“ไม่ว่าจะอันตรายแค่ไหนผมก็จะปกป้องคุณด้วยชีวิตของผมเอง!!!”เขาพูดกับฉันพร้อมทั้งโอบกอดฉันก่อนที่เสียงปืนดังขึ้น
รัก,ดราม่า,ครอบครัว,วัยว้าวุ่น,ไทย,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
“ผมไม่เข้าใจ เธอก็ดูปกติดีหนิ”พอร์ชทำท่าทางสงสัยเพราะสิ่งที่เขาเห็นกับสิ่งที่รุ่นพี่เขาพูดมันแตกต่างกันมาก
ย้อนไปอาทิตย์ก่อน
“ทำไมทำหน้าแบบนั้นหล่ะ”กษัตริย์เฮนรี่เดินเข้ามาแล้วนั่งลงข้างเจ้าหญิงเทียน่า
“ป่าวค่ะ😞”
“ท่านพ่อพอร์ชจะกลับมาตอนไหนค่ะ”
“พ่อก็ไม่แน่ใจเหมือนกันทำไมเหรอ”
“เอออ...หนูแค่ไม่อยากอยู่กับคนอื่น หนูกลัวค่ะท่านพ่อหนูกลัวว🥺”
“หนูรู้สึกเขาเป็นคนแรกที่มาช่วยหนู แม้อาจจะไม่ทันก็เถอะ🥺”เธอพูดพลางคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นกับเธอ
“โธ่...ลูกพ่อไม่ต้องกลัวนะพ่ออยู่ตรงนี้”กษัตริษ์เฮนรี่โอบกอดเจ้าหญิงเทียน่า
“ท่านพ่อ.....😭”
“เออ..วันนี้พ่อจะให้ราเชนมาเฝ้าลูกนะ”
“ท่านพ่ออยู่กับลูกไม่ได้เหรอค่ะ”
“พ่อก็อยากจะอยู่แต่วันนี้พ่อมีเรื่องต้องไปสะสาง”
“ค่ะ😞”
ตกดึก
กษัตริย์เฮนรี่ได้กลับไปยังที่วังของเขาและปล่อยให้องครักษ์และคนาสนิทของกษัตริย์ดูแลเจ้าหญิงเทียน่า
“กรี๊ดดดด~~~อย่าเข้ามานะ ฮือๆฉันกลัวแล้วววว ฮือๆๆ”เจ้าหญิงเทียร้องออกมาทุกครั้งที่เจอพวกองครักษ์
“ขนาดฉัน นางยังกลัวเลย”รุ่นพี่ของพอร์ชพยายามเล่าให้ฟัง
“ฉันยังแปลกใจเวลาเธออยู่กับนายเธอดูปกติมากๆ”
“แล้วอีกอย่างนะเธอจะฝันร้ายทุกคืน”
“เอออ...พี่ครับแล้วเธอได้เข้าพบจิตแพทย์บ้างไหม”
“เข้าสิ”
“แล้วเธอจะมีทางหายไหมครับ”
“มีสิ แต่อาจจะต้องใช้เวลาและ...”รุ่นพี่พูดพลางหันมาสบตาพอร์ช
“อะไรเหรอครับ”
“ใช้นาย”
“ผม?”
“ใช่เพราะนายเป็นคนเดียวที่เธอไว้ใจที่สุดในตอนนี้”
หลังจากรุ่นพี่พูดจบพอร์ชก็ได้นั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยจนเวลาผ่านไปสักพัก
“อ้าวว ท่านเฮนรี่”
“เรากลับก่อนนะ ฝากลูกสาวเราด้วย”
“ครับ”
“ฝากพี่สาวของฉันด้วยนะคะ คุณบอร์ดี้การ์ด”ทีน่าพูดพลางส่งยิ้มให้กับพอร์ช พอร์ชได้แต่ก้มหน้า
หลังจากทั้งคู่ออกไปพอร์ชเลยเดินเข้าห้องไปหาเจ้าหญิงเทียน่า
“😞”เขาเข้าห้องไป แล้วสังเกตเห็นเจ้าหญิงเทียน่ากำลังก้มหน้าก้มตา
“เป็นอะไรเหรอป่าวครับ”
“เอออ..ไม่ได้เป็นอะไรค่ะ🙂”
“เดียวพรุ่งนี้คุณก็ได้ออกจากโรงพยาบาลแล้วนะครับ”
“จริงเหรอค่ะ😞”
“ทำไมเหรอครับ ไม่ดีใจเหรอครับ”
“ค่ะ แค่รู้สึกอยู่ที่นี้แล้วปลอดภัย”
“คุณไม่ต้องกลัวนะครับ เพราะต่อจากนี้คุณอยู่ที่ไหนก็ปลอดภัย เพราะผมจะอยู่กับคุณ”
“😳”คำพูดของพอร์ชทำให้เจ้าหญิงเทียน่าตกใจเล็กน้อย
“เอออ...แล้วคุณไปธุรมาเป็นไงบ้างค่ะ”
“ก็ดีครับ น้องชายผมเขาแต่งงานหนะครับเลยต้องกลับไปหน่อย”
“อ่อ...ค่ะ🙂”
“เอออ...คุณเทียน่าเคยไปประเทศไทยไหมครับ”
“ไม่ค่ะฉันไม่เคยไปที่ไหนทั้งนั้นไกลสุดก็คงเป็นที่โดนจับไปขังนั้นแหละค่ะ🙂”เธอพูดขึ้นด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยดีนัก เพราะตลอดชีวิตเธอต้องอยู่แบบหลบๆซ่อนๆ
[โธ่....เธอยิ่งพูดผมยิ่งรู้สึกอยากพาเธอออกไปเที่ยวเล่นข้างนอกเลยครับ]
“เออ...มีโอกาสผมจะพาคุณไปประเทศที่ผมอยู่นะครับ”
“จริงนะคะ คุณสัญญาแล้วนะคะ”คำพูดของพอร์ชทำให้เทียน่ากลับมายิ้มได้อีกครั้ง
“จริงครับ ผมสัญญา😊”
หลังจากทั้ง2ได้คุยกันสักพัก เจ้าหญิงเทียน่าเธอรู้สึกสบายใจขึ้นอย่างมาก จนทำให้วันนี้เธอนอนหลับได้อย่างสบายใจกว่าทุกครั้ง
“กรี๊ดด อย่าทำอะไรนะ ฉันขอ ฉันกลัวแล้วววว”อยู่ๆเธอก็เผลอละเมอขึ้นจนทำให้พอร์ชตกลุกขึ้นมาดู
“คุณๆ คุณๆ”
“ฮื่อๆฉันเจ็บบบ ฮื่อออๆ”
“ฟึ่บบบ..”พอร์ชคว้าเจ้าหญิงเทียน่าเข้ามากอดทันที
“ปล่อยฉัน ปล่อยย”เธอพยายามสลัดพอร์ชออกจากอ้อมกอดแต่ก็ทำไม่ได้
“ผมเองคุณ ผมเองง”เจ้าหญิงเทียน่าเริ่มได้สติขึ้น
“คุณ.....🥺ฮื่อออๆๆๆ ฉันกลัว ฉันกลัวจริงๆ”เธอร้องไห้ออกมา
“ไม่ต้องกลัวผมอยู่ตรงนี้”
“คุณจะไม่ไปไหนจริงๆใช่ไหม”เธอพูดพลางหันมาสบตาพอร์ช
“ครับ ผมจะไม่ไปไหน”
หลังจากนั้นเจ้าหยิงเทียน่าก็เผลอหลับในขณะที่อยู่ในอ้อมกอดของพอร์ช
ความในใจเทียน่า
[ฉันรู้สึกถูกชะตากับชายคนนี้ยังไงไม่รู้ วันแรกที่เจอกันเขาเป็นคนมาช่วยฉันเอาไว้ เขาเป็นบอร์ดี้การ์ดคนเดียวที่มาช่วยฉันสำเร็จ เขาเป็นคนเดียวที่ฉันรู้สึกปลอดภัยทุกครั้งที่อยู่ใกล้ๆ เขาเป็นคนเดียวที่ชิมอาหารให้ฉัน และเขาเป็นคนเดียวที่ฉันคุยด้วยแล้วสบายใจที่สุด]
