เล่ม 1 (1-21)
เรื่องราวของการสร้างรักในโลกแฟนตาซี ของชายต่างโลก สองสาวกำพร้า และมีอีก? ออกทำงาน ฝึกฝนเพื่อความแข็งแกร่ง แก้ปัญหาแห่งรักน่ารักๆ กับโลกใบใหม่พร้อมคนรักต่างโลก สองสาวและคนอื่นๆ? รัก!สู้!ทำงาน!
เล่ม 2 (22-41)
เริ่มเข้าสู่วัยทำงานเป็นครั้งแรกในชีวิตที่สอง กับการได้มาทำงานสายสู้ที่ซ่องใหญ่ เป็นเด็กคุมประตู การบอกข่าวร้ายกับเพื่อนสนิท สร้างเนื้อสร้างตัวด้วยร้านใหม่ในโลกใหม่ และการเจอคนในฝัน เจ้าหญิงต่างแดน
เล่ม 3 (42-61)
การย้ายมาวังต่างประเทศตามแฟนเพื่อสร้างชีวิิตใหม่ รัก! ทำงาน! สู้!
รัก,แฟนตาซี,ชาย-หญิง,เกิดใหม่,ไซไฟ,ทำงาน,สร้างตัว,ฝึกฝน,เกิดใหม่ ,รักวัยรุ่น,นางเอกเก่ง,พระเอกเก่ง,หญิง-หญิง,ฟููตะนาริ,yaoi,หญิงรุก,ชาย-ชาย,ชาย-หญิง,ฮาเร็ม,แอ็คชั่น ,ต่อสู้,โรแมนติก ,โรแมนซ์,แฟนตาซี,ต่างโลก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
79 สั่งงาน
ท้ายเดือน 10 ผมอายุ 22
วีนอนอยู่ข้างผม เธอแอบทำผิดกฎของผม
แต่เมื่อวานเธอใส่เสื้อชั้นในยาวโปร่งใสมากลางดึก
วิวปาร์ตี้ดื่มกับสาวๆในห้อง แต่วีปลีกตัวมา
เธอเป็นแมวสันโดษ
“สวัสดี”
“งืม”
เธอนั่งขึ้นช้าๆ แล้วยืดตัวท่ายากแบบไม่ใส่เสื้อผ้า
เธอเหมือนนักยิมนาสติกที่ฝึกมาตั้งแต่เด็ก
เสร็จแล้วเธอไปนุ่งผ้าเช็ดตัว
ผมลุกจากเตียงไปหอมแก้มเธอ
เธอมองหน้าเหมือนงงๆ
เธอเปิดผ้าแล้วเกาหัวนม
“หัวมันคัดๆคันๆอ่ะ เป็นอะไรหรือเปล่า วารี?”
“หา! เธอกินยาคุมหรือเปล่า”
“มีลืมบ้างบางครั้ง”
“อย่าลืมสิวี! ฉันยังไม่พร้อม”
“แค่เด็กคนเดียวเอง มีแผนกเลี้ยงลูกแล้วนี่”
“ฉันยังไม่พร้อมเป็นพ่อคน มันต้องรับผิดชอบเยอะขึ้นมาก”
“อย่างนั้นเหรอ?”
หลังผมบอกแล้วเธอ ถามเหมือนไม่ใส่ใจ ผมโทรเรียกคิเซกิ
“คิเซกิ ดูวีให้หน่อยว่าท้องหรือเปล่า”
“ฉันมีที่ตรวจปัสสาวะอยู่เยอะ เดี๋ยวเอาไป กำลังไป”
หลังผมบอกให้คิเซกิช่วย เขาก็กำลังมา
คิเซกินุ่งผ้าเช็ดตัวมาเหมือนวี
“อ่ะนี่”
เขายื่นที่ตรวจให้วี
“ใช้ยังไง?”
“ไม่เคยใช้เหรอ? ปัสสาวะใส่ตรงนี้”
วีถามแล้วเขาบอกและชี้
“ไปอาบน้ำยัง จะได้ไปด้วย”
“ไม่ไปกับมหัศศรีเหรอ?”
“เขาช้า เราจะไปก่อน”
หลังผมถามแล้วเขาบอกเราไปอาบน้ำแช่อ่าง
น้ำมันอุ่นพอดีและมันรู้สึกสบายมาก
เมื่อเราอาบเสร็จเราออกจากห้องน้ำ
วีไปเข้าห้องน้ำปลดทุกข์
ซักพักเธอก็ออกมา
มันเร็วมาก
ผมลืมไปว่าแมวฉีดปัสสาวะเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของในถิ่นฐานได้
เธอคงใช้ความเป็นแมว
“ต้องล้างมั้ย?”
เธอเดินมาถามคิเซกิ
“เลอะเปล่าล่ะ”
“ไม่เลอะไม่เลอะ”
พวกเขาแหย่กัน คิเซกิยิ้มๆ
คิเซกิยืนดูผลซักพัก
ไม่นานผ่านไป
“ขีดเดียว เสียใจด้วย ยังไม่ท้อง เป็นอะไรล่ะถึงได้มาตรวจ กลิ่นความเป็นแง้วยังแรงอยู่ เธอสุขภาพดี”
“คัดๆหัวนมน่ะ”
“วารีเล่นเยอะเกินไปหรือเปล่า”
เธอจับคางมองไปเพดานเหมือนนึกถึงเมื่อวาน”
“เยอะนิดหน่อย เขาดูดอยู่นาน”
“มันอาจเป็นแผลเล็กๆ จากฟันไปโดน หรือเขากัดตามนิสัยบ้าๆของเขา มันเป็นแผลที่มองไม่เห็น ไปเอาครีมรักษาแผลที่ฉันขายมาทาบางๆ วันสองวันก็น่าจะหาย”
“ใช่เขากันแรงอยู่เมื่อวาน ฉันมีอาการนิดๆ”
“ติดสัตว์มาเหรอ?”
“ไม่เหมือนนะ แต่มันแฉะแบบมาเองไม่รู้สาเหตุ มันไม่แรงเหมือนวันนั้น”
“มันคงเป็นอาการหลงวันนิดหน่อยน่ะ อย่าคิดมาก มีวารีอยู่นี่ แต่เผ่าแง้วนี่ลำบากนะ”
หลังวีตอบคิเซกิเรื่องติดสัตว์ คิเซกิพูดแล้วตบไหล่ววีทำหน้าเหมือนเป็นห่วง
“ระวังเขาหายล่ะ ฉันเริ่มไปหาเขาบ่อยแล้ว”
เมื่อคิเซกิตบไหล่เสร็จ เขาแสดงความเป็นหญิงนิดหน่อยที่เคยเป็นผู้ชายเกือบลูกผู้ชาย แล้วเขาเดินกลับห้องไป
“ฟู่ว”
ผมถอนหายใจโล่งใจ แล้วกลับห้อง
เธอใส่เสื้อเชิ้ต ยีนขาดสั้นๆของผมที่ซื้อมาไม่ได้ใส่
“ไม่อยากเลี้ยงเด็กขนาดนั้นเลยเหรอ?”
“ฉันกลัวลูกขาดความอบอุ่น มันยังไม่มีคนทำงานแทนฉัน และงานต้องการฉันเยอะ ฉันเลี้ยงลูกไปและทำงานไปไม่ได้ ฉันยังไม่พร้อมทำแบบนั้น ฉันจะไม่มีเวลาทุ่มเทให้ลูก”
เธอตบไหล่ผมเหมือนให้กำลังใจ
เธอยิ้มเป็นครั้งแรกในเช้านี้
“วันนี้จะไปไหน ฉันจะไปด้วย ฉันจะครองเธอไว้ทั้งวัน เพราะวิวคงขี้เกียจ”
“อย่างวิวไม่หรอกมั้ง? เธอรับผิดชอบดีนะ”
“เมื่อวานเธอดื่มเยอะตั้งแต่เริ่มแล้วสนุกใหญ่ เชื่อฉันดิ”
“เหรอ?”
เมื่อวีตั้งใจบอกเรื่องวิวผมก็เชื่อ
เราออกกำลังกายจนเสร็จ กลับมานุ่งผ้าเช็ดตัวแล้วไปล้างตัว
ผมนั่งข้างวีถูหลังให้กัน
เมื่อเราเสร็จวีกลับมาใส่ชุดเดิมแล้วส่องกระจก
“ฉันจะลองเต้นชุดนี้ดู”
“จะดีเหรอ มันจะเต้นยากนะ”
“ลองดู เปลี่ยนบรรยากาศ”
หลังผมเตือนเธอ เธอก็เอาจริงๆ
ผมโทรเรียกหนูนามาแต่งหน้าวี
หนูนาแต่งเสร็จและวีสวยขึ้นมากด้วยพลังแต่งหน้า
ผมแต่งตัวสบายๆ
“ฉันจะไปจัดคิวร้องเพลงพิเศษ พาฉันไปส่งหน่อย”
หลังเธอขอ ผมพยักหน้าแล้วพาเธอไปส่งฮาโมนี่
เราแวะกินข้าว ผมกินพาสต้าทะเลสามจาน วีกินพาสต้าเสต็กปลาสองจาน
เราไปห้องร้องเพลง
เมื่อนักร้องสำรองเห็นวี เธอเชียร์ให้คนดูยินดีที่ดาราของฮาโมนี่มา
ไอดอลของผม
คนดูเริ่มมาแล้ว
ผมดูเธอร้องเพลงได้เพลงนึง แล้วโบกมือลา
เธอโบกมือกลับยิ้มแย้ม
ผมเดินไปดูร้านขายของสะดวกซื้อสานฝัน
คนในร้านเยอะ แต่พนักงานคิดเงินเร็ว
พนักงานยังไม่มีงานอุ่นอาหารสำเร็จรูป
เริ่มทำเลยดีมั้ย?
น่าจะทำได้อยู่ เพราะคุมะเก่งขึ้น และอยู่กับผักชีนาน
พวกเธอสองคนน่าจะทำได้
ผมเดินดูฮาโมนี่ แล้วมีคนขอถ่ายรูปอยู่เยอะกว่าปรกติ
แต่คนยิ้มๆ เหมือนผมตลก
ผมไม่เข้าใจ เพราะผมปรกติ
ผมนั่งม้านั่ง แล้วเปิดดูอินเตอร์เน็ตเพื่อดูข่าวในมือถือ
มันมีแม่บ้านโพสต์ภาพผมโดนจูงตรงนั้นเยอะ
นี่มันผิดกฎเว็บไซต์ เราห้ามโพสต์ภาพเปลือย
วาโรว่าแน่ๆ ถ้าเธอรู้
ผมคิดถึงวาโร ผมไปหาเธอ
ผมไปซื้อช่อดอกกุหลาบ
ผมขับโดรนไปวัง
มันมีที่จอดโดรนเป็นการเป็นงานแล้วสำหรับเข้าวัง
แต่ผมมีที่จอดส่วนตัวอยู่หน้าวัง
ผมจอดข้างโดรนสีแดง
หลังโดรนมีธงวาโรซีเมียเรียสองผืนเล็กๆ
มันเป็นโดรนวาโร
แต่วาโรไม่หาคนขับโดรนซักที
มันเหมือนเธอไม่อยากขึ้น
และเมื่อขึ้นเธอดูเกร็งๆนิดหน่อย
เธอกลัวความสูงหรือ?
ผมเคาะห้องเธอ
“เข้ามา”
เสียงเธอพูดออกมาจากห้อง
ผมเข้าไป แล้วให้ดอกกุหลาบเธอ
เธอรับแล้วยิ้ม เธอดมดอกกุหลาบเข้าปอดลึกๆ
“ขอบคุณ ที่รัก”
“ยินดีเสมอไป”
“ทำไมมาหวาน จะทำเหรอ?”
“ยังไม่ทันหวานเลย ไว้คราวหน้า”
หลังวาโรถามผมเธอเสนอตัวแล้วปลดกระดุมอก ผมเอาไว้โอกาสหน้า
โฮเบรินยิ้มๆแล้วขอตัวเหมือนรู้งาน
ผมไหว้เขาแล้วเขาตกใจแล้วรีบรับไหว้ แล้วเกาหัวออกไป
“สิ้นปีนี้พิธีหมั้นแล้วนะ ฉันขอให้ชั่นส๊วนทำประกาศแล้ว”
“ได้ ฉันพร้อมแล้ว”
“ในที่สุดเธอก็ยอมให้ฉันผูกซักที”
ผมไม่พูดอะไรแล้วยิ้มๆให้เธอ
ผมเท้าโต๊ะแล้วเอาหน้าไปใกล้ๆเธอ
“อย่าล่ามฉันเลย”
มันเหมือนผมทำท่าขู่ แต่ผมขอ
เธอยิ้มมุมปากแล้วไม่พูดอะไร
ผมถอยไปอยู่ที่เดิม
“ฉันว่าจะเอาประเพณีเก่ามาเป็นเทศกาลให้คนได้มีวันหยุดแล้วสนุกหน่อย”
“ก็ดี เรามีเทศกาลอยู่น้อยและเรื่องวัฒนธรรมเราไม่ค่อยแข็งแรงเหมือนประเทศอื่น”
“แต่น่าเสียดาย มันไม่มีเทพเจ้า”
“เธอเชื่อผีสางขนาดนั้น แต่เทพเจ้าเหรอ…”
เธอยืนขึ้นแล้วเอามือไพล่หลังดูหน้าต่าง
“มันดีอยู่ที่มีความคิดอยู่ในใจว่า มีคนเห็นเราตลอด และรู้หมดว่าเราทำอะไร มันทำให้เราคิดซ้ำเมื่อคิดจะทำผิดๆ”
เธอไม่พูดอะไรหลังผมเสนอ
“บังเอิญฉันก็เชื่ออยู่บ้าง มันรู้สึกอบอุ่นหัวใจกว่าเมื่อคิดว่ามันมีที่ไปหลังจากทุกอย่างจบสิ้น”
เธอพูดหัวข้อที่หนัก
“จะลองมั้ย? ฉันจะได้คิดแผนแล้วเสนอโครงการ”
หลังผมพูดเธอคิดอีกนิดแล้วเอามือไพล่หลังต่อ”
“ก็ดี ลองเสนอมา”
“เข้าใจแล้ว ถ้าอย่างนั้น ฉันขอตัว ทำงานให้สนุก”
“เจอกันที่ห้องประชุมฮาโมนี่”
ผมออกจากห้องขึ้นโดรนกลับฮาโมนี่
เมื่อถึงเวลา ผมเข้าประชุม
วีกับวิวยังไม่มา แล้วซักพักวีก็เหมือนวิ่งมานิดหน่อย และวิวเดินเข้ามางัวเงีย
พวกเธอไปนั่งที่ แล้วเตรียมพิมพ์งานใส่คอมพิวเตอร์
วาโรมาแล้ว เพราะผมเดินเล่นนิดหน่อยก่อน และมันพอดี
ผมจะสั่งงานที่เกี่ยวข้องกับประเทศ
“เอาล่ะ เริ่มแผนการวางสายต่อสัญญาณใต้ดินรับอินเตอร์เน็ตดาวเทียมจากวาโรเรียไปศิโร ระหว่างวางสายให้ขึ้นเสากระจายสัญญาณไวไฟให้ทั่วเมืองก่อน”
ผมสั่งงาน
“จากนั้นก่อนหน้าเสาขึ้นจ้างอาชีพต่างๆ ไปสอนทำอาชีพและงานฝีมือที่ทำได้ที่บ้าน แล้วให้คนมาเรียนฟรีเพื่อให้คนได้มีอาชีพทำมาหากิน เน้นอาชีพที่มีต้นทุนต่ำ และต้องลงทุนไม่เยอะให้เข้าถึงง่าย และเปิดขายร้านขายวัสดุทำงานเหล่านั้นที่ศิโรให้ทั่วเมือง นา เรามีเงินอยู่เท่าไหร่?”
นาเปิดอะไรซักอย่างด้วยคอมพิวเตอร์
“ห้าแสน”
“ถ้าอย่างนั้นใช้คนเยอะๆทั้งสองอย่างเพื่อให้มันเสร็จได้เร็ว”
ผมกำชับเรื่องการใช้คนเยอะๆ
“อืม แล้วก็ เปิดเว็บไซต์ให้คงลงวีดีโอได้และมีระบบเป็นสมาชิกเพื่อข้ามโฆษณา และมีระบบสนับสนุนกับให้เงินเพื่อพูดกับคนถ่ายทอด ให้คนมาดูตอนถ่ายทอดสสดแแล้วให้แบ่งเงินให้ผู้ทำวีดีโอค่าโฆษณา”
ผมสั่งทำเว็บไซต์
“หนูนา สอนแต่งหน้าตัวเองลงคลิปอาทิตย์ละครั้ง ฉันจะถามใหญ่ใหญ่เรื่องฉากเรื่องแสงไฟ เน้นความหลากหลายแนวในการแต่งหน้า เมื่อคิดไม่ออกให้แต่งตามหน้าที่เห็นในนางเอกนิยายดังๆ หรือละครเวที พยายามบอกว่าใช้เครื่องแต่งหน้ารุ่นไหน สีไหนอย่าให้ตก เพื่อที่คนที่ดู จะได้เอาไปแต่งหน้าตัวเองได้”
“เข้าใจแล้วค่ะพี่”
หลังผมสั่ง หนูนาก็พิมพ์ลงคอมพิวเตอร์แบบทีละนิ้วจิ้มปุ่มช้าๆ
มันเป็นธรรมดาเพราะเธอเพิ่งมา
“สร้างเครื่องซักผ้า เป็นกลมๆหมุนได้แนวนอน และเป็นตู้ไว้ซักผ้าอัตโนมัติ มีระบบใส่น้ำ ใส่น้ำเอง หมุนเอง หมุนเร็วๆเพื่อไล่น้ำออกเอง จากนั้้นจบท้ายด้วยการอบแห้งให้แห้งและหอม”
ผักชีพิมพ์หลังผมสั่งผลิตเครื่องซักผ้า
“สร้างเตารีด”
ผมวาดภาพเตารีดรุ่นใหม่ขึ้นกระดาน
“แผ่นเหล็กด้านล่างจะร้อนเรื่อยๆ แล้วด้านล่ามันจะมีพ่นไอน้ำเพื่อให้ชื้นและรีดง่าย ให้มันพ่นน้ำให้น้อยที่สุดเพื่อกันผ้าชื้น เน้นความพอดี และความร้อนที่ไม่ทำให้เสื้อผ้าไหม้”
หลังผมสั่งผักชีก็พิมพ์ด้วยหน้าตาที่เหมือนรู้แล้วว่าจะผลิตอย่างไร
“พัฒนาแอพที่คนที่บ้านสั่งอาหาร แล้วมีนกฟาเนิค, ม้า, หรือโดรนที่รออยู่ที่บ้านตัวเอง เมื่อมีคนสั่่งอาหารแอพจะบอกว่าให้ไปเอาอาหารที่ไหน จากนั้นรอรับอาหารแล้วเอาไปส่งคนสั่ง เก็บค่าอาหารเพิ่มเป็นค่าขนส่งกับส่วนแบ่งของแอพนิดๆ เมื่อส่งก็รับเงิน แล้วดูยอดส่วนแบ่งจากแอพ”
“มันยากอยู่พอสมควร”
หลังผมพูด ผักชีก็ออกความเห็นมาด้วยหน้าตาที่เหมือนลำบากใจใต้แสงไฟสีขาว
หนูนาเพิ่งมาและการแต่งหน้ายังไม่่เป็นที่นิยม
แต่ผมว่าผู้หญิงอยากดูสวยกว่าเดิมเป็นธรรมดา และไม่นานกำไรมันก็น่าจะงอกให้เห็นโดยที่หนูนาทำงานนิดเดียว
“ใหญ่ใหญ่กับหนูนา เพราะพวกเธอเพิ่งมาคนแผนกเธอเลยน้อย เบิกเงินหาคนเพิ่ม เมื่อมีคนคน หาทีมถ่ายทำหนูนาตอนแต่งหน้าเพื่อโพสต์หาสมาชิก แต่เปิดให้ดูฟรีแบบมีโฆษณาได้ตลอด”
“เข้าใจแล้วครับ คุณวารี”
เขาอายุมากแล้วแต่เขาสุภาพมากกว่าคนอื่น
“เอวาลิน เรียนเรื่องถ่ายทอดสดกับใหญ่ใหญ่แล้วจัดทีมถ่ายทอดกับนักข่าวตามพื้้นที่จังหวัด”
“ค่ะ”
เธอตอบมาด้วยหน้าตาที่ดูพร้อมจะทำงาน
เธอจะหาคนได้มั้ย ผมไม่รู้ขีดความสามารถการสอนคนของเธอ
เช่นเดียวกับหนูนา
แต่ผมไม่กลัวสิ่งที่อาจเป็นกำแพงอยู่่ตรงหน้า
แม้มันเป็นอุปสรรค์แต่เรามีทีมงานที่ดีที่คอยช่วยเราอยู่เสมอ
ผมไม่กลัว
“ค้นหาสัตว์ที่มีประโยชน์ในวาโรซีเมียเรีย เราจะทำงานร่วมกับสัตว์บ้างในปีหน้า เพื่่อรักษาธรรมเนียมโบราณของคนที่อยู่ร่วมกันกับสัตว์”
“เธอรู้ได้ไงว่าคนอยู่ร่วมกับสัตว์มาเป็นเวลานาน”
เมื่อผมพูดเรื่องสัตว์ วีก็มีข้อสงสัยเล็กๆ แต่หน้าเธอเหมือนเฉยๆกับข้อมูลนี้
มันน่าจะเป็นเธอสงสัยเฉยๆ ไม่ได้อยากค้นหาอะไรมากมาย
แต่ผมก็หาคำตอบให้เธออยู่ดี
“สัตว์มันวิวัฒนาการ อย่างเบเรชนุ่งที่มันมีปุ่มกดตัวเลขแบบของมันเอง มันเพราะมันต้องการภาษา แต่มันไม่เข้าใจภาษาที่คนเราใช้กัน อาจเป็นอย่างนั้นมั้ยคิเซกิ ลูน่า?”
“เป็นไปได้”
“สัตว์อยากอยู่กับคน เพราะมันจะได้อาหารดีๆเต็มอิ่มตลอด สัตว์ของเรารักอาหารและการอยู่ร่วมกับเราเป็นอย่างมาก มันเป็นไปได้ 80%”
หลังผมพูด คิเซกิตอบมาสั้นๆ แต่คนที่คุยกับสัตว์ได้อย่างลูน่าเข้าใจดี และให้ราคาเยอะกว่า
“สร้างคอมพิวเตอร์รุ่นพกพา ใช้วงจรภายในที่ไม่เหมือนเดิมโดยที่มีความเล็กกว่าและบางเบา เอาไว้หิ้วติดกระเป๋าไปมาตอนเดินทางไปข้างนอก ไม่ต้องใช้สายไฟ เพราะใช้หินจื่ดๆเป็นแหล่งพลังงาน เปิดเร็วปิดเร็ว เปิดเมื่่อไหร่่ก็ได้ ปิดเมื่่อไหร่ก็ได้ ไม่มีปัญหา”
ผักชีพิมพ์งานด้วยหน้าตาหนักใจกว่าเดิม
ผมอาจให้งานคนของผมเยอะไป
ต้องเพิ่มเงินไม่อย่างนั้นก็ขยายเวลาเพราะที่จะไม่เกิดสภาวะตึงเครียด
“เดี๋๋ยวสองเดือนนี้น่าจะไม่มีงานแล้ว ฉันจะให้เวลาพวกเธอทำงานที่สั่งไปวันนี้นานๆ และฉันไม่ได้เร่งรีบเรื่องเวลา เสร็จเมื่อไหร่ก็เสร็จ แต่ขอให้มันออกมาดีๆ”
หลังผมบอกหน้าผักชีก็เพิ่งเหมือนคนที่โดนยกปัญหาออกไปจากอกให้สบายตัว
“ผลิตผงโกโก้เอาไว้ชงแบบกำแฟปรุงสำเร็จ เอาไว้ชงกับนมและน้ำ แนะนำการนำมากินก่อนนอน”
ผมสั่งโกโก้ไว้ขาย เพราะมันเหมาะสำหรับคนอายุน้อย
งานน่าจะเยอะพอแล้ว
แผนกที่ผมไม่ค่อยมีความสามารถสั่งงานนคือแผนกเสื้อผ้า
เพราะผมไม่ใช่คนหัวศิลปะ และการไปแทรกแซงทีมงานที่คิดออกงานขายดีออกเป็นเทน้ำเทท่าทุกเซ็ตไม่ใช่เรื่องมีประโยชน์
ผมปล่อยมมันไปตามครรลอง
แต่ผมมีควมคิดอยากลองก่อน
“ผลิตเสื้อผ้าแฟนซีตามนิทาน นิยายดังๆ แล้วสร้างเว็บไซต์ข้อมูลตัวเองแบบมีภาพ ที่เอาไว้บอกข้อความ หรือขึ้นภาพพร้อมข้อความ ใช้การเชื่อมต่อกับมือถือเพื่อหาเพื่อนที่อยู่ในมือถืออัตโนมัติแล้วกดเพิ่มเพื่อนเพื่อติดตามข่าวสาร มีระบบสร้างข้อมูลร้าน หรือฉายาตัวเอง มีระบบติดตามหรือชอบหน้านั้น และสำหรับคนใช้ หน้าแรกจะเป็นข้อมูล มีหน้าที่กดชอบหรือติดตามไว้ เมื่อเลื่อนไปจะเจอเพื่อนและคนที่เราติดตาม เดี๋ยวเราจะมาเพิ่มระบบทีหลัง”
ผมสั่งทำเว็บแบบนั้น
“พอเท่านี้ก่อน วันนี้เลิกประชุม”
ผมยืนรอให้คนออกจากห้อง
ทุกคนยิ้มและโบกมือเหมือนเพื่อนสนิทตอนเดินผ่านผม
อายะบ่นเรื่องปัญหาตุ๊กตาสมจริงเกินไป
ผมแค่ยิ้มๆ แล้วอธิบายไปว่ามันจะดีกว่านี้ และเราตั้งใจให้เป็นอย่างนั้น แล้วเธอพองแก้ม เพราะตุ๊กตามันหน้าเหมือนผม
ผมเห็นวิวเดินออกจากห้องโบกมือให้ผมและหอมแก้มผม
จากนั้นผมมองห้องเพื่อที่จะจบวันนี้และกลับบ้านพักผ่อน
วีมองหน้าผม
เธอตั้งใจมอง
เธอเหมือนจะสื่ออะไรบางอย่างกับผม
เธออ้าปากพูดเป็นคำพูด
ถ้าดูไม่ผิด เธอพูดว่า ‘เลือกฉัน’
ผมเดินไปหาเธอ
“ไปเดินเล่นในเมืองตอนมืดกัน ฉันอยากเห็นบ้านคนอื่น”
หน้าเธอเหมือนอารมณ์ดีขึ้นหลายเท่า
จากเมื่อกี้ที่เธอทำหน้าเหมือนผมห่างเธอไป
เมื่อคืนเธอไม่ได้มีอาการ
ความคิดถึงน่าจะกลืนกินเธอ
เราเดินออกจากฮาโมนี่เงียบๆ แล้วเดินเข้าเมืองช้าๆ ดูข้างทางไปเรื่อยๆ
บ้านมันเรียบร้อย และทุกคนดูมีฐานะ
หลายบ้านที่มีลานหน้าบ้านเลือกไว้จอดโดรน ส่วนบ้านที่ไม่มีใช้จอดบนหลังคาเอียงๆ
เราต้องรับบททำลานจอดราคาถูกที่ใช้วัสดุทนทาน
“นี่”
“ว่าไงวี?”
“ฉันไม่ชอบใจอยู่ลึกๆ”
แฟนผมมีเรื่องกลุ้มใจ
“เรื่องอะไร? บอกฉัน”
“ทำไมวาโรต้องแยกเรา ฉันว่าเธออิจฉาเรา เพราะเรามาก่อน”
“วาโรไม่ใช่คนทำอย่างนั้น แม้เราอยู่กับเธอไม่นานแต่ฉันรู้นิสัยเธอแล้ว”
“เธอก็ยกหางวาโรตลอดแหละ เพราะเธอเป็นซัคคิวบัส”
“ไม่”
วีมองหน้าหลังผม หลังผมพูดว่าไม่
แสงกลางคืนสะท้อนกับลิปติกแดงเป็นเงา
ความมืดทำให้เธอดูกลืนกับสีข้างนอก
แต่ตาสีเหลืองเธอวาวเหมือนมันต้องการให้คนเห็นว่าเธออยู่ตรงนี้
“อย่าพูดว่าฉันรักใครมากกว่า โดยเฉพาะเธอ”
วีเปิดตากว้างเหมือนไม่เชื่อหูตัวเองแล้วหน้าแดง จากนั้นหันหน้าหนี
“นี่วารี”
“วี”
“ตำแหน่งฉันอยู่อันดับที่เท่าไหร่?”
เธอเริ่มห่วงสถานะตัวเอง
“เยอะ แต่ฉันไม่บอกหรอก ให้เธอรู้เองดีกว่า ฉันเขิน”
“จริงเหรอ? พูดจริงๆนะ?”
เธอเป็นคนที่สู้เก่ง เรื่องบนเตียงถึงใจ แต่พอเป็นเรื่องความรักเธออ่อนแอสุดๆ
มันเหมือนหัวใจเธอทำด้วยแก้วบางๆ
เธอทำเป็นเข้มแข็งอยู่ตลอด แต่เธอกลัวเสียทุกอย่างไปอยู่ตลอด
ถ้าผมเล่นกับหัวใจเธอแรงไป เธออาจไม่ใช่วีคนเดิมที่โตกันมาด้วยกัน
มันอาจไม่ใช่ตาดวงแรกที่ผมเห็น
แต่เรื่องวาโรกับเธอผมคงทำอะไรไม่ได้
ทำอะไรไม่ได้ ทำอะไรไม่ได้ ทำอะไรไม่ได้
ทำอะไรไม่ได้ ทำอะไรไม่ได้ ทำอะไรไม่ได้ทำอะไรไม่ได้ ทำอะไรไม่ได้ ทำอะไรไม่ได้ทำอะไรไม่ได้ ทำอะไรไม่ได้ ทำอะไรไม่ได้ทำอะไรไม่ได้ ทำอะไรไม่ได้ ทำอะไรไม่ได้
หยุด
ไม่
“อื้อ อื้อ อื้อ”
ผู้หญิงร้องเหมือนต้องการอะไรซักอย่าง
เธอยืนไม่ได้
เธอเอามือฟาดขอบเตียงจนมือบวม
เธอไม่มีสติ ตาเธอลอย
ผมจับข้อมือเธอไว้ให้เธอหยุดแล้วรอเธอสงบ
แล้วเธอก็หลับตานอนนิ่ง
ผมไม่เศร้า
มันกัดหัวใจผมแทบสลาย
หัวผมจะแตกเป็นเสี่ยงๆ
ผมนอน ภาวนาให้เธอสงบ
“วารี!”
“ห้ะ”
ผมได้ยินเสียงคนตบหน้า แต่ผมแค่ลืมตาเปิดกว้าง หายใจหอบ เหงื่อออกทั้งตัว
จากหน้าที่เคยชากลายเป็นเจ็บในช้าๆ
“เป็นอะไรขึ้นมา อยู่ดีๆลงไปขดอยู่กับพื้นแล้วตะโกนแหกปาก! หายไปไหนมา ทั้งๆที่ฉันอยู่นี่! วารี!”
ผมนิ่งไปซักพักแล้วดูมือตัวเอง
มันชุ่มเหงื่อ ผมล้วงผ้าเช็ดหน้ามาเช็ด
“เรื่องอดีตนิดหน่อย ฉันผ่านมันมาแล้ว แต่มัน…”
ผมไม่กล้าพูดต่อ
หน้าวีเละเทะไปหมดและตาแดงเหมือนเพิ่งร้องไห้อกหัก
เครื่องแต่งหน้าเธอเละไปหมด
“พอ ไม่ต้องคิดแล้ว เธออยู่ต่างโลก อย่าลืม คนอย่างเธอมีฮาเร็ม เธอจะรู้สึกอบอุ่นกับใครก็ได้”
วีสั่งสอนผม
ผมเดินต่อ แต่วีดึงแขนผมไว้แล้วมองสวนที่มีม้านั่งอยู่กลางดึก
“ไปนั่งพักกัน”
จากนั้นเธอลากผมไปหาเก้าอี้ยาว
เธอคงอยากให้ผมนั่งพัก
เมื่อเธอนั่งแล้วเธอจับที่อกแล้วถอนหายใจเหมือนโล่งใจว่าไม่เป็นอะไรแล้ว
เธอมองหน้าผม
เครื่องสำอางใต้ตาเธอเละไปหมด
ผมเอาผ้าเช็ดหน้าเช็ดเครื่องสำอางออกให้หมด
หน้าเธอเป็นธรรมชาติมากขึ้น
“ฉันแต่งหน้าไม่สวยกว่าเหรอ?”
“ฉันว่าก็แปลกตาดีเพราะเราเห็นกันบ่อย แต่ฉันชอบหน้าไม่แต่งเธอมากกว่า”
“อย่างนั้นเหรอ?”
เธอยิ้มแบบตาแดงๆนิดหน่อยหลังเธอพูด
“อย่าทิ้งฉันไปอีกนะ”
“ฉันจะพยายาม”
หลังผมพูด ผมจับมือเธอแน่นๆ
เธอปล่อยลมหายใจเฮือกใหญ่ออก
“ถ้าฉันไม่มีเธอ ฉันไม่มีอะไรเลย… งานก็เธอ ได้รู้ถึงความสามารถตัวเองก็เพราะเธอ แถมเกิดมายังไม่เคยถูกใครรังแกก็เพราะเธอ ทั้งๆที่เป็นกำพร้าต่ำๆ”
“มันเป็นเพราะเธอเข้มแข็งกว่าที่เธอคิดกับตัวเอง วี”
เธอมองผมเหมือนสงสัยกับคำตอบ และตัดสินใจไม่เชื่อ
มันคือเรื่องจริง เธอเข้มแข็ง
“กลับเถอะ เราเดินมาไกลแล้ว”
“วี”
เธอลุกจะพาผมลุก หลังบอก แล้วผมดึงแขนเธอไว้
“หืม?”
“ให้ค่ากับตัวเองบ้าง คนไม่ให้ค่ากับตัวเองมักจะโชคไม่ดี เข้มแข็งเพื่อเป็นวีของฉัน”
ผมลูบหัวเธอ
เธอจูบปากผม
เราเราจูบกัน
มันเริ่มจากธรรมดา จากนั้นมันเริ่มนัวเนีย
แต่ไม่มีใครเอาลิ้นไปเข้าปากอีกฝ่าย
มันเป็นจูบมหัศจรรย์ที่ไม่เคยเกิดขึ้น
และมันทำให้หัวใจที่เต็มไปด้วยแผลของผมอุ่นขึ้น
จากนั้นจูบมันเริ่มช้าลง
เวลาผ่านไปเร็วเหมือนโกหก
ลิ้นเราไม่ยื่นหากัน
เธอถอนหน้าแล้วมีเส้นน้ำลายยาวจากปากผมไปที่ปากเธอ
เธอจับปลายเสื้อและเมื่อผมเห็นเธอกำลังยก ผมรีบจับมือเธอไว้
“เราต้องเป็นผู้ใหญ่ที่ดี อย่าเอาเรื่องนั้นขึ้นสูงเกินไป มันเกินพอดี”
“ก็เห็นเธอชอบเยอะๆ กินก็มูมมามเสียงดัง”
ผมเกาหัวหลังเธอพองแก้มแล้วพูดสวน
ผมจูงเธอลุกเดินกลับบ้าน
เธอเดินกลับบ้านเหมือนรู้สึกผิดอยู่หลังผม
ผมหยุด และหันไปหาเธอ
“มายืนเคียงข้างฉัน”
เมื่อเธอได้ยิน น้ำตาเธอไหลน้อยๆ แล้วหน้าเปลี่ยนเป็นยิ้มแย้ม ก้าวเท้ามาเดินข้างผม
หางเธอแกว่งไปแกว่งมาตลอดทางแล้วเรากลับบ้านนอนกอดกันอีกวัน
