ไอ้พายขโมยสร้อยเพชรมูลค่าสิบล้านแล้วหายตัวไป ใช้เวลาสามปีกว่าจะหาตัวเจอ คิดว่าจะเอาคืนให้สาสม ว่าแต่...ไอ้เด็กตัวกลมป้อมตาแป๋วแหววที่ยืนอยู่ข้างมันเป็นใครหว่า ทำไมหน้าตาเหมือนเขาอย่างกะแกะแบบนั้น!
รัก,ชาย-ชาย,ครอบครัว,ไทย,มาเฟีย ,mpreg,นิยายวาย,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
- 1 -
เฉืออ้อแอ้
.
.
"เอะ...แอะ..." เสียงอ้อแอ้ของทารกวัยสองเดือนที่ดังขึ้นทางด้านหลัง ทำให้คนที่กำลังยืนตากผ้าอ้อมอยู่ตรงระเบียงต้องเอี้ยวตัวมามอง เห็นแขนป้อม ๆ ของเจ้าตัวเล็กยกขึ้นกลางอากาศ โบกไปมาไร้ทิศทางราวกับกำลังควานหาบางสิ่ง
พาทิศวางมือจากงานที่ทำอยู่ รีบร้อนเดินเข้าไปหาลูกน้อยที่คงเพิ่งตื่นและน่าจะร้องไห้โยเยในอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้านี้
"เสือลูก พ่ออยู่นี่ครับ" ชายหนุ่มคุกเข่าลงกับพื้น ข้าง ๆ เบาะนอนของเจ้าตัวน้อย สองมือประคองศีรษะ อีกมือโอบอุ้มลำตัวยกขึ้นมาแนบอก ลุกยืนพร้อมกับส่งยิ้มให้ “ตื่นแล้วเหรอลูก”
เจ้าเสือตาฉ่ำวาว น้ำตาเอ่อคลอ ร่ำ ๆ จะร้องไห้อยู่รอมร่อ แต่พอเห็นใบหน้าของผู้เป็นพ่อลอยเด่นอยู่ตรงหน้า ดวงตากลมโตดำขลับก็จับจ้องไม่วางตา เด็กน้อยทำตาแป๋ว เลื่อนสายตาตามการขยับตัวของผู้เป็นพ่อ ปากจิ้มลิ้มอ้าค้างจนน้ำลายแทบจะไหลหยดย้อยลงมา ครั้นพาทิศหยอกเย้า หอมแก้มซ้ายทีขวาที เจ้าเสือก็ยิ้มหวาน ส่งเสียงเอิ้กอ้ากเหมือนจะพูดอะไรสักอย่าง เพียงแต่ยังเปล่งเสียงไม่เป็นคำเท่านั้นเอง
“หิวหรือยังครับ ยังไม่หิวใช่ไหมครับ” ชายหนุ่มพูดเสียงอ่อนหวาน พลางบุ้ยปากไปยังคอกกั้นที่วางชิดผนังด้านหนึ่งใกล้กับประตูระเบียง “ไปเล่นในนั้นก่อนดีไหมครับ เดี๋ยวพ่อขอตากผ้าก่อนแป๊บนึง”
สองขาก้าวข้ามคอกกั้น วางเจ้าตัวน้อยให้นอนลงบนเบาะรองคลาน ถอดกางเกงขาสั้นของลูกชาย เอาผ้าอ้อมผืนเก่าออกแล้วเปลี่ยนเป็นผืนใหม่ กลิ่นผ้าอ้อมหอมกรุ่นกลายเป็นกลิ่นที่คุ้นเคยมากกว่ากลิ่นน้ำหอมราคาแพงของใครบางคน ไพล่นึกไปถึงใครคนนั้นอย่างลืมตัว พาทิศรีบสลัดศีรษะ ขับไล่ความคิดฟุ้งซ่านให้สลายไปแล้วหันมาจดจ่อกับลูกน้อยที่กำลังจ้องเขาด้วยดวงตาพิสุทธิ์ใส
“เปลี่ยนผ้าอ้อมเรียบร้อยแล้วนะครับ” เอ่ยพลางอุ้มลูกน้อยขึ้นมาวางบนเบาะนอนซึ่งมีโมบายตุ๊กตาผ้าสีสันสดสวยให้เจ้าตัวเล็กได้มองสำรวจอย่างเพลิดเพลิน
“รอพ่อตรงนี้แป๊บนะครับ เดี๋ยวพ่อมาเล่นด้วยนะ”
วางลูกน้อยลงบนเบาะ จุ๊บเบา ๆ ที่หน้าผากมน โยนผ้าอ้อมที่ใช้แล้วใส่ตะกร้าผ้าที่วางตรงมุมห้องแล้วเดินออกไปตากผ้าอ้อม ผ้าเช็ดตัวรวมถึงเสื้อผ้าของลูกชายที่เพิ่งซักเสร็จเมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้
ใช้เวลาไม่ถึงห้านาที พาทิศก็เดินกลับเข้ามาภายในห้อง ปิดประตูระเบียง ล็อกอย่างแน่นหนา ข้ามคอกกั้นเข้ามานั่งด้านใน หย่อนกายลงนั่งข้างเบาะลูกน้อย ใช้มือเขย่าโมบายสีสวยให้มันแกว่งไกวส่งเสียงกรุ๊งกริ๊ง เจ้าเสือจ้องสองที่กำลังเคลื่อนไหวอย่างสนใจใคร่รู้ คลี่ยิ้มอวดเหงือกสีชมพูเป็นธรรมชาติเป็นบางครั้งคราว เห็นลูกชายยิ้ม พาทิศก็อดยิ้มไม่ได้ เขารู้สึกรอยยิ้มนี้เหมือนกับเขาราวกับถอดพิมพ์เดียวกันมาเลย ทั้งดวงตา จมูก ริมฝีปากก็ดูคล้ายเขามากกว่าใครคนนั้น
...ยังไม่ลืมสินะ ชายหนุ่มคิดอย่างอ่อนอกอ่อนใจ แม้เวลาจะล่วงเลยมาเกือบปีแล้ว แต่ความคิดคำนึงของเขาในยามเหม่อลอยมักจะลอยไปหาคนคนนั้นเสมอ คนที่เป็นทั้งเพื่อน พี่ และเจ้านายที่เขาทั้งให้ความเคารพ เทิดทูนและมอบความรักให้อย่างเงียบงันมาเนิ่นนานแล้ว เคยคิดว่าเวลาจะทำให้ลืม เชื่อในคำพูดของใคร ๆ ว่าเมื่อเวลาผ่านไป เราจะลืมรักครั้งเก่าได้
...ไม่จริงเลย เขาลืมไม่ได้ ไม่มีทีท่าว่าจะลืมได้ด้วยซ้ำ ที่แย่ไปกว่านั้นคือ มันไม่ใช่รักครั้งเก่า แต่เป็นรักข้างเดียวมาตลอดมา
จากความชื่นชมแปรเปลี่ยนเป็นความรักตั้งแต่เมื่อใด เขาไม่แน่ใจนัก รู้สึกตัวอีกทีหัวใจดวงนี้ก็กลายเป็นของคนคนนั้นไปเสียแล้ว
สีหราช หาญภากร ทายาทเพียงคนเดียวของเอชพีกรุ๊ป ผู้ซึ่งขึ้นมารับตำแหน่งรองประธานกรรมการบริษัทเมื่อปีก่อน
ธุรกิจในเครือเอชพีกรุ๊ปมีมากมายหลากหลายทั้งโลจิสติกส์ โรงแรม ผับแอนด์เรสเทอรองต์ รวมถึงเครื่องดื่มและอาหารสำเร็จรูป นอกจากนี้ยังมีธุรกิจสีเทาต่าง ๆ ที่ไม่มีการเปิดเผยต่อสาธารณชน ทั้งบ่อนการพนัน ค้าอาวุธ ของเถื่อนและเงินกู้นอกระบบ เป็นกิจการที่สืบทอดมาตั้งแต่รุ่นคุณทวดยาวนานมาจนถึงปัจจุบัน ดังนั้นหลาย ๆ คนจึงเรียกคนในตระกูลนี้ว่าเป็นมาเฟีย ทั้งร่ำรวย มีอำนาจและผู้คนต่างหวาดกลัว ใครที่เป็นคู่อริของคนในตระกูลนี้เรียกได้ว่าไม่ตายดีแม้สักคน
พาทิศเคยเป็นเด็กรับใช้ให้กับตระกูลหาญภากรมาตั้งแต่อายุสิบสี่ปีหลังจากเหตุการณ์ครั้งนั้นที่เกือบเอาชีวิตไม่รอด เขาเป็นเด็กกำพร้า เติบโตมาในสถานสงเคราะห์ วันหนึ่งไปมีเรื่องกับอันธพาลติดยากลุ่มหนึ่งจนโดนดักทำร้าย ถูกรุมสะกรัมจนแทบเอาชีวิตไม่รอด โชคดีที่สีหราชผ่านมาเห็น จึงยื่นมือเข้ามาช่วยเหลืออย่างไม่ลังเล
คุณสิงห์เป็นคนช่วยชีวิตของเขาเอาไว้ ทั้งยังเอาคืนอันธพาลอย่างสาสมอีกด้วย นับตั้งแต่นั้นเขาจึงอุทิศตัวให้กับตระกูลหาญภากรตลอดมา เขากลายเป็นนักเลงเต็มตัว ถือไม้หน้าสามไล่ตีคู่อริ อยู่แนวหน้า เป็นฝ่ายบุกเข้าไปต่อยตีเป็นคนแรก ไม่เกรงกลัวใคร ไม่เคยกลัวตาย ยึดถือคุณสิงห์เป็นต้นแบบ มัจจุราชจะเอาตัวไปหลายครั้งหลายหนแต่สุดท้ายเขาก็รอดมาได้ในสภาพปางตาย
‘มึงเรียนกศน.ให้จบมอหกเถอะวะไอ้พาย’ คุณสิงห์พูดกับเขาในวันหนึ่ง ‘ถ้าขืนยังอยู่ในสภาพนี้ มึงได้ตายก่อนวัยอันควรแน่ กูอุตส่าห์ลากตัวมึงขึ้นมาจากนรก แล้วมึงยังจะตะเกียกตะกายกลับไปอีกหรือไง’
ดังนั้นเด็กหนุ่มในวัยสิบแปดปีจึงกลับมาเป็นนักเรียนอีกครั้ง ใช้เวลาสามปี เรียนจบมัธยมศึกษาปีที่หกในวัยยี่สิบเอ็ดปี หลังจากนั้นก็ได้รับการบรรจุเป็นพนักงานส่งเอกสารของบริษัทเอชพีกรุ๊ป แต่แท้จริงแล้วเป็นคนรับใช้ส่วนตัวของคุณสิงห์เสียมากกว่า
คำแรกที่คุณสิงห์เอ่ยหลังจากตื่นในตอนเช้าถ้าไม่เป็น ‘ไอ้พาย’ ก็อาจจะเป็น ‘ไอ้เหี้ยพาย’ ‘พายโว้ยย!’ แล้วเขาก็จะกุลีกุจอเข้าไปหาคุณสิงห์ถึงห้องนอน บีบยาสีฟัน เตรียมผ้าเช็ดตัวและเสื้อผ้าไว้ให้ บางวันก็ต้องแต่งตัวให้ด้วยเพราะคุณสิงห์ง่วงนอนจนไม่อยากจะขยับตัวทำอะไร
ชีวิตของไอ้พาทิศวนเวียนอยู่รอบตัวคุณสิงห์มาหลายปี คิดว่าจะเป็นเช่นนี้ไปจนตาย แต่ใครจะนึกเล่าว่าจะเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้นเสียก่อน
“แอ้ ๆ” เสียงของลูกน้อยปลุกเขาจากภวังค์ กะพริบตาครั้งหนึ่ง ดึงตัวเองกลับคืนมา จ้องลึกเข้าไปในดวงตากลมโตของลูกชาย “ครับเสือ จะเอาอะไรครับ”
“เนะ เนะ”
ลูกน้อยยังสื่อสารไม่ได้ ผู้เป็นพ่อทำได้เพียงสังเกตและหาคำตอบเอาเอง
“หิวเหรอครับ...ใช่ไหม” ชายหนุ่มเขี่ยแก้มยุ้ย ๆ ของเจ้าเสือ กระซิบบอกว่า “เดี๋ยวพ่อไปชงนมให้นะครับ”
ไม่กี่อึดใจหลังจากนั้น เจ้าตัวน้อยก็ได้ดูดนมสมใจ ดูดพลางทำตาหวานไปพลาง คนเป็นพ่อเห็นแล้วอดมันเขี้ยวไม่ได้ น่าเสียดายที่เขาเป็นผู้ชาย มีข้อจำกัดในการให้นมลูก ได้แต่ซื้อนมคุณภาพดีที่มีสารอาหารใกล้เคียงนมแม่แต่ก็แลกมาด้วยราคาที่สูงลิ่ว เขาจึงต้องเก็บเงินส่วนนี้ไว้ทุกเดือน จำต้องเปลี่ยนมาใช้ผ้าอ้อมแทนแพมเพิสซึ่งช่วยประหยัดได้ไม่น้อยเลยทีเดียว
พาทิศยังโชคดีอยู่บ้างที่มีเงินเก็บก้อนหนึ่ง ช่วยได้ในยามฉุกเฉินตั้งแต่ค่าทำคลอด ค่าเช่าห้อง และยังช่วยให้รอดตายในช่วงที่ท้องแก่จนไม่สามรถทำงานได้
เขาทำโดนัทโฮมเมด ชีสเค้ก ชีสพายและขนมปังปิ้งขายออนไลน์มาเกือบปีแล้ว ได้เงินต่อเดือนไม่มากไม่น้อยแต่ก็พอให้เขากับลูกไม่อดตาย
พาทิศสูดหายใจลึกยาว ยื่นมือออกไปลูบศีรษะของคนเป็นลูก โปรยยิ้มอบอุ่น
“แค่มีเสือก็พอแล้ว พ่อไม่ต้องการอะไรแล้ว”
ตาของเขาพร่ามัวขึ้นมาชั่วขณะ แต่กะพริบถี่เร็วสองสามหนก็เหือดหายไป พาทิศบอกตัวเองว่าต้องเข้มแข็ง ต้องมีชีวิตต่อไปเพื่อลูกน้อย
นมหมดขวดแล้ว พาทิศดึงขวดนมออกจากปากลูกชาย ให้ดื่มน้ำตามอีกเล็กน้อย จากนั้นก็ใช้ผ้ากันเปื้อนเช็ดปาก ใบหน้าหล่อเหลาก้มลงมาจนใกล้ ตามองตาอยู่อึดใจหนึ่ง คนเป็นพ่อก็ก้มลงไปจุมพิตเปลือกตาบาง กระซิบคำรักแผ่วเบา
“พ่อรักเสือนะครับ”
เด็กน้อยมองตาคนเป็นพ่อ แล้วสะบัดมือฟาดใส่หน้าผากผู้ให้กำเนิดไปเสียทีหนึ่ง
พาทิศคลำหน้าผากตัวเองป้อย พูดหยอกเย้ากับเจ้าตัวเล็กว่า “รักพ่อมากเลยใช่ไหม หืม? เจ้าตัวแสบ!”
เจ้าก้อนกลมทำตาแป๋ว พอถูกจู่โจมด้วยจูบที่แก้มและซอกคอก็ส่งเสียงอ้อแอ้ออกมา เสียงเล็กใสดั่งน้ำฝนชโลมหัวใจของคนเป็นพ่อ พาพิศเต็มตื้นในหัวใจ นึกขอบคุณอะไรก็ตามที่ส่งเจ้าเสือมาเป็นลูกของเขา ชีวิตของเขาหลังจากนี้ ไม่ขออะไรมากไปกว่าขอให้เจ้าเสือสุขภาพแข็งแรงและเป็นเด็กดีของพ่อตลอดไป
