เมื่อเด็กสาวที่เขาเฝ้าทะนุถนอมมาตลอดยี่สิบเอ็ดปีโตเป็นสาวสวยสะพรั่ง
เขาจึงตัดสินใจหนี... แต่สุดท้ายแล้วเขาหรือจะหนีหัวใจตัวเองพ้น
ยิ่งได้รับรู้ว่า ‘ลูกพุทรา’ กำลังจะมีแฟนเป็นตัวเป็นตน
‘พ่อเลี้ยง’ ที่หลงรักเธอมาตลอดหรือจะยอมปล่อยนกน้อยให้หลุดจากกรงทอง!
รัก,ดราม่า,ชาย-หญิง,ผู้ใหญ่,ครอบครัว,ดราม่า,พ่อเลี้ยง,โรมานซ์,NC,NC+,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ร่างสูงในเสื้อผ้าหลุดลุ่ยชุดเดิมยังนั่งอยู่ข้างเตียง หลายชั่วโมงแล้วที่คนป่วยมีอาการระส่ำระส่ายเพราะพิษไข้ เสียงพร่ากระซิบเรียกหาเขาอยู่ซ้ำ ๆ
ใบหน้าสดสวยริมฝีปากอิ่มงามที่เขาเคยหลงใหลบัดนี้ซีดขาวราวกระดาษ กระทั่งเรือนกายซูบผอมจนเห็นกระดูก ตอกย้ำความรู้สึกผิดให้มากขึ้นเป็นเท่าตัว
มือของเธอร้อน ร้อนขึ้นเรื่อย ๆ เพราะยาคงไม่ได้ออกฤทธิ์นานนัก มันเป็นการรักษาที่ปลายเหตุระงับความเจ็บปวดได้ชั่วครั้งชั่วคราว
ปรเมษฐ์จินตนาการไม่ออกจริง ๆ ว่าตลอดเวลาที่เขาจากไป เธอมีชีวิตอยู่ยังไง และการที่คนแข็งแรงไม่เคยป่วยอย่างปรายลดาถึงกับล้มหมอนนอนเสื่อ น่าจะมีสาเหตุมาจากตัวเขาผู้ทำลายภูมิต้านทานของสาวน้อยไม่มีชิ้นดี
ป่วยใจมักลามไปถึงกาย...
เธอคงจะไม่ได้ดูแลสุขภาพของตัวเองเลย เพราะไม่มีคนชวนไปออกกำลังกาย เข้าฟิตเนส แม้แต่วิ่งในสวนสาธารณะในทุก ๆ เช้าเย็น อาหารการกินคงไม่มีอะไรลงท้องด้วยซ้ำ ถึงได้ผอมเอาๆ
ชายหนุ่มคอยเฝ้าเช็ดทั้งใบหน้าและลำคอเปียกชุ่มเหงื่อโทรมกายด้วยผ้าสีขาวในขันน้ำเล็กข้าง ๆ ซึ่งคงจะทำได้เท่านั้น
ในเมื่อมีครั้งที่หนึ่งก็ต้องมีครั้งสอง หากได้จับต้องหนึ่งครั้ง มันจะลุกลามไปอย่างรวดเร็วเหมือนไฟลามทุ่ง เขาคงไม่สามารถหักห้ามใจ ไม่ให้ไปต่อ...
จากนั้นมันจะจบลงที่สถานที่แสนอ้างว้าง โดดเดี่ยว... นั่นก็คือห้องน้ำ!
“พี่... เปา..” เสียงแผ่วเบาราวกระซิบ อาการปวดร้าวระบมศีรษะทำให้เธออยู่ในสภาพครึ่งหลับครึ่งตื่น ปรายลดาปรือตาขึ้นมองเพดานสีขาว กระพริบตาสองสามครั้ง
“พุด.. ไหวไหม? ไปหาหมอนะ เดี๋ยวพี่พาไป” ทั้งน้ำเสียงและแววตาห่วงใย มือหนาวางผ้าลอยน้ำไว้เช่นเดิม
“พุดไม่ได้เป็นอะไรมาก..” เธอพูด สบตาคมตรง ๆ ด้วยเหตุผลอะไรไม่รู้ได้ หัวใจของเธอไม่พร้อมที่จะให้เขาเข้ามา และก็จะทิ้งเธอไปอีก
“พ่อเลี้ยงกลับบ้านไปพักผ่อนเถอะ บ้านหลังนั้น... พุดจะไม่กลับไป พ่อเลี้ยงอยากมีชีวิตของพ่อเลี้ยงเอง พ่อไปได้เลย ไม่ต้องห่วงพุด พุดกำลังตั้งตัว พุดสบายเมื่อไร พุดจะตอบแทนบุญคุณพ่อเลี้ยงที่ส่งเสียพุดมาจนโต”
‘พ่อเลี้ยง’ ปรายลดาได้ขีดเส้นไว้อย่างชัดเจนแล้ว อีกคนกลับคิดอีกอย่าง เขาได้ทำผิดมหันต์กับการทอดทิ้งผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งไว้ลำพัง ดวงตาแสบร้อนมีหยาดน้ำอุ่นเอ่อคลอขึ้นมา
“พี่ไม่ไปไหนแล้วพุด... พุดไม่กลับ พี่ก็จะอยู่กับพุดที่นี่ พี่เก็บเสื้อผ้ามาแล้ว พุดอยู่บ้านพี่มายี่สิบกว่าปี พุดคงไม่ไล่พี่ไปจากบ้านพุดใช่ไหม?”
คำพูดของเขากระทบจิตใจแข็งกร้าวจนสั่นสะเทือนเบา ๆ บุญคุณท่วมหัวของเขาคงไม่สามารถที่จะทำให้เธอไล่เขาไปไหนได้
“แม่อนงค์ยังทนพุดไม่ไหว... ถ้าพ่อเลี้ยงทนได้ก็อยู่ไปค่ะ หมอน ผ้าห่มอยู่ในตู้ ไปนอนที่โซฟานะ”
ประกายแห่งความหวังเล็ก ๆ ปรากฏขึ้นในดวงตาคู่สีฟ้าคราม “เรียกพี่เปา... เหมือนเดิมได้ไหม? พุด... เลิกโกรธพี่ได้แล้วนะ”
กระแสแห่งความอบอุ่นไหลท่วมหัวใจอ่อนล้าเหนื่อยแรง ดวงตาแดงก่ำเหมือนจะมีน้ำตาไหลซึมออกมาอีกระลอก
เสียงโทรศัพท์สั่นดังจากกระเป๋าสะพายผ้าใบโปรดบนโต๊ะหัวเตียงหยุดบรรยากาศอันน่าอึดอัดของคนทั้งคู่
ร่างบางค่อย ๆ หยัดกายลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียงโดยได้รับความช่วยเหลือจากอีกคนที่ขยับหมอนขึ้นรองหลังให้ ก่อนที่เธอจะเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์มือถือในกระเป๋า ปลายสายคือเจ้าของรูปภาพของดอกเดซี่ อันหมายถึงความรักบริสุทธิ์ ไร้เดียงสา เธอมองมันครู่เดียวก็รีบรับ
“ว่าไงคะ? พี่ธาม...”
[พุดเป็นไงบ้าง ปริมบอกพี่ว่าเราไม่สบาย]
น้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใยกรอกมาตามสาย ดวงตาคู่สวยกลอกไปมา ใช้ความคิดว่าควรตอบอย่างไรดี เมื่อสีหน้าของคนข้างกายบอกว่าเขาไม่พอใจเป็นอย่างมาก ยังพยายามที่จะเข้ามาใกล้ ๆ เพื่อพยายามเงี่ยหูฟัง
“พุดกินยาแล้ว... ตอนเช้าพุดโทรหาอีกทีนะ”
[ให้พี่ไปรับนะ พุดแชร์โลเคชั่นมาให้พี่หน่อยสิ]
“คือ... พุดไปกับปริมดีกว่า ค่อยเจอกันที่มอนะพี่ธาม แค่นี้ก่อนนะคะ”
ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องรีบวางสายเลย ปรายลดาทำตัวเหมือนเด็กน้อยทำความผิด ทั้งที่เคยคุยโทรศัพท์กับธามไทได้เป็นชั่วโมง ๆ เธอสัมผัสได้ถึงรังสีอำมหิต เมื่อเงยหน้าขึ้นจากจอสี่เหลี่ยมในมือ ดวงตาคุโชนด้วยไฟโทสะยังคงจ้องเขม็งมายังเธอ
“พุดคุยกับใคร?”
“เพื่อนพุดค่ะ ไว้พุดจะพามาแนะนำให้รู้จัก แม่อนงค์เคยเจอพี่ธามแล้ว ตอนพี่เปาไม่อยู่”
‘ไม่อยู่’ คำสั้น ๆ ช่วงเวลาสั้น ๆ สำหรับเขาที่เกือบจะฆ่าเธอให้ตาย ก้อนแข็งจุกตันคอขึ้นอีกคราวที่เธอทิ้งตัวลงปิดกระบอกตาร้อนผ่าวเพื่อข่มตานอน
เขานั่งอยู่ข้าง ๆ เธอใกล้เพียงเอื้อมมือ โดยไม่พูดอะไรสักคำหลังจากนั้น
ปรเมษฐ์รู้สึกผิดที่ทำร้ายเธอมากพอ ๆ กับความโกรธที่มีเพราะแรงริษยา ใบหน้าหล่อเหลาปรากฎแววเหี้ยมโหดที่ไม่ได้เห็นมานานนับปี
ไม่มีวันซะหรอก! ถ้าลูกพุทราที่เข้าเฝ้าทะนุถนอมมาแต่เล็กจนโตจะมีแฟนเป็นตัวเป็นตน คงจะต้องข้ามศพพ่อเลี้ยงอย่างเขาก่อน
