สัตวแพทย์หนุ่มหน้าตาดีเบ้าหน้าโอ้ปป้าส่งตรงจากเกาหลี!
'คุณหมอไอเลิฟยู' หรือ 'หมอไอ'
ถึงไอศูรย์จะเป็นที่รักของสาว ๆ ทั้งคลินิก
กลับไม่มีวันได้เป็นพระเอกในสายตาของพ่อตาที่พยายามทุกวิถีทาง เพื่อปูทางให้พระ-นางได้เคียงคู่กัน
"นางเอกเจ็บขาก็ต้องให้พระเอกดูแล พาไปหาหมอ... แต่หมอ... หมอมันคือตัวประกอบ!"
นั่นคือคำพูดของนายหัวฟาร์มม้าผู้หวงลูกสาวเสียยิ่งกว่าอะไร
ทว่าเขาหรือจะยอมพ่ายแพ้ให้กับโชคชะตาฟ้าลิขิต พ่อตา และลูกปืน...
ในเมื่อแชมป์โลกปืนสั้นสามสมัยอย่าง ‘อริสา’ ดันเป็นรักแรกพบของเขามาตั้งแต่ยังเป็น
รัก,ดราม่า,สืบสวนสอบสวน,ชาย-หญิง,ครอบครัว,โรมานซ์,หมอ ,พระเอกคลั่งรัก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ม้าพันธุ์เนเธอร์แลนด์อย่าง ‘เจ้าแบล็ค’ แตกต่างจากม้าสายพันธุ์อื่นคือมีร่างกายกำยำล่ำสัน ขนสีดำขลับทำให้มันเป็นม้าที่สง่างามที่สุดในฟาร์ม ถูกใจลูกสาวเจ้าของฟาร์มที่ชื่นชอบการขี่ม้ามาแต่อายุน้อย ๆ
ด้วยพื้นที่กว้างขวางกว่าร้อยไร่ บางครั้งเธอก็ชอบใช้ม้าเป็นพาหนะแทนรถกอล์ฟหรือรถยนต์ เวลาตรวจงานแต่ละแผนกทั้งในส่วนของรีสอร์ต ร้านอาหาร และในส่วนของฟาร์มม้า ฟาร์มแกะ เพราะค่อนข้างสะดวกกว่า
ร่างบางในชุดทะมัดทะแมง เสื้อโปโลรองเท้าขี่ม้าอยู่บนหลังอานม้าตัวโปรด เจ้าแบล็คหยุดกินหญ้าอยู่ใต้ร่มไม้ใหญ่ เสียงสั่นดังของโทรศัพท์มือถือเครื่องเล็กในกระเป๋าสะพายหน้าทำให้เธอต้องหยิบมันขึ้นมา
สติ๊กเกอร์ลายสุนัขโกลเด้นรีทรีฟเวอร์หน้าตาน่ารักมาตามสาย ใบหน้าสดสวยที่แต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางกันแดดอ่อน มองไปข้างหน้าทุ่งหญ้าเขียวขจีอย่างใช้ความคิด มืออีกข้างกุมบังเหียนม้าไว้นิ่ง ๆ
ผู้ชายไลน์มา...! เอาไงต่อดีล่ะเนี่ย?
สวัสดีครับ... สบายดีไหม.. มีแฟนหรือยัง? คงจะเป็นถ้อยคำเดิม ๆ ด้วยความสวยของอริสาแล้วไม่ว่าเธอจะไปไหน ก็จะได้ยินคำพวกนั้นเสมอ แต่นี่เขาแค่ส่งสติ๊กเกอร์หมามา... มันหมายความว่า...?
‘หมอไอ... เป็นแฟนคลับฉันหรือเปล่าคะ?’ เธอพิมพ์ตอบกลับไปอย่างเรียบง่าย และได้รับคำตอบสั้น ๆ
[ครับ]
‘เราเคยเจอกัน... ที่เกาหลี...?’
[จำไม่ได้จริงหรือครับ?]
‘คุ้น ๆ น่ะค่ะ ไม่ถึงกับจำไม่ได้เสียทีเดียว’
[แต่หมอจำได้... ไม่เคยลืมคุณอริสาเลย]
“อุ๊ยตาย...” อุทานกับคำหยอด จะว่ามีนัยก็มีอยู่ วันนั้นเธอเมา... ลืมตาตื่นมาอีกทีคืออยู่ในห้องพักของโรงแรมที่โค้ชจองไว้สำหรับนักกีฬาหญิงหลายคน
มันเป็นภาพเลือนรางในความทรงจำ สัมผัสรับรู้ได้ถึงน้ำเสียงอบอุ่น กลิ่นโคโลญจน์บุรุษจาง ๆ ไม่ได้จำไม่ได้ทั้งหมด ในที่สุดมันก็ลืมเลือนไปเองตามกาลเวลา...
กว่าหลายชั่วโมงที่เธอใช้เวลาทั้งหมดไปกับการแชทระหว่างขี่ม้าไปรอบ ๆ พบผู้จัดการแผนกต่าง ๆ หลังรับประทานอาหารกับพ่อและบรรดามิตรสหายที่มาเยี่ยมชมฟาร์ม เธอก็ต้องสะสางงานตัวเอง
ขณะที่มือไม่หยุดพิม์โทรศัพท์เป็นพัก ๆ ทั้งที่เธอไม่ใช่คนพูดเยอะแยะอะไร แต่กลับคุยกับคุณหมอหนุ่มได้อย่างเป็นกันเอง เหมือนที่คุยกับน้องพายหรือเพื่อนคนอื่น ๆ
เธอยังพยายามรื้อฟื้นถามถึงเรื่องเมื่อสองปีที่แล้ว คนบอกว่าไม่เคยลืมทำเป็นบ่ายเบี่ยง และแค่บอกว่าบางทีอาจจะเกิดเหตุการณ์ ‘ภาพตัด [1] ’ ตามคนเมา
แล้วเขาก็ชวนเธอสนทนาเรื่องงานวิจัยเกี่ยวกับม้ามา ซึ่งไม่ใช่เรื่องแปลก คนเป็นแฟนคลับต้องรู้อยู่แล้วว่าเธอเป็นนักกีฬายิงปืน และเป็นนักเรียนทุนสาขาวิชาสัตวศาสตร์
สัตวศาสตร์ต่างจากสัตวแพทย์คือไม่ใช่วิชาชีพหมอ เป็นการศึกษาด้านวิทยาศาสตร์เนื้อสัตว์ตลอดห่วงโซ่การผลิต ตั้งแต่ขั้นตอนการผลิตสัตว์เศรษฐกิจในฟาร์ม เพื่อทำงานด้านนักสัตวบาล นักวิชาการ นักวิจัย ผู้จัดการฟาร์ม
มันน่าตกใจตรงที่... จีบได้ไหมครับ!?
แก้มขาวนวลใต้แสงตะวันอ่อนของเธอแทบร้อนระเบิด ก่อนจะเลิกรากับบทสนทนาสุดท้ายไป
[ทำหมันหมาครับ เดี๋ยวมาคุยนะ... ไม่นาน]
“ทำหมันงั้นหรือ?” พูดโพล่งขึ้นมาคล้ายถามตัวเอง ทว่าคงไม่ใช่...
เรียวขาตวัดผ่านอานม้าเพื่อลงจากมันอย่างนิ่มนวล หลังจากที่พาเจ้าแบล็คเดินเหยาะ ๆ มาถึงหน้าร้านอาหารของรีสอร์ตท่ามกลางธรรมชาติ มันรออยู่ห่างไปสักเล็กน้อยพอจะไม่ให้ขวางทางคน
ดวงตาคู่สวยแฝงด้วยรอยยิ้มยามลอบมองลูกชายสุดที่รัก เจ้าหมาตัวโตมองตอบกลับมากระดิกหางอยู่หน้าประตูบานไม้ที่เปิดกว้างหน้าร้านอาหาร เธอค่อย ๆ นั่งยองลง ลูบไล้ขนสีทองของมันอย่างอ่อนโยน
“ที่รัก... ลูกแม่ ไปทำหมันไหมลูก? หนูชอบใครอยู่ไหม หรือว่า... จะให้แม่หาแฟนให้หนูดีไหมลูก? ถ้าหนูไม่มีแพลนมีครอบครัว เราไปทำหมันกันดีกว่า”
เจ้าที่รักคงไม่รู้ว่าการทำหมันคืออะไร หลังจากที่มันทักทายผู้คนในร้านอาหารของรีสอร์ตอันนับเป็นกิจวัตรประจำ มันแค่อยากนอนเล่นรับลมธรรมชาติ กระทั่งเจ้านายสาวถามอีกครั้ง ย้ำชัดทีละถ้อยคำ...
“ไปลูก... ไปทำหมันกัน”
“ไม่ไป! ไม่เด็ดขาด..”
“ทำไม... ล่ะ?” ใบหน้าสดสวยขมวดมุ่นเงยขึ้นมองต้นเสียงที่คงไม่ใช่หมา... ขณะที่ชายหนุ่มช่างรู้ใจมันเสียเหลือเกิน
“ผมตอบให้แทนมัน ผมว่ามันไม่อยากไป ดูหน้ามันสิ คุณจะให้หมอหั่นไอ้นั่นมันทิ้งจริง ๆ เหรอ?”
ความไร้เดียงสาของเจ้าสุนัขสมชื่อว่าที่รัก อริสารู้สึกผิดขึ้นมาด้วยรู้ดีอยู่แก่ใจว่าอยากไปหาหมอเพราะอะไร
“งั้น... เราไปซื้อขนมหมากันดีกว่าเนอะ” ในน้ำเสียงอ่อนโยนลง
เจ้าที่รักได้ยินคำว่า ‘ขนม’ ก็ชูคอเห่าเสียงดังอย่างดีอกดีใจ ก่อนที่ความหวังของมันจะสลายไปในพริบตา เมื่อหนุ่มใหญ่วัยห้าสิบสองก้าวออกมาจากร้านอาหาร หน้าตาถมึงทึงพอ ๆ กันกับขวัญฤดีที่กำลังไม่พอใจ
“เต็มบ้าน ขนมไอ้เจ้าที่รักน่ะ แทบจะถมฟาร์มได้ หมาตัวเดียว ไม่รู้ไปสปอยล์อะไรมันนักหนา ลูกพาป้าขวัญไปดูรอบ ๆ ก่อน กลับไทยมาตั้งสองปี จะไม่นับญาติใครเลยใช่ไหม?”
คำพูดของพ่อเป็นความจริงว่าเธอไม่เคยสนใจใครสักคน และก็แทบจะไม่อยู่บ้าน ใบหน้างามยกยิ้มอย่างไม่เต็มใจนัก ก่อนลุกขึ้นผายมือเชื้อเชิญแขกคนสำคัญของพ่อ
“ไปค่ะ ป้าขวัญ หนูพาชมฟาร์มค่ะ”
“ไปด้วย...!” เสียงตะโกนดัง พร้อมกับที่หญิงสาวอีกคนพรวดพราดผ่านผู้คนออกมา ถึงหน้าร้านอาหารโล่งกว้างตกแต่งสวยงามตามธรรมชาติ ร่างบางเดรสสีหวานคล้องแขนของเธอเอาไว้ด้วยกันอย่างสนิทสนม
“พายไปด้วยสิ”
“ก็ไปสิคะ คุณน้องพาย” ในรอยแย้มยิ้มอย่างดีใจที่มีพวกไปด้วยสักคน เธอดันมีเรื่องค้างคาใจ เสียงเข่นเขี้ยวหลุดมาตามไรฟันขาว
“หรือควรเรียกแกว่า ‘คุณแม่’ ดี”
“พี่อริสพูดอะไร? บ้า... พายกับอาภพไม่ได้เป็นอะไรกัน... ซะหน่อย” ขณิกาหน้าเจื่อนไปด้วยกลัวความผิดเรื่องที่เธอแอบกิ๊กกับพ่อของรุ่นพี่ นึกดีใจด้วยซ้ำกับการที่อริสาไม่โกรธเธอ ยังยอมรับในฐานะผู้หญิงคนหนึ่ง
“งั้นพายต้องช่วยพี่เรื่องช่างแอร์นะ เข้าใจ?”
“รับทราบค่ะ” สาวใสซื่อฉลาดขึ้นมาในสัญญาณที่รู้กันเพียงสองคน
เป็นเรื่องดีกับอริสาหากมีคนคอยช่วยเหลืออีกแรง นั่นทำให้พิภพไม่พอใจ เขาบ่นอยู่สองสามคำเรื่องหญิงสาวรุ่นลูกว่าไม่มีอะไรในกอไผ่ก่อนกระโดดขึ้นหลังเจ้าแบล็คแทนที่เธอ เพื่อนำมันไปเก็บที่ฟาร์มม้า ทำเอาหญิงสาววัยยี่สิบหกปีถึงกับหน้าเจื่อน
อริสาจึงพาทุกคนขึ้นรถกอล์ฟสี่ที่นั่งที่จอดอยู่ข้างหน้าร้านอาหาร ไปชมฟาร์มในช่วงเย็นวันนี้ที่นับว่าอากาศโปรงสบายดี เหมาะสำหรับการชมวิว ต้นไม้ใบหญ้าพัดผ่านรถกอล์ฟแล่นฉลิวไปเป็นระยะ เธออาสาขับรถกอล์ฟด้วยตนเอง ไม่ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของลุงเกษม แน่ว่าเจ้าที่รักมักตามเธอไปด้วยทุกที่เป็นเรื่องปรกติ
“ม้าเป็นสัตว์ที่ต้องการพื้นที่ในการวิ่งเพื่อออกกำลังกาย ม้าหนึ่งตัวต้องการพื้นที่มากกว่าสองถึงหกไร่ ที่นี่มีทั้งม้าไทยม้าเทศทั้งหมดสามสิบตัว มีฟาร์มแกะกระต่าย ข้างในร่มรื่นมาก ๆ มีไก่ หมู เป็ด ห่าน หงส์ ฟาร์มคุณพ่อมีพื้นที่กว่าร้อยไร่ค่ะ” อธิบายแล้วก็ก้มหน้าลงดูโทรศัพท์ในมือ
บทความ งานวิจัยน่าสนใจเกี่ยวกับสัตว์ที่คุณหมอหนุ่มส่งมาก็ยังมีอยู่เรื่อย ๆ พวงมาลัยที่จับอยู่จึงไม่ตรงทิศทางสักเท่าไร
“มัวแต่เล่นมือถือแบบนี้ มีได้ชนต้นไม้สักต้นแน่ ๆ ให้ผมขับดีกว่าไหม?” เตชินไม่ได้เอะใจอะไร เพราะดูท่าทางแล้วหน้าตาเครียด ๆ ของหญิงสาวคงจะทำงานอยู่ตลอด กระทั่งแม่ของเขาเป็นคนถามขึ้นมา
“ตกลงหมอไอนี่ใครจ๊ะ ป้าถามได้ไหม? อริสก็รู้ว่าป้าอยากให้หนูกับเตกลับมาสนิทสนมกันเหมือนเมื่อตอนตัวเล็ก ๆ”
“แฟนพี่อริสค่ะคุณป้า” คนตอบฉีกยิ้มกว้างหวานให้สาวใหญ่ที่มีสีหน้าตกใจ มือของหล่อนกำลังจับหมวกปีกกว้างกลัวว่ามันจะหลุดลอยไปกับความหวังอันน้อยนิด
“ไหนอาภพบอกป้าว่าอริสไม่มีแฟน”
“อาภพไม่รู้หรอกค่ะ มันเป็นความลับ พี่อริสบอกพายคนเดียว คุณป้ากับอาภพเลิกล้มความตั้งใจเถอะนะคะ เป็นมือที่สาม เจตนาให้คนรักกันต้องพรากจากกัน มันเป็นบาปกรรมนะคะ” ไม่บอกเปล่า ขณิกานั่งอยู่ข้าง ๆ คนขับ จงใจพูดเข้าข้างตัวเอง “เนอะพี่เนอะ” ชะโงกคอมองสุนัขข้างหลัง “ใช่ไหม? เจ้าที่รัก”
“ผมเห็นด้วยกับคุณพาย เพราะผมไม่คิดอะไรกับคุณอริสาอยู่แล้ว และที่บอกว่าสนิทสนมกันน่ะ มันตอนไหนมิทราบ มีแต่คุณอริสาตามตอแยผมมาแต่เด็ก มาขอแต่งงานอยู่ได้ ไล่เท่าไรก็ไม่ไป” เบ้ปากต่อว่า ยามพูดถึงเรื่องราวในวันวานของเด็กน้อย บัดนี้เติบใหญ่เป็นหญิงสาวผู้หยิ่งผยอง
เตชินนั้นเดินด้อม ๆ มอง ๆ อยู่หน้าห้องตรวจ เห็นชื่อนามสกุลของสัตวแพทย์หนุ่มชัดเจน เขาขับรถไปหัวเราะไป
“ตกลงว่าเอาหน้าผากชนกันครั้งเดียวเป็นแฟนกันแล้วรึ? คุณหมอไอศูรย์น่ะ”
“มันเป็นเรื่องส่วนตัวของฉัน... ฉันอาจจะเจอเขามาก่อนก็ได้” ในน้ำเสียงขุ่นเคือง
หากเป็นธรรมดานิสัยของอริสาแล้วเธอคงนั่งนิ่งเงียบไม่พูดอะไร แต่เป็นเพราะว่าญาติดีกับญาติสนิทในวัยเยาว์ไม่ไหวจริง ๆ ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เตชินเป็นยิ่งเสียกว่าขวากหนามก้อนใหญ่ในชีวิต
“ผมเป็นคนพาหมาคุณไปหาหมอ มันก็ต้องเป็นธุระของผม จะไม่เป็นได้ยังไง อีกอย่าง ผมดันเป็นว่าที่ลูกเขยอันดับหนึ่งของอาภพเสียด้วย”
อริสาหัวเราะออกมาแต่เป็นการประชดเสียมากกว่า “ลูกเขย? แน่ใจมากนะคะคุณเตชิน ขอโทษที ไม่มีใครบังคับฉันได้”
“ใช่ค่ะ พนักงานที่นี่นะ ระหว่างอาภพกับพี่อริส เจอพี่อริสพูดคำเดียวจอด ขนาดลุงเษมยังเชื่อพี่อริสมากกว่าอาภพเลย ผู้คนไหนถ้าพี่อริสไม่แล ไม่แคร์ อาภพก็ทำอะไรไม่ได้” ขณิกาเข้าข้างพี่สาวเต็มที่ ตามความจริงที่เธอเห็น คนเป็นแม่สื่อเห็นจะทนไม่ไหว
“อริส... ลูกป้าน่ะหล่อนิสัยดี ป้ารับประกัน หนูรับพิจารณาพี่เตไว้อีกสักคนนะจ๊ะ เรายังไม่ได้แต่งงานนี่ แค่คบหากัน คบอีกคนก็ได้น่ะ”
ขณิกาเบิกตากว้างมองคนที่ยื่นหน้ายื่นตามา ยังไม่เลิกล้มความพยายาม “คบซ้อนมันไม่ดีนะคะคุณป้า คุณป้าทำแบบนั้นเหรอคะ?”
“เอ๊ะ ยัยหนูนี่ ไม่ใช่เรื่องของเราเลยนะ” ขวัญฤดีเริ่มจะหงุดหงิดอยู่น้อย ๆ เพราะแผนการแม่ชักพ่อสื่อไม่สำเร็จเสียที ขณิกาได้ทีฟ้องคนข้าง ๆ ที่ลอบมองกระจกมองหลังอยู่ด้วยความสงสัย
“นั่น... คุณเตชิน คุณป้าเคยคบซ้อนจริง ๆ ด้วย”
“จริงเหรอแม่? แม่เคยคบซ้อนเหรอ?”
กลายเป็นว่าตอนนี้ทุกสายตาพุ่งอยู่กับขวัญฤดี สาวใหญ่ที่ยังสวยไม่สร่างกลอกตาไปมา “เอ้อ.. ตอนสาว ๆ แม่ก็สวยไหมล่ะ ดู ๆ ใจกันไป คนไหนมาจีบแม่ก็คบไปก่อน ค่อยมาเลือกพ่อแกทีหลัง”
เด็กรุ่นลูกแต่ละคนมองคุณป้าคนสวย ไม่เว้นแม้แต่อริสาที่เงยหน้าขึ้นจากจอ ขวัญฤดีแก้ตัวหน้าเจื่อน
“มองอะไรกันเล่าเด็กพวกนี้ สมัยก่อนไม่มีโซเชียล ไม่มีสเตตัสโสด มีแฟน ใครยังไม่แต่งงาน มีสิทธิ์ที่จะเลือกคู่ครองทั้งนั้นแหละ”
“ที่คุณป้าพูด ฟังดูน่าสนใจนะคะ เรื่องคบทีหลาย ๆ คนไว้เลือกก่อนน่ะ เนอะพี่อริส” ขณิกาเริ่มจะเห็นด้วยขึ้นมา ส่งสายตาแห่งความหวังดีให้พี่สาวคนสวยที่ส่ายหน้าไปมาช้า ๆ ทว่าชัดเจนในคำตอบว่าคงไม่ทำแน่
ผ่านมาถึงหน้าร้านเบเกอรี่ริมบึงน้ำธรรมชาติ มีลูกค้าจากรีสอร์ตมานั่งดื่มกาแฟอยู่หลายโต๊ะ เตชินชักชวนทุกคนไปซื้อเครื่องดื่ม และขนมอร่อย ๆ รับประทาน ทำหน้าที่แทนลูกสาวเจ้าของฟาร์มที่ยังคงก้มหน้าก้มตากดโทรศัพท์
ทว่าพอเขาจอดรถเรียบร้อยดี เธอกลับเดินกระฉับกระเฉงนำเข้าร้านไปรับไหว้ทักทายพนักงานไปยกโทรศัพท์ไป โดยมีเจ้าที่รักกระดิกหางต้อนรับนักท่องเที่ยว เดินอวดโฉมตัวขนสีทองประกาย
ต่างคนตรงไปซื้อเครื่องดื่ม แต่ก็แย่งขวัญฤดีชำระเงินไม่ทัน หลังเจ้าตัวปฏิเสธลูกเดียวว่าจะซื้อให้เอง ด้วยมาเที่ยวพักผ่อนฟรีทุกอย่างก็แสนเกรงใจ อริสาจึงก้าวไว ๆ ไปตรงมุมร้าน นั่งยองลงหยิบขนมในกระเป๋า
“ที่รัก โชว์ตัวเสร็จแล้วหรือลูก เก่งมาก เอ้านี่.. ขนมจ๊ะ”
มีบางอย่างในปากของเจ้าที่รัก มันคายแหมะลงบนพื้นเพื่อฉกขนมไปจากมือ กระเดือกกลืนลงคออย่างตะกละตะกลาม เสร็จก็เห่าใส่หน้าเจ้านายเป็นคำขอบคุณ
คิ้วเรียวสวยขมวดม้วนเข้าหากันเป็นปม ทันทีที่พบซองกระดาษใสซองเล็ก ๆ มีเม็ดยาอยู่ข้างในเจิ่งนองน้ำลายข้นเหนียว ความที่เธอเป็นคนรอบคอบอยู่เสมอ อริสาหยิบผ้าเช็ดหน้าจากกระเป๋าเสื้อ คลุมมันไว้มิดชิดก่อนเก็บขึ้นมาพิจารณา
ดวงตาคู่สวยเบิกโพล่งมองสีแสดแดงของเม็ดยา ตัวอักษรภาษาอังกฤษพิมพ์ลงบนนั้น เธอเคยเห็นมาก่อนคราวไปหาลุงปรีชาที่สถานีตำรวจ
ไม่ผิดแน่ ๆ มีไอ้ชั่วตัวเดียวที่ทำเรื่องแบบนี้กับฟาร์มของเธอได้!
ใบหน้านิ่งงามเก็บข่มโทสะไว้ในแววตาดุจเปลวไฟ พับผ้าเช็ดหน้าเก็บซองยาไว้อย่างดีลงในกระเป๋าสะพาย พลันสะบัดกายไปหาพนักงานร้านอาหาร มีผู้จัดการร้านออกมายกมือไหว้ทักทายเจ้าของ ซึ่งพวกเขาต้องตกใจในทันที
“หมดลูกค้าชุดนี้ปิดร้านก่อนนะคะ ไม่ต้องถามอะไรทั้งนั้น เป็นคำสั่ง”
อริสาไม่มีเวลาพูดพร่ำอะไรต่อ เหตุด้วยของไม่พึงประสงค์ที่อยู่ในกระเป๋า จึงโยนภาระทุกอย่างให้เป็นหน้าที่ของลูกสาวของนายพลตำรวจใหญ่ ที่ถึงแม้ว่าหน้าตาใสซื่อก็ไม่ได้หมายความว่าโง่
“เดี๋ยวพายดูแลแขกเองค่ะ พี่อริสไปจัดการธุระเถอะ” ขณิการับคำเป็นอย่างดี พอได้ยินแค่คำว่าให้โทรหาพ่อ ‘ด่วน’
ความหมายคือมีเรื่องบางอย่างเกิดขึ้นในฟาร์ม และถ้าหากว่าตรึกตรองด้วยเหตุผลให้ดี จุดประสงค์ของผู้ร้ายคงไม่ใช่เท่านี้
[1] การดื่มแอลกอฮอล์จึงส่งผลโดยตรงต่อการจดจำ (encoding) ข้อมูลของสมอง เพราะพอเราเมาจนเกิดอาการภาพตัด (black out) เกิดเป็นช่องว่างของความทรงจำขึ้น
