สัตวแพทย์หนุ่มหน้าตาดีเบ้าหน้าโอ้ปป้าส่งตรงจากเกาหลี!
'คุณหมอไอเลิฟยู' หรือ 'หมอไอ'
ถึงไอศูรย์จะเป็นที่รักของสาว ๆ ทั้งคลินิก
กลับไม่มีวันได้เป็นพระเอกในสายตาของพ่อตาที่พยายามทุกวิถีทาง เพื่อปูทางให้พระ-นางได้เคียงคู่กัน
"นางเอกเจ็บขาก็ต้องให้พระเอกดูแล พาไปหาหมอ... แต่หมอ... หมอมันคือตัวประกอบ!"
นั่นคือคำพูดของนายหัวฟาร์มม้าผู้หวงลูกสาวเสียยิ่งกว่าอะไร
ทว่าเขาหรือจะยอมพ่ายแพ้ให้กับโชคชะตาฟ้าลิขิต พ่อตา และลูกปืน...
ในเมื่อแชมป์โลกปืนสั้นสามสมัยอย่าง ‘อริสา’ ดันเป็นรักแรกพบของเขามาตั้งแต่ยังเป็น
รัก,ดราม่า,สืบสวนสอบสวน,ชาย-หญิง,ครอบครัว,โรมานซ์,หมอ ,พระเอกคลั่งรัก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
“พ่อจะไป... คิดอะไรกับเด็กรุ่นลูก” สุ้มเสียงแผ่วเบาออกมาจากลำคอ พิภพสะบัดหน้าไปอีกทางหนึ่งด้วยสีหน้าเข้มขรึม ขณะที่เจ้าของแววตาคู่สวยเอ่อคลอยังคงจับจ้องหนุ่มรุ่นพ่ออย่างไม่ละวาง
“อืม... เห็นพายบอกว่านัดเพื่อนไว้หรือเปล่า? พี่ได้ยินอยู่นะ”
ขณิกาหน้าซีดเผือดไร้เม็ดสี ละล่ำละลักเอ่ย “ออ... พายลืมไปเลย... รบกวนส่งพายข้างหน้านี้นะคะ”
“อาจะส่งพายลงตรงนี้ได้ไง พ่อพายฝากพายไว้กับอา พายไปหาเพื่อนตอนนี้ อาก็เสียคนหมดสิ” พิภพออกตัวทันที ทว่าคงไม่ทัน
“จอดรถ... ลุงเษม”
สารถีประจำบ้านอย่างคุณเกษมเลิ่กลั่กมองหาที่จอดรถยนต์ อย่างไม่รอคำสั่งของเจ้าของบ้านตัวจริง ในเมื่ออำนาจเด็ดขาดในบ้านเป็นของหญิงสาวที่ควบคุมทั้งพนักงานในฟาร์มและคนงานทุกคน ไม่มีใครอยากเห็นอริสาโมโหเป็นแน่
และเมื่อรถยนต์จอดสนิทดี พิภพได้แต่มองสาวรุ่นลูกปิดประตูออกจากรถไปอย่างนึกผูกใจเจ็บ
“พ่อจะกลับบ้านกับหนู หรือจะไปดูลูกคนอื่น?”
“พ่อก็ต้องกลับบ้านกับหนูอยู่แล้ว พ่อมีลูกสาวคนเดียวนี่” ตอบเต็มปากเต็มคำ ต่างคนสบตากันผ่านกระจกด้วยความรู้สึกที่แตกต่าง พิภพไม่สามารถทรยศภรรยา ผู้ล่ำลาจากโลกใบนี้ไปถึงสิบปี เขาไม่ได้รู้ว่าอริสานั้นมีความคิดอีกอย่าง
ความสุขของพ่อเป็นเป้าหมายอันดับหนึ่งเสมอ เธอไม่อยากให้พ่อต้องแก่ตายไปลำพังพอ ๆ กับที่พ่อไม่อยากให้เธอต้องเผชิญความโดดเดี่ยวเช่นที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ แค่เจ้าเล่ห์ไปตามประสา...
“ดีค่ะ แต่พ่อต้องลงตรงนี้ เพราะหนูเพิ่งนึกขึ้นได้ว่า...” เงียบไปครู่ “ไม่ควรปล่อยให้ลูกศิษย์คนสวยเดินร้องไห้กลับบ้านคนเดียว กว่าลุงคนขับน้องพายจะมา สวย ๆ แบบนี้ คงได้ถูกไอ้หื่นที่ไหนฉุดเข้าป่าก่อนล่ะมั้ง”
ไม่ขาดคำดี เจ้าของร่างสูงสะบัดสูทกระโจนกายออกจากรถยนต์รวดเร็วเสียยิ่งกว่าอะไร อริสาได้แต่หัวเราะหึหึในลำคอ ขนาดว่าลุงเกษมยังอดขำไม่ไหว กับแผนการของนายผู้หญิงประจำฟาร์ม
สายฝนโปรยปรายลงมาในอีกครู่หนึ่งราวกับฟ้าเป็นใจให้คนทั้งคู่ หลังจัดการพ่อสื่อให้ไปจัดการธุระของตัวเอง จะได้ไม่มาวุ่นวายกับเธอช่วงเย็นนี้ อริสาดันนึกถึงชายหนุ่มอีกคน
“ลุงเษม.. ผ่านหน้าคลินิกให้หน่อยนะคะ ฉันว่าจะแวะซื้อขนมให้เจ้าที่รัก มันนอนซมอยู่ที่บ้านไม่ได้มาด้วยวันนี้” บางครั้งเจ้าที่รักจะตามเธอมาสนามปืนด้วย แม้ว่ามันเกลียดเสียงปืนเสียจนต้องนอนปิดหู เรียกเสียงหัวเราะและสายตาเอ็นดูจากผู้คนในสนาม มันจึงได้รับสิทธิพิเศษให้นอนหลบอยู่ด้านนอก
เธอรู้สึกผิดกับมันอีกอย่างหนึ่งจนต้องซื้อขนมให้เป็นการไถ่โทษ เพราะดันอยากให้มันป่วยจะได้ไปหาหมอ!
“คลินิกอยู่ข้างหน้านี่เอง เอ่อ.. แล้วลุงต้องวนกลับไปรับนายหัวไหมครับ? คุณอริส” คุณลุงไม่ค่อยแน่ใจ ทว่าพอสบเข้ากับรอยยิ้มร้ายกาจตรงมุมปาก
“คนรักกันมันต้องตากฝนกอดกันตัวกลมกลางป่าสิลุง โรแมนติกสุด ๆ”
“ลุงว่าฟังดูน่ากลัวมากกว่าโรแมนติกนะ..” สารถีคนดีแค่นหัวเราะ ก่อนขับรถยนต์ต่อไปจนถึงที่หมายในอีกไม่นาน โดยไม่ลืมว่าจะต้องวิ่งตากฝนไปเอาร่มท้ายกระโปรงหลัง ทว่าเขาได้รับความใจดีจากหญิงสาวกว่าทุกวัน
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันมีร่ม.. ลุงรอนี่”
ร่มพับสีน้ำเงินถูกหยิบออกมาจากกระเป๋า ร่างบางเปิดประตูลงจากรถยนต์ ฝ่าสายฝนที่หยาดหยดลงมากระแทกร่มคันน้อย ดังระรัวไม่ต่างจากเสียงหัวใจสาวในทุกย่างก้าว ขณะที่เธอไม่ลืมว่ามาซื้อขนมสุนัข
กระดูกขัดฟันรสเนื้อ เนื้อไก่ผสมผักโขม ปอร์ปคอร์นแคปหนังวัวลดคราบหินปูน เป็นขนมที่เจ้าที่รักชื่นชอบมากที่สุด ร่างบางตรงไปที่ชั้นวางขนมข้าง ๆ เค้าเตอร์ หลังเก็บร่มไว้ในชั้นวางร่มข้างหน้าคลินิกเรียบร้อยดี
ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างมองความว่างเปล่า ตวัดตามองไปรอบ ๆ กาย บรรดาสาวน้อยใหญ่ยืนชะเง้อคอมองอะไรสักอย่าง
หา! ขนมหมาหมดเกลี้ยงชั้น แล้วนี่อะไร? ติ่งเกาหลีมายืนรอไอดอลที่สนามบินรึ!
“ขอโทษนะคะ ไม่เหลือขนมเลยสักอันเหรอคะ?” เสียงใสถามดัง ๆ ผ่านชั้นวางของไป เพราะปรกติขนมก็ไม่เคยจะหมด พนักงานคนหนึ่งที่คุ้นเคยกันดีเลยตอบ
“คุณอริสามาช้าไปนิดเดียวเองค่ะ แต่ว่าอาจารย์นิธิเพิ่งโทรสั่งของ คนขับรถส่งของน่าจะติดฝนอยู่” บุษบาส่งยิ้มกว้าง ก่อนหันไปซุบซิบอะไรบางอย่างกับเพื่อนร่วมงาน แล้วบอกลูกค้าอีกครั้ง
“รอก่อนสิคะคุณอริสา เดี๋ยวก็มาถึงแล้วมั้ง”
“ออ.. ค่ะ ขอบคุณค่ะ คุณบุษ” บอกผ่านหญิงสาววัยสามสิบกว่า ๆ มีเสียงหัวเราะคิกคักของพนักงานสาวที่กำลังนินทาอะไรสักอย่าง อีกคนก็ส่งยิ้มมา
“รอนะคะคุณอริสา รับรองว่าไม่นานค่ะ ขนมที่อื่นแพงกว่าตั้งแยะ ขับรถไปอีกไกลเป็นสิบ ๆ กิโลฯ เลยนะคะ”
“ค่ะ” เธอจำต้องตอบรับคำเซ้าซี้ที่ไม่รู้ว่ามีจะประสงค์แอบแฝงหรือเปล่า
กลวิธีการเรียกลูกค้าของที่นี่นับว่าดีเยี่ยม มีสินค้าน่าสนใจมากมาย พนักงานสาวหน้าตาดี ไม่รวมถึงการจ้างอ้ปป้า บอยแบนด์เกาหลีมาเป็นสัตวแพทย์
“คุณหมอไอเลิฟยูช่วยขายของสินะ อาจารย์นิธิคงรวยแย่...” พึมพำเบา ๆ ก่อนที่จะเผลอลอบยิ้มอย่างไม่รู้ตัว
อริสาไม่ได้รู้ตัวจริง ๆ ว่าสายตาคู่คมคู่หนึ่งจับจ้องมายังเธอตั้งแต่ก้าวแรกที่เข้ามาในคลินิก ตามด้วยสายตาริษยาอีกหลายคู่ เมื่อเจ้าของร่างสูงในเชิ้ตสีขาวสะอาดกางเกงแสล็คตรงมา
“...หมอฝากให้ที่รักครับ”
ในน้ำเสียงทุ้มนุ่มละมุนหู ขนมในมือหนาถูกยื่นให้หญิงสาวที่รับไปด้วยรอยยิ้มระรื่น กระทั่งว่าแววตาคู่กลมโตมีรอยยิ้มแอบแฝงอยู่ภายใน ไม่รู้ว่ากำลังดีใจอะไรใจแน่
“ขอบคุณนะคะ”
คุณหมอไอศูรย์ชอบแจกขนมลูกค้าไม่ใช่เรื่องแปลก แปลกตรงที่เลิกงานแล้วเขาไม่เดินออกทางข้างหลังคลินิกดันเดินดุ่ม ๆ ไปหาลูกค้าสาวคนสวย หลังจากที่เขาแอบยืนมองเธออยู่ ได้ยินเสียงกระซิบเรียกของคุณเอ๋ เลยรีบไปหาขนมมาให้เจ้าของสุนัข
“อริสา..”
เรียกสั้น ๆ เจ้าของร่างสูงในชุดกาวน์แขนสั้นของนายสัตวแพทย์แค่เปรยยิ้ม เผยให้เห็นรอยบุ๋มบนแก้มทั้งสองข้าง ก่อนหมุนกายจากไป ทิ้งคนข้างหลังไว้กับความรู้สึกแปลกประหลาดที่ยังดังสะท้านสั่นไหวอยู่ในอก
