สืบสวนสอบสวน,อาชญากรรม,ชาย-หญิง,ไทย,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ถึงวัยจะห่าง ต่างกันแค่เอื้อม...มันก็เท่านั้น
ผู้แต่ง
ซูซี่แคท
เรื่องย่อ
พ่อเลี้ยงหนุ่มนามว่า 'พันธ์ศักดิ์' เกิดไปสะดุดกับสาวใหญ่กลางคนอย่าง 'บุรณี' โดยไม่คาดคิด จากเหตุการณ์ที่เขาต้องเข้าไปหลบอยู่ในห้องลองชุดชั้นในสตรีห้องเดียวกันวันนั้น
เธอผวาจนแทบช็อคเมื่อปืนสั้นในมือของชายผิวสองสีหน้าตาเอเชียกำลังเล็งมาที่หน้าเธอ เขาจู่โจมโดยเอาร่างกระแทกประตูห้องจนล็อคหลุดกระเด็น ทันใดเธอก็ถูกดันเข้ามุมจนชายหนุ่มเอามือปิดปากแน่นเพื่อไม่ให้เธอส่งเสียงกรี๊ด...
จากวันนั้นสาวใหญ่อย่างเธอต้องเข้าไปพัวพันกับการตามล่าของเจ้าพ่อมาเฟียธุรกิจแฟชั่นที่โรม จนชีวิตของเธอและครอบครัวที่เหลือเพียงแม่สามีและลูกติดของสามีอิตาเลี่ยนที่เพิ่งเสียชีวิตจากหัวใจวายเฉียบพลันตกอยู่ในอันตราย...แทบบ้า
ชายหนุ่มจึงเข้ามารับผิดชอบชีวิตครอบครัวของเธออย่างจำยอม
แต่แล้วเธอก็ต้องมาติดบ่วงตกเป็นจำเลยผูกพันกับความรักที่ไม่น่าจะเป็นไปได้กับชายหนุ่มทายาทเจ้าของรีสอร์ตแห่งไร่ 'เทียมฟ้าภูลังกา'
ด้วยวัยสามสิบกว่าของชายหนุ่มกับสาวใหญ่อายุสี่สิบกว่าเช่นเธอ แน่นอนย่อมมีเสียงครหาสารพัดต่อต้านจากคำว่า 'รักต่างวัย'
รวมทั้งหัวใจของเธอด้วย ที่มีแต่คำว่า 'ยัยเฒ่า' อยากกินเด็ก เสียงเยาะเย้ยถากถาง
จากทุกสารทิศ จะทำให้เธอยอมพ่ายแพ้ หรือว่าจะไปต่อ อย่างที่ชายหนุ่มผู้ไม่เคย
ยอมปล่อยมือที่กำหัวใจเธอไว้
"ถึงวัยจะห่าง ต่างกันแค่เอื้อม...มันก็เท่านั้น"
ดราม่าเรื่องนี้จะตลกทั้งน้ำตา หรือว่า เย็นชาแบบไร้หัวใจ
แต่หัวใจสาวใหญ่เช่นเธอจะไม่หวั่นไหวได้อย่างไร เพราะผู้คุมหัวใจอยู่นั้น...ไม่มีวันถอยเลิกรานั่นเอง
คำโปรย
สมการโจทย์นี้...คือร่องรอยคราบเลือดและน้ำตา
----------------
พันธ์ศักดิ์เดินออกจากห้องของแบร์นาโดโดยไม่กล่าวลา ยิ่งทำให้อารมณ์ขุ่นมัวของเจ้าพ่อสูงวัยส่งสายตาราวมัจจุราชตามหลังเขาไปอย่างเก็บอาการไม่อยู่ เขากดโทรสายภายในสั่งแม่บ้านให้เอาน้ำแร่ Sparkling ไปบริการหญิงสาวที่เขาเห็นอยู่บนจอทีวี
ตอนนี้แบร์นาโดเองรู้สึกอยากเปิดบทสนทนากับเธอ ผู้หญิงที่มีดวงตาคมขนตาเป็นแพแบบนี้ คือนางในฝัน ซึ่งเป็น spec ที่เจอไม่บ่อยเท่าไหร่
‘ไอ้ปุนโต...เข้าใจไปสอยนางมาให้!!!... เดี๋ยวก่อน ...เช็คดูอีกที มันออกไปจัดการเรื่องที่ยังทำไม่เสร็จรึเปล่า’ แบร์นาโดละเอียดรอบคอบทีเดียว
มาเฟียสูงวัยเดินกลับมาที่โต๊ะทำงานกดรีโมทเปิดจอทีวีอีกครั้ง มองสาวใหญ่นัยน์ตาคมสวยดั่งวีนัส รูปร่างเธอยังเหมือนสาวรุ่นที่นุ่มนวล ประกายตาที่มองชุดชั้นในแวววาวสวยคมราวกับนางฟ้า angelo…
ห้องวีไอพี
“ก๊อก...ก๊อก อะ...แอม...ขอโทษนะ...คุณผู้หญิง” ชายสูงวัยปรากฏกายตรงหน้าประตูห้อง พร้อมเสียงเคาะประตูและกระแอมเล็กน้อย
“SÌ คะ... สวัสดีคะ เออ... จะใช้พื้นที่ห้องนี้ใช่ไหมคะ” บุรณีอึกอัก ไม่รู้จะพูดอะไรยังไงเหมือนเธอก็ไม่รู้จักใครเลยในสถานที่แห่งนี้
“ผมเป็นเจ้าของคฤหาสน์ แบร์นาโด เอสโปสิโต้ หลังนี้” ชายสูงวัยผมหยักศกสีดอกเลาอมเทา รูปร่างยังฟิตเฟิร์มดูไม่แก่เท่าไหร่ในสายตาของบุรณี ความสง่าของชุดสูททำงานสีเทาเข้มบนร่างของชายผู้นี้ช่างดูภูมิฐานและเลิศหรูสมฐานะ ...เจ้าของบ้าน
ชื่อเสียงของเขาเป็นที่รู้จักในวงกว้าง บุรณีได้ยินได้ฟังข่าวเกี่ยวกับเขาอยู่เนืองๆ ในเรื่องการเป็นผู้นำแฟชั่นเครื่องแต่งกายบุรุษและสตรี โดยเฉพาะแบรนด์ชุดชั้นในสตรี เขาจะมีดีไซเนอร์ซึ่งทั้งมืออาชีพและสมัครเล่นคอยเวียนกันออกคอลเลกชันใหม่ๆ ทุกฤดูกาล
“คุณคงหลงใหล ลา เพอร์ลา ซินะ” สายตาที่มองหญิงสาวยิ้มกริ่มอย่างมีชั้นเชิง ทั้งยังหยั่งรู้ความต้องการของอีกฝ่าย
“Oh…umm No… ไม่...ไม่ค่ะ แบรนด์ของท่านเลิศหรูกว่านะคะ”
“ถ้าชอบ...งั้นคงไม่ปฏิเสธที่จะทำงานให้กับแบรนด์เรา...” คำพูดประหนึ่งเชิญชวนให้เธอก้าวเข้ามาทำงาน ณ ที่แห่งนี้ ทำหัวใจของหญิงสาวพองโต
“ไม่ทราบจะให้ฉันทำอะไรให้ได้คะ...” บุรณีตอบกลับอย่างลิงโลด
“มาเป็นเลขาผม...”
“หา...เออะ...เอ่อ อิตาเลียนของฉันยังไม่ดีนักค่ะ ท่านลองพิจารณาดูใหม่เถอะนะคะ” บุรณีอึกอัก
ยังไม่ทันได้ถามชื่อของบุรณี ชายผู้นี้ก็เดินออกไปจากประตู เขาส่งสัญญาณให้แม่บ้านมาเสิร์ฟน้ำแร่ให้หญิงสาว แต่เธอไม่ค่อยสนใจดื่มน้ำสักเท่าไหร่ พอมองดูขวดแก้วได้วางอยู่ตรงโต๊ะเครื่องดื่มนั้นแล้ว จึงหันกลับมาสาละวนเลือกชุดแต่งงานของแม่สามีต่อ โดยลองทาบชุดที่เอามาเป็นตัวอย่างซึ่งเป็นขนาดที่ปัจจุบันนางใส่อยู่
เวลานี้กระเพาะเธอเริ่มร้องปั่นป่วน เธอจึงเหลือบตามองนาฬิกาแขวนตรงมุมห้องด้านขวาซึ่งบอกเวลาบ่ายโมงกว่า เธอได้ยินเสียงรองเท้ากระทบพื้นดังเป็นจังหวะใกล้เข้ามาแล้วหยุดอยู่หน้าประตู เธอคาดว่าน่าจะเป็นชายหนุ่มที่เธอกำลังรออยู่
“Signora คุณผู้หญิงครับ...คุณปุนโต ขอให้ผมรับไปทานมื้อเที่ยง” เสียงหนุ่มน้อยคนที่เอาเสื้อผ้ามาให้เลือก เอามือรับชุดที่เธอเลือกทั้งหมดแล้วเอาไปไว้ที่รถ จากนั้นจึงขับพาเธอไปที่ร้านอาหารตามคำสั่งของพันธ์ศักดิ์
ร้านอาหารที่ในโรมมีร้านอาหารจีนเสฉวนที่เธอเคยอยากกินมากแถว Milazzo น่าจะใช่ร้านนั้นตามที่หนุ่มนายนี้พูดผ่านเครื่องเสียงที่ดังขึ้นในรถ ปลายทางน่าจะเป็นเสียงของพนักงานซึ่งกำลังบอกตำแหน่งที่ตั้ง
บุรณีเดินเข้าร้านตามหนุ่มคนขับที่พามาจนถึงโต๊ะที่ชายหนุ่มกำลังนั่งเปิดเมนูอยู่ เขาจัดการสั่งอาหารทั้งหมดห้าอย่าง มองดูแต่ละอย่างน่ากินมากจนเธอกลืนน้ำลาย
“ที่นี่ซี่โครงหมูทอดกรอบ...อร่อยมาก ยังมีกุ้งผัดกระเทียมวุ้นเส้น ซุปเต้าหู้กลมกล่อม ไก่ทอดพริกไทยดำ และเป็ดย่าง...น่าจะถูกปากนะ ลาร่า” เขาบรรยายเหมือนเป็นเจ้าถิ่น คงจะเกร่ไปเกร่มาแถวนี้บ่อย
“เออ...คุณเก่งเลขไหม” พันธ์ศักดิ์เข้าเรื่องทันที
“Oh…No… ไม่ค่ะ...ไม่ชัวร์ด้วย น่าจะลืมแล้ว” เธอทำสีหน้าสงสัย มาแปลกๆ เหมือนมาเฟียเฒ่าคนนั้นอีกล่ะ
“จะให้แก้สมการ...”
“ตกเลขสินะ...ต้องซ่อมรึ” หญิงสาวมองหน้าเขาแบบไม่เข้าใจ เธอไม่มีปัญญาสอนได้หรอก
“คุณน่าจะเก่งเลข...” สายตาของเขามองเธออย่างครุ่นคิด น่าจะมีแผนอะไรอยู่ในสมอง
“คุณสอนคณิตศาสตร์ก่อนมาที่นี่…!!!” พันธ์ศักดิ์พูดขึ้นแบบมัดมือชก เขารู้ได้ยังไง แต่ตอนนี้เธอลืมมันไปเกือบหมดแล้ว
“เฮ้ย...อย่ามายัดเยียดให้ฉันเป็นจำเลยนะ โจทย์นี้ไม่เวิร์ค...ขอบอกเลย” บุรณีเริ่มรำคาญ เธอหิวจนตาลาย
“หลังกินข้าว ค่อยว่ากัน” ชายหนุ่มตักอาหารใส่ปากทันทีหลังจากอาหารถูกนำมาเสิร์ฟ
ขณะกินข้าวอยู่นั้นใจของชายหนุ่มล่องลอยไปเรื่องเดิมๆ อีกจนได้ เขาเคยขอให้พิมพ์ชญาช่วยแก้สมการที่เป็นรหัสของภาพ NFT ชุดชั้นในเจ้าปัญหานั้น เธอเป็นคนเก่งมากช่วยค้นข้อมูลเกี่ยวกับระบบบล็อคเชนของภาพนี้จนเกือบจะสำเร็จ แต่ยังไม่ทันแก้รหัสเพื่อเปิดเอาข้อมูลสำคัญก็มาถูกฆ่าเสียก่อน
สมการโจทย์นี้มันจะทำให้บุรณีเดือดร้อนอีกคนหรือเปล่า เขาเริ่มหวาดหวั่นและสังหรณ์ใจว่ามันน่าจะเกี่ยวข้องกับกลุ่มมาเฟีย แต่ยังไม่รู้ว่ามันคือกลุ่มใดกัน
เขาได้เปลี่ยนรถออฟโรดสีเงินคันนี้มา แล้วพาเธอไปซื้อของขวัญอย่างเร่งรีบตามที่
สัญญาไว้ จากนั้นจึงขับพาเธอไปส่งบ้าน เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ดูเย็นชา ก่อนจะกล่าวคำลา ciao ciao
“ลาร่า...คุณต้องย้ายที่อยู่...!!!”