เล่ม 1 (1-21)
เรื่องราวของการสร้างรักในโลกแฟนตาซี ของชายต่างโลก สองสาวกำพร้า และมีอีก? ออกทำงาน ฝึกฝนเพื่อความแข็งแกร่ง แก้ปัญหาแห่งรักน่ารักๆ กับโลกใบใหม่พร้อมคนรักต่างโลก สองสาวและคนอื่นๆ? รัก!สู้!ทำงาน!
เล่ม 2 (22-41)
เริ่มเข้าสู่วัยทำงานเป็นครั้งแรกในชีวิตที่สอง กับการได้มาทำงานสายสู้ที่ซ่องใหญ่ เป็นเด็กคุมประตู การบอกข่าวร้ายกับเพื่อนสนิท สร้างเนื้อสร้างตัวด้วยร้านใหม่ในโลกใหม่ และการเจอคนในฝัน เจ้าหญิงต่างแดน
เล่ม 3 (42-61)
การย้ายมาวังต่างประเทศตามแฟนเพื่อสร้างชีวิิตใหม่ รัก! ทำงาน! สู้!
รัก,แฟนตาซี,เกิดใหม่,ไซไฟ,ชาย-หญิง,รัก,คลั่งรัก,ชาย-ชาย,ทำงาน,สร้างตัว,ฝึกฝน,เกิดใหม่ ,รักวัยรุ่น,นางเอกเก่ง,พระเอกเก่ง,yaoi,หญิงรุก,ชาย-หญิง,ฮาเร็ม,แอ็คชั่น ,ต่อสู้,โรแมนติก ,โรแมนซ์,แฟนตาซี,ต่างโลก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
66 บ้านกำพร้าฮาโมนี่
มันเป็นกลางเดือน 5 ปี 122 และบ้านกำพร้าเสร็จโดยฝีมือบุญมีและบุญมา
วาโรให้เปิดข้างฮาโมนี่ตรงที่ผมอยากเปิด
แม้การเอาบ้านกำพร้ามาอยู่คู่กับห้างมันไม่น่าใช่ความคิดที่ดีนัก แต่ผมก็ทำ
เพื่อให้คนรู้จักบ้านกำพร้ามากขึ้น
แต่วันนี้ผมไม่ได้รบกวนวาโรเพราะเมื่อต้องเปิดบ้านกำพร้า เธอรับจัดการเดินเรื่องให้เปิดได้อย่างถูกกฎหมายกับรัฐบาลเธออยู่หลายวัน
วันนี้เป็นวันรับเหล่าพี่เลี้ยงและเด็กๆมาวาโรซีเมียเรีย
โดรนโดยสารสำหรับหลายคนและสัมภาระ 15 กิโลมาถึง
มันเป็นโดรนโดยสารแบบดีๆรุ่นแรก และมันใหญ่กว่าเครื่องบินเพราะต้องใช้ใบพัดเยอะ
มันลงจอดที่หลังฮาโมนี่
ตรงนั้นมีนากับผมใส่ชุดนักธุรกิจโลกนี้อยู่
ผมอยากได้สูท แต่ผมยังไม่รู้ว่ามันจะเยอะไปหรือเปล่า
เสียงโดรนมันเงียบมาก ดีที่ผมย้ำเรื่องนี้หนักกับผักชีและเธอรับผิดชอบตรงนี้ได้อย่างเร็ว
ผมต้อนรับพี่โดโรเธีย, พี่วาเนสซ่า, ไอซิสสาวกึ่งงูที่เป็นพนักงานของบ้าน, และพี่อลิสที่กลับไปเก็บของวันเดียว
ช่วงเวลาที่พี่อลิสอยู่ที่นี่ มันเป็นช่วงที่เธอเศร้าจากคนรักเก่า
แต่เราอยู่กันเหมือนพี่เลี้ยงและน้อง ไม่ใช่แฟน
แน่นอนเรายังไม่ได้มีอะไรกัน
คนขับโดรนของศิโรที่ฝึกอยู่ 5 วันเพื่อผ่านหลักสูตรโดยไม่ตกเปิดประตูสำหรับผู้โดยสารของโดรน
เขาไม่ใช่คนแรกของศิโรแต่เขาเป็นคนแรกที่ทำงานคนขับโดรนโดยสาร
ผมยังไม่รู้ว่าจะเอาโดรนนี้ไว้ทำอะไร หลักๆ มันอาจจะใช้เพื่อขนส่งจดหมายของวาโรด้วยซ้ำ
แต่เขาต้องเรียนเรื่องน่านฟ้าของวาโรซีเมียเรียก่อนก่อน
ผมขึ้นโดรนไปรับคน เพราะเหมือนพวกเธอเข่าอ่อนไม่กล้าเดินลง
“สวัสดี พี่โดโรเธีย, พี่วาเนสซ่า, ไอซิส, และพี่อลิสยินดีต้อนรับสู่วาโรซีเมียเรีย”
ผมต้อนรับพี่เลี้ยงทุกคน
ผมยิ้มแแย้มต้อนรับเด็กๆและแนะนำลูกเลี้ยงของผม
“นี่คือเฟท ลูกเลี้ยงของผม”
ผมแนะนำเฟทให้พวกเธอ และพวกเธอดูตกใจโดยเฉพาะพี่อลิส
“มันลูกเธอ แต่ไม่ได้มาจากคนที่แต่งงานเหรอ?”
“ไม่ใช่ เธอเป็นเด็กกำพร้าที่ออกจากบ้านกำพร้าก่อนวัยแล้วไม่มีที่ไปของนา”
หลังพี่อลิสถาม แล้วผมตอบ พี่อลิสเหมือนโล่งใจ
“เหมือนพี่จะกังวลกับเรื่องที่ผมจะรับพี่เป็นแฟนนะ พี่อยากพิสูจน์ว่าผมรักพี่ก่อนเข้าบ้านเหรอ”
“ถ้าได้ก็ดีสิ แต่เธอดูหลงเสน่ห์เด็กใหม่อย่างไอซิสมากกว่า”
“ถ้าอย่างนั้น พี่โดโรเธีย พี่วาเนสซ่า ไปพักในห้องรับแขกของบ้านผมก่อน แบร์ เอาพวกเธอไปส่งบ้านที่”
เมื่อผมได้ยินพี่อลิสผมก็ลงมือ ผมสั่งแบร์ให้ไปส่งพี่เลี้ยงกับเด็กคนอื่น เพราะที่มันพออยู่แล้วและมันรองรับเด็กๆอายุน้อยได้ เพราะตอนสร้างห้องตอนนั้นเรามีเฟท และเธออยู่บ้านเรา
เมื่อเฟทอยู่กับกับอื่นเธอไม่เล่าถึงวิญญาณและพูดเรื่องเพื่อนซี้เธอแต่กับผมคนเดียว
มีแค่หัวหน้าแผนกที่รู้
ผมอยากให้เธอเรียนก่อนทำงาน แต่ผมไม่รู้ว่าเธอจะเลือกไปเรียนเป็นครู 3 ปีไหม
หรือเธอจะลงมือทำงานเอาเงินเลย
ผมต้องให้เธอเลือกและเรื่องนี้ก่อน และใจผมมั่นหวั่นๆ
มีลูกมันอย่างนี้นี่เอง เราอยากรับผิดชอบทุกอย่างที่ลูกทำเพราะเราเป็นผู้ปกครอง แต่บางเรื่องมันก็อยู่ที่ว่าเธอจะเลือกฟังเราหรือไม่
เราเสนอได้ แต่ต้องให้เธอเลือกเอง
เธอจะได้เป็นผู้ใหญ่
ผมพาพี่อลิสขึ่นโดรนผมแยก แล้วไปไปบ้านไปเข้าห้องห้องและเธอเดินเหงื่อตก
“ธ่ะ, เธอจะทำอะไร”
“พี่ก็รู้ว่าคนแสดงความรักยังไง สำหรับผู้ชายและผู้หญิง”
“ฉันไม่ได้พูดถึงเรื่องนั้น! เรื่องนั้นฉันทวงเธออยู่แล้ว เพราะฉันจำครั้งแรกของเราได้ แต่เดี๋ยวพอซักพักเธอก็ทิ้งฉันเพราะเธอชอบอายุน้อยมากกว่า”
“พี่คิดมากน่า ผมแก้ปัญหาแก่เกินมีลูกไปแล้ว เพราะผมมีหมอกับนักวิจัยเป็นเพื่อนผมและทำงานให้ผม เราชอบอย่างเดียวกัน และเราคิดคล้ายๆกัน”
หลังพี่อลิสปฏิเสธ ผมพูดเรื่องมหัศศรีกับคิเซกิ
มันเพราะผมเคยคุยเรื่องแนวคิดของเรากับพวกเขาก่อนเขาตัดสินใจทำงาน และเขาเลือกมากับผมแบบมาจริงไม่ทิ้งกัน
เธอทำหน้า้เลิ่กลั่นเหมือนไม่รู้จะไปต่อยังไง
เราอยู่ในห้องของผม
ผมเริ่มถอดเสื้อผ้าของพี่อลิส
อุ! เซ็กซี่สุดๆ
เป็นหนังสือการ์ตูนนะ ผมเลือดกำเดาพุ่งไปแล้ว
แต่มันเป็นเรื่องจริง เรื่องที่กำลังจะเกิดมันเป็นเรื่องจริงๆที่ผมทำในโลก
และมันเป็นเรื่องของความรัก
มันทำให้ใจผมเต้นแบบหวั่นๆกลัวว่าสุดท้ายเธอจะปฏิเสธ เพราะเธอปฏิเสธได้ตลอด
แต่เธอยังไม่พูดว่าไม่เอา
ผมค่อยๆถอดเสื้อตัวเองให้ดูเซ็กซี่แบบที่ผมคิดมากที่สุด
ผมเอามือบังไอ้นั่นเพราะผมคิดว่ามันเซ็กซี่กว่า
เธอยอมให้ผมถอดเสื้อผ้าตอนแรกและเธอดูไม่เขินแต่แกล้งเขิน และนั่นเป็้นสัญญาณที่ดีว่าเธอจะเอาจริงกับผม
ผมอุ้มเธอไปที่เตียง
ผมอุ้มเธอได้ด้วยมือเดียว เพราะเธอยังไม่มีกล้ามเนื้่อและไม่หนัก แต่ผมอุ้มสองมือ
เธอหายอวบแล้วน่าจะหลังจากตอนเรามีอะไรกันครั้งแรก
เธอลงทุนเปลี่ยนหุ่นตัวเองเพื่อผม
ผมวางเธอลงเตียงและเริ่ม
“ตอนที่ฉันน้ำฉีดมันคืออะไร? เธอเรียนหมอไม่ใช่เหรอ?”
“ผมไม่จบ แต่มันคือการถึงจุดสุดยอด หรือน้ำแตกของผู้หญิง”
เมื่อเธอถามผม ผมก็ตอบให้เธอหายสงสัย
“เดี๋ยว ก่อนใส่อีกครั้งแล้วสัญญาว่าจะรักจริง ฉันจะถามเธอได้ตลอดมั้ย? เธอว่างคุยกับฉันตลอดมั้ย?”
“ผมมีงานที่รับผิดชอบหลายเรื่อง เรื่องเวลาตอบพี่ผมอาจรับปากไม่ได้ว่ามันจะเร็วแต่เราถามกันได้เสมอครับพี่อลิส ไม่ต้องเป็นห่วง”
เมื่อเธอเตือนแล้วผมตอบตรงๆ เธอพยักหน้า แต่มันเหมือนเธอมีเรื่องกังวลมากกว่านั้น
“จะรักฉันจนฉันอายุเท่าไหร่”
“ไม่สัญญาตัวเลขเพราะมันจะตลอดกาล ถ้ารักกับผม ถ้าไม่บอกผมว่าเลิกรักกัน ผมไม่เลิกรักกัน ผมเอาจริงกับทุกคำที่พูด”
เธอพยักหน้าแล้วสูดหายใจเหมือนก่อนเราต่อสู้
“ก็ได้ เราจะรักกัน ต่อจากนี้ ฉัน เป็นของเธอ วารี”
“ครับอลิส”
“มีรุ่นน้องไม่เรียกพี่แล้วเขินอ่ะ! ไม่เอาๆ”
“ครับๆ พี่อลิส”
“แบบนั้นค่อยหล่อกว่าหน่อย”
“เรื่องอายุไม่เท่ากันผมมีทางออกถ้าพี่คิดรักผมตลอดไป แต่ไม่แน่เพราะต้องรอเพื่อนหมอกับนักวิจัยแก้ได้อยู่ แต่พวกเขาแก้เรื่องนี้กันทุกวัน”
“เรื่องแบบนั้นไม่มีใครทำได้หรอกน่า”
หลังเธอชมผม ผมบอกเรื่องดีๆ แต่เธอไม่เชื่อ
เธอทนทานเพราะผมดูจากสีที่ดำมากเพราะถูกดูดเยอะโดยเด็กที่เธอเลี้ยง
ใจเธออาจคิดอย่างนั้น แล้วจินตนาการว่าคนดูดเยอะๆเลยดำร่างกายเธอถึงเปลี่ยน
แสดงว่าเธอคิดว่าเธอต้องสีนี้และสีนี้เท่านั้นมันเลยดำ
โลกนี้ดีจัง เราเลือกสีอวัยวะภายในตัวได้
แต่คนคงไม่เลือกให้ตัวเองจินตนาการจริงจังเพื่อเปลี่ยนตัวเอง
แบบนั้นคงมีแต่คนไม่ค่อยเต็ม
ผมแต่งตัวพี่อลิสเพราะเธอเดินไม่ไหวแล้วจะอุ้มเธอขึ้นหลัง
“อย่าถึงขนาดนั้นเลย ฉันเดินได้ เดี๋ยวฉันทำให้ดู”
เธอใจถึงและอยากเดินเองมากกว่า
เข่าเธออ่อนๆ มันทำให้เธอต้องเดินเปิดเผยว่าเรามีอะไรกันเพราะผมสร้างรอยที่คอไว้
“พี่เป็นของผมแล้วจะขี่หลังผมเมื่อไหร่ก็ได้น่า”
“ฉันอยากเป็นผู้ใหญ่!”
เมื่อผมบอกพี่อลิส เธอก็บอกความในใจมา
“ถ้าอย่างนั้นก็เดินอย่างนั้นแหละ พี่เป็นของผมแล้ว”
“รับผิดชอบดีนี่ วารี”
เธอพูดเหมือนพี่โดโรเธียทุกอย่าง
เธอสนิทกันหรือ? ผมเอาพี่เลี้ยงมาสามคน แต่ผมว่าจะให้พี่โดโรเธียเป็นหัวหน้าแผนกเลี้ยงเด็ก
แต่ผมมั่นใจกับตัวเอง และจะทำในสิ่งที่คิด
ผมจูงพี่อลิสที่เดินขาสั่นและมีรอยรักเปิดเผยออกจากห้อง
ผมเดินไปห้องรับแขกแล้วไปรับพี่เลี้ยงสามคนที่เหลือไปบ้านกำพร้าของผม
มันมีคนมองเราเยอะ โดยเฉพาะเหล่าแม่บ้านที่มองพี่อลิสแล้วกระซิบกัน
“มันเร็วกว่าที่คิดนะ นึกว่าเพิ่งได้เจอจะนานกว่านี้ซะอีก”
“อย่าแซวผมสิ พี่โดโรเธีย”
“ฮ่าฮ่าฮ่า”
หลังผมให้พี่โดโรเธียหยุด เธอก็หัวเราะสวน
“แหมทำร่องรอยมาด้วยนะ คิดอย่างดีว่าไม่เขินแล้วสิเนี่ย”
“ปรกติผมไม่ค่อยทำนะ แต่วันนี้มันอยากอ้ะ”
หลังพี่โดโรเธียแซวอีก ผมก็พูดถึงรอยที่บางทีผมทำตอนเผลอเพราะเซ็กส์มันดี
ผมเดินนำเข้าบ้านกำพร้า
“ยินดีต้อนรับสู่บ้านกำพร้าฮาโมนี่สาขาหลัก”
เราเข้าสู่ห้องแรกที่มีโซฟาดีๆสำหรับห้าคนนั่งและจุคนได้ 20 คน
ถ้าคนบริจาคมาเยอะ ก็พาคนมาประชุมพร้อมพี่โดโรเธียได้
มันทำให้ห้องกว้าง แต่ผมคิดว่าไม่มีปัญหา
มันมีของเล่นเด็กเป็นตู้กเกมไม่ค่อยสนุกอยู่ด้วย
มันจะเอาไว้ให้เด็กๆเล่น ถ้าพี่โดโรเธียอยากให้เด็กๆ อยู่ด้วย
เราจะเปิดเผยรายได้ และทำเป็นบ้านกำพร้าให้ดีที่สุด
ผมไม่รู้ว่ามันเป็นหลังที่เท่าไหร่ ของวาโรซีเมียเรีย
แต่เราจะเป็นที่แรกที่เปิดเผยทุกอย่าง และโฆษณาว่าเด็กที่ดีของเราไปทำอะไรต่อ
ผมว่าจะให้เฟทมาโตปีสุดท้ายที่นี่
“นี่คือห้องรับแขก โซฟาเอาไว้คุยต้อนรับคนจะมาบริจาค เด็กจะมาเล่นก็ได้ หรือจะไม่ให้เข้ามาก็ได้แล้วแต่พี่โดโรเธีย และพี่โดโรเธียจะบริหารที่นี่ พวกพี่ที่เหลือจะเป็นพนักงานและได้ค่าจ้างแบบที่คุ้มกับการทำงาน”
พี่โดโรเธียกับไอซิสจด แต่สองคนที่เหลือคงจะใช้จำเอา”
“นี่คือตู้เกมเอาไว้ให้เด็กๆเล่น มันทำมาไม่ค่อยสนุกและไม่ติดเพื่อให้น่าเล่นสำหรับเด็ก มันสมควรต้องถูกผู้ใหญ่คุมเวลาเล่น”
ผมเดินไปตู้เก็บของเล่น
“นี่ตู้ของเล่นแบบที่ให้คนของผมช่วยกันผลิต ถ้่ามีบางอย่างที่ไม่คิดว่าดีก็เอาออกได้”
พี่เลี้ยงพยักหน้า
เราเดินเข้ามาถึงห้องเด็กๆ
เด็กๆจะนอนสามคนห้องหนึ่ง ห้องจะเป็นห้องสามเตียงทุกห้อง
และเราจะหาคนมาหรือจัดคนสุดท้ายที่จะไม่มีเพื่อนเป็นเพื่อนร่วมห้องสองคนแทน
“ห้องจะเป็นห้องแบบนี้”
“มีสามเตียงเหรอ? มันใช้พื้นที่เยอะไปสำหรับฉัน ถ้าฉันสร้างที่นี่เอง ฉันคงไม่มีปัญญาทำ”
พี่โดโรเธียดูถูกตัวเองว่าทำไม่ได้แต่ผมส่ายหน้า
“พี่อาจไม่คิดอย่างนั้นเพราะพี่คิดว่าตัวเองแก่ ไว้พี่คิดใหม่ว่าตัวเองยังสาวพี่จะทำได้”
เธอถอนหายใจเหมือนผมพูดโกหก แต่ผมคงให้เธอเชื่อเรื่องที่ผมสัญญากับสองหมออะไรไม่ได้และผมล้มเลิกความคิด
เธอแค่ต้องเปลี่ยนมาเชื่อผม
“นี่ห้องน้ำ มันมีห้องน้ำแยก 5 ห้องและห้องน้ำรวมที่มีอ่างน้ำร้อน
“หรูกว่าฉันเคยอยู่อีก เด็กที่นี่คงเป็นเด็กดีแน่”
ถ้าพี่เลี้ยงอย่างพี่วาเนสซ่าคิดอย่างนั้นก็ดี
เธอจะได้เชื่อมั่นในบ้านและตัวเด็กๆ
“ที่หน้าบ้านมี่ที่โล่งที่วิ่งเล่นและออกกำลังกายได้ พี่เลี้ยงจะเป็นคนคุมเรื่องเวลา และเราจะจ้างพี่เลี้ยงคนเฝ้าดูระวังเด็กเดินออกจากเขตบ้านตลอด และสอนออกกำลังกายกับสอนเล่นได้”
ผมคิดจ้างพี่เลี้ยงเพิ่ม เรื่องนี้มันแน่นอนอยู่แล้ว
คงไม่มีใครมี้เสน่ห์เหมือนไอซิสอีก
แต่เมื่อผมถามพี่โดโรเธีย ผมได้รู้ว่าเธอเพิ่ง 19 เอง
แต่มันไม่เปลี่ยนที่ผมหลงเธอ เพราะเราไม่ได้รู้จักกันมาก่อน และเธอมีเสน่ห์จริงๆ
ผมแนะนำห้องเก็บของและห้องสอนเด็ก
และมันมีคาเฟ่เล็กๆหลังบ้านที่จะจ้างคนอบขนมปังแจกเด็กๆ
“หลังบ้านจะมีห้องทำขนมปัง อ่ะนี่ตัวอย่าง อันนี้เอแคล์ ขนมมีใส้ ขนมปังชนิดหนึ่ง หรือขนมอบชนิดหนึ่ง”
ทุกคนลองกินเอแคลร์ ขนมปังชนิดหนึ่ง หรือขนมอบชนิดหนึ่ง และสีหน้าเปลี่ยนเป็นเบิกบานขึ้นมาทันที
“เด็กๆอยากกินอะไรจะสั่งเอาเพื่อฝึกความอดทนเพราะขนมแบบนี้ใช้เวลาทำนาน วันนึงจะมีเมนูแจกฟรี และเด็กอยากลองชิมอะไรก็ชิมได้ทุกวัน ขนมปังประกอบไปด้วยข้าวสาลีกับอื่นๆ”
หลังทุกคนกินเอแคลร์สุดแสนอร่อยบินได้ของพี่คุมะทุกคนก็อื้อหืออ้าหากับความคิดนี้
มันเป็นความคิดที่เสียงตอบรับดีที่สุดสำหรับเหล่าพี่เลี้ยง
“มันมีห้องครัวสำหรับทำอาหารทุกแบบ”
หลังดูครัวอย่างดีพี่อลิสก็ยิ้มแย้มตาวาวเหมือนถูกใจกับเรื่องนี้ที่สุด
ไอซิสยกมือเหมือนกล้าๆกลัวๆที่จะคุยกับผม
เธอเห็นผมเป็นคนใหญ่โตเกินไปหรือ?
ไม่แน่
“มีอะไรครับไอซิส?”
“ที่นี่เป็นของใคร พี่โดโรเธียหรือคุณ?”
จริงๆด้วย เธอเปลี่ยนการเรียกชื่อผมเป็นคุณ
แสงชีวิตในดวงตาเธอก็หายไปด้วย มันเหมือนมีคนบังคับให้เธอยอมเสียตัวให้ผมแต่เธอไม่อยากทำมากๆ
“คิดผิดแล้ว”
ผมรีบบอกเธอก่อนเธอคิดอย่างนั้นนาน และตาเธอเปลี่ยนเหมือนที่ผมบอกจริงๆ เพราะเธอเชื่อผมง่ายหรือ? หรือเธอเชื่อคนใหญ่คนโตง่าย
เรื่องนั้นผมคงไม่รู้
แต่ผมชอบเธอ และผมชอบไปแล้ว
ผมอยากให้เธอรู้ว่าถ้าเธอไม่เอาผม ผมจะไม่เอาเธอ
“ไม่มีใครจะมาบังคับให้เธอต้องนอนกับฉัน ถ้ามีเหตุการณ์นั้นเกิดขึ้น มาบอกกับฉัน”
“โห่ ฉันอดเลย ฉันว่าจะสร้างฮาเร็มซักหน่อย”
“หา? ฮาเร็มเหรอ? พี่โดโรเธียเนี่ยนะ”
พี่โดโรเธียจะแซวดีๆ แล้วให้ผมแต่เหมือนไอซิสเชื่อคนเหนือกว่าอย่างพี่โดโรเธียง่ายไป
“เหมือนวารีไง”
แต่เธอแก้เกมตัวเองได้อย่างเก่งกาจจบสวยเธอลอกไอซิสแล้วว่าผมมีฮาเร็ม
ถ้าเธอแซวเก่งขนาดนี้เมื่อแก่ ผมไม่ต้องห่วงเรื่องการให้เธอมาเป็นหัวหน้าแผนกเลี้ยงเด็ก
เพราะถ้าเธอเป็นเสือ เธอเป็นเสือมีลาย
ผมเอาเปอร์เซ็นต์ 5 เปอร์เซ็นต์ที่เผื่อไว้ไม่เชื่อใจเพราะยังไม่รู้ออก และผมเชื่อใจแผนกเลี้ยงเด็ก 100%
และความคิดมันจะเป็นจากผมปรึกษากับที่โดโรเธียเท่านั้น ก่อนความคิดของผมจะไปถึงเด็กๆ
มันจะไม่มีเรื่องผิดๆสำหรับเด็กๆ
แต่เราต้องค่อยๆเติบโตเพราะมันเพิ่งเปิด
ผมไม่รู้ว่าคนจะเลือกเรามั้ยเพราะเราเพิ่งเปิดใหม่ แต่เราจะดีแบบฮาโมนี่ให้ได้
“มันมีส่งเด็กไปเรียนก่อนทำงานถ้าเด็กอยากเรียนและรักเรียนมากกว่านะ เราจะคัดจากคะแนนการเรียนว่าเด็กหลอกหรือไม่หลอก”
พี่โดโรเธียพยักหน้าและเห็นด้วยกับเรื่องนี้อย่างเร็ว
แต่พี่อลิสยกมือ
“เงินเธอจะเหลือเหรอ? มันใช้เงินเยอะมากนะ การกส่งคนไปเรียน่ะ”
“ผมเคยเรียนระดับสูงๆแต่ผมเบื่อก่อนแล้วไม่เอาจริงเพราะอยากทำงาน แต่เรื่องเงินผมไม่น่ามีปัญหาเพราะปีนึงส่งมากสุดไม่ถึง 10 คน”
เมื่อผมชี้แจงเรื่องเงินพี่อลิสก็เหมือนโล่งใจที่ผมชี้แจง
ไอซิสยกมือเหมือนได้ทีเล่นงานผมแล้ว
“แล้วเด็กจะต้องทำอะไรให้คุณ?”
“ไม่ทำอะไรทั้งนั้น เราจะให้เด็กเห็นงานของฮาโมนี่ทุกสายงานอย่างเดียว และเลือก ถ้าอยากทำงานให้เราก็ต้องได้ทำแบบที่อยากทำ แบบที่อยากได้เงิน”
“อุ่”
เธอเหมือนไม่มีช่องโจมตีผมแล้วและหน้าเหมือนเจ็บใจ
ทำไมเธอคิดร้ายกับผมจัง เพราะรอยจากคอของพี่อลิสหรือ?
มันคงเป็นอย่างนั้นแหละ แต่ผมจะไม่ปิดบังว่าผมมีอะไรกับพี่อลิส
ผมเป็นคนเปิดเผย
“อีกอย่าง ที่ห้องพี่เลี้ยงทุกคนมีกล้องสำหรับถ่ายทอดสดภาพปัจจุบันของห้องที่เด็กอยู่แต่ละห้อง แม้หน้าบ้าน เพื่อให้เหล่าพี่เลี้ยงช่วยกันเป็นหูเป็นตา แต่ห้องพี่เลี้ยงไม่มีกล้องเพื่อให้พี่เลี้ยงอยู่ส่วนตัว”
มันสำหรับพี่โดโรเธียและพี่วาเนสซ่า
“ฉันไม่เคยเห็น”
“วีไปหน้ากล้องนั้นแล้วโบกมือที”
เรื่องหนึ่งที่ผมไม่ค่อยพูดคือคนรักผมทั้งหมดอยู่ด้วยวีโบกมือให้กล้องและพี่โดโรเธียเห็น ผมให้วีไปโผล่ในกล้องใหัพี่โดโรเธียเห็น
เธอทำหน้าเหมือนไม่เชื่อสายตาและมองขยี้ตาสลับไปวาระหว่างวีกับกล้อง
“ระหว่างที่ฉันแก่ ยุคมันเปลี่ยนไป”
“ใจเย็นน่า ผมแก้เรื่องนั้นได้อยู่ ผมสัญญา”
ผมสัญญากับพี่โดโรเธียเล่นๆ และยื่นนิ้วก้อยไปให้เธอเกี่ยว
ผมว่าเธอคงไม่เกี่ยวก้อยเพราะมันเป็นสัญญาเกี่ยวก้อย
แต่เธอเกี่ยวก้อยผมแล้วผมเปิดตากว้างที่เธออยากเปลี่ยนตัวเอง
“สัญญาแล้วนะ วารี เสร็จฉันล่ะ”
“แน่นอน พี่โดโรเธีย”
เราดูบ้านกำพร้ากันเสร็จแล้วพาเด็กๆไปรวมโต๊ะในห้องอาหารของฮาโมนี่แล้วกินอาหารหลายแบบของคุมะ
พี่อลิสกินเหมือนโกรธที่ตัวเองทำได้ไม่อร่อยเท่าพี่คุมะ
เรายิ้ม หัวเราะ เอ็นดูเด็กๆ เด็กๆ เลล่นกัน คุยกันเสียงดัง และเหมือนได้กินดีๆและปลดปล่อยเป็นครั้งแรก
ผมรับผิดชอบการเลี้ยงเด็กแล้ว
ผมต้องคิดเรื่องการศึกษาที่ดีสำหรับคนอายุ 15 อีก
แต่พี่โดโรเธียรับผิดชอบเรื่องการศึกษาของเด็กแล้ว
เธอให้เราศึกษาแบบไม่เสียเงินเพราะพี่เลี้ยงสอน
ผมต้องหาพี่เลี้ยงจบครูมาช่วยสอน แต่มันไม่น่าจะหายาก
น่าจะมีคนทำงานสอนเด็กเก่งๆอยู่แล้ว นาจะหาได้ง่าย
ผมยิ้มให้วันเปิดบ้านกำพร้าของผม
