เมื่อมรดกตกทอดที่ได้รับมาจากรุ่นพ่อ และแม่ สู่รุ่นลูกกลับกลายเป็นคำสาปร้าย ทางเดียวที่จะหลุดพ้นจากคำสาปเหล่านั้นมีเพียงแค่ ตามหาความรักที่แท้จริงเท่านั้น
รัก,ชาย-หญิง,ครอบครัว,ไทย,แฟนตาซี,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
๑๔
รถของพิรัตน ได้แล่นเข้าไปในคฤหาสน์ของ ตระกูล ปริญรัตน ด้านหน้าประตูของคฤหาสน์หลังใหญ่ ธราเทพ ยืนรอหลานของตน ก่อนที่จะกลับมาที่บ้านพิรัตน ได้รายงานเรื่องที่เกิดขึ้นให้ธราเทพ ได้ทราบถึงเหตุการณ์วุ่นวายในช่วยเช้าแล้ว
“ไม่เป็นอะไรนะ เด็ก ๆ” ธราเทพเข้าไปหาเหล่าหลานของตน กับเหตุการณ์แย่ ๆ ที่เกิดขึ้น
“ทุกอย่างเรียบร้อย แล้วครับ แต่...ถึงขั้นมาเกิดด้านในโรงแรม มันแปลก ๆ อยู่นะครับ ทั้ง ๆ ที่ผมก็ยังอยู่ในเขตโรงแรมอีกต่างหาก” เมื่อพิรัตน พูดออกไปเช่นนั้นทำให้ ลดา และพาขวัญ ต่างพากันสงสัยในคำพูดนั้น
เมื่อพิรัตนเห็นท่าทีสงสัยนั้นได้หลุดขำ เบา ๆ จากนั้นได้หยิบปากกาที่เหน็บอยู่ที่สูทของตนออกมา
“นี้ไง...เอาไปดูสิ” พิรัตน ยื่นปากกาให้ลดา ลดาได้รับปากกาจากพิรัตน ลดา และพาขวัญมองไปที่ปากกา ลักษณะเป็นปากกา ด้ามจับเป็นไม้เคลือบมันเงา สีดำสนิท หุ้มปลายปากกาตรงหัว และท้ายด้วยเหล็กดูมั่นคงแข็งแรง ยาวจรดหัวท้าย และปลอกปากกาทำมาจากเหล็ก และไม้ลงตัวสวยงาม แกะสลักด้วยลายกนกไทยทำให้เห็นเนื้อไม้สีทองสวยงาม แต่สิ่งที่สะดุดตาที่สุดเห็นจะเป็นอัญมณีสีแดงสว่างเป็นประกายตรงบริเวณด้านท้ายของปากกา ลดา เห็นอัญมณีเม็ดนั้นแล้วเกิดความสงสัย เพราะว่าคล้ายกับอัญมณีทับทิมที่อยู่กับปิ่นของตน
“เหมือนกันกับของลดา เลยนะค่ะ แต่มีเหมือนดาวสีขาวตรงกลางด้วย สวยจัง”
“ใช่ครับ แต่ของพี่ไม่ได้มีคำสาปโบราณแบบของน้องลดา นะครับ ของพี่เป็นอัญมณีที่เรียกว่า รอสเซอร์ รีฟส์ รูบี้ มีพลังช่วย ด้านอำนาจ และก็ช่วยสะกดพลัง ทับทิมของน้องลดาหนะ ท่านประธานเลยให้พี่คอยดูแลน้องทั้งสอง”
“แต่ก็แปลกที่ยังออกฤทธิ์อยู่” ธราเทพ ยืนครุ่นคิดอยู่ครู่นึง
“เอางี้ไหม เก็บไว้ที่บ้านนี้ก่อน ถ้ายังเกิดเหตุการณ์แบบวันนี้อยู่ ไม่แน่อาจจะไม่ได้เกิดจาก พลังของคำสาป ก็ได้”
ลดา เห็นด้วย และได้ยื่นปิ่นของตนให้ธราเทพเก็บไว้
“หลานเอานี้ไปใช้ก่อน” ธราเทพนำปิ่นปักผมที่มีรูปลักษณะคล้ายกับอันเดิมที่มีอยู่ให้กับลดา มองผิวเผินภายนอกแทบไม่ต่างจากของเดิมที่มีอยู่ มากนัก
“ขอบคุณค่ะ คุณตา”
พิรัตนมองดูเวลาที่นาฬิกาข้อมือตน “ผมขอตัวก่อนนะครับ ช่วงบ่ายผมมีประชุมบอร์ดครับ ขอตัวนะครับท่านประธาน” พิรัตนกล่าวลาธราเทพ และเหล่าเด็ก ๆ ก่อนจะขึ้นรถขับออกไป
..............................................................................................................................................
เช้าวันต่อมา
“เก็บของเสร็จหรือยัง ลดา” เสียงธราเทพถามลดาที่กำลังเก็บของเตรียมเดินทาง วันนี้ทั้งลดา และพาขวัญ ต้องกลับไปยังเชียงรายเพื่อทำเรื่องทางมหาวิทยาลัยของทั้งคู่ ซึ่งลดาเตรียมที่จะเรียนจบการศึกษาของตน ส่วนพาขวัญทางธราเทพ ได้คุยกับทางป้าจี๊ดจะให้พาขวัญย้ายมาเรียนต่อในเมืองกรุง ในปีสุดท้ายของปีการศึกษา เพื่อเตรียมพร้อม อัญมณีของพาขวัญที่เริ่มใกล้วัยเบญจเพสเข้าไปทุกที
“ลดาเก็บของเสร็จแล้วค่ะ”
“ขวัญละ เก็บของเสร็จหรือยัง”
“ใกล้เสร็จแล้วค่ะ คุณตา”
ใช่เวลาครู่ใหญ่ ทั้งสองเตรียมของเสร็จ ต่างพากันเดินลงมาด้านล่างที่มีรถจอดรอ ซึ่งมีพิรัตน และธราเทพ รออยู่
“รอบนี้พี่จะพากลับบ้านเองนะครับ พอดีคิรัน ไม่ว่างเดินทางไปต่างประเทศตามหาคนหนะ” พิรัตนพูดกับทั้งคู่ตามนิสัยของพิรัตน
“แต่รอบนี้พี่มีลางสังหรณ์ไม่ค่อยดี มีอะไรพี่จะได้ช่วยได้ทัน คงต้องรบกวนทางโฮมสเตย์ ของคุณทิมพิกา กับน้องลดาด้วยนะครับ”
“ได้เลยค่ะพี่ พิรัตน เดี่ยวลดาจะดูแลเต็มที่เลย” ทั้งสามมีความสนิทสนมกันเป็นอย่างมากด้วยเวลา สามเดือนที่ได้อยู่ และทำงานร่วมกันทำให้ทั้งสามรักกันดั่งพี่ดั่งน้อง
ด้วยการเดินทางระยะไกลในครั้งนี้ ต่างพากันแวะระหว่างทาง ด้วยยังมีเวลาไม่รีบนัก ก่อนที่ทั้งสามเดินทางมาถึง โฮมสเตย์ เป็นเวลาย่างเข้าสี่ทุ่ม ทำให้ด้านหน้าทางเคาน์เตอร์นั้น ทิมพิกา ยืนรอเอ็ดใส่ ทั้งสามคน
“กลับซะดึกเลยนะ พากันไปเที่ยวไหนกันมาเนี่ย”
“แวะไม่กี่ที่เองแม่...” ลดาเดินเข้าไปหาทิมพิกาด้วยท่าทีออดอ้อน ทิมพิกาอ้าแขนรับลดา พร้อมกับกวักมือเรียกพาขวัญ เข้ามากอด อีกคน
“สวัสดีครับคุณทิมพิกา ผมพิรัตน ครับ รับหน้าที่มาดูแล ทั้งคู่ แทนคิรัน ครับ”
“สวัสดีจ๊ะ น้าเตรียมห้องให้เราแล้วนะ เดี่ยวน้าให้พนักงานพาไปที่ห้องน่ะจ๊ะ”
“ขอบคุณครับ รบกวนด้วยนะครับ”
