดนั้น
เพราะผมถึงวัยที่ร่างกายบอกให้ผมรีบสืบทอดเยอะๆอย่างนั้นหรือ?
ผมสับสนกับความรู้สึกนี้ มันมาบ่อยตอนหยุดมีเซ็กส์ เวลาหลังผมถึงจุดสุดยอด
ผมพูดที่ใจต้องการจะพูด
“คืนนี้เดทกับฉันมั้ย?”
ผมจะมีโอกาสกับเรดจำปาไหม
ผมไม่ได้สนใจที่เธอเป็นแม่บ้านเลย
ผมยิ้มให้หล่อที่สุดเพื่อให้เธอรู้สึกน่ารับปากมากที่สุด
“หืม? ไปสิ เลี้ยงนะ เจอกันที่ไหน”
“ที่บ้านเนี่ยแหละ หกโมง”
เธอตอบรับแบบไม่คิด แต่มันเป็นเพราะเงินอีกแล้ว
ผมเซ็ง
แต่เอาน่า ผมได้โอกาสแล้ว
ผมต้องเลือกที่ไว้เหมาะๆ
ผมเคยไปที่เดทดีๆกับวาโรและไปลองกัน มันสวยด้วย
ผมยิ้มในใจเพราะผมอยากดูหล่อ
เอาน่ายังต้องลุ้นอีกว่าเธอจะเชื่อผมหรือไม่เชื่อ
ผมต้องมจเข้มแข็งก่อน
ผมกลับไปอาบน้ำทำงานทหารต่อ
ผมฝึกทหารแบบใจอยู่กับเรดจำปา
เมื่อผมฝึกเสร็จ ผมอาบน้ำแบบใจอยู่กับเรดจำปา
ผมไปกินข้าวกับวีและวิวแบบใจอยู่ที่อื่น
วีและวิวทำหน้าโกรธๆ แต่ไม่พูดอะไร
เธองอนๆ และผมรีบพาเธอเที่ยวซื้อเครื่องนวดแบบแรงและสั่นเร็วสุด
มันเป็นเรื่องนวดที่เทียบเท่าได้กับอานนั่ง
มันสุดแรงและผู้หญิงที่ผักชีลองใช้ถึงจุดสุดยอดแล้วฉีดน้ำในเวลาครู่เดียว
วีจะลองเลยแต่วิวห้ามไว้แล้วผมหัวเราะ
บางครั้งวีก็สงสัยเกินไป
ผมพาเธอไปประชุมพร้อมกัน
ทุกคนดูพร้อมเหมือนเคย
ผมวาดโซฟาคู่รักที่กระดานหน้า
“ผลิตโซฟาคู่รัก มันเอาไว้ให้คู่ชายหญิงที่รักเซ็กส์ขึ้นไปมีอะไรกันบนนั้น ตรงนี้กับตรงนี้จะสูงและโค้งมนให้ไว้เอาก้นไว้ท้ายโซฟา ส่วนตรงนี้โค้งเพื่อให้นอนสบาย แล้วปลายอีกด้านยกสูงไว้พิง ผู้หญิงจะขึ้นก็ได้นอนอย่างเดียวก็ได้ หรือถ้าไปนั่งส่วนเว้าตรงกลางก็จะกึ่งยืนกึ่งนั่งได้ทั้งคู่ มันทำให้มีอะไรกันได้แรง สบาย มันมีฟองที่ทำให้นุ่มแต่ไม่เสียทรง และพื้นเป็นหนังสัตว์ของแท้ที่ยิ่งเก่าแล้วสภาพดียิ่งแพง ขายเองด้วยแล้วส่งไปให้ท่านหญิงเสือดำด้วย”
ผักชีพิมพ์ทันที่ผมพูด
แต่เธอแอบมองผม แต่ไม่ให้ผมสบตา
วันนั้นเราทำกันจนผักชีเกือบสลบ
แต่ผมไม่ให้เธอสลบ เพราะผมไม่อยากมีอะไรกับเธอตอนหลับ
“วันนี้เท่านี้แหละ เลิกประชุม”
“งานเยอะอีกแล้วน้า ผักชี แฟนโปรด”
“ยะ, อย่าแซวสิเจ๊”
หลังผมพูด คุมะรีบแซวผักชี และเธอไม่อยากให้ทำ
ผมรอคนถาม แล้วออกจากห้องประชุมตอนทุกคนไม่ได้ถาม
ผมกลับห้องแล้วรีบแต่งตัว
ผมไปรอที่ลานหน้า
ผมโทรสั่งช่อดอกไม้เจ้าเดิม
เขาจัดดอกไม้สวย
ผมรอดอกไม้มาแต่เรดจำปามาก่อน
ผมต้องชวนเธอคุยแล้วสิ
“ชุดสวยนะ น่ารักดี”
“นี่ดีสุดละ ฉันไม่ค่อยซื้อชุดใส่เที่ยวหรอก นี่ตั้งแต่สมัยๆก่อนๆ นู้นเลย”
“ไปซื้อใหม่มั้ย? ฉันเลี้ยง”
“หืม ไม่เอาอ่ะ ซื้อมาฉันก็ไม่รู้จะใส่ไปไหน มันเสียของ”
เมื่อผมชวนเธอไปซื้อของ เธอก็ปฏิเสธ
นิสัยแบบที่ผมชอบ เธอรู้ว่าตัวเองต้องการอะไรและไม่ต้องการอะไร
หรือเพราะเธอมีภาระต้องเลี้ยงดูเยอะ
เธอคงต้องการให้คนดูแลเรื่องภาระเธอมากกว่า
เพราะเธอได้เงินเยอะแล้ว แต่เธอได้เยอะก็ยังใช้ไม่พอกิน
ดอกไม้มาและผมรีบเอาให้เธอ
เธอดูเฉยๆกับของงามที่หมดค่าง่ายมากกว่า
ผมพาเธอไปขึ้นโดรนบินเข้าเมือง แต่เธอยังไม่ทิ้งดอกไม้
ผมจะไปแม่น้ำ
แต่มันไกลและมันจะดึกแล้ว ผมมาที่นี่ทีไรมันดึกตลอด
ตอนนั้นผมมากับวาโรและขี่นกฟาเนิคมา
ผมขี่ถึงตอนกลางคืน เที่ยวถึงดึก และถึงบ้านตอนเช้าอีกวัน
ผมใจตุ้มๆต่อมๆ
ผมจะเปลี่ยนเธอจากเพื่อนเป็นแฟนได้ไหม?
ผมรู้สึกไม่อยากใช้เงิน
แต่มีฐานะพอตัวมันดีจริงๆ
ชีวิตก่อนผมไม่เคยเป็นอย่างนี้เลย
ตั้งแต่เริ่มทำงานถึงโดนส่งมาโลกนี้ เงินเดือนมันไม่เคยขึ้น
แต่ผมหลุดออกมาจากตรงนั้น เพราะผมพยายาม และสิ่งประดิษฐ์ต่างๆ
แต่ที่น่าเสียดายคือแม้มันดีและมันดันมันจำยาก
และหลายอย่างมันพัฒนาขึ้นเพราะเวลา มันไม่ใช่ที่ต้นฉบับคิดแล้ว
สิ่งประดิษฐ์มันพัฒนาขึ้นเรื่อยๆ และมันมีเปลี่ยนยุด ตกยุค ตามกาลเวลา
ไม่ได้สิผมต้องสนใจผู้หญิงก่อน
ในที่สุดผมก็บินถึง ผมมองหน้าเรดจำปา
เธอยังยิ้มให้อยู่และเธอยังไม่ได้เบื่อการเดทนี้
เราลงข้างแม่น้ำหนึ่ง ที่วาโรตั้งชื่อว่าแม่น้ำแห่งรักของวาโรเรีย
มันอยู่ชานเมืองหลวง
แต่เราบินมานานเพราะเมืองหลวงใหญ่
เราเช่าเรือแพงสุด
บนเร่อมันมีเทียนให้ใช้ มีหลังคา แต่มองเห็นได้ทุกทิศ
ที่นั่งเป็นเบาะ
แต่มันมีเตียง
เรดจำปาแดงระเรื่อแล้วหันมาหาผม
“นี่ คิดกับฉันอย่างนั้นเหรอ?”
“ถ้าคิด จะมาอยู่กับฉันไหม?”
เธอเหมือนยังงงและคิดว่าผมล้อเล่นอยู่
เรานั่งเรือคุยเรื่องอื่นที่ไม่สำคัญไปเรื่อยๆ
บนเรือมีเค้กให้เลือก
ผมรีบสังเกต
นี่มันอาหารคุมะนี่
นี่เป็นสถานที่ท่องเที่ยวที่มีการบริหาร!
มิน่าล่ะ ผมถึงเห็นเรือที่มีชูชีพกับคนเยอะๆ
ไว้ป้องกันคนตกน้ำ
มันเริ่มค่ำและเห็นพระจันทร์ชัดๆพอดี
เรากินเค้กคนละสองชิ้นอย่างเร็ว
“ถ้าฉันพูดจริงล่ะ”
“อย่าล้อเล่นน่า ฉันเป็นแม่บ้าน เรื่องนั้นฉันก็อยากอยู่ แต่คนอย่างฉันคงไม่ได้เป็นหรอก เธอมันสูง ฉันมันต่ำ”
“อย่าคิดอย่างนั้น!”
ผมเสียงดัง
เธอเปิดตากว้าง
“ที่พูดมาพูดจริงเหรอ?”
“จริง! ฉันอยากได้เธอเป็นแฟน”
“ทำไม? กับแม่บ้านราคาถูกๆแบบฉัน”
“เธอถามคำถามยากเพราะฉันก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่ฉันรักไปแล้วและฉันเลิกรักไม่ได้ เป็นของฉันเถอะนะ เรดจำปา”
หลังเธอถามแล้วผมตอบ ผมบอกรักเธอจริงจัง
เธอคิดอยู่นาน
มันไม่เหมือนคนอื่นๆ ที่เป็นแฟนกันเอง คนนี้ผมขอ
เธอยังคิดอยู่
ผมจับมือเธอสองมือ มองหน้าเธออย่างแน่วแน่
“เพราะร่างกายเหรอ? ฉันไม่เห็นสวยเลย มีตำหนิอีก”
“มันสวยสำหรับฉัน”
“ขนาดนั้นเลยเหรอ? วารี”
“ใช่ เรดจำปา”
หลังเธอถาม ผมก็พูดตรงๆ
“เรียกฉันว่าที่รัก”
“ที่รักจ๋า เรดจำปาจ๋า เป็นของฉันนะ นะ นะ”
“ว้ายตาย ไม่เหมือนเธอเลย”
“หึหึหึ”
หลังเธอบอกว่าผมไม่เหมือนตัวเองผมก็หัวเราะเพราะมันใช่
“ดูแลครอบครัวฉันทุกคน”
“ได้!”
เธอเหมือนยิ่งตกใจ
“แต่งงานกัน ไม่ต้องเร็วๆก็ได้ ฉันไม่อยากแซงหน้าแฟนเธอถ้าเป็นแฟนกันจริงๆ แต่สัญญาว่าจะแต่ง”
“ได้ แต่ไม่รู้เมื่อไหร่นะ”
หลังเธอพูดเรื่องแต่งงานผมก็ยินดีแต่งกับเธอ
ผมรักเธอขนาดนั้นมันเป็นรักด่วนพิเศษ
ทุกคนที่เป็นคนรักผมต้องแต่งงานอยู่แล้ว
“วู้ว ฉันต้องดีใจสินะ”
“ไม่ดีใจเหรอ?”
เมื่อเธอรู้สึกสับสน ผมก็เลือกคำถามที่น่าจะตอบเธอได้
เธอส่ายหน้า
“ฉันเข้าใจชีวิต ชีวิตมันต้องลำบาก ฉันลำบากมาตลอด”
“ฉันจะเปลี่ยนเธอ”
“หา?”
“เธอจะรู้จักแต่ความสุข เปลี่ยนงาน ร่ำรวย เธอจะไม่ลำบากเหมือนเดิมต่อไป”
“จริงเหรอ?”
“จริง! ฉันจะทำทุกอย่างเพื่อให้เธอเป็นอย่างนั้นให้ได้”
หลังผมบอกเสียงดังและตั้งใจที่สุด สุดท้ายเธอก็พยักหน้า
เธอถอดเสื้อผ้า
เธออ้าขาแบบเขินๆ
“ฉันไม่เคยทำแบบนี้กับใครนะ แต่เพราะข่าวลือเธออยากได้แบบนี้ใช่มั้ย ทำให้ฉันลืมคนเก่าที่ดีสั้นๆ และร่างกายสั้นๆ และนิสัยไม่ดี ฉันเคยมีคนเดียว เสี่ยงท้อง แต่ฉันทำครั้งเดียวแล้วเลิกหลังจากนั้นไม่นาน ฉันจะบอกไว้ว่าฉันมีตำหนิ”
“สวยมาก”
ผมไม่ได้ฟังอะไรที่เธอพูดเลย
บังเอิญว่าเพราะดีเอ็นเอ หรือเพราะยีนอะไรพวกนั้น หรือเพราะการไม่ช่วยตัวเองเลย
ร่องของเธออูมและชมพูดมาก
และเมื่อเธอเปิดมันสวยมาก
เนื้อมันเยอะกว่าคนอื่นที่สุด กลีบเหมือนให้คนที่เจอผู้หญิงมาล้านคนแล้ววาดที่สวยที่สุด ดูอ่อนวัยมากๆ
“อายุเท่าไหร่?”
“27 แล้ว ว่าแต่เธอล่ะ”
“22”
หลังผมถามอายุเธอก็ตอบแล้วถามผม
หน้าเธอแก่กว่าวัย
เพราะทำงานเยอะหรือ?
ผมเริ่มมีอะไรกันแบบโรแมนติกที่สุด แล้วไม่นานเธอก็เริ่มครางจริงๆ
“มันไม่เหมือนที่จำได้เลย มันดีกว่าหลายเท่า มันเป็นความรู้สึกที่ดีที่สุดตั้งแต่ฉันเคยเกิดมาเลย เจ็บนิดเดียวเอง”
เธอพูดเรื่องดี แต่หน้าเธอไม่มีความสุข
ถ้าอย่างนั้นเธอจะยิ้มมาปลอมๆตลอด
“เสียวก็ยิ้มสิ อยากให้หน้าเป็นยังไง ยิ้มจริงๆเลย”
หลังผมบอกแล้วเธอทำหน้าไม่ถูกอยู่ซักพัก
เธอหลับตาหายใจลึก
เธอยิ้มมาอย่างสวยที่สุด ตาก็ยิ้มด้วย หัวใจก็คงยิ้มด้วย ผมรู้สึกได้
ผมมีเซ็กส์กับเธอแบบแฟน เต็มๆอกเต็มๆใจ สำหรับทั้งสองคน
