หมาเด็กที่ว่ามันปากจัด กำลังโดนยัดให้เสียสติ "เกลียดมากนักเดี๋ยวกูจะยัดเยียดความเป็นผัวให้มึงเอง" by.เซอร์รัส
ชาย-ชาย,วัยว้าวุ่น,หมาเด็กมันน่าจับฟัดให้เข็ด,หมาเด็กมันปากจัด,นิยายวาย,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
บทที่ ๑๐
พรากคนรัก
หมับ!
ตู้มมม!
คิรัวหงายหลังเมื่อมือหนาของคนทั้งสองจับดึงเข้าที่ไหล่จากทางด้านหลัง คิรัวโผล่หน้าขึ้นมาหายใจได้ไม่นานก็ถูกจับมือไคว้หลังและดันให้คิรัวเดินตรงไปยังเส้นเหล็กที่ห้อยอยู่กลางสระ
" จะทำอะไร! ปล่อยนะเว้ย!! " คิรัวกลับมาดิ้นพล่านอีกครั้ง ใช้แรงเฮือกสุดท้ายให้หลุดออกจากลูกน้องของเควิน
พรึบ!
เมื่อหลุดได้แล้วคิรัวจึงรีบว่ายน้ำมุ่งตรงไปยังอีกฝั่งที่เขาโดนผลักให้ลงสระมา รีบปีนป่ายขึ้นบันไดของสระนั้นด้วยความเร็วก่อนที่จะถูกจับอีกครั้ง
แต่ก็ต้องหยุด เมื่อคิรัวแหงนหน้าขึ้นมองขอบสระก็มีปืนพกจ่อเข้ามาที่กลางหน้าผากของตัวเอง
" ยอมซะดีๆ เถอะคิรัว อย่าให้พี่ต้องฆ่าแกเลย "
" .... " คิรัวรอบกลืนน้ำลายเมื่อสายตามองไปยังนิ้วชี้ที่พร้อมจะลั่นไกลได้ตลอดเวลา
พรึบ!
ไม่นานลูกน้องทั้งสองก็เข้ามาประชิดตัวและจับคิรัวเอาไว้ได้ ขณะที่คิรัวกำลังถูกลูกน้องเควินลากไปยังจุดที่ต้องการคิรัวก็ได้ถามไถ่เควินเพื่อหาความจริงจากเรื่องที่กำลังเกิดขึ้น
" พี่ต้องการอะไร พี่ต้องการจะทำอะไรกับผมกันแน่!! "
" .... "
" ปล่อยดิวะ! ไอ้เหี้ย!! " คิรัวหันไปตะวาดใส่ลูกน้องทั้งสองคนของเควินที่กำลังจับข้อมือเขามัดติดกับเส้นเหล็กที่งอเล็กน้อยพอจะมัดให้ไม่หลุดได้
" แก้แค้นไง " คิรัวหอบหายใจเหนื่อย หันมองผู้เป็นพี่ที่ตอบคำถามของตัวเองก่อนหน้านี้ด้วยใบหน้าที่นิ่งเฉยไร้ความรู้สึก
" ผมไปทำอะไรให้ แค่ผมไม่ได้ล้มไอ้เซอร์รัส ต้องแค้นผมขนาดนี้เลยหรือไง!! "
" .... "
" ปล่อยดิวะ!! ปล่อยกู! " แขนใช้การไม่ได้ คิรัวจึงใช้ขาในการปัดป่ายน้ำที่ท่วมในสระอยู่ในระดับอกของเขาจนน้ำกระเพื่อมแรงจนแทบเข้าปากคิรัว
" เพราะมันหักหลังพี่ "
" .... " คิรัวหยุดนิ่ง หันมองเควินที่กำลังจะเล่าความเป็นมาของความนี้ให้ฟัง
" หักหลังความรักที่พี่มีให้หมด จนกลายเป็นว่าพี่เป็นคนผิด "
" .... "
" ทั้งๆ ที่มันเป็นคนนอกใจพี่ก่อนเสียอีก แต่ดันมาบอกว่าพี่มันเลว "
" .... "
" แล้วมันไม่ยิ่งกว่าเลวหรือไงที่ทำก่อน!! "
" ไม่จริง!! "
2 นาทีก่อน
รถสปอร์ตคันหรูหยุดจอดตรงหน้าโกดังของถิ่มคู่อริ ทั้งสามก้าวเท้าลงจากรถ สำรวจรอบข้างอย่างไม่ไว้วางใจ
" พลาสเตอร์ " โฟโต้เอ่ยเรียกเพื่อนในกลุ่มตัวเองขึ้นเมื่อสำรวจพื้นที่เสร็จ " มึงว่ามันแปลกๆ ปะ "
" เออ ทั้งที่เควินมันมาที่นี้แต่ไม่มีลูกน้องมันสักคน "
" แสดงว่าที่นี้ไม่ใช่เหรอ "
" จะใช่คอนโดเหรอวะ " โฟโต้ส่ายหน้าไม่รับรู้ เพราะเขาไม่รู้จริงๆ " พี่เซอร์รัสครับ ผมว่า...พี่เซอร์รัส!! "
เมื่อพลาสเตอร์พูดคุยหาลือกับโฟโต้เสร็จสรรพจึงคิดจะหันไปถามคนอายุมากกว่าในกลุ่ม แต่ก็ต้องตกใจเมื่อหันมาแล้วพบว่าเซอร์รัสมุ่งตรงเข้าไปในโกดังทันทีโดยที่ไม่ลังเลหรือเกรงกลัวอะไร
ในโกดัง
" ไม่จริง!! ที่พูดมามันยังไม่ครบ " เซอร์รัสทักท้วงเมื่อคำบอกเล่าของเควินมีบางอย่างขาดหายไป
" ไอ้เซอร์รัส... " คิรัวเอ่ยขึ้นเมื่อพบว่าคนที่เขาต้องการความช่วยเหลือมากที่สุดโผล่มาให้เห็นเสียที
" พี่เซอร์รัส! " ตามด้วยพลาสเตอร์และโฟโต้ที่วิ่งเข้ามาหาเซอร์รัสติดๆ
" พลาสเตอร์... " เควินเหมือนล่องลอยเมื่อเห็นว่าคนที่ตัวเองโหยหามาตลอดได้ตามมาที่นี้ด้วย ปืนในมือลดลงขนาบข้างกาย ฝีเท้าค่อยๆ ก้าวลงจากบันไดสระน้ำทีละก้าวด้วยความเชื่องช้า ก่อนที่จะหยุดลงตรงหน้าของคิรัวที่มีเซอร์รัสประจันหน้าอยู่เช่นกัน
เซอร์รัสเห็นว่าเควินกำลังเหม่อลอยมองพลาสเตอร์ไม่ขาดสายจึงคิดว่าจะค่อยๆ ก้าวเข้าไปช่วยคิรัวจากสระขนาดใหญ่ แต่ก็ผิดขาด
เมื่อเซอร์รัสก้าวเท้าได้เพียงสองก้าว ปืนพกมือมือของเควินก็ได้จ่อเข้ามาตรงหน้าทันที
กรึก!
" อย่าขยับ ถ้าขยับอีกครั้ง...ศพมึงได้เละแน่ "
" พี่เควินอย่านะ!! "
" หุบปาก!! "
" .... " คิรัวเงียบลงอีกครั้งเมื่อโดนผู้เป็นพี่ตะวาดกลับ
" มึงไม่รู้อะไรก็อย่าแส่จะดีกว่านะคิรัว! ปล่อยให้กูและไอ้เซอร์รัสได้คุยกันเถอะ "
" .... "
" วันนี้แหละ กูจะได้เป็นใหญ่ ถ้ากูได้ล้มแชมป์อย่างมึง!! "
มือหนาจับเล็งปืนไปที่อกข้างซ้ายของเซอร์รัสอย่างไม่ลังเล กดบีบนิ้วชี้เพียงครั้งเดียว คนที่เขาเกลียดที่สุดก็จะตายไปจากโลกนี้เสียที
" หยุดนะเควิน! "
" !! "
ไม่ทันที่นิ้วชี้จะได้กดลั่นไกล เสียงที่คุ้นหูและรอคอยก็ดังขัดขึ้นเสียก่อน เรียกให้สติของเควินต้องหันกลับไปจดจ้องอีกครั้ง
" วางปืนซะ แล้วไปหาหมอกับผม "
" .... "
" นะ "
" .... "
" นะครับ " พลาสเตอร์ค่อยๆ ก้าวเท้าเข้ามาใกล้ สายตาของเควินจดจ่ออยู่กับฝีเท้าและใบหน้าที่ยิ้มละไมของพลาสเตอร์ หยาดน้ำตาใสเริ่มไหลนองขึ้นมาอีกครั้งด้วยความคิดถึงและรู้สึกผิด
ใช่ว่าพลาสเตอร์ไม่รู้ว่าเควินกำลังป่วยทางจิต สังเกตแล้วชัดเจนว่าเควินโหยหาแต่เพียงเขา ต้องการแต่เพียงเขา
พลาสเตอร์ไม่อาจทราบได่แน่ชัดว่าเควินป่วยมาแล้วนานเท่าไหร่ แต่จากใบหน้าที่แสดงออกมาชัดเจนมันสื่อออกมาว่านานแล้วจริงๆ มันนานมากแล้ว
เซอร์รัสรอบมองทั้งคู่อยู่นานก่อนที่จะวิ่งครั้งเดียวไปช่วยคิรัวในสระ เขากระโดดลงไปโดยที่ไม่ลังเล รีบว่ายไปหาคิรัวที่อยู่กลางสระด้วยความรีบร้อน
เมื่อประชิดตัวได้ก็รีบถามว่าอีกฝ่ายเป็นเช่นไร ก่อนที่มือแกร่งทั้งสองข้างจะพยายามเอื้อมมือขึ้นไปคลายปมเชือกออกให้กับคิรัว
" มึงไม่เป็นอะไรใช่ไหมคิรัว " คิรัวส่ายหน้าระรัว ดวงตายังคงจับจ้องไปที่ใบหน้าของเซอร์รัสไม่ห่างด้วยความคิดถึง
เพราะอะไรเขายังไม่แน่ใจ รู้เพียงว่าคิดถึงใบหน้าของคนผู้นี้เป็นอย่างมาก คล้ายกับว่าไม่ได้เจอมาแล้วร่วมเดือน
" อดทนก่อนนะ กูกำลังแกะเชือกให้ " คิรัวพยักหน้าขึ้นลงด้วยความเข้าใจ สายตาเหลือบมองปมเชือกนั้นอธิฐานในใจให้รีบคลายออก
" เควิน! "
ปัง!
" !! "
" เซอร์รัส... " ร่างกายของคนตรงหน้าสั่นเล็กน้อยก่อนที่จะค่อยๆ ร่วงหล่นสู้ผืนน้ำลึกในสระสูงเกือบหนึ่งเมตร
" ไอ้โฟโต้! รีบไปช่วยคิรัวเร็ว! "
ใบหน้าของคิรัวแสดงความตกใจ หยาดน้ำตาคลอก่อนที่จะค่อยๆ ไหลลงอาบแก้ม สายตาก้มมองผืนน้ำตรงหน้าที่เซอร์รัสได้จมลงไป
สระน้ำที่เคยใสก่อนหน้านี้กำลังค่อยๆ กลายเป็นสีแดงจางๆ จากคนที่พึ่งร่วงลงไป
ตู้ม!
ผิวน้ำกระเพื่อมเล็กน้อยเมื่อเพื่อนหนึ่งในกลุ่มกระโดดลงมาช่วย พยายามคลายปมเชือกที่ข้อมือของคิรัวออกต่อจากเซอร์รัส ไม่นานคิรัวก็สามารถหลุดออกจากปมเชือกนั้น
โฟโต้พยายามอุ้มพาคิรัวขึ้นมาเหนือสระ เขย่าตัวคิรัวด้วยความแรงที่พอเหมาะให้เขาได้สติ
" คิรัว! คิรัว!! "
" !! " คิรัวหันมองเพื่อนตัวเองด้วยความตกใจครู่หนึ่ง ก่อนที่จะหันกลับไปมองสระน้ำที่ตัวเองพึ่งขึ้นมา " เซอร์รัส...โฟโต้ พี่เซอร์รัสอยู่ในนั้น โฟโต้! "
" รู้แล้ว รู้แล้ว พี่เขาจะไม่เป็นอะไรนะ " พูดจบโฟโต้ก็ทำทีจะหันกลับไปกระโดดน้ำอีกครั้งเพื่อไปช่วยรุ่นพี่ของตัวเอง
ตู้มมม!
แต่ก็ช้ากว่าพลาสเตอร์ที่ตอนนี่ได้กระโดดน้ำลงไปช่วยเซอร์รัสขึ้นมาจากน้ำที่กำลังจะกลายเป็นสีเลือดจางทั่วทั้งสระ
เควินนั่งลงกับพื้นด้วยความตกใจ เขาไม่ได้ตั้งใจจะให้เรื่องเป็นแบบนี้ เชาเสียใจ เขาขอโทษ
เสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดเสียใจดังมาจากฝั่งของเควิน เรียกให้คิรัวและโฟโต้ต้องหยุดสนใจคนใต้น้ำและหันมามอง
คิรัวรู้ซึ้งแล้วว่าตอนนี้พี่ชายตัวเองควรได้รับการรักษา ไม่ใช่แค่ควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ แต่ยังควบคุมร่างกายตัวเองไม่อยู่อีก หากปล่อยแบบนี้ต่อไปคนที่จะโดนฆ่าไปอีกคนก็คงเป็นตัวเขาเอง
ไม่นานพลาสเตอร์ก็อุ้มตัวเซอร์รัสขึ้นมาได้โดยมีโฟโต้และคิรัวคอยช่วยอยู่ทางด้านบน พลาสเตอร์ขึ้นมาพักเหนื่อยได้พักหนึ่งก่อนที่จะพยุงตัวเองลุกขึ้นด้วยความเหนื่อยล้าจากการช่วยเซอร์รัสแล้วกึ่งวิางกึ่งเดินไปทางเควิน
โฟโต้แยกตัวออกไปเพื่อเรียกรถพยาบาลและรถตำรวจ ส่วนคิรัวก็มองเซอร์รัสที่กำลังหายใจโรยรินอยู่ตรงหน้า ไม่กล้าแตะเนื้อตัวตัวอะไรมากเพราะไม่มีทักษะการปฐมพยาบาลคนโดนยิงมาก่อน
" เซอร์รัสมึงอย่าตายนะ มึงอย่าตาย "
" .... "
" มึงอย่าตายนะเซอร์รัสกูขอร้อง " คิรัวทำได้เพียงกุมมือด้านขวาของเซอร์รัสขึ้นมาแนบข้างแก้ม มองคนที่ปากเริ่มซีดเพราะเลือดไหลไม่หยุดจากการโดนยิ่ง
คิรัวเอื้อมมือข้างหนึ่งจับลูบเข้าที่ข้างแก้มของเซอร์รัส เขย่าเล็กน้อยให้คนบนพื้นรู้สึกตัวอยู่ตลอดเวลา หยาดน้ำตาไหลนองลงข้างแก้มก่อนที่หยดลงบนต้นแขนของเซอร์รัสด้วยความเสียใจ
" อย่าเป็นอะไรนะกูขอร้อง อยู่กับกูก่อนนะเซอร์รัส อยู่กับกูก่อน "
" .... "
ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงรถตำรวจและรถพยาบาลก็มาถึง คิรัวขึ้นรถไปพร้อมกับรถพยาบาลเพื่อดูอาการของเซอร์รัสไม่คลาดสายตา
พลาสเตอร์สั่งให้โฟโต้ขับรถตามรถพยาบาลไปและรอเขาอยู่ที่นั้นกับคิรัว คอยดูแลความรู้สึกคิรัวไม่ห่าง ส่วนเค้าจะอยู่ให้การตำรวจที่นี้ต่อ
" ขอบคุณสำหรับข้อมูลครับ " ตำรวจปิดสมุดจดลงก่อนที่จะมองมาที่พลาสเตอร์และเควิน " แล้ว... "
" คุณตำรวจต้องให้เวลาเขาได้รักษาอาการป่วยก่อนนะครับ ระหว่างนี้ก็ให้คนของสน.เฝ้าโรงพยาบาลเอาไว้ก็ได้ ผมเชื่อว่าเขาจะไม่หนี " พูดจบ พลาสเตอร์ก็หันมองคนในอ้อมแขน
สายตาของเควินหันมองไปทั่วอย่างคนขาดสติเต็มที่ ไม่หลงเหลือสติการรับรู้รอบข้างอีกต่อไป
" ได้ครับ เดี๋ยวผมจะไปส่งที่โรงพยาบาลให้ เชิญครับ "
" ขอบคุณครับ " ตำรวจผายมือออกไปยังรถของตัวเอง ก่อนที่พลาสเตอร์จะเป็นคนคอยปลอบและทำให้เควินสบายใจขณะเดินทางในรถตำรวจ
" พวกเขาไม่ทำอะไรพี่นะครับ ผมอยู่ตรงนี้นะ จะไม่ไปไหนแน่นอน "
" ห้ามไปนะ อย่าไปนะ อยู่นะ " ฝ่ามือหนาจับเข้าที่ชายเสื้อของพลาสเตอร์แน่น ขยับกายเข้าใกล้เพื่อออกห่างจากตำรวจอีกนายที่นั่งด้านหลังมากับพวกเขา
พลาสเตอร์เงยหน้ามองขึ้นฟ้าเพื่อไม่ให้หยาดน้ำใสได้ไหลลงมา ก่อนที่จะกลับมาตอบเควินด้วยเสียงนุ่มทุ้มอีกครั้ง
" ครับ ไม่ไปไหนแน่นอน ผมจะอยู่กับพี่นะ อยู่ตลอดไปเลย "
" ตลอดไป เอาๆ ตลอดไปนะ "
" ครับ " พลาสเตอร์พยักหน้าให้คำสัญญากับเควิน มือแกร่งยกขึ้นปัดกลุ่มผมที่บังหน้าตาของเควินออก
และดูเหมือนว่าเควินจะชอบใจ
เควินยกมือขึ้นมาปัดกลุ่มผมนั้นลงอีกครั้งเพื่อให้พลาสเตอร์ปัดมันขึ้นซ้ำให้ แล้วพลาสเตอร์ก็ยอมทำ
เสียงหัวเราะจากคนที่สติไม่สมประกอบของเควินในตอนนี้กำลังทำให้พลาสเตอร์อดที่จะสงสารคนตรงหน้าไม่ได้ ถ้าวันนั้นเขาไม่ใจร้อน อะไรๆ ที่มันเลวร้ายแบบนี้คงจะไม่เกิดขึ้น
ขอโทษนะทุกคน ขอโทษจริงๆ
....
