เล่ม 1 (1-21)
เรื่องราวของการสร้างรักในโลกแฟนตาซี ของชายต่างโลก สองสาวกำพร้า และมีอีก? ออกทำงาน ฝึกฝนเพื่อความแข็งแกร่ง แก้ปัญหาแห่งรักน่ารักๆ กับโลกใบใหม่พร้อมคนรักต่างโลก สองสาวและคนอื่นๆ? รัก!สู้!ทำงาน!
เล่ม 2 (22-41)
เริ่มเข้าสู่วัยทำงานเป็นครั้งแรกในชีวิตที่สอง กับการได้มาทำงานสายสู้ที่ซ่องใหญ่ เป็นเด็กคุมประตู การบอกข่าวร้ายกับเพื่อนสนิท สร้างเนื้อสร้างตัวด้วยร้านใหม่ในโลกใหม่ และการเจอคนในฝัน เจ้าหญิงต่างแดน
เล่ม 3 (42-61)
การย้ายมาวังต่างประเทศตามแฟนเพื่อสร้างชีวิิตใหม่ รัก! ทำงาน! สู้!
รัก,แฟนตาซี,เกิดใหม่,ไซไฟ,ชาย-หญิง,รัก,คลั่งรัก,ชาย-ชาย,ทำงาน,สร้างตัว,ฝึกฝน,เกิดใหม่ ,รักวัยรุ่น,นางเอกเก่ง,พระเอกเก่ง,yaoi,หญิงรุก,ชาย-หญิง,ฮาเร็ม,แอ็คชั่น ,ต่อสู้,โรแมนติก ,โรแมนซ์,แฟนตาซี,ต่างโลก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
88 ราชาแห่งโครอลลัลเรย์เรีย
มุมมองบุคคลที่สาม
โครอลลัลเรย์เรีย
ห้องกระจกพิเศษบนชั้น 7 ดงเสือดอกเล่นน้ำ
คนสองคนกำลังสนุกอยู่ “ฉันอยากเจอท่านหญิงเสือดำบ้าง”
“พี่ หนูบอกพี่แล้วไง เจ๊ได้ผู้ชายไปเรียบร้อยแล้ว…”
“แต่เธอติดใจฉันนี่?”
“เธอเปลี่ยนใจแล้ว”
สาว 18 รูปร่างเล็กบอบบางผมยุ่งฟูเพราะขยี้มากเลยเสียทรงแผ่หราอยู่บนเตียง
แต่หน้าเธอสวยงามและดูเยาว์วัย
แต่ถ้าเห็นแขนเธอจะเห็นว่าเธอออกกำลังกายมาเยอะเหมือนกัน
คนข้างบนเป็นหนุ่มหุ่นดีมากเหมือนนักกีฬา แต่กล้ามไม่โต
หน้าเขาทั้งสวยมาก ทั้งหล่อมากเหมือนรูปปั้นหินอ่อน
หน้าเขาอ่อนเหมือนกันและเขาเพิ่งอายุ 22
เขาลุกก่อน
“ฉันจะไปอาบน้ำ”
เขาเข้าห้องอาบน้ำในตัวที่อยู่ใกล้ๆเป็นห้องน้ำเปิด แต่โถนั่งจะปิด
เขาอาบน้ำของเขาไป เขาแค่นุ่งผ้าเช็ดตัวเหมือนผู้หญิง หยิบหน้ากากประหลาดบนโต๊ะใส่แล้วมองออกไปข้างนอก
เมื่อมองได้ซักพักเขาก็เดินไปที่ท่อเรียกเคาน์เตอร์ “ฉันเอง”
“สะ, สวัสดีค่ะ! เปลี่ยนคนเหรอคะ?”
“ไม่ใช่ ขอข่าวฮาโมนี่ทั้งสองเล่ม”
“จัดซื้อให้ซักครู่ค่ะ”
เขาเดินไปดูข้างนอกต่อ
เขานึกถึงช่วงเวลาที่เขามีก่อนหน้ากับผู้หญิงหุ่นบางที่อยู่ใต้ผ้าห่มแล้วเขายิ้มนิดหน่อย
ซักพักข่าวฮาโมนี่ก็มา
สาวอีกคนที่แต่งชุดเรียบร้อยหน่อยแต่ยังไม่ทิ้งความเซ็กซี่ออกไปเพราะเป็นคนของดงเสือดอกเล่นน้ำเข้ามาเลยโดยไม่ได้เคาะประตู
เธอเดินมายื่นหนังสือสองเล่มที่มีข่าวฮาโมนี่
เมื่อเขาเห็นปกหน้าเป็นคนที่หุ่นก้านคล้ายวารีแต่ครึ่งใบหน้าทางซ้ายโดนเซ็นเซอร์เขาก็ยิ้มกริ่ม
“เจ้านั่นจากไปแล้วเหรอ? หึหึ… ดี”
“เสียใจที่ต้องพูดค่ะ แต่หลังจากนั้นเขาฟื้นแล้ว ตอนนี้ออกจากโรงพยาบาลแล้วค่ะพี่”
ชายหนุ่มผมทองยาวประบ่ามองสาวสายบริการที่ใส่เครื่องแบบดงเสือดอกเล่นน้ำ “จึ ไปเถอะ”
เขาไม่ได้เกลียดเธอ แต่เขาแยกข่าวร้ายออกจากเธอไม่ได้
สาวใส่เครื่องแบบคำนับ แล้วเดินวางเท้าเป็นเส้นตรงเหมือนที่นางแบบระดับทวีปเดินประกวด
มันทำให้สองเนื้อด้านท้ายโยกไปมาจนทำให้หนุ่มผมทองมองไม่ละสายตา
แต่เมื่อเธอออกจากห้องไปเขาก็หันไปสนใจหนังสือสองเล่มที่อยู่ในมือเขา
เขาเปิดข่าวก่อนเพราะเขาอยากดูก่อนว่ามีเรื่องสำคัญอะไรเกิดขึ้น
‘ถึงงานวิวาห์จะล่ม แต่แหวนยังถูกใส่เรียบร้อยครบทุกคนที่โรงพยาบาล’
เขามองแบบไม่คิดอะไรมาก เพราะเขาไม่ใช่คนชอบวารีแต่ เขาติดตามวล็อดซีเมีย เพราะวาโรซีเมียเรียขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ
ประเทศนั้น เป็นประเทศแรกที่รับประเทศอื่นเป็นเมืองขึ้น และมันเป็นเหตุการณ์ที่ไม่ได้เกิดขึ้นมาเป็นพันปีแล้ว
เขาดูรายละเอียดข่าว แต่มันเป็นรายงานการต่อสู้ที่เขาไม่ได้ใส่ใจนัก
เพราะโครอลลัลเรย์เรียพิเศษต่างจากประเทศอื่นทุกประเทศที่มีทหาร
ประเทศนี้เหมือนประเทศแห่งบริการ ประเทศแห่งสถานที่ท่องเที่ยว
โครอลลัลเรย์เรียเป็นประเทศที่ไม่เคยปิด เปิดสำหรับทุกประเทศ
มันจะมีสัญญาณหนึ่งที่ทุกคนรู้เมื่อประเทศไม่รู้ว่าใครเป็นศัตรู
มันคือการที่ประเทศโครอลลัลเรย์เรียหันไปสนใจประเทศใดประเทศหนึ่ง และเลือกที่จะปิดประเทศใส่ประเทศนั้น
มันคือการส่งสัญญาณให้ทุกประเทศรู้ว่า คนนี้แหละคือศัตรู
แล้วทุกคนจะหันไปสนใจทุกประเทศนั้นโดยอัตโนมัติ
มันทำให้ประเทศเคลื่อนไหวอะไรมากไม่ได้ เพราะประเทศนั้นก็รู้แล้วว่าตัวเองนี่แหละที่กำลังทำผิด
เขาแค่ต้องหยุดทุกอย่างที่ทำอยู่แล้วเปลี่ยนแปลง นั่นคือหนทางเดียวที่จะรอด
ประเทศโครอลลัลเรย์เรียเลยไม่เคยโดนประเทศไหนโจมตี
เขาจึงไม่เคยกังวลและคิดเพิ่มทหารจึงปล่อยให้อะไรจะเกิดก็เกิดไป
“หืม อะไรคืออินเตอร์เน็ต?”
“ไม่รู้เหมือนกันเพราะที่นี่ไม่มีค่ะ… ถ้าจะใช้ต้องไปปรึกษากับวาโรซีเมียเรีย”
เขาคิดในใจ ‘สงสัยข้าต้องไปคุยกับเจ้านั่น เจ้าวารี’
เขาขออ่านรายละเอียดก่อน
“ดูภาพ ข้อมูล และเรื่องราวต่างๆบนอินเตอร์เน็ต? และใช้แอพทำให้เกิดงาน เกิดกิจกรรมในประเทศ ในเขตแผนที่ และอื่นๆ อีกมากมาย มันทำให้การสอนอาชีพเป็นไปได้ง่ายและเกิดการตื่นตัวกับการที่ต้องรวบรวมข้อมูล”
เขาประเมินค่าความเสียหายที่จะเกิดขี้นและสิ่งที่เขาจะได้
การมีอาชีพใหม่ๆจะเกิดขึ้น เกิดการค้นหาแนวคิดที่สร้างอาชีพและการเพิ่มกำไรมากขึ้น
เพราะฉะนั้นมันมีแต่ได้กับได้ ไม่มีอะไรจะเสีย เพราะการเป็นเมืองขึ้น ยอมเสียภาษีเพื่อการบริหาร ได้กำไรมากกว่า
เขาตัดสินใจใส่เสื้อผ้าแล้วออกไป
“พี่จะไปไหน?”
“ฉันจะไปวาโรซีเมียเรีย เมื่อฉันกลับมา เธอจะยังอยู่ที่ห้องนี้มั้ย?”
“ถ้าพี่จ่ายค่าเวลาน้องก็ยินดี”
“ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวเจอกัน… ไฮฟ์”
“พี่ยังจำหนูได้เหรอ?”
“แน่นอน… ไปล่ะ เจอกันเมื่อธุระเสร็จแล้ว”
“จ้าพี่”
นั่นคือการสนทนาก่อนเขาออกจากห้อง
แต่เขาดันกดสวิตช์ปิดไฟก่อนออกจากห้อง
“ใจเย็นดิ น้องยังอยู่เลยพี่ โห่!”
“อ่าว โทษที มันเป็นนิสัย”
เขากลับไปเปิดไฟ
ที่เขาปิดเพราะเขามีนิสัยชอบปิดไฟของห้องที่เขาออก
มันเป็นนิสัยติดตัวที่เขาเป็นมาตั้งแต่เด็กและลืมไม่ลงเพราะที่บ้านเขากำชับมาอย่างดิบดี
มันเพราะรอยโดนทำร้ายหนักเป็นลายที่แผ่นหลังเขา
นั่นเป็นเรื่องส่วนตัวของเขา และความอับอายที่ครั้งหนึ่งเขาเกเรเกินใครรับได้
เขาเดินไปที่จอดโดรนที่ไกลๆ เพราะเขาไม่ได้จอดอยู่ใกล้ๆ
เขารู้หมดว่าตรงไหนคือลานกว้าง
และเพื่อนเขาที่มีแต่เขาแค่เอาทหารคุ้มกันที่ยืนอยู่ตามวันไปเล่นด้วย
และเขาก็มอมแมมกลับบ้านทุกวัน ทำให้คนเห็นสภาพเขา ไม่เหมือนตำแหน่งสูงๆของเขา
ราชา
เขาเดินถึงจุดจอดโดรนที่ประเทศเขาเริ่มทำไว้ เพราะสายลับหญิงที่เลื่องชื่อของเขาจะทำอะไรกับประเทศไหนก็ได้
นั่นทำให้เขารู้การเคลื่อนไหวของทุกประเทศ และรู้หมดว่าใครกำลังทำอะไร
เขาขึ้นโดรนและบินออกไป
เขาเปิดระบบแผนที่แล้วบินไปวาโรซีเมียเรียทั้งๆหน้ากาก
เขาไปถึงวาโรซีเมียเรีย
“ฉันชิเดะราชาโครอลลัลเรย์เรีย และฉันขอพบราชินีวาโรซีเมียเรีย…”
เขาวางมาดเดินสง่าสมเป็นราชาแล้ว
ทหารนำทางพอรู้ชื่อนั้น แต่ไม่เคยเห็นหน้าเขา ทหารนำทางไปเรื่อยๆ และแล้วก็มาถึงห้องวาโรที่เขาพอเคยคุยบ้างนิดหน่อย
“วาโรนี่ฉันเอง”
“ชิเดะ… มาทำอะไร นายไม่ได้นัด แล้วตอนนี้ ฉันกำลังคุยอยู่กับว่าที่สามี และลูกเลี้ยงเขา…”
“ฉันขอเขาไปนั่งถ้าอย่างนั้น”
“ได้สิ เข้ามาเลย เดี๋ยวฉันไปเปิดกลอนสักครู่”
เสียงวาโรพูดออกมาจากห้อง
เขานั่งดู มันมีวารีใส่เสื้อประหลาดที่เรียกว่า ‘สูท’ กับกางเกงขายาว และลูกเลี้ยงเขาที่แต่งตัวเรียบร้อย
เขาเปิดเขาไป
ลูกเลี้ยงเขากำลังกระซิบกระซาบลอยขี้นเอง ตกลงมา แล้วก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นหลังจากนั้น
“เธอทำได้ยังไง? นายเจอเวทมนตร์แล้วเหรอ?”
วารีดูเหมือนจะไม่ค่อยอยากคุยกับเขา แต่ก็หันมาให้ข้อมูล
“มันน่าจะเป็นสิ่งที่มีอยู่ทุกโลก เพียงแต่เรามองไม่เห็น และสิ่งนั้นบางคนมีตามติดตัว และเหมือนเทพคุ้มครองในแง่หนึ่ง คุณชิเดะ หรือให้ผมเรียกท่าน? ผมไม่รู้จักคุณ เรียกท่านมันเยอะไปหน่อย”
“เรียกอะไรก็แล้วแต่ ฉันไม่สน ฉันไม่ค่อยอยากคุยกับนายมาก”
“ถ้าอย่างนั้นเราใจตรงกัน”
“มันคงคุยกันง่ายดี”
ชิเดะพูดเสร็จก็ยื่นมือ เพราะเขารู้ตำแหน่งของเขา
วารีจับมือชิเดะ
“เล่าต่อ คราวนี้ฉันอยากรู้มากขึ้น ทั้งหมดเกี่ยวกับลูกเลี้ยงนาย และ ‘เทพ’ คำใหม่นั้น”
เมื่อวารีได้ยินวารีก็หนักใจ เพราะมันเป็นเรื่องของครอบครัวเขา
“ผมไม่อยากเล่ามาก เอาเป็นว่าวันนึงมันมีสิ่งหนึ่งตาย ลูกเลี้ยงเราเปลี่ยน เรานึกว่าเพื่อนเขาเป็นอะไรไป แต่เอาเข้าจริงโลกนี้มีปีศาจร้ายที่เรามองไม่เห็นอยู่ มันอาจอยู่ได้ทุกที่ถ้าใจคนหนึ่งคิดไม่ดี และตกต่ำมากเกินไป” วารีทำมือเป็นสองชั้น
“ชั้นบนคือการทำดี เมื่อทำดีจะมี ‘เทพ’ คุ้มครอง ลูกเลี้ยงเราเจอตัวล่าง นั่นก็คือ ‘ปีศาจ’ ที่มาโหยหวนให้เธอนอนไม่หลับ แต่เธอสามารถจัดการกับปีศาจได้ไม่มีปัญหา เรากำลังคิดอยู่ว่า ถ้าเราเลื่อนสถานะเพื่อนเธอ จากแค่ ‘เพื่อนผู้ติดตาม’ แล้วขึ้นเป็น ‘เทพ’ เราจะมีอิธิพลกับอีกโลกมากขึ้น”
“เรื่องมันเหมือนเกินฉันจะเข้าใจ ถ้าพูดง่ายๆ เหมือนเธอมีคล้าย ‘ปีศาจ’ ตามอยู่ แล้วจะเลื่อนปีศาจเป็นเทพเหรอ?”
เมื่อชิเดะถามวารีก็ส่ายหน้า
“ไม่ใช่ เธอมีเพื่่อนตาม แล้ววันนึง เธอมีปีศาจตามมาเพิ่มอีกเป็นคนตามเธอสองคน มันทำให้เธอลำบาก เธอเลยจัดการปีศาจด้วยตัวเอง”
“นายไม่ได้ช่วยลูกของนาย?”
“มันเป็นเรื่องที่ฉันทำอะไรไม่ได้เพราะอยู่คนละโลก ฉันพยามทำของเพื่อเชื่อมต่อทั้งสองโลกเข้าด้วยกัน แต่ฉันลองหลายอย่างแล้ว มันทั้งหมดไม่สำเร็จเพราะตอนนั้น เฟทหรือลูกเลี้ยงฉันยังไม่มีส่วนร่วม แต่เธอเป็นตัวเชื่อมหนึ่ง แต่เธอต้องเป็นคนลงมือเอง”
“ฉันยังไม่เข้าใจ”
ชิเดะฟังวารีพูด แล้วตอบออกไป แต่ชิเดะเลือกสนเรื่องอื่น
“อินเตอร์เน็ต… ถ้าโครอลลัลเรย์เรียต้องการ และถ้าต้องการให้โครอลลัลเรย์เรียตกเป็นเมืองขึ้นของวาโรซีเมียเรีย เธอสองคนผัวเมีย จะจ่ายฉันเท่าไหร่”
วารีหันไปหาวาโร เพราะเรื่องมันเกินของเขาแล้ว
“วาโรซีเมียเรียยินดีให้ 300,000 ทอง เรารู้ว่าโครอลลัลเรย์เรีย มีค่ามากกว่านั้น
แต่เราไม่มีจะให้มากกว่านั้น”
เมื่อชิเดะฟังชิเดะส่ายหน้า “เราจะขายโครอลลัลเรย์เรีย 1,000,000 ทอง
วาโรเมื่อได้ยินก็ส่ายหน้า ต่อให้เธอรวมเงินกับผัว เธอก็ยังมีไม่พอจ่ายอยู่ดี
วารีคิดในใจ ตอนนี้เขามีอยู่ 600,000 ทอง ถ้าเขายอมจ่ายห้าแสน เพื่อเหลือไว้เป็นค่าเงินเดือนพนักงานทั้งหมดแสนนึงจะมีเงินเหลือหมุนนิดหน่อย ที่เหลือเขาก็แค่รอกำไร
“ทางฉันวารี จะเพิ่มเข้าไปอีกห้าแสน แต่เราคงต้องให้ลดจากราคาล้านนึง”
เมื่อชิเดะได้ยินว่าต้องลดก็คิดหนัก ยิ่งเขาไม่รู้ว่าอินเตอร์เน็ตดีๆราคาเท่าไหร่อีก แล้วเขาต้องดูแลการสร้างอีก งานของเขาจะเยอะเกินไป
เมื่อชิเดะคิดเสร็จก็ตัดสินใจ “เราขอให้นายสร้างอินเตอร์เน็ตให้เรา นายจะเป็นคนติดตั้งทั้งหมด และดูและเรื่องทำอินเตอร์เน็ตให้ดีเท่าของนาย วารี”
“เอาดีเท่ากันเลยเหรอ มันจะราคาสูง และใช้เวลานาน”
เมื่อชิเดะได้ยินก็คิดไม่นาน เขาเป็นคนใจร้อน “ใช้แรงงานคนสร้างให้เยอะกว่านาย เอาให้มันเสร็จเร็วกว่า ฉันเป็นคนรีบ”
วารีคิดราคาตามจริง ไม่ได้โก่งราคาเพิ่ม
“ปรกติสร้างดาวเทียม ยิงดาวเทียมขึ้น ติดตัวรับคือสามแสนทอง ส่วนค่าแรงงานจะอีกหนึ่งแสน ถ้านายอยากเร่ง ก็เพิ่มขึ้นไปสามเท่า ให้แรงงานเยอะขึ้น เป็นสามแสนกับสามแสน เป็นหกแสน
“ฉันรับข้อเสนอ ฉันจะขายประเทศแปดแสน แล้วซื้ออินเตอร์เน็ตหรือดาวเทียมอะไรทั้งหมดนั่นรวมถึงแรงงาน จากนั้นนายก็เหลือจ่ายฉันแค่สองแสน”
เมื่อวารีพูดกับชิเดะเสร็จ วารีก็หันไปพูดกับวาโร
“วาโรเธอเป็นคนจัดการเรื่องเงินของเขาสองแสน แล้วก็ให้ฉันแสนนึง”
“ได้ไม่มีปัญหา”
เมื่อวารีบอกวาโรเรียบร้อยเธอก็หันไปปรึกษาเรื่องการส่งเงินกับโฮเบรินที่อยู่ในห้อง
“เดี๋ยวผมดูแลกับการคลังเองครับ”
เมื่อโฮเบรินรับปากเรื่องการส่งเงิน ชิเดะก็จะออกไปจากห้องทันที
วาโรลุกขึ้นแล้วเรียก
“ไม่จับมือกันตกลงขายประเทศเหรอ? ท่านราชาโครอลลัลเรย์เรีย”
ขิเดะหันมา ไม่มีใครรู้อารมณ์เขาภายใต้หน้ากาก “ขอให้ร่วมมือกันอย่างราบรื่นจะเอาภาษีเท่าไหร่?”
“จากมูลค่าของโครอลลัลเรย์เรีย เราว่าจะเก็บ 20% แต่เนื่องจากเราเห็นความร่วมมือและอยากก้าวหน้าเป็นอย่างดี เราจะคิดแค่ 10% ให้รายได้หรือเรื่องค่าใช้จ่ายต่างๆของประชาชนเพิ่มขึ้น”
วาโรยังจับมือกับชิเดะคุยเรื่องภาษีที่จะต้องจ่ายสำหรับเมืองขึ้น
ชิเดะรู้ทันทีว่ามันมากกว่าฟูลมูนที่ 5% แต่เขาไม่พูดอะไร เพราะรู้ว่าเป็นประเทศที่ใกล้กว่า และผลกระทบมีมากกว่าทางการค้าขาย
“และฉันต้องการสาขาของฮาโมนี่ ฉันต้องการให้มีทุกอย่างที่นายมีตอนนี้ไปขายประเทศเรา รวมถึงของที่เราต้องแอบให้คนมาขับไปเองคือโดรน”
วารีหันไปมองวาโร “เอาไง?”
พอวาโรได้ยินก็นึกในใจเหมือนคิดหนัก
ชิเดะเริ่มสงสัยว่ามันติดอะไร “โดรนมันมีปัญหาอะไรใหญ่ๆอยู่เหรอไง ถึงให้ง่ายๆไม่ได้”
วาโรหันไปมองวารี “เรื่องนี้เธอตอบเถอะ วารี”
เมื่อวารีได้ยินก็หลับตาเพื่อเรียบเรียงคำพูดแล้วตอบไปหลังจากนั้น
“โดรนยังมีปัญหาเรื่องที่ว่าตอนนี้ใช้คนขับ คนของวาโรซีเมียเรียเป็นคนระเบียบจัด เลยคุมความสูงและเส้นทางเองได้ แต่ถ้าเราเปิดโดนเป็นเสรี ส่งไปทุกที่ แล้วยังไม่มี ‘ถนน’ บนอากาศ น่านฟ้า มันจะมีโดรนเยอะเกินไป แล้วบินกันมั่วซั่วไปนั่นนี่ ออกนอกประเทศ อันนี้รวมถึงคนที่คิดร้ายกับประเทศอื่น มันทำให้การลอบเข้าประเทศอื่นทางอากาศเป็นไปได้ นั่นทำให้มันอันตรายมากขึ้น”
“เราเข้าใจปัญหานั้น แล้วจะแก้เมื่อไหร่?” เมื่อชิเดะได้ยินคำอธิบาย เขาก็เข้าใจทันทีว่า ‘โดรนต้องรอ’ ถ้าอย่างนั้น เราขอทำถนนอะไรนั่นก่อน และเราจะเข้มงวดเรื่องการออกเงินทำถนนบนอากาศ มันจะต้องใช้เวลาเท่าไหร่? และกี่ทอง เราจะได้หักไปเลย” ชิเดะเป็นคนแก้ปัญหาเร็วมาก มันเป็นความสามารถของเขาตั้งแต่ยังเล็ก
“ฉันยังนึกภาพไม่ออกว่าจะสร้างถนนบนฟ้าได้อย่างไร แต่ถ้าดูจากภาพรวม และอัตราประชากรหนาแน่นของโครอลลัลเรย์เรีย ฉันว่าซักหนึ่งแสน น่าจะพอแล้ว” วารีพูดราคาถนนทั้งประเทศ
“หนึ่งแสน? นายคำนวนผิดหรือเปล่า?” ชิเดะเริ่มสงสัยว่ามันถูกไป
วารียิ้มแล้วตอบมาด้วยดวงตาที่มั่นใจ “แค่นั้นแหละ ได้อยู่แล้ว ฉันยังพอมีภาพลางๆเลยตีราคาได้ แต่ต้องรอดาวเทียมออก ขายโดรน และเปิดอินเตอร์เน็ตพร้อมกัน”
“เรื่องนั้นเราไม่มีปัญหา ถ้าการรอมันจำเป็น วารี กลับก่อนล่ะ”
“ชิเดะ แล้วเจอกันอีก”
“แน่นอน”
เมื่อวารีพูดเสร็จ ชิเดะก็ยื่นมือ
เมื่อวาโรเห็นก็เอะใจ “นายไม่เคยจับผู้ชาย ชิเดะ”
ชิเดะส่ายหน้า “คนนี้อาจไม่เหมือน”
วารีเดินอย่างมั่นใจไปจับมือชิเดะ
เมื่อจับเสร็จ ชิเดะก็ดูหลังมือตัวเอง แล้วพยักหน้าให้คู่รักวาโรวารี โดยพยักหน้าให้วาโรก่อน
“แล้วเจอกัน” วาโรโบกมือยิ้มแย้ม แม้ร่างกายจะมีผ้าพันแผลติดอยู่
ชิเดะไม่สนใจ เพราะรู้ว่าอย่างราชินีวล็อดซีเมียศักดิ์ศรีสูง และไม่อยากบอกเรื่องที่ตัวเองได้รับบาดเจ็บ
ชิเดะออกไปแล้วกลับประเทศไป
นั่นคือเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อเดือน 1
เฟทได้ยินเรื่องราวทั้งหมด และเฟทก็รู้ว่า วาโรซีเมียเรียใหญ่ขึ้นอีกแล้ว
3 เดือนถัดมา
“ยิงจรวดได้”
วารีสั่งการทีมงาน
ที่นี่เป็นฐานส่งจรวดดาวเทียมของโครอลลัลเรย์เรีย
จรวดขึ้นไปอย่างไม่มีปัญหา
“มันดูราบรื่นกว่าคราวที่แล้ว”
นาดูรายงานสภาพยานที่ตรวจเร็วขึ้นเพราะเป็นระบบใหม่และเริ่มใช้เอไอเข้ามาช่วย
ระบบและจรวดเราดีขึ้นกว่าครั้งที่แล้วนิดหน่อย มันทำให้จรวดรอบนี้นิ่งขึ้น และไม่มีปัญหาในการส่ง
มันทำให้การผ่านชั้นที่ทำให้จรวดเป็นเปลวเพลิงล้อมรอมนิ่งขึ้น
และแล้วจรวดก็ออกไปได้ไม่มีปัญหา
นาหันมาด้วยหน้าเครียด “มันจะใข้ได้จริงๆมั้ย วารี?”
วารีส่ายหน้า “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่เรามีระบบควบคุมมืออยู่ ถ้าเอไอมันทำไม่ได้เรื่องขึ้้นมา เรามีคนที่ซ้อมมาเกือบพันรอบอยู่ในมือ”
เมื่อนาได้ยินก็หน้าผ่อนคลาย “ถ้าอย่างนั้นเราแค่ต้องเชื่อสินะ”
วารีซดกาแฟ “คงทำได้แค่นั้น ส่วนเราก็ทำงานของเราไป”
นาหันไป กดปุ่มติดต่อกับนักบินอวกาศ “แยกส่วนหัวกับส่วนไอพ่น”
“เปิดระบบลงจอดด้วยเอไอ กำลังแยกส่วนไอพ่น ขอให้โชคดี”
ภาพนอกเครื่องเป็นจรวดแยกออก แล้วเริ่มมีแก๊ซพ่นรอบเครื่องเพื่อจัดเครื่องเอาด้านไอพ่นลง จากนั้นมันเหมือนบินไปแบบกำลังหาที่ลง
“เอไอขอข้อมูลกำลังลงจุดลงจอด”
นาพูดขึ้นมา “ให้มันไปตามตรง”
นาพิมพ์ “เรียบร้อย กำลังตกด้วยความเร็วสูง กำลังเข้าชั้นบรรยากาศ รอผ่านแล้วจะกางตัวปรับทิศตกจากลม เป้าหมายเบี้ยว 1 เมตร”
เมื่อผมได้ยิน “มันอาจมีข้อมูลไม่ถูกต้อง ลองให้ข้อมูลมันไป”
นาพิมพ์เข้าไปบอกเอไอ “เอไอบอกว่าต้องปรับตอนถึงระดับเปิดไอพ่น เราจะเชื่อใจมันมั้ย?”
“พื้นที่ 1 เมตรอพยพหมดแล้วนะ มีบ้านคนมั้ย?”
“กำลังหาแผนที่” นาพิมพ์ในคอมพิวเตอร์ “ไม่มีเป็นสวนสาธารนะใหญ่ ถ้าตกตรงนั้น เราแค่ต้องแก้เรื่องดินและต้นไม้ที่เสียหาย”
นารายงานแบบไม่หันมามอง
ผมลองตีราคา มันไม่ได้ใช้เงินมากมาย ถ้าอย่างนั้นก็ใช้ได้ ถ้าเกิดเอไอมันทำเบี้ยว ผมรับผิดชอบได้
แต่เอไอตัวนี้ผ่านการฝึกมาเรียบร้อยหลายรอบมากตั้งแต่เริ่มเดินหนึ่ง เราดึงข้อมูลทั้งหมดจากตัวแรก แล้วสร้างอีกตัวขึ้นมาใหม่เพื่อดูแลเรื่องระบบลงจอดของยานอวกาศอย่างเดียว
“ตกมาถึงชั้นเปิดไอพ่นแล้ว กำลังเปิดไอพ่น” นาบอกหลังเห็นเอไอส่งข้อมูลมา มีโดรนหลายตัวเฝ้าดูทุกมุมจากหลายมุมกล้อง มันทำให้ทุกคนเห็นภาพการทำงานของเอไอ
“ไอพ่นใช้ได้ปรกติ น้ำมันพอและเหลือส่วนที่เผื่อไว้ ไม่ได้ใช้ส่วนนั้นที่ไว้ป้องกันเลย มันประหยัดพลังงานมาก และคำนวนน้ำมันไปด้วยอยู่ตลอดเวลา”
นาบอกคุณภาพการทำงานของเอไอ
ถ้าอย่างนั้นไม่มีปัญหา
“มันกำลังตกลงที่ความเร็วที่ถูกต้อง กำลังปรับตำแหน่งเรื่อยๆ ห่างครึ่งเมตรแล้ว ตกลง อยู่บนเป้าหมาย ไอพ่นแรงขึ้น กำลังชะลอ แตะพื้นด้วยความเร็ว 1 เมตรต่อครึ่งชั่วโมง มันขอโทษมา มันบอกประสิทธิภาพไอพ่น ไม่ได้เป็นไปตามที่คำนวนกำลังปรับข้อมูล มันบอกว่า ครั้งหน้าจะดีกว่านี้”
ผมเกาหัว ตอนแรกเราให้เอไอออกแบบอะไรเรียบร้อยหมดแล้ว
“มันเรื่องเล็ก อย่างน้อยก็ไม่ได้เสียหายมาก” ผมบอกนาแล้วนาให้ข้อมูลเอไอไป
นารับคำตอบจากเอไอมา “ขอบคุณที่ให้อภัย การลงจอดถือว่าสำเร็จด้วยความเสียหาย 200 ทอง”
เมื่อผมได้ยินผมก็บอกนา “ขอบคุณมันที่ทำงานหนัก”
เมื่อนาได้ยินก็หันมาเอียงหัว “แต่มันเป็นเอไอนะ?”
เมื่อผมได้ยินผมก็ยิ้ม “พูดไปเถอะ ดีกว่าไม่บอกมัน”
นาพิมพ์ข้อมูลไป “มันบอกว่า ซาบซึ้ง”
เมื่อผมได้ยิน “ภารกิจสำเร็จ แยกย้ายกินเลี้ยงเหมือนเดิม”
ทีมงานทั้งหมดลุกขึ้นเฮฮา แต่มีภาพนักบินอวกาศเข้ามา “กางเรียบร้อย สัญญาณอินเตอร์เน็ตส่งถูกต้อง การปรับราบรื่นไม่มีอะไรเกิดขึ้น”
“ถ้าอย่างนั้นคือภารกิจสำเร็จแล้ว” วารีล้วงมือถือขึ้นมาเปิดอินเตอร์เน็ต และมันติดแบบไม่มีปัญหา
เราแยกย้ายไปกินเลี้ยง เราใช้เวลาอยู่ที่นี่แค่ครึ่งเดือนสาม แต่ชิเดะสงคนที่มีความสามารถสูงทั้งหมด มาทำงานทีมงานที่ฐานดาวเทียม ทั้งนักบินที่่ทดสอบผ่านก็เป็นผู้หญิง และทีมงานทั้งหมด ก็เป็นผู้หญิง แต่เราไม่มีปัญหา
เพราะเรารู้ว่าที่โครอลลัลเรย์เรียมีผู้หญิงเยอะกว่าผู้ชายเยอะมาก
ทีมเรา ยืนอยู่ข้างหน้า และทีมของชิเดะเข้าประจำที่ทุกอย่างเรียบร้อย
“ถ้าอย่างนั้นที่เหลือฝากด้วย” ผมหันไปบอกชิเดะที่อยู่ด้านหลัง เฝ้าดูทั้งหมดอยู่อย่างไม่มีความเห็นอะไรพยักหน้า
“พวกนายไปเถอะ แล้วสาขาจะได้เมื่อไหร่?” ชิเดะพูดเหมือนรอคอยสาขาของฮาโมนี่
“เราสัญญาได้แค่ เร็วๆนี้” วารีจับมือกับชิเดะ กระชับสูท แล้วออกไปพร้อมถ้วยกาแฟ
จากนั้นวารีกลับประเทศไป
กองโดรนที่ขับต่อแถวกันเป็นระเบียบสองเลนในเส้นทางโดรนสามเลน เพราะอีกเลนหนึ่งไว้เป็นเลนกลับ
และเลนกลาง จะเป็นเลนที่ใหญ่กว่าไว้บินได้สองทิศทางไปและกลับ
“ถึงวาโรซีเมียเรียแล้ว” วารีบอกสาวทุกคนในโดรนใหญ่”
“เสร็จซักทีสินะ” เรฟเนสบอกมาเหมือนเบื่อหน่าย เหล่าคนรักรองไม่ได้สนเรื่องเครื่องบิน อวกาศ หรืออะไรพวกนั้น
“กลับบ้าน พักผ่อน” อายะที่โตสุดในโดรนพูดขึ้นมา
