เพราะกฎหมายที่บังคับคนโสดแต่งงาน ประธานหนุ่มจึงต้องจำใจแต่งกับเลขาจอมเฉิ่มข้างตัว "ฉันจะแต่งงานกับคนที่ไม่รักฉัน" "แล้วจะหาที่ไหนล่ะครับ" "นายไง" ประธานไม่รู้เลยว่าเลขาแอบรักตนอยู่...
ชาย-ชาย,เลือดสาด,ไทย,อื่นๆ,แอคชั่น,นิยายวาย,มาเฟีย,ประธานบริษัท,BL,แอคชั่น,เปลี่ยนแปลงตัวเอง,แต่งงาน,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เพราะกฎหมายที่บังคับคนโสดแต่งงาน ประธานหนุ่มจึงต้องจำใจแต่งกับเลขาจอมเฉิ่มข้างตัว "ฉันจะแต่งงานกับคนที่ไม่รักฉัน" "แล้วจะหาที่ไหนล่ะครับ" "นายไง" ประธานไม่รู้เลยว่าเลขาแอบรักตนอยู่...
ผู้แต่ง
กระต่ายปากแดง
เรื่องย่อ
สิงค์ มาเฟียผู้ทรงอิทธิพลที่สุดในประเทศ นิสัยเอาแต่ใจ ผีเข้าผีออก ไม่มีใครอยากเข้าใกล้นอกจากเลขาผู้มีความอดทนสูง วันหนึ่งรัฐบาลประกาศกฎหมายใหม่
‘พรบ.คุ้มครองคนโสด’
เขาจึงต้องหาคู่แต่งงานให้เร็วที่สุด! หน้าที่ปวดหัวจึงตกเป็นของเลขาธนินไปโดยปริยา
“หาเมียให้ฉัน เอาไว้บังหน้ารัฐบาล จะเป็นใครก็ได้”
“ท่านประธานอยากได้แบบไหนล่ะครับ”
“คนที่เข้าใจฉัน ไม่ยุ่งวุ่นวายกับฉัน ไม่ว่าฉันจะกลับบ้านดึก หายไปกับผู้หญิงหรืออะไรก็ตาม และที่สำคัญต้องไม่รักฉัน ไม่เรียกร้องอะไรจากฉันนอกจากเงิน”
“คนแบบนั้นจะไปหาเจอง่าย ๆ ได้ยังไงครับ”
สิงค์หันมาหาเลขาจอมเฉิ่มที่แต่งตัวดี ๆ ยังไม่ทำ
“จริงสิก็มีอยู่คนหนึ่งนี่นา”
“ครับ?”
“นายไง เลขาธนิน เรามาแต่งงานกัน!”
“!!!!”
ประธานหนุ่มไม่รู้เลยว่าเขากำลังขอเลขาที่ 'แอบ' หลงรักตัวเองแต่งงาน แค่นี้ก็ไม่ตรงเงื่อนไขแล้ว!!
.
.
ไม่นานหลังจากนั้นเลขาหนุ่มก็หย่าแล้วหายตัวไปเงียบ ๆ พร้อมกับเด็กในท้อง ทุกอย่างเหมือนเป็นไปตามสัญญา ถ้าวันหนึ่งลูกไม่ไปเรียกท่านประธานว่าพ่อ!!!
"แม่ครับ นั่นพ่อใช่ไหม"
"ใช่ที่ไหนล่ะ นั่นเจ้านายเก่าแม่"
"งั้นทำไมเขาถึงหน้าเหมือนผมล่ะ!"
ธนินหมดคำจะพูด เขาไม่รู้จะอธิบายยังไงนอกจากบอกว่าท่านประธานคือผีบ้า
ลูกมนุษย์ไม่ควรคุยกับผีบ้าเด็ดขาด!!
ล้อรถเคลื่อนไปข้างหน้า คนขับรถหมุนพวงมาลัยมุ่งหน้าสู่บริษัทพยัคฆ์ที่ธนินไปทำงานทุกวัน ต่างกันตรงที่จุดเริ่มต้นครั้งนี้ไม่ใช่ห้องพักของตัวเองแต่เป็นบ้านเจ้านายที่บัดนี้กลายเป็นบ้านของเขาด้วย
ธนินรู้มาว่าคนขับรถชื่อคิมหันต์ เอ่ยทักทายไปหลายประโยคเพราะสามีไม่คุยด้วยแต่กลับได้รับสายตาหงุดหงิดกว่าเดิมจากสามี ไม่รู้หวงลูกน้องอะไรขนาดนั้น เขารู้ดีว่าแม้กระทั่งคนขับรถก็คือมาเฟีย หาใช่คนธรรมดาทั่วไป ปืนสั้นที่พกไว้ข้างเอวเป็นตัวระบุได้ดี
นายหญิงตัวปลอมไม่มีโอกาสสนิทสนมกับคนภายในเลยสินะ
อันที่จริงธนินพูดไม่เก่ง จะคุยด้วยเฉพาะเวลามีเรื่องสำคัญ การฝืนคุยต่อก็ไม่ใช่เรื่องดีกับเขา ริมฝีปากนุ่มจึงปิดสนิทอย่างรวดเร็ว
เมื่อมาถึงบริษัท ทุกสายตาก็จับจ้องมาที่พวกเขาทั้งคู่ แม้ไม่มีพรมแดงปูให้แต่รถลีมูซีนคันยาวก็เด่นหราชวนให้จับจ้องเสียเหลือเกิน ปกติธนินจะมาทำงานด้วยรถไฟ ครั้งนี้มากับหัวหน้า แม้ข่าวการแต่งงานของเขาจะมีคนรู้บ้างไม่รู้บ้างเพราะเป็นงานปิด แต่การมาทำงานพร้อมกันก็บอกอะไรได้หลายอย่าง
คุณสิงค์ผีเข้าผีออกจึงมุ่งหน้าไปห้องทำงานไม่รอเขา ธนินจึงต้องรับมือกับพนักงานที่ตรงเข้ามาทักทายเขามากกว่าปกติ
“สวัสดีค่ะคุณธนิน”
“ยินดีด้วยนะคะที่แต่งงาน”
“อุ๊ยไปรักกันตอนไหนครับเนี่ย”
ดูเหมือนแผนการแต่งงานตบตารัฐบาลจะหลอกใครไม่ได้นอกจากเพื่อนร่วมงานในบริษัท...หรือพวกเขาแกล้งไม่รู้กันนะ ธนินไม่มีเวลาคิดซับซ้อนเขากล่าวขอบคุณคำอวยพรตลอดทางพร้อมรอยยิ้มตามารยาท
จังหวะนั้นสายตาก็เหลือบไปเห็นเพื่อนร่วมงานคนหนึ่งหน้าตาคุ้น ๆ แต่ทรงผมกลับเปลี่ยนไป มันโล้นเตียนเหมือนโดนไถจนเกลี้ยง
คนที่ไม่ค่อยทักใครก่อนถึงกับเอ่ยปาก
“คุณหยงไปบวชชีมาเหรอครับ”
หยง “…”
ชายร่างอ้วนเดินเข้ามาพร้อมแก้วกาแฟ เขาถอดผ้าสีเนื้อบนหัวหยงออกเผยให้เห็นเส้นผมสีดำข้างใน
“หยงไม่ได้โกนหัวหรอกครับคุณธนิน แค่ชดใช้กรรมน่ะ ฮ่า ๆ” ศักดิ์หัวเราะร่วน
หยงจึงรีบปิดปากชายอ้วนด้วยผ้าคลุมผม “ฮะ ๆ ไม่มีอะไรหรอกค่ะคุณธนิน พอดีเราเล่นอะไรด้วยกันนิดหน่อยน่ะ”
“อ่า...ครับ”
ธนินคิดว่าเพื่อนร่วมงานเขาก็มีบ้างที่จะทำอะไรแปลก ๆ งานคงเครียดมากสินะ
ลับหลังธนินไป ทุกคนในบริเวณนั้นก็พุ่งมารวมตัวกันเพื่อนินทาเจ้าของผมสีวอลนัทที่พึ่งเดินเข้าห้องทำงาน
“คนที่เฉิ่มสนิทขนาดนั้น ทำไมคุณสิงค์ถึงแต่งเป็นเมียได้ล่ะ”
“ไม่รู้เหรอว่าเขาแต่งกันเพื่อตบตารัฐบาล อย่างท่านประธานน่ะคงมาตรฐานสูงเสียดฟ้า”
“อ่า จะว่าไปฉันคงต้องหาคู่แต่งงานซะแล้ว”
“เงินเดือนถึงห้าหมื่นเหรอ”
“ฉันขายของออนไลน์ด้วยเลยโดนตรวจสอบน่ะสิ”
“จะว่าไปท่านประธานออกจะหล่อรวยขนาดนั้น น่าจะเลือกคนที่ดูดีหน่อยไหมพี่”
“เห็นว่าพยายามเลือกแล้วนะ จำไม่ได้เหรอที่วันนี้มีนางแบบ นางเอก สาวจบนอกเดินเข้าห้องสัมภาษณ์กันเป็นแถวน่ะ แต่คุณสิงค์เรื่องมากเลยไม่ผ่านสักคน”
“หา! อันนั้นสัมภาษณ์หาเมียเหรอพี่ ฉันนึกว่าหาพนักงานซะอีก”
“หาเมียนั่นแหละ แต่สุดท้ายคุณธนินเข้าวิน แกคงชอบคนเงียบ ๆ ว่านอนสอนง่ายล่ะมั้ง ยังไงก็แต่งชั่วคราวอยู่แล้ว”
“เพราะงี้ล่ะมั้ง คุณธนินก็เลยเป็นได้แค่เลขา ไม่มีส่วนตัดสินใจในบริษัทเหมือนนายหญิงตัวจริง”
นอกจากให้คำปรึกษาสามี นายหญิงของพยัคฆ์ยังเป็นคนจัดการงานในส่วนต่าง ๆ ของหลังบ้านอีกด้วย ซึ่งเป็นหน้าที่ที่ยิบย่อยกว่าตำแหน่งผู้นำอย่างคุณสิงค์ หากส่วนไหนที่นายหญิงไม่สามารถตัดสินใจได้จึงค่อยส่งไปหาสามี เพื่อไม่ให้ภาระของหัวหน้าตระกูลหนักจนเกินไป
“โอ๊ย แต่ทุกวันนี้คุณธนินเขาก็แทบจะทำหน้าที่นายหญิงอยู่แล้ว บริษัทใหญ่โตแบบนั้น รอให้ท่านประธานมีเมีย ได้ล่มก่อนพอดี ถึงบางส่วนคุณเขาจะเข้าถึงไม่ได้เพราะยังไม่ใช่นายหญิงก็เถอะ แต่ตอนนี้เป็นแล้วนี่นา”
บริษัทพยัคฆ์เป็นเจ้าของธุรกิจหลายเครือ แต่บริษัทแม่ที่ใหญ่ที่สุดก็คือบริษัทผลิตเฟอร์นิเจอร์ เนื่องจากได้รับความไว้วางใจจากลูกค้ามาอย่างยาวนาน มันคือสิ่งหล่อเลี้ยงมาเฟียอย่างพวกเขาได้ดีที่สุดในฐานะธุรกิจเบื้องหน้า
แน่นอนว่าสมัยก่อนมีธุรกิจมืดเบื้องหลังอย่างการขนยาเสพติด ขายของผิดกฎหมายและเจ้าหนี้นอกระบบ แต่ก็ยกเลิกไปสองรุ่นแล้ว มีข่าวลือจากประเทศอื่นว่าพวกมาเฟียทำให้ประเทศทาร์ลักซ่ากลายเป็นบ้านป่าเมืองเถื่อน
ปัจจุบันจึงลดเหลือแค่สู้แลกเลือดกันเท่านั้น โดยทำธุรกิจเบื้องหน้าแข่งกันด้วยสงครามเย็น แต่ถ้ามองหน้าก็มีต่อยกันบ้าง
ถึงจะมีพวกมาเฟียระดับล่างที่ทำธุรกิจมืดอยู่ แต่ตระกูลใหญ่ ๆ อย่างพยัคฆ์ขาว แมงมุมแดง แมงป่องดำและรัฐบาลเป็นคนคุมไม่ให้ข้ามเส้นมากจนเกินไป เพราะมีอำนาจมากขนาดนี้พวกเขาจึงต้องคานอำนาจกันเองด้วยเช่นกัน
ธนินมองป้ายหน้าห้องที่เขียนว่าประธานบริษัทก่อนจะเคาะประตูแล้วเดินเข้าไปโดยไม่รอให้คนในห้องตอบ
“เอาเอกสารสรุปแผนงานมาให้ครับ”
“เมื่อวานเข้าโรงพยาบาลเอาเวลาไหนพิมพ์” สิงค์ละสายตาจากคอมพิวเตอร์เบื้องหน้าแล้วหันมาคุยกับเขาหลังจากเงียบมานาน สงสัยผีออกแล้ว
“นอนพิมพ์ตอนกลางคืนครับ”
“ฉันกำหนดเดดไลน์วันนี้ก็จริง แต่ถ้าเกิดเหตุสุดวิสัยฉันก็ไม่คิดจะเป็นเจ้านายใจมารสักหน่อย”
เลขาคนก่อนก็โดนไล่ออกเพราะส่งงานช้าไม่ใช่รึไง...
“เดี๋ยวผมหาเวลานอนหลังจากทำงานเสร็จครับ” เขาพูดต่อ “แต่คงหลังจากลงไปดูการผลิตด้านล่าง ได้ยินว่ามีลูกค้ารายใหญ่ไว้ใจให้เราทำงานสำคัญของเขา”
“อืม ฝากด้วย”
เมื่อบทสนทนาจบลง ธนินก็เดินออกจากห้องไป ทำเอาสิงค์เกาหัว
“นี่ฉันได้คนหรือหุ่นยนต์มาแต่งงานกันแน่”
เขาชอบทำงานกับธนินเพราะเงียบดี แต่บางครั้งก็เงียบเกินไป ทำไมไม่ใช้ตำแหน่งนายหญิงมาออดอ้อนออเซาะเขาหน่อยนะ ถ้าเป็นคนอื่นป่านนี้คงคิดว่าเขาแต่งด้วยเพราะหลงรัก แล้วก็เข้ามาเกาะแกะจนน่ารำคาญไปแล้ว
สิงค์เดาะลิ้น “หึ ถ้าฉันจะส่งหนอนบ่อนไส้ไปตระกูลของศัตรู ก็ต้องไร้ความรู้สึกประมาณนี้แหละ ความลับถึงจะไม่แตก ขนาดฉันไม่พูดด้วยตอนเช้า เขายังไม่ร้อนรน”
ไม่รู้ว่าสิงค์พูดออกมาเพราะคิดแบบนี้จริง ๆ หรือประชดประชันที่เมียไม่คุยด้วยกันแน่...
ส่วนของการผลิตอยู่ส่วนล่างของบริษัท มีคนคุ้มกันและประตูที่แน่นหนา คนนอกจึงไม่สามารถเข้าไปได้ มีเพียงคนในตระกูลพยัคฆ์เท่านั้นที่ได้รับอนุญาต แน่นอนว่าก่อนหน้านี้เลขาธนินเข้าได้เพราะสิงค์งานล้นจนต้องหาคนช่วย
แต่วันนี้เขามาด้วยตำแหน่งนายหญิง
“เชิญครับ นายหญิง” จอร์จ คนเฝ้าประตูกล่าวพลางก้มหัวให้เล็กน้อย
“ขอบคุณครับ”
บรรยากาศข้างในค่อนข้างอบและมืด ทุกคนกำลังหั่นไม้และทำเฟอร์นิเจอร์กันอยู่ ทว่าเมื่อพวกเขาเห็นธนินสีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที
“เขามาแล้ว”
“เหอะ เลขาจอมจุ้นจ้าน”
“คิดว่าตัวเองเป็นนายหญิงรึไงถึงได้เข้ามาในส่วนการผลิตเบื้องหลังของพยัคฆ์”
“นี่ ตอนนี้คุณธนินเขาเป็นนายหญิงแล้วนะ”
“แล้วไง ฉันยังไม่ยอมรับสักหน่อย ไม่ใช่คนรักของคุณสิงค์ด้วยซ้ำ หน้าตาก็...เฮ้อ”
การต้อนรับที่คุ้นเคยของพวกคนงานทำให้ธนินอดยิ้มไม่ได้
พวกมาเฟียที่ถอดเขี้ยวเล็บมาใช้ชีวิตบนดินก็มักมีนิสัยเช่นนี้ รักพวกพ้องและบ้าเลือด
แน่นอนว่าพฤติกรรมเหล่านี้ธนินทำอะไรไม่ได้ พวกเขาไม่ใช่พนักงานส่วนหน้าที่สามารถไล่ออกได้ตลอดเวลา ถ้าจะให้อธิบายก็คงเป็นแบบนี้
‘พนักงานเบื้องหน้า’ ดูแลหน้างานทุกอย่าง แต่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องในงานสำคัญทุกประเภท รวมถึงสามารถไล่ออกได้ตลอดเวลาหากทำผิดพลาด
‘พนักงานเบื้องหลัง’ ดูแลส่วนที่เป็นความลับของพยัคฆ์ งานสำคัญทั้งหลาย ทุกคนเป็นมาเฟียของตระกูลพยัคฆ์ หากทำผิดต้องถูกลงโทษด้วยกฎของมาเฟีย ไม่ใช่กฎของพนักงานบริษัท
“มีลูกค้าสั่งเฟอร์นิเจอร์เข้ามาเป็นจำนวนมาก เขากำลังเปิดโรงแรมใหม่และไว้ใจในคุณภาพของบริษัทพยัคฆ์ ทุกคนคงได้รับใบรายการแล้ว สั่งไม้เข้ามาพอดีใช่ไหมครับ”
“พอดีครับ”
“สำหรับเตียงใช้สีโค้ด #5C2C06 นะครับ ส่วนเก้าอี้เป็นสีโค้ด #997950 ลูกค้าย้ำผมมาอีกทีว่าสีสำคัญมาก อย่าให้เพี้ยนนะครับ”
“พอเถอะน่า คุณไม่จำเป็นต้องเข้ามายุ่งก็ได้นะ ทางนี้เราจัดการเองได้อยู่แล้วครับ คุณธนิน” โรซาร์ด เดินออกมาจากมุมมืด หน้าบอกบุญไม่รับแขกสุด ๆ
“ผมมีหน้าที่รายงานข้อมูลทุกอย่างให้คุณสิงค์รู้ครับคุณผู้จัดการฝ่ายผลิต คนที่รับผิดชอบด้านข้อมูลแต่ไม่เข้ามายุ่งวุ่นวายเลย อาจทำให้การสื่อสารผิดพลาดได้ ทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีเถอะครับ”
“คุณกำลังจะบอกว่าผมก้าวก่ายงานของคุณ ทั้ง ๆ ที่ส่วนนี้ผมเป็นคนคุมเหรอครับ!”
“ใช่ครับ” ธนินกล่าวตอบตามตรง
“ถึงตอนนี้คุณจะเป็นนายหญิงของพยัคฆ์ขาวแล้วแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าคุณมีสิทธิ์มาสั่งอะไรผมนะ ธนิน” โรซาร์ดกดเสียงต่ำ
แต่แรงกดดันทั้งหลายไม่ได้ทำให้ธนินเปลี่ยนสีหน้าเลย เพราะไม่รับรู้ถึงความน่ากลัวของมาเฟียหรือทะนงตนว่าเป็นนายหญิงแล้วก็มิทราบ
“ผมรู้ว่าตัวเองไม่ถูกยอมรับ ทั้งไม่ใช่คนรักเจ้านาย ทั้งถูกตั้งข้อสงสัยว่าเป็นคนวางยาผู้นำตระกูลแมงมุมแดง แต่ความสามารถของผมในฐานะเลขาก็ทำให้ผมอยู่มานานกว่าเลขาคนไหน ๆ คุณโรซาร์ดคงนับวันรอผมหย่าทุกคืน แต่อย่าลืมว่าหลังหย่าผมก็ยังเป็นเลขาและจะมาจุ้นจ้านที่นี่ต่อไปครับ...อย่างน้อยก็จนกว่านายหญิงตัวจริงจะมา”
โรซาร์ดโกรธจนเลือดขึ้นหน้า “คุณธนินนี่ทะนงตัวจริง ๆ นะครับ ไม่เกรงกลัวแม้กระทั่งมาเฟียที่กำลังถืออาวุธ”
ธนินมองโรซาร์ดที่กำลังถือเลื่อย รวมถึงลูกน้องคนอื่น ๆ ที่หยุดมือจากงานไม้และถืออาวุธกันคนละอย่าง ราวกับถ้าโรซาร์ดออกคำสั่ง เขาจะถูกรุมทันทีโดยไม่สนตำแหน่งนายหญิงที่ประดับบ่าอยู่
เลขาหนุ่มเดินตรงไปหาโรซาร์ดอย่างไร้ความเกรงกลัว นั่นทำให้ชายหนุ่มเดินถอยหลังโดยไม่รู้ตัว เมื่อธนินเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้า เขาก็เอามืออังหน้าผากของโรซาร์ดแล้วยิ้มบางออกมา
“หน้าผากร้อนนะครับ คงเพราะที่นี่ค่อนข้างอบ ถ้าว่าง ๆ คุณขึ้นไปพักข้างบนสักหน่อยสิครับ” กล่าวจบธนินก็หมุนตัวเดินออกไป
“…ห้ะ นี่ เดี๋ยวสิ!
“อ๋อ ระวังไม้เสียหายด้วยนะครับ ได้ยินว่ารถขนส่งเกิดอุบัติเหตุก่อนมาถึงที่นี่นี่ครับ”
ปัง!
ประตูปิดลง ทิ้งความงงงวยให้ทุกคนในฝ่ายการผลิต สรุปแล้วแผนการสั่งสอนนายหญิงตัวปลอมก็ไม่ได้ทำ แถมยังทำให้กลัวไม่ได้อีก
“เอ่อ...คุณโรซาร์ดครับ เราควรตรวจสอบไม้ไหมครับ”
“ไม่ต้อง ไม้ชั้นดีจะหักง่าย ๆ ได้ยังไง เขาคงอยากออกคำสั่งไปเพราะเหลิงในอำนาจนั่นแหละ!”
ระหว่างที่กำลังหงุดหงิด จู่ ๆ ลูกน้องคนหนึ่งก็วิ่งเข้ามาด้วยท่าทีแตกตื่น
“แย่แล้วครับ น้องเล็กของเราถูกลักพาตัวไป!”
“ว่าไงนะ!!”