สัตวแพทย์หนุ่มหน้าตาดีเบ้าหน้าโอ้ปป้าส่งตรงจากเกาหลี!
'คุณหมอไอเลิฟยู' หรือ 'หมอไอ'
ถึงไอศูรย์จะเป็นที่รักของสาว ๆ ทั้งคลินิก
กลับไม่มีวันได้เป็นพระเอกในสายตาของพ่อตาที่พยายามทุกวิถีทาง เพื่อปูทางให้พระ-นางได้เคียงคู่กัน
"นางเอกเจ็บขาก็ต้องให้พระเอกดูแล พาไปหาหมอ... แต่หมอ... หมอมันคือตัวประกอบ!"
นั่นคือคำพูดของนายหัวฟาร์มม้าผู้หวงลูกสาวเสียยิ่งกว่าอะไร
ทว่าเขาหรือจะยอมพ่ายแพ้ให้กับโชคชะตาฟ้าลิขิต พ่อตา และลูกปืน...
ในเมื่อแชมป์โลกปืนสั้นสามสมัยอย่าง ‘อริสา’ ดันเป็นรักแรกพบของเขามาตั้งแต่ยังเป็น
รัก,ดราม่า,สืบสวนสอบสวน,ชาย-หญิง,ครอบครัว,โรมานซ์,หมอ ,พระเอกคลั่งรัก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
“พ่อ...?”
ไม่มีคำตอบรับจากผู้เป็นบิดาที่แค่เปรยยิ้ม คิ้วเรียวสวยขมวดมุ่นมองซ้ายทีขวาที สองหนุ่มสาวต่างวัยสบตากันครู่หนึ่งจึงทักทาย
“สวัสดี หนูพาย”
“สวัสดีค่ะ อาภพ” ยกมือไหว้งามช้อย บนวงหน้าหวานละมุนของขณิกามีรอยยิ้มที่อมไว้ในแก้มตุ่ย
ดวงตาคู่สวยหรี่เล็กจนเหยียดตรง อริสาคิดว่าพักหลัง ๆ มานี้พ่อไม่ได้ตั้งใจมารับเธอ ยังชอบส่งสายตาหวานหยดย้อยให้เด็กสาวรุ่นลูก
“เรียนเสร็จแล้วหรือเรา ป่านนี้ทำไมท่านนายพลยังไม่มาล่ะ?”
“คุณพ่อติดงานค่ะ เลยให้ลุงนิ่มมารับพายแทน”
“อ้าว.. งั้นพายกลับพร้อมอากับอริสดีไหม ไม่ต้องไปกับลุงคนขับหรอก”
พิภพรู้จักกับนายตำรวจใหญ่ พลตำรวจเอกปรีชาเป็นอย่างดี สนิทสนมกันมาแต่สมัยเขายังเป็นหนุ่ม ๆ ถึงท่านจะอายุมากกว่าเกือบรอบหนึ่ง ด้วยความที่เขามีลูกเร็วตั้งแต่เรียนจบอายุยี่สิบสามปี มารดาของอริสาก็ตั้งท้อง
ในรอยยิ้มที่แฝงเขี้ยวคมตรงมุมปากพิมพ์เดียวกับลูกสาวคนสวย นายพิภพแม้อายุห้าสิบสองปีก็ดูไม่แก่เลย จนใคร ๆ ว่าเขาออกไปไหนมาไหนกับลูกนึกว่าเป็นผัวเมียควงกันไปด้วยซ้ำ
“พายขอโทรบอกพ่อก่อนนะคะ”
“เดี๋ยวอาโทรบอกเอง” หนุ่มใหญ่เสนอตัวก็ไม่รอช้า ยกสายขึ้นพูด หัวเราะกับนายตำรวจคนสนิทอยู่สองสามคำ ฝ่ามือหนาผายออกเชื้อเชิญ
“พ่อเราบอกว่าเลิกงานดึก อนุญาตให้พาลูกสาวไปเที่ยวฟาร์มอาได้”
“ขอบคุณค่ะ! อาภพ” ขณิกาดีใจตัวโยน หันไปบอกกับคนข้างกาย “พี่อริส เราจะได้เที่ยวกันแล้ว”
เสียงใสเจื้อยแจ้วยังกับเป็นเด็กตัวเล็ก ๆ จู่ ๆ ขณิกาก็ถูกคว้ามือเข้าหมับ “ไปเร็ว.. ช้าฟาร์มปิดนะ”
หญิงสาวที่ถูกทิ้งไว้ข้างหลังเบิกตากว้างมองสองมือสอดประสานอย่างสนิทชิดเชื้อกันทุกง่ามนิ้วจับจูงกันไป แทบเสียการทรงตัวทั้งที่หิ้วกระเป๋าเบา ๆ อยู่แค่ใบเดียว ก็แน่ล่ะ.. พ่อเธอเคยสนใจผู้หญิงที่ไหน แล้วจับไม้จับมือรุงรังนี่มันอะไร!
“นี่ถ้าแม่เลี้ยงฉันอายุยี่สิบหก ฉันต้องเรียกนางว่าน้องหรือแม่!” เสียงกร้าวผ่านไรฟัน ร่างบางเดินฟึดฟัดตามไปด้วยอารมณ์ไม่สู้ดี ลางสังหรณ์เธอไม่มีผิดไปแน่...
“พ่อคะ..” เรียกครั้งหนึ่งผ่านประตูรถเมอร์ซิเดสเบนซ์สีดำสนิท ขณะที่คนพ่อดันแย่งหน้าที่สารถีเปิดประตูให้หญิงสาวนั่ง ทำท่าจะก้าวตามในฝั่งเดียวกันข้างหลัง มันควรเป็นที่นั่งของเธอไม่ใช่เรอะ
“พ่อ!”
ใบหน้าหล่อเหลาที่มีริ้วรอยเล็กน้อยหนีวัยไปมากหันหลังมองลูกสาวที่เพิ่งตะคอกใส่เขา ยังยกมือพรวดผลักประตูปิดลงดื้อ ๆ
“เจอสาวน้อยวัยขบเผาะเรียกไม่ได้ยินเลยนะพ่อ...”
ในน้ำเสียงปรกติเป็นเพราะว่าเธอไม่ใช่คนยิ้มเก่งคงดูเหมือนไม่พอใจ พิภพหน้าเข้มเครียดปราม
“อะไรอีกล่ะ? พ่อกำลังเทคแคร์ลูกหลานอีกคน ลูกสาวท่านนายพล มีอะไรเดือดร้อน ท่านเส้นสายใหญ่โต ช่วยฟาร์มเราได้รู้ไหม?”
สายตาแบบนั้นมันโคแก่จ้องเขมือบหญ้าอ่อนชัด ๆ!
“หยุดคิดเลย.. แกน่ะ”
ไม่คิดก็บ้าแล้ว! เรียวปากบางเม้มเข้าหากัน อริสาเป็นผู้ใหญ่มากพอที่จะยอมรับหากพ่ออยากแต่งงานใหม่ แต่กับเด็กรุ่นลูกที่อายุน้อยกว่าเธอ เธอคงต้องขอเวลาปรับตัว..
ในความสนิทสนมของสองพ่อลูกที่อยู่ด้วยกันมาตลอด บางคราวก็เป็นความสัมพันธ์ฉันเพื่อนเสียมากกว่าผู้อยู่ในโอวาท กะพริบตามองกันแค่เสี้ยวนาที อริสาสะบัดหน้าไปอีกทาง เอาลิ้นดันกระพุงแก้มทีหนึ่ง
“พ่ออยากทำอะไรหนูตามใจพ่ออยู่แล้ว แต่ระวังไว้เหอะ ไม่รู้ไม่ชี้ไม่ช่วยนะ บอกเลย”
พิภพแค่นหัวเราะ “นับวันยิ่งบ้านะแกน่ะ พ่อจะไปคิดอะไรกับเด็กรุ่นลูก... ไปกันได้แล้ว รถแกจอดไว้นี่แหละ พรุ่งนี้ค่อยมาเอา”
ประตูรถยนตร์ปิดลงอีกครั้ง พร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่ปรากฏอยู่ตรงมุมปากงาม อริสานั้นนั่งอยู่ข้างนายสารถีประจำบ้าน แทบอดใจไม่ไหวที่จะเค้นเอาความจริง เธอจึงเฝ้ารอโอกาสยามลอบมองคนทั้งสองผ่านกระจกบานเล็กเหนือศีรษะ
“พายอยากทานอะไร? อาจะได้โทรบอกพ่อครัวให้เตรียมไว้ให้” พิภพก้มหน้าลงบอกหญิงสาวที่ส่งยิ้มหวานตอบ
“พายยังไม่ค่อยหิวเท่าไรค่ะอาภพ ก่อนเข้าเรียนพายทานกับพี่อริสมาหน่อยแล้วค่ะ” ขณิการวบมือประสานไว้บนหน้าตัก ดูเกร็ง ๆ อยู่ไม่น้อย ยิ่งถูกจ้องจนหน้าจะทะลุด้วยสายตาคู่สวยใต้อายไลน์เนอร์คมกริบ
อริสากำลังคิดอยู่ว่าทั้งสองคนรู้จักกันเมื่อไร...
หรือจะเป็นเมื่อหลายเดือนก่อน...?
หลังจากที่ขณิกากลับมาอยู่โคราชกับบิดา นายตำรวจใหญ่ที่ประจำการอยู่ที่นี่เพราะคดียาเสพย์ติด พลตำรวจเอกปรีชาจึงถือโอกาสพาลูกสาวมาแนะนำให้เจ้าของรีสอร์ตฟาร์มม้ารู้จัก จากนั้นหญิงสาวยี่สิบหกปีผู้มีแววตาใสซื่อบริสุทธิ์ดุจผ้าขาวสะอาด คงหยอดยาเสน่ห์ใส่นายพิภพตอนไหนไม่รู้ได้
“พ่อ... เมื่อกี้พ่อพูดว่าอะไรนะ? ช่วงนี้สมองหนูเบลอ ๆ จำอะไรไม่ค่อยได้เลยค่ะ” เสียงราบเรียบถาม ในหน้าตาใสซื่อของบุตรสาวผู้พยายามลอกเลียนกริยาของหญิงสาวอีกคนในรถยนต์ที่มีเครื่องปรับอากาศเย็นฉ่ำ
พิภพละสายตาวูบไหวจากเจ้าของใบหน้าสดสวย มองไปทางคนข้างหน้าอย่างสงสัย “อะไรของลูกน่ะ?”
“หนูถามว่าก่อนที่พ่อจะขึ้นรถมา พ่อพูดอะไรกับหนู? หนูลืม เลยถามพ่ออีกทีไง”
“จอดรถไว้ที่นี่ พรุ่งนี้ค่อยมาเอา ทำไมแค่นี้จำไม่ได้?” วงหน้าหล่อเหลาเจือแววไม่พอใจ หนุ่มใหญ่วัยห้าสิบสองไม่มีท่าทีว่าจะยอมอ่อนให้ลูกสาวซึ่งต้องการคำตอบจากเขาเสียให้ได้
“ก่อนหน้านั้น ก่อนหน้าที่พ่อบอกว่าให้จอดรถไว้ที่นี่ พ่อพูดอะไร?”
“ขนาดแกยังจำไม่ได้ ฉันอายุปูนนี้ จะไปจำได้ได้ยังไง”
“พ่อจะพูดหรือจะให้หนูพูด?” ถ้อยคำประกาศิต นัยน์ตาคู่สวยสาดประกายมาดหมายผ่านกระจกบานเล็กทะลุไปข้างหลัง สะท้อนความรู้สึกของสองหนุ่มสาวต่างวัย
เส้นขนานบาง ๆ ที่แค่สะกิดเบา ๆ ก็ขาดสะบั้น
“พ่อจะไป... คิดอะไรกับเด็กรุ่นลูก”
