สมัยนี้แล้วยังมีจดหมายลูกโซ่อยู่อีกเหรอ? — ถ้าหากมันเป็นแค่เรื่องงมงาย ถ้ามันไม่ได้มีอาถรรพ์... ใครก็ได้บอกผมที ว่าทำไมเงาที่อยู่นอกหน้าต่างตอนนี้ ถึงได้ดูเหมือนกันคน(?)ในจดหมายเลย...
สืบสวนสอบสวน,ระทึกขวัญ,ลึกลับ,ชาย-ชาย,อาชญากรรม,นิยายวาย,ไสยศาสตร์,วิญญาณ,สัมผัสพิเศษ,ฆาตกรรม,มนตร์ดำ,สยองขวัญ,เล่นของ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
“เลิกคลาสได้ค่ะ เจอกันสัปดาห์หน้า อย่าลืมส่งรายงานนะคะนักศึกษา”
เสียงหวานของอาจารย์ดังขึ้น น้ำเสียงนุ่มนวลช่างสมกับการเป็นผู้สอนวิชาลมฟ้าอากาศในชีวิตประจำวันเสียจริง อาจารย์ส่งยิ้มให้แล้วเก็บเอกสารการสอนใส่กระเป๋าถือใบใหญ่ แต่ก่อนจะเดินออกจากห้องไป เธอหยุดและหันมามองผมที่นั่งแถวหน้าแล้วพูดขึ้นว่า
“อย่าลืมปลุกเพื่อนด้วยนะคะ ภูมิ์วา”
“ครับ...”
ผมผงกหัวเพื่อเป็นการขอโทษให้กับอาจารย์
วิชานี้เป็นวิชาเลือกเสรีที่ผมลงทะเบียนเรียนเอาไว้แบบไม่ได้คิดอะไร แต่คนที่คิดน่ะเป็น ‘อารัญ’ เพื่อนสนิทของผมที่กำลังนั่งสัปหงกอยู่ข้าง ๆ ตอนนี้ต่างหาก
เป็นคนชวนมาลงวิชานี้แท้ ๆ แต่กลับมาหลับทั้งคาบเนี่ยนะ
จริง ๆ วิชานี้ไม่ใช่วิชาของคณะผมหรือคณะไอ้รัญหรอก แต่เป็นตัวฟรีของคณะสังคม
“ไอ้รัญ”
ผมเขย่าตัวมันเบา ๆ ไอ้เพื่อนรักค่อย ๆ เงยหน้าที่ฟุบโต๊ะขึ้น ก่อนจะปรือตาใส่ผม
“เลิกคลาสแล้วเหรอ”
“อืม”
ผมตอบพร้อมกับลุกขึ้นเลื่อนเก็บเก้าอี้ระหว่างรอมันบิดขี้เกียจ นี่ถ้าไม่ติดว่าอาจารย์ใจดี ผมว่ามันคงได้ F ไปแล้ว
คนที่จับผมลงเรียนวิชาเดียวกันหาวหวอดก่อนจะสะพายกระเป๋าแล้วลุกขึ้นยืนอย่างงัวเงีย
อารัญคนนี้เป็นเพื่อนสนิทของผมเองครับ เรียกได้ว่าพวกเราโตมาด้วยกันเลย แม่ของผมเป็นเพื่อนสนิทกับแม่ของมัน เวลาออกมาเจอกันทีไรก็มักจะหอบผมกับไอ้รัญไปด้วย เพราะแบบนั้นเราก็เลยพลอยสนิทกันไปโดยปริยาย
เมื่อไม่นานมานี้ เพื่อนผมมันเพิ่งเลิกกับแฟนเก่ามา ผมดีใจนะที่มันหลุดพ้นจากแฟนเก่างั่ง ๆ แบบนั้นไปได้สักที
ก็นะ จะไม่ให้ผมโกรธแทนมันได้ยังไง ไอ้เพชรน่ะ เลวสิ้นดี! ทั้งนอกใจมันสารพัด ถึงจะเข้ามหาวิทยาลัยเดียวกัน แต่ก็ไม่เคยไปรับไปส่งไอ้รัญหรือดูแลมันดี ๆ เลยสักครั้ง ปกติผมเห็นคนที่เป็นแฟนกันก็มักจะย้ายไปอยู่หอเดียวกัน แต่กับไอ้เพชรเนี่ย โคตรแปลกเลย มันบอกว่ามันจะอยู่หอนอกคนเดียว แล้วมันก็ให้ไอ้รัญมาอยู่หอในคู่กับผมแทน ว่าแต่ไอ้ที่มันบอกว่ามันอยู่หอคนเดียวนี่ มันอยู่คนเดียวจริงหรือเปล่านะ
ผมเชียร์ให้ไอ้รัญเลิกกับมันทุกวัน แต่ว่า... เฮ้อ สุดท้ายฝ่ายที่โดนทิ้งก็ดันมาเป็นไอ้รัญเสียเอง
ผมมองไอ้เพื่อนตัวดีที่กำลังยิ้มแฉ่งให้ หลังจากเก็บสัมภาระเรียบร้อยพวกเราก็เดินลงมาจากตึกเรียน ที่หน้าตึกคณะมีแฟนใหม่ของไอ้รัญยืนรออยู่ด้วย
ครับ... ได้ยินไม่ผิดหรอก ก็หลังจากที่มันเลิกกับไอ้เพชรไปได้แค่วันเดียว มันก็เปิดตัวคบกับแฟนใหม่เลย แฟนใหม่มันเป็นศิษย์เก่าที่จบไปหลายปีแล้ว พี่เขามีชื่อว่า ‘พี่รามิล’ เป็นเจ้าของร้านกาแฟ Coffee’ s R ที่เปิดอยู่หลังมอ
ผมเดินไปส่งมันที่หน้าตึกคณะสังคมศาสตร์ วันนี้พี่รามิลก็มารับมันเหมือนเคย ดูแลไอ้รัญดียิ่งกว่าไอ้เพชรอีก ถึงแม้ว่าจะเพิ่งคบกันได้แค่เดือนเดียวเองก็ตาม แถมยังดูคลั่งรักกันเอามาก ๆ หวังว่าคงจะไม่ใช่แค่ช่วงโปรโมชั่นหรอกนะ บอกไว้ก่อนเลย ว่าผมจับตาดูพี่อยู่นะครับ พี่รามิล
แต่ว่านะ พอเห็นไอ้รัญยิ้มได้ ผมก็พลอยดีใจไปกับมันด้วย มีความสุขได้สักทีนะมึง
“รัญ”
พี่รามิลที่ยืนพิงรถบิ๊กไบค์สีดำคันโตเรียกมันพร้อมกับอ้าแขนเตรียมกอด ทางด้านเพื่อนผมเองก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ก่อนจะอ้าแขนกอดตอบบ้าง
เห็นแล้วโคตรอิจฉา...
“รัญ”
แต่แล้วก็มีอีกเสียงหนึ่งเรียกมันไว้ก่อนที่มันจะถึงตัวพี่รามิล
“เพชร?” ไอ้รัญหันไปตามเสียงเรียกพร้อมกับทำตาโต
ไม่ใช่แค่มันหรอกที่ตกใจ แต่ผมเองก็ตกใจเหมือนกัน นี่ไอ้เพชรมันลงเรียนวิชาของคณะสังคมด้วยเหรอ จังหวะนรกชัด ๆ
พี่รามิลกระตุกแขนไอ้รัญเบา ๆ ก่อนจะเร่งให้มันขึ้นซ้อนท้าย
ไอ้เพชรมองสองคนนั้นแล้วทำได้แค่เม้มปาก ก่อนจะเค้นเสียงออกมา
“ฉันแค่อยากจะมาขอโทษ”
“แฟนเก่าไม่เสือกนะ” พี่รามิลพูดเสียงแข็งพลางมองไอ้เพชรอย่างไม่เป็นมิตร
“ผมไม่ได้พูดกับพี่”
“พูดกับผู้ใหญ่ไม่มีหางเสียงเลยนะ ไอ้เด็กเวร”
พี่รามิลที่เริ่มมีน้ำโหถูกไอ้รัญเขย่าแขนเบา ๆ ก่อนที่พี่เขาจะระเบิดอารมณ์ไปมากกว่านี้
“เลิกกันแล้ว ก็ต่างคนต่างอยู่นะ เพราะตอนนี้รัญเป็นของกู”
ผมเห็นไอ้เพชรกัดปากตัวเองจนเลือดซิบ คงเจ็บใจที่เห็นไอ้รัญมูฟออนได้เร็วสินะ ก็นะ ถึงจะเคยคบกันมาเจ็ดปี ก็ใช่ว่ามันจะมั่นคงนี่ มิหนำซ้ำไอ้เพชรเองนั่นแหละที่นอกใจไอ้รัญก่อน สมน้ำหน้ามึง เวรกรรมตามทัน
“เพชร กูว่ามึงปล่อยไอ้รัญไปเถอะ”
ผมหันไปบอกกับไอ้เพชร จะว่าไงดีล่ะ ก็อย่างที่ผมบอกไปตอนต้นนั่นแหละ หลังจากที่สองคนนั้นเลิกกันไปวันเดียว ไอ้รัญก็คบกับพี่รามิลทันที ส่วนไอ้เพชรที่เห็นไอ้รัญไปมีแฟนใหม่ จู่ ๆ ก็เกิดสำนึกผิดขึ้นมาแล้วกลายเป็นหมามาตามง้อเพื่อนผมอยู่ทุกวี่ทุกวัน แต่ผมว่าไอ้รัญไม่มีทางกลับไปหาไอ้เพชรแน่นอน เพราะถ้าให้เลือกระหว่างไอ้เพชรที่นอกใจเป็นว่าเล่น กับพี่รามิลที่ไอ้รัญเจอในเกม แต่ดูแลมันดีเวอร์ ยังไงก็ต้องเลือกพี่รามิลอยู่แล้ว
“มึงไม่ต้องเสือก” ไอ้เพชรทำตาขวางใส่ผม
อ้าว! ไอ้ห่านี่ เดี๋ยวมึงจะได้กินตีนกู
พี่รามิลสตาร์ทเครื่องยนต์ก่อนจะจับเอาแขนของรัญไปกอดเอวตัวเอง
รัญปรายตามองไอ้เพชรอย่างไร้เยื่อใยก่อนจะพูดขึ้นมาว่า
“เลิกยุ่งกับฉันได้แล้ว”
จากนั้นไอ้รัญถึงหันมาพูดกับผมทางสายตาว่าให้กลับหอได้เลย เพราะเย็นนี้มันจะไปกินข้าวกับพี่รามิล
แล้วทั้งสองคนก็ขับรถออกไป ไอ้เพชรหันมาถลึงตาใส่ผมก่อนจะเดินออกไปอย่างหัวเสีย ไม่พอแค่นั้นผมยังได้ยินมันสบถออกมาด้วย
“ขอให้ร้านแม่งฉิบหาย!”
ไอ้เวรนี่มันต้องได้กินตีนผมเข้าสักวัน และบอกเลยว่ามันจะไม่ได้กินแค่ตีนผมหรอก เพราะเดี๋ยวพี่รามิลจะต้องเอาตีนยัดปากมันก่อนผมแน่นอน
เฮ้อ สถานการณ์เมื่อครู่ทำเอาผมโคตรอึดอัดเลย ผมถอนหายใจก่อนจะล้วงหยิบกุญแจรถมอเตอร์ไซค์ในกระเป๋ากางเกงแล้วเดินไปยังรถของตัวเอง
คนไม่มีแฟนก็ต้องดูแลตัวเองสินะ พอเห็นไอ้รัญเป็นฝั่งเป็นฝาแล้ว ผมก็อยากมีฟีลแบบแฟนมารับบ้างเหมือนกัน
ช่างเถอะ รีบกลับหอไปทำรายงานต่อดีกว่า
ผมบึ่งรถออกมาจากมหาวิทยาลัย แวะซื้อน้ำพริกผักต้ม แถมด้วยข้าวเปล่ากับปลาทูสองตัว เพราะจู่ ๆ วันนี้ก็ดันเกิดอยากกินข้าวแมวขึ้นมา
จะว่าไปวันนี้ผมนี่ช่างทำตัวเป็นเด็กดีจริง ๆ แม้เพื่อนในคณะจะรัวแชตมายิก ๆ เพื่อชวนผมออกไปก๊งเหล้า แต่ผมก็ปฏิเสธไปเพราะยังทำไอ้รายงานวิชาลมฟ้าอากาศไม่เสร็จ
แต่ว่าไอ้รัญนี่โคตรโชคดีเลย พี่รามิลเคยเรียนวิชานี้ แถมยังเก็บพวกชีทเอาไว้อีก เพราะแบบนั้นรายงานของมันก็เลยเสร็จก่อนผมไปแล้ว ที่จริงมันก็ใจดีเสนอให้ผมยืมชีทของพี่รามิลนะ แต่เป็นผมเองนั่นแหละที่ปฏิเสธความช่วยเหลือของมันไปเพราะกลัวว่ารายงานจะออกมาคล้ายกัน
ผมขับผ่านร้านของพี่รามิลที่วันนี้ปิดไวกว่าปกติเพราะสองคนนั้นมีนัดเดตกัน ส่วนผมก็ขอลางานหยุดหนึ่งวันเพราะต้องรีบกลับไปปั่นรายงาน ทางพี่รามิลเองก็ไม่ได้ว่าอะไร เพราะแค่เปิดถึงห้าโมงเย็นยอดขายก็ถล่มทลายแล้ว
ส่วนหนึ่งต้องยกความดีความชอบให้ไอ้รัญเลย ที่มันเอาสิ่งที่เรียนมาประยุกต์ใช้ได้จนเกิดประโยชน์ เพราะนอกจากจะขายกาแฟแล้ว ตอนนี้ร้านพี่รามิลมีเบเกอรี่และเมนูอาหารง่าย ๆ ขายแล้วด้วยนะครับ เห็นว่าป้ายร้านใหม่จะมาวันพรุ่งนี้แหละ เปลี่ยนชื่อร้านเป็นอะไรน้า Ra อะไรสักอย่างนี่แหละ
อ๋อ! Raral Café & Bistro!
คิดถึงตรงนี้ผมก็หลุดหัวเราะออกมา ผมชักไม่แน่ใจแล้วว่าตอนนี้ใครเป็นเจ้าของร้าน ก็พี่รามิลน่ะโดนไอ้รัญจูงจมูกไปอย่างสมบูรณ์แล้ว แม้แต่ชื่อร้านยังมีชื่อไอ้รัญไปด้วยเลย ผมพูดได้อย่างเต็มปากเต็มคำเลยนะ ว่าเด็กคณะบริหารอย่างไอ้รัญน่ะได้ทำการคุมร้านแทนพี่รามิลไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ผมคิดว่าต่อไปคนที่จะจ่ายค่าแรงให้ผมก็คงจะเป็นไอ้รัญนี่แหละ เดี๋ยวผมคงต้องเร่งทำยอดทำผลงานละ มันจะได้ขึ้นค่าแรงให้ผม
ผมจอดรถมอเตอร์ไซค์ที่หน้าหอก่อนจะเดินขึ้นห้องไป พอไอ้รัญย้ายออกไปอยู่กับแฟนแล้ว ห้องแอบดูเหงาเหมือนกันแฮะ แต่นั่นก็ไม่เป็นปัญหากับผมเท่าไรหรอก เพราะปกติผมก็ไม่ค่อยอยู่ห้องอยู่แล้ว
ผมเปิดคอมพิวเตอร์ที่เป็นสมบัติดูต่างหน้าของไอ้รัญ กดเข้าเว็บสตรีมมิ่งเพื่อหาซีรีส์ดูระหว่างกินข้าว จากนั้นจึงไปจัดการเตรียมมื้อเย็น
อืม... ข้าวสวยร้อน ๆ กับปลาทูคลุกเคล้ากับซอส แค่ได้กลิ่นก็น้ำลายสอแล้ว ผมเทน้ำพริกใส่ถ้วยและจัดผักต้มใส่จานให้เรียบร้อย ก่อนจะยกนำมากินตรงหน้าคอมฯ
ขณะที่ผมกำลังนั่งกินไปดูซีรีส์ไป ก็มีเสียงแจ้งเตือนอีเมลเข้ามา หน้าต่างสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ ตรงขวามือเลื่อนขึ้นเล็กน้อย แต่เพราะมันไม่มีชื่อผู้ส่ง ผมก็เลยไม่ได้ใส่ใจอะไรแล้วกดปิดมันไป
คงจะเป็นข้อความก่อกวนอย่างพวกอีเมลขยะนั่นแหละ รีบกินดีกว่า จะได้รีบทำงาน
⋆⋆⃟⊱✪⃝⃞⃝⊰⋆⃟⋆ ⋆⋆⃟⊱✪⃝⃞⃝⊰ ⋆⃟⋆⋆⋆⃟⊱✪⃝⃞⃝⊰
ร้านพี่รามิลโดนน้องรัญคุมไปแล้วค่ะ
