เล่ม 1 (1-21)
เรื่องราวของการสร้างรักในโลกแฟนตาซี ของชายต่างโลก สองสาวกำพร้า และมีอีก? ออกทำงาน ฝึกฝนเพื่อความแข็งแกร่ง แก้ปัญหาแห่งรักน่ารักๆ กับโลกใบใหม่พร้อมคนรักต่างโลก สองสาวและคนอื่นๆ? รัก!สู้!ทำงาน!
เล่ม 2 (22-41)
เริ่มเข้าสู่วัยทำงานเป็นครั้งแรกในชีวิตที่สอง กับการได้มาทำงานสายสู้ที่ซ่องใหญ่ เป็นเด็กคุมประตู การบอกข่าวร้ายกับเพื่อนสนิท สร้างเนื้อสร้างตัวด้วยร้านใหม่ในโลกใหม่ และการเจอคนในฝัน เจ้าหญิงต่างแดน
เล่ม 3 (42-61)
การย้ายมาวังต่างประเทศตามแฟนเพื่อสร้างชีวิิตใหม่ รัก! ทำงาน! สู้!
รัก,แฟนตาซี,เกิดใหม่,ไซไฟ,ชาย-หญิง,รัก,คลั่งรัก,ชาย-ชาย,ทำงาน,สร้างตัว,ฝึกฝน,เกิดใหม่ ,รักวัยรุ่น,นางเอกเก่ง,พระเอกเก่ง,yaoi,หญิงรุก,ชาย-หญิง,ฮาเร็ม,แอ็คชั่น ,ต่อสู้,โรแมนติก ,โรแมนซ์,แฟนตาซี,ต่างโลก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
41.1 เรื่องในเต็นท์
เรากำลังอยู่ในเต็นท์ที่มีคนรักของผมหมด 5 คน ยกเว้นราชินีที่เธอต้องเปิดเต็นท์คุยกับทหารที่มารับก่อนเข้าพัก
ผมรู้สึกเหมือนนอนไม่หลับและคิดถึงคนอื่นมากไปจนลืมดูตัวเองที่นอนไม่หลับว่ากำลังทำร้ายตัวเองอยู่
คนรักผมหลับหมดแล้ว ใจจริงๆผมแค่อยากคุยด้วย แต่ผมติดเกรงใจมากเกินไป
เพราะโลกเก่าผมมันคนที่ไม่เข้าสังคม ไม่สุงสิงกับใครที่มันไม่ใช่เรื่องของผม
แค่ดูแลตัวเองรายเดือนผมยังไม่ค่อยจะไหวเลย
ผมเลยปลงกับชะตาชีวิตที่ว่า คงเป็นปรกติไม่ได้
แต่ผมไม่ทิ้งความพยายาม ผมยังไม่ทิ้งความอยากเป็นคนธรรมดาในโลกนี้
แต่บางทีเมื่อเราอยู่นอกวงคนอื่น วงของคนอื่นมันเหมือนมีกำแพงใหญ่อยู่เสมอ
ผมไม่อยากโผล่หน้าไปให้พวกเขาตกใจ เพราะผมและวงคนของเราหรือ ‘เพื่อน’ เราก็สร้างกำแพงของเราเองเหมือนกัน
มันเป็นเรื่องที่ปรกติธรรมดา
แต่เมื่อจู่ๆคนในวงอยากเรียกคนนอกวงเข้าไป ด้วยเหตุผลที่ไม่ทราบได้
นั่นแหละเมื่อความวุ่นวายเกิด
คนนอกวงถูกด้อยค่าก่อนเรียกไปเพื่อให้ไปอยู่ตำแหน่งต่ำๆในวงเพียงเท่านั้น เป็นตัวตลกบ้าง คนใช้บ้าง อะไรก็ตามที่เขาฝัน
บางครั้งพอชีวิตหนักกับเรา มันต้องการแค่หัวเราะกับบางอย่างแปลกๆที่ไม่มีอะไรดี
เพราะมันต้องทำร้ายคนเพื่อให้ได้มาซึ่งเสียงหัวเราะนั้น
ผมเคยเจอเรื่องแบบนี้ตอนไปดื่มหลังทำงาน
ผมที่เป็นคนนอกวง โดนว่ามั่ง หยามมั่ง แลกกับเสียงเฮฮาของรุ่นใหญ่ไม่กี่คำ
สิ่งที่ผมทำตอนนั้น คือผมไปแค่ 3 วัน
วันท้ายๆผมอธิบายหมดแล้ว และหมดคำพูดกับวงนั้นแล้ว ผมแค่ปลีกตัวออกจากวง
เพื่อให้รอดจากวงที่สร้างแต่เรื่องด้านลบให้คนอื่น
ผมจำนาทีแรกที่บอกว่า ‘ผมไม่ไปดื่มอะไรแล้วครับ’ แล้วอ้างเรื่องนั้นนี้ที่ไม่มีสาระไปส่งๆ
มันเหมือนโซ่ตรวนมือและเท้าสลายไปเป็นฝุ่นกับตา ผมขยับแขนได้ ขยับขาได้ และทำอะไรก็ได้
มันไม่มีใครมาใส่โซ่ตรวนเราได้ นอกจากใจตัวเราเอง
จากนั้นผมก็กลายเป็นคนไร้วง ที่มีวงของผมให้กลับไป
แต่ผมอยากอยู่อย่างหนึ่งมาตลอด
ในวันที่ผมมีทรัพย์ มีแรง มีแฟน มีชีวิตที่ดี ผมจะค่อยกับไปวงที่เพื่อนผมอยู่กัน
ไม่ว่ายังไงผมก็ไม่เคยลืมเพื่อน
แต่พอคิดกับตัวเองมากไปมันเหมือนเอาเศษหินมากำแน่นๆ
มันเจ็บ และทำไปก็ไปก็ไม่มีประโยชน์
ผมรีบวางเรื่องของผมและมองสิ่งดีๆ
เหล่าแฟนผมหลับหน้าตาดูสบาย
ผมดูนาฬิกาแบบมีตัวเลขของผมและมันเพิ่งสามทุ่ม
เพราะผมคิดเรื่องตัวเองที่เคยเป็นคนแบบนั้นตลอด
มันเป็นตัวผมเองที่ผมเลือกเป็นและผมว่าแบบนั้นมันล้มเหลว
แต่ตอนนี้ผมมีวี, วิว, และวาโร แถมยังมีอายะกับเรฟเนสอีก มันไม่เหมือนโลกเก่า
ผมห่มผ้าดีๆให้ทุกคนและเดินไปหาวาโรและหวังว่าเธอจะยังไม่นอน
ผมเดินไปในดงเต็นท์ที่คนยังไม่ได้นอนนั่งคุยกันหน้าเต็นท์
บางคนก็มองแล้วลุกมาคำนับ บางคนก็นั่งพยักหน้า แต่เพราะผมเพิ่งมาใหม่ เรื่องแบบนี้มันไม่แปลก
ผมไม่ได้ถือตัวตนตัวเองว่า ‘ข้าใหญ่’ อะไรแบบนั้น
เพราะสิ่งเดียวที่ผมคิดได้ว่าข้าใหญ่คือ ‘เพื่อ?’
ผมไม่ได้อยากให้ใครมาคำนับมันไม่จำเป็น
ผมเห็นเต็นท์ใหญ่ของวาโรกลางหมู่เต็นท์ทหาร
เต็นท์ของวาโรดูน่าเกรงขามและมีไฟเปิดอยู่จากข้างใน มีทหารเดินเข้าออกอยู่น่าจะพูดคุยเรื่องความเรียบร้อยต่างๆนาๆ
ผมต่อคิวทหารหนึ่งคน ทหารหันมามองผมเหมือนตกใจว่าผมมาทำอะไร
แล้วเขาก็เสนอให้ผมแซงหน้าเขา
“อย่าทำอย่างนั้น ผมไม่ใช่เด็กและผมยังไม่ได้แก่ คุณอย่าแจกสิทธิ์ตัวเองอย่างนั้น”
ผมบอกทหารตรงหน้า
“ตะ, แต่ท่านเป็นถึงว่าที่สามีของราชินีวล็อดซีเมีย ท่านใหญ่กว่าผมตั้งเยอะ ผมมันคนธรรมดา รายงานก็ไม่มีอะไรเร่งด่วน ผมให้ท่านไปก่อนได้”
ผมได้ยินทหารบอกอย่างนั้น
“แต่คิวเป็นคิว ทุกอย่างเป็นเหมือนฟันเฟืองที่กำลังทำให้เครื่องจักรใหญ่ทำงาน ถ้าฉันมาแล้วแทรกฟันเฟืองนั้น มันจะยิ่งวุ่นวาย พอเข้าใจมั้ย?”
“มันเป็นอย่างนั้นเหรอครับ ผมก็พอเข้าใจนะ ว่าแต่จะไม่เอาคิวผมจริงๆใช่มั้ยครับ?”
เมื่อผมอธิบาย เขาก็ถามผมอีกรอบ
“ใช่แล้ว คิวเป็นคิว”
ผมบอกเขาอย่างนั้น
“เข้ามา”
เสียงวาโรดังมาจากในเต็นท์ไม่นานหลังเราคุยกันเสร็จพอดี
“ไปก่อนนะครับ”
ทหารคิวหน้าผมรีบเข้าไปในเต็นท์
ผมรออยู่หน้าเต็นท์ มันเป็นการรอแบบสบายๆไม่ได้เร่งรีบอะไร
ผมรออยู่ไม่นานก็มีเสียง
“เข้ามา”
ลักษณะเสียงเหมือนแฝงความดุดันและความเป็นผู้นำอยู่ มันเป็นเสียงที่น่าเกรงขามของราชินี
ผมเข้าไปในเต็นท์และพบกับไฟที่สว่างจ้า
เต็นท์เหมือนมีตกแต่งด้วยของศักดิ์สิทธิ์นู่นนี่อะไรหลายๆอย่าง
“เธอมาทำอะไรดึกๆ”
เมื่อผมเข้าไปนั่นเป็นคำถามแรกที่เธอถามผม
“ฉันนอนไม่หลับ… เลยอยากมาหาเพื่อนคุย”
จากนั้นผมก็บอกปัญหาของผมให้เธอได้ยินตรงๆ
เธอพยักหน้าเหมือนเข้าใจโดยไม่ต้องพูดอะไรให้มากความ
“วันนี้มานอนกับฉันแล้วกัน แล้วค่อยกลับไปตอนเช้าตรู่ ตอนที่ฉันตื่น”
“แบบนั้นก็ได้”
หลังเธอเสนอผมก็ตอบรับเธอไป
“มานั่งข้างโต๊ะลองฟังฉันประชุม เผื่อวันไหนข้างหน้าฉันอยากฝากเธอทำ”
เธอมีแผนเอาแฟนมาเป็นเหมือนลูกน้องด้วยหรือ?
แต่ผมก็ไม่มีปัญหาอะไรอยู่ดี มันอยู่ที่ความเต็มใจทำ
ผมนั่งมองทหารเข้าออกเต็นท์ รายงานเรื่องต่างๆ
สิ่งที่ผมเห็นและคิดว่าดีอย่างหนึ่งคือเธอให้ความสนใจในพื้นที่ที่เราจอดกางเต็นท์กัน
เช่นเมื่อเต็นท์จอดหมู่บ้านหนึ่ง เธอสั่งการพัฒนาหมู่บ้านในหลายๆด้านไปด้วย
มันทำให้เห็นว่าเธอเป็นนักพัฒนาไม่ใช่คนที่ไม่สนอะไรเลย
เมื่อไม่มีทหารเข้ามาอีกแล้ว วาโรลุกและเดินไปหน้าเต็นท์
“วันนี้ไม่ต้องเฝ้าด้านหน้า ฉันมีแฟนดูแลแล้ว”
“แบบนั้นทำไม่ได้นะครับ ท่านราชินี”
“ใช่ครับ แม้มันเป็นการเดินทางธรรมดาๆ แต่อะไรมันก็เกิดขึ้นได้ครับ เหมือนลมพัดเทียนล้มอะไรแบบนั้น”
เมื่อเธอสั่งว่าไม่ต้องเฝ้าด้านหน้า ทหารสองคนรีบขัดเธออย่างจริงจัง
“อะไรกันเดี๋ยวนี่ขัดคำพูดฉันแล้วเหรอ?”
เมื่อเธอพูดแค่นั้นแถมทำหน้าตาจริงจังขึ้นนิดเดียว ทหารถึงกับคอตกก้มตัวเหมือนทำอะไรไม่ถูก
“อ่ะ เอาไปคนละ 2 ทอง ฉันรู้ว่าพวกนายเป็นหน่วยรบพิเศษที่ฝึกมามากกว่าหน่วยทุกหน่วย แต่วันนี้ว่าที่สามีฉันมา ช่วยเข้าใจด้วยว่าฉันต้องการเวลาส่วนตัวแบบหนุ่มสาวธรรมดา เราเห็นกันมานาน เห็นแก่ตรงนั้นเถอะ”
เมื่อเธอพูดถึงขนาดนั้นแล้วทหารสองคนก็มองหน้ากันเหมือนคำพูดมันจุกคอ กลืนไม่เข้าคายไม่ออก
เมื่อผ่านไปซักพักผมได้ยินเสียงถอนหายใจยาวของทหารสองคน
“ผมไปแล้วครับ ขอบคุณครับ”
“ขอให้ท่านมีความสุขแล้วกันครับ ท่านราชินี”
ผมได้ยินเสียงทหารสองคนยอมสละตำแหน่งของตัวเองและไปอยู่กับทหารคนอื่น
แล้วในที่สุดวาโรก็เดินกลับเข้ามาในเต็นท์ แล้วเดินไปที่ห้องด้านในที่มีผ้าปิดอีกทีหนึ่ง
“เข้ามาสิ วารี”
วาโรโบกมือเรียกให้ผมเข้าไปกับเธอ
มันเป็นห้องนอนและมีที่กั้นเป็นห้องอาบน้ำ มันมีพวกสัญลักษณ์สิ่งศักดิ์สิทธิ์อยู่เยอะเลยทำให้มันน่าเกรงขาม
“เฮ้ ในห้องมันดูขลังอ่ะ คนอย่างฉันมาอยู่ในห้องแบบนี้ได้จริงเหรอ?”
“เธอคิดอะไรของเธอไปไกล วารี เราเป็นแฟนกัน และสิ่งที่เราจะทำมันเป็นเรื่องปรกติ เธอไม่เห็นเหรอว่า คนเต็มไปหมดทุกที่ ถ้าเรื่องแบบนั้นผิด คนไม่เยอะขนาดนี้หรอก”
เมื่อผมกลัวความขลัง วาโรก็พูดมาทำให้ผมเปลี่ยนใจได้ทันที
“คงเป็นอย่างที่เธอว่าแหละ”
ด้วยคำพูดแบบนั้น มันทำให้ผมเลิกคิดเกินเลย และอยู่กับความเป็นจริงแทน
“มาอาบน้ำกันวารี”
เมื่อเธอพูดเสร็จวาโรก็ถอดเสื้อผ้า เปิดเผยให้เห็นหางที่สะบัดไปมาเหมือนอึดอัดมานาน
“ฟู่ววว… ว่าไง อาบมั้ย?”
“แน่นอน”
เมื่อวาโรชวนอาบอีกครั้ง ผมก็ไม่ได้ปฏิเสธแม้ผมอาบมาแล้วครั้งหนึ่งก่อนเข้านอนตอนแรก
“ฉันชอบหุ่นเธอจัง วาโร”
ผมมองชื่นชมหุ่นและกล้ามหลังของวาโร
มันเป็นหลังที่กล้ามเนื้อแน่นมาก และลายมันสวยแบบกล้ามทุกมัดมีมาเพื่อใช้งานจริง
“ถ้าชอบนัก ขอแบบสะใจหน่อยได้มั้ยล่ะวันนี้”
“หืม? อยากได้แบบหนักๆเหรอ ปรกติเธอไม่เคยขอนี่”
“ก็มันเพิ่งแรกๆ ฉันยังเขินแล้ววางมาดอยู่”
“ได้ เดี๋ยวทำให้”
เมื่อวาโรต้องการแบบถึงพริกถึงขิง ผมก็ตอบรับแบบไม่มีปัญหา เพราะวันนี้ไม่ได้มีการออกกำลังกายหนักๆ แรงผมเลยเหลือเยอะ
“แต่ฉันมีคำถามหนึ่ง คำถามที่ฉันไม่เคยบอกใคร เป็นเจ้าหญิงมันก็ดี แต่ต้องวางมาดตลอด ฉันเลยไม่เคยถามใคร…”
เมื่อเธอพูดถึงคำถามที่ถามใครไม่ได้ ผมคิดไปเรื่อยเปื่อย นึกว่าเกี่ยวกับประเทศของเธอ
“เอิ่ม ตรงนี้ ปรกติเขาทำยังไงกัน… พวก เอิ่มคนขายบริการแบบที่ทำงานเธอน่ะ”
เธอหันหน้ามาแล้วชี้ขนเพชรเธอที่ออกแนวว่าตัดออกไปบ้างแล้ว แต่ไม่มีการกันขอบหรือโกนตรงไหนออก
มันเหมือนเอากรรไกรตัดออกอย่างเดียวมากกว่า
“อ้อ นั่นน่ะเหรอ มันมีสูตรตกแต่งอยู่ เหมือนทำต้นไม้ให้เป็นรูปสัตว์นั่นแหละ”
ผมพูดถึงสูตรตกแต่งขนตรงนั้น ของทั้งชายและหญิงที่ผมคิดค้นคู่กับท่านหญิงเสือดำเวลาโกนของท่านหญิง
ท่านหญิงเสือดำจะลองโกนขนแบบนั้นแบบนี้ และให้ผมเป็นคนทำและออกลายใหม่เสมอ
จากนั้นเราเขียนกระดานรูปวาด เป็นกระดานสูตรไว้ที่ห้องแต่งตัวรวมของดงเสือดอกเล่นน้ำไว้ให้พนักงานคอยดูว่าจะดูแลของตัวเองอย่างไร
“มีกระดาษมั้ย?”
“ที่ลิ้นชักข้างเตียงน่าจะมี”
ผมไปหยิบกระดาษข้างที่นอนแล้วเอามาเขียนสูตรโกนลายนั้นนี้ที่ทุกลายเป็นลายคลาสสิคแบบไม่หวือหวามากและออกเรียบร้อยแฝงความจัดจ้าน
เมื่อวาโรดูแล้วก็จับคางคิด
“เอาลายนี้แล้วกัน… แต่…”
เธอพูดแล้วมองหน้าผมเหมือนจะสื่ออะไรบางอย่าง
“เข้าใจแล้ว เดี๋ยวฉันทำให้ ลายสามเหลี่ยมเหมือนหัวลูกศรชี้ไปตรงเม็ดใช่มั้ย? เดี๋ยวทำให้สวยๆ”
เมื่อผมพูดเสร็จผมก็ถอดเสื้อผ้าแล้วจูงวาโรไปที่อ่างน้ำ
วาโรนั่งข้างล่าง แต่ผมเอาเธอนั่งที่ขอบอ่าง
“อุ้ย พอจะทำจริงๆหัวใจฉันเต้นแรงไม่หยุดเลย”
“ความเป็นวัยรุ่นเธอยังเหลืออยู่น่ะแหละ เพราะเธอไม่ได้จัดจ้านกับอะไรแบบนี้”
เมื่อวาโรบอกว่าเธอตื่นเต้นมาก ผมก็เข้าใจได้นิดๆว่าเธออารมณ์ไหน
ผมเริ่มเอาน้ำสาดให้มันเปียกๆนิดหน่อย วาโรยื่นมีดโกนกับกรรไกรประดับทองมาให้ผมใช้
ผมเริ่มบรรเลงการตกแต่งขนเพชรผู้หญิงโดยโกนแบบทุกซอกทุกมุม
“อ่ะ เสร็จละ เกลี้ยงเกลามีลายเรียบร้อย”
“ถ้าอย่างนั้นฉันไปล้างขนออกก่อนนะ”
เมื่อผมบอกว่าเสร็จแล้วเธอก็ลุกออกไปเอาน้ำราดออก
“อยากให้เลียมั้ย?”
ผมลองเสนออะไรที่เธอน่าจะชอบออกไป
“ไว้วันหลังดีกว่า ฉันอยากทำจริงเลยจะได้ง่วงแล้วหลับแบบสบายๆ”
“เอาอย่างนั้นก็ได้”
เมื่อเธอบอกว่าทำไมเธออยากได้เซ็กส์แบบเข้มข้น ผมก็ตอบสนองเธอไปด้วยการยืนยันตอบรับ
เราอาบน้ำกันต่อจนเสร็จเรียบร้อยสะอาดทุกซอกทุกมุมเราก็ไปต่อกันที่เตียง
วาโรเลือกเอนหลังแล้วตะแคงจากนั้นหันหน้าขึ้นด้านบน
ผมไปนอนตะแคงดันหลังเธอไว้ ผมสอดนิ้วดูความลื่นและมันเริ่มลื่นนิดหน่อยแล้ว ผมก็สอดจุดกลางใจของผมเข้าไป
ผมเริ่มขยับสะโพกดันข้างในเธอช้าๆ งอตัวยกหัวเข้าไปจูบเธอโดยการเกร็งกล้ามท้องด้านข้างไว้ให้ตัวงอซ้ายขึ้นฟ้า
เราสอดลิ้นกันโดยไม่สนใจว่าน้ำลายจะเลยจะหยดไปตรงไหน
เราเลิกใส่ใจเสียงทหารที่คุยกันด้านนอกและสนใจแต่เราสองคนอย่างเดียว
เสียงเริ่มมีเพราะเธอเริ่มมีน้ำออกเยอะขึ้น และมีการสุดแบบเบาๆแค่น้ำไหลออกมาเองอะไรแบบนั้นบ้างแล้ว
“เธอสุดง่ายเพราะเธอเป็นซัคคิวบัสเหรอ?”
“ฉันจะไปรู้ได้ไงเล่า ฉันเป็นของฉันอย่างนี้ เป็นเผ่านี้อยู่คนเดียวไม่เคยมีเพื่อนคุยเรื่องแบบนี้ได้อยู่เลย”
เมื่อผมถามคำถามเกี่ยวกับร่างกายเธอ เธอก็ตอบมาอย่างมีเหตุผล
มันลำบากที่เกิดมาไม่เหมือนใครและผมก็พอเข้าใจ เพราะใจผมก็แปลกๆเหมือนกัน
“แล้วเธอ… เอิ่ม… ช่วยตัวเองมั่งมั้ย?”
หลังจากที่ผมพูดเรื่องช่วยตัวเอง ข้างบนเธอนิ่งหมด แต่ผมรับรู้ได้ว่าเธอเจอคำถามที่ตอบยากเพราะตรงนั้นมีปฏิกิริยาตอบสนองที่ทำให้มันรัดมากขึ้น
“น่า เรื่องแบบนี้เป็นเรื่องปรกติ แล้วมีพวกหมอยืนยันแล้วด้วยว่าทำก่อนนอนมันก็ดีเหมือนกัน”
“อย่าบ้าน่า…”
หลังผมพยายามเกลี้ยกล่อมให้เธอเชื่อ เธอก็พูดมาแบบคลุมเครือ
“ตกลงมีมั้ย?”
หลังผมถามซ้ำของเธอก็ขมิบอีกแล้ว
“กะ, ก็มีบ้าง…”
เธอตอบด้วยเสียงเบา
“อีกที ไม่ค่อยได้ยินเลยท่านราชินี”
“เชอะ ตาบ้านี่!”
หลังผมพยายามกวนประสาทเธอ เธอเอื้อมมือมาหยิกของผม
“โอ้ยๆ อย่าๆ แรงไปๆ แรงเธอเยอะอ้ะ จะเข้าเนื้อแล้ว หยู้ดดด!”
หลังผมโดนหยิกตรงนั้นจนร้องเป็นเด็กงอแงผมรีบบอกให้เธอหยุดก่อนมันจะกลายเป็นบาดแผลยาวนาน
วาโรหยุดแล้วพลิกตัวมาแล้วอาสาขึ้นบน
เธอควงสะโพกแล้วเลื้อยเอวไปมาเหมือนนักเต้นระบำเอวแต่เน้นที่การบดเอวใส่แท่งของผม
ยิ่งทำเรายิ่งมีอารมณ์กันทั้งสองฝ่ายว่าอยากระบายความเป็นสัตว์ป่าของเราออกมาละเลงเตียงนี้
ผมเริ่มยกสะโพกลอยนิดหน่อยขึ้นลงให้กระแทกของเธอร่วมด้วย
เมื่อวาโรเห็นผมทำอย่างนั้นก็เริ่มยกสะโพกออกแล้วลงมากระแทกใส่ของผมเหมือนกัน
เราหาจังหวะดนตรีแห่งเนื้อหนังมังสาของเราสองคนให้ตรงกันและเสียงมันเริ่มแน่นขึ้นและดังขึ้นเรื่อยๆ
เราสองคนไม่เอาเรื่องภายนอกมาใส่ใจ เพราะมันมีแค่เราสองคนในตอนนี้นาทีนี้
“อ๊า! อ๊า! อ๊า!”
“ย่า! ช่า! ย้าก!”
เธอเริ่มร้องออกมาทุกครั้งที่หัวของแท่งผมชนกำแพงใจในรูนั้นของเธอ
ผมเริ่มยกเธอลอย และสะโพกเธอยังกระแทกสวนไม่หยุดแม้ผมยกเธอ
เสียงมันเริ่มเกินควบคุมและเราสองคนมอมเมาในความใคร่เหมือนที่สุดของโลกจบลงเมื่อการกระทำบรรเลงเพลงสัตว์ป่านี้จบลง
แต่แน่นอน ทุกอย่างมันมีจุดจบ
เราเป็นคน ไม่ใช่สัตว์ที่ไม่ต้องทำอะไรนอกจากหากินไปวันๆ
แต่อาจไม่แน่ ชีวิตสัตว์อาจลำบากกว่าคนเพราะต้องหาอาหารด้วยตัวเอง
แม้เมื่อผมนึกถึงชีวิตแบบนั้นแล้วใจห่อเหี่ยวลงเล็กน้อย ผมกลับมาสนตัวเอง และสองดวงตาที่มองเข้ามาในตาผมเหมือนต้องการผมมากกว่าทุกสิ่งบนโลกนี้ตอนนี้
ตาสีแดงของเธอเหมือนมองเพชรล้ำค่าที่ใหญ่เท่าภูเขา มันเหมือนมันสว่างกว่าอะไรทั้งสิ้น
และมันมีพลังเพราะไฟราคะ มันเลยทำให้ดวงตานั้นเหมือนอัคคีล้อมตะวัน
เมื่อผมอาบไฟราคะและติดไฟไปกับมันผมก็ปล่อยน้ำออกไป
เธอจูบปากผมเมื่อน้ำเข้าไปในรูเธอและเราทำต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
เราทำต่อกันไปเรื่อยๆ จนสุดท้ายเมื่อเที่ยงคืน เราก็ทำกันไปประมาณเกือบสามชั่วโมง
ผมนอนลงบนพรมขนแกะที่อยู่ท้ายเตียงที่ไม่เปียก
ผมนอนกางแขนใส่หมอนของวาโรแล้ววาโรก็นอนลงบนนั้น
เราตะแคงเข้าหากัน จ้องตากันซักพัก
“ขอบคุณนะ”
“ฉันก็ขอบคุณเธอเหมือนกัน ที่แม้เผ่าพันธุ์ฉันไม่เหมือนใครเธอก็เลือกฉัน”
เมื่อผมขอบคุณเธอโดยไม่ได้คิดอะไรซับซ้อน เธอก็ขอบคุณผมกลับเหมือนกัน
“เป็นครั้งแรกเลยนะเนี่ยที่ฉันเมื่อยเอวกับสะโพก ฉันว่าฉันฝึกดาบมาอย่างหนักแต่นี่เป็นครั้งแรกเลย”
วาโรพูดขึ้นมาและบิดตัวช่วงเอวไปมาเหมือนเมื่อยล้า
ผมเอื้อมมือไปด้านหลังเธอและเริ่มนวดตามจุดกล้ามเนื้อต่างๆที่เธอน่าจะเมื่อและเธอส่งเสียงครางเบาๆเหมือนเรามีอะไรกัน
“อื้อ อื้อ มันดีจัง อือ มันเป็นท่าหรือวิชาอะไรอ่ะ”
“ที่โลกเก่ามันเรียกว่านวดแผนโบราณน่ะ พวกเขาศึกษากล้ามเนื้อจุดต่างๆที่คนใช้ และใช้การกดที่ทำให้กล้ามที่เมื่อยล้าสบายและเมื่อนอนซ่อมแซมเสร็จไม่ติดขัดจนเหมือนมีแรงมากกว่าเดิม”
“บางทีเธอก็ไปรู้เรื่องอะไรแปลกๆที่ไม่มีใครสนใจนะ”
“แต่บางเรื่องมันดีจริงนี่ อ่ะนี่ เห็นป่ะ เธอรู้สึกทันทีว่ามันหายล้าและรู้สึกสบาย”
เมื่อเธอว่าผมแปลกผมกดเธอให้แรงขึ้น แต่ไม่แรงจนเกินไปซักพักเธอก็หลับไป
ผมนวดอยู่อีกชั่วโมงแล้วจูบหน้าผากเธอก่อนนอน
วาโรละเมอยิ้มและผมนอนหลับโดยมีก้นเธอขยำอยู่ในมือ
