ตำนานเล่าขานถึงการแก้แค้นของราชินีที่ทำให้พระราชาสำลักความสุขเจียนตาย บนบัลลังก์แห่งคาวโลกีย์
ลึกลับ,ชาย-หญิง,ย้อนยุค,ตะวันตก,ดราม่า,แฟนตาซี,ดราม่า,ย้อนเวลา,อดีตชาติ,king,queen,ยุโรป,ไสยศาสตร์,ตะวันตก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
สาวใช้ที่ยืนรอข้างนอกถูกสัมผัสอันน่าขนลุกเข้าแล่นผ่าน และได้แต่ภาวนาให้พระนางที่ตนรับใช้ออกมาเสียที หากนานไปกว่านี้หล่อนกลัวว่าปีศาจที่สิงสู่ในพื้นที่จะปรากฏตัวให้เห็น และเข้าขยำกายเพื่อลากตนไปกลืนกินในความมืดมิด
“ราชินีเพคะ”
โลล่ากล่าวเมื่อร่างระหงเดินออกมาจากกระท่อม ซึ่งหล่อนไม่อาจรู้ได้ว่าผู้เป็นนายตกลงอันใดกับหญิงแก่ในกระท่อมนั้น มีเพียงเจ้าแมวสีขาวหนึ่งตัวที่ฟีโอน่าอุ้มมันไว้ในอ้อมออกเพื่อนำกลับไปยังพระราชวัง
สาวใช้รู้ตัวดีว่าป่าแห่งนี้นี้มิใช่ที่ปกติ และไม่ควรมาย่างกรายอย่างยิ่ง อีกทั้งข้างในกระท่อมนั่นยังมีแม่มดผู้น่ากลัวอาศัยอยู่ แต่ตนมิอาจขัดใจราชินีที่รับใช้ได้
เมื่อการลักลอบดำเนินไปได้ด้วยดี ฟีโอน่ากลับมาถึงห้องนอนและได้จัดการชำระกายจากความสกปรกที่พัดผ่านด้วยน้ำอุ่นในอ้างกว้าง จากนั้นไปฟังบทกวีที่นักประพันธ์ของราชสำนักขับกล่อมด้วยความรื่นเริง
จนกระทั่งตะวันลับขอบฟ้าสู่ความมืดมิด โลล่ากำลังสางเรียวผมให้เรียงเส้นสวยเพื่อเข้านอน แต่ก็มีเสียงสาวใช้อีกกลุ่มดังเข้ามาขัดจังหวะที่หน้าประตูเสียก่อน
“พระราชารับสั่งให้เสด็จไปหาที่ห้องเพคะ”
“...”
ราชินีและสาวใช้ส่วนตัวหันมองหน้ากัน ฟีโอน่ารู้ดีว่าคำสั่งนั้นหมายความเช่นไร...
“พระราชาไม่ได้รับสั่งให้ท่านเข้าเฝ้ากลางดึกเป็นแรมปีแล้ว...พระราชินีเพคะ” น้ำเสียงของโลล่าเจือไปด้วยความเป็นห่วง
“มิเป็นไร” ฟีโอน่าไม่รีรอให้สาวใช้หยิบผ้านอกมาคลุมร่าง เธอเดินจัดการด้วยตัวเองและตรงดิ่งไปหาอัลเดนด้วยหัวใจที่เต้นระรัว จนรู้สึกว่ามันจะทะลุออกเสียให้ได้
เมื่อถึงหน้าห้ององค์กษัตริย์ ผู้คุ้มหน้าประตูก็เปิดให้พระนางแต่โดยดี แม้ราชินีไม่เคยเหยียบย่างเข้ามาในพื้นที่แห่งนี้ แต่ใครจะกล้าตั้งคำถามกับมเหสีกันเล่าว่าทรงมีธุระอันใด
ฟีโอน่าเหลียวหลังเมื่อเสียงประตูถูกปิด ยิ่งเห็นสวามีนอนเปลือยกายท่อนบนอยู่กลางเตียงนอน ก็รู้สึกถึงภัยอันตรายที่กำลังวิ่งเข้าตัว
“เมื่อกลางวัน นอกจากเจ้าจะปากดีเช่นเดิม ข้ายังรู้มาอีกว่า...อาทิตย์ก่อนเจ้าบอกมีสซี่เรื่องข้อตกลงของเรา” แม้ถ้อยคำดูราวกับจะเปิดศึกปั่นประสาท แต่ท่าทีของอัลเดนกลับแตกต่างออกไป
เขาเดินลงจากเตียงเพื่อรั้งเอวบางของพระนางให้แนบชิด และหายใจหนักเพื่อสูดดมกลิ่นกายหอมหวนจากฟีโอน่า ก่อนจะขบเบา ๆ ที่ใบหูของหล่อน
ราชินีสะดุ้งกายเล็กน้อย ความกลัวเข้าคืบคลานทำให้ต้องก้าวถอยหลังออกไปอย่างเชื่องช้า พร้อมสายตาล่อกแล่กที่เตรียมหาทางหนีทีไล่
แต่กระนั้นเอง หล่อนก็รู้ตัวว่าไม่มีที่ใดให้วิ่งหลบได้ จึงหันใบหน้างามเพื่อส่งสายตาอันแข็งกร้าวใส่สวามีอย่างหยิ่งทะนง
“ไม่ดีหรือเพคะ นางควรรู้ว่าการเฝ้าถวายตัวให้ราชาในทุกคืนจนตัวเองมีครรภ์ ลูกในท้องของนางจะอยู่ในความดูแลของหม่อมฉันในนามลูกของหม่อมฉัน...ถ้าเป็นชายละก็นะ”
“มันจะมากเกินไปแล้ว!” ความโกรธที่เริ่มปะทุทำให้อัลเดนพุ่งเข้าบีบกระพุ้งแก้มของฟีโอน่าแน่น
“หยุดนะเพคะ! ต่อให้หม่อมฉันจะทำอะไรพระองค์มิได้ แต่หม่อมฉันมีตำแหน่งราชินีที่ตัวเองถือครองอยู่ มันคงไม่ดีแน่หากศาสนจักรรู้ว่าท่านฆ่าภรรยาตัวเอง”
ฟีโอน่าด้อยกว่าเขาในทุกเรื่องทั้งเพศและยศถา แต่ต้นกำเนิดจากตระกูลขุนนางและการนั่งอยู่ในตำแหน่งราชินีมาหลายปี ทำให้มีเวลาเฝ้าสังเกตการณ์และรู้ดีว่าหมากตัวไหนบนกระดานบัลลังก์แห่งนี้จะกดดันกษัตริย์ได้ แม้หล่อนจะไม่มีอำนาจอะไรเลยก็ตาม
“ฆ่างั้นรึ...ข้ามีวิธีทรมานจิตใจเจ้าได้ตั้งหลายอย่าง จะทำเช่นนั้นไปเพื่ออะไรฟีโอน่า”
แม้กระพุ้งแก้มจะถูกมือใหญ่ประทุษร้าย แต่สายตาท้าทายยังมิวายจางหาย ทำให้อัลเดนเหมือนถูกท้าทายอยู่ตลอดเวลาจนไม่อาจยั้งมือและเพิ่มแรงบีบให้หนักขึ้นกว่าเดิม
“ยุ...หยุ...ดนะ” ฟีโอน่าเริ่มพูดติดขัด
“ข้าชอบนัก ตัวสั่นขนาดนี้แต่ยังทำหน้าเหมือนไม่กลัว”
อัลเดนกระซิบที่หูของฟีโอน่าอย่างเยือกเย็น ต่อด้วยการลดใบหน้าลงเล็กน้อย เพื่อแลบเรียวลิ้นร้อนออกมาเลียตั้งแต่สันกรามงามจรดใบหู ราวกับเขานั้นเป็นคนจิตวิปลาส
“อึ...ก” ฟีโอน่าตัวแข็งทื่อและเก็บเสียงกรีดร้องเอาไว้ในลำคอ และรู้สึกถึงความอัดแน่นจนเจ็บปวด
เกลียด! เกลียดทุกสัมผัสที่เขามีให้ แต่พละกำลังไม่สามารถสู้ร่างใหญ่กำยำของเขาได้เลย
จากนั้นอาการเสียขวัญก็เข้ามาเยือนอย่างต่อเนื่อง เมื่อร่างของตนได้ถูกกระชากจนหมุนลงไปนอนหงายบนเตียง
“เจ้าทำเช่นนั้นไปเพื่ออะไรฟีโอน่า” อัลเดนขึ้นคร่อมและกางสองแขนหล่อนยึดไว้กับเตียง
“ทำอะไร?”
“เจ้าไม่ต้องการข้า แล้วเจ้าไปบอกเรื่องเด็กกับมีสซี่เพื่อเหตุใด เรื่องนี้ตกลงกันก็จริง แต่มันเป็นอำนาจของข้าที่จะบอกเมื่อไหร่ก็ได้ เจ้าไม่เกี่ยว”
“หึ...พระองค์คงไม่ได้คิดว่าหม่อมฉันหึงหวงท่านอยู่ใช่ไหมเพคะ”
“....” อัลเดนเลือดขึ้นหน้าเมื่อคำตอบของมเหสีหักหาญความหวังที่ลึกสุดใจ เพราะนั้นคือความเข้าใจแรกของตน
พระราชาแอบคิดว่า การที่มเหสีบอกความลับข้อนี้กับสนม เพื่อยุแยงให้เขาและมีสซี่แตกกันอันเนื่องมาจากความหึงหวง...
“มีผู้หญิงมากมายที่พร้อมหลับนอนกับท่าน แต่ท่านเลือกมีสซี่ นางคือบ่าวของหม่อมฉันที่รับใช้มาตั้งแต่เด็ก เจตนาของท่านมันอ่านไม่ยากเลย ท่านต้องการตัดคนใกล้ชิดข้าออกไป และแทนที่ด้วยคนของตัวเองที่คอยสังเกตการณ์หม่อมฉัน หม่อมฉันโกรธท่านหม่อมฉันแค้นมีสซี่ที่มันไม่เคยจงรักภักดีอย่างที่ปากว่า ก็สมควรแล้วที่มันจะรู้เรื่องน่าเจ็บปวดเช่นนั้น ถ้ามันมีแรงขย่มท่านจนท้องก็คงจะมีแรงมองลูกตัวเองโดนผู้หญิงอื่นเลี้ยง”
“แล้วทำไมเจ้าไม่มีลูกกับข้าล่ะ!! เจ้าจะทำเรื่องยุ่งยากไปเพื่ออันใด”
“หม่อมฉันมีลูกให้ท่านไม่ได้ท่านก็รู้”
“มันเป็นเพราะเจ้าทำลายลูกข้าต่างหากฟีโอน่า!! และเจ้าก็ใช้เรื่องสุขภาพกายมาเป็นข้ออ้าง”
“....”
ร่างของอัลเดนที่คร่อมอยู่โค้งต่ำอีกระลอก พร้อมกับแรงกดที่ข้อมือทั้งสองข้าง ซึ่งมันเพิ่มขึ้นจนฟีโอน่ารู้สึกว่าเส้นเลือดตรงนั้นไหลเวียนอย่างติดขัด และส่งผลให้เริ่มรู้สึกชาขึ้นทีละนิด
จมูกโด่งของสวามีคลอเคลียกับปลายจมูกของเธอ แต่ฟีโอน่าไม่รู้สึกถึงความเสน่หาเหมือนเมื่อครู่เลย
เสียงหายใจแรงของอัลเดนประกาศให้ร่างบางใต้อาณัติได้รู้ว่าเขาโกรธมากเพียงใด
...ตั้งครรภ์มิได้อย่างนั้นหรือ...
“เจ้าเคยตั้งครรภ์ แต่เลือกที่จะทำลายลูกของเรา...”
“เพราะพระองค์ข่มขืนหม่อมฉันอย่างไรเล่า ชอบใช้กำลังและอำนาจกดขี่หม่อมฉัน หม่อมฉันถึงอยากรู้ว่าอำนาจของท่านมันจะแผ่ไปได้สักเท่าไหร่กัน ยิ่งใหญ่เกรียงไกรจนทวงคืนลูกในท้องกลับคืนมาได้หรือไม่”
“แล้วมันจะทำไม!!!”
อัลเดนระเบิดอารมณ์ฟาดเสียงตะโกนใส่หน้าฟีโอน่า จนหญิงสาวต้องเบี่ยงหน้าหลบให้พ้นความเดือดดาลนั้น
“เจ้าปฏิเสธข้าเพียงเพราะตกหลุมรักได้อัศวินต่ำต้อยนั้น”
“เรารักกันมาก่อน! แต่ท่านกลับทำต่ำช้าในงานหมั้นหมายของข้า” ฟีโอน่าละทิ้งความกลัวกระโจนเข้าสู่สังเวียนแห่งความพิโรธ
“เจ้าก็ดูมีความสุขดีนี่ ร่างเจ้าโยกแรงไม่แพ้เสียงร้องดังเลย”
“หุบปาก อัลเดน!”
“หุบแน่ เพราะคืนนี้ปากของข้ามีหน้าที่ทำอย่างอื่น”
“อย่า!”
ฟีโอน่ากรีดร้องจนสุดเสียง เมื่อเนื้อผ้าบางของตนถูกกระชากจนฉีกขาด และเหลือเพียงร่างเปลือยเปล่าที่ดีดดิ้นให้พ้นเงื้อมมือของสวามีใจโฉด
แต่เรี่ยวแรงอันน้อยนิดไม่สามารถต้านทานเขาได้เลย ลิ้นร้อนที่ตวัดเกี่ยวกับยอดดอกไม้งามคือบทคุกคามแรกที่หล่อนได้รับ ใบหน้าเลี่ยงหันข้างไม่อาจมองการกระทำที่แสนรังเกียจนี้ได้ ในขณะที่ร่างกำยำซุกไซ้ไปตามซอกคอหอมหวนอยู่เนิ่นนาน
จนกระทั่งกลีบดอกไม้งามบานสะพรั่งได้ถูกภัยร้ายบดเบียดและเสียบพุ่งเข้ามาอย่างป่าเถื่อน
ราชินีเจ็บปวดและร้าวไปทั้งกาย จากนั้นเตียงใหญ่ก็กลายเป็นทะเลคลื่นแรงที่โยกดังเอี๊ยดอ๊าดระงมไปทั่วห้อง
ฟีโอน่าไม่รู้ว่าร่างกายเองสนองตัณหาของสวามีไปนานเท่าไหร่ รู้เพียงว่าตนอ่อนแรงและถูกลากไปหาท่อนเนื้อร้ายที่เข้าสอดแทรกไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง
สายตาเริ่มฟากฟางเพราะประคองสติตัวเองไม่ไหว และท้องน้อยของตนก็กลายเป็นที่เพาะพันธุ์เลือดเนื้อเชื้อไขของเขาไปแล้ว เพราะมันร้อนฉ่าและเต็มไปด้วยของเหลวอันล้นทะลักยามสวามีถอนแก่นกายออก
อัลเดนเหนื่อยหอบและตกใจอย่างลนลานเมื่อร่างที่นอนตะแคง เผยให้เห็นกลีบงามอันบอบบางมันแดงฉานและบวมเปล่ง จึงรู้ได้ในทันทีว่ารสชาติที่เสพสมกับมเหสีมันอย่างหนักหน่วงเกินไป
“ฟีโอน่า...” เขากล่าวชื่อเธออย่างแผ่วเบาและรีบเข้าไปพรมจูบที่ขมับ
“อัลเดน...” ราชินีเพ้อชื่อสวามีออกมาอย่างแผ่วเบาเช่นกัน แต่มิรู้ว่ามันด้วยความสุขสมหรืออยากฟาดคำด่าทอเข้าใส่หน้ากันแน่
กระทั่งแสงตะวันโผล่เข้ามาแยงตา ส่งผลให้ฟีโอน่าสลบไสลคาเตียงที่มีผ้าคลุมโดนถลกออก จากการระบายความเสียวซ่านเมื่อค่ำคืน...
