ในค่ำคืนที่ยาวนานและยังเกิดปรากฏการณ์พระจันทร์สีเลือด ทว่าสำหรับคนทั่วไปอาจมองว่าเป็นเรื่องของธรรมชาติ แต่ไม่ใช่สำหรับคาร์เตอร์
แวมไพร์ผู้ไม่เคยตายแม้จะผ่านมาหลายร้อยปี ในขณะที่ผู้คนบนโลกค่อยๆ ร่วงโรยแต่เขาก็ยังคงอยู่ และยังคงตามหาหญิงสาวเลือดบริสุทธิ์ ที่เกิดในคืนพระจันทร์สีเลือด
ดังนั้นหากวันไหนที่พระจันทร์แปลเปลี่ยนเป็นสีเลือด นั้นก็เหมือนพระเจ้ากำลังให้พรเขา
คาร์เตอร์ยืนมองทารกน้อยหลายคนที่ กำลังร้องไห้แข่งกันด้วยสายตาค้นหา แต่ก็เจอแต่ความผิดหวังอยู่ร่ำไป
“ไม่มีสักคนที่มีกลิ่นเลือดหอมหวา
รัก,ชาย-หญิง,ผู้ใหญ่,ไทย,อื่นๆ,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ตอนที่3
แก้วโลหะบรรจุโลหิตวางบนถาดลวดลายสวยงาม ค่อยๆ เคลื่อนย้ายไปเพื่อมอบให้แก่เจ้านายเหมือนทุกวัน
คาร์เตอร์หลับตาซึมซับยามได้กลิ่นเลือดอันหอมหวาน มันหอมแบบที่เขาไม่เคยได้กลิ่นแบบนี้มาก่อน ทั้งยังทำให้เคลิบเคลิ้ม ก่อนจะลืมตามองไปยังต้นเหตุของกลิ่น คาร์เตอร์จึงสาวเท้าเข้าไปคว้าแก้วใบนั้นที่ไซอันคว้าขึ้นมาดอมดมอีกที
“เลือดผู้ใดกัน”
“ไม่ทราบครับ นี้เลือดล็อดใหม่ที่เราพึ่งซื้อมา”
“...” คาร์เตอร์ยกแก้วขึ้นดื่ม ตอกย้ำว่านี้คือเลือดที่เขาตามหามานานแสนนาน แต่เจ้าของจะมีคุณสมบัติดังกล่าวหรือไม่ต้องดูกันต่อไป
“ข้าว่าข้าเจอแล้วล่ะ”
“...”
“เจ้าไปตามหาเจ้าของเลือดแก้วนี้ มาให้ข้าเดี๋ยวนี้” คาร์เตอร์สั่งการออกไป แม้เวลาจะเวียนหมุนผ่านไปหลายพันปี ทว่าสำหรับแวมไพร์ที่อยู่มาสามร้อยปี กลับยังไม่ค่อยคุ้นกับการใช้ภาษามนุษย์ในยุคปัจจุบัน แม้จะต้องปรับการใช้ชีวิตบนโลกใบนี้ก็เถอะ
“แฮปปี้เบิร์ด เดย์ทูยู..”
เทียนสองเล่มเลขสองกับเลขศูนย์ดับลงหลังจากขอพรเสร็จ เจ้าของวันเกิดยื่นมือไปรับเค้กจากพ่อมาถือไว้
“สุขสันต์วันเกิดนะลูกสาวพ่อ ขอให้แกมีความสุขมากๆ ได้ใช้ชีวิตแบบไม่ต้องเครียด สุดท้ายก็ขอให้รวยๆ” ประโยคสุดท้ายเรียกเสียงหัวเราะจากสองพ่อลูกดังลั่นบ้าน
“โอ้ยพ่อ แต่ขอบคุณมากนะ หนูชอบคำว่ารวยมากเลย” เธอพูดติดตลก ก่อนจะตักเค้กเข้าปาก
“ฮือ เค้กอร่อยมาก พ่อทำเองอีกแล้วใช่ไหม” หันมาทำเชิงดุ
นาวินถึงกลับไม่กล้าสบตาเ พราะดานิกาห้ามไม่ให้เขาทำอะไรหนักๆ ทว่าวันเกิดลูกสาวทั้งทีก็อยากทำเค้กให้ลูกเป่าเหมือนที่เคยทำทุกปี
“มันไม่ได้เหนื่อยอะไร”
“คราวหน้าซื้อเอานะคะ หนูไม่อยากให้พ่อเหนื่อย”
“ไม่เอา วันเกิดแกต้องเป่าเค้กพ่อเท่านั้น” นาวินตอบอย่างดื้อรั้น
“พ่ออ่ะ ทำไมดื้อนักนะ เหนื่อยแล้วอย่ามาบ่นล่ะ”
“เธอชื่อดานิกาครับท่าน อายุครบยี่สิบปีเมื่อวานนี้ อยู่กับพ่อที่ป่วยสองคน”
“ยี่สิบปีงั้นหรือ” คาร์เตอร์ลูบครางทำหน้าครุ่นคิด ก่อนจะปรายตามองไซอัน
“แล้วเธอบริสุทธิ์หรือเปล่า”
“เอ่อ ผมไม่ทราบครับ แต่เท่าที่สืบมาเธอทำแต่งาน คงไม่มีเวลา เอ่อ ไปทำเรื่องอย่างนั้น”
“ดูท่าเธอคงต้องการเงิน เจ้าไปเอาตัวเธอมา”
“ครับท่าน” ไซอันโค้งตัวรับคำสั่ง ก่อนจะวางแผนลงมือลักพาตัวดานิกาในคืนนี้
ชายหนุ่มลอบมองตรงทางเข้าหมู่บ้าน เขารอคอยว่าดานิกาจะออกมาเมื่อไหร่ ทว่าเหมือนทุกอย่างจะได้ดั่งใจกว่าที่คิด อยู่ๆ คนที่รอก็เดินใส่เสื้อกันหนาวออกมาอย่างเร่งรีบ
“ว้าย” ดานิการ้องเสียงหลง เมื่อมีชายชกรรน์เข้ามาประชิดตัว ทั้งยังรวบร่างของเธอไว้ก่อนจะใช้มือปิดปาก เธอดิ้นรนขัดขืนไม่ยอมขึ้นรถไปกับชายผู้นั้น แต่เขาก็แรงเยอะมหาศาลจนเธอต้านไม่ไหว
เมื่อเข้ามาในรถเธอถูกปล่อยให้เป็นอิสระอีกครั้ง มองบุรุษหน้าเข้มข้างกาย กับชายหนุ่มอีกคนที่ทำหน้าที่ขับรถ หันรีหันข้างคว้าที่จับประตูหมายจะเปิดออก แต่ทว่าเขย่าจนที่จับแทบหลุดก็ยังออกไม่ได้
“พวกนายเป็นใคร ปล่อยฉันไปเถอะนะ”
“เรามาดี”
ดีกับผีอ่ะสิ คนดีๆ ที่ไหนทำเหมือนลักพาตัวกันแบบนี้!
“ขอร้องล่ะ ฉันกลัวแล้ว เราไม่รู้จักกันสักหน่อย” เธอพยายามอ้อนวอนทั้งบีบน้ำตา เพื่อคนตรงหน้าจะเห็นใจ
“นายผมต้องการพบคุณ” ไซอันยังคงทำหน้าไร้อารมณ์ยามมองหญิงสาว
“ใครกัน? ทำไมถึงอยากพบฉัน”
“เดี๋ยวคุณก็รู้เอง”
“ไม่อยากรู้ ฉันอยากลง” หลังจากนั้นเธอก็บ่นมาตลอดทาง ทว่าทั้งสองหนุ่มกลับไม่สนใจเธอเลย พวกเขาเอาแต่นั่งเงียบ จนดานิกาเหนื่อยจะพูดไปเอง
ดานิกามองออกไปนอกกระจกรถ ที่มีต้นสนเรียงรายเต็มสองข้างทาง มีดอกไม้แซมสลับกันอย่างสวยงาม ขับเข้ามาลึกพอสมควร จากนั้นเธอก็โดนฉุดลงมา ดานิกามองคฤหาสน์ในตอนกลางคืนหลังงาม ที่โออ่าอย่างตะลึงงัน มันดูยิ่งใหญ่ทั้งยังสวยราวกับในภาพประติมากรรมของโลก
แล้วมันบ้านใครกันล่ะ!
“จะ..พาฉันไปไหน” เธอขืนตัวสุดฤทธิ์ แต่ไม่รู้เหตุใดพวกเขาถึงได้แรงเยอะนัก พอเข้ามาข้างในยิ่งทำให้ไม่อาจละตาสาย มองสำรวจไปทั่วเท่าที่จะมองเห็น
จะว่าไปบ้านใหญ่ขนาดนี้ เธอยังไม่เห็นมีคนเลยตั้งแต่เข้ามา ยกเว้นสองหนุ่มที่ฉุกลากเธออยู่
“คนนี้หรอกหรือ” คาร์เตอร์หรี่ตามองสำรวจสาวน้อยที่ถูกนำตัวเข้ามา เธอดูผอมแห้งแรงน้อยกว่าที่เขาคิดไว้ ทว่าดวงตากลับสู้คน ช่างสวนทางกับหน้าตาสวยหวานนัก
ดานิกาสะบัดมือออกจากสองหนุ่ม มองซ้ายแลขวาทั้งยังหวาดระแวง ชายตรงหน้าให้เดาอายุน่าจะราวๆ สี่สิบ ทว่าผิวขาวซีดท่าทางน่ากลัวจนเธอขนลุก
“คุณเป็นใคร จับฉันมาทำไม”
“ใจเย็น”
“โดนลักพาตัวมา คงใจเย็นได้หรอก” เธออยากจะขำใส่หน้าคนพูด
“ฉันอยากให้เธอช่วย” น้ำเสียงอ่อนโยน
“คะ…” ดานิกาขมวดคิ้วเข้าหากัน
“เธอเองก็ต้องการเงินไม่ใช่หรือ” แววตาหยั่งเชิง ทำเอาหญิงสาวเผลอกลืนน้ำลายลงคอ เขารู้ได้ยังไงว่าเธอร้อนเงินอยู่
“...”
“ฉันจะให้เงินเธอ เท่าที่เธออยากได้”
แม้จะกลัวชายตรงหน้าแค่ไหน แต่พอได้ยินเรื่องเงิน เธอถึงกลับต้องเงียบแล้วใช้ความคิด จะว่าเห็นแก่เงินก็ไม่ผิดสถานการณ์ตอนนี้มีทางเลือกไม่มากนัก
“ชะ ช่วยอะไรคะ” ทำใจดีสู้เสือ ลองถามออกไปก่อน ถ้าไม่เหนือบ่ากว่าแรงเธออาจตกลง
คาร์เตอร์ยกยิ้มมุมปาก มนุษย์ก็ยังคงเป็นสิ่งมีชีวิตที่แสนโลภ
“เธอจะช่วยฉันหรือไม่” แววตากดดัน
“คุณก็บอกมาก่อนสิ ช่วยอะไร”
เธอคงไม่บ้าดีเดือดตกลงทั้งที่ไม่รู้อะไรเลย คาร์เตอร์ยิ้มพอใจกับท่าที ก่อนจะสั่งให้เธอเดินตามเขาไปอีกห้อง ดานิกาลังเลว่าจะตามไปดีไหม ทว่าไม่ทันไรไซอันกับทัคเกอร์ก็ลากเธอเข้ามาจนได้
ก่อนจะแทบช็อคหมดสติกับสิ่งที่เห็นตรงหน้า กล่องครอบใสๆ วางอยู่บนเตียงคล้ายตู้ปลาแต่ยาวกว่า ครอบร่างหลับใหลของชายสองคนไว้ ก่อนคาร์เตอร์จะกดที่ครอบนั้นออก
เธอจึงได้เห็นใบหน้าทั้งสองหนุ่มชัด พวกเขาเป็นแฝด แล้วเหตุใดจึงนอนแน่นิ่งแบบนี้…
ดานิกาเรื่องหวาดหวั่น เรื่องมันชักจะไปกันใหญ่ คาร์เตอร์อ่านความนึกคิดเธอออก ไหนจะเสียงหัวใจดวงน้อยที่ดังโครมครามนั่นอีก
“ลูกชายฉันเอง”
“เขาเป็นอะไร”
“คำสาปน่ะ”
คนพูด…พูดเหมือนเรื่องทั่วไป ทว่าคนฟังกับงุนงง นี้เธอฟังเรื่องบ้าอะไรอยู่ ยุคนี้ยังมีคำสาปอยู่อีกเหรอเนี่ย บางทีเขาอาจเป็นโรคร้าย…
“ไม่ใช่เรื่องบ้าแบบที่เธอคิดหรอก”
“...” เขารู้ได้ยังไงว่าเธอคิดอะไรอยู่
“...” คาร์เตอร์ยกยิ้มมุมปาก “หากเธอใช้เลือดป้อนลูกชายฉัน เธอจะได้เงินเท่าที่เธอต้องการ”
“หมายความว่าไงคะ ป้อนเลือด?”
“เลือดเธอนั้นแหละ” คาร์เตอร์ส่งสายตาให้ลูกน้อง ไม่นานมีดรูปร่างประหลาดก็ยื่นมาตรงหน้า
“คุณจะบ้าเหรอ จะให้ฉันแทงตัวเองเหรอ” ดานิกาส่ายหน้าไม่ยอม เตรียมจะเดินหนี ทว่าหนุ่มร่างหนาทั้งสองเดินมาขวางหน้าไว้
“เธอจะไม่ได้ออกไปจากที่นี่ จนกว่าจะทำเรื่องนี้ให้เสร็จ”
“นี้มันบังคับกันชัดๆ”
“ก็เลือกเอาว่าจะตายอยู่ที่นี่ หรือจะช่วยแล้วออกไปพร้อมเงิน”
ชายคนนี้เผด็จการกว่าที่คิด ไม่นานเขาก็อ้าปากโชว์เขี้ยวแหลมคมให้เธอดู วินาทีนั้นหญิงสาวกลัวจนเกือบเป็นลม เขาไม่ใช่คนธรรมดา
แต่เป็นแวมไพร์!
“กะ ก็ได้ค่ะ” เธอจำใจช่วย เพราะยังตายไม่ได้ คนที่กลัวเลือดหยิบมีดมาถือไว้
“ฉันต้องทำยังไง”
จากนั้นคาร์เตอร์ก็บอกวิธี หญิงสาวข่มใจกลัวอยู่นาน ก่อนจะกลั้นใจกรีดความคมลงบนฝ่ามือ ความเจ็บความให้เธอกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ ก่อนจะกำมือบีบเลือดหยดใส่ช่องปากของสองหนุ่มที่หลับใหล
